vrijdag 31 oktober 2014

Buddhas (uit eten)


 
Er zijn weinig restaurants waar ik vaker kom, en waar ik altijd het eten weer heerlijk vind. Dit keer voor de derde keer bij Buddhas in Leiden, om weer eens te genieten van het heerlijke eten daar. Dit keer in gezelschap van een stel jonge honden. Het zijn de mensen waarmee ik vorig jaar in het derde leerjaar Wensen en Grenzen heb gedaan, en aangezien we het met elkaar erg leuk en goed kunnen vinden, ook een beetje de zelfde soort humor hebben, zijn we met elkaar uit eten gegaan. Ik moet zeggen ik voel me altijd vereerd dat deze jongen mensen mij mee vragen en het nog leuk vinden ook om met mij ergens heen te gaan. Ik geniet dan dubbel. Natuurlijk voel ik het zelf niet zo dat ik ouder ben dan zij, ik voel me net zo jong maar toch ik ben realist genoeg om te beseffen dat het ook anders kan. Afgesproken met vriendin Elizabeth om haar op te halen bij haar thuis en dan zouden we samen naar het restaurant lopen. Het was meteen al dolle pret, samen lopen en kletsend naar het restaurant waar we de wel heel erg prive onderwerpen bespreken, en af en toen met het schaamrood op onze kaken lopen te grinniken om elkaar. Bij aankomst bleken Arjen en Martin er al te zijn, en dus zijn we naar binnen gegaan en kregen ene tafel aangeboden. Het meest leuke is dat meteen al weer de sfeer er inzit en we eigenlijk al lachen en grappen en grollen hebben met elkaar. Terwijl we heerlijk zaten te kletsen, kwam Edwin ook binnen lopen, en schoof aan tafel, iets te laat maar dat had zo zijn reden en dat is ook prima. Met elkaar hebben we natuurlijk vreselijk bijgepraat, hebben we weer veel dingen gedeeld uit ons leven en over de dingen die ons bezig hielden en houden. Over nieuwe plannen voor de derde klassen maar vooral over dingen die ons persoonlijk raakten,. Het is zo boeiend en geweldig om met deze, eigenlijk 5 totaal verschillende mensen , bij elkaar te zijn en te zien dat er een goede en geweldige chemie ontstaat. Het is dynamische, we praten, nemen elkaar af en toe een beetje in de zeik, grinniken en komen eigenlijk alleen maar dichter tot elkaar. Na het eten, had ik voor alle vier een klein kadootje meegenomen, een mini Buddha, en een clownsneusje omdat het Halloween is. En ik vind clowns vreselijk eng, en nooit grappig. Vind dit ook echt iets om als je mensen wilt laten schrikken je zon neus op moet zetten... Dus dat was mijn bijdrage aan het Halloween gevoel. We hebben na het hoofdgerecht ook nog een toetje genomen, en toen pas vernam ik dat het bloemetje dat ze bij het gerecht serveren hergebruikt word. Ze zijn vreselijk duur. Deze bloemen, worden afgewassen en daarna weer gebruikt. Is er nu een bloemetje stuk door de afwas, dan word dat betaald uit de fooienpot. Kortom deze bloemen zijn goud waard, dus ik ben er extra voorzichtig mee geweest.  Na het eten nog even heerlijk natafelen en kletsen en toen ieder weer zijn weegs, om weer ieder zijn eigen leven in te stappen en te gaan genieten van dat we elkaar weer gezien en gesproken hebben. Een volgende afspraak zal weer geregeld worden door Martin, en ik ben benieuwd wat hij gaat bedenken. al denk ik dat het restaurant bij mij op school een mooie optie is omdat het ten eerste heel goed eten is en het maar 12.50 is voor een 3 gangen menu.... dus ach we zien wel, we laten ons verrassen, al besef ik heel goed dat het pas in januari zal zijn. maar dat maakt niet uit, het is gaaf en goed zon avond met elkaar.
(ps: Martin hoe komt het nou dat.....?)
 
