woensdag 31 oktober 2018

nergens goed voor geweest....

Gisteravond voor het eerst sinds anderhalve week, ja vakantie en andere verplichtingen weer naar de KB les geweest. Wegens mijn oog gebruik ik momenteel een AB-kuurtje, dus het was heftig.

Ik ben altijd verbaasd hoe snel je conditie achteruit gaat, anderhalve week, dus ongeveer 10 dagen niet gesport en ik was als een oude man die bijna steeds aan het zuurstof moet.. Het begon liefelijk maar al bij de warming up denk ik. waar is mijn conditie gebleven.. daarna denk ik alleen maar.. gaat dit ooit over. 

De les was op zich niet zo heel zwaar, maar ergens gaat er iets mis..  we begonnen met 20 keer push up. daarna iets met een kb boven je hoofd, schouder press, 20 per arm... dat is niet moeilijk, niet zwaar, maar toch.... anderhalve week rust is funest blijkt wel.

De volgende ronde was ook wederom 20 push up, en daarna eerst de kb van de grond, tot aan je schouder en dan boven je hoofd.. 20 per arm..

De volgende ronde was ook zoiets maar dan vanaf de grond ineens naar boven.. mij hemel ik dacht dat ga ik nooit meer redden.

Het gekke is dat je steeds hoopt dat de tijd heel snel gaat maar dat gebeurt dus niet.. het rekt zich uit en kruipt traag voorbij..

De swing, diverse buikspieroefeningen, de squat kwam ook nog even langs.. en ik was gesloopt, kan het niet ontkennen ik was gewoon kapot... ik dacht echt aan het eind dit komt nooit meer goed.

Toch is het verbazend hoe snel ik herstel.. en dat ik geen spierpijn heb.. 
de komende acht weken zal er slechts 1 keer een les uitvallen daarna is het volle bak vorouit om toch weer de energie level te pakken die ik aan moet kunnen zo ook de gewichten.. 

Heb me namelijk voorgenomen om in ieder geval de swing aan het eind van het jaar met 20 kilo te kunnen doen.. zit al te lang op de 16.

dinsdag 30 oktober 2018

he is back...


Zoals ik al vertelde was afgelopen zaterdag het een rare dag met het naar huis komen.. alles wat mis kon gaan ging mis, maar kwam toch weer op zijn pootjes terecht.. zoals altijd..

Het begon er al mee dat ik standby was, dus dat ik misschien niet mee terug kon.. met als gevolg.. dat ik waarschijnlijk in Lissabon zou moeten blijven.. op zich geen probleem maar niet handig omdat ik toch maandag weer aan het werk moet en ook niet gezellig je wilt een reis die je samen begint samen afmaken.. dus tja.. Gelukkig kwam dit allemaal op zijn pootjes terecht en kon ik gewoon mee.

Bij aankomst op Schiphol bleek mijn koffer dus in Lissabon achter te zijn gebleven. ik heb dacht nog bij  mezelf, oh jee. ik heb in mijn koffer voor het eerst sinds tijden weer mijn stekker dozen en opladers gestopt. zouden ze hebben gedacht bij de scan dat er een bom in zit.. mede omdat ook mijn dompellaartje in de koffer zit. mooie ronde vorm , ook wat stenen ook bijzonder vormen.. dus tja wie weet.

Gelukkig is het wel zo dat de balie waar je je kan melden over je verloren bagage dicht is als je hem nodig hebt.. maar er was een mannetje die het meteen voor ons oppakte en die zocht uit hoe het zat. Er bleken inderdaad 3 koffers/ tassen achter te zijn gebleven, dus daar zat de mijne bij.

Meteen werd alles geregeld, tip voor alle reizigers maak voor je vertrekt een foto van je koffer als het in de bagage ruim gaat, het is handiger, je kan hem laten zien en ze weten dan precies wat jouw koffer is, maar ook als je er bepaalde kenmerken op hebt, laat ze zien omdat die ook weer kunnen helpen met het zoeken naar je koffer.

Het was heel snel geregeld, ik kreeg een papier mee met daarop een nummer dat ik kon bellen over mijn koffer, tevens stond er iets op van wanneer hij ongeveer zou komen.. kortom een prima service.

Aangezien ik dit al eerder had meegemaakt dat mijn koffer ergens was achter gebleven, in London destijds, kende ik de klappen van de zweep. Dus geen probleem het mooie is dat je door veel reizen toch veel nieuwe dingen ondervind en je word daarin ook gemakkelijker je weet dat het weer terecht komt. 
Ik hoorde wel een verhaal van een collega die ook op reis ging, ze aankwam op haar plek van haar bestemming en de koffer was er niet.. toen ze terug kwam in Nederland en met haar man op zijn bagage stond te wachten kwam ineens haar koffer weer tevoorschijn. dus hij was terug. alles nog keurig ongebruikt. kon zo de kast weer in... ook bijzonder lijk met dat. Ik denk dat die koffer een hele boeiende reis heeft gehad, alleen jammer dat hij dat niet kan vertellen.

Maar goed zondag eerst uitgeslapen, om 13.00 gebeld naar de lijn over de koffers.. die bleken dus om 14.00 aan te komen op Schiphol, ik ging er vanuit dat ik waarschijnlijk dan om 15.00 zou worden gebeld over mijn koffer.. maar nee dus geen telefoontje.. dus ik maar bellen om 16.00, de koffers waren aangekomen maar ze wisten nog niet hoe laat de koffers zouden worden bezorgd... ze zouden terugbellen.

Dat hebben ze ook keurig gedaan.. ik werd keurig gebeld om 18.00 uur dat mijn koffer tussen 9 en 12 uur zou worden bezorgd.. Ik ben toen even op mijn strepen gaan staan en gezegd dat dat niet handig is omdat ik de volgende ochtend heel vroeg op moest en dat ik dus niet tot 12 uur op kon blijven of ze er niet voor konden zorgen dat mijn koffer voor in de route zou zitten.

Gelukkig kon dat en keurig kreeg ik een telefoontje dat mijn koffer rond 9 uur aan zou komen.
Dit bleek echter al half 9 te zijn, dus ik ben blij, koffer terug, uitgepakt, alles gewassen en tevens alles opgeruimd.  Koffer terug in de schuur... en pas toen was ik echt geland.. was ik thuis...



laatste liefdeslied (flard)

laatste liefdeslied 

loslatende handen
geen contact meer
alles wat ons verbind
loslaten
zweven in het luchtledige
om niet meer
samen te zijn
verloren dans ik
nu alleen
op het lied van onze liefde
om zo al dansend
een ander leven
in te gaan

zondag 28 oktober 2018

Het oog wil ook wat

dit is niet mijn oog, maar het lijkt er wel op.. maar die van mij is nog veel dikker
Het begon zo onschuldig, een heel klein puntje op het ooglid, wel wat rood , maar ach als dat het is op dinsdagavond.. 
Woensdagochtend echter was het een rode oog, dat zelfs Kitty zei, wat is er met je oog.. dus de stap naar een farmacia was snel gemaakt, ik moest toch een speciale spray hebben voor spierpijn, die nu alleen in Spanje verkrijgbaar blijkt te zijn, maar meteen even een middeltje gevraagd voor mijn oog, geen punt zou je denken en dat was het ook , ik kreeg een zalfje mee, die ik de avond er op moest smeren en dan zou het gaan slinken.... het leed was zo geleden volgens de mensen in de farmacia.


De volgende ochtend stond ik op en keek voor de spiegel en het leek wel alsof mijn oog twee keer zo dik was geworden.. het was 1 grote kussen van vocht of wat dan ook.. dus terug naar de farmacia, die meteen zei naar de arts. dit moet door een arts worden bekeken omdat het minder moet worden en niet meer, ben ik helemaal mee eens dus ik met kitty naar de huisarts daar. Dit blijkt een soort kliniek te zijn waar ze dus allemaal afdelingen hebben. Gelukkig kon ik snel geholpen worden, een leerpunt voor de hap hier, je komt er binnen en het gaat razendsnel. ik denk dat ze daar meer personeel hebben dan hier. als ik al zag dat 3 mensen bezig zijn met alleen al mij te helpen met formulieren etc.. dan is het bijzonder.

Binnen de kortste keren waren we dan ook al aan de beurt bij de huisarts, die meteen ook de oogarts was, hij keek, legde uit wat er aan de hand was in zijn gebrekkig engels, maar ik begreep dat het een ontstoken talgkliertje was, dit was ook te zien op de plaatjes die hij liet zien.

Dus ik kreeg een middeltje, oogdruppels, om om de drie uur 1 druppel in mijn oog te doen, Hoeft geen probleem te zijn.. dus dat heb ik gehaald en verder gewoon lekker me een wat toegeknepen oog door Lissabon gedwaald. al kreeg ik wel heel veel aandacht.. uit pure ellende maar een zonnebril gekocht.. en werkelijk eentje die me nog staat ook, meestal is dat veel gedoe omdat ik een te brede neusbrug heb en krijg ik van die nare ogen etc met zon bril.

