Griekenland....Athene

 

Twee jaar geleden zouden we al op vakantie gaan naar Athene,  maar helaas gooide covid 19 roet in het eten, we moesten alles afzeggen. Gelukkig kregen we alles wel terug dus dat maakte het wel een stuk eenvoudiger voor ons...

Vorig jaar durfden we het niet aan om alsnog op vakantie te gaan en te boeken, mede omdat we niet wisten of het wel of niet kon doorgaan, dus dat lieten we zitten.

Nadat we terugkwamen van Malta besloten we om dit jaar dan toch maar Athene te boeken voor de meivakantie, waarom niet tenslotte. Ook besloten we gewoon 6 dagen te gaan, zodat we ook nog naar de Hangend  kloosters konden gaan, een reis met trein en bus naar dit wereldwonder en het leek me erg gaaf om het te zien.

Daarnaast natuurlijk de highlights bezoeken, maar ik ken ons, we gaan zeker nog verdwalen daar en komen dan op de meest bijzondere plekken. We gaan zeker ook naar de bibliotheek van Hadrianus en zijn poort. Daarnaast zullen we genieten van de gastvrijheid van de grieken en genieten van wat we zoal zullen zien.

Natuurlijk hebben we al wat dingen besproken, zo ook de op en in af bus,  na ooit dit ook te hebben gedaan in Parijs hadden we bedacht dit nooit meer te doen, maar dit keer leek ons vooral een speciaal gedeelte van de rit erg interessant en het mooie is je kan meteen uitstappen en er gaan kijken. je leert ook de stad kennen meteen, denk dat erg handig is met onze verstoorde postduiven richtingsgevoel, al heb ik het vermoeden dat we dan nog geen klap aan hebben ook, we kijken anders dan anderen.. we zien veel dingen maar niet de weg die we moeten gaan.. ik weet dat we weer lopen met onze telefoon en maps in de hand. en dan lopen we.. en zien we ineens dat we toch weer verkeerd lopen.. hopeloos maar het mooie is wel dat we daardoor dus veel meer zien dan de gemiddelde vakantieganger.

Kortom we zijn er klaar voor, de reis boeken ging goed, we kregen een prachtige vlucht, vroeg weg van het vliegveld  met KLM rechtstreeks naar Athene in de ochtend. en terug gaan we pas rond 17.00 terug op zaterdag dus we halen het optimale uit deze vakantie wat ik ook wel erg prettig vind.

Tips van collega's was meteen om niet echt bij de haven te gaan zitten, maar ook niet de goedkoopste hotels te nemen in verband met kakkerlakken die daar toch wel in overvloed lopen en zijn.. kortom we hebben een prachtig hotel in het centrum met uitzicht op de Akropolis, wat willen we nog meer.

 

hmm het moet geen gewoonte gaan worden

 

Verdorie had ik me zo voorgenomen om uit te slapen. en wie is klaar wakker om 6.15. juist ik zei de gek.. en balen, balen, balen... Wakker met een snotneus en keelpijn.. maar de testen zeggen niets aan de hand.. en ik besef me.. juist het hooikoortsseizoen is weer open.. gisteren lekker buiten gelopen op het Westerborkpad.. tussen de hazelaar en de katjes bomen, die uitkomen en die ook al bijna rijp zijn door dit prachtige weer.. gevolg.. juist hooikoorts..  ik wist het.. maar ja voor de zekerheid wel testen.

Maar gelukkig geen corona, dus kon ik toch naar de cross xxl

Aansluitend neem ik tegenwoordig even een zonnebank ongeveer 15 minuten, maar aangezien ze nu nieuwe lampen hebben is in eerst instantie 10 wel weer even goed, dan de volgende keer 11 en zo opbouwen.. in de hoop dat de lampen langzaam maar zeker gaan vervagen en niet meer zo erg branden.

We begonnen de les met

foamrollen, 10 minuten stretchen en doorbloeden, ik merk dat het wel goed is maar ik ben op een gegeven moment het wel zat.. weer dat gedoe. maar nogmaals het is goed voor je dus doe je het.

Daarna kregen we weer het bekende rondje met het opwarmen van de schouders. 

