maandag 30 juni 2014

ik haat je minder dan gisteren (flard)


ik haat je minder dan gisteren

gebroken harten
van het verleden
de mannen die kwamen
die soms nog sneller gingen
gekwetst omdat men niet begreep
wie ik werkelijk ben
onbegrepen achter gelaten
met een vraag waarop
nooit een antwoord kwam
kijken in het nu
naar wat toen was
beseffen dat ik ze allemaal
minder haat dan gisteren
omdat het leven
zo zijn eigen
wendingen nam


on tour in het noordelijke provincie


Het moest er van komen, we moesten met het hele gezin, zonder moeders op de foto. Mijn moeder had laten vallen dat ze heel graag een foto zou willen hebben van ons allen om dit op te hangen. We hadden al eerder een afspraak maar je toen kon ik niet wegens die akelige zomergriep met die keel en dat hoesten. Afgelopen vrijdag was het dan zover ik zou naar mijn broer gaan om daar de nacht te slapen en daarna zouden we fotos maken en daarna zou ik naar mijn moeder gaan. Om 19.00 in de auto en op weg naar het wonderschone maar oh zo saaie Sappermeer, een rit van 2 uur om toch te beseffen dat dit een rit is die ik jaren om het weekeinde deed, om bij mijn toenmalige vriendje te zijn,  allerlei gedachten komen dan door je hoofd en komen weer binnen, maar ook de opluchting dat dit nu niet meer hoeft, dat je nu gewoon kan gaan om te gaan. Mijn broer had al gebeld dat als ik zou komen mijn neefje zou staan te wachten om mij mee te nemen naar een soort van schuurpop, dat betekende dat er allemaal bekende plaatselijke bandjes, sing a song writers etc zouden optreden bij een boerderij, waar dan ook meteen bier, wijn, fris, kampvuren, bbq en hapjes waren, kortom het was een feest dat elk jaar werd gehouden. Ik was er nog nooit geweest maar ja het is wel weer even leuk om dat mee te maken, ik moet zeggen het was erg leuk zo met mijn neefje en mijn broer en zijn vrouw daar te zijn. Je ziet elkaar heel anders en het is vreselijk veel lol samen. Na dit gebeuren ben ik met mijn neefje in mijn auto naar huis gereden en mijn broer met zijn vrouw gingen op de F... die hadden dan ook gedronken. Lekker nog even thuis zitten te praten en toen naar bed. Ik heb heerlijk geslapen in de kapsalon van mijn schoonzus, waar het goed slapen is, helaas in de ochtend is het minder geslaagd omdat een haan dan kraait om je te wekken en meteen een paar kippen eieren beginnen te leggen, met alle  gevolgen van dien. Dus na een paar keer toch wel weer weg te zijn gedommeld ben ik om half 10 mijn bed uitgerold en me heerlijk gaan aankleden en lekker in de woonkamer thee drinken en wachten tot het gezin ontwaakt, intussen had wel de hond de kans gegrepen om even wat urine op mijn bed te plassen om zo te laten zien dat hij toch de baas is, nou ik dacht het niet dus. Rond kwart over 12 kwam een vriendin van mijn broer om de fotos te maken, en dat is toch nog wel een heel gedoe hoor, voordat je het doorhebt is het een statisch portret en gebeurt er niets, dus ja wat moet je dan, uiteindelijk hebben we maar wat gedaan en ik denk dat er een mooie foto tussen zit, we hebben ze nog niet gezien maar krijgen ze nog wel te zien. Dat moet ook wel over 3 weken is het al zover. Daarna ben ik naar mijn moeder gegaan, ik had haar niet meer gezien sinds ze verhuisd was, dus dat werd tijd, en ach wat doet dat mensje het goed. Ze praat met vele mensen daar in de flat en ze vermaakt zich, soms voelt ze zich wel eenzaam maar ja dat is ook niet zo gek, ze moet ook nog inburgeren. Toch verliest ze niet haar streken en heeft ze een zuster in het kwaad ontdekt. Ze heeft met een buurvrouw afgesproken dat ze, als Nederland zou winnen met voetbal, ja zij heeft die voetbalgenen wel die ik mis,  gaan ze op het balkon staan met z'n tweeen en dan flink klepperen met de kleppers die ze hebben aangeschaft bij de koekjes. vind ik zo gaaf van haar, dat doet ze dan gewoon en ja ze hebben gewonnen dus ja ze staat te klepperen. heerlijk vind ik dit.
De terugweg, was, zoals ik al had bedacht heel rustig en ik moet zeggen ik heb nog nooit zoveel politie gezien onderweg, kennelijk waren zijn ook niet zo van het voetbal... af en toe zag je nog een verdwaasde persoon in oranje in de auto zitten tijdens de tijd dat de wedstrijd duurde maar ik denk dat die het gewoon niet heeft begrepen... hij hoorde voor de buis te zitten en de echte mensen die niet van voetbal houden vrij baan te geven.


samen met mijn broer




kleppers van mijn moeder


zaterdag 28 juni 2014

weerzien na 30 jaar

 
Ik moet bekennen dat al jaren, sinds ik hem uit het oog verloor, er altijd een soort van schaduw was, hij was er al was hij er niet. 30 jaar geleden heb ik hem leren kennen en we raakten elkaar enorm. We hebben elkaar vaak bezocht en met elkaar gesproken  in die tijd, totdat de tijd zijn weg gaat nemen en je dus langzaam uit elkaar groeit. Hij ging met zijn leven verder ik met de mijne, en we spraken elkaar niet meer. Ooit wel een poging gedaan om hem weer te vinden via een brief waar een keurig mailtje op kwam dat hij getrouwd was en een paar prachtige kinderen had en dat hij liever geen contact meer wilde omdat hij nu zijn leven had. Dat was prima, maar de schaduw bleef altijd bestaan, totdat ik op een dag via Facebook hem weer zag, hem een vriendschapsverzoek stuurde en daarop werd positief gereageerd, dus na een tijdje stilte kwam dan de eerste berichten, we schreven wat en dat was prima, uiteindelijk na maanden hebben we elkaar voor het eerst weer gesproken eerst via de telefoon daarna via Skype en vanavond dus echt life elkaar weer gezien na 30 jaar.
 Het is gek hoe dan de tijd zijn sporen niet achterlaat, het was en is meteen weer vertrouwd. Elkaars levensloop vertellen veranderd in een gesprek over hoe we in het leven staan, de humor die we hebben, dan weer naar het verleden, weer even naar het heden en noem maar op. Het eten bij het restaurant met sushi voor een bepaald bedrag, daarna op het plein zitten met kersen eten en praten over van alles en nog wat. Het genieten van hoe een leven kan lopen, de hoogte punten uit elkaars leven delen en praten over de dieptepunten, zo gewoon als of er geen tijd tussen zit. Het zo vanzelfsprekend vinden om elkaar bij begroeting drie zoenen te geven, het is zo prachtig dat na 30 jaar nog steeds dat lijntje er is en dat het goed is en ik weet zeker we spreken weer af om met elkaar te praten en bij te praten over onze levens.  Ik ben wederom gezegend met een mooie avond waarin prachtige mensen zijn..

nogmaals oranje gekte...


