vrijdag 31 mei 2013

LONDON

 
Omdat het een beetje een soort van traditie aan het worden is, gaat het weer een keer gebeuren
heel veel jaren geleden, toen ik nog jong en onbedorven was, was ik een avond in een disco in Amsterdam, ik sliep toen bij een vriendin, en ging alleen stappen, en ik leerde daar Erwin kennen, een jongen die een half jaar in Amsterdam woonde, waar hij o.a. nederlands leerde.
Het klikte tussen ons, en al gauw waren we in diepe gesprekken gewikkeld over het leven en alles wat er mee te maken had. Er volgde na een uitwisseling van adresgegeven een lange en veelvuldige brievenwissel. Ik woonde toen nog in de stad Groningen en Erwin in Amsterdam. Hij is nog een keer bij mij in Groningen geweest en heeft me, ondanks dat ik al jaren in Groningen woonde, weer heel veel nieuwe dingen laten zien van de stad. Hij was een jongen die gewoon steegjes in liep, of trappen beklom en op die manier zag hij hele bijzondere dingen. en die liet hij mij ook zien. Heerlijk. Nadat hij verhuisde in eerste instantie naar Hamburg ben ik daar ook heen geweest, en heb ik genoten. en zo heb ik vele plaatsen waar hij heeft gewoond bezocht en met hem erg genoten van ons contact. De mooiste ervaring was wel Berlijn waar hij heel lang heeft gewoond en waar ik ook heel vaak ben geweest, en altijd logeerde ik dan bij hem. Hij heeft meegemaakt hoe mijn toenmalige vriendje bij elkaar kwamen en 9,5 jaar later heeft hij ook meegemaakt hoe het uitging, en hoe ik dat in Berlijn heb afgesloten. Hij heeft me zoveel geleerd en laten zien van het leven en hoe het ook kan. Het is een beetje zo, en zo lijkt het, dat we elkaar soms wat uit het oog verliezen maar altijd komen onze paden weer bij elkaar en komen we weer in contact en gaan we elkaar weer opzoeken. Soms kom ik bij Erwin weg en denk ik het is mooi en goed geweest, hij is me dierbaar, en soms kom ik er weg en huil ik enorm omdat ik  dan zo door hem en zijn persoonlijkheid geraakt ben dat ik huil en hem mis.. en dan besef het is goed dat wij zo ver uit elkaar wonen omdat het zo emotioneel en zo intens is het samen zijn..  Toch is het deze zomer weer eens tijd om toch naar Erwin te gaan, die via vele omzwervingen nu in London woont en eindelijk een eigen appartement heeft.. dus het gaat gaaf worden. Ik heb vandaag de reis geboekt, en dus kan ik gaan. heerlijk ik heb er zon zin in.  Het zal wel een drukke vakantie worden, van Wenen  naar Praag van Praag naar London en van London naar Parijs en tussen door nog een keer Mussel etc.. dus ik denk dat ik behoorlijk wat verhalen kan schrijven en heel wat fotos kan maken en laten zien daarom hieronder maar vast een paar fotos van London de stad van doorkijkjes...



donderdag 30 mei 2013

nee dit ben ik niet..