Het ging die dag redelijk, het leek ook wat te slinken of ik wilde dat zo zien, maar het ging dus goed. 
De volgende ochtend echter weer het zelfde verhaal weer een heel dik oog, dat de mensen in de ontbijtzaal allemaal opstonden als ik aan een tafeltje ging zitten, ook dat ze wegkeken, als ik langs kwam.. het zou ook kunnen omdat ik af en toe even voor de lol wat met mijn been trok en mijn arm ineens liet uitschieten.. puur voor de fun. maar het geeft wel aan dat het niet een echt prettig aangezicht was.

Laten we het verhaal maar kort houden.. uiteindelijk in het vliegtuig, zat ik naast een paar gasten uit nieuwkoop die ook bewust de andere kant opkeken.

Bij thuiskomst, nadat ik ontdekt had dat mijn koffer niet was aangekomen, naar huis, en meteen maar de huisartsenpost gebeld om langs te gaan, het was nu toch al chaos, en dan kon ik in ieder geval de volgende ochtend uitslapen..

De middelen uit Portugal moest ik meteen laten staan, die waren veel te heftig. met prednison, en ik kreeg een antibiotica kuurtje.. die ik kon ophalen in voorhout of de volgende dag in het ziekenhuis, dus daar heb ik maar voor gekozen. hoop nu maar dat het snel opgelost is..
een week zei de doortastende arts, erg fijn, binnen 5 mintuen weer buiten maar wel opgelucht dat het toch alleen maar een ontstoken talgkliertje is

zaterdag 27 oktober 2018

Lissabon dag 5

De laatste dag is altijd sneller dan je  door hebt, tijd vliegt voorbij. Deze nacht was goed zoals elke nacht een prima  nacht was in  een wat gehorige kamer.  Toch goed geslapen. Over het oog zwijgen we, al denk ik dat maandag de leerlingen zullen schrikken. Maar goed het is niet anders.

Het inpakken ging erg goed, geen probleem, totdat ik mijn koffer wilde afsluiten, slotjes en sleutels kwijt..., de pest in, dus alles bij langs onder en in het bed, daarna onder de bank, in de bank, in de safe , de prullenbak.... en zoals te verwachten was  lagen ze in mijn koffer, alles was keurig ingepakt dus kon ik opnieuw beginnen..., maar is gelukt.

Na een heerlijk ontbijt in een zaal met allure, zijn we eerst afgereisd naar Belem om
De beruchte pasteitjes te halen voor vrienden en bekenden. Tevens hebben we een paar mee genomen    Als lunch. Daar nog even een bakkie gedaan met uitzicht over de zee om terug te gaan met de bus. Daar besloten om het park van George te bezoeken, een hoogtepunt volgens velen. We hebben de metro genomen nadat we eerst wat gedoe hadden. We wilden de kaart opwaarderen maar dat kon niet omdat we nog 1 rit hadden, daarna wilden we hem na onze rit opladen maar dat kon niet we hadden nog een half uur dus wij met de bus weg naar Belem. Terug een buskaaartje gekocht om bij het station dan uit pure ellende een dagkaart te kopen. Die we dus precies 1 x gebruikt hebben namelijk voor het ritje naar  het park.

Het is een mooi uitzichtpunt en ook genieten, daar hebben we onze lunch gehad de twee pasteitjes uit Belem, puur genieten. Terug gelopen naar het monument om langs een soort van vlooienmarkt te lopen, om uit te komen en te eindigen bij de naald. Als tourist moet je toch het treintje hebben waarmee je naar boven kan , dus dat hebben gedaan. Na een stukje lopen kwamen we bij de kerk uit waar we gisteren ook waren, lekker gezeten met uitzicht op het plein, om daarna te gaan lopen naar het hotel. We wilden wat drinken met elkaar in de zon zoals zoveel mensen in Lissabon. Dus dat werd een plekje in de schaduw op het plein. Ook prima en genieten. We hebben onze dagkaarten weggegeven aan andere toeristen met de opmerking dat ze ze kregen omdat wij weggingen dan konden ze gratis die dag reizen.

We zagen dat er een demonstratie was voor het leven... dus even naar gekeken en naar het hotel. Daar me even een fris t-shirt aangetrokken om fris het vliegtuig in te gaan.

Onze chauffeur kwam precies op tijd en we vertrokken naar het vliegveld, daar aangekomen bleek ik geen plek te hebben. Wat balen was, mede omdat dat zou inhouden dat ik achter zou blijven in Lissabon. Op zich geen probleem. Maar toch....., gelukkig bleek er toch een plek voor mij, helemaal achterin bij een groep jongens uit Nieuwveen .

We kwamen ook nog even een collega tegen op het vliegveld en dat was leuk, die gingen ook met dezelfde vlucht . Het liep weer eens anders dan gepland, namelijk het bleek dat ik geen plaats had in het vliegtuig ik was Stand-by zoals ze dat zo mooi noemen. Gelukkig is het wel gelukt en kon ik mee  op de valreep.Een leuke bijkomstigheid was wel dat we op het vliegveld een collega met haar man tegenkwamen die ook met de zelfde vlucht terug gingen.

In het vliegtuig was het prima, ging helemaal goed tot de bagage.. ineens bleek mijn bagage achter te zijn gebleven in Lissabon, en dit keer is het geen geintje. het is echt gebeurt.. dus voor het eerst sinds lange tijd heb ik mijn stekkers en opladers in de koffer en promt blijft hij achter.. dus tja.. ik weet niet of ik dat vaker moet doen...

De stad Lissabon is een mooie stad, ik heb er genoten. zeker als ik bedenk wat een mooie dingen ik heb gezien... maar in Lissabon laat ik de figuurlijke koffer niet staan.. ik ben er geweest, ik heb er genoten, vond het een mooie stad maar heb niet het idee dat ik er nog naar terug moet.

Wel heerlijk thuiskomen dat Heleen  mij kwam halen, zodat ik niet met de bus, die toch niet meer reed, terug hoefde.


Het was wederom een vakantie.met mooie herinneringen,

vrijdag 26 oktober 2018

Lissabon dag 4

Zoals ik al zei uit het oog..,, nou zo erg is het niet maar het oog is nog steeds niet blij met mij het blijft dik. Heb inmiddels het vermoeden dat het zalfje een reactie uitroept waarbij ik dis een enorme zwelling krijg. Vannacht maar even niet die gaan gebruiken kijken wat dat dan doet.

Inmiddels kom ik er achter dat het schrijven op mijn telefoon wat haken en ogen heeft, soms staan er kromme zinnen of gekke woorden, sorry daarvoor .

Het voordeel van mijn oog is wel dat mensen automatisch aan de kant gaan als je aankomt. Denk dat ze een associatie hebben met het boze oog of met iets van dat is een enge ziekte. Het geeft een hoop ruimte dat wel.
Inmiddels heb ik vandaag wel een paar keer een oogje dichtgeknepen onderweg, er was veel te zien. Toch is de ervaring met het time to momo boekje niet echt geweldig te noemen. De routes zijn vol met restaurantjes en cocktail bars wijnwinkel  kledingshop etc adressen dat je bijna gaat  geloven dat ze gefinancierd worden door de landelijke/ plaatselijke middenstand.

Ook zijn vaak de aanwijzingen te vaag en verdwaal je steeds of sta je voor dichte deuren. De tocht die we vandaag maakten was er eentje door het gebied achter ons, het was erg leuk en boeiend. Onderweg prachtige dingen gezien zoals een kerk, aan de buitenkant was hij erg lelijk maar toen ik binnenkwam viel mijn mond open van verbazing, mijn oog knipperde van plezier , het ontstoken oog begon spontaan te tranen. Maar deze kerk was voor mij de verrassing van de dsg, wat gaaf en geweldig en bijzonder ook. Zeker omdat er ook een expositie was van kleding van diverse misdiemaars uit verschillende landen, een andere expositie was er ook
En daar was te zien welke spullen men allemaal bij diverse kerken gad gevonden, inclusief een schedeldek met mutsje van de 1 of andere heilige vrouw. Trouwens in deze kerk was aan
Beide zijden Eem rekekwien opslag, complete geraamtes die leuk opgestapeld waren lagen er  in kasten.

Daarna zijn we broodjes gaan halen en heerlijk gegeten in de Botanische tuin, onder de drakenbloedboom, nadat we genoeg hadden gegeten zijn we nog wat door de tuin gelopen , mooie tuin met bijzondere bomen, vanuit de tuin naar een parkje naar het aqua museum, een soort ondergrondse wateropslagplaats, om met de woorden van Kitty te spreken een ideale plek voor wie is de mol. Het was er stik donker en er waren een aantal laserstralen, je zag ook wel het water maar het maakte op mij niet echt veel indruk helaas. We zijn er uitgegaan om daarna naar een klooster te gaan dat helaas dicht was, leve het boekje. Het was erg zoeken om weer terug te komen naar het beginpunt. Maar het is ons gelukt, al ontdekten we wel det de stad erg onoverzichtelijk is, zal ook een kwestie van wennen zijn

We hebben in de avond heerlijk gegeten,kitty een traditionele bakkeljouw schotel ik een risotto met kaas en champions, als toetje een heerlijk ijsje, een paar spelletjes Skip-Bo en naar de kamer. Alvast de nodige spullen ingepakt zodat morgen eigenlijk alleen nog de toiletspullen in de koffer moeten
Om terug  te keren naar huis.

donderdag 25 oktober 2018

Lissabon dag 3

Het oog wil ook wat zegt men, dat klopt het oog is dikker dan gisteren ondanks het gehaalde middeltje bij de apotheek,misschien werkt het anders dan men denkt, we zullen er toch mee door moeten, weinig keus daarin .  Verder heerlijk geslapen en inmiddels redelijk uitgerust alleen nog wat stramme benen .

