woensdag 31 januari 2018

Richard Groenendijk om alles (Theater)


Vanavond afgereisd naar het altijd sprankelende Capelle aan den IJssel om met vriend Frans naar de voorstelling te gaan van Richard Groenendijk. Jaren geleden voor het eerst geweest, en ik was om, totaal verkocht, zulke mooie en goede voorstellingen maakt hij, ik vind het geniaal altijd en erg leuk ook. Ik geniet. Hij weet dingen zo te zeggen dat het mij raakt en dat ik er om moet lachen

Natuurlijk is het altijd weer een hele ervaring en een spanningselement of ik op tijd ben. Het is soms heel gek, vertrek ik om 18.30 sta ik in de file, vertrek ik om 19.00 kan ik soms zomaar doorrijden.
Dus ik kies voor de scherp van de snede en vertrek tegenwoordig om 19.00, in de hoop dat het nog steeds gewoon goed gaat en ik dus gewoon op tijd in Capelle ben.

Het was onderweg inderdaad het hoogtepunt van het jaar, de afrit naar de n11 was ineens afgesloten dus moest ik via Boskoop, Wadinxveen en ook nog Gouda om in Capelle te geraken, met als gevolg, juist... een paar slakken voor me, met het nodige zweet in de handen en klotsende oksels ging het toch goed komen. Het grote voordeel was dat ik aankwam bij de A12 om net de matrixborden te zien veranderen van 70 naar 50 naar niks meer, geen file's meer, soms, zo lijkt het, is het beter om later te vertrekken om op tijd te komen, dan op tijd en dan heel lang in de file te staan.

Vriend Frans had ik al heel lang niet gezien voor mijn gevoel, wat niet zo gek was, drukke agenda's, veel afspraken, genieten van het leven, dus bijna geen tijd om af te spreken. Het lijkt alsof het leven zich steeds in een kortere tijd lijkt te persen, doordat zoveel mensen het druk hebben, kan je soms zomaar ineens, voor je het doorhebt naar een agenda kijken waarbij alle dagen al vol zitten, zonder dat je er erg in had.

Gelukkig was ik ruim op tijd, en konden we op ons gemak naar het theater rijden, mijn auto heb ik met veel stijl en gratie, met zoals waar ik goed in ben, scheef geparkeerd in een vak. maar dat heeft een groot voordeel, je kan namelijk er bijna 70 % zeker van zijn dat niemand graag naast je gaat staan, omdat men jouw rijstijl niet vertrouwd, dus altijd alle ruimte om eruit te komen.

We konden zo het theater in en ook direct door, na de nodige ontlastingen van blaas en jassen, de zaal in lopen. Onze aller vriendin, incluis rollator, boodschappen, kattenvoer, was er ook, hierop zei ik meteen al, ik ga niet weer naast haar zitten, nu ben jij aan de beurt. Gelukkig zaten er dit keer 4 stoelen tussen, we hadden geluk.

De voorstelling begon en zoals we gewend zijn, Richard begint, en neemt je mee langs allerlei gedachtes, langs allerlei personages en beschouwingen. Mooie liedjes, 2 dit keer, maar ook zijn venijn over ouders die gaan scheiden, die niet de moeite doen, maar die gewoon klakkeloos scheiden. Hij barstte los en ergens had hij gelijk, hoe vaak ik geen kinderen heb die zeggen maakt niet uit dat ze ruzie hebben als ze maar niet uit elkaar gaan. en daar kan ik me in vinden. Richard maakt de mooie opmerking. als je je glas vol schenkt met cola zonder prik, dat zijn oma dan zou zeggen. Je hebt het zelf ingeschonken, dus zul je het opzuipen ook tot aan de laatste drup. En zo is het ook, kinderen hebben er niet om gevraagd om geboren te worden, jij koos ervoor om ze te willen. Dan hoort het hele pakket erbij, en dan blijf je voor de kinderen bij elkaar, dan ga je beiden maar vreemd, zonder dat de kinderen het merken, maar je zorgt er voor dat als het kind zover is dat je als ouders, de blaren in je handen werkt, om het kind op kamers te krijgen, met meubeltjes van de ikea en dan ga je maar uit elkaar voor je me-time.... Want zo was zijn opmerking, ik ben zo blij dat mijn kind dit weekeinde bij hun vader/ moeder zijn, dan heb ik me time om flink te feesten en me uit te leven... en dat is niet fair naar de kinderen toe... zoals ik al zei.. je hebt je glas volgeschonken dan zal je hem leegzuipen ook..

Een hele ontroerende scene met een vrouw die op sterven ligt waar hij heen gaat als Jopie, prachtig ontroerend doorspekt met toch humor,. maar de verandering van rollen in dit stukje van het stervende vrouwtje, de schreeuwende man, en Jopie prachtig

Het was een mooie voorstelling al kreeg ik soms de indruk dat het wat rommelig was, dat de overgangen van zijn grappen en grollen, naar de liedjes wat gekunsteld was, maar dat kan een indruk zijn.