Ik moet zeggen dat ik dit lijf aardig benader, sinds ik sport, okey in mijn dromen dan, maar ik begrijp de foto ook niet zo goed, namelijk als je zon lijf hebt en je tilt een lullig klein busje deo op, en niet eens axe, dat je dan zo goed je six pack en ook nog je biceps en triceps en je borstspieren moet aanspannen om te laten zien hoe geweldig gespierd je bent en wat het effect is van dit klein lullig flesje deo.. al denk ik dat het daar niet om gaat, zo ook niet in het volgende verhaal.
Het ishet verhaal wat ik hoorde en waar de ik met tranen in mijn ogen heb gezeten terwijl ik het hoorde... en oh wat kan ik soms boos worden dan.. maar goed ik zal het verhaal vertellen binnenkant en buitenkant.
Het was ff mis gegaan op school met een leerling, hij was uitgeflipt en had iemand geslagen en dat mag niet natuurlijk, dat weet ik ook. Natuurlijk volgt er, zo is de regel, een schorsing en natuurlijk ook een gesprek. Uit het gesprek kwam naar voren dat er ergens wel wat aan de hand kon zijn bij deze leerling, Dit joch straalt altijd en het gaat goed naar zeggen. Vandaag heb ik even met hem zitten praten en ik kreeg het zo koud en werd zo verdrietig om het verhaal en het onbegrip wat er is en dat hij nog steeds bezig is om anderen te beschermen... vreselijk. Dit joch verteld dat hij al vanaf de basisschool is gepest, hij is uitgescholden etc, de reden waarom is niet zo belangrijk. Hij vertelde meteen ook dat hij dacht toen hij in klas 1 hier op school kwam dat hij er van af was, maar helaas iemand uit een klas begon weer hem te pesten met hetzelfde gegeven, en hij heeft zich twee jaar lang ingehouden, niets gezegd etc. en hij verteld dit aan mij en ik luister, ik ben op dat moment ook boos op mezelf omdat ik het niet heb gemerkt.. en ook heel boos op mijn collega's die dit ook niet hebben gemerkt, en baal, baal baal, omdat ik altijd hoop dat we het signaleren en we het goed oppakken en dat ik het ook merk maar helaas heb ik dit niet gemerkt. In klas 3 ging het echter mis, iemand haalde een streek uit met een andere leerling en hij kreeg de schuld en dus hij sloeg er op los. De reactie was meteen niet slaan maar gaan, terwijl hij weet wie het waren heeft hij niets gezegd en is gegaan omdat hij vond dat hij niemand mag verlinken. Hij is naar huis gestuurd, en kreeg thuis van iemand die hij juist beschermde een vreselijk app binnen met een vreselijke opmerking.. en het brak hem, Ergens ben ik stiekem blij dat het hem brak want hij ging op en en nu kan hij er over praten en kunnen we kijken of we het onrecht wat hem is aangedaan misschien wel de goede kant op kunnen buigen, en hem zo kan helpen om het een plek te geven, het te herstellen en misschien wel om die genen die dit hem hebben aangedaan te ontschuldigen.. ik hoop het want het is een geweldige vent, met veel humor, en natuurlijk is het een boefje en daar hou ik wel van.. en ik hoop dat ik het bij hem kan bewerkstelligen.. en dat hij ook het goed gaat krijgen..  hij heeft de wil om er aan te werken en ik heb de wil om er voor te gaan, en natuurlijk zal het niet gemakkelijk worden maar wie weet gaat het wel heel snel lukken. Wel met hem de afspraak gemaakt dat als het hem teveel word dat hij naar mij toe komt en dan mag hij me uitschelden etc om zo tot rust te komen, en ik heb er bij gezegd ik weet dat je het dan niet over mij hebt dus ik vind dat goed.. Dit zeg ik heel vaak tegen leerlingen waar het niet goed mee gaat en ze vaak heel boos zijn, dan mogen ze komen en mogen ze me in het lokaal helemaal verrot schelden om zo die eerste agressie kwijt te raken, en daarna praat ik met ze. Dat ik ze dit aanbied is voor hun vaak al zon bijzondere aanbod dat ze er geen gebruik van maken maar het geeft ze wel lucht en een escape en een uitlaatklep als het nodig is..

woensdag 29 mei 2013

De kleine zeemeermin (musical)


 
Mijn moeder had via de postcodeloterij ineens acht kaartjes voor de musical De little mermaid, gewonen, maar ja als je 79 bent, en je bent best nog wel fit maar toch een hele reis naar utrecht, vanuit het hoge noorden, is het handiger om deze kaartjes aan je zoon te doen in Alphen. Zo gezegd zo gebeurt dus.. Aanvankelijk ging het even mis met de kaartjes, want ze kwamen nooit aan bij mij, achteraf had mijn moeder vergeten mijn huisnummer op de enveloppe te zetten, dus dat ze niet konden worden bezorgd leek mij niet zo gek om eerlijk te zijn, maar ja na veel heen en weer gedoe kwamen uiteindelijk alle acht kaarten bij mij terecht. De eerste 4 kaarten heb ik weggegeven aan vriendin Heleen om met haar twee kleinkinderen en haar dochter hier naar toe te gaan, zij waren de gelukkigen op 10 april, en vanuit hun verhalen hoorde ik al dat het een ervaring is dat het mooi en spectaculair is. De andere vier kaartjes gingen naar vriendin Marlous om met haar twee dochters en moi hier naar toe te gaan..
 
 





recensie van de kleine zeemeermin:

Nadat Disney ons al meenam naar de adembenemende Afrikaanse savanne in The Lion King en de doldwaze jungle in Tarzan duiken we nu diep in de zee met The Little Mermaid. Maar is het de knappe koppen van Disney gelukt de magische onderwaterwereld van Ariël en haar zeevriendjes tot leven te brengen? 

Recensie: The Little Mermaid 'Betoverend mooi'

The Little Mermaid vertelt het bekende Disney sprookje over de onbereikbare liefde tussen zeemeermin Ariël en landbewoner Prins Erik. Is ze in staat alles op zij ze zetten en de liefde van Prins Erik voor zich te winnen? Een musical over het volgen van je hart en het verwezenlijken van grote dromen.
 