3 oefeningen, eerst met een gewicht beide armen spreiden onder de schouders, dan beide armen naar voren  en tot slot de fly, dus voorover staan en je armen weer naar links en rechts..  3x 15

 

Daarna gingen we aan de slag met Find 1 RM deadrow ( een combi van een deadlift en een row.. best wel een nadenk oefening.... gelukkig kon ik samen met vriend Marco wat het alweer veel gezelliger maakt om deze oefening te doen, ook omdat Marco goede aanwijzingen geeft tijdens de oefeningen. Ben er niet altijd blij mee op dat moment, maar ik weet dat hij het goed bedoelt en het is ook goed.. tenslotte moet ik geen blessures oplopen)

Daarna gingen we aan de slag met 

een 12 min amrap.

bestaande uit

juist de burpees

de push up met hand release 

de plank 

alles 1 minuut, dus in totaal per oefening 4 rondes en dat ging best snel al was het wel slopend

Tenslotte mochten we weer in de partner wod, daar hou ik zo van

Ergens was hij erg eenvoudig ( you go, i go) dus we werkten om de beurt en moesten samen 30 rondjes maken. dus dat is kat in het bakkie voor mij en Marco, we gingen als een razende

4 wallball

3 box jumps

2 burpees

1HEAVY Clean ( Barbell) 

Hierna was de tijd al op al lang er nog een behoorlijke wod te wachten

teamwod

75 jumps over barbell zijwaarts

50 push  press

100 Goblet squats

50 box jumps

75 squat cleans..

wat en hoe deze gedaan moest worden vraag ik me af maar ik denk dat we met een team gingen werken en dat we dus dat moesten verdelen onderling.. 

anders hoef je niet samen te werken.

het was weer een energie vretende maar ook gevende ochtend en best wel lekker ergens..

Streeploos....

 

Op  mijn werk vertelde één van de leukste vrouwen die helpen het gebouw schoon te houden, dat ze iets nieuws had namelijk een doekje dat streeploos schoonmaakt, je moet het de eerste keer 15 minuten in lauw water laten liggen, daarna goed uitknijpen en dan kan je daarmee prima schoonmaken, en streeploos..

Aangezien ik totaal niet hou van schoonmaken, maar wel erg ben van het gemak dient de mens, heb ik deze doekjes meteen aangeschaft, ook voor de buuf. Dacht zij komt zo vaak bij mij mijn huisje doen, laat ik ook voor haar wat bestellen zodat ze gewoon kan schoonmaken en wie weet maakt het schoonmaken wel leuker en sneller. als het streeploos is..

Aangezien ik niet kan wachten besloot ik zaterdag na de wandeling toch maar even mijn ramen gedaan, ik ben er niet goed in, zeker niet het grote raam in de kamer, die is namelijk niet  schoon te maken, je zit drie hoog, een glazenwasser kan het ook niet doen, die kan namelijk nergens mijn ladder kwijt etc,. kortom het is een doffe ellende, een slootje voor je huis is prachtig maar wel onmogelijk om je raam op de tweede, de derde of vierde etage schoon te maken. 

Af en toe plens ik er wel wat water tegenaan, ga er met wat gedoe over heen, maar om nou te zeggen dat het echt werkt nou nee. maar goed de poep van de vogels is dan wel weer weg en dat scheelt al een hoop vind ik altijd.

Maar goed, gisteren dus al mijn ramen en spiegels gedaan zowel de binnen als de buitenkant van de ramen, behalve de binnenkant aan de galerij kant, want daar kijk toch niemand na,dus dat was niet nodig. maar wel alle ramen dus onder handen genomen.

Geloof wel dat ik vaker het water moet verversen achteraf. dat was niet helemaal zoals het moest zijn, maar ook dat is een leerlpuntje. 

Maar het ging als een razende.. alle ramen en spiegels binnen een de kortste keren schoon omdat je niet het water er af hoeft te halen.. 

Zondagochtend toen ik opstond zag ik wel dat het grote raam nou niet helemaal echt lekker schoon was, maar goed waarom dat niet lukte is bekend, maar de rest was praktisch schoon en mooi..  en inderdaad streeploos opgedroogd. 

Het gemak dient de mens, het is alleen wel jammer dat je dus toch nog zelf moet ramen lappen ..  dat ze nou geen doekje hebben die het vanzelf schoonmaakt.. dat zou toch veel handiger zijn..

wie weet komt er ooit wel een schoonmaak robot.. zou ook wel een mooie uitvinding zijn als het tenminste betaalbaar is.