Toch een voorstelling om te gaan zien, al is het alleen maar om de scene over gescheiden ouders en de scene over Jopie.. en ach laten we de tropical party niet vergeten.. hilarisch....

gewoon mooie natuur plaatjes

 niet omdat ik geen inspiratie heb maar gewoon omdat het kan. ze zijn geniaal deze foto's
ik heb er om moeten lachen, mede omdat ze dus echt zo gemaakt zijn, geen truc etc.. het zijn echte foto's

geniet van deze prachtige natuurfoto's









dinsdag 30 januari 2018

positieve boost (1)

Ik was het niet van plan, er liggen nog zoveel spreuken te wachten om hier te verschijnen.
Maar al lezende door de positieve tekstenkalender ga ik het toch maar weer proberen om ze te plaatsen... ze zijn namelijk toch soms wel erg mooi en scherp. toch raad ik je aan om af en toe er eentje te lezen en niet de hele reeks.. anders heb je het gevaar dat je er wat wee van gaat worden

-0-

Een jaar geleden was alles anders. Als ik nu terugkijk zie ik dat een jaar veel met een mens kan doen.

-0-

als je zo hard hebt gevochten om uit het dal te komen, ga dan niet terug naar de mensen die je daar hebben gebracht
-0-

Verander jezelf niet omdat je bang
bent wat anderen denken
verander omdat je zelf wilt groeien

-0-

4 ouderwetse uitdagingen:
1. spelen zonder tablet
2. praten zonder mobiel
3. lachen zonder selfie
4. liefhebben zonder voorwaarden

-0-

het leven is kort
maak tijd voor je vrienden
die je doen lachen en die je
geliefd doen voelen

-0-

de sleutel is niet om te prioriteren
wat op de agenda staat,
maar om je prioriteiten te agenderen.

-0-

Denk goed na voordat je de strijd aangaat
soms is de rust bewaren beter dan gelijk krijgen.

-0-

Sommige mensen kunnen niet omgaan met hoe geweldig je bent
dat is oké. Laat ze
blijf vooral jezelf

-0-

neem af en toe pauze.
twijfel je , pauzeer
ben je boos, pauzeer
ben je gestrest, pauzeer
dit maak je krachiger

-0-

ik werd vanochtend wakker
kon kleren aantrekken
er was stromend water
ik kon eten en drinken
het leven is goed
ik ben dankbaar



maandag 29 januari 2018

organiseren

Na afgelopen vrijdag enorm onze best te hebben gedaan om leerlingen binnen te halen,
daarnaast ons beste beentjes te hebben voorgezet om vooral te laten zien hoe een leuke school wij hebben. Is het weer eens tijd om een dag te organiseren.

Dit is heerlijk omdat je op zon dag dingen kunt doen die je normaal niet aan toe komt wegens heel veel andere zaken.

Het leuke voor mij is, omdat ik eigenlijk toch een soort van einzelganger ben door mijn vak, niet met betrekking tot mijn collega's, ik weet dat ik gewaardeerd word en dat ik me nooit eenzaam voel, al weet ik dat ik vaak toch op mijn eigen manier mijn dingen doe, ik doe ze zoals ik denk dat het werkt, en doordat ik dus alleen voor mijn vak zorg kan ik ook gemakkelijker dingen regelen. Ik werk dan ook vaak gewoon lekker thuis op zon dag.

 Vandaag echter had ik een afspraak op school, om te praten vanuit de Deelraad over een aantal dingen. Ik weet nu al dat ik morgen ook weer een afspraak heb met dezelfde man, maar dan over de counseling. Kortom het is een afspraken week, ook met de leerlingen waar ik mee praat, dus ik hoop ergens dat ik niet een b-uur hoef te draaien, dan loop ik vast met mijn counselings kinderen.

Natuurlijk heb ik, zoals ieder normaal mens, bedacht dat ik ga uitslapen, dus stom als ik ben, al veel later in bed dan nodig was, maar goed dat overleef je wel.Tenminste ik overleef dat wel vandaag, morgen is morgen...
Lekker lang in bed gelegen tot 9 uur om daarna wat thuis te werken en wat vroeger dan ik wilde naar school te gaan om daar mijn lokaal weer in de oorspronkelijke staat te brengen, is wel even een klus, maar opruimen gaat altijd sneller dan klaar zetten is mijn ervaring.

Dus ik was er lekker op tijd en heb mijn lokaal weer in de oude staat hersteld, wat erg prettig is. Meteen maar besloten dat ik met de isk leerlingen fotos ga maken en die krijgen ze dan van mij , zodat ik die belofte deze week ook meteen inlos.

Verder wat klusjes gedaan op school, mijn lokaal  verder opgeruimd, wat dingen bewerkt voor de lessen, kortom het was prima zo.. ik heb genoten en kon op deze manier het beste mijn dag organiseren..




zondag 28 januari 2018

dineren in zwart wit

 Gisteravond was de eetgroep weer voor het eerst bij elkaar in het nieuwe jaar. Dit keer waren we met de volledige groep. Aan mij was de eer om het eten te bedenken en ook te maken.. Yvonne beloofde om een deel van het toetje te doen, dus daar hoefde ik me niet zo druk over te maken.

Traditiegetrouw probeer ik toch mijn tafel in een bepaald thema te dekken, dit keer had ik gekozen, uit het thema zwart wit. met zelfs in het toilet een kleine aanwijzing, maar weet niet of de gasten dit hebben opgemerkt, het was niet de zwarte wc rol op de houder.