 

soms zijn ze er ineens (fotos van istanbul die ik zo mooi vind)

 
Natuurlijk zitten er fotos bij die al gezien zijn, maar ze zijn soms zo mooi dat een tweede keer niet erg is, daarom af en toe een selectie van de fotos die gemaakt zijn tijdens de vakantie in Istanbul, de stad die onder je huid kruipt


 










  






 

donderdag 30 oktober 2014

zwei leben (film)

 
Donderdag avond met vriendin Els na de film geweest,  eerst zijn we samen wezen eten in het restaurant van school en dat is zoals altijd heerlijk eten voor weinig en genieten,  zoals ik al eerder schreef het is bonus, twee in 1 week, maar heb er zin in veel te zien nu de wintertijd is aangebroken. De film begint wat traag, en je begrijpt eerst niet waar het naar toe gaat, totdat ineens de hele boel 180 graden draait en ineens komt er van alles naar boven en aan het licht, het is ineens een film waar je in gezogen word en er eigenlijk niet meer uit wil.. de pauze is dit keer ook weer een afschuwelijk moment van dat je uit de film word gerukt. De film vind ik een hoogstandje, al dacht ik meteen bij het zien van de spelers bij Liv Ullmann, dat is een drama vrouw, het is altijd zwaar op de hand wat ze doet en hoe ze speelt, zeker in de films van Bergman, er is een prachtige persiflage op van French en Saunders, maar goed dit keer was haar rol subliem en ook haar wazige dramatisch blik in haar ogen kwamen weer heel goed tot haar recht. Een film die ik de moeite waard vind om te gaan bekijken. Hij is erg mooi.



recensie van de film:

Regie: Georg Maas | Cast: Juliane Köhler (Katrine Evensen Myrdal), Liv Ullmann (Ase Evensen), Sven Nordin (Bjarte Myrdal), Ken Duken (Sven Solbach), Julia Bache-Wiig (Anne Myrdal), e.a.| Speelduur: 97 minuten | Jaar: 2012

De Scandinavische thriller zit al geruime tijd in de lift en wint daarmee zienderogen terrein op de Britse detective en de Duitse krimi. Dat deze Noord-Europese landen zo productief zijn in het afleveren van duister materiaal, is opvallend omdat ze wereldwijd vooral bekendstaan om hun welvaart, veiligheid en vriendelijke bevolking. Fictie lijkt hun uitlaatklep en zodoende is het jaarlijkse aantal moorden in literatuur ongeveer tien keer hoger dan in werkelijkheid. Een geregeld terugkerend thema dat mogelijk enig inzicht biedt in de morbide fascinatie, is dat van geheimen die onder de oppervlakte van de beschaving sluimeren. In Scandinavië schuilt het kwaad in iedereen en zijn het vooral de onopvallende brave buurmannen die eraan toegeven. De op feiten gebaseerde Noors-Duitse productie Zwei Leben speelt hier niet alleen effectief op in, maar laat ook zien dat deze angst niet geheel ongegrond is.

Zwei Leben wisselt al heel vroeg van genre. Wat aanvankelijk begint als een spionagethriller in Oost-Duitsland kort na de val van de Berlijnse Muur, slaat na een sprongetje van enkele dagen terug in de tijd om in een familiedrama. De twee genres blijven echter niet gescheiden, maar vloeien gaandeweg steeds meer in elkaar over. Centraal staat Katrine, een vrouw van halverwege de veertig die aan de Noorse kust een gelukkig leven leidt met haar moeder, man, dochter en kleindochter, maar van wie gaandeweg duidelijk wordt dat ze in haar verleden genoeg narigheid heeft meegemaakt. Ze is namelijk geboren tijdens de Tweede Wereldoorlog, als gevolg van een relatie tussen een Noorse vrouw en een Duitse soldaat. Niet de beste manier om op aarde te komen, maar helaas is het daarna nog wat verder bergafwaarts gegaan: de nazi’s hadden immers de vervelende gewoonte dergelijke kinderen naar Duitsland te halen.

Zodoende is Katrine na de val van het Derde Rijk opgegroeid in een weeshuis in Oost-Duitsland, maar als enige van de generatie Noors-Duitse oorlogskinderen is ze aan het communisme ontsnapt en in Noorwegen herenigd met haar moeder. Maar zoals A History of Violence al haarfijn liet zien, kan iemand wel klaar zijn met het verleden, maar denkt het verleden daar vaak heel anders over. Katrine raakt namelijk tegen haar zin betrokken bij een proces waarin gepoogd wordt de Noorse regering verantwoordelijk te stellen voor de misstanden die de Noorse moeders destijds is aangedaan. Gravend in haar verleden komen er echter meer zaken aan het licht dan men had verwacht. Al gauw dringt de vraag zich op of men eigenlijk wel gebaat is bij het ontdekken van de waarheid.

