donderdag 31 augustus 2017

Sami Blood (film)

De kop is eraf. wel in een wat afgeslankte vorm, want ik was dit keer alleen met vriendin Els, maar dat maakte het niet minder leuk en gezellig. De film was erg boeiend al vind ik dat er heel veel is blijven liggen.. in deze film. Het gegeven is bijzonder schokkend dat de Lappen als een soort van bijzonder dier worden gezien, hun hoofden worden gemeten, ze hebben kleine hersenen word gezegd, maar ook dat ze met uitsterven worden bedreigd. Zo word het in de film gespeeld. Het is een boeiend gegeven maar ik kreeg er wel beelden bij uit de wo11. Het is een trage film waarin teveel niet echt word verteld. Ik weet niet of ik het iemand kan aanraden om deze film te zien..


recensie van de film 

Regie: Amanda Kernell | Cast: Lene Cecilia Sparrok (Elle Marja), Mia Erika Sparrok (Njenna), Olle Sarri (Olle), Anne Biret Somby (Sanna), Maj-Doris Rimpi (Christina), e.a.| Speelduur: 110 minuten | Jaar: 2016

Ondanks de naam is Lapland geen land, maar meer een regio in de noordelijke delen van Scandinavië die getekend wordt door de aanwezigheid van het volk der Lappen. Deze term wordt door dit nomadische volk zelf trouwens als beledigend beschouwd; men prefereert Sámi of Samen. Met ongeveer tachtigduizend mensen is dit het enige oorspronkelijke inheemse volk dat Europa nog kent. Best bijzonder als je beseft in hoeverre het omringd wordt door een westerse wereld die maar al te graag andere culturen opslokt. Dergelijke assimilatie komt overigens vaak van twee kanten. Blootgesteld aan de verleidingen van een moderne samenleving is er immers een reële kans dat je niet de behoefte voelt de rest van je leven te slijten op de toendra te midden van rendieren. Amanda Kernell (zelf half-Sami, half-Zweeds) verkent dit gegeven in haar sterke regiedebuut.

Naar verluidt inspireerde Kernell haar script op het leven van haar grootmoeder. Dat verklaart mogelijk waarom ze aanvangt met een proloog waarin ze een bejaarde vrouw opvoert die tegen haar zin naar de begrafenis van haar zus wordt gereden. Tijdens deze Sámi-plechtigheid spreken aanwezigen haar aan in de plaatselijke taal, waarop zij bits reageert dat ze daar niets van verstaat. Uit de ondertiteling blijkt echter het tegendeel. Daarmee is haar afkomst duidelijk, maar er wordt een goed werkbaar mysterie gecreëerd rond haar huidige situatie: wat is er gebeurd dat ze zo ver is afgedreven van haar oude cultuur? Een mooi startpunt, al ondergraaft dit segment helaas wel een beetje de impact van latere scènes.

Een sprong in de tijd brengt de kijker naar een periode waarin de twee zussen als tieners op een internaat worden onderwezen in de Zweedse taal en cultuur. Dit gebeurt met harde hand (men deinst niet terug voor lijfstraffen) door een haast stereotiepe Zweedse vrouw met lichtblond haar en helderblauwe ogen. Waar de schuchtere Njenna er duidelijk moeite mee heeft, weet de zelfverzekerde Elle Marja zich al snel te onderscheiden als beste van haar klas. De lessen hebben echter een iets te goed effect op haar; al gauw is duidelijk dat ze weinig behoefte voelt terug te keren naar het primitieve bestaan van het rendiervolk.

Ze krijgt echter de deur in haar gezicht geslagen. De scholing blijkt geen uitnodiging voor de Zweedse samenleving. Zij is er niet op gericht de Sámikinderen cultuuronafhankelijk te maken, maar enkel om een basis te verschaffen om enigszins te kunnen communiceren met het 'normale' Zweedse volk. Hoe goed Elle Marja's schoolprestaties ook zijn, ze bieden geen mogelijkheid om op een reguliere Zweedse school te worden toegelaten. Aangezien dit niet bepaald is wat een koppige puber met een droom wil horen, komt het niet als een verrassing dat ze de naam aanneemt waarmee de oude vrouw werd aangesproken en buiten de regels om haar weg probeert te vinden. Zal dit haar lukken? Helaas heeft de proloog de mogelijkheid voor eventuele verrassingen al weggenomen. Alle te overwinnen obstakels voelen daardoor toch een beetje als trucjes om de speeltijd vol te maken.

Gelukkig is er genoeg uitdieping ter compensatie. Zo lijkt Elle Marja's rebelse afkeer in de basis voort te komen uit haar intelligentie, maar weet Kernell ook een brug te slaan naar haar ontluikende seksualiteit. Het is dan ook niet toevallig dat het hoofdpersonage deze drastische afslag neemt op veertienjarige leeftijd; een decennium later was ze mogelijk anders omgegaan met haar tegendraadse behoeften. Tussen de regels door maakt Kernell een mooi punt over hoe hermetisch de westerse cultuur is afgesloten voor buitenstaanders. In veel films waarin een westerling poogt toe te treden tot een andere cultuur, wordt deze meestal na enige afhouden geaccepteerd vanwege zijn doortastendheid. Echter, bij een omgedraaide situatie blijkt dat de westerse cultuur de buitenstaander niet eens de gelegenheid gegund wordt zichzelf te bewijzen. Elle Marja lukt het enkel door een valse identiteit aan te nemen en zich zoveel mogelijk aan de regels te onttrekken.

woensdag 30 augustus 2017

My kitchen rules

Mensen die mij al wat langer kennen, weten dat ik graag tijdens het eten kijk naar kookprogramma's.
Het zal er vast mee te maken hebben, dat ik dan lekker zit te eten terwijl ik dan in mijn verbeelding bedenk dat de koks voor mij aan het koken zijn. Ik eet dan in alle rust mijn soep, mijn groente met vegavlees, en op woensdag en op maandag met wat rijst erbij.. wegens de energie die komt uit koolhydraten voor de kettlebell van de avond.  Het is heerlijk om zo te eten.. en te denken dat je een vier sterren maaltijd hebt.

Sinds afgelopen maandag is het programma My kitchen rules weer op de buis (net 5)..  en ik vind dat leuk, naast Master chef Australia, is dit toch een wat minder zachte programma. Dit is af en toe recht voor zijn raap.. er worden klappen over het eten uitgedeeld waarbij ik denk.. okey.. dat is niet aardig. maar wat is het smullen om dit te zien..

Het concept is gemakkelijk, een koppel gaat koken voor een aantal andere koppels en een jury, in hun thuisrestaurant. De koppels krijgen een aantal uur ter beschikking om goed voor te bereiden en om goed te koken, maar ook moeten ze zorgen dat hun restaurant leuk en sfeervol is ingericht.  Het is vaak stressen voor de kokende mensen maar het is wel erg leuk om te zien.  De koppels zitten soms heel vreemd in elkaar. het is van alles wat, zo zitten er nu twee politieagentes bij, twee lesbische dames.. een stel dat advocaat is, maar waarvan de vrouw het erg hoog in haar bol heeft, een oudere dame van 55 met een jongere vriend van 25... wat tot grote verbazing bij de andere deelnemers zorgt. Hilarisch hoe ze reageren hierop..  kortom ik zit de komende maanden weer heerlijk voor de buis te genieten van My Kitchen Rules. 

Het leuke is dat de koppels punten geven voor de drie gangen, maar ook de jury, je ziet dan ook dat er tactisch word gespeeld, dat sommige maaltijden die heel goed zijn toch lage cijfers krijgen omdat een stel weet dat ze anders verliezen of dat men onderling heeft afgesproken om een stel eruit te werken.. maar dat de jury hierin zo goed weet te manipuleren dat dat vaak niet lukt. Het commentaar van de jury die als eerste proeft word vaak klakkeloos overgenomen door de andere eters.. Terwijl je ziet dat ze genieten gaan ze toch bijvoorbeeld zeggen dat hun vlees te gaar is.. terwijl ze bijvoorbeeld nog nooit wilde zwijnen vlees hebben gegeten..  Dit maakt het nog leuker om te kijken,. Zeker om te zien, vanuit sociaal oogpunt hoe mensen die elkaar niet kennen ineens met elkaar aan tafel zitten te eten en daarbij dus het samen moeten zien te redden.. om proberen om het leuk te houden. Opmerkingen als.. als jou kookkunsten net zo groot zijn als jouw arrogantie dan komt het wel goed met een stalende glimlach.. ik geniet hiervan.