De hele dag had ik in de keuken gestaan, om eerst maar een tomatensoep te maken voor één van de groep, die lustte geen pompoensoep, dus dat was even bikkelen om die soep goed op smaak te brengen. Daarna heb ik me gestort op de pompoensoep. Dit was ook zo gedaan, het lijkt altijd heel veel werk, maar als je even doorzet is het binnen 2 uur klaar. Terwijl de soepen zich aan het ontwikkelen waren, heb ik de tafel gedekt, heb ik de groentes gesneden voor het hoofdgerecht. 

Intussen, dat doe ik altijd, was ik al het te gebruiken servies, het bestek en noem maar op omdat ik het schoon en stralend wil hebben.

Het hoofdgerecht was een groentegerecht uit de tajine, ik had er dit keer drie, de ervaring leert dat bij deze groep mensen zijn die veel eten. 

Kortom ruim van te voren was ik klaar en kon ik nog even wat doen aan mijn uiterlijk vertoon zodat ik er toonbaar uit zag.

De amuse bestond uit een couscoussalade met een koude tomatensoep.
Het voorgerecht uit een tomatensoep en een pompoensoep met kaasstengels die op school waren gebakken door mijn leerlingen.
het hoofdgerecht bestond uit  groente uit de tajine, met daarbij een kleine veldsalade met komkommer, en couscous.
het nagerecht bestond uit straciatella ijs met een bonbon.
Yvonne had ons op het verkeerde been gezet door te zeggen dat haar toetje mislukt was, dus ik had snel wat verzonnen. Later bleek dit een grapje te zijn en had ze een geweldig toetje, hier ga ik nu niet verder op in, want ik ga dit zeker een keer maken bij de mannen als ze weer komen eten.

Van de 3 tajines heeft eentje het helaas niet overleefd, die is gesprongen op het fornuis, ondanks de 24 uur in het water, ondanks het plaatje, ondanks het zachte vuur, lag mij hele fornuis vol met goddelijk eten.

Gelukkig bleek de couscous zo zwaar op de maag te vallen dat we meer dan genoeg hadden aan de twee tajines die over waren.

Het was wederom een prachtige avond met geweldige mensen











zaterdag 27 januari 2018

open huis

Dit jaar hadden we een primeur.. we gingen met elkaar  wederom open huis houden
Normaal gesproken is het vrijdagavond van 6 uur tot half 10 en op zaterdag van half 10 tot 13.00 met altijd uitloop. Dus dit jaar hebben we het anders gedaan, we hadden open huis van 15.30 tot 21.30.

Een zes uur durende marathon, 6 uur lang leuk doen, lief lachen na een eerst al om 6.15 naast mijn bed te zijn beland, les te hebben gegeven, het lokaal schoon te hebben gemaakt, kortom het was bikkelen zoals dat heet, het was heftig en het was zonder te dollen.. poot aan. Vooral om het lokaal in die mate leuk te krijgen dat je dacht dit is mooi en dit is goed, hiermee kan ik voor de dag komen. Dit is geweldig leuk.

Tijdens een paar uur les waarbij de leerlingen zelfstandig werken heb ik mijn lokaal al helemaal stof gezogen, mensen die mijn kennen weten dat ik daar zeker niet goed in ben, Heb niet voor niets mijn lieve hulp.Maar goed het moest even goed aangepakt worden, dus ik ben er voor gegaan.

Om 12.00 mochten de leerlingen naar huis en kon ik mijn lokaal zo maken als ik wilde, dus alles opgeruimd, strak aan de kant, greenscreen klaar gezet. Ondertussen waren de mannen van de ict druk bezig met snoeren, met apparaten in mijn lokaal, ik heb er naar gekeken en alleen maar gedacht wat knap is dit, dat ze dit kunnen. Ze zijn geniaal goed altijd en voor ik het wist was de printer geherinstalleerd en konden we de foto's die we maakten printen. Alles was klaar voor de grote avond.
Tussen door kregen we nog een heerlijke maaltijd van de school, diverse stamppotten, en natuurlijk was er ook aan de vegetariërs gedacht. dus ik had de keus uit drie soorten, rodekool, groene kool en zuurkool en heb ze maar alles drie geprobeerd. ( voordat de hel losbreekt, ik heb de mantra in mijn hoofd van een paar vrienden "Kleine porties"dus dat heb ik ook gedaan.

Voor je het weet is het dan zo ver, de aftrap, en dat is ergens dit jaar wat weemoedig, omdat je hoort dat het de laatste keer is op deze locatie zoals hij nu is...... en dat raakt toch wel.. want we weten wat er gaat komen, de verhuizing, de verbouwing en dan weer terug naar onze oude stek maar in een compleet nieuw gebouw. Het is bijzonder dat het gebeurt maar het raakt ook enorm. Maar goed elke verandering is weer een vooruitgang

Het was wederom een prachtige avond, met opmerkingen van ouders waar ik blij van word, men vond het lokaal helemaal te gek en mooi, men vroeg steeds of ik in het nieuwe gebouw de stoelen mee zou nemen, de stoelen die door leerlingen zijn geverfd, maar helaas mag dat niet, alles moet nieuw en strak, dus dat zal nog een dingetje worden.

Wel de doodsschrik van mijn leven gehad,  er waren twee ouders met hun kinderen waarvan eentje 12 jaar is.. die zeiden, we hebben nog les van jou gehad... ik besefte ineens ik ben nu oud en lelijk en afgekeurd... De tijd heeft me ingehaald. was even slikken maar ach je overleefd het wel weer geloof ik..

