dinsdag 31 maart 2015

Brigitte Kaandorp Grande de luxe

 
Dinsdagavond met vriend Frans naar Kaandorp Grande de Luxe geweest, ik vind eigenlijk alles wat Brigitte maakt mooi en boeiend en was dus erg benieuwd nu naar haar show hoe ze dit vorm heeft gegeven..
Van te voren hebben we heerlijk gegeten bij Humpreys, een heerlijk restaurant met heerlijk eten.
 
Daarna zijn we door de heftige wind naar het theater gelopen. Onze zorgvuldig gekapte haren waren dus al bij de eerste de beste windvlaag in de war en weg was het.. dus het was voor niets geweest. We zaten voor het eerst sinds jaren niet op de eerste of tweede rij maar op de 18de.. tussen het gepeupel. maar dat was niet erg, het was genieten.
Het meest bijzonder vond ik wel dat ik dacht dat het alleen maar liedjes waren maar nee dus, ze had geweldige stukjes cabaret, over haar puber dochter die steeds met haar telefoon door het huis loopt en die haar regelmatig onzeker maakt  door een opmerking die ze maakt.. Zoals dat ze in hele mooie kleding loopt, heel blij is en met zorg dat heeft uitgezocht, en dat ze naar beneden loopt en haar dochter zegt.. terwijl ze even van haar telefoon opkijkt.. : Doe je dat aan?" meer niet waardoor ze in een vlaag van onzekerheid beland. Daarnaast het moeilijke gedoe van mannen en de eenvoud van vrouwen.. Heel verhaal over hoe mannen hout halen in het bos etc, en dat gedoe, terwijl het al genoeg is om even langs de benzine pomp te rijden om een zak met openhaard hout te halen. Meer van dit soort geniale vindingen, Wat ik helemaal scherp vond, dat ze zich verbaasde over al die vrouwen aan de top terwijl er bijna geen vrouwen op de bodem zijn, voor werk als vuilnisman, als putjesschepper etc.. mooi gevonden en zeker scherp op gemerkt. Daarnaast is de hele show eigenlijk samen gesteld uit stukjes van oude shows, met oude liedjes maar wat een gave show,. ik heb genoten en kan het zeker aanraden om deze show te bezoeken
 
De beschrijving van de show:
 
In navolging van de aanpak die Ramses Shaffy, André Hazes, Abba en Doe Maar ten deel viel, zingt De Diva de gouden liedjes uit haar grootse en nu al ruim 30 jaar durende carrière, terwijl ze het herinterpreteren van haar leven gemakshalve in eigen hand neemt. Brigitte: “Ik ben weliswaar nog niet dood of uit elkaar, maar waarom zou ik daar op wachten?”
Onder begeleiding van meesterpianist Bernd van den Bos zullen geliefde nummers als Zwaar Leven, Andries Knevel en Annelies van der Pies de revue passeren. Ondertussen houdt Brigitte het publiek in haar hilarische en onnavolgbare conferences op de hoogte van de huidige stand van zaken.
Er is tenslotte, zoals altijd, weer veel gebeurd in haar roerige bestaan… Natuurlijk zal de uitbundige avond, geheel naar Kaandorpiaans gebruik, hier en daar de neiging hebben om ernstig te ontsporen…
Met aan de vleugel: Bernd van den Bos
Regie: Jessica Borst

recensie van de show:

 Brigitte Kaandorp is de koningin van het Nederlandse cabaret, in mijn ogen dan. Al dertig jaar zit ze in het vak en in die dertig jaar heeft ze natuurlijk heel veel liedjes geschreven. Een selectie van deze liedjes en ook liedjes van andere tekstschrijvers zingt ze in haar nieuwste show ‘Kaandorp Grande de Luxe’, afgewisseld met altijd hilarische conferences. Ze heeft deze keer haar bekende ukelele thuis gelaten en in plaats daarvan wordt ze begeleid op piano door Bernd van den Bos, die dat zeer soepel doet ondanks de soms wat hysterische (maar wel hilarische) Brigitte naast zich. Haar bekendste ‘hits’ ‘Annelies van de Pies’ en ‘Ik heb een heel zwaar leven’ mogen natuurlijk niet ontbreken. Ze zingt echter ook een stuk serieuzere nummers, zoals ‘Het is over’ van Annie MG Schmidt, wat over vreemdgaan gaat. Het knappe is dat ze na dit nummer, terwijl je het juist niet zou verwachten, meteen weer doorgaat met het humoristische deel van haar show. Hierdoor voelt de show nergens heel treurig aan en niemand zal de zaal bedroefd verlaten.

Wat ook erg knap is, is dat ze altijd dingen vertelt die voor iedereen herkenbaar zijn. Dat merk je ook meteen aan de reactie van de zaal (“precies! ojaaa! zó herkenbaar!”) Dit was vooral te merken toen ze een grap maakte over de beruchte Bartenbrug in het centrum van Den Bosch (‘’Is dat dingetje nou nog niet af?”). Dit was helemaal in het begin van de show en de toon is meteen goed gezet, ze krijgt zelfs al applaus (na amper 1 minuut!). Verder is haar humor nooit spottend of kwetsend, het is eerder zelfspot (ook voor het publiek zelf!). Dat is iets wat niet veel cabaretiers kunnen. Meestal maken ze grappen ten koste van iemand anders, maar dat doet Brigitte dus totaal niet.

Al met al is ‘Kaandorp Grande de Luxe’ een echte Brigitte Kaandorp voorstelling met haar typische humor en cabaretstijl. Als je genoten hebt van haar oude shows, dan zal dit zeker geen tegenvaller zijn. Zelfs als je niet van haar stijl houdt, zal je alsnog genieten van de vele liedjes.

maandag 30 maart 2015

Marie Heurtin (Film)


Vriendin Ankie heeft afgelopen zaterdag haar tong er voor moeten afbijten, ze was vrijdag avond al geweest en wilde zo graag vertellen over de film , maar ja ik ging nog maandagavond met de filmvrienden, dus ze kon nog niets vertellen omdat dan misschien de lol voor mij er af zou zijn. Wel kreeg ik de tip om zakdoeken mee te nemen omdat het en heftige film is. De film is een absolute aanrader, al doet het je even denken aan de film Neal, maar gaande weg zie je iets moois ontstaan en raak je zo in de film meegezogen dat je de tranen over je wangen lopen, zonder dat je het wilt.. Het was bijzonder om te zien hoe je met doorzettingsvermogen en kracht zoveel kan bereiken met een kind wat niet kan zien en niet kan horen.. hoe je zon kind toch een stem kan geven en hoe je zon kind een wereld kan geven waarin het kan zijn wie het is.. Prachtig.





 Recensie van de film :


Regie: Jean-Pierre Améris | Cast: Isabelle Carré (Soeur Marguerite), Ariana Rivoire (Marie Heurtin), Brigitte Catillon (La Mère supérieure), Martine Gautier (Soeur Veronique), Sonia Laroze (Soeur Elizabeth), e.a.| Speelduur: 95 minuten | Jaar: 2014

Zelfs iemand die nooit iets heeft gelezen over Helen Keller of een van de drie films over haar leven heeft gezien, zal haar naam ooit ergens hebben opgevangen. Niet vreemd, want het leven van deze Amerikaanse vrouw bevat de nodige opmerkelijke ontwikkelingen: ondanks dat ze zowel doof als blind was, wist ze vijf talen te leren, een universitaire studie cum laude te volbrengen en tientallen boeken te schrijven. Keller werd daardoor een voorbeeld voor doof-blinden wereldwijd, maar het had goed gekund dat een Franse tijdgenote haar voor zou zijn geweest. De vijf jaar jongere Marie Heurtin kwam qua prestaties weliswaar niet zo ver als Keller, maar had dan ook een grotere achterstand te overwinnen . Want waar Keller door ziekte op een leeftijd van anderhalf jaar doof en blind werd, was Heurtin zo geboren.