Gisteren wel een mooi verhaal
Over de deurkloppers, namelijk dat de moslim mensen het handje van Fatima aan de deur hebben, op het moment dat een meisje huwbaar is hangt er een deurklopper met een kleine ring vond ik zo gaaf nooit geweten. Ga ik nog even navragen bij mijn leerlingen.

Het liep toch anders dan we dachten, even langs de apotheker daar  kreeg ik advies ff langs de dokter,  dus dat maar gedaan. We moesten wel, geen andere keus, men dacht aan de beet van een spin, hoe dan.???? Dus toch maar naar de dokter om te laten kijken, en dan help Google Translate niet echt, en men spreekt slecht Engels hier.

Het prachtige vind ik hier, je komt binnen, men wijst je de plek en voor je het weet word je geholpen.  De dokter legt uit wat het is. Schrijft een recept en dan klaar, binnen een half uur alles geregeld, recept mee, 80 euro armer maar wel een blij gevoel, niks ernstigs maar een soort van strontje op het oog.  Wij langs de flying tiger, omdat ze daar zonnebrillen hebben die mij passen. Daarna nogmaals de pharmacia in voor oogdruppels. En naar het hotel om spullen weg te brengen en daarna naar het postkantoor. Postzegels gekocht en meteen ook de kaarten gepost.

Meteen naar tramlijn 12 gegaan en
Daarmee de stad gezien erg gaaf .

Eindelijk konden we aan onze route beginnen, we waren bij het beginpunt en bezochten meteen de supermarkt voor broodjes en kaas voor onze gebruikelijke picknick, prachtige plek gevonden en wij begonnen aan onze brood... het brood hier is erg droog, dus tja ik kom er achter dat je hier alle spieren traint, je kuitspieren, beenspieren en ook je kaakspieren met dat kauwen. Hier hoef je niet te tellen hoevaak je kauwt hier kauw je meer.

We zijn begonnen aan onze route om te ontdekken dat we gisteren een groot gedeelte al hebben gedaan, dus zijn we maar weer eens afgeweken van het plan. Eigenlijk is dat het leukste dwalen door de stad en maar zien waar je langs komt en wat je zoal ziet. De oude stad is prachtig.

Helemaal te gek dat je ineens een jongeman met een kind op zijn nek naar je toe ziet komen en die dan zegt even mijn oude meester begroeten, blijkt een oud leerling van mij met zijn vrouw en kinderen hier ook te zijn, gaaf. Zeker omdat ik van de week nog aan hem dacht en ineens is hij hier. Erg leuk. Helaas moest hij snel door omdat hij met een  Gids een tour liep maar wat gaaf dit. Moet denk ik vaker aan dingen denken als het uitkomst. Denk maar aan dat ik de Staatsloterij win
.
We zijn nog even naar het kasteel geklommen maar niet naar binnen gegaan omdat we al hadden begrepen dat het niet echt bijzonder was,  dus we zijn de kerk die er naast ligt gaan bekijken. Opvallend is dat de kerken die we tot dusver hebben gezien geen grote glas in lood ramen hebben. Natuurlijk heb ik hier ook meteen even een kaarsje aangestoken voor mijn vader en voor al mijn dierbaren met de vraag of er op ze gepast kan worden en dat ze het goed mogen hebben, en de Staatsloterij, geen kans onbenut laten toch 😀

Na deze tocht zijn we afgedaald met de lift naar beneden en naar ons hotel gelopen, ons opgefrist om uit eten te gaan. Heerlijke pizza en tiramisu, genieten. Terug in het hotel nog een  spelletje Skip-Bo en daarna naar onze eigen kamers. Foto’s nog even bekeken en daarna nog snel even de blog geschreven
Het was wederom
Een bijzondere dag met een bezoekje aan de huisarts en daarna konden we los genieten 

woensdag 24 oktober 2018

Iissabon dag 2


Na een wat onrustige nacht, mijn buren leefden in de veronderstelling dat als iemand je mobiel belt je nog heel hard moet schreeuwen  omdat ze je anders niet horen aan de andere kant van de lijn en ze dachten dat ze alleen waren , of dat de muren heel dik zijn. Als ik
Na 1 uur al doorheb dat als mijn buurvrouw een wind laat, niet eens erg hard, ik denk dat het gebouw instort zegt dit alles over hoe gehorig het hier is. Ergens hebben ze ook een tik want de lichtknopjes moeten 10 x aan en uit voordat het goed is. Kortom het was een roerige nacht.... denk trouwens dat de kamer leeg is nu, om half 6 werd met veel kabaal de trolly gepakt en met nog meer kabaal de kamer incluis trolley en gevloek vertrokken.   Heel bijzonder.

Daarnaast kwam ik deze ochtend dat ik een  soort van ontstoken ooglid heb, erg geslaagd wil je de blote maken loop je met een dik oog. Ik geef toe het trekt de aandacht dat is op zeker. Krijg plotseling overal de ruimte, geloof dat ik maar een blindenstok aanschaf . 

De Freetour was geweldig door de oude stad, mooie dingen gezien en wat kennis opgedaan over Lissabon, we hebben 3 uur gelopen incluis trappen zo hoog en stijl smalle steegjes, de scheiding gezien van het gebied waar de Moren wonen, kortom te veel om op te noemen. We zijn geëindigd op de geheime achtste heuvel. Betoverende uitzicht. De tocht begin bij metro het plein rossio. Dacht ik erg gaaf. Op de terugweg toch nog snel een gele trein gepakt 28e, het is wel veel poeha om dit treintje je zit ongemakkelijk als je al kan zitten en eigenlijk zie je niets... inderdaad Do zonde van de tijd om er op te wachten. Al was het wel heerlijk dat we terugkwamen bij ons eigen Metro station. 
Daar besloten om nar Belem te gaan. De beroemde pasteitjes met geheim ingrediënt proeven, via de metro, bus kwamen we aan. De rij viel erg mee gelukkig, binnen 5 minuten hadden we vier nog warme pasteitjes, met poedersuiker en kaneel. Wat zijn die krengen heerlijk, meteen besloten om zaterdag nog ff terug te gaan en een paar te halen om mee te nemen naar huis. 

Daarna gaan lopen langs het klooster, aangezien er gigantische rijen stonden zijn we er langs gelopen een paar keer aj wat mooi gezegd en dat was het. Zo hebben we het ooo gedaan
Bij het monument en de toren van Belem. Het is mooi om te zien maar de rijen. Maken het niet leuk on naar binnen te gaan. 

Daarna terug  naar het hotel, even wat water gehaald bij de supermarkt daarna even langs de farmacie om iets te halen voor mijn oog, zodat morgen het strontje geen stront meer is.

Heerlijk gegeten op het terras voor het hotel, genoten van het straatleven, een heerlijk ongezond ijsje gehaald, en samen in het hotel nog een paar spelletjes Skip-Bo gespeeld. Terug in de lift. Met stuipjes, of beter gezegd stuipen. Deze lift zou de inspiratie kunnen zijn geweest voor de lift, omdat hij soms zomaar ineens met een klap stilstaat, wat kreun geluiden maakt en dan gewoon weer verder gaat.... je krijgt een hartverzakking geloof me. Maar het gaat nog steeds goed tot dusver. 

dinsdag 23 oktober 2018

Lissabon dag 1

Hoe kun je je voor de gek houden.. juist door de klokken alvast een uur terug te zetten in je slaapkamer, met de gedachten, dat als je zaterdag thuis komt je dat niet meer hoeft te doen...
Gevolg is wel dat je dus midden in de nacht wakker word en denkt oh ik mag nog heel lang liggen, en tot je verbazing ineens de wekker voor je gevoel te vroeg gaat... kijken op je klok in de slaapkamer besef je dat het lijkt alsof het een uur eerder is.. maar dat is niet zo.. deze klok stond al op wintertijd...

Kortom ineens besef je ik ga op reis.. ik mag naar Lissabon met vriendin Kitty, een reis waar ik al heel lang naar uitzie. mede omdat ik veel over de stad heb gehoord, het schijnt de stad der steden te zijn en aangezien ik nog nooit in Portugal geweest ben is het nu wel eens tijd lijkt me.

De ochtend was goed, ik had alles klaar, dus hoefde alleen nog maar wat te eten, even te zorgen dat alles goed ingepakt was en tevens dat ik me geen zorgen hoefde te maken over mijn bagage. voor de zekerheid toch maar even mijn zomerjas meegenomen voor het geval dat het toch wat kouder is als ik naar buiten moet, en zeker voor de terugkomst.

Aankomst bij Schiphol ging goed, Kitty opgezocht was ff zoeken ze had geen roos tussen haar tanden
Gelukkig herkende ik haar snel, door de douane tip als je betast wil worden doe je zakdoek in een broekzak.., ik was dat wederom vergeten. Daarna samen een broodje gegeten , ff voor de duidelijkheid... 2 kopjes thee, 2flesjes water, 2 broodjes 26,50 waarvan de twee mini broodjes samen 13,90 waren.... tel uit je winst. Maar we zeuren niet we zijn op vakantie. Daarna ontdekten we dat onze vlucht  vertraging heeft van 120  minuten.... niet erg, er is mist boven Lissabon en we hebben vakantie tenslotte. 