Het enige probleem is dat ook het seizoen van masterchef australie is begonnen en ik dus moet kiezen wat ik ga volgen.. al weet ik nu al dat het My Kitchen rules zal zijn . 

dinsdag 29 augustus 2017

quotes, zins- en woordspelingen voor de grote glimlach (2016-18)

alsjeblief een bedankje

wie heeft die tijd
eigenlijk leren vliegen

wordt ook wel 
weer saai dat ik me met jou geen minuut verveel

de overheid 
het heid niet over...


chips, is het alweer
pringlesdag

op sparen kun je nooit genoeg bezuinigen

je wacht wat af met die
afwachtende houding

misschien heb je
ja of nee kun je krijgen

die liefde van de man gaat door de maag
en dat is soms moeilijk te verteren

ketchup light
magere heinz

je bent een aanwinst voor jezelf
ik luister altijd naar
verschillende soorten stiltes
het paaldansen is stijf
uitverkocht
kopieergedrag bij pesten
plaagiaat
de oude generatie is vergrijselijk

maandag 28 augustus 2017

dat is wat mijn vak nou zo bijzonder maakt....

 Natuurlijk kan ik nu naast mijn schoenen lopen,.. maar dat ga ik niet doen..
maar toch wilde ik dit delen omdat ik het zo leuk vind dat ik dit krijg van een leerling die maar
8 weken les heeft gehad van mij omdat ze vorig jaar les had van een andere drama docente. 

Dit is nu de reden waarom ik zo geniet van mijn werk en die kids..

De dag was verder gek en bijzonder, 2 uur les, daarna overleg onder het derde uur, daarna overleg onder het vierde uur..  van 12 tot 14.20 niets te doen.. daarna overleg.. en om 15. 15 zou er een overleg plaatst vinden, maar helaas werd dat pas 15.45.. kortom het was een hele lange dag.. het had zo mooi kort kunnen zijn.

Ondanks dat ik vroeg in bed lag.. moet ik toch beter blijven oefenen.. al moet ik zeggen de bamboo kussens, die ik had gekocht zijn wel erg lekker om op te liggen. ze zijn erg koel.. 

 
 

zondag 27 augustus 2017

investeren.. begroting

We zijn net begonnen met het jaar, natuurlijk had ik het veel eerder moeten doen, maar ja ik ben soms wat lui. Moet bekennen dat het afgelopen schooljaar best wel heel heftig was.. dus ja ik had geen energie om na te denken wat ik nodig zou hebben, wat ik moet gebruiken etc. 

Ineens is het dan zover.. moet je zomaar ineens iets bedenken wat je nodig hebt.. dus ik afgelopen zaterdag hals over kop aan de slag. Ik vraag nooit veel, er zijn secties die vragen voor ik weet niet hoeveel duizenden euro's iets aan. Ik daarin tegen kom hooguit, tot 2000 en soms met hoge uitzondering omdat ik dan toch graag mijn lampen of mijn geluidsinstallatie etc wil vervangen tot 5000.. dus eigenlijk ben ik een heel goedkoop vak. Daarbij moet ik wel zeggen, dat ik heel veel zelf koop, wat dan van mij is, of dingen krijg van lieve vrienden en vriendinnen.. die of hun kleding weg willen doen, soms komen ze bij mij en lenen het later weer voor iets. Vind ik ook prima. daar is het ook voor tenslotte. Van een lieve vriend heb ik destijds zoveel mooi theaterkleding gekregen.. geweldig.. de leerlingen dragen het veel en genieten. Zeker als ze weten dat het echte theater kleding is. 

Maar terug naar daar waar het over gaat. De investeringsbegroting. Nu weet ik inmiddels dat er verschil is. maar welk verschil heb ik geen idee van.. dus ik maak maar mijn begroting, dien hem in en hoop en bid dat het goed komt.. 

Dit jaar, en dat is zo vervelend moesten we ook een offerte erbij doen, dat betekend dat je dus van te voren alles moet uitzoeken en moet bedenken wat je nodig hebt en hoe je het wil gebruiken.. tevens moet je uitvoerig aangeven of er extra werk aan zit, tevens moet je aangeven of het mee kan naar de nieuwbouw... kortom het is een doffe ellende. en het is zoveel werk altijd. Mijn grootste frustratie hierin is altijd, ik vraag als sectie zo weinig aan, en nog weet men er in te strepen omdat men vind dat dit niet nodig is... Andere secties die soms 20.000 euro aanvragen, waarbij ik soms dingen op de begroting zie staan waarvan ik dan denk is dat echt nodig. die krijgen alles... Maar dat is een frustratie van mij. 

Maar goed dit jaar een redelijke mooie begroting ingediend, ik vraag wederom niet veel, wel de kanttekening gemaakt dat als we naar een nieuw gebouw gaan dat alle lampen van het theater moeten worden vervangen, dat ik dan echt goede lampen wil die ik samen met een collega van muziek van een andere locatie wil gaan uitzoeken en bestellen. Hij heeft er tenminste echt verstand van en kan ze ook prima uitzoeken. Kan zelfs helpen ze goed op te hangen en goed te installeren. Tevens zal hij ook de lichtkast uitzoeken waar ik het meeste mee kan. Dus dat is wel heel mooi. 

Kortom de begroting is af en ingediend. incluis uitdraaien van het internet... daarnaast is het dan wachten tot januari waar je krijgt te horen of je begroting al dan niet goed is gekeurd... en soms hoor je gewoon niets.. 
Het is voor mij totaal onlogisch dat het begrotingsjaar loopt van 1 januari tot 1 januari, ik zou er voor kiezen om het te laten lopen gelijk met het school jaar maar misschien ben ik wel niet zo slim hierin.

Dit is toch wel het minst leuke gedeelte van mijn werk om eerlijk te zijn.. dat papieren gedoe. ik ben er niet van.. laat mij gewoon met de kids werken en regel de dingen maar voor mij, ik zeg wel wat ik wil.. dat werkt veel beter.

zaterdag 26 augustus 2017

ff bijkomen... en een terugblik

Nou dit was mijn mijn weekje wel.. ik heb het niet overdreven zwaar gehad maar het was wel opvallend dat ik veel moest doen. en vooral veel lessen moest draaien die niet mijn eigen lessen zijn... gevolg dat ik toch mijn energie wat op een verkeerde manier heb verspilt. 

Daarnaast het al omschreven ritme probleem. kortom het weekeinde was meer dan welkom.

Gisteren uit school meteen ff gesport, wat een opgave, maar ik wil dat toch vol blijven houden, zeker nu ik het idee heb dat mijn dagelijkse ritme weer aardig in balans is, en dat ik vaker naar het toilet moet.. dus vocht verlies.. dus gewicht, wie weet als het zich zo verder ontwikkeld.. kom ik mezelf over tig maanden tegen bij het gewicht wat ik wil bereiken..  wie weet ik krijg ik wel weer een taile in plaats van een bobbel op de verkeerde plek.


Gisteravond laat kwamen mijn broer en schoonzus terug van hun vakantie in Marseille.. , ze waren rond half 12 hier.. heerlijk met ze zitten praten, ze hadden een goede vakantie gehad en ik hoorde dat het met de trein ,  6 uur reizen, goed te doen is.. dus is nog iets om te onthouden. 

Ondanks de goede voornemens vroeg mijn bed te vinden, is dat mislukt.. werd het toch weer half 1. maar nu mag het, nu is het weekeinde.

Als ik terug kijk op mijn weekje, denk ik, het was even wennen, het is er in komen maar het was mooi, de leerlingen zijn er weer, ik ben blij ze te zien, ik geniet van deze gasten dus het is prima en goed... wat wil een mens nog meer...  De kinderen is waar ik het voor doe.

Heb deze week wel al een kind een uurtje gegeven omdat ze met een krant andere leerlingen liep te slaan in mijn les.. dat was niet de bedoeling dus klaar.. een uurtje halen. Ze probeerde hem te peren, een meisje van 12, maar gelukkig had een geweldige collega het door.. die ging via de buitenkant, over het plein door de hoofdingang naar binnen.. gevolg dat meisje stond bij het toilet, dacht dat niemand haar zou zien. maar ja toen kon ze niet meer weg.. heerlijk. Dit spel te spelen..

 Kortom de kop is eraf, heb er weer zin.. en nu in het weekeinde bijkomen.. heerlijk.. dat is toch waar je het voor doet


vrijdag 25 augustus 2017

Spreuken (2016-01)



Stop met dromen,
begin met doen.

Doe kleine dingen
met grote liefde

Je vangt meer vliegen met stroop
dan met azijn

Herinneringen leven voor altijd
voort in onze gedachten

Onze diepste angsten zijn niet rationeel
als dat wel zo zou zijn, zouden we
kunnen leren om met die angst
om te gaan

heeft januari koude en drogen dagen,
dan zal in februari de sneeuw u plagen

Genoeg
je bent genoeg
je hebt genoeg
je doet genoeg


laat de kleine dingen je dag opvrolijken
niet verpesten

mannen verbazen zich over hoeveel een vrouw kan onthouden
vrouwen verbazen zich over hoeveel een man kan vergeten

'good girls'zijn eigenlijk 'bad girls'die
nooit worden gepakt


Calorieën, dat zijn toch van die beestjes
die 's nachts je kleren kleiner maken

Als ik elke dag veel alcohol drink, ben ik
een alcoholist
Als ik elke dag Fanta drink, ben ik
dan niet vanzelfsprekend fanatastisch?