De Franse film over haar leven laat duidelijk zien wat opgroeien in duisternis en stilte doet met een mens: Marie is aanvankelijk nauwelijks meer dan een wild dier. Ze loopt op blote voeten, heeft nauwelijks kleding aan en vrijwel elke aanraking leidt tot een agressieve reactie. Uiteraard helpt het niet haar dat haar ouders van zeer eenvoudige komaf zijn en er eind negentiende eeuw nauwelijks methoden bestaan om iemand met een dubbele handicap te helpen. Ten einde raad brengt haar vader het tienjarige meisje naar het Larnay-instituut, een klooster in de buurt van Poitiers, waar ze aanvankelijk wordt afgewezen (het helpen van dove meisjes vinden ze al moeilijk genoeg) maar na enige overreding aan de idealistische non Marguerite wordt toevertrouwd.

Een film over het leven van iemand die doof en blind is, zorgt voor een interessante paradox aangezien het medium juist leunt op de twee zintuiglijke waarnemingen waarover deze persoon niet beschikt: zicht en gehoor. Regisseur en scenarist Jean-Pierre Améris lijkt zich daar terdege van bewust en creëert daarom volop scènes waarin hij Maries ervaring van geur en tast zichtbaar poogt te maken. Dat biedt de perfecte gelegenheid om voluit te gaan met kitscherig effectbejag, maar Améris houdt het allemaal vrij ingetogen. Zo nu en dan zet hij de momenten kracht bij met muziek, maar deze domineert nooit de scène. Liever nog laat hij Maries leefwereld zien door wat minder elementen in de strijd te gooien.

Marie Heurtin vertelt niet louter het verhaal van de titelfiguur, maar ook dat van de non die het meisje uit haar isolement probeert te krijgen. Dat vergt een enorme hoeveelheid geduld, want hoewel Marguerite haar na enige tijd zo ver krijgt dat ze zich correct kleedt en haar wilde haardos laat kammen, blijkt dat voor communicatie tussen de twee nog heel wat meer werk nodig is. Wanneer er eindelijk een echte stap voorwaarts kan worden gezet, resulteert dat dan ook in een zeer bevredigende scène. De aandacht voor Marguerite zorgt er wel voor dat haar tragische lot (waar nooit doekjes om worden gewonden) de tweede helft van de film wat overschaduwt, waardoor het eindresultaat lichtelijk uit balans raakt. Gelukkig resulteert het ook in een scène waarin de non en het meisje min of meer van rol wisselen. Vertederend zonder overdreven sentimenteel te worden en daarmee exemplarisch voor de film.


zondag 29 maart 2015

Stil(l) even



Ik vraag me nog steeds af waarom ik deze cursus volg maar goed het is nog maar 1 keer dat scheelt dan is het volbracht, om het zo maar even  te omschrijven. Ik vind er eigenlijk geen klap aan en leer er voor mijn gevoel niets bij. alleen maar afzien en hopen dat het over gaat.
We hadden als opdracht maak een foto van een stilleven.. en sorry ik kan dat niet serieus nemen. De vraag kwam van de docent wat nou een stilleven was, waarop ik zei. dat hij niet zoveel zegt...  Nee zei de docent.. je moet er stil van worden...  Dus ik begon al te lachen... ik kan me ook niet beheersen.. dus ik ben maar echt even gaan klieren.. De eerste foto's  van de flessen wijn vind ik mooi gelukt, daarna ging de serieuze sfeer verloren.. en ja hoor.. ik ben de draak er mee gaan steken.. dus ja ik heb nog een paar foto's gemaakt waar je stil van raakt. of keihard moet lachen dat laat ik aan jullie over.
Ik moet zeggen ik ben meer van de spontane stillevens die je tegenkomt en niet een gearrangeerd geheel zoals we nu moesten doen.. niet zo mijn ding..





zaterdag 28 maart 2015

zomerbandenwissel en een raar apparaat



Afgelopen vrijdag  was het weer zover, de jaarlijkse wissel van de banden. Ik weet het, het is geen probleem maar ik zit er altijd mee te klooien. Dit keer dacht ik dat ik het prima on line had geregeld, dat kon ook niet anders. Dus om 13.45 mocht ik me melden bij de garage. Mijn laatste les was om 12.00,  het plan was om meteen naar de sportschool te gaan waar vriendin P. al zu staan te wachten maar er stonden twee leerlingen voor de deur met dikke tranen en daar maak ik dan wel meteen tijd voor, zo hoort het ook vind ik. Het was een heftig gesprek dat zeker, dus na dit gesprek ben ik meteen in de auto gestapt om te gaan sporten. Ik was dus ruimschoots te laat, maar niet getreurd, P begrijpt dat en dus praten we gewoon samen er gezellig over van alles en nog wat en lachen we ons een breuk. Ineens kwam Danny aanlopen en die vertelde over een speciale bank die geweldig is, je kan er op liggen en je ontspant helemaal. het was echt je van het.. die konden we beneden uitproberen. Wij zijn natuurlijk in voor veel dingen dus ook voor dit.. dus. ja wij naar beneden. Nou het was niet mijn kleur deze bankt, het was ook niet mijn formaat bank, maar ik begreep wel dat het echt helpt bij mensen die chronische pijnen hebben. Dus ja ik ben er samen met vriendin P. op gaan liggen en we hebben een prachtig programma doorstaan, al moet ik zeggen dat terwijl ik daar lag toch wel ideeën kreeg over trileitjes en 50 tinten grijs.... het was een bijzondere ervaring, ik denk dat ik het dan heel netjes verwoord. Ik geloof zeker dat het helpt en ik vind het ook geweldig dat mijn sportschooltje ons de kans geeft dit uit te proberen.  Ik geloof dat geel niet echt in mijn huis staat.
Dus na dit spektakel meteen door naar de garage, waar ik mijn winterbanden zou laten vervangen door mijn zomerbanden. Erg leuk was het dat er een oud leerling van mij aan het werk was, die mij kent.. dit scheelt een hoop .Ik vind het altijd een gedoe dat formulier in te vullen en doe dat dan ook met een soort van Franse slag... de vraag waarop ze vragen naar mijn nummerbord, dan ben ik al de klutst kwijt dat weet ik niet namelijk, ik let daar niet op, ben al blij dat ik weet waar mijn auto staat. Dus ik gok altijd wat, net als de kilometerstand, dat vind ik dingen die totaal niet belangrijk zijn.. dat ding doet het en rijd klaar.  Kortom het was een feestje dit, ik zat lekker boven, komt de man naar boven met de vraag of ik wel goed zat, ze konden mijn banden niet vinden in de opslag.. ik heel zeker dat ik zeker wist dat ik goed zat en dat ik daar al jaren kom.. kortom paniek in de tent.. hij vroeg nog even naar mijn nummerbord, die op de mail stond, waarop ik zei, ja dat weet ik niet hoor, maar je kan het toch op mijn auto zien.. Dat heeft hij dus gedaan en gelukkig inderdaad waren mijn banden daar en kon ik na 3 kwartier heerlijk naar huis rijden. Moest wel lachen want ik hoorde mijn oud leerling zeggen, "Ja dat is meneer Wanders"  geweldig

vrijdag 27 maart 2015

later is nu (theater)