The call of the wild ( film)

 

Ik wist het van te voren, van deze film ga ik spijt krijgen omdat hij me zo diep raakt dat ik waarschijnlijk wederom in dikke tranen voor de tv zit.. en ja dat lukte, ontroerend deze film en zeker een aanrader 

Recensie van de film 

Regie: Chris Sanders | Scenario: Michael Green | Cast: Harrison Ford (John Thornton), Omar Sy (Perrault), Cara Gee (Françoise), Dan Stevens (Hal), Karen Gillan (Mercedes), Bradley Whitford (rechter Miller) e.a. | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2020

Buck, de chaotische huishond van een rechter, wordt gestolen en naar het gebied rond de Yukon-rivier gebracht. Daar hervindt hij zich als sledehond van een postbezorger. Als hij verkocht moet worden, belandt hij bij de tirannieke goudzoeker Hal. Rondom dit alles cirkelt de gebroken alcoholist John die een nieuw leven in de rauwe wildernis zoekt. Dit alles gaat gepaard met een hoog Disneyfilm-gehalte, en dus voelt het des te toepasselijker dat het logo van Twentieth Century Studios vooraf in beeld verschijnt.

Dit is verre van de eerste verfilming van het boek The Call of the Wild van Jack London uit 1903 alweer. Onder anderen Clark Gable en Charlton Heston kropen eerder al in de huid van dronkaard Thornton. En uit de pen van London vloeiden meerdere verhalen die hun weg naar het witte doek hebben gevonden. White Fang bijvoorbeeld, en het segment over de door Tom Waits gespeelde goudzoeker uit The Ballad of Buster Scruggs. De beste man wist sledehonden en de besneeuwde wildernis al filmisch te maken voordat dat echt een ding was.

Deze nieuwe versie is er typisch een van deze tijd. De honden zijn allemaal zo uit de computer komen rollen, met een overdreven mimiek die ze eerder een beetje cartoonesk maakt dan realistisch. Maar dat werkt uitstekend voor het beoogde kinderpubliek, dat makkelijk kan lachen om de grappen en grollen van de ietwat menselijk gemaakte lobbes. Het is des te vreemder dat, vooral aan het begin van de film, de hevige nabewerking van de beelden ervoor zorgt dat de echte, menselijke acteurs er minder realistisch uitzien dan de overduidelijk computergeanimeerde Buck.

Als je zo door de rollenverdelingen van eerdere verfilmingen en tv-versies bladert, kom je allemaal namen van personages tegen die er ditmaal niet in zitten. En dat verklaart misschien ook wel een beetje waarom deze versie nog steeds volgepropt aanvoelt: er was nog veel materiaal om uit te putten in het oorspronkelijke, epische boekwerk. Ja, er gebeurt nogal wat in deze film, maar het had met minder zelfbeheersing nog veel meer kunnen zijn. Alsnog zou iets meer rust in sommige plotlijntjes de film wel goed hebben kunnen doen.

Desondanks is het geen verkeerde manier om een luie weekenddag aan te besteden. Een belangrijke reden is dat heel veel van de kleurrijke bijfiguren best wel heerlijk zijn. Vooral de door Omar Sy gespeelde postbode Perrault is een smakelijke brok optimisme op twee benen. En zijn partner Françoise biedt een fantastisch, praktisch georiënteerd tegenwicht aan zijn dromerige levenshouding. Het is vooral jammer dat Harrison Ford, wiens blik het verhaal als geheel kleurt, pas vrij laat een groter onderdeel wordt van Call of the Wild.