Ik ben niet lui, ik ben extraam
gemotiveerd om niks te doen

donderdag 24 augustus 2017

alles heeft een ritme

"Zeven uur, je moet je bed uitkomen.
Je moeder staat te schreeuwen op de gang.
Zeg meisje duurt het nou nog lang.
Hoor es even, ik lig net te dromen.

Kwart over zeven, ik heb nog alle tijd.
Want opstaan duurt geen eeuwigheid.

Zo gaat het iedere keer.
Je probeert het steeds weer.
Op je eigen manier.
Iedere keer wat meer.

Neem de tijd voor alle dingen.
leef je eigen ritme.
alles kun je laten swingen.
in je eigen ritme.
Ritme zit in alle mensen.
en swingen kun je leren.

Ohhh yeah yeah yeah

Alles heeft een ritme."

De eerste week is bijna ten einde.. maandag begon het leven weer van mij als werkende man.. ik had dit al beschreven... maar dat is slechts het begin van alles wat er nog gaat volgen..

Het ritme van alledag.. heel lief een vriend van mij besloot spontaan mij te ondersteunen door een dag te gaan werken, terwijl hij eigenlijk vakantie heeft.. dat is lief... maar ja.. ik moet het wel zelf doen.

De eerste dagen zijn altijd zo rommelig.. dit betekend dat de eerste dag vooral veel luisteren is, veel zitten en vooral veel denken en bedenken... wat allemaal nog moet.. je krijgt een soort van takenlijst die je moet doen.. en dat is veel.. heel veel.

De tweede dag, is dan al anders, in mijn geval, eerste uur vrij.. prima.. dan 10 minuten op school een praatje houden en dan 4 uur vrij om het zesde uur nog een lesje te draaien.. dodelijk vermoeiend.. mede omdat je dus wel om half 8 naast je bed staat. en eigenlijk niets doet... het vakantieritme is heerlijk maar helaas is de hitte ook erg aanwezig.. de lange broek en dichte schoenen moeten weer aan.. de horloge om.. kortom het ritme van de komende maanden weer oppakken..

De derde dag was om half 7 op en ik wist het meteen dit is het lot dat ik moet dragen... elke dag vanaf nu behalve in het weekeinde om half 7 op.. en elke dag tot 15.15 in het keurslijf van het leven.. het werkende leven. Geloof me ik zou niet anders willen, ik hou van mijn werk, woensdag ochtend kwam ik de hal binnen lopen, ik roep altijd heel hard Goedemorgen tegen de leerlingen die er zijn, en eindelijk na een jaar is het me gelukt.. Ze zeiden met een hele groep tegelijk goedemorgen terug... ik bereik langzaam mijn doel.. men word gezien en men ziet elkaar. dat is wat ik wil.. wat het doel is..

Het is wennen, het lesgeven gaat goed, ook het orde houden gaat prima.. en het is leuk. Maar het gaat thuis nog niet zoals het moet.. ik denk om 10 uur ik ga naar bed. en voor ik het weet is het ineens 11 uur.. en wat ik doen, ik heb geen idee.. dan denk ik, nu moet het echt.. en dus maak ik aanstalte en doe van alles en voor ik het weet is het ineens 12 uur.. dan denk ik. ja kom op nou naar bed.. en dat lukt dan.. en voor ik het weet is het half 2 voor ik in slaap val.. nog even de dag overdenken, nog even een serie kijken. of een aflevering van een serie. wat dan niet 1 is maar meteen 3, en ja ik kan het ook niet doen.. maar het is zon lekker slaapmutsje....

Kortom zoals ik al schreef alles heeft een ritme..   alleen hang ik nog in het vakantie ritme van de afgelopen zes weken.. wil nog niet aan het voldongen feit dat het al voorbij is.. 


woensdag 23 augustus 2017

oneliners (2014-31)


  Het probleem is het probleem niet,
Het probleem is je houding tegenover
het probleem. Snap je?
(Capitain Jack Sparrow)

Huishoudelijke tip: met alcohol kan je
alles bewaren, behalve geheimen.
( Gerrit Komrij)

Kinderen zeggen wat ze aan het doen zijn,
grijsaards wat ze gedaan hebben,
en dwazen wat ze zouden willen doen.
( Axel Oxenstierna)

Veel mensen  vinden dat ze denken als ze alleen
maar hun vooroordelen iets anders rangschikken.
( William James)

Een ambtenaar is iemand die voor hij
een dossier vernietigd er een kopie van maakt
(auteur onbekend)

Als je de waarheid spreekt heb je een oneindige macht
die je steunt. Als dat nalaat heb je een oneindige macht
die je tegenwerkt,
(Charles Geore, gordon)

Mijn filosofie heeft me niets geleerd,
maar veel bespaard.
( Immanuel Kant)

De beste  geur is die van brood,
de beste smaak is die van zout en de
beste liefde is die van kinderen.
(Graham, Greene)

Literatuur is pas literatuur als de auteur
de tekst ook niet helemaal begrijpt.
( K. Gyurgyi)

Toen ik veertien was, was ik op mijn oudst.
Sindsdien ben ik alleen maar jonger geworden.
(Shirley Temple)


dinsdag 22 augustus 2017

De kop is eraf

Dag 2, was een rustige dag, dat is bekend.. het was een uurtje uitslapen.. wat wel erg welkom is, mijn ritme van het schoolleven heb ik nog niet echt op de rit.. laat ik het maar zo zeggen.. het is er nog niet. Het vroeg naar bed gaan is niet echt iets wat me lukt, ik doe aandoenlijk mijn best maar het werkt dus niet helemaal zoals het moet gaan werken. Gevolg is dat als de wekker gaat, ik op ben, ik sta op, doe heel lief mijn ogen open, bedenk me dat ik het naar mijn zin heb.. sta op, doe alles wat ik moet doen om naar mijn werk te gaan.. vandaag voor het eerst mijn lange broek weer aan.. en mijn dichte schoenen.. wat een hitte is dat meteen.. maar verder gaat het zijn weg.

Op school moest ik onder het tweede uur vertellen wat de counseling inhield, waar de leerlingen mee bij mij konden komen, dat heb ik gedaan, dat ging redelijk vond ik. Daarnaast had ik een aantal tussenuren.. Dus ik ben maar gaan sporten mijn cardio gedeelte even extra aangepakt. Tussendoor, ik had nog een uurtje over, ben ik snel de nodige boodschappen gaan doen, ze snel even naar huis gebracht, in de koelkast gezet, zodat ik als ik klaar was om 14.10 naar huis kon.  Daarna had ik een gesprek met een collega die even zijn hart wilde luchten.. als counselor doe je dat ook, is ook prima. 

De rest van dat uur ben ik gaan dwalen door de school, even een paar leerlingen begroet, dat maakt het zo mooi het weer beginnen op school.. de leerlingen die ik zie.. ik geniet, ze geven energie en het is gewoon een soort van een warm bad.

De les die ik moest geven, het installeren van de i-pad was nou niet iets waar ik echt naar uitkeek, dus ik was blij dat ik kreeg te horen van mijn collega dat hij het bijna af had maar dat niet alles lukte omdat de wifi niet meewerkte en sommige leerlingen dus geen i pad hadden. Een groot voordeel, mede omdat de coach van deze klas al had gezegd dat ik maar een drama lesje moest gaan doen met deze klas omdat ze zo sociaal onhandig zijn, ze dat liever had dat we daar wat aandacht aan gaven.

Ik was superblij dat dat mocht, dat is mijn gebied, daarin kan ik functioneren en dat ken ik.. dus ik heb vandaag mijn eerste lesje drama gegeven, het is even inkomen, maar je merkt het gewoon je werkt op de automatische piloot. je zegt wat je wilt, je doet wat je moet doen.. en het loopt, Je kan, omdat je de stof beheerst de leerlingen in de gaten houden en zien wat ze zoal doen en daarop reageren. Soms zelfs van te voren op ingrijpen.. het is ideaal..

De les verliep zoals het hoort, een eerste les, chaotisch maar zo lekker en leuk.. het was genieten met elkaar. De kids speelden hun solo prachtig mooi en goed. en ik ben meer dan tevreden. Al is dit wel een klasje om vooral in het begin een duidelijke structuur te geven en te bieden om ze zo in het gareel te houden. Maar dat komt vast goed,

maandag 21 augustus 2017

tis ff wennen

Goh een wekker die afgaat en dat je dan denkt.. ik draai me nog even om.. in de nacht al tig keer wakker geweest, of beter gezet af en toe de ogen dicht gehad.. het is altijd spannend zon eerste dag.