Het magische Koninkrijk diep in de zee komt op prachtige wijze tot leven in het verder waterloze theater. De acteurs zweven over het podium wat de indruk wekt dat ze zich daadwerkelijk diep in de zee bevinden. Dansend koraal, lichtgevende kwallen en andere zeewezens trekken je mee in de sfeervolle setting. Toch zijn het met name de kleine details die de geloofwaardigheid van de onderwaterwereld vergroten. De kleine zwembewegingen die acteurs maken tijdens de dialogen vergezelt door rondzwemmende visjes zijn daarin onmisbaar.
 
De pas 20-jarige Tessa Sunniva van Tol is betoverend mooi als de naïeve maar sterke Ariël. Alle opa’s, pappa’s en bijbehorende zoontjes zwijmelen weg bij het zien van de zoete maar toch pittige Ariël. Met krachtige mimiek en een goed ontwikkelde stem is het kleine zeeprinsesje de gedroomde Kleine Zeemeermin. Vergezelt door de vriendelijke krab Sebastiaan (Juan Wells) worden de publieksharten gestolen.
 
De zeeheks Ursula wordt vertolkt door de ervaren Marjolijn Touw. Bijgestaan door een flink aantal tentakels is de valse zeeheks verschrikkelijk angstaanjagend. Het kostuum is gigantisch en samen met de wilde haren de meest opvallende verschijning van de avond.
 
Zoals vrijwel altijd is Martine Bijl verantwoordelijk geweest voor de vertalingen. Een knap staaltje werk van de ervaren Amsterdamse. Met de nodige hilarische spreekwoorden en liedteksten die goed in het gehoor liggen is er weinig tot niets aan te merken op de vertalingen in The Little Mermaid. Al blijft het natuurlijk altijd een gewenning.
 
The Little Mermaid is een magisch avontuur voor de hele familie. Het is het creatieve team opnieuw gelukt een bij voorhand onmogelijke wereld tot leven te wekken in het theater. Plaats dat in combinatie met de betoverende Tessa Sunniva van Tol als nieuwe musicalster en duik in de wondere wereld van The Little Mermaid.
 

dinsdag 28 mei 2013

je hebt nog lang niet alles van mij gezien (flard)




je hebt nog lang niet alles van mij gezien
toen jij besloot
dat onze liefde niet meer
dat was wat jij vond dat het moest zijn
jij mij buiten de deur zette
van ons thuis
met een enveloppe
die ik pas mocht openen
als ik terug was in mijn huis
liet ik nog geen tranen
ik begreep de reden van dit
alles nog niet
pas toen ik thuis
de brief begon te lezen
met de 50 redenen waarom
ik niet voldeed aan
wie jij wilde dat ik zou zijn
bedacht ik me
alleen nog maar
met de verse tranen
van een verloren heden
dat je nog lang niet alles
van mij hebt gezien
dat je nog vreemd zal opkijken
als je gaat ontdekken
dat ik verder ben gegaan
dan waar jij
ooit gekomen bent
 
 

maandag 27 mei 2013

en zo zitten dan mijn leerlingen

Omdat ik het voor mijn leerlingen zo belangrijk vind dat ze toch leren zichzelf te laten zien en om ze te leren dat ze de moeite waard zijn en dat ze er mogen zijn, heb ik een onderdeel presenteren in mijn lessen. Nadat ik bezig ben geweest met ze met moppen vertellen, wat toch nog wel een hele bijzondere techniek is voor ze en het best lastig is dat ze moppen moeten vertellen, daarnaast moeten ze ook nog de moppen uitspelen, daarna is het blokje het voordragen van gedichten aan de beurt. Ik maak dan altijd een speciaal decor voor de leerlingen met rozen, met een mooie stoel,  veel harten met rozen en zet het blauwe licht aan, zodat ze echt in een bijzonder decor zitten. Dit bouw ik op en daarna ga ik dan het lied van Rob de Nijs opzetten en ga ik de lichten uitdoen zodat er een bijzonder sfeertje ontstaat. De leerlingen vertel ik dan over Candlelight en over Jan van Veen met zijn donkerbruine stem en dan zet ik de muziek zacht en dan mogen de leerlingen om de beurt in het decor gaan zitten en mogen ze een gedicht voordragen die ze zelf hebben uitgekozen. Het aanbod is heel verschillend van een gedicht over Ajax, over de liefde, over vriendschap, over dranken en sigaretten, sinterklaasgedichten, en soms zitten er zelfgeschreven gedichten bij van een leerling en dat is zo teer en kwetsbaar zoals ze dat dan vertellen. een aantal jaren geleden ik een jongen, waarvan ik wist dat zijn moeder heel ernstig ziek was, en hij begon met zijn gedicht voor te lezen, de klas werd stil en stiller.. en hij las het zo met zoveel gevoel voor, en met tranen die over zijn ogen liepen, over wat hij voelde, over zijn angst dat ze zou overlijden.. alles stond in dat gedicht.. na het gedicht bleef de klas stil, en zat ik ook met een brok in mijn keel, daarna ging hij zitten... en heb ik hem alleen maar bedankt voor zijn gedicht en voor zijn woorden en dat het raakt. Op dat moment heb ik er bewust voor gekozen om even niets te doen, mede omdat ik me heel bewust was van dat het moment voor hem was en het even goed was om hem in deze emotie te laten zitten. Na de les ben ik even met hem gaan praten, en wat ik vermoede klopte, voor het eerst had hij zijn gevoel, zijn angst en zijn verdriet, zijn woede, lucht gegeven en gedeeld met de klas waarin hij zat en met mij.... ik heb hem heel erg bedankt voor dat hij dit met mij en de klas wilde delen, en tevens met hem gepraat over alles en het was goed.. hij had het de ruimte gegeven en kon nu ook met zijn moeder praten hierover, het gedicht heeft hij dan ook aan zijn moeder gegeven. Prachtig, en zo zijn er dit jaar ook weer prachtige gedichten geschreven en voorgelezen, en wederom zit ik soms ademloos te luisteren zit ik te kijken en schieten de tranen in mijn ogen.. en ben ik stil, mede als ik hoor over hoe teer ze zijn, het verwerken van hun verleden, over hoe ze gepest zijn en hoe ze zich nu weer meer op hun plek voelen.. het is zo mooi en kostbaar dat ik dit kan doen in mijn lessen, en zoals ik zo vaak zeg ik heb een gouden baan.. en ik heb gouden gasten die bij mij komen en met mij zoveel willen en durven delen.. ik ben een gelukkig en rijk mens..