Worden er veel betere familiefilms gemaakt dan deze? Zeer zeker. Maar dit is wel precies zo'n rolprent waarvan je weet dat een hoop kinderen dit de komende jaren als hun favoriete film gaan noemen. De mix van humor, avontuur en een zeer aimabele viervoeter in het middelpunt geven een erg sterke aantrekkingskracht aan Call of the Wild. Een film die aanvoelt als een warme lik over je wang van een dikke hondentong. Dat is toch een uitstekende reden om hier met het hele gezin naartoe te gaan?

het roodborstje

 

"Dit zou de Spirituele Boodschap van het Roodborstje zijn

Kijk eens goed naar binnen. Grote kans dat jij hoge muren rond jouw hart hebt gebouwd, zodat vervelende dingen minder hard binnen komen. Het roodborstje wil je vragen om hobbels op de weg toch te bekijken vanuit een liefdevol hart en na te denken over de les die je hieruit kunt halen. Zo zou je sneller kunnen helen. Mensen zullen je pijn doen. Wat je kan helpen, is te bedenken dat je in je vorige leven ziels afspraken met ze hebt gemaakt zodat jij kunt groeien in dit leven. Door te bedenken dat zij hier weinig aan kunnen doen, zul je meer leven vanuit liefde en vergiffenis. En ook niet onbelangrijk: de wond zal dan waarschijnlijk sneller genezen. Heb je juist een bloedend hart, waarin je pijn blijft voelen? Dan leert het roodborstje dat je dit bloeden zelf kunt stelpen. Vaak gebeuren dingen om ruimte te maken voor iets anders of om jou iets te leren. Iets wat jou uit balans brengt, leert jou juist om jezelf in balans te houden. De roodborst kan dit al en zou het je kunnen leren."

 Het begon eigenlijk al in Malta waar ineens een Robin, roodborstje de kamer van Ankie binnenvloog Ankie kwam mij halen omdat ze nogal schrok en niet echt fan is van vogels, zeker niet op haar kamer.

Dus ik ging naar haar kamer en heb eerst het roodborstje uit haar badkamer verwijderd, daarna met zachte hand richting het open raam gestuurd, zodat hij weer de vrijheid kon genieten.

Hier heb ik verder nooit meer over nagedacht, totdat het me begon op te vallen dat op mijn wandelingen op het Westerborkpad steeds vaker een Roodborstje mijn pad kruiste.

Erg bijgelovig ben ik niet, maar ineens schoot me het gelopen pad  te binnen die ik ooit met Susan ben begonnen, een pad waarbij je je levenspad loopt, waar bij ook meteen werd aangegeven de dieren die je pad kruizen willen je iets zeggen, dus ik was al blij dat ik een tor zag.. wat die me wilde vertellen geen idee, maar het was hilarisch samen.. we hebben vreselijk gelachen.. zeker op het einde toen we konden kiezen of we gaan stoppen nu  bij de parkeerplaats of we gaan het pad aflopen, we besloten toen maar om het laatste te doen anders moeten we weer terugkomen.. niet wetende dat we nog geen 3 weken later weer door het zelfde bos zouden lopen en de zelfde route gingen doen met het Pieterpad. maar dat maakte het juist extra hilarisch.. 

Maar toch, ook omdat afgelopen zaterdag toen ik de 11de etappe liep  kwamen er ineens 2 roodborstjes langs.. nu kan het natuurlijk zijn dat deze omgeving waar het pad langsloopt stikt van de roodborstjes maar toch..  ik ga er iets bij voelen en denken. dus ik heb maar eens gekeken wat een roodborstje in je leven betekend.. en ik kan zeggen.. het is een  gaaf dat het vogeltje deze betekenis heeft prachtig vind ik dit

 al moet ik zeggen dat ik de onderstaande  omschrijving iets mooier vind...

"Het roodborstje steekt trots en moedig zijn roodkleurige borst vooruit, zodat iedereen hem kan zien. Deze heeft de vorm van een hart. Wat je dus van het roodborstje kunt leren, heeft vooral met liefde te maken. Het roodborstje zou jou leren groeien, veranderen en vol wilskracht en passie te leven vanuit je hart"

 

Westerborkpad etappe 11

 

Alsof het een werkdag was, vroeg uit de veren, om 6.15 om samen met Ankie aan het de wandel te gaan van Nijkerk naar Putten. Aangezien Ankie nog een andere afspraak had, besloten we om 8 uur te gaan rijden zodat we om 9 uur in Nijkerk zouden zijn om daar de wandeling te starten..bijna 16 km stond op de planning, prima te doen, zeker met het mooie weer, dus toen we al pratend in Nijkerk waren aangekomen konden we de auto zo parkeren bij het station, wat gratis was, dus dat was ideaal, voor ons, wij uit de auto, de rugzakken om gedaan en gaan. 