Maar goed dus mijn bed uit.. gelukkig deze dag nog geen leerlingen dus ik kan nog in mijn korte broek en ook nog op teen slippers.. dus dat is ideaal. Het moment van dat je dus beseft het is nu echt voorbij. het is nu echt. nu moet ik weer.. of beter gezegd na het moeten komt het dat ik weer mag werken, ik besef heel goed dat het een kado is in deze tijd dat je mag werken en dat je werk hebt.. ken genoeg mensen die ineens zonder baan kwamen te zitten en dat is ook niet alles, je bent toch wel je ritme kwijt al probeer je nog zo hard die vast te houden. dat sluipt er vanzelf in.. Dit weet ik nog uit ervaring toen ik zelf zonder werk zat. of zoals ze het zo mooi zeggen,. tussen twee banen in.. al zat ik niet tussen twee banen in, in die tijd,. ik zat gewoon aan het begin van mijn werkzaam leven.

Maar goed, het gedoe dat je moet opschieten, dat je moet gaan inpakken, dat je dus nu niet kan lummelen maar dat alles op tijd moet.. zo ook het eten, plannen van niet te lang douchen, niet te lang op het toilet en noem maar op en dan.. het moment dat je na 6 weken weer je horloge om doet... die zware last om je pols, dan pas besef je het echt dat je weer aan de slag mag.

Het verlaten van de vroege ochtend van het huis... ineens ontdekken dat het om half 8 ook licht is.. en dan mensen zien die je al 6 weken niet meer gezien hebt omdat ze ook vrij waren.. of dat ze op andere tijdstippen werkten.. maar ook dat je ineens geluiden hoort in de ochtend die je nooit hoort.. de vogels die ineens beginnen te fluiten... een duif die koert.. kortom een wereld die ik dus echt 6 weken niet mee gemaakt hebt en sterker nog ook niet heb gemist..

Maar dan de weg naar school, rustig aan, aankomen en eerst ff mijn lokaal in, deze meteen weer klaar gemaakt voor het jaar, de gordijnen dicht, spullen opgeruimd nieuwe gekochte spullen in de vakantie weer opgeruimd in de kasten. Tevens meteen even weer alles opgestart, kortom het is weer klaar , het jaar kan nu echt beginnen

Daarna  na de grote opening.., een verhaal en natuurlijk het trieste nieuws dat een leerling van ons zijn broertje is verdronken in de vakantie. Waarschijnlijk hebben jullie dat gelezen in het nieuws. Daarnaast waren er ook leuke mededelingen collega's die 40 of 25 jaar in dienst zijn. van de school of de gemeente.. dus dat is wel een bloemetje waard. Daarbij besefte ik me ineens dat ik dus ook binnenkort aan de beurt ben. dat ik dan ook 25 jaar in dienst ben.. wat gaat dat toch snel als je er over nadenkt.

 verder was de dag gevuld met vergaderen.. en vergaderen. overleg.. vergaderen.. vergaderen.. dus om 12.00 was ik er klaar mee, heb ik nog even gewerkt in mijn kantoor boven, maar aangezien er wat te vroeg gekomen leerlingen langskwamen heb ik maar besloten om thuis verder te werken
Moest lessen voorbereiden voor het project mediawijsheid maar ook een praatje voor morgen.. dus ik heb mijn tijd erg goed besteed op deze manier

zondag 20 augustus 2017

ik begrijp het


Niets is minder waar, de vakantie is bijna voorbij.. de eerste mails zijn alweer over en weer gegaan, al diverse mensen hebben zich gemeld via de mail dat ze ook in het land zijn. Er zijn zelfs al collega's die al een paar dagen op school zijn geweest om weer te "wennen", maar ik niet dus.. ik had andere dingen aan mijn hoofd... 

Ik vond dat ik nadat ik terug was uit Parijs de tijd mocht nemen om weer aan Nederland te wennen, te wennen aan dat ik bijna geen vakantie meer heb, te wennen aan het weer vroeg moeten opstaan en vroeg naar bed.. dat is dus niet gelukt.. ik ben niet vroeg opgestaan en zeker niet vroeg mijn bed in gedoken. Sorry ik zeg het fout, ik lag keurig op tijd er in,.. maar ja aangezien ik in de vakantie begonnen ben voor het slapen gaan even een Will en Grace te kijken.. is het niet meer te overzien.. dat loopt uit.. het is niet 1 aflevering maar zeker een halve dvd.. dat van een 8 seizoenen en ik ben net in seizoen 6, tel uit je winst en ja te kort aan slaap uren.. het gaat dus goed.

Daarin tegen heb ik wel weer zin om te beginnen, het zal wennen zijn, dat ritme weer pakken, maar is ook goed voor mij, gewoon weer regelmatig eten, regelmatig slapen, etc. Ik merk dat als ik de kans krijg ik los ga.. dat ik dus hele dagen weg lummel... Ik begrijp nog steeds niet, toen ik in mijn vroegere leven, geen baan had, en zelfs niet tussen twee banen in zat, ik jaren het vol gehouden heb me niets doen. Misschien was het wel dat ik in de stad Groningen woonden, waar de avonden en de nachten lang waren.. waar je dus door kon gaan tot heel vroeg in de ochtend. Ik werd toch een soort van een nachtdier toen, maar goed nu dus niet meer, nu is het goed om weer het ritme op te pakken.. al voelt de afgelopen 6 weken alsof ik gisteren pas vakantie kreeg,. het glipt als zand door mijn vingers heen, maar ik heb veel gedaan, spannende dingen, nieuwe dingen ondernomen en vooral ook genoten van de vrijheid. Prachtige vakanties gehad waar ik heb genoten.. dus het is goed en prima.

Een minder leuk iets aan het einde van de vakantie is dat Natalie (zonder h) stopt met het geven van de Cross op zondagochtend.. Ik heb haar soms vervloekt, soms heb ik haar kunnen slaan, maar het gekke was, zoals Ingrid zo mooi verwoorde.. we kwamen toch steeds weer elke keer de zondag om mee te doen.Het klopt het was afzien maar het was prima en goed.. Ik heb in ieder geval veel geleerd, door haar ben ik bepaalde technieken beter gaan doen,, kan ik een aantal dingen die ik nooit dacht te kunnen.. kortom ik ga haar missen  bij de lessen op de zondag.

Vandaag lag er een briefje met de oefeningen, het ziet er zo simpel uit.. 
squats
sit up
dead lift
push up
kb swing
box jumps
thursters

en dat met 2 personen 100 stuks.. dus dat was goed te doen.. totdat.. juist om de 2 minuten 5 burpys.. en mensen die de burpys kennen weten hoe een hel dat is.. in totaal hebben we dus 105 burpys gedaan.. vreselijk wat heftig, het was 30 minuten afzien maar het ging prima en ik heb het gehaald,  zelfs binnen de tijd. Dat ik na afloop mijn t-shirt kan uitwringen, dat ik wat wankel loop dat maakt niet uit.. het is prima.. ik doe het toch maar mooi even op mijn leeftijd.

Maar ik begrijp dat Natalie er mee stopt, ik accepteer het ook, maar ik vind het ongelooflijk rot omdat ik haar toch wel ga missen, het is altijd afwachten wat er gaat komen na Natalie.. Aan de andere kant, het is ook goed soms om nieuwe dingen aan te gaan, wie weet kom ik weer verder dan ik nu ben.. we zullen zien, het komt vanzelf

Het allerergste is wel dat ik vanaf dinsdag elke dag weer in lange broek met dichte schoenen moet lopen...  dat is zo vreselijk dan weet ik zeker dat de vakantie echt afgelopen is.. maar goed eerst maar de maandag, dat is nog een dag in korte broek en teenslippers.

zaterdag 19 augustus 2017

Spreuken (2015-29)



Geld is beter dan armoede, al
was het maar om financiële
redenen.
(Woody Allen)

Kameel: dier dat op de laatste
scheppingsdag werd gemaakt
van stukjes die toch over waren
(Simon Carmiggelt)

Italianen denken slechts aan twee dingen
Het tweede is spaghetti
(Catharine Deneuve)

Om de zeven minuten denkt de vrouw
dat de man alleen maar aan
seks denkt.

Zwijgen is in sommige gevallen
de meest lafhartige vorm van liegen
(W. Triesthof)

Er wordt nooit zoveel gelogen
als na een jachtpartij, tijdens een oorlog
en voor een verkiezing
(Bismarck)

De waarheid ligt in het midden,
omringd door andere
leugens
(Karel Jonckheere)

De natuur wordt steeds zaaier,
zelfs de bomen zijn afgezaagd
(Kadé Bruin)


Alle mannen willen maar één ding
ze zijn dus niet veeleisend.
(Hoste)

vrijdag 18 augustus 2017

Victor Noir





 Terwijl we dwaalden over de begraafplaats in Parijs, viel me naast heel veel graven nog een speciaal graf op.. Ik kende de naam niet, maar zag wel dat dit graf veelvuldig was betast bij zijn voeten, zijn kruis en op zijn mond...Daarbij lagen er veel bloemen in zijn hoed, maar ook een briefje met Thank you.... ik vroeg me natuurlijk af wie deze man is.. Gelukkig was ik zo helder van geest dat ik meteen een foto heb gemaakt van zijn naamplaatje en bij thuiskomst heb ik dit maar eens opgezocht met behulp van Wikipedia..  en het verhaal is bijzonder van deze man.. ook waarom hij zo onzedelijk betast word door vrouwen.. en wie weet ook mannen bij zijn intieme delen



Victor Noir had het nog nooit zo druk als op zijn laatste ‘rustplaats’ 
Vandaag 146 jaar geleden, op 10 januari 1870, werd Victor Noir, de republikeinse redacteur van de Franse krant La Marseillaise, doodgeschoten door Pierre Bonaparte. Had Noir bij leven al een reputatie als playboy, na zijn dood werd dat er niet minder op. Want sinds zijn begrafenis op de Parijse begraafplaats heeft hij het nog nooit zo druk gehad.