zondag 26 mei 2013

schemertheater in leiden

Zaterdagavond had ik een mazzeltje zo noem ik het dan maar, omdat er voetbal op tv was en vriendin Els en Ali, met 2 mannen naar schemerstad zouden gaan, maar ja voetbal is voor deze mannen heilig en dus was er vrijdagavond ineens twee kaartjes over voor wie mee wilde, en dat was ik dus. Ik had hier nog nooit van gehoord, maar het schijnt al jaren in Leiden te gebeuren, schemerstad, waarbij je met een bootje door Leiden vaart en zo diverse theaterstukjes ziet op verschillende plekken in de stad aan het water. Ik moet zeggen het is een hele bijzondere ervaring om dit mee te maken en volgend jaar ben ik zeker weer van de partij, wat prachtig is dit en wat uniek om zo op een boot met verschillende mensen rond te varen en dan diverse theatervoorstellingen te zien. Het hele gebeuren is trouwens op en top verzorgd, met een hapje en een drankje, met leuke mensen aan boord, en het is echt genieten. De vijf voorstellingen die wij hebben gezien waren niet allemaal even sterk, maar toch wel bijzonder om mee te maken en te ervaren. Het stuk wat voor mij het meest van deze tijd was was door MAX, door gebruik van projecties, van een heel simpel gegeven werd daar het leven van een man in deze tijd weer gegeven, wat ook werd uitgebeeld, helaas zaten we wat ver af maar het was wel erg boeiend, je zag het dagelijks leven van iemand, en het gekke was dat je dan zelf ook na gaat denken over hoe jij je dagen invult.. prachtig gedaan. Het stuk ForRussia with love, was ook erg prettig om te zien , een mooie simpele uitgevoerde voorstelling met een kort verhaal, in een james bond achtige setting maar dan toch net weer anders, het mooie hiervan vond ik dat er eigenlijk twee gedeeltes waren en ach wat had ik het met de spelers te doen, die in de stromende regen in veel te dunne kleding in het water, op een soort van plateau stonden te dansen.. en zich zelf helemaal nat dansten in het water lagen etc.. en ik dacht alleen maar wij hebben het al zo koud en zitten hier in een bootje onder een deken ingepakt in plastic voor de regen en zij staan daar maar hun best te doen en het was goed. Daarna kregen we de voorstelling De bruiden van Altaj, een prachtig lied dat gezongen werd door twee meiden in bruidskleding, helaas waren deze meiden prachtig van stem maar helaas, en het was begrijpelijk hoe het weer was, dat ze hun jassen aanhielden wat dan toch net weer even de sfeer die ze willen neerzetten doorbreekt. Ik denk dat de vormgever toch moet nadenken als hij kleding etc en de manier van spelen bedenkt dat we in Nederland zijn en dus dat niet altijd zon en warmte gegarandeerd is.., maar ze deden het prachtig. Het eerste stuk wat we gezien hebben In ONS, was vaag, was niet te volgen en het ging over angsten, het begon met twee meisjes die zaten te vissen en dan vingen ze potten, glazen potten, en die zetten ze ergens neer, en dat stapelden ze dan op.. ik denk dat ze angsten aan het vangen waren, en dat ze deze angsten dan spaarden.. en soms lieten ze ze los.. heel vaag in ieder geval en ook zeker heel erg onduidelijk, gelukkig was dit het eerste want als dit het laatste was geweest dan is het zon domper op de hele avond.... Helaas kregen we na de vier voorstellingen nog een vijfde voorstelling, en dat was oberioe! van time, en wat jammer, soms moet je spelers die van goede wil zijn beschermen tegen zichzelf, dit mag niet.. dit moet verboden worden.. de andre van duin lachgehalte lag hoog, maar het sloeg totaal nergens op wat men deed. Als ik dan lees dat dit masters muziektheater koninklijk conservatorium is, dan ben ik erg bang voor de toekomst van het muziektheater gebeuren.. ben ik erg bang voor wat er nog gaat komen... en nog banger voor als dit ooit in het theater komt.. kortom de kunst is niet meer de kunst.. en niet alles moet je met het publiek willen delen.... jammer, zeker omdat dit toch de laatste voorstelling is die je hebt gezien.. en dus kom je toch een beetje van een koude kermis thuis, en ja die koude kermis klopt want  het was koud en het regende maar het was bere gezellig en volgend jaar ga ik zeker weer. Inmiddels ben ik er achter dat ze het heel vaak toch spelen in mei net voor de museum nacht..