Het begin van deze route had ik de vorige keer al bekeken zodat ik wist waar we moesten beginnen, we liepen heerlijk te dwalen door het centrum van Nijkerk, zoekende naar een plakkaat waar op zou staat dat op huisnummer 13 een synagoge was geweest. nooit gezien, wel nummer 13 gevonden maar geen plakkaat, dus dan maar gewoon verder lopen en hopen dat de rest wel te vinden is.

Terwijl we zo langzaam Nijkerk uitliepen kwamen we langs een prachtige gedenkplek, waar 5 driehoeken de Jodenster aangeven, en waarbij een aantal namen stonden van mensen die waren omgekomen, maar ook was het prachtig 3 glazen tranen, in 1 traan een grote sleutel de oude sleutel van de synagoge die is verwoest, in de middelste zat niets als teken van de verdwenen Joodse gemeenschap, in de laatste traan zat een hele kleine sleutel stond voor een nieuwe hoopvoller toekomst..  en dat is bizar als je daar nu loopt terwijl de Oekraïne zo in de oorlog zit, heftig, dit pad word ineens veel intenser als je daarbij stil staat, als je hem loopt

Verder gelopen en ook dit keer veel beton onderweg, met af en toe wat afwisseling. We waren af en toe wel wat in de war, mede omdat we hadden verwacht dat we al een stuk verder waren op een zandpad, maar die kwam ineens veel later maar dat mocht te pret niet drukken. Gelukkig gingen we op een gegeven moment wel het bos in, waarbij we over vlonders liepen in het bos, prachtig. Teven kwam er later op de route een mooi stukje om te lopen dwars door de bossen en uiteindelijk langs een prachtig stuk natuur waar een prachtige iets te kleine zwaan bij een vermoedelijke vijver stond. maar mooie omgeving.

Uiteindelijk kwamen we, via een vrij open weg met veel tegenwind, aan in Putten waarbij we natuurlijk het monument bezocht hebben van de huilende vrouw, die op uitkeek op de oude kerk, waar in de oorlog heel veel mannen zijn opgepakt en zijn afgevoerd naar kamp Amersfoort en soms verder... waarvan velen zijn omgekomen. Toch ook weer was dit indrukwekkend als je beseft dat er zoveel mensen ( vrouwen) uit de Oekraïne als uit Rusland, hopen op een oplossing waarbij ze hopen dat hun zoon, man levend terug komt..  het maakt dit pad ineens zo actueel dat het onder je huid kruipt.. 

De laatste kilometers was wederom veel langs een weg naar het station die buiten het Putten ligt zoals veel stations voor treinen buiten de stadskern.

We kwamen aan om te ontdekken dat de treinen niet reden maar wel een bus. dus wij met de bus naar  Nijkerk terug, heel vreemd om in een bus te zitten zonder mondkapje want dat schijnt weer te mogen.

Bij aankomst in Nijkerk samen onze lunch genomen, Ankie haar bolletje ik mijn salade en daarna met de auto terug naar Alphen, heerlijke dag wederom

Dwars door de lage landen

 

Afgelopen dinsdagavond verheugde ik me enorm op Dwars door de lage landen, mede omdat ik deze groep al eerder heb gezien die vreselijk fanatiek waren in oa Malta, waar ze een route liepen langs verschillende plekken.

Dit keer hebben ze gekozen voor de Lage landen waar ze vanuit België naar Pieterburen lopen, dus ik verwacht ook dat ze stukken van het Pieterpad lopen die ik natuurlijk nog steeds aan het lopen ben, maar even op een laag pitje staat, omdat ik besef dat het ver rijden is met de auto, je moet eigenlijk altijd vanaf nu een dag van te voren al naar de beginplek gaan en daar dan starten. Maar dat komt nog wel. eerst maar eens me verder ontwikkelen met het Westerborkpad.. wat ik ook erg leuk vind om te lopen.. zeker, zoals ik al eerder heb aangegeven, omdat je beseft wat je loopt de gedachten is eigenlijk meer van belang dan dat je stilstaat bij de tocht die is gemaakt door de Joodse mensen die naar Westerbork moesten..