Paparazzi
Dat menig celebrity nu en dan z’n maag vol heeft van paparazzi of van bovenmatig kritische journalisten, kunnen we ons wel voorstellen. Maar om de eerste de beste minder vlijende publicatie uit te willen vechten middels het duel op en leven en dood, dat gaat wel wat ver. Althans, wel in deze tijd.
Zo’n anderhalve eeuw geleden was een dergelijke ‘oplossing’ van een geschil echter geen unicum. En dan praat ik niet zozeer over het Wilde Westen, waar het duelleren bijna tot sport verheven was, maar juist over de kringen van de hogere Europese adel, waar niet zelden naar het duelleerspistool werd gegrepen als men meende dat de goede familienaam in het geding was.
Pierre BonaparteBij Pierre Bonaparte, neef van Napoleon III (die op zijn beurt weer een ‘neefje’ was van dé Napoleon Bonaparte), speelde dit.  We praten over het jaar 1870. Frankrijk balanceerde op dat moment op de rand tussen keizerrijk en Republiek. Niet vreemd dat Pierre Bonaparte, als lid van de keizerlijke familie nauwelijks gecharmeerd was van Republikeinse uitingen. En die waren niet van de lucht. De in 1869 door Henri Rochefort opgerichte krant La Marseillaise was voorganger in de mediastrijd tegen de Bonapartes. En vooral de aan La Marseillaise verbonden journalist Paschal Grousset  bleek te beschikken over een giftige republikeinse pen. Zó giftig, dat het in januari 1870 leidde tot een stevige ruzie met Pierre Bonaparte, die Paschal Grousset uitdaagde voor een duel.

Duel
Paschal Grousset aanvaardde deze uitdaging. Daarbij vroeg hij zijn collega Yvan Salmon (die schreef onder het pseudoniem Victor Noir, de achternaam van zijn moeder) om als secondant op te treden. Deze stemde hiermee in, en deed dat mogelijk niet geheel zonder eigenbelang. Victor Noir had namelijk een indrukwekkende reputatie als playboy en zou meer dan zomaar geïnteresseerd zijn in een vrouwelijk lid van de familie Bonaparte. Het duel zou een prima excuus vormen om met haar in contact te komen.
image

Op de ochtend van de 10e januari 1870 ging Victor Noir, samen met zijn collega Ulrich de Fonvielle, naar het huis van Pierre Bonaparte aan de Rue d’Auteuil, om met hem de voorwaarden voor het duel af te spreken. In dit gesprek liepen de emoties zo hoog op, dat Victor Noir zich niet meer kon beheersen en Pierre Bonaparte een klap in het gezicht gaf. Deze trok hierop zijn pistool en doodde de journalist met 5 schoten.
BegrafenisTwee dagen later werd Victor Noir begraven in Neuilly. Tussen de 100.000 en 200.000 mensen kwamen op de begrafenis af, die leidde tot grote ongeregeldheden en die vooral het karakter kreeg van een demonstratie tegen het keizerrijk en voor de republiek.

Eenentwintig jaar na de rumoerige begrafenis werd het lichaam van Victor Noir overgebracht van Neuilly naar de beroemde Parijse begraafplaats in Père Lachaise, waar hij nog steeds begraven ligt. Het graf wordt opgesierd door een bronzen beeld, vervaardigd door de beroemde Franse beeldhouwer A.J.Dalou. Het beeld stelt voor: Victor Noir, liggend in de houding zoals hij lag na te zijn neergeschoten, met zijn hoge hoed naast het lichaam en, onmiskenbaar…een flinke erectie.
Symbool van fertiliteitHet is duidelijk dat beeldhouwer Dalou de reputatie van Victor Noir als playboy in zijn kunstwerk nadrukkelijk naar voren wilde laten komen. En dat is niemand ontgaan. Want dankzij de opvallende bobbel in zijn broek is het graf van Victor Noir een symbool geworden van fertiliteit. Het verhaal wil dat aanraking van zijn geslachtsdeel de kans op zwangerschap zou vergroten. Om precies te zijn: Als men het standbeeld kust op de lippen, vervolgens wrijft over het genitale gebied en tenslotte een bloem plaatst in de omgekeerde hoge hoed, staat dat garant voor een gelukzalig seksleven en een vruchtbaarheid die al binnen een jaar tot zwangerschap kan leiden. Dat Victor Noir een grote fanclub heeft die sterk gelooft in dit verhaal, mag blijken uit het feit dat de ‘bobbel’ in Noirs broek tot hoogglans is opgepoetst.

Parijse vrouwen slechten hek
Dat sommige van deze fans wel eens iets te ver gaan in hun adoratie van dit 19e eeuwse sekssymbool, blijkt uit een maatregel van de het Parijse gemeentebestuur in 2004. Omdat het beeld regelmatig door vrouwen gebruikt zou worden als hulpmiddel bij zelfbevrediging, besloot men om een hek te plaatsen om het graf.
Dit werd echter niet geaccepteerd door de Parijse vrouwen, die hun krachten bundelden in het comité Liberté-Egalité-Féminité. Met grote demonstraties zetten ze de loco-burgemeester van Parijs zo onder druk, dat deze in 2005 besloot om het hek weer weg te laten halen. Wel werd er een bord bij het graf geplaatst met de tekst “Een ieder die schade veroorzaakt door graffiti of onfatsoenlijk wrijven zal worden vervolgd”.

Hemel op aarde
Naar het zich laat aanzien is het ‘onfatsoenlijk wrijven’ vrij onschadelijk, want Victor ligt nu al 122 jaar op Père Lachaise, moet inmiddels toch heel wat over zich heen hebben gehad, maar heeft nog niets van zijn glans verloren. Nog sterker: hij heeft er nog nooit zo ‘glimmend’ bij gelegen. 
Het heeft er alle schijn van dat Victor op de beroemde Parijse begraafplaats zijn ‘hemel op aarde’ heeft gevonden. In hoeverre je echter over een laatste ‘rustplaats’ kunt spreken vraag ik me sterk af




donderdag 17 augustus 2017

Moonlight

De vakantie is bijna voorbij, dus nu is het tijd voor weer leuke nieuwe dingen doen, zo ook de film weer in. Vanavond met vriendin Paulien het spits afgebeten. Deze film is een op herhaling film omdat hij zo hoog scoorde, dus draaien ze die alsnog een keertje. 

Deze film heeft de oscar gewonnen voor de beste film en terecht. wat een mooie en integere maar ook lieve film. Deze film raakt niet alleen mijn hart aan maar ook mijn verleden.. Tevens prachtige zinnen als.. het antwoord op een vraag waarom mensen Flikker zeggen: "Dat zeggen mensen tegen Gay mensen om ze pijn te doen" Of de prachtige zin op de vraag of hij wel eens huilt: "Ik huil zoveel dat ik bijna een en al traan ben" mooie pareltjes, die ik zomaar krijg. De film komt langzaam op gang dat zeker, en ik had kunnen bedenken om in de pauze weg te gaan, maar door de scene voor de pauze ben ik toch gebleven en absoluut geen spijt van. 

Het eindbeeld, voor het slotbeeld zo mooi, het stralen van de beide mannen.. en dan aan het eind dat je één van de volwassen mannen, als kleine jongen ziet staan bij de zee en die omkijkt.. ons recht in de ogen kijkt.. ik dacht toen ik dat zag.. dit moet het eind zijn... nu moeten ze niet verder gaan... en gelukkig ze stopten de film. 

De titel moonlight heeft er alles mee te maken dat in de film op een gegeven moment iemand zegt.... "Weet je als donkere mensen door de nacht lopen, en de maan schijnt dan zijn ze blauw.."
Deze film is een aanrader voor een ieder, al is het alleen maar om de verschillende dingen die in de film spelen later een plek te kunnen geven. Het verhaal is af.. naast het geweldige spel van Black, van Kevin is het spel van de moeder van Black zo geweldig mooi.. prachtig


recensie van de film:


Regie: Barry Jenkins | Cast: Ashton Sanders (Chiron), Mahershala Ali (Juan), Naomie Harris (Paula), Janelle Monáe (Teresa), e.a. | Speelduur: 111 minuten | Jaar: 2016

Het Oscarcircus ontving afgelopen jaren felle kritiek vanwege het gebrek aan etnische diversiteit, maar de editie van 2017 blijkt minder eenzijdig. Onder de genomineerden vinden we diverse kanshebbers met een overwegend donkere vertegenwoordiging voor én achter de camera; van wat grotere producties als Fences en Hidden Figures tot kleinschaliger drama als Loving en Moonlight. Met acht nominaties valt die laatste het meest in de smaak bij de Academy. Niet ten onrechte, want Barry Jenkins' identiteitvormingsdrieluik is een bescheiden tour de force. Hoewel de arthouselieveling bepaalde clichés omtrent de 'zwarte ervaring' niet vermijdt, is de vorm waarin die beeldvorming gegoten wordt allesbehalve alledaags.