 




 




zaterdag 25 mei 2013

zero dark thirty (film)

 
Gisteravond  met vriendin Els en vriend Jaap en nog een hele club mensen naar de film zero dark thirty geweest in het parkfilmhuis. De film was een lange zit omdat hij extra lang was dit keer en dus mochten we 1 euro extra betalen, het is het meer dan waard, het is een boeiende film over hoe men Bin Laden heeft gepakt met alle voorbereidingen en alle acties... prachtig
 


recensie van de film:
Regie: Kathryn Bigelow | Cast: Jessica Chastain (Maya), Jason Clarke (Dan), Mark Strong (George), Jennifer Ehle (Jessica), Kyle Chandler (Joseph Bradley), Harold Perrineau (Jack), e.a. | Speelduur: 157 minuten | Jaar: 2012

Op 11 september 2001 vlogen twee vliegtuigen tegen het World Trade Center te New York aan. Bijna tien jaar later, op 2 mei 2011, wordt de architect van deze aanslag, Osama Bin Laden, doodgeschoten door Amerikaanse commando's in samenwerking met de C.I.A. Zero Dark Thirty is het verhaal van de decennium lange, geheime zoektocht naar Bin Laden door de C.I.A. Ondanks dat de uitkomst van tevoren al vaststaat, is Kathryn Bigelow er in geslaagd daar een spannende thriller van te maken. Een enerverende film die het talent en de doortastendheid van de betrokkenen benadrukt maar ook vragen stelt bij de zin van de missie.

Die spanning komt niet alleen voort uit de zeer degelijke opbouw en de dreigende muziek van Alexandre Desplat, de laatste jaren altijd betrouwbaar, maar ook uit het morele dilemma. Er heerst een voortdurende onzekerheid over de juistheid, rechtvaardigheid en meerwaarde van de jarenlange onderneming. Bigelow brengt deze slim in beeld door juist geen direct commentaar te leveren en de kijker zelf te laten oordelen. Dat leverde de nodige controverse op en kortzichtige beschuldigingen van bevooroordeelde Amerikanen (zowel links als rechts van het politieke spectrum) aan het adres van Bigelow, maar eigenlijk wordt de fundamentele twijfel daar alleen maar door benadrukt.

Het begint al meteen met de martelingen van verdachten door de C.I.A., de eerste ervaringen die Maya in 2003 met de ‘war on terror opdoet. Maya is dan nog onervaren, maar blijkt al gauw een meer dan adequate toevoeging aan het team dat Bin Laden moet opsporen. Na enkele jaren wordt zij de drijvende kracht achter de jacht op de leider van Al-Qaida. Hoe langer het duurt, hoe minder men erin gelooft en Maya moet zowel haar ondergeschikten als haar meerderen telkens weer aansporen om door te blijven gaan. Steeds meer leeft ze alleen nog maar voor het vinden van haar doelwit.

Die eindeloze, vruchteloze zoektocht is waar Zero Dark Thirty oorspronkelijk over zou gaan. Maar toen werd Bin Laden in het echt gevonden en gedood, en moest het script herschreven worden met een nieuw einde. Het gevolg daarvan is een zeer beklemmende, half uur lange sequentie die gedetailleerd de inval van de woning van de terroristenleider weergeeft, bijna even lang durend als de werkelijke operatie. Bigelow serveert deze actie zonder opsmuk. Alles is donker en lastig te ontwaren. Ergens is het spannend, maar toch vooral ijzingwekkend vanwege de koude effectiviteit van deze moordmanoeuvre. Geen sensatie, heroïek en eigenlijk blijft een catharsis ook uit.