 
 
Gisteravond met vriend Frans weer eens naar het Theater geweest in het beeldschone maar altijd levendige Capelle aan den Ijssel, al moet ik bekennen ik zou er niet dood willen worden gevonden, maar ja wie ben ik. Alphen is ook niet het einde van de wereld,.. al hoe wel, zo voelt het vaak wel als ik weer eens uit het hoge noorden Alphen binnen rijd. maar daar gaat het nu niet om natuurlijk.
zoals ik al begon ben ik met vriend Frans naar de voorstelling geweest, Later is nu.. met oh gruwel Jaques da cona.. dat was even aan mij voorbij gegaan..... zoals Jacques Herb aan Frans zijn beleving voorbij was gegaan.. ik ging natuurlijk voor Joke Bruis... Het is een voorstelling waar ik helemaal blij van werd.. wat een energie wat een geweldige cast, wat geweldig van opzet. De liedjes, herkenbaar en maar mee zingen.., luisteren , genieten. de sfeer die ze hebben samen prachtig. Het prachtige "La Mama" gezongen door de ontdekking van de avond Erica Young, en op het moment als ze over gaat op het refrein, komt Charley Luske, met een prachtige kinderstemmetje, het liedje van Heintje er tussen door, met mama je bent de liefste van de wereld. Wat een prachtige vondst.. ik heb zo genoten van deze avond, het was uit, het was zingen, het was luisteren.. prachtige. Het lied van Jacques herb "Manuele werd in de zaal prachtig ontvangen met een aantal mensen die meteen met hun sjaaltjes met de naam van hem op stonden. Ik denk dat ze hem geen groter eer hebben kunnen geven.. geweldig. Toch blijf ik erbij, ik weet wat Joke kan, wat een vakvrouw is dit ook, ik weet wat Charley kan, zo mooi met zoveel verschillende stemmen, geweldig,  ik weet wat Jacques herb kan, al was ik verbaasd over zijn elvis uitvoering van nummers. maar voor mij blijft Erica de ontdekking van de avond, sterker nog, ik zei meteen tegen Frans, dit is de nieuwe Ruth Jacott, als ze zou willen, ze moet naar het songfestival, ze zingt met gemakt een lied van Shirley Bessey, en  gaat zo over op Brandend zand,  prachtig....
ik denk en hoop dat we nog veel van haar gaan horen
 
 
luister ze aub alle drie zo goed en zo divers
 


donderdag 26 maart 2015

Wet van Murphey (2014-21)


De boekhoudwetten van Spencer:
"1 proefbalansen kloppen niet.
2. Werkkapitaal werkt niet.
3. Liquide middelen hebben de neiging
weg te vloeien
4. Investeringen verdienen zichzelf niet terug."

De eerste wet over de dynamiek van geld:
"Een onverwachte financiële meevaller zal
vergezeld gaan  van een onverwachte uitgave
ter grootte van hetzelfde bedrag."

De wet van J.T. over technische hulp:
"Hoe beter de klantenservice,
des te sneller je iemand te spreken
krijgt die je niet kan helpen."

De gevolgtrekking van Bach:
"De eerste pagina die de auteur openslaat als hij
een presentexemplaar ontvangt,
is de pagina met de grootste fout"

Een wet van wegen:
"Waar een wil is, is een weg.
Waar geen wil is, is telkens weer een omweg.
En waar onwil is, is altijd wel een uitweg"

De wet van Jones over uitgevers:
"Sommige fouten blijven onopgemerkt,
tot het boek gedrukt is"

Aanvulling op de wet van Murphey:
"in wiskundige termen uitgedrukt:
1+1=2, waarbij '=' de betekenis heeft
van 'zelden of nooit'

De wijsheid van Godfriet Boman;
"Als een Hollander gek wordt,
dan voelen mensen dat het vakwerk is"

De dwaling van Frothingham:
"Tijd is geld"

De wet van Grimes:
"Nostalgie is het besef dat dingen niet zo
ondraaglijk waren als ze destijds leken"







woensdag 25 maart 2015

Bethlehem (Film)



Gisteravond met vrienden Els, Heleen en Walter naar de film geweest in het filmhuis. Na het sporten is het toch wel lekker om de zachte stoelen van het filmhuis lekker weg te dromen bij een film. Al moet ik zeggen deze film was niet echt een wegdroom film, ik heb met heel veel spanning zitten te kijken en het raakte wat ik zag. wat een film wat een spanning en wat een film waar ik nog lang over na zal denken. Het maakt voor mij weer heel veel duidelijk wat onze leerlingen soms hebben meegemaakt.... kortom wederom een film om te bekijken.. en te zien, zeker voor mensen die werken met mensen die vluchteling zijn. 


recensie van de film:


Regie: Yuval Adler | Cast: Tsahi Halevi (Riza), Shadi Mar’i (Sanfur), Hitham Omari (Badawi), Tarik Kopty (Ibrahim), e.a. | Speelduur: 99 minuten | Jaar: 2013

Het conflict in het Midden-Oosten is zo complex dat er zelfs na tien jaar geschiedenisboekjes lezen geen touw aan vast te knopen valt. De pijn, haat en verdriet zit bij zowel de Palestijnen als de Israëliërs zo diep dat een oplossing verder weg lijkt dan ooit. ‘De Israëliërs willen vrede en ons land,’ wordt er in de Palestijnse media geroepen in de heftige oorlogsthriller Bethlehem, ‘maar allebei kan niet,’ zo wordt eraan toegevoegd. Debuterend filmmaker Yuval Adler doet zijn stinkende best om geen partij te kiezen in een vertroebeld en bitter conflict waarin geen goede en slechte partijen zijn. Zowel de werkwijze van de Israëlische geheime dienst als de Palestijnse strijders, al dan niet vertegenwoordigd in terroristische groepen, worden verbeeld. Hun missies zijn zo diffuus dat het publiek dat niet is ingelezen confuus de bioscoopzaal uitloopt.

En de bedoelingen van de filmmaker waren nog wel zo goed. In de openingstekst legt hij ons uit dat de geheime dienst gebruikt maakt van Palestijnse infiltranten in onder meer de Westelijke Jordaanoever. Geheimagent Riza is in dienst van de veiligheidsdienst Sjien Beet (tegenwoordig ook wel bekend als Sjabak) die zich bezighoudt met (contra)spionage. Een jaar of twee geleden heeft hij de toen vijftienjarige Palestijnse Sanfur gerekruteerd. Ontdekking van de geheime spionage in en om het Palestijnse Bethlehem zou deze Sanfur duur kunnen komen te staan. Een lotgenoot is gruwelijk gemarteld en vermoord toen diens geheime praktijken aan het licht kwamen. Maar de dappere jongen komt in een steeds lastiger pakket te zitten als zijn oudere broer Ibrahim wordt opgejaagd door de Israëliërs in verband met de vermeende betrokkenheid bij een bloederige aanslag in het centrum van het tien kilometer noordelijker gelegen Jeruzalem.

lange tijd richt het zich op de vriendschap dat zich tussen Riza en Sanjur heeft ontwikkeld. Riza is de grote broer die vloeiend Arabisch spreekt en zijn Palestijnse beschermeling liefkozend aanspreekt met ‘habibi’. De geheimagent prijst het intellectuele en strategische vermogen van Sanjur, maar continu dringt zich de vraag op of hij de jongen niet gewoon gebruikt. Bethlehem, waarin de christelijke betekenis van het kleine stadje geen enkele rol speelt, wordt echter een stuk ingewikkelder als de focus verschuift naar Sanjur en zijn familie en vrienden. De Palestijnse situatie is uiterst complex. Er wordt gesproken van de Palestijnse Autoriteit die alles netjes volgens de regels wil doen, maar eveneens vatbaar is voor machtswellust en corruptie. Dan is er nog het terroristische Hamas en de Al Aqsa-brigade waar Ibrahim zich mee inlaat. Het enige wat Adler ermee duidelijk weet te maken is dat de Palestijnse kwestie meerdere gezichten en invalshoeken kent.