Ik was het niet van plan, maar toch ik kan het niet laten momenteel, De oranje gekte slaat toe, ik heb inmiddels 2 verhalen gehoord waarvan ik denk, dit begrijp ik niet en wie weet komen er op dit blogje wel meer verhalen wat mijn verbazing doet stijgen over iets wat ik niet begrijp. Het navraag doen bij diverse mensen schijnt het toch zo te zijn dat de meeste mensen bij een doelpunt opspringen juichen en blij zijn,  dat kan ik begrijpen, dat ze bij een herhaling van het doelpunt nog een keer op springen en gillen kan ik ook begrijpen. Toch valt het me op dat sinds de komst van feestboek, er toch meer dingen komen over het voetbal, natuurlijk met teksten die slaan op het verslagen land, en ik kan daar ook wel de humor van in zien, zeker de reactie op het bijt incident van die voetballer die zijn tanden nu maar echt moet gaan slijpen om zo aan te geven dat hij Dracula is, De foto van hem met een muilkorfje om vond ik erg grappig. Dit dus wat ik zo zie en nog wel kan waarderen. maar de verhalen... De sportschool waar ik kom is tegenwoordig helemaal oranje, ik mis denk ik toch een stofje of zo want ik heb dit niet gezien bij het songfestival, niet bij koningsdag maar alleen maar bij het voetbal. Zelfs met kerst word de boel versierd maar dus met het songfestival een leuk tekst als hup Holland hup, dat mis ik, wie weet komt dat nu wel na het schrijven van deze blog. De twee verhalen die me het meest verbaasden die ik ook echt niet begrijp is het volgende: Vriend Frans, anti voetbal, heeft eerst tot zijn grote schrik gezien dat het hele parkje waar hij op uitkijkt is veranderd in een oranje vlaggen zee, maar okey een schaartje is te vinden maar goed er is mee te leven. Toen hij bij het eerste wedstrijd van Nederland stond te kijken op zijn balkon, zag hij ineens een buurmeisje van 13 uit het huis rennen, wat vreemde kreten slaken, naar het parkje met de oranje vlaggetjes en weer naar binnen rennen... totaal zinloos want er was niemand in dat parkje, okey vriend Frans stond op zijn balkon maar die hoefde geen serenade en zeker niet van een 13 jarig meisje.. daarnaast het verhaal van een collega, ze vertelde dat haar man een oranje toeter in de boom heeft gehangen, en op het moment als Nederland scoort dan rent hij na buiten, klimt in de boom en blaast als een bronstig hert op de toeter.. na de derde keer komt er dan echt geluid.. dus kennelijk is het nog erg oefenen geblazen.. Dit begrijp ik ook al niet, volgens mij zit niemand te wachten op dit concert maar dat kan aan mij liggen. Mij valt op dat bij mijn flat tegenwoordig bij elk doelpunt vuurwerk word afgestoken, en neem me  het niet kwalijk, ik begrijp best dat de politie ook kijkt naar voetbal, ik ga daar vanavond mijn voordeel mee doen als ik terug rij  uit Musselkanaal om 18.00, het zal wel heel rustig zijn dan, is nergens te bekennen, je zou maar een rotje afsteken op oudejaarsdag voor 10 uur of de dagen er voor, de kranten staan er vol mee dat dat niet mag etc... en nu mag het.. Het moraal is kennelijk ver te zoeken.  Vandaag hoorde ik van een mede sportster dat haar buurman een wedstrijd had gewonnen van de media markt, de gevreesde straat-bbq, incluis groot scherm en alles voorzien voor het voetbal, totale prijs 40.000 euro kregen ze, incluis oranje kleding, alles oranje, je kon het niet zo gek bedenken of het was er.. ik vroeg me alleen af waarom ?? Maar goed, gelukkig kwam het mooie van het verhaal haar dochter van 3, mist ook het stofje dat ik mis en met mij nog een paar zeldzame exemplaren.. zei alleen maar ik ga in mijn roze jurkje lopen en niet in het oranje, en ik wil roze haar.. geweldig dit kind. ik heb hoop voor de toekomst dat het stofje misschien gaat vervagen en langzaam verdwijnt op de natuurlijke wijze... en ach heb je leuke verhalen van mensen die hun vreugde uitten als Nederland weer een keer scoort schroom niet en zet het als reactie erbij lijkt me waanzinnig en wie weet ga ik het begrijpen, of op zijn minst een paar uurtjes dikke lol
 

vrijdag 27 juni 2014

ach het was een laatste les

 
Vandaag had ik het extra lekker, zo wie zo geniet ik altijd van de kids en het lesgeven, maar ook vandaag was bijzonder. Een klas had vorige week gevraagd of ze bij mij film mochten kijken als afsluiting van de lessen drama. Nu is het altijd een probleem dat als je een film gaat kijken dat je dus maar 50 minuten hebt en dus eigenlijk geen tijd om de film af te zien. De leerlingen bedachten meteen dat ze dan de klas die het eerste uur les hebben zouden vragen of zij ook film wilden kijken, en dan gingen we met elkaar twee uur film kijken. |Ze moesten het ook even aan een docent vragen of dat kon zodat de klas die het eerste uur les had dan het tweede uur ook mee kon kijken. Kortom het was veel geregel, maar het is ze gelukt. Ik werd keurig op de hoogte gehouden via de mail over de vorderingen over welke film en noem maar op, het was prachtig vond ik. Vanochtend was natuurlijk de test of het gelukt was, en het bleek prima te zijn, de hele klas die eigenlijk het eerste uur vrij hadden waren er, daarnaast was de klas die er altijd was er ook en hadden er zin in. Om de vreugde wat groter te maken heb ik twee leerlingen even na de tegenover gelegen hoogvliet gestuurd om wat drinken en wat koekjes etc te halen, tevens hebben ze de overgebleven spullen van de klassenavond van de vorige dag gebruikt, kortom het was prachtig om te zien.  Ze hebben heerlijk met elkaar een film zitten te kijken, en ik heb geen idee welke film het was maar ik vond hem erg mooie en boeiend om te zien een leuk actiefilm zonder sex etc, maar gewoon een spannende film voor 12 jaar en ouder.
Het was een mooie afsluiting met deze klassen, ik heb genoten en heb ze dan ook vreselijk bedankt voor deze twee uur en ook het afgelopen jaar omdat het een feestje was op vrijdag om ze les te mogen geven.. heerlijk
Zo nu nog een project week en dan  zit het er bijna op.. bijna is het dan klaar.
 

donderdag 26 juni 2014

klassenavond l1a

Als eregast mocht ik bij de klas van een lieve collega zijn om zo het klassenfeest bij te wonen. Samen met nog een collega waren wij de ere gasten van het feest en dat vind ik toch wel weer een eer. De leerlingen waren al weken in de weer met vragen te stellen of ik kwam, wat ik at, wat ik dronk, en tot aan vandaag vroegen ze of ik echt wel kwam, ze waren er niet zeker van. We moesten allemaal 10 euro betalen zodat men drinken kon halen en patat met iets erbij, daarnaast moest er natuurlijk drinken worden gehaald, er moest ook chips gehaald worden en snoep. Ik verbaas me dan altijd wel een beetje over wat men koopt, 1 fles ice thee, 1 fles cola, 1 fles chocolademelk, 1 fles sprite, en daarnaast heel veel chips en koekjes en snoep en noem maar op, bijzonder dat men niet denkt in grote getallen. Kortom heel snel besloten we al dat de inkoop ploeg toch nog maar wat drinken er bij moest halen. Tijdens het wachten mochten ze bedenken wat ze wilden, of een film of een voetbalwedstrijd, en ja hoor ze kozen voetbal, portugal tegen Chana, dacht ik, maar goed, ik heb er geen verstand van wel weet ik dat portugal heeft gewonnen, dus dat is mij bij gebleven. Toch valt het op dat ze niet lang hun concentratie vast kunnen houden en dat ze dus heel snel iets anders willen. Na de rust hebben we halverwege de tweede helft maar het grote scherm uitgezet en zijn we maar over gegaan op het doen van spelletjes, zo had ik ballontrappen, dat doet het altijd goed, daarnaast had  een collega limbo dansen, een uitbeeld spel, ik heb nog even de alternatieve stoelendans gedaan, en aan het eind hebben we nog het klapspel gedaan. Het was een bijzondere avond dat wel, het leukste vond ik naast de leerlingen dat ik weer een keer echt heb kunnen bijpraten met twee collega's waar ik altijd mee zat te lunchen in de grote pauze op dinsdag, maar wat niet meer ging omdat ineens we die uren wacht moesten lopen, dus ja dat mis je dan. Nu dus heerlijk bij gepraat en ik ben weer een heerlijke avond verder.
 