Maar goed, ik hou erg van de Belgen met hun humor en hoe ze praten, deze 3 zijn samen erg leuk, ik moet er erg om lachen ook.. ze zijn aan elkaar gewaagd,dus ik heb weer iets om me op te verheugen op de tv. Zeker omdat ze ook de mensen onderweg interviewen.. hilarisch soms. zoals een oud vrouwtje zegt als je een tuut hoort ben je over de grens..  dan ben je in Nederland.. geweldig.

RECENSIE VAN DE TV SERIE .

De passanten in ‘Dwars door de Lage Landen’ op Eén leken vooral hevige spijt te voelen toen ze Arnout Hauben en zijn betuttelende toontje zagen aankomen

Even dacht ik dat Arnout Hauben besloten had zijn nieuwe voettocht, ‘Dwars door de Lage Landen’, in New York van start te laten gaan. Vanaf het waaierige strand waar hij zich in de ochtendlijke vroegte bevond, maakte hij gewag van de ‘machtige skyline’ voor zijn ogen. Mijmerend over Broadway, Fifth Avenue en Times Square richtte ik mijn blik naar de waterplas in zijn rug, die ik vagelijk meende te herkennen. En die hoge toren daar, even achter de zandkleurige dijk, ja, die leek ik ook al eerder gezien te hebben, net als dat halfronde, vaalgele gebouw met het vele glas waarlangs het zo gemeen kan tochten. Toen begreep ik het: Hauben zou zijn tocht niet in het voormalige Nieuw-Amsterdam aanvatten maar wel in Oostende, een andere wereldstad die kennelijk bekendstaat om haar ‘machtige skyline’.

Even later was het weer prijs. In beeld verscheen een priemende, wijzende vinger die me eens te meer uitlegde wat ik moest zien: ‘Kijk. Dat daar, dat is de vistrap. Dat gebouwtje met die golvende plaat erop.’ Toen hij het hoogst aardige gebouwtje betrad, leek hij dat plots vergeten te zijn. ‘Vistrap?’ vroeg hij, terwijl hij naar de grond wees - als om te beduiden: is dit hier de vistrap?’ ‘Ja natúúrlijk, knuppel!’ schreeuwde ik hem binnensmonds toe. ‘Je hebt mij net ongevraagd verteld dat dat gebouwtje de vistrap was!’

Er volgde een gesprekje met visverkoopster Sabine, al 26 jaar in het vak, dat mijn bloeddruk tot jolijt van mijn geliefden weer wat deed zakken. Ze heeft een zaak samen met haar man Lorenzo, ook bekend als Lorre. Of beter: haar ex-man. Een jaar of vijf geleden had Lorre ‘zijn broek nagelopen’, zei Sabine, het was oorlog geweest, en gemakkelijk is het niet, maar je kunt niet alles scheiden, en nu is hij content en zij content.

Na de aanschaf van een pond of wat sabijnse garnalen zette Hauben er samen met zijn vaste kompanen de tred in. Philippe (de stoere cameraman) en Ruben (de zachtere geluidsman en dronepiloot) fungeren andermaal als schaapachtige aanhangsels bij de wat pedante, geforceerd gemoedelijke presentator. Er volgde een divers scala aan beelden: Arnout Hauben wandelt in een villawijk. Arnout Hauben wandelt in een dorpsstraat. Arnout Hauben wandelt tussen de velden. Arnout Hauben wandelt op een duinpad – tot hevige spijt, vermoed ik, van de jongedame die onverhoeds zijn weg kruiste. Dat het een rare plaats was om met zoveel zakken onderweg te zijn, vond hij. Het meisje antwoordde verontschuldigend dat ze studente was, toerisme en sport meer bepaald, en dat ze na een stage in Center Parcs op de terugweg was naar Antwerpen. Misschien beeldde ik het me in, maar ze leek enigszins opgelucht toen ze verder kon lopen. ‘U bent goed bezig!’ gooide Hauben haar nog ongevraagd toe. Onwillekeurig dacht ik aan Luk Alloo, uitblinker in eenzelfde soort journalistieke gemakzucht, maar Hauben mist diens streetcred.