De filmmaker verdient lof voor zijn pogingen de ingewikkelde zaak vanuit de twee tegenstrijdige kampen te belichten, maar dit heeft tot gevolg dat het al snel duizelt voor zijn kijkers. Daar komt bij dat Bethlehem boven alles een spannende oorlogsthriller moet zijn waarbij de nadruk zou moeten liggen op de verhouding tussen Riza en Sanjur en Sanjurs loyaliteitsspagaat. Spectaculaire actiescènes, zoals de klopjacht op Ibrahim, hebben niet de gewenste impact omdat ze worden overschaduwd door pogingen van de kijker om alles op een rijtje te zetten. Het grootste euvel van deze groots aangepakte actiethriller is dat de makers zo diplomatiek en evenwichtig proberen te zijn dat ze hun punt missen. Dit ligt ook deels besloten in de onderwerpkeuze. Als Adler een kant had gekozen had dit hem op veel kritiek komen te staan. Bethlehem was de Israëlische inzending voor de Oscars in 2013. Tot een nominatie kwam het niet. Het is een actievehikel met interessante kantjes die vooral illustreert hoe uitzichtloos het conflict is. Pas in de slotscène heeft Adler de kern weer te pakken. Schromelijk te laat.
  

dinsdag 24 maart 2015

Cross fitness.... op dinsdagavond



Moet zeggen, ik dacht dat ik wel wat gewend was, maar moet ook bekennen dat het toch wel wat tegenviel. Als ik me bedenk dat ik elke dag toch in de sportschool te vinden ben, dat ik best fanatiek ben, me zelf echt wel uitdaag, maar dit keer ging het zo heftig dat ik al om half 9 dacht. kom laten we aan de koffie met gebak gaan... maar dat is juist niet de bedoeling. Je moet afzien, je moet doodgaan en je moet denken dat je niets meer kan na afloop. Ik moet zeggen de koffie met gebak kwam dan niet maar wel het avond eten vond een weg terug naar mijn mond.. gelukkig kon ik het nog op tijd inslikken.
Gelukkig was het een smakelijke maaltijd.
Het meest bijzondere was wel dat we in het begin een groepje van 4 moesten maken, dus dat deden JP en ik, even tussen door,. JP heb ik leren kennen bij jawi, een geweldig joch van 26 en we zitten altijd met elkaar wat te klooien tijdens get fitt etc, we hebben dikke lol, hij is net zon dwaas als ik , dus dat is een goede combi. We hadden dus samen niets, dus hij liep naar 2 mensen toe die er ook waren, en dus ja dat waren nou niet bepaald de slimste van het stel om eerlijk te zijn.. maar goed de keus was gemaakt, en dan moet je het er het beste van maken. Binnen 2 minuten wisten we dat zij eksterogen had, en hij steunzolen, en dat ze inderdaad niet echt de meest slimme mensen waren. Dat maakt niet uit, het was toch maar een beetje door draaien en je oefeningen doen.  kortom we begonnen met  6 rondjes van  4 keer een minuut een oefening doen.  opdrukken, deadlifts, squat met een zware bal en lunches.. dat ging redelijk de eerste ronde, maar ik was al kapot bij ronde drie.. tussen door kreeg ik nog een vraag van de slimste van de twee medesporters of ik mijn haar kleurde, en ik dacht alleen maar ik wil niet mijn eten terug in mijn mond, en was bezig met overleven, kortom, ik dacht dat ik wel wat gewend was van de zondag maar dit was pittig, het was afzien en bijna dood gaan voor mijn gevoel. Daarna mochten we wat water drinken, nou dat werd een halve fles leeg, de slotoefening was nog niet in zicht, we moesten burpys doen, 2 en dan 4 en dan 6 en zo verder en ook meteen buikspieroefeningen  2, 4 etc. dit afwisselend, wat een ramp, wat een gedoe, en wat een ellende ook weer. Ik was al dood en heb nog nooit zo verlangt bij iets naar het einde dan nu...  een ware martel tocht. Toch is het dan gaaf dat je met z'n tweeen bent, dan pak je het op en trekt elkaar er doorheen. Ik heb voor het eerst van mijn leven bij deze oefening gesmokkeld, het ging niet meer dat springen en klapje boven mijn hoofd, zo blij was ik er nou ook weer niet van geworden. Kortom dit was dood gaan nadat je al dood was gegaan of zoals JP het noemde naar de kloten en terug.. Aan alles komt een eind, en ook dit gaat over. maar ja toen kwam het , we gingen nog even muur zitten en ook nog even planken, slechts 3 rondjes.. nou mijn benen waren zo zuur dat je er volgens mij gewoon yoghurt van kon maken.. maar wat was het heerlijk en ja ik ga weer, niet volgende week dan zit ik met vriend Frans in Rotterdam bij Brigitte maar de week erop zeker weer, we gaan er weer voor
maar het is echt afzien maar het voelt wel goed geloof ik

maandag 23 maart 2015

voor de show.. en omdat het zo gezellig is....

 
Omdat ik ongeveer dik 15 jaar geen toegevoegde suikers heb gegeten, geen chocolade at, geen slagroom gezoet met suiker, hooguit met zoetstof, ik geen chips heb gegeten en noem maar op, omdat meneer Montignac dat heeft verboden omdat suiker het gif was voor het lichaam. Ik dank zij de methode van Montignac inderdaad toentertijd dik 30 kilo ben afgevallen, van maatje xxxxl naar maatje m ging, Gelukkig was het zo in die periode, dat ik nog snel strak trok, toen deed dat lichaam dat nog. Ik weet nog dat ik toen meteen heb besloten om dit stug vol te houden en dat heb ik gedaan. Tijdens dat hele dieet van Montignac heb ik geen stop gesport, gewoon niet, gewoon me gehouden aan de richtlijnen. Nu ik vijf jaar geleden ben gestopt met roken en dus begon te groeien, en de zucht naar zoet ontstond ben ik mezelf gaan toestaan om af en toe iets zoets te eten, zoals een ijsje etc. Af en toe een chocolade lettertje, omdat het zo gezellig was. Inmiddels hebben een aantal kilo's die in mijn jeugd zoek zijn geraakt, de weg terug gevonden naar het lijf, maar gelukkig is het nog niet echt veel wat er bij is gekomen. Wel genoeg om in de gaten te houden en een stap op de plaats te gaan doen. Maar goed ik dacht nog ik ben sterk ik kan het doen, ik koop een zakje met gevulde paaseitjes een zakje met paaseitjes in puur en melk en witte varianten. Ik kan dat wel , het staat zo gezellig op mijn eettafel.... en het is alleen maar voor de show.. Ik moet zeggen de plek was al verkeerd, de term eettafel. daarvan moet je eten.. dus dat heb ik dan ook gedaan.... de show had geen tijd om vervelend te worden, de show was zo klaar, de gezelligheid trouwens ook.... kortom  ik heb denk ik in 1 weekeinde 15 jaar geen zoet ingehaald , en ik moet zeggen het was heerlijk... Ik was kotsmisselijk, ik had het gevoel dat ik vol gevreten was, ik had het zuur, en noem maar op, alle dingen die ik me niet meer kon heugen omdat ik altijd zo keurig en netjes heb gegeten.. Ik moet zeggen, het is heel gek pas als het op is, als het weg is, als ik met maagzuur, misselijk in mijn bed lig, de volgende ochtend voor de spiegel sta en denk.. get ver demme wie is die man die daar staat, komt het besef dat ik het niet had moeten doen. Kortom vanaf nu geen show meer op mijn tafel, geen gezelligheid meer dat niet lang blijft.. kortom ik ga weer streng... al kies ik wel de verkeerde periode uit. ze zijn zo lekker die paaseitjes... of eigenlijk is chocolade gewoon erg lekker in allerlei variaties....
zucht het zal even heel saai worden in het leven.
 