woensdag 25 juni 2014

De Directeur (premiere film J2F)

Gisteravond was ik van gelukkige 100 gasten die de premiere mochten meemaken van de film die gemaakt is door de leerlingen van onze 3d klas. De leerlingen hadden in een aantal weken bij diverse vakken de kans gekregen om een film te maken over de oorlog, een heel project waaraan verschillende vakken meewerkten. Vanavond was na vele uren filmen, monteren, spelen, het dan zover dat we de premiere bij mochten wonen. Keurig om half 8 moesten we aanwezig zijn om de toespraak van de regisseur en zijn assistent te horen die de film ging uitleggen incluis de vele lessen en wat ze allemaal hebben gedaan. Het was een film die ze zelf hadden geschreven, geregisseerd en tevens de rollen hadden bedacht. Het verhaal was simpel maar heel mooi, het ging over de dat duitsers een school binnenvielen en dat de directeur de joden die in zijn school waren  liet onderduiken in de kelder van de school. Natuurlijk werden de joden gevonden, omdat de vrouw van de directeur haar man en dus ook de joden heeft verraden. De film duurde niet zo heel lang een korte 15 minuten maar het was een prachtige film dat erg goed in elkaar zat. Er was echt over nagedacht. Natuurlijk kan je het niet vergelijken met films die met echte cameras worden gefilmd, dit gebeurt met een mac book dus daar moesten ze het mee doen. Maar wederom mijn petje af voor deze kanjers, wat een prachtig stel is dit toch, ik kan zo van ze genieten als ik dit zie en vind het zo mooi dat ze dit doen.. en met alle respect voor ze ik ben wederom trots op ze en op onze schooltje die dit toch maar weer laat gebeuren. En natuurlijk niet in de laatste plaatst op hun Coach die dit organiseert, en mijn collega/vriend van Techniek die net als ik bij dit soort dingen aanwezig is om te laten zien dat we zo trots op ze zijn dat ze dit doen. Wij hebben ze het vertrouwen gegeven dat ze dit kunnen zonder onze hulp en dat kunnen ze.




pracht van een gedicht door een leerling geschreven
over verleden en daarin ook meteen een stukje over Rusland
van het nu.
zo knap gedaan
 
 

dinsdag 24 juni 2014

Wensen en Grenzen voor de derde klassen

 
De afgelopen dagen hebben de derde klassen bij ons het project mee gedaan, over Wensen en Grenzen, voor de oplettende lezers weten dat ik dit ook heb gedaan in klas twee aan het begin van het jaar. Aangezien de derde klassen dit project niet hebben gehad en ik het toch belangrijk vind dat zeker onze leerlingen dit volgen, ben ik me hard gaan maken om dit te mogen geven aan deze klassen. Gelukkig was de unit leidster helemaal voor en positief als ze is heeft ze volmondig ja gezegd en zich helemaal ingezet om het tot een groot succes te maken. De collegas, mijn counselings maatje Laura,  draaide de workshop seksuele rolpatronen, mijn collega levo en Mens en Maatschappij draaide de workshop Verslaving 1, de legale drugs en alcohol, zoals roken etc. Daarnaast hadden we geweldige mensen van de GGD die ons hielpen, mijn liefste maatje van de ggd, Elizabeth draaide het project Sociale media, daarnaast draaide de ander kanjer van de GGD Edwin de workshop verslaving (2) over de illegale drugs, en de jongens ( ARjen en Martin)  van Expose yours  de workshop seksuele diversiteit en gender, Ik mocht de workshop draaien over Loverboys en Suikeroompjes. Zoals altijd begon ik mijn workshop met de mededeling dat ik alle Facebook paginas van de leerlingen had bezocht en er foto's van af had gehaald die ik erg gewaagd vond en waarin ik vond dat ze te ver gingen en daardoor lokaas voor loverboys of suikeroompjes of lovergirls waren. De reacties zijn overweldigend, men is verontwaardigd want dit mogen ze niet zien op school, dit kan niet, die is prive, en hoe ik het ook breng of wat ik ook zeg, men zit in de weerstand, Ik hou dit gewoon vol en zeg dan ook dat we aan het eind van de les zullen bespreken wat wel en niet kan. Het mooie is dat ineens leerlingen als ik langsloop gaan zeggen, meneer ik ben heel zenuwachtig want ik wil niet dat die foto van mij word gezien. Ik heb ze dan waar ik ze wil hebben, ze gaan nadenken over wat ze er hebben staan. Ik zeg niks en ga gewoon aan de slag. Ik vertel ze van alles over loverboys  hoe die nu te werk gaan, ik vertel ze over hoe suikeroompjes te werk gaan, hoe lovergirls werken en dan laat ik een film zien,
rauw en puur en dan de aflevering on line geronseld voor gedwongen sex. Dit is een heftige documentaire waarin een meisje verteld wat haar allemaal overkomen is en wat er is gebeurt. Heel bijzonder om te zien maar ook heel indrukwekkend, mede omdat de leerlingen ineens horen dat ze 11 was toen ze tot sex werd gedwongen. Daarnaast laat ik ze een oefening doen om hun grens te bepalen , eerst met stevig staan, daarna met stop zeggen, en dat vind ze moeilijk van uit hun centrum om dit te doen, maar ze leren het. Natuurlijk besef ik ook wel dat ze dit misschien niet meteen toepassen maar op een dag hoop ik dat ze beseffen dat ze het gaan gebruiken omdat ze in een situatie zitten waar over hun grens word gegaan.  Daarna komt het moment de foto's en natuurlijk zijn het niet de foto's van de leerlingen maar willekeurige fotos van het internet. De leerlingen vraag ik dan wat ze van deze houding vinden wat het betekend etc. en wat het oproept. Het mooie is dat ik soms weet dat een zelfde soort foto bij iemand op haar profiel staat en die laat ik het dan beoordelen. Deze gaan dan meteen zeggen dat het wel meevalt etc, maar de hele klas reageert meteen met de opmerking dat lijkt wel een hoer,... dus het is heerlijk hoe deze kinderen elkaar onbewust en soms bewust corrigeren. Daarnaast zit er een meisje in de klas die dreigde in de greep te komen van een loverboy maar gelukkig ging het goed en heeft haar moeder de koe bij de horens gepakt en meteen actie ondernomen. Dit meisje gaf van te voren aan dat ze het moeilijk zou vinden en waarschijnlijk zou gaan huilen.  Een collega zei meteen, dan ga ik wel naast haar zitten en dan troost ik haar wel, dan geef ik haar wel een bemoedigend kneepje in de schouder etc. Ik zei meteen, dat moet je niet doen, verdriet mag er zijn, en laat iemand huilen, omdat zo dra je gaat troosten , armen om iemand legt etc, ze voelen dat ze moeten stoppen, en dat is niet goed, laat ze huilen, laat ze uithuilen en daarna ga je ze bemoedigend toespreken geef je aandacht etc, maar laat ze huilen het verdriet mag er zijn en is juist nodig om er voor te zorgen dat het niet van binnen vast gaat zitten. Dit ging geloof ik haar pet ver te boven, maar ze heeft zich er aan gehouden en dat is goed geweest.
Het waren in ieder geval een prachtig dagen en zo goed om weer te draaien en dan ben ik weer zo trots op mijn schooltje dat we weer dit durven aan te pakken en dat we zo onze kinderen die ons zijn toevertrouwd en dat we ze toch een stukje bewustwording mee geven. Hieronder staat een prachtige link van een filmpje ik vind dit goud
ik zou zeggen, hij duurt niet lang maar kijk er na
 