Nu ja, er waren ook goede dingen aan deze eerste aflevering: Amadee, de 88-jarige pompist van Meetkerke, die acht maanden eerder zijn vrouw was verloren en nu met een soort VR-bril op z’n neus verplicht werd te ervaren hoe de wereld er vanuit een vliegtuig uitzag, was zo’n figuur die je meteen een eigen programma zou geven. En je steekt ook wel iets op van ‘Dwars door de Lage Landen’, een heel klein beetje, tenminste als je niet uit je vel springt van Haubens betuttelende, schoolmeesterachtige toontje - of als je je nog niet doodgeërgerd hebt aan zijn middelbareschoolgrapjes voor hij aan dat toontje toekomt. Een programma als dit staat of valt met de verhalen en ontmoetingen die onderweg te rapen vallen. Het goede nieuws is dat zulks onvoorspelbaar is, en dat dat in de volgende afleveringen dus wel nog goede televisie kan opleveren. Het slechte dat er een even grote kans bestaat dat de volgende afleveringen net zo zijn als het polderlandschap waarin deze eerste zich voltrok: leeg, plat en volstrekt middelmatig.

LHBTIQ+ op school

 

Aangezien ze bij ons op  school heel graag willen dat we meer aandacht besteden aan de coming out day, aan paarse vrijdag, tevens hebben we het over diversiteit in de Wensen en Grenzen lessen, was ik de afgevaardigde die naar deze bijeenkomst ging in Zeist.

Echter door omstandigheden, waarover ik hier verder niet ga uitweiden, moest ik in huis blijven, dus kon ik er niet naar toe. Dus dat werd deze hele dag on line volgen, en daar ben ik zo slecht in, het luisteren via een schermpje, maar ook het onthouden wat er gezegd word.

Al vroeg uit de veren en geloof me dat viel niet mee, zeker niet omdat het lijf daar nog geen zin in had, maar toch ik zat keurig op tijd achter mijn schermpje klaar. het voordeel is wel dat ik daarnaast nog wel wat kon doen voor school, maar ook voor mezelf wat dingen kon aanpakken die al heel lang waren blijven liggen zodat ik naast dat ik de on line training volgde ook meteen wat achterstallig administratie kon wegwerken wat wel erg lekker is.

maar het is heel anders dan dat je er bij aanwezig bent, dit is toch wel heel erg dat je denkt.. ik hoor het ik besef het maar je voelt je minder betrokken hierin.

het is wel goed om dit bewust te horen en mee te maken mede omdat ik me besef dat ik in het verleden veel meer mijn zin had moeten doordrukken, ik wilde al heel lang geleden een praatgroep voor leerlingen die met hun geaardheid worstelen, een soort van groep voor ontmoeten en om je ergens thuis te voelen. dit is toch iets wat ik denk  belangrijk is.

Er is een mooie term voor namelijk de GSA coördinator, ik denk dat ik volgend jaar weer een extra taakje erbij krijg, wat ik denk niet mis zou staan naast mijn functie als counselor.

On  line was er ook nog een theater voorstelling die me erg aansprak die ik graag de school wil in halen al vraag ik me af of onze leerlingen er genoeg voor open staan, maar voor de mensen die nieuwsgierig zijn dit is de link naar de groep

Queer Stories — Live Your Story

Daarnaast waren er ook een aantal sprekers die er vooral stonden op persoonlijk gewin, op hoe goed ze zijn en hoe goed ze doen in de maatschappij..  daar heb ik moeite mee, mede omdat ik denk het gaat niet om wat jij hebt gedaan maar hoe het uitpakt.. kortom het was een boeiende on line ervaring terwijl ik intussen veel dingen kon doen die al een tijdje waren blijven liggen.. heel lekker.

 

Simone Kleinsma.. verder

 