Alles ging daarna erg snel, de kaartjes voor de metro, de transfer en bij het hotel, een prachtige hotel met heel veel kruip en sluip door gsngentjes. Genieten. Mooie kamer ook groot, ruim en een breed eenpersoonsbed, erg lekker.

We zijn even ergens gaan eten, een zgn starter een risotto mrt asperges en champins met kaas geweldig lekker maar ook meer dan genoeg. Daarna lekker door de stad gedwaald waar we zitten het is prachtig, mooie bijzondere gebouwen, een boeken winkel café, een prachtige restaurant uit 1905, nog steeds ik oude staat, kortom echt gaaf en genieten. En we zijn er heel nog maar heel kort 

maandag 22 oktober 2018

quotes, zins- en woordspelingen voor de grote glimlach (2016-10)

tuinonderhoud
en wie beitst dadelijk het spits af

ik praat uit beleeftijd

niet thuis doorvertellen hoor
maar ik heb geheimwee.

songfestival
de meeste deelnemers worden geroemd
om hun hou-je-kopstem

het leven spaart je niet
ik ben toch ook geen zegel

ben je in het echt net zo echt?

joh die ene avond per dag
dat je in de kroeg zit.

vergeet je plannetjes niet met de zon te overgieten

zo uwe bereidheid, bent u er weer klaar voor?

ik zal jou eens een draai om je orgel geven

in mijn volgende leven geloof ik wel in 
reïncarnatie

mijn welgemeende excusies

alcohol in het verkeer
van A naar Baileys

wees een astronaut en maak een beetje
ruimte voor jezelf

vandaag maar eens even naar een
nietwerkbijeenkomst

een trui van angora
wolgelijk.

Prooi (film)


De film Prooi trok mijn aandacht al een tijdje geleden, maar nooit aan toegekomen om hem te gaan zien. Gelukkig ben ik af en toe in de gelukkige omstandigheid dat ik bij een soort van grabbel bak met oude dvd's beland, en daar lag Prooi. Dus ik dacht die wil ik zien, en dat heb ik dus gedaan. Het is in het begin wel een mooie film maar hoe verder het verhaal gaat hoe clownesker en hoe voorspelbaarder deze film gaat worden. Zelfs aan het einde dat er inderdaad niet 1 leeuw is maar 2.. was te voorspelbaar.... maar toch het waren een aangenaam 108 minuten om door te brengen met deze film. Het is geen aanrader dat is op zeker.

recensie van de film:
Regie: Dick Maas | Cast: Sophie van Winden (Lizzy), Julian Looman (Dave), Mark Frost (Jack), Theo Pont (Chef), Rienus Krul (Brinkers), e.a.| Speelduur: 108 minuten | Jaar: 2016
Dick Maas' oeuvre, dat overwegend uit titels van één woord bestaat, herbergt flink wat moorddadige types. Of het nou een lift, een grachtenduiker of een kindervriend betreft, Maas kijkt niet op een lijk meer of minder. Zijn nieuwste film Prooi sluit mooi aan op deze traditie met het gegeven van een leeuw die dood en verderft zaait in Amsterdam. Waar het Afrikaanse roofdier vandaan komt en waarom het de hoofdstad heeft uitgekozen voor zijn mensverslindende praktijken wordt voor het gemak maar in het midden gelaten. Het is immers vooral het contrast van een gevaarlijk element in een doorgaans veilige omgeving waar Maas zo lekker mee uit de voeten kan.

Dat levert enkele mooie taferelen op, zoals wanneer de leeuw opduikt in een rijdende tram of wanneer drie kakkers op een golfbaan uitvinden dat er engere dingen zijn dan een ongewenste ontbinding van hun zakelijke overeenkomst. En waar het Vondelpark normaal gesproken zonnig en druk in beeld wordt gebracht, toont Prooi het in een verlaten en enkel maanverlichte toestand, wat in combinatie met het dreigende gevaar ervoor zorgt dat het keurig aangeharkte park doet denken aan de jungle van de Jurassic Park-films. Het zijn deze goed uitgevoerde scènes waarin de leeuw zijn slachtoffers maakt die zorgen voor de hoogtepuntjes, met name omdat Maas heerlijk nietsontziend te werk gaat. Hij spaart de onschuldigen niet, al zijn het helaas wel iets te vaak onbeduidende personages die het onderspit delven.

Dat laatste was iets waar ook het enigszins vergelijkbare Sint last van had, en net als in die film stapelen ook in Prooi de lijken zich op zonder dat het de situatie voor de hoofdpersonages ingrijpend beïnvloedt. Waar bijvoorbeeld in Jaws de diverse haaiaanvallen nog leidden tot een alsmaar toenemende druk op de lokale autoriteiten (de centraal staande sheriff voorop), is in Prooi van paniek bij bevolking of toeristen weinig te merken. Een door de Amsterdamse politie belegde persconferentie waarop het slechte nieuws bekend wordt gemaakt, leidt bij de verzamelde aanwezigen zelfs tot hilariteit. Best ongebruikelijk eigenlijk; meestal smult de pers van dit soort horrorverhalen en is het waarheidsgehalte van ondergeschikt belang (getuige het kort aangehaalde broodjeaapverhaal van een poema op de Veluwe dat in de zomer van 2005 geen gebrek had aan media-aandacht). Desondanks heeft de politie op dat moment al besloten dat de dreiging moet worden geneutraliseerd.

'Neutraliseren' staat hier overigens gelijk aan 'doodschieten', want alternatieven zijn blijkbaar niet het overwegen waard. Een plaatselijke politicus van GroenLinks (lag de Partij voor de Dieren soms te veel voor de hand?) die niet onterecht opmerkt dat de leeuw een beschermde diersoort is, wordt dan ook afgedaan als een betweterige bureaucraat die oplossingen in de weg staat. In een uiterst pretentieloze film als deze is dergelijke stellingname best overkomelijk, maar Maas schiet zichzelf op narratief vlak in de voet door alle neuzen direct dezelfde kant op te hebben staan. Dat er echt een leeuw rondloopt en dat deze moet worden afgeschoten, is bij alle betrokkenen al vrij snel de consensus; enkel de persoon die deze eer krijgt toebedeeld is inzet van de discussie. Gelukkig valt de initiële keuze op een door Victor Löw zeer smakelijk vertolkte hobbyjager die even pompeus als incompetent is.

Zoals gebruikelijk kruidt Maas zijn film met een flinke dosis humor, al dringt zich regelmatig de al vaker bij zijn werk gestelde vraag op in hoeverre de knulligheid van sommige scènes daarvan deel uitmaakt. Zijn deze bedoeld of onbedoeld grappig? Voor het effect doet het er waarschijnlijk niet bijster veel toe; er zijn volop absurditeiten waarom smakelijk kan worden gelachen. Zo zal het beeld van een wegrennende leeuw die wordt achtervolgd door iemand in een even vlot voortrazend invalidewagentje menigeen van een grote glimlach voorzien. Spannend wordt het echter allemaal niet (ondanks een aantal geslaagde schrikmomenten); daarvoor is Maas' stijl toch echt te cartoonesk. Als mild komisch horrorspektakel slaagt Prooi dan ook met de hakken over de sloot, maar wie een echt spannende leeuwenfilm wil zien, kan beter het alweer twintig jaar oude The Ghost and the Darkness (weer) eens bekijken.



zaterdag 20 oktober 2018

Waar of niet waar ( 20)

 Muntje voor het toilet
Doordat geen enkele brandweerman een muntje van 50 eurocent bij zich had, duurde het in Tiel vrij lang voordat een brand in het toilet van het NS-station bestreden kon worden.
Toen de brandweerlieden de restauratie binnenstoven, stonden zij voor een gesloten wc. De deur kon alleen geopend worden door zo'n muntje  in de slotautomaat te stoppen. Alle spuitgasten keken hun zakken na, maar konden geen 50 eurocent te voorschijn toveren. Uiteindelijk hielp een reiziger ze uit de brand. Het vuur was daarna snel geblust. De schade viel uiteindelijk mee

Waar of niet waar?
(Antwoord onder de foto's)




Men kan niet met zekerheid stellen of dit voorval wel of niet  een broodje aap betreft. maar ene mooie anekdote is het in ieder geval wel. het zou trouwens toch zo maar gebeurt kunnen zijn.

omdat je het nooit weet

Niet dat ik oud ben en plannen heb, maar toch.. bij mijn  moeder hangt een soort van master lock aan de muur, waarin haar huissleutel zit. Voor het geval er iets aan de hand is, kan men bij haar naar binnen om haar te helpen.
Dit vind ik een prachtige iets, het geeft mij, ook omdat ze een alarm om heeft dag en nacht, een stuk rust dat ik weet dat als er wat is, men bij haar kan komen en haar kunnen helpen. Tenslotte woont mijn moeder alleen, mijn broer woont een uur rijden bij haar vandaan, ik met geluk 2 uur.. dus het is erg handig

Laatst stond ik met de buuf te praten over dat we eigenlijk best wel de Sjaak zijn als we onze sleutels vergeten, of als we weg zijn en er is iets, bijvoorbeeld en daar ben ik goed in. denk dat ik vergeten ben om het gas uit te doen... dan bel ik mijn buuf op en die gaat even kijken, stuurt mij een app dat het goed is en klaar... heerlijk is dit.