Het prachtige laatste shot en de scènes die daaraan vooraf gingen, spreken wat dat betreft boekdelen. Was dit het nou waard? Al die jaren bloed, zweet en tranen, en waarom nou eigenlijk? En wat betekent deze uitkomst voor Maya, die acht jaar lang alleen op het vinden van die man was gefixeerd? Bigelow stelt deze vragen aan haar publiek door ogenschijnlijk alleen te laten zien wat er gebeurd is. Juist door de nadruk te leggen op de jarenlange procedures voorafgaand aan de vondst en vervolgens de militaire handelingen zo realistisch mogelijk zonder commentaar weer te geven, komen de vragen vanzelf naar boven en dat is knap.

vrijdag 24 mei 2013

de schilder

Het is inmiddels zover, het zoveel jaarse verfgebeuren gaat weer van start... De schilder is er en dus worden we overladen met briefjes etc wat we allemaal moeten doen en wat we kunnen doen.. het bijzondere is dat ik steeds denk.. ik ben er niet, maar laat dit een goed bedrijf zijn, ze overleggen met je.. heel eenvoudig vragen ze wat er mogelijk is wat er kan etc... heel professioneel.
Zo vond ik deze week een briefje op mijn deur of ik mijn ramen op de galerij kant even op de knip wil zetten zodat ze dan de ramen kunnen verven en het zo kan drogen. Hiervoor kende ik alleen maar dat als je er niet was had je pech en dus werden de ramen half gedaan.... nu dus niet. Daarnaast is er overleg over wanneer ze de deur kunnen doen en ook de kant van het balkon met zijn grote raam.. Heel goed en gedegen. Vandaag zouden ze dus bij mij de voordeur doen en de achterdeur en de ramen. Ik was naar mijn idee niet op tijd thuis, maar gelukkig is mijn buurvrouw een vrouw die nadenkt en meteen heeft geregeld dat, zij was toch de hele middag thuis, dat de schilders ook bij mij aan het werk konden. Gevolg toen ik rond half 2 thuis kwam was mijn balkondeur al open, het raam op de knip en was er al aardig wat gedaan. Mijn voordeur moest nog maar goed dat komt dan wel denk ik altijd. Maar het mooie komt nog, ik woon natuurlijk 3 hoog, en dan niet achter maar gewoon aan de weg, en om nou je ramen te wassen is lastig, dus ja wat moet je dan je kan er niet echt bij.. Mijn buurvrouw, die inmiddels mijn kaboutertje is geworden, en ik moet zeggen ik ben zo blij met haar, ze komt elke week, en doet mijn hele huis, en als ik thuis kom is het fris en schoon. Maar ja drie hoog is hoog vanaf de grond en een glazenwasser heb ik niet, dus mijn buuf kwam ff een bakkie doen en wat schertst mijn verbazing, ze hangt even over de balkonrailing, klets wat met die schilders en voor ik het besef heeft ze geregeld dat de schilders ook snel even mijn ramen doen aan de kant omdat ik er niet bij kan en ze doen ook even de ramen bij haar maandag.. Dus ik snel een sopje gemaakt, de spons en trekker opgezocht door de buuf, en hup meteen is het raam gedaan. Voor hun is het maar een klein klusje. het duurt niet lang maar voor mij is het onmogelijk eigenlijk.  Het grote nadeel is dat het dus erg koud is momenteel en als je dan 4 uur moet wachten totdat het droog is zit je dus echt met de ijsbloemen op je lijf in huis want deze maand is het niet zo warm als vorig jaar.. het lijkt wel winter... en de belofte van de zomer lijkt dus nog ver weg... maar toch aan het einde van de dag heb ik dus  prachtig geschilderde deuren en kozijnen en een heerlijk schoon glas.. nu alleen hopen dat de vogels even mijn raam met rust laten met het laten vallen van hun dagelijkse behoeften.... we zullen zien.

donderdag 23 mei 2013

prachtige foto's van dieren

 
laat ik maar eerlijk zijn, ik beleef genoeg maar soms moet je even ook andere dingen de kans geven om hier even te staan omdat je soms gewoon zulke mooie dingen tegenkomt die je raken dat je weet dat wil ik ook even delen..






woensdag 22 mei 2013

gedachtenkronkels

zoals ik al zei soms kom je foto's tegen waarbij je denkt hoe komen ze erop en waarom hebben ze deze gemaakt. Ik zie ze en ze ontroeren me of ik krijg er gekke gedachten bij of soms moet ik even glimlachen.. zoals bij deze eerste foto.. ik zie het voor me als je zit te vissen ergens in de middle of nowwhere en ineens zie je uit de lucht een piano aankomen met kruk. ik denk dat je niet meer op je hoofd krabt maar dat je op je minst, tenzij je te langzaam bent je heel snel over boord springt.