 

zondag 22 maart 2015

kleine porties

 
gisteren met vriendin Kitty naar mijn moeder geweest. De reis van 3 uur heen is met zijn tweeën toch veel leuker en gezelliger dan in je eentje. Al moet ik zeggen dat het best wel goed te doen is. Inmiddels ben ik ook door ervaringen wijzer geworden en dus zeg ik al voor ik in de auto stap tegen mijn moeder voor de telefoon.. mam haal niet teveel in huis, dat is niet goed, dat eten we niet op. De ervaring van de vorige keer leerde mij dat als ik dit niet doe, er 5 soorten kaas liggen, 4 soorten brood, 6 soorten gebak en noem maar op, ( Ja Christan, Rick en Frans, ik heb het van geen vreemde). Dus de ervaring leert snel. en dus dit keer leek het heel goed te gaan. Mijn moeder had slechts, 4 zakjes paaseitjes, want ja dat had ik niet gezegd, ze had slechts 2 stukken appeltaart voor ons met slagroom, slechts 3 soorten spelt brood en een hele bijzondere roggebrood, slechts 3 soorten kaas.. dus dat viel mee. Mijn moeder is erg gelovig en bid graag voor het eten. Ik en Kitty zijn daar niet zo van maar uit respect bidden we dan wel mee. Dat is geen enkel probleem voor ons. Echter tijdens het bidden stond de radio nog aan en tijdens het bidden klonk dan ook heel vrolijk het liedje  "En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet nog lange niet.. " ik dacht dat ik er in bleef. Gelukkig is mijn moeder wat doof dus die had ons gelach niet gehoord. Ik heb het haar natuurlijk wel uitgelegd dat we moesten lachen en waarom. Na een eenvoudige doch grote maaltijd, waarvan veel overbleef, wat uiteindelijk toch in de tassen mee gaan naar Alphen, hebben we heerlijk zitten te kletsen. Mijn moeder blijft toch een sterke vrouw die van alles doet. Wel ff schokkend dat haar id. was verlopen en ze dus een nieuwe moest halen, dat was ze even vergeten, maar dag gaat ze zo wie zo doen morgen dus dan is ze weer een inwoner van Nederland.  Kortom om 16.00 weer in de auto om daarna naar eerst bij Boer Geert te zijn langs gereden voor Kitty, en ja hoor hij stapte net uit zijn auto en kon Kitty hem nog even in het echt zien, zijn we terug gereden naar onze huizen. Het was een heerlijke dag met een geweldige afsluiting in de mac drive in Alphen... kleine portie patat en kleine portie sla.. omdat we toch wel heel vol zaten van bovengenoemde zaken.
 
 

op haar troon (flard)

 
op haar troon
de verhuizing van
haar huis van wij
naar haar huis van ik
staat haar nog in haar
gezicht geschreven
ze vind het moeilijk
maar ze doet het toch
ze kijkt rond
in haar nieuwe woning
waar ze net als ik begin
voor het eerst
alleen ergens heen gegaan
ergens alleen gaan wonen
is een grote stap
toch toen haar stoel
als eerste in de kamer stond
moest ze gaan zitten
om te kijken
vanaf haar troon
naar dat wat nog
komen gaat
 
 * een jaar na datum deze flard ter ere aan mijn moeder
die met veel plezier in haar nieuwe woning woont


zaterdag 21 maart 2015

monologen fesitval

 
Omdat vriend Rick, zo geweldig goed is in zijn nieuwe gekozen richting, namelijk het regisseren van stukken die hij bewerkt, speciaal vormgeving heeft, tevens de spelers tot ongekende hoogtes weet te brengen, ging ik vanavond met vriend Frans naar het monologen festival in Rotterdam. Okey herstel, ik heb hem daar ontmoet. Frans had twee vrienden op bezoek uit Almere en kwam dus met hen daar naar toe. Ik ben altijd super benieuwd wat Rick nu weer heeft bedacht en gedaan. Hij is een regisseur die net is begonnen, maar door het verdwijnen van zijn baan, na dik 20 jaar ergens werkzaam te zijn geweest, kan hij eindelijk zich helemaal op zijn passie storten met als gevolg dat ik een groots man zie die veel kan en gaat bereiken. Hij heeft ook de gave om niets te vertellen wat hij doet. wel waar hij mee bezig is, maar hij kan zwijgen over inhouden, over stukken terwijl ik dat juist altijd wilde vertellen, wilde delen.. gevolg bij mij was de verrassing al weg, bij hem nooit. Zijn spelers zijn altijd spelers met een lichte beperking, en dat maakt het nog unieker wat hij doet. Ze spelen zo oprecht en eerlijk zonder schaamte, zonder gene en hij krijgt ze zover dat ze dingen doen die ik de meesten van ons nog niet zie doen. De lappen tekst die ze leren, die ze toch maar mooi even met emotie produceren, is zo knap. Natuurlijk zijn de spelers goed, anders krijg je ze niet zover, maar het is wel de regisseur die ze uitdaagt en ze steeds verder over grenzen krijgt en ze dit laat doen.
Dit keer niet een compleet stuk maar een monoloog van een speelster, die ik ineens ben gaan bewonderen. Als felle tegenstander van mannen die vrouwen rollen spelen of vrouwen die mannenrollen gaan spelen, omdat de groep niet over genoeg mannen of vrouwen beschikt, ik dan liever nog de rol door een vrouw laat spelen en de rol dan vrouwelijker maakt, heeft Rick bij zijn vorige stuk gekozen om dit meisje een jongen te laten spelen. Heel bijzonder omdat ik in het begin dacht, nee he.. niet doen. zeker niet meet die stoppels gegrimeerd, maar gaande weg het stuk vergat ik , door haar spel, haar nog als een meisje te zien, ze werd een jongen voor mij. Heel gek en een bizarre ervaring wederom.. Dus ik had al van te voren geloof in zijn stuk en het zou me verbazen als hij niet met laaiende recensies uit deze monologenfestival zou komen. In totaal werden er 4 echte monologen gespeeld die ingestudeerd waren, en een drietal eendagsvliegen. Dit zijn stukken die ze in de ochtend om 9 uur zijn begonnen en die zich lieten uitmonden in een voorstelling.  Er was 1 stuk bij wat me echt raakte, dat was een man die een herseninfarct had gehad en hij speelde zijn therapie na,  dat was indringend, mede omdat het zo levensecht was. Heel boeiend. daarnaast was er een stuk van een man die iets met schoenen deed, en een man die een Griekse heersers speelde, die zich liet behagen, hij had bossen okselhaar onder zijn armen, erg onsmakelijk. Ik wist niet dat dat nog bestond. Dat was toch uitgestorven, mannen met okselharen?  Naast het geweldige stuk van Rick, dat opviel omdat het een stuk was dit niet op een je persoon speelde maar die gewoon speelde zoals het was in een ruimte waar de hoofdpersoon eigenlijk alleen was. Waren er nog drie stukken. Eén stuk ging over een leerling die terug keek op haar verleden in de schoolbanken hoe ze een docent hadden weggepest. Het spel was wat te, ik denk dat het mooier was geweest als het ingetogen was gespeeld. Een ander stuk van een meisje over haar opa die in een kamp had gezeten bij de Japanners en hoe hij dat had ervaren, dit had voor mijn gevoel iets moeten oproepen maar helaas haalde ze dit niet. Het laatste stuk was van een meisje dat ons wees op dat wij niets deden aan alles wat er in de wereld gebeurde. Prachtig gespeeld dat zeker, emotioneel ook maar haar spraak en articulatie was nou niet meteen je van het. Naast al het monologen gebeuren, was er ook nog een artistiek verantwoorde dame die nog een verhaal ging ophangen aan het eind van het monologenfestival, ze bleef maar doorgaan en haar hele verhaal sloeg nergens op, tevens het aanspreken van de spelers was totaal ongepast. Kortom deze dame was eigenlijk de afbraak dame van de avond, door haar ongevraagde aanwezigheid met een verhaal dat echt kant nog wal raakte, een vaag en verwarrend geheel. Dit moeten ze niet meer toelaten, deze dame moeten ze tegen zichzelf beschermen.
Het mooie van het geheel vond ik wel dat de stukken zo mooi in elkaar overliepen. Het was een simpel decor van blokken die op allerlei manieren konden worden ingezet, en het licht was het zelfde, de spelers hielpen met het ombouwen van de decors, prachtig simpel en daardoor werd het meteen  een soort van voorstelling in plaats van losse toneelstukjes.
Ik vond het een geslaagde avond, zeker omdat vriend Rick een eerste rangs plek voor mij had gekozen, met alle gevolgen van dien, waar we verder niet over praten en over uitweiden, dit is alleen bestemd voor intimi, al verdenk ik hem er toch stiekem van dat het een vooropgezet plan was. Met een nieuwe manier van parkeren in Rotterdam dat ik nu kon oefenen. Met een ontmoeting met Facebook vriendin  Thalita en facebookvriend Jan en natuurlijk met Frans en Christian. Wat weer erg geslaagd was, kortom een mooie en boeiende avond heerlijk.
 