Chiron is een introverte jongen in een verpauperde wijk van Miami, geplaagd door een weinig rooskleurig leven. Zijn moeder is een drugsverslaafde en hij is voortdurend slachtoffer van pesterij. Jenkins introduceert hem in drie bepalende hoofdstukken in zijn leven: als kind onder de bijnaam 'Little', als puber onder zijn eigen naam en als volwassene onder de naam 'Black'. Elk hoofdstuk herdefinieert zijn identiteit, gestuurd door zijn omgeving, maar ook door zijn eigen wensen en angsten.

In de eerste fase ontmoet Little de sympathieke crackdealer Juan, die zich opwerpt als vaderfiguur in de groteske ironie dat niemand anders deze rol kan vervullen. Little wordt heen en weer geslingerd tussen zijn haat voor zijn moeder en zijn liefde voor zijn surrogaatvader, bewust dat hij haar het middel levert dat een natuurlijke ouder-kindrelatie onmogelijk maakt. Ook Juan beseft dit terdege, maar kan die verwerpelijke cirkel niet doorbreken. Hij kan er slechts zijn voor de stille knul.

Van deze verhouding tussen vader en zoon resteert niets in hoofdstuk twee, waarin Little heeft plaatsgemaakt voor tiener Chiron. Juan is inmiddels dood, de verslaving van zijn moeder bleef en op school is hij nog immer de underdog. Slechts zijn hechte band met zijn enige vriend Kevin houdt hem op de been, vooral als het tweetal toegeeft aan hun lang sluimerende homoseksuele gevoelens. Helaas wordt hun leeftijd gekenmerkt door het agressieve uiten van prille mannelijkheid, wat het tweetal op dramatische wijze uit elkaar drijft.

Op volwassen leeftijd ontmoeten zij elkaar opnieuw, wanneer Chiron vervangen is door Black. Zijn volwassen evenbeeld is geen zwakkeling meer, maar een door harde levenservaring gevormde drugsdealer. Ondanks, of misschien zelfs dankzij, zijn jeugd is hij Juan achterna gegaan, alsof hij voorbestemd was in diens voetsporen te treden. Zijn moeder is echter afgekickt, wat tot een hernieuwde relatie tussen ouder en kind leidde. Ook de band tussen de jeugdvrienden wordt opnieuw aangehaald, waarbij het duo toegeeft dat hun leven niet verliep als gewenst, maar ze er desondanks het beste van maakten. Toch is het contrast met Jenkins' opening van Chirons leven groot.

Wie de ingrediënten van Chirons verhaal aanhoort - drugs, geweld, seksualiteit - zal niets nieuws onder de zon zien. Toegegeven, inhoudelijk levert Jenkins met Moonlight geen nieuwe waar, maar hergebruikt hij aloude elementen die de 'black experience' in de audiovisuele media constant schrijnend beschreven. Het is de vorm waarin Chirons verhaal gegoten is die het zo anders doet aanvoelen. Jenkins zet legio stijlmiddelen in om deze film af te zetten van vergelijkbare producties. Zo speelt hij aanstekelijk met de kleurgradaties om elk hoofdstuk een eigen visuele tint te verschaffen, die het zonovergoten Miami enerzijds en de duistere zaakjes in haar buitenwijken anderzijds een levendig gevoel geven. Ook de soundtrack draagt effectief bij met een intrigerende mix van ouderwetse orkestraties en moderne hiphop, zodat de film nooit klinkt als verwacht.

Het is echter de leeftijdstriptiek die de sterkste troef vormt van de film. Hoewel de drie hoofdstukken hetzelfde personage behandelen, voelen ze haast als drie aparte films, met drie verschillende acteurs die allen evenzeer het stuk dragen in de rol van 'hun' Chiron. Jenkins weerhield het trio ervan elkaar te ontmoeten, waardoor imitatie werd uitgesloten en ieder zijn eigen draai gaf aan de rol. Zo is de uitbeelding van het personage net zo vloeibaar als diens identiteitsvorming. Tegelijkertijd krijgt het onervaren drietal ondersteuning van een even gedreven als ervaren cast, waarbij vooral Mahershala Ali en Naomie Harris overtuigen als de door zijn geweten geplaagde drugsdealer en de schijnbaar harteloze moeder, samen medeverantwoordelijk voor het eindproduct Black voor wie zij een ander leven hadden gewenst. Maar Jenkins maakt met Moonlight duidelijk dat elk leven door een veelheid aan connecties met anderen gestuurd wordt, wat tot wendingen leidt die niemand kan voorzien. Met een achtergrond die vergelijkbaar is met die van zijn hoofdpersoon, blijkt Jenkins er aardig in geslaagd zijn eigen leven de respectabele richting van een veelbelovend filmmaker in te sturen.

woensdag 16 augustus 2017

Parijs dag van vertrek en..Père-Lachaise Kerkhof

Ach gisteren maakt het toch indruk een begraafplaats om te lopen en te genieten. Daarnaast ook het besef dat de vakantie voorbij is maakt zon dag altijd wat raar en bijzonder. Maar aan alle goede dingen komt een einde dat is op zeker. Vandaag dus eerst inpakken en opruimen . We hebben nog een dagje dus we kunnen nog wat dingen doen. De voeten schreeuwen nu niet maar ze moeten niet zeuren en ik luister niet naar schreeuwende voeten .

Dus in alle vroegte uit bed, een eenvoudig maar stevig ontbijt genomen , daarna de laatste dingen ingepakt, tevens er voor gezorgd dat we de koffers konden opslaan en uit gecheckt.  Ideaal het ging goed, wij op weg  naar dat beroemde warenhuis, waar je kan kijken naar veel te dure tassen, een tas van Prada ter grote van een postzegel, kost 2220 euro, en dat is geen geintje ik zag het er niet aan af.

Maar het uitzicht was prima en perfect. Leuk om door een warenhuis te lopen waar je weet dat zelfs een punaise te duur is om te kopen. Dus handjes stevig in de zakken en lopen. Kijken met de ogen en meer niet.

Van de week liep er een  Chineze mevrouw in het Louvre met zon doekje voor haar mond, ik kan het dan niet laten om heeL hard te hoesten als ik naast zon persoon sta  en dan mijn handen demonstratief proberen ergens aan af te smeren, zit. Iets aan ,maar zo leuk, je hebt zo heel veel persoonlijke ruimte.

Maar terug  naar vandaag, het bovenste schreef ik omdat er in dit warenhuis al het personeel met een handschoen aanliepen.

Na het bezoek aan dit warenhuis zijn we een kerk binnen gelopen, maar niets kan dan toch de. sacre cour overtreffen omdat daar, door de mis van gisteren zon indruk maakt dat het gewoon klaar is voor. even met de kerken.

Dus verder gedwaald door Parijs, beland op een pleintje en besloten om toch even de  Moulin Rouge aan te doen, even er te kijken. We hebben ons tijdens de thee enorm verdiept inhield we moesten lopen etc,voor ons helemaal duidelijk en we waren er  zeker van dat dit goed was. Dus voor de zekerheid vragen aan de ober en juist wees een totaal andere kant aan.... hoe wij de afgelopen dagen alles hebben kunnen vinden en bijna niet verdwaald zijn is echt een wonder. Dat we nu in de
Thalys zitten op weg naar huis. Nadat we de Moulin Rouge hadden gezien zijn we richting ons hotel gaan lopen en god zij dank we hebben de 500 treden trap gevonden en deze naar boven gelopen. Dat was goed voor de benen. Bij ons hotel voor de deur zijn we gaan eten, we hadden besloten
om om 14.00 warm te eten, zodat we in de trein gewoon broodjes kunnen eten, dus lekker gegeten. Spullen gehaald in het hotel. Daar afscheid genomen, kregen nog te horen, voor wat het waard is, dat er schilderijen hingen die genaakt zijn door echte kunstenaars. Niet gesigneerd, Okey dus, maar ook dat Dalida, die vlak bij het hotel heeft gewoond, we hebben haar huis gezien, daar kwam. Erg leuk, afscheid genomen en daarna met de metro, wijs geworden. Inmiddels de lift met bagage naar beneden  genomen. ( het ging niet om de trap naar beneden, van nu, die konden we hebben maar om de trappen die nog gaan komen vandaag.  Naar het station en daar nog wat gedronken op een terras en naar de trein. Daar zitten we nu, het is loslaten van de vaksntie en je weer richten op de realiteit van elke dag, dat is ook goed, omdat je daardoor juist weer geniet van een volgende vakantie 

dinsdag 15 augustus 2017

Parijs ( de gratis op en off tour)


Natuurlijk hebben we al het nodige gezien in en van Parijs, Maar als je een gratis op en af tour krijgt van je reisbureau zeg je geen nee, en als Nederlander ga je er voor. Je weet nooit waar je terecht komt tenslotte.