Daarnaast kreeg ik een prachtige lokaal dat mijn lokaal zo lekker fris was... ik had wel het raam open staan en de kachels helemaal dicht,  maar toch,. meestal krijg ik te horen dat er een speciaal drama luchtje hangt... dus nu vraag ik me af of het een compliment is of dat het bij die mensen thuis niet zo fris is.... maar ach ik ben rijk naar huis gegaan, ik had een insectenhotel gekregen van de mannen van de bouw, van een ander lieve collega kaasstengels voor het etentje van vanavond.. kortom ik werk met prachtige lieve collegas en heb het goed.

Al was ik om 21.30 wel afgebrand, ik had stalpoten, ik heb een uur voor de spiegel gestaan om mijn gezicht weer enigszins uit de kramp te halen van de hele avond lachen.. en vriendelijk doen.

Maar het was genieten

vrijdag 26 januari 2018

waar je ook bent (flard)


waar je ook bent
afscheid genomen
voor even
wat altijd bleek 
te zijn
zomaar ineens 
verdween
jij uit het leven
geen mogelijkheden
elkaar te bereiken
afgesneden van de tijd
zeg ik elk jaar weer
pas goed op jezelf jochie
waar je ook bent
weet dat in mijn hart
altijd nog een
traan voor jou
bewaard blijft

donderdag 25 januari 2018

Spreuken (2016-09)


De tijd bestaat alleen maar omdat
alles anders tegelijk zou gebeuren
(Albert Einstein)

Je kunt een mens niets leren,
je kunt hem alleen helpen om het
in zichzelf te ontdekken
(Galileo Galilei)

Leven gaat niet over het wachten tot
de storm voorbij is, het gaat erom dat
je moet dansen in de regen,
ook tijdens de storm.

Uit een kleine vonk kan een groot
vuur ontstaan

Alle goede spreuken zijn al op de wereld;
men verzuimt alleen om ze toe te passen
(Blaise Pascal)

Ieder hart zingt een lied, incompleet
tot een ander hart terug zingt
(Aristoteles)

Niets in het leven hoeft gevreesd te worden,
het hoeft alleen begrepen te worden
(Marie Curie)

De zon schijnt altijd, alleen soms
schijnt ze boven de wolken

Als het leven je honderd redenen geeft
om te huilen, laat het leven dan zien dat
er duizenden redenen zijn om te lachen




woensdag 24 januari 2018

The Glass Castle (film)

Gisteravond met de filmclub naar bovenstaande film geweest. Het is een bijzondere film, in het begin moest ik er erg inkomen vond ik het soms saai. Zat af en toe echt op mijn horloge te kijken hoe laat het was en wanneer de pauze zou komen, maar hoe dan ook het is wel een indrukwekkende film. Zeker na de pauze komt het verhaal meer op zijn pootjes terecht, zie je toch hoe het met die kids is gegaan en hoe ze toch terecht zijn gekomen.

Het is een film met zoveel lagen en ook af en toe dat jezelf twijfelt aan wat wel en niet goed is. Het raakte me ook behoorlijk ik had wat tranen, en naast mij meer mensen.

Toch is het een bijzondere film die je al dan niet aanspreekt maar ik laat in het midden of je hem moet gaan zien.. al is het wel een film die je aan het denken zet

Recensie van de film:


Regie: Destin Daniel Cretton | Cast: Brie Larson (Jeannette), Woody Harrelson (Rex), Naomi Watts (Rose Mary), Ella Anderson (Young Jeannette), Chandler Head (Youngest Jeannette), Max Greenfield (David), Josh Caras (Brian), Charlie Shotwell (Young Brian), Iain Armitage (Youngest Brian), Sarah Snook (Lori), Sadie Sink (Young Lori), Olivia Kate Rice (Youngest Lori), Brigette Lundy-Paine (Maureen), Shree Crooks (Young Maureen), Eden Grace Redfield (Youngest Maureen), Robin Bartlett (Erma) | Speelduur: 127 minuten | Jaar: 2017

Hoe ga je om met ouders die ondanks hun intelligentie, liefde en allerbeste intenties jouw leven alsmaar een hel maken? The Glass Castle heeft geen perfect antwoord. Toch proberen de filmmakers deze complexe emoties een plek te geven door de duistere roman van Jeannette Walls om te toveren tot een soort charmant drama. Het resulteert in een bijzonder verhaal vol dromerige ouders, mishandelde kinderen en een complexe familieband die wisselt tussen vrolijk en verschrikkelijk. Ondanks sterke thema's, mooie scènes en sterk acteerwerk - voornamelijk van Woody Harrelson - ontpopt The Glass Castle zich nooit tot een overdonderende film.