 

maandag 23 juni 2014

elk jaar weer is het een gedoe

Elk jaar weer, zo tegen het einde van het schooljaar, zie ik op tegen de giga klus die dan gedaan moet worden. Het lokaal weer klaar maken voor het nieuwe jaar. Kortom het begint met het wassen van alle kostuums, die na een jaar toch wel intensief gebruikt zijn, niet meer zo fris zijn als ze zouden moeten zijn. Dus ik begin met het grootste gedoe, de kleding uit mijn kledingkast halen, daarna in tassen te stoppen en mee naar huis om daar de wassen te draaien. Elke dag een aantal wassen, de kleding uit de wasmachine, weer op de haakjes en in mijn studeerkamer op hangen en laten drogen.. Dit is niet 1 keer maar wel tig keer, dus na 5 dagen intensief wassen en ook opruimen etc, is het dan klaar, kan ik weer het nieuwe jaar in. Natuurlijk zijn er kledingstukken die ik niet kan wassen, eens in de 5 jaar breng ik die naar de stomerij en laat ik ze stomen, de andere jaren ben ik zo blij met de uitvinding van Feebreze, dat gebruik ik even en de lucht klaart op, en het gaat heerlijk fris ruiken. Dus ik ben dan erg blij altijd. Dit jaar ben ik snel gegaan, alles is nu klaar en schoon van de kostuums, moet enkel nog een paar kasten door waar kleding hangt wat erg speciaal is en wat uniek is, wat dus niet zo vaak gedragen word, maar omdat ik aardig wat kleding heb weg gedaan is, is er weer ruimte in mijn kasten, dus ik ben klaar voor het nieuwe jaar, met de kleding.
 

zondag 22 juni 2014

Wandelbootcamp

 
Vanochtend had ik me opgegeven  voor de wandelbootcamp. Deze leek me leuk, zeker na de ervaring met het kanobootcamp, dus waarom dan ook niet deze doen. Vroeg uit de veren, wat eigenlijk niet zo mijn ding is maar ja soms moet je wat. Dus snel aankleden in mijn sportief outfitje en gaan met die banaan. Bij aankomst waren er al veel mensen dus dat is wel weer leuk dan vind ik. Dus meteen melden, we kregen meteen allemaal dingen mee om mee te lopen om daarmee de wandeltocht wat meer gewicht te geven. Het werd een rondje meer, en ik moet zeggen ik vond het heerlijk dat rondje te lopen, met tussendoor wat spierversterkende oefeningen, en wat meer te doen dan alleen maar wandelen. We begonnen met eerst een stuk lopen en dan oefeningen doen met de gewichten die we bij ons hadden. Daarna bij het eerste strandje gingen we samen in tweetallen diverse dingen doen voor je armen en benen en voor je buik. Mooie oefeningen en ook erg leuk met elkaar om te doen, wel ff jammer dat de oefening met de elastieken even mis ging, ik liep iets te hard voor mijn maatje met als gevolg dat hij los schoot. Gelukkig geen blessures dus dat scheelt weer. Daarna gingen we verder lopen met een stevige pas om bij het volgende strandje weer oefeningen te doen met planken etc. erg leuk weer, en zo al rondlopend kwamen we aan bij het eindpunt waar we nog buikoefeningen hebben gedaan. Ik vond het weer een leuke activiteit, vooral omdat je heerlijk buiten bent. Moet wel zeggen dat bij deze bootcamp wat minder groepsgevoel was omdat je veel dingen eigenlijk in je eentje deed, met de kano was meer samenwerken, en dat vind ik dan net weer wat leuker.
Maar nogmaals ik baal nu al dat ik de 20ste juli niet mee kan doen met de america football bootcamp.. leek me zo leuk maar dit was ook al een kado
 

zaterdag 21 juni 2014

Beekse bergen

Eindelijk konden we vandaag met elkaar de prijs van de vrienden lotterij inleveren. Met vriend Frans, Christian en Rick gingen we naar de Beekse Bergen. Ik was er nog nooit geweest en ook vriend Christian was er nog nooit geweest, dus voor ons was het bijzonder. Voor Frans en Rick was het vooral kijken wat er veranderd was na al die jaren dat ze er niet waren gewezen. laat ik het zo zeggen, wat is er anders na hun kindertijd. Nou veel bleek. De weg er naar toe was al gaaf, eerst verzamelen bij Frans waar we heerlijk een kop thee en gebak hebben genomen, daarna in de auto onderweg naar Hilvarensbeek, of all places, ik kende het niet, en geloof ook niet dat ik het na vandaag nog moet kennen. Maar goed, onderweg enige vertraging wegens een grote vliegshow die werd gegeven in de omgeving van de Beekse Bergen, dus dat was spijtig, maar ja wij konden niet op tegen die 20.000 bezoekers die werden verwacht. Bij aankomst reden we natuurlijk meteen tegen de stroom in om de auto te parkeren, maar dat was geen probleem want het was erg rustig in het park, dus ook op de parkeerplaats. Daarna naar de kassa en ja hoor voor noppes, anders 22, 50  per persoon, konden we er in. Wij zijn natuurlijk eerst, na een lange autorit, in het restaurant gaan zitten met een kopje thee en een bosche bol. heerlijk, daarna hebben we de tocht der tochten gemaakt Zijn gaan lopen door de  safari, niet met de auto omdat we dat toch niet zo geweldig vonden en vonden het leuker om gewoon alles lopend te doen.
We kwamen natuurlijk langs allerlei dieren zoals de leeuwen, en de vogels en moet maar op, Eigenlijk is de beekse bergen een soort van dierentuin moderne stijl, De dieren hebben veel ruimte en kunnen vrij bewegen. Het oorspronkelijke idee van met je auto door de dieren te rijden lijkt wat te zijn afgesloten en het is nu meer kijken en lopen. Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast ben door dit park. Wat nog wel een leerpunt is denk ik de bewegwijzering, die is niet altijd even duidelijk. We liepen soms wel drie keer langs het zelfde punt. Daarnaast is dat niet erg omdat de dieren toch altijd weer andere dingen doen dus echt vervelend is het ook weer niet. We hebben natuurlijk een klein uitstapje gemaakt en zijn een kinder klauterbaan in gegaan wat gaaf was maar ja zoals gewoonlijk, kijk ik niet, ik begin en ja hoor tegen de stroom in.. maar het was wel erg leuk om te doen. Daarna gingen we naar de roofvogelshow, het is prachtig om deze dieren te zien vliegen, maar hij haalt het niet bij de show die ik heb gezien bij een lotusklus en bij die van Avi FAuna, maar dat is ook bijna onmogelijk lijkt me. Daarna zijn we langzaam terug gelopen naar de auto, we wilden met de boot maar dat was niet handig, omdat we namelijk dan langer dan een uur moesten wachten en dan kun je beter gaan lopen. Het voordeel was natuurlijk dat je dan toch nog dingen ziet die je niet had gezien zoals de krokodillen, de tijgers etc. Kortom het was een heerlijk dag in het park, al denk ik dat 1 keer meer dan genoeg is, de verhalen uit mijn jeugd die ik hoorde heb ik nergens terug kunnen vinden, wat niet weg neemt dat ik genoten heb van deze dag. Daarna lekker in Capelle met elkaar uit eten bij de griek om de dag extra leuk af te sluiten en dat was gaaf. Kortom het was weer een uniek dag met unieke mensen en ik verheug me nu al op het volgende uitje namelijk de Apen heul,. omdat ik daar nog een kaart voor heb, en door de beekse bergen toch om ben voor de apen