 

Merci

 
Het begon met een soort geintje, een leerling van mij had kleding geleend uit mijn kast met kostuums, voor het maken van een film. Hij was echter vergeten ze terug te brengen, gevolg ik mailde hem en zei voor de gek dat hem dit een supergrote merci ging kosten. Hij is een geweldige vent die humor heeft, die dit kan waarderen en dus hij ging meteen aan de slag. Voor ik het wist kreeg ik van hem een geweldig verhaal over dat het hem niet  gelukt was om een doos Merci te kopen, met een geweldige smoes. Aangezien ik toch wel erg hou van creatieve leerlingen die origineel zijn, ben ik dit gaan stimuleren. Ik vertelde hem, en dat is ook echt waar, ik lig in een scheur om zijn verhalen. Al gaande weg het jaar kreeg ik af en toe ineens een mailtje met weer een verhaal. Ik ben ze gaan verzamelen om voor hem een Merci boekje te maken.  De verhalen zijn bijna allemaal binnen, ik heb er nog een paar nodig voordat ik er 20 heb, en ben al begonnen met het boekje te maken en hij is nu al leuk.
Inmiddels zijn er zulke leuke verhalen bij dat ik het niet kan nalaten om hier twee te plaatsen
(En ben ik opzoek naar een usb stick in de vorm van een merci)
 
 
verhaal a
sorry meneer,
Ik kom toevallig net terug van de digros in ter aar…
Maar het ging weer helemaal fout:(
t begon allemaal al toen ik binnen liep.
ik struikelde over de drempel van de winkel…en ik lag daar met mijn gezicht tegen de stenen aan.
Nouja ik zou thomas niet zijn als ik daar onwijs hard om zou lachen en iedereen het dus ziet.
nou toen kwam dus die mevrouw van de kassa, of nouja mevrouw. meisje van 15.
prachtige blauwe ogen, blond haar, kortom gewoon perfect.
dus zeg dankjewel voor t helpen enzo. en ik ga door met mijn zoektocht naar de HELE GROTE MERCI DOOS!
nou en ja hoor ik heb hem gevonden! een gigantische doos met wel 120 chocolaatjes erin.
Ik doe m in mij mandje, waarom ik een mandje meenam voor de merci…dat weet ik niet.
K ga naar de kassa met t mooie meisje (isa heette ze dus).
ik reken af, lach nog even vriendelijk.. en toen ging t mis. 
k gaf de doos merci aan haar…en vroeg haar uit…
DUS NU IS DE DOOS WEG EN IK BEN AFGEWEZEN!! :’(
 
verhaal b
 
 
 
 
BOE!!!!
Toen u zag dat u een mail heeft gekregen van mij kon u dit waarschijnlijk bijna niet geloven..
u zit dit nu met een mini hartaanval te lezen want ja het is immers al zeker een maand geleden dat u een geweldig merci verhaal heeft gekregen maar HELAAS ik heb er weer een klaarliggen voor u.
 
Gister was het een bijzondere dag namelijk…..zaterdag, en het mooie van zaterdag is dat je kan uitslapen en lekker niks doen.
Maar dat is niet bij iedereen zo,….ik stond lekker vroeg op om naar mijn werk te gaan en weer tot aan mijn knieën in de stront te staan (nou dat nou ook weer net niet).
Toen ik bezig was met het besproeien van de rozen zag ik de drappige aarde en moest ik denken aan gesmolten chocola.
En ik bedacht me…weet je wat ik ga straks als ik pauze heb alvast merci kopen dan vergeet ik dat niet…dus ik om 10 uur even snel naar de supermarkt om de hoek…snel een doos merci gekocht en weer terug gegaan naar mijn werk.
Ik had even niks bij me om het in te doen dus deed ik het maar even in mijn rozensnij tasje dat ik op mijn rug had want ja daar zat verder toch niks in.
 
Na de pauze ging ik dus weer verder met mijn werk in de kas, denkende aan maandag dat ik de dolblije meneer wanders een doos merci ging geven dat ik al lang geleden belooft heb maar er nog steeds niet van is gekomen.
De rozen stonden er allemaal mooi uit want de winterstop was net voorbij en alles is weer draaiende.
Ik liep het pad witten rozen in om even te controleren op bladluis en wat waren de rozen mooi.
Ik draaide me om maar ik zag helemaal geen witte rozen meer…er zaten allemaal bruine vlekken op.
Toen kreeg ik zowat een hartaanval want er zat een gat in het rozentasje en al het chocola droop eruit over de mooie (nu niet meer) witte rozen heen..
Wat stom van mezelf…ik had natuurlijk geen rekening gehouden met de hitte in de kas :’(
 
Tot morgen meneer wanders ik hoop dat u alweer een beetje bent bijgekomen van de schrik.
Want ja zo’n verhaal overkomt u ook niet elke dag…meer.
 