Door diverse verhaalelementen dringt zich geregeld de vergelijking op met films als Incendies en het al eerder genoemde A History of Violence. Net als bij die titels is het raadzaam Zwei Leben met zo min mogelijk voorkennis te bekijken, aangezien de details van het stukje bij beetje prijsgegeven achtergrondverhaal van Katrine de voornaamste bron van spanning zijn. Jammer genoeg lijkt regisseur Georg Maas zich dat niet geheel te beseffen, getuige het feit dat hij ruim een halfuur voor de ontknoping de kijker inseint over de grote onthulling die zich dan voltrekt. Zoiets hoeft een film niet per se om zeep te helpen (Alfred Hitchcock werd groot met deze verteltechniek), maar in dit geval botst het nogal met alles wat in het uur daarvoor is opgebouwd. Zwei Leben blijft gelukkig overeind door het volwassen acteerwerk en de prachtige cinematografie, maar had met maar weinig ingrepen nog net iets beter kunnen zijn.

woensdag 29 oktober 2014

istanbul (dag 4)

 
Toch was het opstaan wat zwaar deze ochtend, ik merkte het eerst niet maar toen ik mijn yoghurt op mijn bord gooide in plaats van de zorgvuldig klaar gezette kommen, wist ik het, dit is niet wakker dit doet alsof. Maar na een kop thee, wat eten was het goed en duidelijk, we konden. We gingen nu naar Top Capi, of ik het goed schrijf geen idee, maar ik denk dat het klopt. Het was het paleis van de Sultan met zijn harem. Helaas waren er veel delen dicht door een renovatie, en dus konden we niet alles zien ,maar dat mocht de pret niet drukken. We zijn heerlijk gaan lopen dwalen door de tuinen en de gebouwen, en wat heerlijk om zoveel mooie ramen te zien. Ik heb deze vakantie tig mooie foto's gemaakt van mensen, van prachtige doorkijkjes, van ramen, van zoveel dingen, soms echte juweeltjes, daardoor zoveel inspiratie opgedaan voor weer een aantal flarden en zeker een paar fotos die ik kan gebruiken als fotos bij een flard of als kaft. We hebben er gelopen en alles gezien. Indrukwekkend is toch wel het besef dat je ineen harem komt, waar je weet dat een meisje daar binnenkomt en dus nooit meer buiten deze muren zou komen. De mannen die gecastreerd zijn, die daar werken, als kind al gecastreerd, zodat ze niet iets met die vrouwen willen. Kitty vertelde het verhaal, dat als deze mannen worden ontslagen, ze hun testikels in een potje meekregen als ze tevreden waren over deze mannen, anders niet, als ze ze niet mee kregen dan waren ze ten einde raad omdat dit zo belangrijk was voor ze. Het besef dat men dus potten vol hadden staan met naam van de mannen die gecastreerd zijn en dat daar allemaal zaadballen inzaten bizar gewoon. We hebben dit bekeken, zoals ook de keukens. maar ja om door een keuken te lopen van heel lang geleden met iemand die totaal niets met koken heeft, is heel bijzonder, namelijk je vliegt er door heen en ik moet ook zeggen het boeide mij ook niet erg. Daarna zijn we gaan lopen naar de grote bazar, omdat we toch nog wat dingen wilden kopen,. Dit is gelukt, ik nog een geurtje en tevens een haman handdoek. en verder lekker gelopen.  Nog even over een Turkse begraafplaats gelopen en in een tombe beland met graven van sultans, zo bijzonder hoe dit er uit ziet en de stilte die er heerst prachtig.
Terug naar het hotel, nog wat drinken, daarna in het hotel mezelf opgefrist, en me wat beter aan gekleed voor het wat kouder weer in Nederland, en daarna wachten in de lobby op ons vervoer. Het vervoer kwam vrij snel gelukkig en we konden dus gaan. We hadden een chaufeur die veel praat en bleef praten, en nog meer praatte, waarop we al zeiden, zijn vrouw zal wel gezegd hebben, ga jij nu maar op de taxi zitten in de hoop dat hij uitgepraat zou raken, maar dat gebeurd denk ik niet. Kortom suf geluld en uitgepraat, kwamen we aan op het vliegveld, waar we onze bagage incheckten en we dus vertrokken, altijd rot om weg te gaan. Nog even lekker op het vliegveld rond gelopen en daarna het vliegtuig in dat op tijd vertrok. We hadden erge turbulentie boven de alpen, maar om eerlijk te zijn vond ik het wel meevallen, en vond ik het alleen maar een leuke reis, mede omdat we een heerlijke vegetarische maaltijd kregen. Bij aankomst op schiphol, snel nog even door de douane, en daarna de bagage pakken en vertrekken naar huis, afscheid van Kitty, en dat is toch altijd ene soort van leeg moment, als je weer alleen loopt en gaat. balen maar het hoort erbij.. dat weet je.. en thuis komen in je eigen huis is prima, maar ook wel vreemd, dus alles meteen uitpakken en in de was, de gekochte spullen op ene goede plek leggen en daarna naar mijn eigen bed met een schat aan ervaringen mee, en een erg trek om terug te gaan naar deze stad die op de een of andere manier onder mijn huid is gekropen en waar ik mijn hart ben verloren.
 