De nacht was prima te doen, goed bed en heerlijk geslapen. Heel diep zelfs de buitenlucht heeft toch zo zijn charme en impact. Dus besloten we gisteren om toch maar een half uurtje later op te staan. Dit om te voorkomen dat we deze dag te moe begonnen. Het is tenslotte vakantie.  Dat later opstaan houden we er in is heerlijk.

De dag begonnen met de op en af bus, aangezien het mijn dag was en ankie het toch niet kan Laten en alles in de hand wil hebben, was het ideaal ik zeg wat Ankie reageert en... juist neemt her over. Ideaal . We waren dan ook snel bij de op en af bus. We besloten om de groene lijn te nemen om toch de Eifeltoren te bekijken, er dus langs te rijden. . Dat ging goed, maar al gauw was het klaar, met de tour, we hebben geen zitvlees dus na driekwart van de toer de bus uit, besloten om het programma om  te gooien. Eerst ff naar de slotjes. Dezen zijn verplaatst naar een ander gebied en het zijn de stukken hek die er altijd stonden, alleen nu op een andere plek. Goed bedacht door de bestuurders van Parijs.

Nadat we daar hadden gelooen moesten we er aan gaan geloven, we gaan naar pere lacese of hoe je dat ook schrijft. Dit keer is het gelukt om er te komen. Alleen waren de plattegronden op, dus moesten we met mobiel zoeken, lastig maar al snel vonden we het graf van Jim Morrissen , daarna het graf van Oscar Wilde, mooi graf maar wel doelwit van vandalisme, uiteindelijk het graf vsn Edith Piaf, ik had geen bloemen dus heb ik maar op elk graf een steentje gelegd. Dit doen joodse mensen als ze een graf hebben bezocht in plaats van bloemen. Vind dit wel mooi en passend omdat ik altijd overal stenen vandaan sleep die ik in een pot doe.

We hebben er veel uren doorgebracht. Slenteren en kijken, nadat we deze drie graven hadden gezien was het heerlijk dwalen. Het gedeelte waar de slachtoffers van WO 2 herdacht worden is aangrijpend zeker omdat het zo rauw is, niks niet verbloemen maar de beelden zijn uitgemergeld , zijn afgrijselijk om te zien, het is heftig maar wel realistisch en daardoor komt het heftig binnen,

Na het bezoek aan dit kerkhof eerst maar eens bij gekomen op een terras om
Daarna naar het hotel te gaan. Daar ons opgefrist om de laatste avondmaal te eten in onze buurt Montmartre ,  heerlijk gegeten, life muziek, sfeer, kortom prachtig en goed. Nog even op
Aanraden van de buuf naar de sacre cour bij nacht, was een mooie afsluiting zeker omdat er een mus was heeelijk

Deze blog schrijf ik nu terwijl de stad nog bruist zittend in het raam omdat het nog een zwoele nacht is 

maandag 14 augustus 2017

Parijs dag 2 ( het louvre)


Heerlijk geslapen, een soort van coma, om 23.00 gingen de luiken dicht, het hotel ondanks wat rumoerig prima te doen. Heb geslapen als een blok. Nadeel van het toilet is wel dat hij slecht doorspoelt je ziet na verloop van tijd toch wel wat blijven liggen in je wc, niet erg prettig, gelukkig is het wel mijn eigen afval na ik hoop.

 Een druppende kraan in de badkamer heb ik maar opgelost door er een handdoek onder te leggen, ideaal en werkt goed. Nooit geweten dat ik zo geluidsgevoelig ben voor dat soort minimale geluiden. Normaal slaap ik door alles heen. Het ontbijt was eenvoudig maar prima, je thee, je broodjes, eventueel wat sapjes ect, eenvoudig maar prima en heel kleurrijk in gericht. Nee het is niet dat ik daar extra vrolijk van wordt, het is eerder dat ik het op de een of andere manier negeer. Maar het is een prima hotel dat zeker , prijsverhouding en wat je krijgt klopt, daaarnaast is het sfeervol en past het bij de wijk waar het zit. Montmatre, kunstige dingen aan de muur etc. Gewoon opgeknapt prima.

Opstaan keurig ontbijt in een heel kleine ruimte, maar wel heerlijk. Daarna de tocht der tochten op naar het Louvre. Gelukkig was Ankie zo slim om al van te voren de kaartjes te kopen zodat we, Nadat we ze gehaald hadden, meteen via skip de line naar binnen konden. Natuurlijk stonden we eerst in de  verkeerde  rij maar ach we worden handig. Gewoon vragen en voor we het wisten stonden we goed. Er was natuurlijk een controle van de tassen. Echt tas open man kijkt naar boven en we konden doorlopen, geen zak aan. Echt dom. Maar goed wel gedaan. Dus wij naar binnen. Ankie wilde graag de afdeling Egypte bezoeken, ik de afdeling beelden en wij samen de mona Lisa , Venus van Milo etc de highlights. Kortom plattegrond mee, aan de wandel en juist... we konden niets vinden . Natuurlijk je komt binnen en dan zie je meteen de beelden dus ik was al blij. We hebben veel gezien  op onze speurtocht naar Egypte en naar de mona Lisa . Maar dat was niet te vinden , kortom we hebben onze sociaal netwerk behoorlijk uitgebreid door aan de suppoosten te vragen waar we heen moesten. In hun Engels met geweldige Franse tongval geen touw aan vast te knopen. Dus tja dan maar weer lopen totdat je er bent,

Uiteindelijk vonden we de mona Lisa in een klein achteraf zaaltje, prachtig 2 Japanners ervoor en meer niet. Dus wij al blij foto gemaakt klaar.... totdat we kregen te horen dat dit niet de echte was. . Dus wij op weg naar de echte , voor dat je daar bent en al die mensen aan de kant hebt gewerkt om
Er bij te kunnen ben je toch wel een paar blauwe ellebogen en geknakte Egos  verder. Kortom er zijn een paar tere zieltjes geknakt. Maar we hebben hem gezien. Maar was niet echt bijzonder. Nog snel ff  door de afdeling Egypte. Inmiddels begrepen we de plattegrond en daarna uit het Louvre. Ik begrijp nu waarom mensen daar maanden kunnen lopen , de plattegrond is zo onduidelijk dat je gewoon niets kan vinden.

Daarna eerst bijgekomen inde tuilerien lekker zitten picknicken, genieten, lopen naar de Obelix, daarna met onze postduiven gevoel naar de Notre dame, gruwel wat maken ze de kaarten moeilijk van Parijs, niet te begrijpen zelfs Google Maps met zijn ga oost en west etc kwamen we niet ver mee, kortom na heel lang te hebben gelopen. De brug van de slotjes te hebben gevonden zonder de slotjes, te hebben gelopen totdat we eindelijk de Notre  Dame vonden,  onderweg, ook door mijn ervaring in Berlijn , een paar meiden aangesproken die mij aanspraken of ik een
Lijst wilde tekenen voor de een of ander doel. Waarvan ik wist je schrijft je naam, etc ze willen dan geld en bedanken je, dan lopen ze weg, met mazzel heb je je portemonnee nog en ben
Je slechts 1 euro kwijt, deze lijsten zijn fake en nep en zo proberen ze om geld van je af te troggelen . dus  ik heb even duidelijk gemaakt dat ik daar niet erg van gecharmeerd ben. Ankie moest echt er van bijkomen omdat  ze mij zo niet kent, kort helder duidelijk en natuurlijke overwicht. De meiden dropen dan ook af.  Zo ook een fietser die mij aanreed op het zebrapad terwijl het groen was. Die begon tegen mij in het Frans , ik heb slechts gekeken, e n op mijn welbekende  Harry toontje gezegd its green.... daarna doorgelopen , een verbaasde Fransman achter latend. We hebben de Notre dame gevonden, daarna zijn we gaan dwalen, een achteraf kerkje bezocht uiteindelijk prachtige straattheater gezien, en uiteindelijk bij sans de pompido of hoe je dat ook schrijft lekker gegeten om
Uiteindelijk terug te keren naar het hotel

zondag 13 augustus 2017

Parijs dag 1 ( de reis)

Het is wennen vroeg opstaan en daarbij beseffen de komende maanden is het elke maandag weer aan de orde. Gelukkig is dit de laatste maandag van de week. Inpakken van de laatste restjes, prullenbakken leeg , laatste afwasje  etc dus klaar voor vertrek.  Om 20 over 7 was Ankie al aan de deur met haar zoon die ons weg ging brengen. Zoals te Verwachten was veel te vroeg op Schiphol om de trein te pakken naar Parijs.  Dus bakkie thee , trein zoeken en gaan. Het is wat georganiseer dat wel maar het loopt goed. Met spullen uitpakken in de trein stond een meneeer erg te zuchten achter mij omdat ik niet opschoot dus heb ik ruimte gemaakt met de opmerking dat die meneer zo staat te zuchten dat ik haast moet maken nou nee dus .  De reis ging sneller dan we dachten en voor we het wisten waren we al in Parijs. Ankie is geweldig, net als Kitty had ze de route uitgestippeld baar het hotel, met de metro. Het ging perfect, lastig is wel dat he 92 en nog meer trappen op moet lopen  met je koffer en Met je hand bagage,  koffer 11 kilo , rugzak 5 kilo, handtas met water wc 5 kilo,  kleine tas 3 kilo. Kortom het was zweten geblazen. Maar we  hebben het gered. Dus tiener uit de metro kwamen zijn we eerst maar eens op een terras gaan zitten om wat te drinken. De kaart erbij en kijken hoe we moesten lopen naar het hotel. Het was maar 50 meter dus appeltje eitje voor een normaal mens, lees goed een normaal mens, voor twee mensen die rondlopen als een postduif met een stoornis in zijn richtings gevoel een hele opgave.