Geweldig toch deze verhalen
 
 

vrijdag 20 maart 2015

je weet toch dat ik van je hou (flard0

 
je weet toch dat ik van je hou
 
woedende ogen
schreeuwend
om te laten weten
dat ik je moet horen
je weet de woorden
niet te vinden
die je meestal zoekt
om aan te geven
dat je iets wilt
ik kijk je aan
dan stel je de vraag
of ik weet dat je van mij houd
ik kijk je aan
zeg dan
jij vraagt mij
of ik weet dat jij van mij houd
maar je zegt niet
dat jij van mij houd
jij wilt de bevestiging voor jezelf
zodat je weet
dat jij van mij houd

donderdag 19 maart 2015

ff wat cd'tjes branden

 
Maandagavond ging de telefoon, mijn moeder op het antwoordapparaat. Zoals zo vaak ben ik bijna geen avond thuis, dus het verbaasd me nooit als het lampje brand. Het kan eigenlijk alleen maar mijn moeder zijn, omdat al mijn vrienden me inmiddels bellen op mijn mobiel. Deze neem ik ook nooit op  omdat ik hem zacht heb staan en dus regelmatig mensen terug moet bellen.. hoe handig kan het zijn. Altijd als mijn moeder op een ander tijdstip belt denk ik er is iets aan de hand.. tot dusver gelukkig nog niet.. hooguit wat overleden familieleden wat ook erg is en verdrietig, maar toch gelukkig is het niet bij mijn moeder iets aan de hand. Mijn moeder doet van alles momenteel, ze gaat naar de bingo, gaat nog snel even boodschappen doen, gaat ff langs een buurvrouw die ze meteen even meeneemt op een kop koffie in het dorp en noem maar op. Ze is nog jong en zeer actief van lijf en leden... en ook geestelijk heeft ze nog alles op een rijtje, al denk ik soms dat ze iets vergeet, maar dan merk ik weer dat ze het niet vergeet maar dat ze gewoon uitprobeert of ik het nog weet wat ze heeft verteld.  Maar terug naar maandagavond, mijn moeder had de vraag of ik even voor haar de cd's die mijn vader had gemaakt kon branden omdat een aantal mensen hierom hadden gevraagd. De vraag klinkt heel simpel, maar het is dan toch wel even weer een emotioneel moment, ik word geconfronteerd met het feit dat ik dit heel vaak voor mij vader deed, zijn cd's branden, zijn hoesje maken voor de cd's en vooral luisteren naar zijn liedjes, die niet mijn smaak zijn maar toch raakt het, omdat ik zo zijn stem kan horen als ik dat wil. Hij heeft er twee zelfstandig ingezongen en die heeft hij inderdaad veel van verkocht in zijn after baan als straatmuzikant.. De vlegel... vond ik prachtig om eerlijk te zijn. Natuurlijk is dat branden niet zoveel werk maar wel juist in deze week omdat alles zo vol zit met te veel wat leuk en soms noodzakelijk is, kortom ik moest ergens ruimte maken om dit te kunnen doen voor zondag, voor ik naar mijn moeder ga. Het meest vreemde was wel dat ik toen ik het hoesje pakte van de eerste cd die ik had gemaakt voor mijn vader ik ineens ook nog geconfronteerd werd met een  foto van een exje, die voor mijn vader een hoesje had gemaakt.. ik keek nog even en dacht. ik begrijp helemaal waarom ik met jou gestopt ben.. heel bijzonder. Kortom naast de emotionele achtbaan waar ik deze week inzit, door zoveel tranen van leerlingen die gepest zijn, die door mijn woorden, dat ze goed zijn zoals ze zijn, die door mijn woorden  die ik zeg dat ze goed zijn en dat ze sterk zijn en dat daarom de pester ze heeft uitgekozen, de woorden dat ik het zwaar kloten vind wat hun is overkomen en dat ik zou willen dat ik het van ze af kon pakken. Dat joch dat ineens een belangrijke grote stap heeft gezet waardoor een heel proces op gang kan komen, kortom de achtbaan roetst als een gek op dit moment, ik val van de ene traan in de andere.. en dan de stem van mijn vader even te horen is toch wel een soort van emotie met berusting... wat is het toch mooi dat we zo zijn stem konden bewaren met dat wat hij het liefste deed

woensdag 18 maart 2015

doe maar wat jij wilt

 
Middenin de klas staat een aapje, een heel klein aapje maar, tegen de leerlingen uit klas 1 zeg ik alleen maar doe maar wat jij wilt..... meer niet.. Dan gebeurt het, de eerst met nog wat aarzeling, maar dan komt het los, even een klein tikje met de hand, dan word er mee gevoetbald, De leerlingen gaan steeds gekker doen, ze moedigen elkaar aan, zelfs de meest bescheiden jongen of meisje wordt aangestoken en ze slaan en ze vegen hun billen er mee af.. .. De hele klas heeft dikke lol, ze begrijpen er niets van maar genieten. Af en toe is er een leerling die gewoon aapje even aanraakt en even een knuffel geeft, maar over het algemeen jut men elkaar vreselijk op.. ze doende meest gekke dingen, de één nog extremer dan de ander, de lol die ze hebben is groot.. ze genieten. Ik kijk het aan en zeg niets.... helemaal niets, dat is ook niet nodig, ze zeggen zelf al genoeg. Als alle leerlingen geweest zijn, komt het moment waarop ik  het aapje oppak en op het podium zet, daarbij zet ik het naambordje met de naam "Jan"... de leerlingen zijn stil, kijken met grote schrikogen naar het aapje, ik zeg dan heel liefjes, dat zij nu net allemaal hebben geholpen dat Jan voor de trein sprong, dat ze mee deden, dat ze elkaar opjutten, dat ze Jan de dood in hebben gedreven.  Naast Jan dat ze hebben geholpen dat Tim Ribbering,  het meisje dat door haar vriendinnen is uitgedaagd in een app , toen ze zei dat ze voor de trein ging springen en zijn gaan kijken of ze het deed omdat ze haar pesten en wel wilden zien of het ging.. haar zelfs hebben aangemoedigd, ik vertel over die jongen uit Wassenaar die zich heeft opgehangen in de bossen, en alle kinderen die nu nog zwaar in de problemen zijn omdat ze gepest zijn, ook dank zij hun gedrag van net. Ik herhaal in het kort het verhaal van Jan, dat joch dat op een middelbare school kwam, die door zijn coach, "Aapje" werd genoemd, als grapje omdat hij flaporen had.  Dat Jan niet durfde zeggen dat hij dit niet wilde, omdat je dat niet doet tegen een vreemde meneer die in zon school werkt, je lacht lief, al vind je het niet leuk. Ik vertel het verhaal dat Jan in de hele onderbouw aapje is genoemd maar dat hij er niets meer van durfde te zeggen omdat het hem nog steeds raakt, en hij vind dat dat niet meer kan, omdat hij het heeft toegestaan, maar hij huilt van binnen, het sloopt hem van binnen. Het blijft stil in de klas, het verhaal is nog niet af, Ik vertel ze over dat aapje naar klas drie gaat, een ander gebouw, andere docenten en wie weet gaat het nu goed. Hij komt de school binnen gaat naar zijn nieuwe klas en daar staat zijn coach van klas 1, die weer zijn coach gaat worden, en die zegt "Hey aapje, wat blij dat je er bent" Dat Jan alleen maar denkt, dit wil ik niet, maar toch hij lacht weer, en hoopt tegen beter weten in dat het over gaat ,Tegen kerst komen dan de ouders van Jan op school en die vragen naar de coach van Jan bij de receptie, dat ze hem niet kunnen vinden totdat moeder zegt... Misschien Aapje.. en dat ze begint te lachen, de receptioniste omdat ze zo met aapje hebben gelachen vorige week in de aula omdat ze een heel kooi hadden neergezet met bananen er in en dat Jan daar de aap had gespeeld in de pauzes van de afgelopen week, dat hij dit geweldig leuk vond en zij ook met elkaar. Dan vraagt de receptioniste wat er aan de hand is... Moeder verteld dan dat Jan niet meer naar school komt, en dan komt natuurlijk de vraag, waarom niet. Moeder geeft dan en briefje aan de receptioniste en daarop staat geschreven in de handschrift van Jan : "Ik ben Jan, ik wil niet langer Aapje zijn" en Jan is voor de trein gesprongen harstikke dood. Door een grapje van een docent die een bijnaam gaf aan een leerling.... ik vertel er meteen bij dat ik daarom vreselijk link word als men een kind, een leerling een bijnaam geeft omdat men niet kan overzien wat het ter weeg kan brengen. Het kan zijn dat het helemaal uit de klauwen loopt en dat ze het recht hebben om te zeggen, ook tegen de docenten dat ze een naam hebben gekregen van hun  ouders met zorg uitgezocht met liefde gegeven en dat ze zo ook aan willen worden gesproken.  Ik hoop dat ze dat durven maar ook dat docenten die dit misschien lezen dat ze stoppen met kinderen een bijnaam geven. In elke klas zit er altijd wel iemand die dan zegt, maar U zei doe maar wat je wilt.. dus het is uw schuld dat wij zo tekeer zijn gegaan.. waarop ik liefelijk zeg.. ik heb dat gezegd maar ik heb niet gezegd dat je moest schoppen, dat je moest trappen etc, je had ook lief kunnen zijn..
als er in een klas leerlingen zitten die inderdaad lief zijn geweest tegen Jan, geef ik ze een groots compliment, ik zeg dat zij de mensen zijn in  de klas waar ze op kunnen bouwen, omdat zij naar zichzelf hebben geluisterd en trouw zijn gebleven aan wat zijn vonden en zich niet hebben op laten jutten.
Kortom een simpele oefening om leerlingen te laten ervaren hoe gemakkelijk ze overgaan in pesten en hoe snel ze elkaar opjutten maar ook hoe gemakkelijk ze dus een meedoen....  Confronterend dat is het zeker en dat zie ik ook.. de lol die ze hadden slaat om in stilte en afgrijzen als ze geconfronteerd worden met hun eigen gedrag...  