Deze foto vind ik zo mooi, omdat hij in al zijn eenvoud toch maar mooi even de lente laat zien en ik moet zeggen naast de witte roos ben ik gek op tulpen.. vaak in paars zwart of wit.. heerlijk om ze te zien en te ruiken


Deze foto deed me denken aan een vulkaan uitbarsting maar ik vind het hele kleine witte licht dat je zit rechtsbovenin.. zon mooi detail..

Okey ik herken het niet maar ik moest vreselijk lachen om de verbeten koppen van deze twee mensen, ik vermoed vader en zoon, en ik kreeg meteen de gedachte hierbij dat dit wel heel bijzonder is, namelijk dat je je kind een strop omdoet en daarna hem ook nog keelt omdat ajax  een keer wint.. je ziet ook aan het koppie van dat jochie dat hij het niks vind, maar aan de andere kant vanuit mijn opleiding zie ik hier zo duidelijk de loyaliteit in van zoon naar vader, omdat ik denk dat hij stiekem toch liever fan is van fc groningen.

Deze foto liet me lachen maar meer om de gedachten die ik erbij had
ik zie het al voor me, amber alert. of opsporing verzocht namelijk twee kinderen vermist ergens in een grasveld tussen de bloemen.. Ik zie het namelijk zo voor me dat de ouders de kinderen daar hebben neergezet en dan ineens zomaar in elkaar opgaan nadat ze deze foto hebben gemaakt, en dat ze dan helemaal weer verliefd, door de bloemen en de bijtjes die er vast ook zullen zwerven, naar de auto gaan omdat ze voor meer nakomelingen willen zorgen, helemaal verhit komen ze thuis duiken het bed in en spelen hun ritueel af... dan ineens zo rond het eten, zegt de vrouw ineens, wat zijn ze stil he.. die kleintjes van ons.. en loopt naar de slaapkamer waar ze ontdekt dat de bedjes leeg zijn.. en dan slaat de paniek toe.. ze gaan zoeken schreeuwen tegen elkaar etc en uiteindelijk komen ze erachter terwijl vader de fotos van een dagje uit zit te kijken dat ze ze achter hebben gelaten op een groot bloemen veld.. dus daar gaan ze heen om te ontdekken dat hun kinderen inderdaad weg zijn...

Ach ik zie het voor me ik zou hopen dat ik ooit zo lenig zal worden al vrees ik met grote vreze dat mijn lichaam en mijn lenigheid dit nooit zal halen..

dinsdag 21 mei 2013

simpel dagje vandaag

Ach soms moet je jezelf ook een keer een gemakkelijk dagje gunnen en ga je wat struinen op het internet kom je behoorlijk mooie teksten tegen, die je op facebook zet maar die eigenlijk gewoon een blijvende plaats moeten krijgen in je gedachten vandaar even dit blogje met teksten  die ik mooi vond.. ze hebben geen uitleg nodig weet ik, ik zou zeggen kijk en geniet van de teksten  en neem tot je waar je behoefte aan hebt













kreeg ik toegestuurd van een vriendin, ik vond hem erg grappig al ben ik blij dat ik niet in de schoenen sta van joke... je zou maar op deze manier op 5 mei deze boodschap krijgen.