dinsdag 28 oktober 2014

eastern boys (film)


Vanavond met vriend Patrick naar de film geweest in het filmhuis, dit is één van de twee keer dat ik naar de film ga, dus dat is wel leuk. Deze film trok mij om het thema van de film en daarom wilde ik hem ook graag zien. Ik moet zeggen de film begint superspannend, en dan komt het deel waarin ik me afvraag wat is het doel hiervan.. maar via allerlei moeilijke wegen komt uiteindelijk een prachtig eind aan de film. De film houd je wel bezig en raakt je ook, ik had momenten dat ik mezelf herkende, maar ook de hunkering, de strijd en noem maar op.. maar het einde maakt ook heel heel veel goed. Een aanrader dus.
 
 
recensie van de film:
 
Regie: Robin Campillo | Cast: Olivier Rabourdin (Daniel), Kirill Emelyanov (Marek), Daniil Vorobyev (Boss), e.a. | Speelduur: 128 minuten | Jaar: 2013

De groep Oostblokimmigranten op het Parijse Gare du Nord ziet eruit als geteisem waar de meeste mensen met een grote boog omheen zouden lopen. Maar de hoofdpersoon in Eastern Boys denkt daar anders over. Daniel achtervolgt een van de knapen en spreekt met hem af voor seks in zijn appartement. Aan de ene kant lijkt het een impulsieve actie, aan de andere kant lijkt het ook niet de eerste keer dat de net geklede zakenman zoiets doet. De gevolgen van dit afspraakje zijn in ieder geval groter dan hij had kunnen overzien.

Niet de knappe Marek klopt de volgende dag bij hem op de deur, maar zijn grote groep vrienden. Omdat ze wel weten dat Daniel vanwege mogelijke imagoschade toch niet durft in te grijpen, nemen ze het ervan in zijn appartement. Muziek gaat aan, drank wordt uit de kast getrokken en intussen komt er een wagen voorrijden om Daniels dure spullen in te laden. De vijftiger had een andere middag voor ogen.

Maar die krijgt hij toch nog wanneer Marek - misschien uit een soort schuldgevoel - later aanbelt. De twee hebben seks, Daniel rekent af en de jongen verdwijnt weer. Dat gaat zo een tijdje door, maar Daniel begint zich intussen steeds meer over zijn lustobject te ontfermen. Hij betaalt hem meer en vaker. Het abonnement op Malek moet ervoor zorgen dat de knul zo veel mogelijk uit de buurt blijft van zijn foute vrienden.

Het verhaal van Eastern Boys baart weinig opzien, maar door de vrij expliciete seksscènes zullen kijkers de film wellicht gewaagd noemen. Regisseur Robin Campillo deelt zijn drama daarnaast op in hoofdstukken met titels als ‘Hare majesteit, de straat’. Misschien met het idee er een artistiek tintje aan te geven, maar omdat zijn film eigenlijk maar weinig om het lijf heeft, komt dat al snel pretentieus over.