dinsdag 17 maart 2015

Samba (Film)


Gisteravond met vriendin Els, vriend Ajaz , vriendin Heleen en Stella, naar de film Samba geweest, wat een mooie film is dit.  Van te voren was ik uitgenodigd om bij heleen en ayaz te eten , heerlijk is dat toch.
Ergens kwam hij wat langzaam op gang maar toch blijf je kijken. Wederom ben ik doordrongen van het feit hoe zwaar mensen het hebben die illegaal in een land zijn. Afschuwelijk dat je elke dag moet vrezen voor je leven en voor je status.
Een film 




Recensie van de film:

Regie: Olivier Nakache en Eric Toledano | Cast: Omar Sy (Samba), Charlotte Gainsbourg (Alice), Tahar Rahim (Wilson), Isaka Sawadago (Jonas), Speelduur: 120 minuten | Jaar: 2014

Met zijn brutale hoofdrol in de onnavolgbare feelgoodhit Intouchables werd Omar Sy in één klap gebombardeerd tot de ultieme Franse publiekslieveling. Daar was niet eens een bewust charmeoffensief voor nodig. Ook de rest van de wereld ontkwam niet aan de ongekende uitstraling van de lange sympathieke donkere acteur met de sprekende blik. Sy heeft iets ontwapenends over zich en dit werkte heel goed tegenover een rijke chagrijnige man in een rolstoel. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het regisseursduo achter de arthousehit het wel zag zitten om wederom met de acteur van Senegalees-Mauritaanse afkomst in zee te gaan. Het resultaat, het drama Samba, pakt een stuk serieuzer en daardoor ongelukkiger uit.
In zijn titelrol speelt Sy een Senegalese immigrant van het type twaalf ambachten dertien ongelukken, maar altijd positief ingesteld. Al tien jaar probeert hij deel uit te maken van de Franse maatschappij, maar zo lang zijn status niet legaal is zal dit niet gaan lukken. Samba komt tijdens zijn zoektocht naar erkenning in aanraking met de overspannen Alice. Zij is afkomstig uit het hectische bedrijfsleven waardoor een fikse burn-out haar trof. Als vrijwilligster probeert ze tijdelijk immigranten verder te helpen, maar ze komt er al snel achter dat ze ook hier niet haar rust zal vinden. Deze nieuwe baan is eigenlijk net zo stressvol ook al zijn het nu geen gesjeesde zakenmannetjes, maar wanhopige immigranten met hun schrijnende verhalen die Alice opzadelen met hun ellende. Samba maakt een onuitwisbare indruk op de zakenvrouw, waardoor het schier onmogelijk wordt om werk en privé van elkaar te scheiden.

Filmmakers Olivier Nakache en Eric Toledano laveren met hun Samba tussen verschillende genres door en juist door hun gebrek aan richting en keuze wil het eindresultaat maar niet beklijven. Als kritiek op de uitzichtloze situatie van immigranten die al met één voet in de Franse samenleving staan is dit drama niet uitgesproken genoeg. We krijgen flarden van het leven van een immigrant als Samba mee, zonder echt te beseffen hoe zwaar een immigrantenbestaan kan zijn. Samba komt met sympathie, de juiste instelling en doorzettingsvermogen een heel eind en belandt van het ene in het andere baantje. Hetzelfde geldt voor zijn Algerijnse vriend Wilson, die zich voordoet als Braziliaan; een valse identiteit waarin hij rotsvast gelooft, maar waar iedereen met gemak doorheen prikt. Met Samba komt het altijd wel goed, zo luidt de conclusie, wat hij ook op zijn pad vindt. Als feelgooddrama is Samba allerminst geslaagd. Dat Samba en Alice voor elkaar zullen vallen zie je van mijlenver aankomen. Hun toenadering verloopt atypisch, wat door vele obstakels, onvoorziene voorvallen en misverstanden al snel tot ergernissen leidt.

De samenwerking tussen Sy en directe tegenspeelster Charlotte Gainsbourg (weer eens in een Franstalige rol) is een gewaagde beslissing. Gainsbourg straalt iets elitairs uit en haar casting is hoogstwaarschijnlijk ingegeven door het feit dat dit een extra scherp contrast schept met Sy. De combinatie pakt niet ongelukkig uit, vooral omdat het Gainsbourg lukt om haar rol een menselijk en aards aspect mee te geven. Met Samba proberen Nakache en Toledano niet Intouchables nog eens dunnetjes over te doen. Dat valt ze te prijzen, maar ze hebben de verwachting die een hernieuwde samenwerking met Sy oproept toch flink onderschat. De twee projecten met elkaar vergelijken is dan ook een volstrekt zinloze exercitie.