Een opgetutte, oudere versie van Jeannette spot vanuit een taxi haar vader Rex, zwervend op de straten van New York. Ze blikt terug op een avontuurlijk leven: een familie die van het land leeft, haar vader die hen lesgeeft onder de sterrenhemel en die droomt over het bouwen van hun eigen paleisje gemaakt van glas en zonnepanelen. Ze hekelen kapitalisme, het schoolsysteem en de beschaving in zijn algemeenheid. Het begint allemaal lieflijk, maar gaandeweg glippen steeds meer destructieve elementen binnen. Een jonge Jeannette brandt zich aan een gasstel nadat haar moeder weigert een paar hotdogs voor haar op te warmen. In plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor de enorme brandwond die het meisje nu draagt, probeert Rex haar wijs te maken dat Jeannette 'fire in her belly' heeft en bijzonder is.
1

In de kern draait The Glass Castle om een verstoorde vader-dochterrelatie en verantwoordelijkheid. Dat werkt het best wanneer de film personages neerzet als grijs, met goede intenties maar onbedoelde consequenties. Wanneer Rex haar dochter in een dronken bui vertelt dat hij alles voor haar zal doen, vraagt de nauwelijks volwassen Jeannette voorzichtig of hij kan stoppen met drinken. Woody Harrelson verkoopt prachtig de reactie van een eerlijke maar gekwelde vader, die zich bewust is van zijn onverantwoordelijke gedrag. Ondanks zulke mooie scènes probeert de film er een gekunsteld suikerlaagje overheen te leggen, om - net als Rex zelf - iets verschrikkelijks goed te praten. Enkele essentiële dramatische momenten uit het boek worden hiervoor overgeslagen, om de optimistische toon in de conclusie niet te besmeuren. Cretton probeert ons te verleiden om de avontuurlijke en passievolle Rex, ondanks alles, te zien als iemand die het hart op de goede plaats heeft. De mooiste momenten uit de film zijn echter veel subtieler en bevragen of dat wel uitmaakt.

Een ander obstakel voor de film is dat Rex niet de hoofdpersoon is, terwijl dat bijna zo voelt. Hij krijgt genoeg schermtijd en de film verzet bergen om zijn personage te verkopen. Maar zijn achtergrondverhaal kent te weinig diepgang om hem als kernpersonage neer te zetten. De daadwerkelijke held Jeannette komt ondertussen over als een passieve protagonist of een passagier in het leven van haar vader (al is dat ver van de waarheid). Dit komt enerzijds doordat de film vastzit aan gebeurtenissen van het boek en soms onhandig wisselt tussen tijdlijnen. Het helpt niet dat Brie Larson de oudere Jeannette emotioneel afgesloten moet spelen. Behalve een woede-uitbarsting en wat subtiele momenten krijgt ze te weinig kansen om het personage echt te ontwikkelen. De jongere Jeannette krijgt iets meer de ruimte en is best aandoenlijk, zeker op de momenten dat haar liefde voor haar vader het wint van de erbarmelijke omstandigheden waarin ze leeft. Toch duurt het erg lang voordat Jeannette het plot voortdrijft en focust de film te lang op Rex en zijn pogingen zijn realiteit aan zijn dochter te verkopen.

The Glass Castle stelt uiteindelijk de vraag of Rex vergeven moet worden. De fout die de film maakt is antwoord geven. De climax voelt geforceerd optimistisch, terwijl het juist sterk zou zijn geweest om het publiek zelf te laten beslissen of hij een monster is of een gevallen engel. Voor de juiste filmkijker met een bepaald referentiekader kan The Glass Castle een imponerende film zijn. Helaas is het voor de gemiddelde kijker een problematische verfilming, die worstelt met de juiste toon, moraal en hoofdpersoon. Het eindigt als een fascinerend verhaal over verantwoordelijkheid, misbruik en liefde, maar dat zal niet bij iedereen zo overkomen.

dinsdag 23 januari 2018

subtiele streetart


 Mensen die mijn kennen weten dat ik gek ben van streetart. Deze foto's kwam ik ergens tegen op het net en vind ze hilarisch mooi en grappig. ik hoef hierbij niets uit te leggen, kijk alleen maar en ik denk dat het duidelijk zal zijn wat ik bedoel met de humor ligt op straat.








maandag 22 januari 2018

Landschap van mijn herinnering



Het heeft even wat langer geduurd dan ik wilde, maar er waren allerlei redenen voor waarom het zo lang duurde, waar ik verder niet over ga uitweiden, maar hij is er, hij komt er binnenkort aan, de nieuwe bundel

Landschap van mijn herinnering

Super trots ben ik wederom op deze bundel, het is weer een mooi geheel geworden van de flarden, incluis een blogverhaal over Robbin, een oud leerling, met flarden voor leerlingen die me diep hebben geraakt, die ik vaak gesproken heb. Flarden die ik gemaakt heb naar aanleiding van vakanties, al staat er helaas niet alles in, flarden die gemaakt zijn naar aanleiding van het overlijden van de man van een dierbare vriendin, van twee moeders van dierbare vrienden. Kortom het is een bundel waar veel in staat in de stijl waarmee ik bekend ben.

De titel is door middel van stemming ontstaan op mijn flardensite op Facebook. De foto is gemaakt tijdens een bezoek aan het museum "Beelden aan Zee", ik liep al maanden te zoeken naar een mooie afbeelding voor mijn bundel die bij de titel zou passen en zoals zo vaak overkomen mijn foto's, ontstaan ze en zie ik ineens in dit moet het zijn.

Ook zitten er foto's in de bundel bij bepaalde flarden, het fotoflarderen kan ik toch niet laten.