vrijdag 20 juni 2014

Wet and Wild met J2f

 
Donderdagmiddag was het eindelijk zover, ik mocht mee met de klas van een dierbare collega om met de groep J2f, te gaan waterskieën  bij Wet and Wild. Dat is altijd een leuk iets en ik had er dan ook heel veel zin in. Al weken verheugde ik me er echt op en was er helemaal klaar voor. Dat ik dan de week ervoor plat lig met een behoorlijke zomergriep, en dus omwegen van veel hoesten etc, het gewoon niet goed vond om toch maar in dat water te gaan, was jammer. Doch het maakte niet uit voor de Fun, ik ben met de kids mee geweest, met een paar hele geweldige collega's en samen hebben we genoten van het spectakel op het water. Natuurlijk waren er giga kanjers bij die door door te zetten ineens heel ver kwamen, ook waren er een aantal die niet verder kwamen dan de start, maar het was leuk en we hebben gelachen met elkaar. We hadden de baan 2 uur maar dat leek zo lang maar was eigenlijk veel te kort. Helaas kon mijn collega en vriend van de afdeling techniek helaas ook niet mee doen, die was iets te fanatiek geweest met zijn oefening bij de brandweer en liep dus met een heup blessure dus ja, wij stonden als twee mannen daar te kijken naar onze dappere vrouwelijke collegas die het wel mooi even deden en ook nog konden. Okey dat de eerste collega die ging staan spontaan voorover vloog en een pracht van een duik maakte vergeven we haar, daarna ging ze als een speer en ging ze het meer bijna rond.. geweldig. Mijn andere collega van de gym had de smaak te pakken en ging achter elkaar door die was niet meer te stoppen. Het was een geweldige middag met deze gasten en we hebben vreselijk gelachen en genoten van de kinderen in het water en de lol die ze samen hadden. Nogmaals wat heb ik toch een geweldige baan en er komen nog meer leuk dingen zo aan het einde van het jaar.. ik zie er naar uit.
Vind het vooral zo leuk dat heel veel leerlingen vragen of ik bij hun kom op hun klassenavond en op hun uitjes, en dat vind ik genieten, mede omdat ik dat niet verwacht en kennelijk doe ik toch iets goeds bij en met ze.
 

donderdag 19 juni 2014

Delivery man (Film)


Terwijl ik in mijn bed lag bij te komen van toch wel een heftige keelontsteking met alle gevolgen van dien, lag ik toch ook wel te genieten van de mogelijkheden om heel veel series en films te kunnen bekijken, omdat je natuurlijk wat zwakker bent dan anders is het heerlijk om nu de tijd te hebben om gewoon te kijken naar iets wat je heerlijk bezig houd. Ik hoef niks, ik kijk, ik geniet, en soms stromen de tranen over mijn wangen. Dit dus ook bij deze film, het is een feelgoodmovie en ik moet zeggen ik voel me er prima bij, het gegeven is simpel, een man is zaaddonor en heeft heel veel zaad gedoneerd, het mooie is dat je in de film er achter komt waarom hij zoveel gedoneerd heeft en waar een hele berg geld vandaan komt en wat hij er mee heeft gedaan. Het is een man die zo leuk en goed is en zo bijzonder in deze film dat hij mij raakt. Zelden heb ik vanaf ongeveer de helft van de film met een brok in mijn keel liggen kijken, en met de tranen in mijn ogen. Dit is een man, die iedereen als man wil, tenminste ik wel...kortom een film om te kijken als je singel bent, en als je al voorzien bent, zou ik het maar niet doen, dan lever je acuut je huidige partner in... en ach dan al weer die ellende daar achter aan.. doe maar niet.

recensie van de film:
Regie: Ken Scott | Cast: Vince Vaughn (David), Chris Pratt (Brett), Cobie Smulders (Emma), e.a. | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2013

Een komedie maken over sperma of de spermabank is meestal niet zo’n strak plan. Als filmmaker begeef je je dan al snel op glad ijs. Een enkele scène is al gevaarlijk, al zorgde de haargel van Cameron Diaz in There’s Something About Mary nog wel voor een iconisch moment. Hoe smakeloos ook, van de broertjes Farelly konden we het wel een beetje verwachten. Dat het ook ongelooflijk mis kan gaan en onwijs plat kan zijn, bewees het vorig jaar uitgebrachte The Babymakers waarin op het dieptepunt het levensgoedje over de grond wordt gesmeerd. Een komedie als Delivery Man begint dus eigenlijk met een flinke achterstand, maar regisseur Ken Scott weet die al vlot in te lopen.

Zo plat als het uitgangspunt wellicht overkomt, is dit vehikel rondom Vince Vaughn nog niet eens. De man die hij speelt heet David Wozniak en heeft weinig verantwoordelijkheidsgevoel. Zijn vriendin Emma wordt er stapelgek van. Niet alleen zijn relatie is een zooitje, ook op het zakelijke vlak heeft David de boel niet op orde. Bovendien is David een miniem detail vergeten te vertellen aan zijn vriendin. In zijn jongere jaren had de bezorger bij een slagerij namelijk intens contact met de spermabank. Zijn superzaad heeft geresulteerd in maar liefst vijfhonderddrieëndertig kinderen. Honderdtweeënveertig daarvan willen duidelijkheid en besluiten een rechtszaak aan te spannen om zo voor elkaar te krijgen dat de naam van hun vader bekend wordt. Met de bevriende advocaat Brett bereidt David zich voor op wat er komen gaat. Dan opent hij het dossier met de foto’s van zijn kinderen. David besluit om nu eens een keer wél een juiste beslissing te nemen die zijn leven drastisch zal veranderen.

Delivery Man is Scotts eigen remake van de Canadese kaskraker Starbuck, die zijn titel ontleent aan de naam die David in de media krijgt. Het lijkt er aanvankelijk op dat David al zijn kinderen af gaat lopen, wat nogal een vermoeiende opgave is als het er meer dan honderd zijn, nog afgezien van de immense lengte die deze komedie dan gekregen zou hebben. Het verhaal richt zich dan ook wijselijk op een selectie van hen. David komt tot de conclusie dat zijn zoons en dochters niet alleen allemaal heel verschillend zijn, maar dat ze het vooral al op jonge leeftijd een stuk verder hebben geschopt dan hun pa. Hij doet zich zelfs voor als de verzorger van één van zijn gehandicapte zoons en bezoekt in deze gefingeerde hoedanigheid een bijeenkomst van zijn kinderen. Het blijkt de ideale manier om met zijn onbekende familieleden in contact te komen. Op de achtergrond sluimert nog steeds de relatie met Emma, die ook nog eens zwanger is van Davids vijfhonderdvierendertigste kind.