Maar ergens bleef het toch liggen in mijn hoofd, dat stel dat zij niet thuis is, dan kan ik natuurlijk mijn buurjongen of een andere buurvrouw vragen om te gaan kijken, maar ze kunnen mijn huis niet in dus het is niet handig om dit te doen... dus wat dan..

Tevens bedacht ik me, stel dat ik op een ochtend wakker word en ik kan mijn bed niet uit, om wat voor reden dan ook, ik kan nog wel bellen, want dat kan ik.. heb een telefoon naast mijn bed, maar dan nog... meer kan ik niet, dus de hulpdiensten moeten komen, ze komen wel binnen via de hoofdingang maar dan mijn huis, ze zullen mijn deur moeten intrappen.. dus tja... en dan...

Ga ik naar het ziekenhuis, en intussen staat mijn deur open, want er is niemand die dat maakt, man alleen, als ik dan thuis kom is mijn huis leeggehaald.. want ja die deur stond toch open, en het raam was tocht stuk... dus ik dacht hoe los ik dit op.

Dus al struinend op het internet zag ik dus de masterlock boxje staan, gelukkig niet zo heel duur, dus die heb ik besteld, om hem naast mijn voordeur te plaatsen.

Slim als ik ben heb ik eerst toestemming gevraagd aan de verhuurder omdat er wel behoorlijke gaten in de muur moeten worden geboord, zodat dat ding goed aan de muur zit en niet meer los kan komen, maar echt goed vast zit. Vast is vast.

Daarin doe ik dan mijn sleutel, en als mijn buuf haar sleutel is vergeten en ik ben er niet kan ze gewoon met mijn sleutel het huis in en haar sleutel pakken..

Ik kan ook als ik mijn sleutel vergeten ben, naar binnen, en ook kan ik,als ik denk dat ik mijn gas heb laten aanstaan, mijn buuf is niet thuis een andere buur/buuf vragen of die even wil gaan kijken.

En als het echt ooit mis gaat, dan kan ik in elk geval de hulpdiensten met goed fatsoen binnen laten.. zodat ik niet zit met een kapot getrapte deur etc..


donderdag 18 oktober 2018

Spreuken (2016-12)

De moet om zekerheden los te laten is
een vereiste voor creativiteit
(Erich Fromm)

Liefde is de enige kracht die een vijand
in een vriend kan veranderen
(Martin Luther King Jr.)

Volledig eerlijk tegen jezelf
is een goede oefening
(Sigmund Freud)

Op 4 mei herdenken wij ontelbare 
gestorven mensen
helden
hun leven ingezet voor vrijheid 
de een vergast de ander met een bajonet
allemaal in de oorlog gegaan

Veritas vos liberabit
(De waarheid zal jullie bevrijden)
Johannes

Je bent nog altijd een prinses, ook al
heb je je prins nog niet gevonden
(Zayn Malik)

Ervaring: dat heb je of dat heb je niet
(Johan Cruijff)

Wie samen kan reizen
kan ook samen leven
(Simon Carmiggelt)

Vriendschap is liefde
op het eerste woord
(Harry Mulisch)

woensdag 17 oktober 2018

als we dan toch bezig zijn




Tijdens de les Wereld oriëntatie ben ik bezig met biologie. We hebben net het onderdeel het gewricht gehad nu gaan we over op het onderdeel de ademhaling.

Terwijl we het filmpje zitten te kijken bedacht ik me dat ik toch ook met deze leerlingen de stabiele zijligging wil oefenen maar ook het protocol voor de reanimatie maar ook dat ze leren om te bellen etc. Tenslotte is dat altijd goed als ze weten wat ze moeten doen.

Dus ik heb vandaag een lesje EHBO gegeven, waarin de leerlingen stabiele zijligging oefenden.

In het begin nemen ze het niet serieus, wat ik heel goed begrijp, maar het is wel belangrijk dat ze het leren vind ik, dus ik hou dan mijn praatje over, stel dat iemand die jou dierbaar is, neervalt, en jij kan helpen maar je weet het niet, wat je moet doen.. die gene gaat dan dood. omdat jij nu niet oplet en zit te klieren, kan jij daar mee leven? Ik zou dat niet kunnen.


Het is gek en dat valt me vaker op, dat als ik dit zeg, ook bij sommige groepen die verplicht EHBO moeten doen  en er eigenlijk geen zin in hebben, dat ze dan ineens een soort van eye opener krijgen, ineens zien ze het nut ervan in en gaan ze er voor.

Ook zie je vaak bij herhalingen dat je ze de stabiele zijligging laat oefenen en dat ze dan elkaar helpen, daar heb ik altijd het verhaaltje dat het er niet om gaat dat ze het meteen goed doen, het is oefenen, het is niet belangrijk dat je het niet helemaal goed doet, maar het weer herhalen en dat moet je doen.. Het is niet handig elkaar voor te zeggen, omdat als diegene die voorzegt ineens neerstort en er is niemand bij, behalve diegene die nu moet oefenen, dan kan je ook niet voorzeggen, dus het gevolg kan zijn dat jij dan dus dood gaat omdat diegene, die jij zo mooi hebt voorgezegd en geholpen hebt, niet weet wat zij of hij moet doen.. Het zijn vaak kleine dingen waardoor ze ineens inzien waarom ze dingen wel of niet moeten doen.. dat maakt het ook erg bijzonder altijd.

Maar even terug naar mijn lesje over de stabiele zijligging bij de lessen WO, die gasten leren snel, pakken het op en doen het erg goed en leuk.. vind ik mooi om te zien dat ze langzaam steeds meer leren hoe het moet.

Zo beland je zomaar van een les over ademhaling in een EHBO les wat ook goed is, dit is ook wereld oriëntatie..



dinsdag 16 oktober 2018

The bookshop (film)

Vanavond met een gedeelte van de filmclub naar de film geweest.  Wat een prachtige ontroerende film dit. Ik heb twee uur lang ademloos zitten te kijken naar deze film.. zo mooi maar ook wat je tot denken brengt... een aanrader deze film. goed spel, prachtig verhaal


recensie van de film
Regie: Isabel Coixet | Cast: Emily Mortimer (Florence Green), Patricia Clarkson (Violet Gamart), Bill Nighy (Edmund Brundish), e.a. | Speelduur: 113 minuten | Jaar: 2017

Eerlijk is eerlijk: een boekverfilming over een boekhandel is geen gemakkelijke opgave. Het succesvol visualiseren van literair werk is een uitdaging op zich, laat staan wanneer het onderwerp nou niet meteen tot de verbeelding spreekt. The Bookshop won recentelijk drie Goya's (Spaanse Oscars) voor Beste Film, Regie en Scenario, dus het lijkt alsof regisseur Isabel Coixet daarin geslaagd is. Althans volgens de Spaanse jury, want The Bookshop is een weinig sprankelende, fantasieloze verfilming van een grotendeels voorspelbaar verhaal.

De verfilming van Penelope Fitzgeralds gelijknamige roman heeft een Spaanse producent en Catalaanse regisseur, maar verder is de film zo Brits als wat. Alleenstaande boekenworm Florence Green besluit een kleine boekhandel te openen in een druilerig Engels kustplaatsje eind jaren vijftig. Haar liefde voor boeken wordt echter niet gedeeld door de weinig leesgrage dorpelingen. Haar grootste opponent is de welgestelde en invloedrijke Violet Gamart, die haar oog op hetzelfde pand heeft laten vallen en alles op alles zet om Florence en haar boekhandel zo snel mogelijk weg te krijgen.
De film doet op meerdere fronten heel erg veel denken aan Chocolat, ook een boekverfilming. In die charmante film van Lasse Hallström is het personage van Juliette Binoche het vrijgevochten individu dat stof doet opwaaien in een conservatief religieus Frans dorpje door een chocolaterie te openen. Ook zij wordt tegengewerkt door een personage met aanzien en macht, waardoor zij alles op alles moet zetten om haar winkel open te houden en haar droom levend.

Hoewel Chocolat ook geen hoge ogen gooit wat betreft originaliteit, is die film wel met veel flair geregisseerd. The Bookshop is vergeleken met zijn Franse tegenhanger als een muffe tweedehands boekwinkel: saai en stoffig. Niet alleen is de cameravoering erg statisch en zijn de scènes te lang, ook de personages missen overtuiging en diepgang. De voornamelijk Britse cast doet zijn best, maar komt met houterig en stijf acteerwerk niet goed uit de verf. En dat is jammer, want het talent is wel degelijk aanwezig.

Het lukt Emily Mortimer niet helemaal om de passie en strijdlust van Florence overtuigend neer te zetten. Sterker nog, haar naïviteit wekt bij tijd en wijle zelfs irritatie op. Ook veelzijdig actrice Patricia Clarkson weet niet goed raad met haar rol als de manipulatieve Violet Gamart. Zij wil dat de boekhandel plaatsmaakt voor een kunstencentrum, maar haar diepere beweegredenen blijven opvallend genoeg onbekend. Dan had haar tegenhanger Alfred Molina in Chocolat het makkelijker: zijn rol als streng religieuze burgemeester die niet alleen de strijd aangaat met chocola, maar ook met zijn eigen driften en zelfbeheersing, had wel genoeg gelaagdheid voor een geslaagde 'slechterik'.