De bundel is te koop via Uitgeverij Boekenbent, in de webwinkel, waar ook al mijn andere bundels staan, maar ook via mij natuurlijk.. De bundel gaat 16 euro kosten en als ik hem moet opsturen komt er 2,50 euro bij, voor de verzendkosten, bij de eerste 30 die bij mij besteld worden komt een collectors item, een bijzondere speciaal voor flarden. nl ontwikkelde postzegel.


 Landschap van mijn herinnering 
soms verdwaal ik in
mijn gedachten
denk ik terug
aan de dagen
met zijn hoogte-
en zijn dieptepunten
ik raak ze even
heel teder aan
omarm elk moment
omdat uit alles wat mij
is overkomen
de mens
die ik nu ben is ontstaan

zondag 21 januari 2018

Nineveh en het Siebold huis

Opstaan na op een zaterdag heel vroeg te zijn geweest, wetende dat ik dus met Kitty een energievolle middag ga beleven, is het nadat de wekker is gegaan, het omdraaien in je bed heerlijk... Het is een soort spijbelen van het opstaan, ik geniet dan extra.

Dus ik heb dat maar gedaan, ben heerlijk in bed blijven liggen, de eerlijkheid gebied me wel om te zeggen dat ik wat last van mijn knie heb en wil voorkomen dat het een heftige blessure gaat worden dus ik dacht doe een pas op de plaats.

Onderweg naar Kitty via de nog steeds te verbouwen en verbreden N-nog wat, is altijd een extra grote ervaring omdat je iedere keer als je over deze weg gaat er ineens wat is veranderd.

Het is zoals altijd maar een half uurtje rijden, dus ik was keurig op tijd bij Kitty. We hebben even bij gepraat, zij heeft de allereerste bundel gekregen de proefdruk van de nieuw te verschijnen bundel, eind januari. begin februari, dus dat gaat ook lekker. Ze was er blij mee en vond hem er prachtig uitzien.

Wij samen in de auto naar Leiden om de tentoonstelling over Nineveh te bezoeken. Een mooie voorstelling dat is op zeker, veel mooie stukken, maar wel heel veel toch replica's, Ik herinner me de echte beelden in het Pergamon museum in Berlijn. Dit kon daar niet helemaal aan tippen maar het is wel interessant om er naar te kijken en wederom een stukje geschiedenis te ervaren.

Daarna zijn we gaan dwalen door historisch leiden, we hebben er prachtige hofjes ontdekt, we hebben  de leidsche sleutelmuntjes gezien die in de straten liggen verwerkt, we hebben genoten, totdat we het bordje zagen met het Sieboldhuis, ik had er een keer over gelezen en zei meteen daar wil ik altijd nog een keer graag heen. Dus zijn we daar heen gelopen. Het is een museum erg gericht op Japan, dus erg boeiend. Deze man, die de eigenaar was van dit huis, heeft jaren in Japan gewoond en heeft daar prachtige dingen vanuit meegenomen die daar te bewonderen waren,. De tijdelijke tentoonstelling over de gemaskerde krijger was erg leuk al merk je wel dat je na de 50ste masker er wel genoeg van hebt.. heel bijzonder :-)

Het pand waarin dit museum zit is ook zeker een bezoekje waard, zeker om dat de prive collectie zo mooi is wat er staat en de kelder van het huis is mooi.

Daarna terug naar het huis van Kitty om daar samen eerst een paar spelletjes Skybo te spelen om daarna heerlijk te eten.. raclette te eten. Gebakken kaas, met aardappeltjes, met salade heerlijk om te proeven en te genieten.

kortom het was weer een welbestede dag.










zaterdag 20 januari 2018

7.15



Wat er in mij is gevaren weet ik niet, maar er kwam een uitnodiging van een geweldig bedrijf wat goed is in het verzorgen van mooie grime. Dus in mijn enthousiasme heb ik met een paar. vriendinnen afgesproken om te gaan. Toen vanochtend de wekker ging kon ik alleen maar kreunen en mezelf voor de kop slaan... ik weet het toch... ik ben er niet van, op zaterdag en zondag vroeg opstaan, ik wil languit in bed en genieten van niets hieven, niets moeten, niets hoeft.. of zoals Bløf al zo mooi zong..” het is zaterdag, een dag waarop niets hoeft maar alles mag...”. Mijn zaterdag dus vandaag echt niet.

Natuurlijk is het leuk, op pad met leuke mensen, leuke mensen ontmoeten en naar Rotterdam, maar toen de wekker ging kreeg ik met moeite mijn Benen uit bed en met moeite mijn hoofd van mijn Bamboe kussen.. het was een waar gevecht met de zwaartekracht.

Toch kan ik niet ontkennen dat als ik eruit ben, na dit keer een half uur te hebben geworsteld met mezelf, met de zwaartekracht met hoe stom ik ben geweest, valt het mee, het went zo langzamerhand dat ik op ben.

Ik was zo van slag dat ik zo vroeg uit mijn bed was dat ik meteen maar het hele schema, waar ik best trouw in ben, om heb gegooid, om half 9 appte ik Ankie dat ik er aan zou komen, toen ik al voor haar deur stond om 8.35 las ik pas het appje dat we om 9.00 hadden afgesproken, gelukkig is zij ook snel en handig dus het kwam goed, ze stond ook klaar. Trudy die we gingen halen is altijd vroeg op, dus dat was handig. Dus veel te vroeg op weg naar Rotterdam om daar te gaan genieten van een voorlichting over grime..