maandag 20 mei 2013

Bonnefantenmuseum

Als verjaardagskadootje kreeg ik van vriendin Kitty een dagje uit ( met de trein)  naar keuze.. Aangezien ik al heel veel over het Bonnefantenmuseum had gehoord maar nog nooit was geweest, maar ik had gelezen over de bijzonder vormgeving van het gebouw, was dat het eerste wat in mij opkwam om te gaan willen kijken. Naar Maastricht en dan naar het museum met zijn bijzondere bouw en zijn bijzondere tentoonstellingen... ik had er zin in toen ik dit voorstel deed aan Kitty en ook toen we het nog verder besproken.. Vandaag ging het dan gebeuren. om stipt 6.45 ging mijn wekker en het eerste wat ik echt letterlijk heb gedaan is mezelf voor mijn kop slaan, want wie verzint het om op een vrije dag om 6.45 op te staan om met de trein naar Maastricht te gaan, maar goed na wat heftig mezelf moet in te spreken en daarna mezelf maar eens extra goed aan te pakken ben ik het bed uit gestrompeld met de gedachte ooit kom er weer een moment dat je langer kan blijven liggen.. en dat komt goed, maak je geen zorgen.. Na deze plechtige belofte aan mezelf en deze uitvoering was het dan zover.. ik kon gaan. Mezelf wat warmer aangekleed dan in de Keukenhof, ik moet zeggen ervaring leert veel, en dus ik de deur uit waar ik vriendin Kitty zou opwachten bij de rotonde.. tot mijn grote verbazing stond vriendin Kitty al voor mijn deur, na ook een nacht van veel waken en erg vroeg opstaan.. ze spande de kroon met haar half 6.. ik heb daar diepe bewondering voor.. Maar goed wij dus samen op weg naar het station om daar de auto te parkeren en om daarna door te gaan naar de trein. Dit ging helemaal van het leien dakje... het nadeel van met de trein te reizen is dat je dus altijd in Utrecht een half uur moet wachten  bij welke overstap ook, dit is zo vlekkeloos geregeld door de NS voor de middenstand daar, dus nadat we beiden tot de conclusie waren gekomen dat we toch wel trek hadden, ondanks een goed ontbijt, zijn we maar een broodje gaan halen.. eé'n van de vele broodjes die we deze dag toch hebben gegeten, want vroeg op en weinig of slecht slapen heeft een natuurlijk effect op het idee dat je moet eten en dat wil je dan ook. Daarna in de trein naar Maastricht, en het was een mooie reis, natuurlijk hebben we weer uren zitten te kletsen, en lekker naar buiten te kijken en de eerste veulen te zien in de wei.. dus nu is het echt lente.. Bij aankomst bij het station in Maastricht, zijn we meteen door gelopen naar het museum, mede omdat we iets hadden van we willen dat zien en ook het museum, toch bij aankomst bleek de architectuur van het gebouw behoorlijk tegenvallen, en begreep ik niet de ophef over dit gebouw. Het Groninger museum is tig keer mooier van architectuur en ontwerp en ligging dat dit gebouw. Gelukkig konden we met onze museum jaar kaart er lekker goedkoop in en zijn we met de lift naar de tweede verdieping gegaan waar een tentoonstelling is van schilders uit Rusland, wat een bijzondere tentoonstelling schijnt te zijn. Bij het uitstappen van de lift stonden we meteen midden in de hal met allemaal posters en geen enkele schilderij, waarop ik nog zo even tegen Kitty zeg, als dit het is is het wel een hele vroege rit naar een museum wat wat tegenvalt en als dan de expo ook nog tegen valt is het wel heel zuur. Gelukkig kwamen we er na een tijdje achter dat we dus in een soort van hal stonden met deuren naar de expositie en daar zijn we uiteindelijk beland. Het bijzondere is dat je daar loopt en het is genieten van de schilderkunst die je ziet. Zeker het wat minder serieuze werk en meer de gekleurde doeken . Het bijzondere was, dat we werden aangesproken op het gebruik, per ongeluk, van de flits, en dat ging op zon vriendelijke manier dat je je gewoon niet meteen als een soort van kind terecht voelt gewezen... en dat is mooi, daar kunnen de suposten in het westen nog wel wat van leren. Nadat we lang hebben genoten van de tentoonstelling uit Rusland kwamen we in de zilveren toren terecht, en ik moet zeggen de expositie die er staat is prachtig, hieronder wat foto's maar wat ik wel heel bijzonder vind dat ze zon hele grote gedeelte hebben waar ze dus alleen maar dit ding hebben staan met een streepjes behang. Het was wel erg grappig op het moment dat ik een foto wil maken zegt Kitty, hey je moet even je vinger voor de lens weghalen, waarop ik haar aankijk en zo met mijn ogen naar beneden wijs waar een man op zijn hurken zit met een kaal hoofd die precies in mijn beeld valt.. Lachen natuurlijk, Nadat we dit allemaal hadden bekeken en hadden bewonderd zijn we nog even door de eigen collectie gegaan, maar het was vooral veel beelden  uit kerken, en veel Maastrichts zilver, waar ik echt niets van begrijp.. dus dat was snel klaar. Na een wandeling langs de Maas, zijn we nog even naar het centrum geweest, want het is tenslotte koopzondag, en dus dat moest ook eens geproefd worden in Maastricht maar dat viel tegen. De rustige terrasjes aan het Vrijthof werden helaas overstemd door een soort van kermis met veel gillende meiden in apparaten die ik nog niet in mijn stoutste dromen zal betreden, terwijl ik toch wel wat gewend ben.. maar deze dus even niet.. hebben we besloten om lekker naar huis te gaan rond 16.00 uur om zo met de trein, nog na genietend van toch wel een heerlijke dag met elkaar, zoals altijd, om half 7 weer in Alphen te zijn. heerlijk is dat toch.. en ik moet zeggen dit was wederom een heerlijk verjaardagskado... dank je wel Kitty hiervoor.