Veteraan Bill Nighy weet gelukkig wel enigszins te overtuigen als gedesillusioneerde kluizenaar Edmund Brundish. Door hun wederzijdse liefde voor boeken ontstaat er een speciale band met Florence. Hij bewondert haar moed en de progressieve boeken die zijn mistroostige blik op de wereld veranderen. Nighy is de aangewezen acteur om het personage net genoeg cynisme mee te geven zonder te vervallen in chagrijn, waardoor de spaarzame lichtkomische momenten in de film van zijn kant moeten komen.

Het is jammer dat de regie zo behouden is, want de boodschap die Coixet wil uitdragen is progressief en actueel. De vrouwelijke personages die zij opvoert hebben de moed om voor zichzelf op te komen in een tijd waarin voornamelijk machtige mannen via bureaucratische instituten de dienst uitmaken. Dat had best wat steviger aangezet mogen worden met een gedurfder geluid, vooral in de huidige tijdgeest. The Bookshop voelt daarom als een roman voor tussendoor, die je na het lezen weer gedachteloos terug in de kast zet.


maandag 15 oktober 2018

1756

Afgelopen zondag kregen we bij de cross de opdracht om in totaal 1756 bewegingen te maken met diverse oefeningen.

Dit was de born on 4 juli.. chalenge

natuurlijk zaten er die ellendige burpees in. die we 200 keer moesten doen.. 

Nadat ik met mijn sportmaatje Marco overleg had gehad, besloten we om maar te beginnen met die ellendige burpees... dat was de grootste klus en de grootste uitdaging, mede omdat je weet dat als je ze aan het einde nog moet doen dan red je het niet. dan loop je vast..

dus vol goede moet begonnen wij aan deze ellende.. het is altijd leuk daar niet van maar het is ook wel erg vermoeiend en veel. Gelukkig ben ik dan wel oud maar toch wel erg actief, dus na de eerste 100 zei ik, even pauze, daarna doen we 25 en dan weer even pauze.. maar ik ken mezelf en gelukkig was Marco ook zo je ben bezig en je gaat gewoon door totdat je weer 100 hebt.

Daarna moesten we squaten. dus dat hebben we ook leuk gedaan, samen 200, dat was een makkie na die ellendige Burpees, maar daarna besloten we om toch maar apart te gaan zodat de ene een pauze had, hebben we de kb swing gedaan.. steeds 10 en dan de volgende.. dat duurde wat langer maar het ging lekker..

Hierna kwamen het touwtje springen.. 200 keer per persoon, tenzij je dubbel onder kan.. dus twee slagen voordat je op de grond komt.. dat kan ik niet, Marco ook niet dus wij hebben gewoon ons best gedaan..

Hierna deden we de high pull.. ook weer in etappes, namelijk steeds 10 per arm om zo steeds 20 te doen..
Dit ging super leuk en gezellig en ook snel..

uiteindelijk omdat het tijd was hebben we nog elk 200 sit ups gedaan.. dus we hadden veel te veel gedaan we konden ook nog een ronde, dat mocht 175 doen maar dat hebben we niet gedaan, dat leek ons niks

totaal hebben we dus samen 2400 gedaan, dus elk ongeveer 1200 bewegingen..
nu ik dit  zo bekijk hebben we best veel gedaan in 40 minuten..

we moesten eigenlijk nog  wall bals,  box jumps. en de push up en dan waren we ook klaar geweest. maar we kregen het niet af helaas maar het was erg leuk wederom..

elke zondag is het toch een feestje



zondag 14 oktober 2018

ontheemd

Tijdens een gesprek met vrienden kregen we het zo over mensen die hun land zijn ontvlucht, hoe je je dan zou voelen.

Wij kunnen ons dat natuurlijk nooit voorstellen, we weten het gewoon niet, we denken dat we het weten maar het besef dat je dus alles achterlaat, weg gaat met geen idee waar je terecht komt,en of je de mensen wel kan begrijpen en of ze jou accepteren..

Terwijl we zo zaten te praten kwamen we op onze eigen verhuizingen ik heb aardig wat verhuizingen gehad. gemiddeld schijnt een mens 10 keer te verhuizen in zijn leven.

Mijn eerste verhuizing, kan ik me niets meer van herinneren, ik was 6 weken toen mijn ouders verhuisden van Alteveer naar Mussel. Daarna toen ik ongeveer 4 jaar was zijn we binnen Mussel verhuisd naar een andere straat van de oude Molenstraat naar de nieuwe Molenstraat, creatief was men niet echt in dat dorp,.het dorp waar ik mij hele jeugd heb doorgebracht met een kleine tussen stop van 2 jaar in Stadskanaal, terug naar het oude huis in de Nieuwe Molenstraat, waar ik dus heel lang heb gewoond, tussen door ben ik nog wel op kamers gegaan in Emmen, voor 1 jaar omdat het reizen toch wel veel was van Mussel naar Emmen.

Uiteindelijk toch terug naar Mussel omdat ik inmiddels mijn rijbewijs had gehaald en dus met de auto naar Emmen kon, waar ik ook stage liep.

Uiteindelijk ben ik verhuisd naar de Peperstraat in Groningen, waar ik eerst in een klein kamertje woonde, om intern ook nog een keer te verhuizen naar beneden in een super klein appartementje.. erg leuk en gaaf, daar heb ik heel lang gewoond tot dat ik moest verhuizen in Groningen naar een andere straat waar ik wederom een prachtig appartementje kreeg, ook erg gaaf weer.

Al deze verhuizingen waren natuurlijk niet echt ingrijpen, die in mijn jeugd was gewoon daar merkte je niets van omdat je gewoon mee ging met de stroom, de verhuizing naar Groningen was eindelijk de vrijheid die ik zocht en die ik kreeg niets mis mee. . dus in totaal was ik 9 keer verhuisd voordat ik de stap maakte naar Alphen aan den Rijn.

Dit was wel het meest ingrijpend om eerlijk te zijn, misschien is dit een klein beetje te vergelijk met dat wat de mensen voelen die hun land ontvlucht zijn.


Ik herinner me dat ik me totaal ontworteld voelde, dat ik me zo eenzaam voelde in het begin in Alphen aan den Rijn, dat ik niemand hier kende, laat ik het anders zeggen, wel herkende maar niet echt kende, niet echt vrienden had. Ik weet nog dat ik me totaal ontworteld voelde, dat ik me hier zo alleen verloren voelde de eerste weken toen ik hier woonde.. Ik was er niet bekend, ik verdwaalde er  bij alles ik was totaal van slag ... kortom het was niet fijn. Wel herinner ik me dat ik in de week voordat de school begon om mijn werk kwam en dat een collega me zag mij een hand gaf en zei.. Welkom blij dat je terug bent.. dat was een warm bad.. ik voelde meteen de wortels de grond inschieten en ik kreeg het gevoel dat ik erkent en herkent werd en dat ik een soort van thuiskwam gevoel kreeg...

Als  ik dit zo bedenk en terug bedenk, ben ik dus precies 9 keer verhuisd in mijn leventje tot dusver, er zal heus nog een tiende keer komen dat kan niet anders.. maar toch.. tot dusver 9 keer, en ik besef ook dat ik nooit kan voelen wat al die mensen voelen die zijn gevlucht of die hier komen maar ik kan misschien een beetje helpen om de pijn te verzachten door ze welkom te heten, door te zeggen dat ik blij ben dat ze er zijn..  zodat ze ook het warme bad gevoel krijgen en dat ze, naar ik hoop, hier ook  wortelen.



zaterdag 13 oktober 2018

memory lane


De laatste weken zit ik te kijken naar de dvd's van golden Girls, Schone Schijn en inmiddels ben ik begonnen met de serie van Friends..

Geweldige serie's die al heel lang geleden door mij zijn bekeken, waarvan ik dacht alles nog te weten, maar tot de ontdekking kom dat ik veel dingen ben vergeten. Het mooie is dat ik af en toe slap van het lachen in mijn bed lig te genieten van deze oude serie's. Kennelijk raakt deze humor nog steeds, is het iets wat tijdsloos is.

Daaraan verbonden is het ook nog zo dat ineens allerlei herinneringen boven komen. Ik herinner me de avonden met mijn toenmalige lief, dat we samen op mijn kleine appartementje in de prachtige stad Groningen zaten, ons verkneukelden op de serie die kwam. met een bord op onze schoot, op mijn oude slaapbank, zaten we dan klaar om te gaan kijken naar de serie die op tv kwam.

Samen dikke lol over wat we zagen. In die tijd had ik nog een hele oude video recorder. zo oud dat hij nu als een soort van koelkast met 3 deurs zal worden omschreven, maar goed dat is niet van belang in dit verhaal. Als we een keer niet konden kijken omdat we andere verplichtingen hadden, namen we het op en gingen dan als we thuis kwamen, met een bak chips de nodige vochtige versnaperingen op de bank liggen te kijken. In die tijd was het ook al normaal dat je dus reclame had tussen de series door, wij spoelden dit natuurlijk versneld door want ja je wilde verder met wat je zat te kijken..  we gingen dan altijd reclames raden.. wie het eerst wist waar het over ging.. een heerlijk, dom, naief spel maar zo leuk samen..  we genoten.