Eerst hebben we geprobeerd, om ergens een kop thee of koffie te bemachtigen maar dat is mislukt, die kregen we niet.. alles was nog dicht of aan het schoonmaken. Dus wij maar naar de Schouwburg op het Schouwburgplein. Het was een ontmoeting met bekenden en onbekende, Plotseling kwam een mevrouw op mij af, helemaal blij en gelukkig mij te zijn ik kreeg twee dikke zoenen. en ik voelde meteen deze mevrouw scheert zich, ze had stoppels. ze prikte, maar had geen idee wie dit was.. heel bijzonder ook. Later wist ik wie het was maar om bovenstaande reden zal ik daar verder niet over uitweiden.

Met 5 mensen gingen we de zaal in en ik zag het al gebeuren, daar stond een man die ik al eerder had gezien en die ons een voorlichting kwam geven over de te gebruiken grime spullen en dat was dus dezelfde.. gevolg heel simpel. ik had al iets van okey wat gaat er gebeuren.

Het was een uurtje voorlichting over de producten over het bloed, heel zinvol maar toch het kon mij, en gelukkig met wie ik er was ook niet echt. Het scherm was te klein, de demo's te veraf.. het was gewoon niet te zien en te volgen helaas.  Daarnaast was het van een soort van opzet waar ik geen fan van ben. Ik wil met die materialen werken, ik wil ze voelen, ruiken weten wat ik er mee kan en noem maar op. maar helaas dat ging niet, het was een uurtje kijken. Dus hebben we besloten om te vertrekken en  maar eerst ergens anders een bakkie te doen. Daarna naar de winkel om tocht wat dingen te kopen die we nodig hebben voor de lotus, nog even langs de Flying Tiger om uiteindelijk terug te gaan naar de Capelse brug om mijn auto op te zoeken en naar huis te gaan.


Bij thuiskomst had ik de verrassing dat de proefdruk van mijn nieuwe bundel er was, hij ziet er prachtig uit, precies zoals ik wil, ik ben er zo blij mee , hij is goed, nog even dan is hij gedrukt en dan is hij te koop bij de uitgeverij.

Wel even schrikken om te zien dat een vrachtauto van de Jumbo, die mensen kunnen slecht rijden, ineens volop tegen mijn achterkant aan reed van mijn Ka-tje. het is wel kick As, maar toch ik ben er zuinig op. Gelukkig stond ik net op de gallerij en kon ik meteen naar beneden lopen. Ik sprak de chauffeur aan op zijn mijn auto raken, waarop hij zei, er is niks te zien hoor, en ook meteen dat de winkel verzekerd is.. allemaal goed en wel, maar hij had er ook niet aan gedacht een briefje neer te leggen.

Inmiddels heb ik wel zijn naam en weet ik waar hij werkt, en wat hij niet weet is dat ik zijn bedrijfsleider persoonlijk ken. dus mocht ik tijdens het rijden deze week merken dat iets toch niet goed is, dan is het aan hem om het te laten maken.

We zullen zien.. Het blijkt wel dat hier wonen bij de Jumbo niet altijd even veilig is... 
 


vrijdag 19 januari 2018

singel....

Het is vaak gek, de wereld draait altijd om 2 tallen, al begint het er de laatste tijd op te lijken dat het toch ook begint door te dringen dat er ook veel singels zijn.

Natuurlijk is het singel zijn niet altijd een keuze, soms loopt het gewoon zo in het leven, soms is het zo dat je niet toevallig die gene tegenkomt waarbij je denkt daar blijf ik mijn hele leven bij en trouw aan. Soms is het gewoon zo dat het eigenlijk indirect een keuze is.

Als ik naar mijn leventje kijk, kan ik terug zien op een aantal relaties, sommigen korter dan de ander, waarin ik zelfs heb samengewoond. we hadden zelfs kippen aangeschaft voor elke ochtend een vers eitje en al na een week er achter kwam dat dit zeker niet voor mij weggelegd is, nooit meer alleen in je eigen bed,  elke dag een vers ei en dan nog steeds zeggen wat gezellig he zo samen, en nooit meer naar huis kunnen omdat je even die ander zat bent.. Je bent 24/7 tot elkaar veroordeeld zo heb ik het ervaren. Misschien was dit ook wel jeugdige domheid dat ik niet in staat was om te zeggen ik doe mijn ding.. het was in ieder geval wel duidelijk voor mij dat ik het er Spaans benauwd van kreeg.

Toen ik na wat proefdraaien met diverse vriendjes, dacht de man van mijn leven tegen te komen, bleek het pad ook zijn weg te gaan. We hebben het samen goed gehad, maar door mijn baan in Alphen, ik woonde in Groningen en mijn vriendje bleef daar natuurlijk gewoon wonen, hij moest zijn studie nog afmaken, dus het was samen uitzoeken hoe we het beste het samen zouden kunnen redden, De oplossing was elk weekeinde bij elkaar zijn, dan in Groningen dan in Alphen. Terwijl we dat deden ontdekte ik wel dat dit niet mijn ding is.. ik voelde me nergens thuis, in mijn eigen huis niet omdat ik het idee had dat ik in een soort van hotel woonde, en niet in zijn huis/kamer omdat daar niets meer was wat voor mij iets betekende.

