Jouw sporen in het zand
dwalend in het nachtelijk uur
zoekend naar de
vragen
waar het antwoord bij
past
het gevoel dat
ging
het gevoel dat
verdween
ik zie ineens jouw sporen in het
zand
voordat de zee jouw spullen komt
halen
ik raak mijn ogen
aan
die droge tranen huilen van
onvermogen
jouw sporen in het
zand
staan in mijn ogen
gebrand
mijn hart verloor jou
daar waar de zee zijn antwoorden
gaf
Het was een barre
tocht
ooit jou leren
kennen
in een tijd waarin we nog
niet
dachten aan
vastigheid
aan liefde aan
relaties
maar gewoon waren wie we
zijn
uit elkaar gedreven door
de tijd
door de
afstand
door het niet meer samen
zijn
dan na lange tijd elkaar
weer leren kennen
de liefdes die niet
bleven
die gingen
die ons weer bij elkaar
brachten
het was een barre
tocht
op onze bergschoenen van
het leven
uiteindelijk zijn we dan
toch
bij elkaar thuis
gekomen
.
Kleine stapjes
met hele kleine stapjes
steeds iets meer vooruit
langzaam kom ik er wel
zwetend, vloekend, tierend,
lachend, huilend
ik worstel door
om zo met kleine stapjes
verder te gaan
met in mijn achterhoofd het besef
dat als ik stil was blijven staan
ik nooit verder was gekomen
maar door met kleine stapjes
te beginnen
ben ik uiteindelijk toch bij jou
terecht gekomen.
Ik kijk nooit
om
gegaan
zoals ik altijd ga
meestal kijk ik om
zwaai ik nog even
naar wat ik achterlaat
nu ben ik gegaan
zoals ik altijd
zal gaan
zonder achterom
te kijken
zonder te zwaaien
omdat als ik omkijk
ik misschien
huilen ga
Geen opmerkingen:
Een reactie posten