Nadat deze voorstelling ook was verplaatst wegens bekende redenen, mocht ik afgelopen zondag wederom mijn opwachting maken in de schouwburg van Gouda, dit jaar heb ik daar bijna alles geboekt wat ik graag wil zien. mijn voorkeur gaat toch erg naar cabaret kom ik achter en ook naar zang van goede artiesten. Simone is een vakvrouw, dat blijkt wel, maar ook is ze zich daar dusdanig van bewust dat het soms niet erg plezier is om naar te kijken, en zeker niet leuk is om haar te zien. Haar optreden bij  het programma Maestro was voor mij een aanleiding om goed na te denken of ik deze voorstelling zou skippen, tevens haar houding bij het signeren van cd's van haar shows, zit ze daar met een gezicht van ik heb er geen zin in maar ik moet wel.. want ja het is mijn werk.. als je haar iets zegt, kan er geen reactie van af..  maar toch besloot ik om deze show te gaan bekijken, ook omdat het thema van de show mij intrigeert. De show ging over hoe verder na het overlijden van haar man, en dat was heel duidelijk heb nog nooit zoveel vrouwen gezien die daar zaten te kijken naar deze show, ben aardig wat gewend maar dit was wel heel uniek.. ik zat dan ook omringt tussen de vrouwen te kijken naar deze show.  Het valt niet te ontkennen ze is een absolute vakvrouw, ze kan alles en doet veel. Dit is ook in deze show haar valkuil, ze wil te veel, gevolg dat de gekozen liedjes niet altijd raken. De show wat rammelt, de verhaallijn klopt ook niet overal, wat jammer is, zeker als ze heeft gekozen verder naar het overlijden van haar vriend.. al kan het ook zijn dat ze de verwarring aangeeft in haar show na het overlijden dat het daarom zo chaotisch overkomt op mij,  maar het kan zijn dat ik er meer in zoek dan er in zit, dat het gewoon een show is om haar verdriet te verwerken en daarmee de mensen die dit met hun partner hebben meegemaakt wil helpen.

Recensie van de voorstelling 

Verder… Hoe ga je verder nadat degene met wie je alles kon bespreken er niet meer is? Die je altijd om raad kon vragen. Bij wie je altijd “thuis” was. Wiens spullen je nog elke seconde om je heen hebt en wiens aanwezigheid je nog zo voelt…

Simone Kleinsma tracht antwoorden te vinden in haar nieuwe voorstelling VERDER, waarin ze beschrijft hoe het is om de draad weer op te pakken na het plotseling overlijden van haar man; nu zo’n 4,5 jaar geleden. Een uitermate persoonlijke voorstelling over de manier waarop je je leven opnieuw moet inrichten en definiëren. Het had zomaar een enorm zwaarmoedige voorstelling kunnen worden, maar niets is minder waar. Simone beschrijft weliswaar hoe lastig het allemaal is; hoe ze worstelt met zaken als het weg doen van zijn spullen, van een oude fotocamera waarop nog onontwikkelde foto’s staan tot de badmat waarop zijn voeten zo vaak hebben gestaan.

Iemand (zijzelf?) zei: “Neem de tijd”. Maar hoeveel dan? Wanneer mag je weer eens de slappe lach krijgen bijvoorbeeld? En hoeveel tijd moet er verstrijken voor je even mag flirten met een charmante voorbijganger? En hoe onvermijdelijk is het de spullen van je man op te moeten ruimen. Wat doe je weg en wat hou je? Zelf Marie Kondo’s methodes lijken niet te helpen…

De tijd was daar om een volgende stap te zetten, zoals ze zelf beschrijft. Ze was niet de eerste en zal ook zeker niet de laatste zijn die hier mee te kampen heeft. En dus een programma over “hoe nu verder”. Simone beschrijft alles met liefde, humor, en veelal zelfs plezier. Gesteund door twee uitmuntende musici waarbij je geen enkel moment een groter orkest mist. Niet alleen in de verstilde nummers, maar ook in de wat meer uptempo nummers. Overal merk je de passie voor de muziek en voor het vak. Naast het uitstekende spel van Menno Theunissen op toetsen moet ook zeker Maria Martinez Payà genoemd worden die verantwoordelijk is voor (voornamelijk) de percussie. Ze heeft een groot aandeel en dat is niet onterecht.

De grote kracht van Simone Kleinsma is haar schijnbaar moeiteloze zang, spel, humor en gevoel voor timing. Ze houdt het publiek van begin tot eind aan haar lippen gekluisterd. En als ze ook nog eens een enorm ritmegevoel als percussioniste laat zien, levert (ook) dat haar een welverdiend ruim applaus op.

Wie wil zien waarom Simone Kleinsma één van de grootste musicalsterren is die Nederland op dit moment kent, moet zeker deze voorstelling gaan zien. Hier zie en hoor je hoe een verhaal verteld kan worden in een lied. Emotie overbrengen: groots, klein, in een ballad of rap; Simone beheerst het allemaal.