Nadat we 9 en een half jaar samen zijn geweest heb ik besloten om de relatie te stoppen, het werkte niet meer zoals het moest zijn het was niet meer Yes ik zie mijn lief maar het was afzien, het voelde als werk als ik bij hem of hij bij mij was, de ontspanning tussen ons was weg.. Daar kwam bij dat mijn toenmalige vriendje geen werk had dus we konden eigenlijk nooit erg veel. De sleur sloop erin en ik herkende mijzelf niet meer.. ik wilde reizen, ik wilde dingen ontdekken, ik wilde nog zoveel doen maar kon het niet omdat het niet ging.

De balans opmakend in de lange ritten naar Groningen  bracht mij tot de conclusie om maar een punt te zetten achter dat wat er eigenlijk al niet meer was. Ik heb maanden in de auto hele gesprekken gevoerd, heel songteksten meegezongen met Ruth Jacott.. oa. het lied Onbereikbaar en noem maar op..

Nadat ik deze stap had gezet, de sprong in het diepe heb gewaagd, kan ik eigenlijk alleen maar zeggen dat het singel zijn wel heel erg lekker is. ik geniet ervan. Ik reis, ik geef mijn boeken uit, ik sport, er komen zoveel dingen op mijn pad waar ik van geniet. Daarnaast komen er ook heel veel leuke mensen in mijn leven.


Kortom na een aantal pogingen na mijn relatie van 9,5 jaar, moet ik zeggen ik ben inmiddels een bewust alleen gaander, met leuke en bijzondere mensen in mijn leven. De krenten uit de pap zeg maar. Het is een feestje voor mij het singel zijn, ik geniet bijzonder van alles wat op mijn pad komt en geloof inmiddels ook wel dat ik maar niet meer aan een relatie moet gaan beginnen.. ik vind mezelf eigenlijk veel leuker als ik alleen ben....


donderdag 18 januari 2018

BOOS..hij is BOOS!!!!!!!

Klop om mijn deur van het lokaal.. hij is boos. heel boos, hij is zo boos dat hij bijna niet uit zijn woorden komt.. laaiend is hij.. die K-- school en noem maar op..

Het eerst wat ik doe is vragen waarom hij boos is, ik ken hem inmiddels al heel wat jaren en weet dat ik soms dat moet vragen , soms moet ik het ook gewoon laten gaan.. maar nu dus niet, hij was te boos.
Ik kon er nu niet doorheen komen met mijn normale manier van handelen, en dus heb ik hem eerst naar buiten gestuurd, gezegd ga maar ff lopen en kom in de volgende pauze terug dan praten we even.

In de pauze komt hij .. hij is minder boos en dus kan ik met hem praten. ik vraag hem wat er nu precies is gebeurt.

Nu blijkt hij in de les te hebben gezeten met zijn telefoon, de regel op school is dat je geen telefoon in de les mag gebruiken, dus hij mag hem niet laten zien. Hij moest hem inleveren, dat wilde hij niet..
Het werd een heel gedoe, zijn telefoon is uiteindelijk via allerlei omwegen toch ingenomen , met veel gedoe en gescheld en hij moet hem de hele week op school inleveren bij de receptie.

Dat is niet leuk dat besef ik ook wel.

Ik benoem dit naar hem, daarna vraag ik hem of het terecht/ eerlijk is dat zijn telefoon is afgepakt.. natuurlijk is dat niet eerlijk en niet terecht. Dat begrijp ik ook wel in zijn beleving.

Ik stel hem de vraag als jij door het rode licht rijd en de politie houd jou aan, wat doe je dan, nou hij luisterde dan wel, en als hij nou, vraag ik hem, eens een hele grote mond zou hebben tegen deze agent, zo erg dat hij zelfs  losse handjes gaat krijgen, wat dan.. dan zou hij worden opgepakt etc.. hoe hij dat dan ziet, waarom hij dat dan niet doet.. Hij antwoord met de volgende opmerking, ja maar je mag niet door het rode licht rijden, dus het is eerlijk wat ze doen, maar het is balen dat ze mij betrappen. Dat klopt helemaal.

Dus zeg ik.. nu is jouw telefoon afgepakt.. en nu ben je hem een week kwijt, was het terecht dat je telefoon afgepakt is.. even twijfelt hij en dan zie ik hem beginnen te lachen.. nee dat is niet terecht dat hij boos is... het is terecht want hij deed iets wat niet mocht, afspraak is afspraak, zeker als ik hoor dat hij tig keer is gevraagd om dat ding weg te doen.

Hij voelt de zand onder zijn voeten verdwijnen. dan stel ik hem natuurlijk de vraag hoe hij het beter had kunnen doen zodat het niet uit de klauwen ging lopen. Ja meteen mijn telefoon geven, dat klopt en misschien erbij zeggen, meneer u hebt gelijk, ik had niet mijn telefoon moeten pakken, het spijt me.. gevolg zou kunnen zijn dat hij na de les zijn telefoon meteen zou krijgen.. 

Hij kijkt me aan, lacht, geeft me een hand en zegt dank u wel meneer, ik heb weer wat geleerd. Ik zal er aan denken.

Hij gaat, ik sta met een grijns van oor tot oor.. ik hou van mijn leerlingen en geniet elke dag weer van ze.. ze zijn prachtige mensen in de dop..
Wat is het een cadeautje als je les mag geven aan deze pubers.