In wezen is Delivery Man meer 'feel good' dan komedie. De moraal die hieraan vast kleeft sijpelt op sommige momenten iets te prominent door. Vooral de finale is één grote emotionele toestand. Scott komt hiermee weg door de gedegen aanloop die hij heeft genomen. Voor een film die start als een dertien-in-een-dozijnkomedie zijn de personages vrij aardig en solide uitgewerkt. Er zit zelfs nog een flink stuk bromance in de vriendschap tussen David en Brett, die zelf drie stierlijk vervelende koters heeft rondlopen. Het einde van Delivery Man is iets te zoetsappig en had wel wat meer venijn of tegenslag mogen meekrijgen. Het gevoel bekruipt je dat er een heleboel meer in had gezeten. Is dat wat het Franstalige origineel wel bezat?

woensdag 18 juni 2014

De internationale Efteling

 
 
 
Vandaag had ik het geluk, en dat vind ik het echt, dat ik met de isk (internationale schakelklas) mee mocht naar de Efteling. Ik vind dat prachtig, mede omdat deze leerlingen zo geweldig leuk zijn, en zo open en gezellig altijd. De reis in de bus was al een feestje, dat was gezellig met elkaar, geen gedoe in de bus, maar gewoon leuk. Bij aankomst bleek dat het vermoeden dat we hadden te kloppen, het was erg rustig. we konden zelfs meteen doorlopen de Efteling in, geen lange rij niks we waren voor we het wisten al binnen. Eén van mijn collega's had bedacht dat ze met de hele groep als eerste de Fata Morgana in wilde, om zo de dag samen te openen, mede omdat je weet dat je daarna ze niet meer ziet in het park. Dus wij met elkaar de Fata Morgana binnen, en het is bijzonder hoe deze kinderen, sommigen zwaar getraumatiseerd, hier op reageren, ze zijn bang maar kijken met ogen groot van verbazing. Ze genieten nog zo oprecht, al zijn sommigen al 18 ze zijn weer even ineens kind. Daarna mochten de kids los door het park lopen, we hebben ze een briefje mee gegeven met de telefoonnummer van een juf en waar ze moesten zijn om half 4, voor het geval ze het niet konden vinden of wisten konden ze dit altijd aan een vreemde vragen. Daarna gingen wij eerst aan de koffie/ thee met gebak en daarna ben ik met 2 collegas het park in gelopen, Eerst hebben we de droomvlucht gedaan, Villa Volta was aan de beurt en dat blijft toch spectaculair hoe je hersenen reageren hierop.  daarna liepen we wat te zwalken en zijn we de vliegende hollander gaan doen, heerlijk is dat, moet wel ff wennen altijd maar ik vind het prachtig, Daarna werd ik over gehaald om de St Joris en de Draak te doen, dus daar gingen we.. dat was een hele snelle achtbaan en hij ging als een gek, maar wel leuk, al heb ik altijd mijn ogen dicht dus voor mij is dat minder eng. Daarna wilde ik heel graag de pergode in, wat een aanfluiting is maar toch ik ben er in geweest en kon zo van bovenaf het hele park zien, even terug naar de tafel waar de collegas zaten en daarna door naar het spookslot, dat vond ik toch erg, zo stom, dus moest ik verplicht van mijn collega ook nog even naar het carnaval festival, mede om het muziekje ( zie hieronder de link naar een filmpje en het muziekje van dit festival )
Daarna moesten we ons haasten om op tijd te zijn bij de bus, dus we hebben verder niet veel gedaan. De terugreis duurde wat langer dan we wilden, wegens al het oranje volk dat vroeg van hun werk naar huis ging om het voetbal te zien.. daardoor kwamen wij en met ons velen te laat thuis en was de wedstrijd al begonnen, Voor mij geen probleem want ik wilde met alle geweld eerst even nog sporten en wat is er nu leuker dan een lege sportzaal helemaal voor jezelf..
voor de fotos van de efteling klik op onderstaande link 
 
linkje naar de foto"s

dinsdag 17 juni 2014

oosterse wijsheden (2014-09)


Streef naar het hoogste doel
en al het overige wordt bijzaak.

De liefde is als vuur
Hoe meer je haar doorgeeft
hoe meer ze groeit

De wereld is schijn,
maar we moeten goed doen
alsof hij werkelijk was.

het eeuwige is onveranderlijk,
alleen  wij veranderen steeds.

Laat alle angsten los
en je zult innerlijke vrede bereiken

ieder mens heeft recht op een waardig leven

heel veel geluk gaat verloren
doordat de mens zich er niet voor openstelt

Hoe wil je het subtiele licht van de kaars zien
in de hevige schijn van de zon

Zelfs wie de broederschap van de mensheid
niet als vanzelfsprekend ervaart,
zal haar moeten aanleren
uit noodzaak om te overleven.

Ik ben niet groot door het klein zijn
van een ander

probeer niet altijd op alles een antwoord
te vinden.


maandag 16 juni 2014

er zijn nog 5 wachtende voor u

 
Ach het kan soms zo anders lopen dan je denkt... vandaag weer zon voorbeeld waarbij je achteraf denkt, ik had het kunnen weten, ik schrijf niet voor niets altijd de stukjes van de Wet of Murphey hier, okey ik schrijf ze over van mijn kalender.
Het was zo simpel, vannacht bedacht ik ineens, na weer tot half 4 niet kunnen slapen door het hoesten dat ik maar eens weer de dokter zou bellen met de vraag of hij mij Codeïne wilde voorschrijven, zodat ik een paar nachten goed zou slapen en dat ik daardoor dus ook meteen mijn hoest kwijt raakt. Natuurlijk is het zo dat je door het hoesten de troep eruit hoest, bij een simpele kuchje  je soms een hele plakkaat op de muur hebt die je dan weer moet verwijderen, maar dat zijn bijzaken, Dat hoesten is nu wel genoeg geweest vond ik en vind ik. Dus ik heb vanochtend de dokter gebeld met deze vraag, na 7 wachtenden voor mij was ik aan de beurt en het was ook zo geregeld, ik hoefde niet eens op mijn knieën etc het was meteen ja hoor we schrijven het voor en je kan het halen bij de apotheek. Dus ik op 15.00 terwijl ik vrij was snel in de auto op weg naar de apotheek, omdat die om 17.00 sluit, en ik dan meestal pas klaar ben met een vergadering, dus ja even  snel tussendoor. Ik in de auto, racen tegen de klok want half 4 een vergadering, dus ja wel opschieten. Eerste obstakel, een hele lange rij auto's die maar niet opschoot omdat ik denk de brug een heel eind verder open stond. Ik heb mazzel ik moet afslaan dus ik kon er om heen, en daar ging het dan, bij het stoplicht mazzel ik kon meteen doorrijden, dus hup door kachelen en hopen dat het goed komt, niet dus, alles verkeerslichten tegen, dat is in het echt al niet leuk, maar in Alphen is het extra vervelend, omdat het zo lang duurt voordat het weer groen is.. Alphen is dan een groene stad, maar het groene verkeerslicht is toch wel heel veel en lang rood. Uiteindelijk mooi op tijd bij de apotheek, en snel naar binnen, snel een  nummer pakken en ja hoor, er stonden wat mensen, dat kan denk ik dan nog in mijn onschuld ze waren bij 135 ik had 142, en ik ben gewend dat het snel gaat altijd. Lees goed ik ben gewend dat het snel gaat, dit keer dus niet, het leek wel de klantvriendelijke maandag of zo, men nam uitgebreid tijd voor de klanten. Er werd in alle rust en kalmte nog wat dingen afgesproken, er werd nog gekeken naar of ze iets extra's kunnen doen, en dit is prachtig voor de oudjes die voor mij waren, want die kregen zoveel aandacht van deze mensen. Inmiddels stond de apotheek al met 4 rijen dik te wachten maar ja, men schoot niet op met 2 personen aan de help desk. Tot overmaat van ramp zei de dame voor mij dat ze voor 3 maanden wilde omdat ze 2 maanden op vakantie ging, waarop de assistente op de super klantvriendelijke maandag, vroeg waarheen en ach ze zou even kijken of Spanje onder het schenger verdrag viel in verband met de medicijnen, of ze dan niet via de dokter een verklaring moest hebben. Het oude vrouwtje zei nog zo, dat heb ik al, net als een medicijnen paspoort maar dat was tegen dovenmansoren gesproken, want nee dat ging ze even regelen. Ze dook de computer in en zocht, inmiddels was ook al duidelijke dat de medicijnen die die mevrouw moest hebben pas dinsdag er zouden zijn, en dat ze dan ze even moest komen halen, maar goed, ik zeg niks ik wacht geduldig. Maar van binnen begon het te koken. De lieftallige assistente zat te zwoegen met de compu, want ze kreeg d e9 kantjes niet  geprint, dus ja dat moest opgelost worden, en ja hoor, haar collega nummer 2 aan de desk werd er bij geroepen, die ging eerst nog even heel zorgvuldig haar briefjes opruimen, en daarna ging ze eens kijken. Ze heeft 10 minuten staan kijken met een blik waarvan je alleen maar kan dromen als acteur als je echt dom moet spelen.. geweldig, maar ja het kost wel tijd... Na vijf minuten zei ze dat het dus niet ging, en dat ze bij een andere computer dit moest doen omdat deze geen arobe had.. ik begrijp dat wel, maar goed, het oude vrouwtje zei nog heel zachtjes, kan het morgen niet want er staan al zoveel mensen te wachten wat ook klopte want ja het was inmiddels al weer aardig wat volk bij gekomen.. Toch wisten deze twee dames niet van wijken, dit moest opgelost worden en wel meteen. Inmiddels zat ik al op hete kolen, want half 4 zou ik denk ik niet halen en ik baalde want ja die vergadering was ook belangrijk. Uiteindelijk na een 15 minuten besloten de dames dat eentje maar even dit verder moest uitzoeken en de klanten konden geholpen worden op deze uiterste klantvriendelijke maandag, waarbij de klanten die nog moesten zo stik chagrijnig waren dat ze wel heel veel klantvriendelijke woorden mochten gebruiken om het weer goed te krijgen. Hoe het uiteindelijk is afgelopen weet ik niet want ik was aan de beurt.. maar kan wel zeggen, dit gaan we dus niet meer doen, zeker niet omdat ik nadat ik  mijn recept had gekregen ik zag dat ze open zijn tot 18.00... dus
 