Het is gek hoe soms herinneringen gekoppeld zijn aan tv serie's, aan muziek, het komt binnen en het is er.. Zo bijzonder als je dan weer beseft dat het ook goed is dat het voorbij is gegaan, men zegt niet voor niets dat wat je niet dood maakt maakt je sterker..Het klopt dat doet het ook.

Het is een prachtige reis waarbij dierbare herinneringen die ik bijna vergeten was weer naar boven komen. maar waarbij ik ook denk wat ben ik blij dat mijn leven anders is verlopen, dat ik ooit de keus durfde te maken om alleen op het pad van het leven te gaan wandelen.. omdat ik, hoe meer ik om me heen kijk, besef hoe een mooi leven ik heb opgebouwd, met dierbare vrienden, waarvan een paar nog uit het verleden er zijn, maar waar ik dus ook heel veel nieuwe vrienden heb gekregen.. zo heerlijk dit.
het is goed om soms even terug te gaan naar het verleden om te beseffen dat wat je achter hebt gelaten iets was wat de basis is voor wie je nu bent geworden.

donderdag 11 oktober 2018

Gewoon een feestje

Elk half jaar ga ik trouw naar mijn tandarts en mijn mondhygiëniste, het mooie is dat ze beiden in dezelfde praktijk zitten en ook nog met elkaar getrouwd zijn. Ik kom altijd bij de mondhygiëniste , waarbij zij de boel nakijkt, of er nog gekke dingen zijn en als het nodig is komt de tandarts ook nog even kijken.


Vaak komt hij zo wie zo wel even voor een praatje piet over van alles en nog wat. Terwijl ik met allerlei dingen in mijn mond zit begint hij te praten terwijl ik dan niks kan zeggen.. omdat ik mijn mond niet mag bewegen.. vind ik altijd iets waarvan ik denk dat het niet klopt. Terwijl je daar hulpeloos ligt te wezen krijg je  levensvragen gesteld en moet je nadenken en antwoorden, en dat gaat niet als je mond vol zit met apparatuur om je gebit te renoveren.

Kortom dat is altijd een nadeel, al moet ik zeggen dat mijn mondhygiëniste daar goed op let, ze heeft het door en stelt een vraag en meteen gaan al die apparaten je mond uit.. Het scheelt ook dat als je bij haar binnenkomt dat ze eerst even een praatje heeft.

Vind het altijd zo leuk dat ze ook precies die dingen weet die ze heeft gelezen op Facebook, soms verdenk ik haar ervan dat ze van te voren, in het weekeinde of zo even snel over de Facebook pagina's gaat van alle cliënten die komen, snel wat aantekeningen maakt en dat als ik dan kom, dat ze dan haar praatje klaar heeft, aan de andere kant weet ik ook wel zeker dat ze dat niet doet omdat ze echt begaan is met haar cliënten, net als haar man, die ook altijd even binnenkomt en altijd een opmerking plaatst over iets. kortom ze zijn echt betrokken bij hun cliënten en dat maakt dat het een feestje is om naar je tandarts te gaan, het is gewoon gezellig en leuk.


Om eerlijk te zijn gun ik iedereen een tandarts als de mijne alleen de mijne krijg je niet.. :-)


Ruby Chocolade

Het voordeel van het kijken naar kookprogramma's zoals Masterchef Australië, en My kitchen rules. is dat je dus ook veel nieuwe recepten leest maar ook dat je nieuwe ontdekkingen tegenkomt.. heel erg fijn altijd.

Een aantal weken geleden was er een mevrouw die alles met chocolade doet en had bedacht dat ze maar eens iets met Ruby chocolade moest maken.. een nieuw ontdekte chocolade die roze is in plaats van bruin of wit en die dus puur natuur is.. het schijnt het beste van het beste te zijn... alle andere chocolade soorten vallen in het niets.

Vrienden Chris en Rick kwamen eten en geen moeite teveel voor deze gasten, dus heb ik me maar eens verdiept in het gegeven waar ik deze chocolade kan kopen, nou gewoon online... ideaal.. maar wat wel even schrikken was, was de prijs.. gelukkig kon je ook een hele kleine portie bestellen en dat heb ik dus maar gedaan.. een ienieminie portie zodat we bij het toetje konden genieten van deze unieke chocolade combi... 

Zeg je Chris dan zeg je altijd chocolade.



Natuurlijk begonnen we de maaltijd met een soep vooraf, met daarbij turks brood en  kruiden boter en speciale aioli dip, die je gewoon op je brood kan smeren. Aangezien ik Chris en Rick heel goed ken zijn kleine porties de boodschap.

Na de soep hadden we wat meer tijd over om te praten omdat ik de broccolitaartjes nog in de oven moest doen en die doen er nogal lang over om te garen.
Toen dezen klaar waren heb ik  ze op een prachtig bord gezet, de taartjes waren in de vorm van een hartje, met daarbij salade en een heerlijke handvol groente chips, zodat we ook nog extra groente hadden.

Het toetje was dan ook een groot succes, aardbeienijs, slagroom en verse aardbeien met een paar Ruby chocolade parels.

Omdat de combinatie chocolade en slagroom is altijd goed, dus als extra bij de koffie en thee had ik gezorgd voor mini moorkopjes.. of te wel soesjes met chocolade.

De avond was een heerlijke avond, gezellig als altijd waar we natuurlijk uitgebreid hebben gesproken over het wel en wee in het leven.


woensdag 10 oktober 2018

gevonden telefoon

Stel je voor je loopt op straat.. terwijl je daar loopt in je eentje, hoor je een telefoon over gaan. even nog denk je dat het jouw eigen telefoon is, maar het is niet jouw eigen telefoon, het blijkt een telefoon te zijn die ergens op straat ligt....Je neemt hem op.. en dan....


Daarmee begon ik mijn drama les deze week voor de tweede klassen, ze kregen de opdracht om het podium op te gaan en om via de telefoon een gesprek, al dan niet uit te voeren, met degene aan de andere kant van de lijn.

De meest mooie stukjes komen dan voorbij, variërend van het is diegene van wie de telefoon is die belt.., van de telefoon ontploft als je hem opneemt, je wint een miljoen.. jij niet dus maar diegene van wie de telefoon is.. en je geeft je eigen bankrekening nummer op.. en noem maar op..  ze zijn creatief en het is wederom genieten.

Daarna kregen ze de opdracht om met deze telefoon een gesprek te hebben waarbij een emotie te zien is.. ik heb zo veel mooie sfeertjes gezien, van heel vrolijk, tot echt een gespannen sfeer die op de hele klas oversloeg.. bij een angstig telefoontje, een verdrietige sfeer die ontstond omdat een meisje een verdrietig bericht kreeg.. prachtig spel, en soms zonder woorden,, maar  boeiend en rakend..

Daarna kregen de leerlingen de opdracht om in 2 tallen een toneelstuk te bedenken waarin ze speelden dat de ene de telefoon van de ander opnam en ze mochten niet overleggen waarover het zou gaan.. de ander moest reageren op het bericht dat zou komen, dat kon zijn dat iemand zijn hond overleden was, het kon zijn dat iemand een prijs won etc.. Kortom het was een waar feest om te zien hoe die leerlingen aan de slag gingen en hoe mooi ze speelden.


Deze les is altijd een mooie uitdaging vind ik,.en ik geniet enorm van de leerlingen die dan hun spel spelen.. heerlijk

dinsdag 9 oktober 2018

Spreuken (2016-07)

Als de hoop valt
worden dure eden gezworen
(Leonardo Da Vinci)

Overal ben ik welkom
toch hoor ik nergens bij
(Herman Brood)

Geluk hangt af van wat
mensen kunnen geven,
niet van wat je krijgt
(Mahatma Gandhi)

We lenen vaak van de toekomst om de
schulden van het verleden te betalen
(Kahlil Gibran)

Misschein ben ik een gewoon meisje
maar jij geeft mij het gevoel dat ik een prinses ben

Wie is een groots mens? Degene die het
sterkst is in het behouden van zijn geduld.
(Boeddha)

Vriendschap eindigt vaak in liefde, maar
liefde nooit in vriendschap
(Charles Caleb Colton)

Ik heb geen speciaal talent
ik ben slechts nieuwsgierig
(Albert einstein)

Wie rijk wil zijn moet niet zijn vermogen
vermeerderen, maar zijn hebzucht verminderen
(Plato)


maandag 8 oktober 2018

ik had wat tijd (flard)

ik had wat tijd
het zeggen van 
even afstand nemen van elkaar
tijd geven om te beseffen
dat je toch niet 
zonder elkaar verder wilt
de woorden die me dieper raakten
dan ik beseffen kon
stil gedacht dat ik 
zonder jou niet verder zou 
kunnen gaan
opgepakt mijn verlangen
tot overwinnen
op mijn levensschip gaan staan
me mee laten voeren met 
de wind van het leven
om te ontdekken
dat ik zonder jou
eigenlijk veel beter
door het leven 
varen kan


zondag 7 oktober 2018

klein feestje maar dat komt door de leerlingen

Afgelopen vrijdag was een feestdag.. ik had maar 4 uur les te geven in plaats van de gebruikelijke slopende 8 uur... en ik kreeg het verzoek van leerlingen uit de oudste isk klas of ik wilde komen eten bij ze, ze gingen pannenkoeken bakken en ik mocht er bij zijn... Wie ben ik, ik zeg ja.. en ook de klas mocht ik meenemen die ik onder dat uur les zou geven.