Kortom we begonnen te lopen en hebben ondanks Google Maps , met opmerkingen als ga Oosterwijk etc, dit voor twee mensen die links en rechts al lastig vinden , was geen succes.
Dus maar de ouderwetse manier , juist vragen in het Engels. Een zeer vriendelijke meneer met toch een soort leedvermaakachtig lachje om zijn mond wees ons een trap, vsn ik weet niet hoeveel treden maar het waren er heel veel, die moesten we op en dan links. Dus in volle bepakking en blik op oneindig zijn we deze trappen beklommen, we laten ons niet kennen. Boven aan gekomen. Roken
We onszelf behoorlijk maar dat mocht de pret niet drukken.we liepen op de goede straat en we vinden ons hotel, juist de korte trap tegenover het terras waar we onze kop thee hebben gedronken bijna naast de metro , we hebben dus voor niets de Montblanc der trappen bedwongen, bij aankomst in get hotel konden we meteen naar binnen, onze kamers opzoeken en inrichten, het zijn prachtige kamers.'mooi en kleurrijk en dat wat je nodig  hebt is er.

Daarna dwalen door de stad, eerst Llangs Montmartre het plein, sfeervol en leuk
Ook hIer de streetArt gezien, prachtig maar ook
Veel straatmuzikanten, tevens twee kerken bezocht waarvan in eentje een orgel piano concert was. Bij de SacreCour gezeten, prachtige dingen gezien. Daarna dwalen dor de wijk om
Later terug te keren naar het hotel om daar even ons op te frissen om daarna lekker te gaan eten.

Pizza dit keer met als toetje een bananen split heerlijk. Kortom een mooie dag .




zaterdag 12 augustus 2017

hij verdiende het (flard)

 hij verdiende het

nu de schaduw
die altijd bij mij was
is verdwenen
de leegte mijn armen
zal vullen
kijk ik naar hem
die 10 maanden lang
alleen maar heeft gestreden
heeft gezorgd voor haar
die wist dat ze moest gaan
hij stond er altijd
zoals hij had beloofd
tot in den dood
in voor en tegenspoed
hij heeft alles gegeven
om haar de laatste maanden 
van haar leven
te laten genieten
zijn zoon zag zijn tranen
maakt zijn belofte waar 
hij vraagt een staande ovatie
voor zijn vader
zoals zijn moeder aan hem had gevraagd



vrijdag 11 augustus 2017

Bansky.... geschiedenis.... free tour




Vandaag vroeg mijn bed uit, ik had me voorgenomen om vandaag maar eens naar Amsterdam te gaan,. De tentoonstelling in MOCOmuseum over het werk van Banksy, waar ik heel veel over hoor bij de streetart tours wilde ik wel heel graag zien. Wetende dat het tegen zijn einde loopt had ik maar bedacht dat ik beter nog snel even in mijn vakantie kan gaan, zodat ik niet in de drukte zit van de weekeinde.
Dus vroeg met de interliner naar Amsterdam. Dat ging zoals altijd vlekkeloos, je stapt in.. je stapt over en klaar je bent er. DAarna met de tram naar het museumplein om daar  naar het Moco museum te gaan. Om de dag compleet te maken had ik me aangemeld voor een streetarttour die vanaf de dam zou starten. Dus het was een leuke dag wat ik voor de boeg had.

Het museum is eigenlijk een oude villa en van binnen is het prachtig om te zien, er zijn mooie ruimtes en de werken van Bansky komen goed uit. Er was vooral veel schilderwerk op linnen, minder echte streetart, al waren er dingen waarbij stukken muur dus echt tentoongesteld werden.

Het was een boeiend overzichts-tentoonstelling al ergerde ik me wel aan dat alles in het Engels was geschreven, ik spreek prima Engels, ik kan het ook prima lezen, maar had het leuker gevonden dat je het ook in het Nederlands kan lezen. De kleine tentoonstelling van Dali was aardig, maar aangezien ik in het museum van Dali in Berlijn ben geweest en daar toch een beetje wegkwam met het idee die man is niet geniaal maar gewoon gek.. vond ik zijn werk wat ik zag wel aardig maar het kon me niet echt raken.

Na het bezoek aan dit museum ben ik terug gegaan naar de Dam, om me daar bij de streetarttour te melden. Aangezien ik nog tijd over had, heb ik besloten om toch even snel de Nieuwe Kerk in te lopen, dit omdat er een tentoonstelling was, die me eigenlijk niet aan sprak. maar ja een museum jaar kaart doet wonderen die opent deuren die ik anders gesloten zou houden. Dus toch even snel naar binnen.. Het was een prachtig tentoonstelling omdat het over de geschiedenis van de nieuwe kerk ging. Een gebrandschilderd raam waarop al onze vorsten en vorstinnen staan, nooit geweten en zo veel meer leuke wetenswaardigheden dat ik geen moment spijt heb gehad dat ik er heen ben gegaan en het eigenlijk iedereen wil aanraden.

Daarna ben ik naar de dam gelopen om me te melden bij de streetart tour.. helaas werd me pijnlijk duidelijk dat de gids in ieder geval geen streetart tour gaf, als stond het zo wel beschreven maar een alternatieve tour door de stad. Kan ook boeiend zijn dat is op zeker maar dit was wel een beetje een tegenvaller voor mij, ik had me juist verheugd op de streetart van Amsterdam te zien omdat het er echt wel is.

Helaas bleef de gids erg steken in de wiet en koffieshops verhalen, verhalen over waar zijn vrienden wonen. Wel een grappig verhaal over dat in Amsterdam een huisje is waar zgn de jongen die in Haarlem zijn vinger in de dijk stak, dit is een rijksmonument en er staat echt de tekst dat deze jongen hier is opgegroeid.. Alleen blijkt die jongen niet eens te bestaan te hebben .. erg grappig. We houden  er van om ergens toch maar iets te behouden al is het niet waar.

Verder had hij op zich niet zoveel inhoudelijks te vertellen, ja leuk om even de alternatieve rode buurt te zien, het Anne Frank huis, het Mutatuli museum, het homo monument maar heel eenvoudig het was niet wat ik had verwacht, Daar kwam bij dat hij vaak hele stukken liep waar niets te vertellen was. Een heel vaag verhaal bij een beeldje over Sinterklaas en de discussie over zwarte piet. over dat mensen kom en op koningsdag op 30 april maar dat dat niet meer zo is etc.. kortom ik heb een paar keer op het punt gestaan dat ik dacht ik ga zelf wel verder dwalen door de stad, ik ga mijn eigen dingen zoeken. Op een gegeven moment was ik de groep kwijt.. en dus dacht ik dat is niet erg ik kan dan nu zelf kijken naar dingen die ik leuk vind. Helaas kwam ik ze weer tegen dus ja kon ik ook niet niet meelopen, Heb de hele toch van 2 uur uitgelopen maar kan wel zeggen dat dit geen aanrader is.. Ik heb nog niet tig streetartours gelopen, slechts drie, waarvan ik nu met zekerheid kan zeggen dat de laatste in Berlijn een topper was, daarna London en daarna de eerste tour in Berlijn.. en deze in Amsterdam. ik denk dat als ik voor een eerste keer een free tour zou doen.. dat ik nooit meer een tour zou doen. zo slecht vond ik hem.
Aangezien ik vakantie heb, heb ik geen uitlatingen gedaan over de tour, niet over hoe ik het vond. ik heb vriendelijk een hand gegeven en keurig dank je wel gezegd. Er is ook niet gevraagd, terwijl hij wist dat ik wel vaker een tour loop. Maar dat is ook niet erg. ieder zijn ding.

De terugreis verliep zoals het hoort. lekker snel en prima
kortom het was een heerlijk dagje Amsterdam met weer een bijzondere ervaring.