zondag 15 juni 2014

wat is er mis (flard)

 
wat is er mis
 
terwijl ik lees in de kranten
hoe de liefde soms
zijn andere kant laat zien
hoe mensen iemand
die van iemand houd
naar zicht toe lokken
omdat diegene opzoek
naar liefde is
waar men hem dan
zomaar vernedert
zomaar in elkaar slaan
wat al niet meer zo
van deze tijd is
kijk ik naar dit tafereel
waarin twee mannen
met hun kind
hand in hand
door het leven
vol liefde gaan
 

zaterdag 14 juni 2014

Diana (film)

 
 
Ik had de film al gezien in het krantje van het parktheater, maar helaas geen tijd om hem te zien. Gelukkig zag ik in het krantje van de prijzencircus ineens dat deze film in de aanbieding was met nog meer films, dus dan is het niet zo moeilijk om een keus te maken, deze film en nog twee wilde ik graag hebben,. Gelukkig heb ik vriend Frans die dicht bij het vuur zit, dus ik heb hem heel snel een mailtje gestuurd met de vraag of hij voor mij deze drie dvd's wilde meenemen. Natuurlijk wilde hij dit en ik ben hem eeuwig dankbaar, wat een prachtige film is deze film, zo mooi maar ook best wel aangrijpend. De laatste dagen. jaren van haar worden even aan gestipt en het is mooi om te zien hoe ze toch was, tenminste als je de film moet geloven. Ik vond het een prachtfilm en een aanrader
 
 
recensie van de film:
Regie: Oliver Hirschbiegel | Cast: Naomi Watts (Diana), Naveen Andrews (Dr. Hasnat Khan), Douglas Hodge (Paul Burrell), Cas Anvar (Dodi Fayed) | Speelduur: 113 minuten | Jaar: 2013

Het leek alsof elk aspect van Prinses Diana's leven de voorpagina haalde. Ze was immers de meest gefotografeerde vrouw ter wereld, waardoor ze geen stap kon zetten zonder dat de pers haar op de hielen zat. Toch wist zij een klein stukje van haar leven privé te houden. Juist over dit onbekende deel van Diana's leven gaat de film Diana.

Na haar scheiding van prins Charles ontmoet Diana per toeval hartchirurg Hasnat Khan. Ze raken verliefd op elkaar en gedurende twee jaar beleven zij een knipperlichtverhouding. Khan is een gewone burger en bij hem thuis kan Diana eindelijk eens 'normaal' zijn. Maar natuurlijk blijft het leven van Diana verre van doorsnee, wat een hoop druk zet op de relatie. Khan is niet zo happig om Mr. Diana te worden en Diana heeft een haat-liefdeverhouding met roem. Aan de ene kant wil ze eraan ontsnappen, aan de andere kant heeft ze die constante adoratie en aandacht nodig.

Prinses Diana was een zeer gecompliceerd persoon, die zeker als interessant onderwerp zou kunnen dienen voor een film. Naomi Watts doet in de titelrol haar uiterste best en heeft duidelijk goed gekeken naar de manier waarop Diana zich bewoog, hoe ze sprak en keek. Het kapsel is exact hetzelfde en alle bekende jurken passeren de revue. Toch mist Watts iets wat Diana speciaal maakte, namelijk natuurlijk charisma. Watts mag dan hoog op de Hollywoodlijst staan vanwege haar talent, het speciale iets wat Diana wel had, mist zij compleet. Het blijft een soort na-apen, waardoor het nog duidelijker wordt hoe weinig ze op de echte Diana lijkt.

Dat Diana de plank misslaat, valt niet alleen aan Watts te verwijten. Ze wordt namelijk tegengewerkt door de tenenkrommende dialogen, die rechtstreeks uit Grey's Anatomy lijken te komen. Bovendien lijkt het alsof er niet eens is getracht om een accuraat beeld van Diana te schetsen. Alle negatieve kanten van haar karakter worden even aangestipt, maar daarna weer vergeten. Juist de tegenstrijdigheden in haar karakter maakten haar zo apart en menselijk. De scherpe humoristische kant die ze ontwikkelde, wordt eveneens vergeten. In plaats daarvan wordt gekozen voor een ultrasentimentele kijk op de laatste jaren van haar leven, waarbij alles zou hebben gedraaid om deze liefde in haar leven. Dodi al Fayed was schijnbaar niets meer dan iemand om Khan jaloers mee te maken. En de relatie met haar zonen wordt niet echt in beeld gebracht, waarschijnlijk om het Engelse koningshuis niet in het harnas te jagen.

De echte Hasnat Khan noemde de film een verraad van zijn relatie met Diana, geenszins gebaseerd op feiten, maar op uit de lucht gegrepen aannames. Hij zei niet van plan te zijn om de film in de bioscoop te gaan zien, een advies dat men van harte kan opvolgen.
 