Dus om half 4 werden we verwacht en ben ik dus gegaan met mijn klasje, van te voren was ik al even wezen kijken bij die gasten die pannenkoeken stonden te bakken wat ik erg mooi vond om te zien, ze doen het zo goed en ze hebben lol maar dat komt ook door de juf die deze kooklessen geeft, die heeft er lol in, heeft een hart voor deze kinderen, net als de vorige juf die ze kookles gaf, heeft humor en geniet van de leerlingen..

Om half vier mochten we dan komen en konden we gaan zitten in de eetkamer van het lokaal, de tafel was prachtig versierd met een mooi tafellaken, er waren fleurige borden en plastic bestek, daarnaast was er water en limonade om te drinken en natuurlijk de stroop en de suiker en poedersuiker..

De leerlingen waren helemaal blij die mee mochten om te komen eten, zo ook de bakkes, en dan zie je hoe het werkt in de ISK, iedereen is welkom, ze helpen elkaar en genieten van dat ze samen iets kunnen en mogen delen. 
Mooi en teder moment vond ik dat een jongen naast mij, van 12 jaar niet goed wist hoe hij met mes en vork moest eten.. tegenover zat mijn leerling uit Spanje, die dit aankeek, en meteen die jongen ging helpen hoe te eten.. hij legde het uit, hij vertelde hoe hij de vork en het mes moest vasthouden en hoe te eten.. Erg gaaf vond ik dit, ik geniet dan als ik dit zie en ben zo trots op deze kinderen die elkaar helpen, er zijn geen grenzen.

Ineens kwamen er wat oud ISK leerlingen binnen en er werd meteen gedeeld, de meiden hadden een appeltaart gebakken en deze werd meteen ook op tafel gezet, een andere kwam binnen en werd meteen op een stoel gezet want ook hij moest proeven.. het opruimen met elkaar verliep ook vlekkeloos. en het was een heerlijk feestje met ze...

Wat kan je toch genieten van zoveel leuke kinderen die zo heerlijk genieten van het er zijn.


zaterdag 6 oktober 2018

Gouda.

Zaterdagmiddag, even niets te doen, had ergens vaag een afspraak, maar het was prima dat het niet doorging.. aangezien ik vaak dacht aan Gouda, ooit in het musuem daar geweest was, besloot ik om op zaterdagmiddag maar eens naar Gouda te gaan en dit museum en ook de beroemde kerk  te bezoeken.

Soms moet je afwijken van patronen, wilde eerst naar Leiden maar dacht verandering van spijs doet eten.. en dat klopt ook, Gouda is een mooi stadje om te lopen, het centrum is mooi, minder grote winkelconcerns dan elders dat maakt het wel erg leuk een aantrekkelijk.

Verder was de weg naar het museum prachtig, in het museum waren drie tentoonstellingen, eentje ging over oa Toorop, vond ik boeiend om te bekijken.. daarnaast was er een tentoonstelling over vrouwen van het museum, prachtige kunstwerken gemaakt door vrouwen, maar ook een tentoonstelling over keramiek van mensen die net waren afgestudeerd, dat viel me iets tegen, maar het gebouw is mooi om te lopen, de martelkamer is gruwelijk om in te zijn maar ook weer boeiend en intrigeren hoe mensen zulke dingen kunnen bedenken... gruwelijk..

Nadat ik een dik uur door het musuem had gedwaald ben ik maar eens naar de Sint Janskerk  gegaan, dit is een kerk die vroeger katholiek was maar nu dus protestants is, maar die prachtige glas in lood ramen heeft uit de zestiende eeuw, ik kreeg een audiotour mee en kon dus lopen door de kerk...  ik was aangenaam verrast, wat een grote kerk maar ook wat een prachtige ramen, wat ook een paar prachtige verhalen bij de ramen...

Daarna omdat het nog veel te vroeg was ben ik nog wat gaan lopen door Gouda om ineens bij het verzetsmuseum aan te komen, die nog tot 28 oktober op de plek zit waar ze nu zitten, een oud bankgebouw.. erg mooi, dat gebouw is leuk, de tentoonstelling niet echt groot maar voor mij wel de verrassing van de dag. Zeker omdat in Gouda ook Struikelsteentjes blijken te liggen, die je via een route kan vinden, dus die wil ik ook nog een keer lopen, daarnaast waren er zulke mooie en bijzondere dingen te zien in dit piepklein museumpje over het verzet, dat ik heb genoten..
Leve de musuem jaarkaart, drie musea gezien gratis.. die kaart heb ik er dit jaar dik uit.

Daarna met de lightrail terug naar huis, heerlijk rustig en het was een mooie zaterdagmiddag


 




vrijdag 5 oktober 2018

spel van de opgevers.......

Pas voor het tweede jaar volg ik Expeditie Robinson, op aanraden van vrienden moet dit een prachtig spel zijn. Het klopt vorig jaar heb ik zo genoten.. ik herinner me dat in de hele reeks 1 persoon opgaf,  een broekje die rapper is.. had heimwee... wilde naar huis.. Is te begrijpen, al dacht ik toen al.. hoe kan je opgeven, je weet toch waar je aan mee gaat doen, of dacht je dat je ineen luxe kamp kwam en dat je alleen voor de tv doet alsof je in een kamp zit.. het lijkt me niet.. het lijkt me duidelijk dat je dit 24 uur elke dag moet doen.. incluis de proeven.

Maar goed, ik moet zeggen, weet niet of ik dit wel zou kunnen maar toch.... ik zou me ook niet opgeven voor zoiets, ik zou gewoon niet gaan.. ben tenslotte ook geen bekende Nederlander en zo goddelijk afgetraind wat je daar ziet ben ik zeker niet.. dat is een open deur.


Maar toch blijf ik het kijken, vorige week vielen al twee mensen af, een gangster girl, wegens een ruzie,. een andere jongen die heimwee had maar ook, en dat vind ik grandioos bedacht, te weinig te doen had. terwijl ik dan denk.. je kan zoveel doen daar, zorgen voor eten, je kan helpen de hut beter te maken etc.. genoeg te doen lijkt me, de ene wilde er uit gestemd worden, de ander wilde met alle geweld naar huis omdat ze een ruzie had.. Later zou deze gangster chick verklaren dat het niet om de ruzie was maar het waren een aantal dingen die haar irritereerden.. Kennelijk is het haar niet geleerd om om te gaan met kritiek en deze te bespreken, ze is vertrokken met een pats en boem. en ik was blij dat ze ging met haar grote mond maar weinig karakter...( nogmaals ik zit niet in dat schuitje, ik doe er niet aan mee, en wil er niet aan mee doen, omdat ik allang besef dat ik dat niet vol ga houden dat ik dat niet kan)

Afgelopen keer, werden er een nieuwe team gevormd, dit is volgens mij ter plekke bedacht omdat men niet anders kon, een kamp was te klein geworden.. een paar mensen moesten weg, die graag wilden blijven, en twee opgestapt.. dus klaar en over... men moest wel om het spel leuk en gelijkwaardig te houden.. 

Tijdens de eilandraad werd de kapitein van het vorige team weggestemd die zo zijn best had gedaan en graag had willen blijven.. tot mijn stomme verbazing ging de stoer met tatoos versierde kapitein van de groep, goddelijk gespierd wel... ineens zeggen dat hij er ook mee op ging houden omdat hij heimwee had..... Ik hoorde dit en dacht alleen maar, er is iemand, mede door jou  weggestemd die graag wilde blijven... maar die moet weg.. daarnaast zijn er drie mensen van jou achtergelaten die zo goed waren en graag wilden blijven .. maar ja ze waren oud, gelukkig mogen deze blijven en konden ze op een ander eiland hun eigen nieuwe kamp bouwen... wat ik prachtig vind.. En het mooie is dat je ziet dat de oudere deelnemers boven de 60, niet verslagen zijn maar gewoon de boel op pakken en meteen in de actie gaan om te zorgen voor de basis behoeften.. gewoon een hutje bouwen en nog lol hebben ook, ondanks de teleurstelling gaan ze door.. ze hebben menig klap gehad in het leven en zijn niet gaan zitten maar hebben zich herpakt en weer aan de gang gegaan... pakken het leven op en gaan door...

Ik moet zeggen dat ik het vaker zie om me heen hoe gemakkelijk mensen opgeven, zomaar de bijltje erbij neer gooien omdat ze denken dat ze iets niet kunnen. en natuurlijk zijn alle redenen die ze noemen plausibel, daar ga ik me niet aan branden om te zeggen dat dit niet zo is... maar toch....
met opgeven kom je nergens.. en win je nooit al win je dan wel geen prijs maar je wint wel zelfvertrouwen en veerkracht als iets meezit.. je moet niet breken in de wind maar meebuigen en zorgen dat je weer opveert en dat je dan weer verder kan in het leven.

Kortom op dit moment lijkt Expeditie Robinson meer een ik geef op spel dan een spel waarin men graag wil winnen en men wil volhouden..  Vind ik wel jammer.