Bovendien zitten er nog wel eens gaten in de logica. Het is voor de kijker gissen waarom Daniel na de eerste aanvaring überhaupt nog iets met Marek te maken wil hebben. Campillo lijkt de boel zelfs om te draaien: later horen we de jongen - die rijkelijk wordt beloond - klagen dat Daniel hem niet vertrouwt. Nee, nogal wiedes, denk je als kijker. Die jongen heeft ervoor gezorgd dat je hele inboedel is verdwenen. Natuurlijk is Marek ook een slachtoffer, maar de manier waarop dat in deze film wordt opgebouwd, schuurt meer dan eens.

Wie op zoek is naar een Franstalige film over een steeds hechter wordende band tussen een kansarme jonge immigrant en een vereenzaamde vent, kan beter eens het prachtige Welcome uit 2009 proberen. Eastern Boys blijft een stuk minder hangen.

maandag 27 oktober 2014

Istanbul dag 3( waarin de nacht toch anders was)


De nacht was deze keer echt iets wat  ik niet verwacht had, er werd aan mijn deur geklopt, maar aangezien ik wist dat Kitty dit niet zou zijn, heb ik natuurlijk niet opengedaan, moet tenslotte wel toonbaar zijn als ik vreemde mensen ontvang. Dus lekker nadat ik de fotos op de i-pad had geinstalleerd, ben ik gaan slapen. Trouw mijn mandarijntjes naast mijn bed, en het flesje water uit Nederland. Halverwege de nacht werd ik weer wakker, maar nu niet van een klop op de deur maar van een pijn in mijn buik, ik werd er niet goed van, dus toch maar naar het toilet en ja hoor, diaree, ik baalde meteen enorm omdat ik dacht daar gaat mijn vakantie,, na meerdere malen op het toilet te hebben gezeten, en totaal leeg gelopen te zijn, het scheelt wel een hoop, want het is een soort van crash dieet, en het werkt toch redelijk maar dit is niet wat ik wilde.
Daarna nog even mijn ogen dicht, om bij het opstaan te ontdekken dat het wel meevalt gelukkig, wat gammel in de maag maar dat is het dan ook. Lekker naar beneden, een hele lichte lunch genomen, korte broek aan want het kon echt, 25 graden is heerlijk om in te lopen.  We zijn de blauwe moskee gaan bezoeken, en dat was wederom prachtig, hij was nog in gebruik, dus met schoenen uit, gepaste kleding naar binnen. Ik moet zeggen hij is nog mooier dan de vorige moskee, ik heb genoten wederom.. Het was kijken en lopen en genieten heerlijk. Het maakt indruk al die moskee's. zeker als je er loopt en de sfeer voelt die er hangt. Het mooie vond ik wel dat er een ketting hing in de poort, dat was gedaan omdat alleen de sultan op een paard naar de moskee mocht, en dus ging hij zo naar binnen en moest dus ook buigen. Nadat we deze moskee hadden bekeken, natuurlijk de nodige foto's zijn gemaakt, zijn we verzeild geraakt in een soort van vaag straatje waar allemaal kunst was, waar je dus ook een museum kon bezoeken maar dat was niet wat we wilden. We zijn samen heerlijk door het straatje gaan dwalen, en zijn uiteindelijk beland  bij een winkeltje waar ze hamanbadjassen verkochten en die vond ik zo mooi dat ik hem meteen heb gekocht om hem thuis zwart te verven.  We hebben ook nog een heerlijke bootreis gemaakt op de bospohrus, wat heerlijk is om te doen. Daarna terug naar de moskee, even langs de zuil uit Egypte, en naar de moskee van Sulaiman. Dat was een wonderlijke wandeling, we zijn eerst even langs het hotel gelopen, waar ik mijn batterij van mijn fototoestel nog even extra heb op laten laden, omdat we de avond naar de dansende derwisj gingen. De tocht naar de moskee was een verzoeking, we moesten echt stijl omhoog met heel veel trappen en veel gedoe, maar we zijn er gekomen. We mochten echter niet naar binnen omdat er een dienst was, dus even wachten , daarna met schoenen uit toch naar binnen, wat prachtig weer deze moskee, zo mooi maar na 3 zie je toch minder de bijzondere dingen van een moskee.  De avond hebben we doorgebracht bij de derwisj en dat is indrukwekkend, al zitten ze onder de disco lampen het is zo bijzonder wat deze mannen kunnen... prachtig. Met wederom een tevreden gevoel naar het hotel en gaan slapen.