 
 
 
 

vrijdag 13 juni 2014

je was het vergeten (flard)

 
je was het vergeten
zonder het te zeggen
zonder het aan te raken
zonder dat je het beseft
staat ineens onze wereld op zijn kop
ik was net als jij vergeten
dat het verleden
ons al verbonden heeft
alleen dat het pas
in dit heden
tot een verbintenis komt
is voor jou en mij
iets waarvan wij
nooit hadden verwacht
dat het zo
zou kunnen zijn
 

donderdag 12 juni 2014

ik ben niet zo van het oranje

 
Ach ik weet het wel, het is waarschijnlijk maar 2 weken en dan zijn we weer genezen, dan is het oranje weer verdwenen en is het weer zoals het zo leuk kan zijn in Nederland, iedereen doet gewoon zijn ding en genieten van alles.  Goed jaren geleden, toen ik net mijn blogjes schreef  ben ik zelfs met mijn fototoestel door de buurt gaan rijden om foto's te maken van de oranje gekte, en moet zeggen ik heb heel wat bijzondere dingen ontdekt en gezien. Ik heb met grote verbazing bij sommige flatgebouwen gestaan dat ik even nog dacht dat ik gek zou worden, maar kennelijk is het zo dat men dit erg leuk en mooi vind en dat men dit wil, men houd kennelijk in een bepaalde periode van oranje, en omdat voetbal toch volkssport nummer 1 is, kan ik het ergens begrijpen, alleen begrijp ik het gedrag niet. Met stomme verbazing heb ik gekeken hoe "onze" voetballers op schiphol aankwamen, waar ze werden uitgezwaaid door een heel koppel, vooral vrouwelijke stewardessen, de rode loper was uitgelegd, en ik dacht alleen maar,  WAAROM?? Deze jongens, of te wel onze jongens, doen toch gewoon hun werk, waarom krijg ik dat niet als ik op school kom, waarom krijgt niet iedereen zon speciale begeleiding, want hoe je het ook went of keert, en zoals Stef Bos het zo mooi zei in zijn concert.. We zijn allemaal een winnaar, omdat we als eerste het eitje zijn binnen gedrongen, dus laten we het gewoon houden met dit gedoe, en niet zo deze mensen op een voetstuk zetten alsof het helden zijn. Ze trekken niet naar een oorlogsgebied waar ze mensen proberen te redden, ze gaan niet naar gebieden zoals het rode kruis, artsen zonder grenzen en noem ze maar op de talloze vele hulporganisaties die daar hun goede werken doen, soms zelfs belangeloos, die krijgen geen groots uitzwaai, geen tv spotje waarin opgeroepen gaat worden om ze uit te zwaaien, die krijgen geen rode loper, ze mogen blij zijn als ze een redelijke vlucht hebben op een redelijke plek. In het land van aankomst krijgen ze geen speciale bus die hun naar een tig sterren hotel brengen, nee ze krijgen een, als ze mazzel hebben een busje en als ze pech hebben moeten ze zelf met de benenwagen en hun bagage onderweg.  Zij krijgen geen miljoenen omdat zij hun werk doen, zij doen het met hun hart.. Kortom ik ben niet zo voor de oranje golf, ( is niet mijn kleur, en laten we eerlijk zijn, het flatteert ook niet erg, meestal omdat er teveel vlees en lichaam in te strakke jurkjes of T-shirts zitten)  omdat ik zie dat het zo over de top is, dat ik het gewoon jammer vind dat juist deze mensen al die aandacht krijgen, terwijl ze nog niets hebben gepresteerd, ze gaan nog maar, daarom wil ik eigenlijk voorstellen om voor al die mensen die al het werk doen dat niet met een rode loper word ingeleid, die niet een speciale oranje huizen straat krijgen, die niet een spotje krijgen op de tv, voor die mensen, laten we gewoon een eerbetoon doen die bij ze past.. Ze zijn echte helden, zij doen wat wij nalaten, en ze doen het met hun hart en niet omdat ze toevallig net niet kunnen voetballen, maar doen alsof ze het kunnen. Laten we deze Vrijwilligers die naar de landen gaan waar oorlog is, waar medische hulp nodig is, de vele mantelzorgers een rode loper geven, laten we ze massaal uitzwaaien, en laten we ze vooral eren en laten weten dat wij achter ze staan zonder roy donders juichpak, of de zoveelste hamsterpoppetje, de wilhemusje.. en noem maar op... laten we het eenvoudig houden en gewoon dit hele oranje gedoe vergeten en voor de echte helden gaan. Laten we die helden gewoon spontaan een knuffel geven omdat we ze willen laten weten dat we achter ze staan. We kennen allemaal wel iemand die in het verborgene goede dingen doen, ( dit zijn de echte helden vind ik, die praten er niet over die doen gewoon. sorry maar al die mensen die een foster parent kindje hebben vind ik geweldig, maar praat er niet over, doe gewoon, zeg niet ik heb een dochter of zoon, die heb je niet je bent gewoon iemand die helpt om het kind en zijn of haar gezin in leven te houden en ze een goede kans te geven in het leven. Laten we eerlijk zijn, sommige mensen hebben zoveel geld, dat ze zelfs 2 of meer kinderen zouden kunnen onderhouden, maar dat doen ze niet, dus... ach als je het doet, praat er niet over maar doe gewoon je ding wat jij goed vind, en laat men pas later er achter komen als jij je ogen sluit wat je allemaal gedaan hebt, in plaats zo hoog van de toren te blazen hoe een goed mens je wel bent, terwijl je de zoveelste niet nodige kledingstuk koopt)  gewoon omdat ze vinden dat ze dat moeten doen.. dus ik stel voor een knuffel muur, een hele flat vol met knuffels, een rode loper vol met knuffels als deze mensen op missie gaan en zeker ook voor die gene in de straat die zoveel doet.. laten we ze knuffelen en die oranje gekte vergeten en niet zo hoog zetten, omdat "onze jongens" toevallig kunnen voetballen, of misschien juist wel niet

woensdag 11 juni 2014

soms valt mijn mond open


Moet zeggen dat ik wel wat gewend ben, maar wat er nu weer allemaal word bedacht en gedaan om te zorgen dat men bij winkels gaat kopen,  ik zie het alweer voor me, we krijgen overal oranje meuk, om zo Nederland aan te moedigen, we krijgen weer hordes bedelkinderen die achter dranghekken staan omdat ze toch graag zon flut ding willen die we uiteindelijk allemaal weer tegenkomen bij de kringloop of in de vuilniscontainer, kortom het is weer een rage die oplaait. Ik vergeet nooit dat jaren geleden ineens ook heel veel oranje dingen er waren die je kreeg bij de supermarkten, de oranje piepvogels, die er waren van de C1000, en toen Nederland er binnen de kortste keer uitlag, vroegen de dames achter de kassa, met bijna de wanhoop in hun ogen of we aub nog van die vogels wilden, ze moesten op, en we kregen handenvol mee, terwijl daarvoor als je voor 9,95 had gekocht je hem echt niet mee kreeg omdat je geen 10 euro had uitgegeven.. zo vergankelijk is soms een regel en soms daarmee ook de graagte en de gewilligheid van iets zo graag willen hebben. Kortom ik zie het nu weer aan. moet zeggen ik heb al een hamster binnen, wat ik echt een flut ding vind, in de reclame zijn ze mooier dan in het echt, ik heb een wilhelmusje binnen, in blauw en oranje en denk alleen maar wat een ongein, ik ga ze maar uitdelen op school aan mijn leerlingen die ze echt verdienen..  hieronder een aantal hoogtepunten van de oranje gekte. of eigenlijk diepte punten