Pride (film)

 

Zaterdagavond met vriend Frans naar de film Pride geweest. Vooraf zijn we samen eerst naar de chinees geweest om te eten, een lopend buffet en ja hoor ik heb me weer eens overeten, dus ik heb weer een buik die opgeblazen is , gelukkig is dit morgen over. De indruk die deze film maakt, een waar gebeurt verhaal, is geweldig, ik kan er uren over door praten en hij raakt. Een film waarin je ziet dat mensen die samen gaan heel veel samen kunnen bereiken. Ik heb regelmatig met tranen in mijn ogen zitten kijken naar dat wat mensen en hun kracht zo groot maakt. Hoe een kleine groep mensen zomaar iets gaan bedenken en dan ineens zo veel goed werk doen dat het succes niet uit kan blijven met als gevolg dat ze het met dubbele kracht terug krijgen.. Ik zeg bij deze film alleen maar wil je een avond met lol, met tranen met sfeer ga kijken en zie al je vooroordelen bevestigd maar ook meteen onderuitgehaald .

recensie van de film:

De Britse mijnwerkersstaking van 1984 was een uitputtingsslag van bijna een jaar tussen de vakbonden en premier Thatcher. De stakende mijnwerkers woonden voornamelijk in Wales maar kregen steun uit heel Groot-Brittannië.
De feelgoodmovie Pride vertelt het waargebeurde verhaal van steun die mijnwerkers uit onverwachte hoek kregen: namelijk van homoactivisten.
Initiatiefnemer was Mark Ashton (Ben Schnetzer), een geëngageerde homo uit Londen die tijdens de Gay Pride optocht van 1984 op het idee kwam te collecteren voor de stakende mijnwerkers. Hij richtte meteen de actiegroep Lesbians and Gays Support the Miners (LGSM) op. Andere homo's waren minder enthousiast dan Mark, vooral degenen die juist uit Wales waren weggevlucht omdat ze daar werden getreiterd vanwege hun geaardheid.

Perverts

Maar die hobbel was nog niets vergeleken met de overtuigingskracht die nodig was om de mijnwerkers enthousiast te krijgen. De stakende arbeiders uit de afgelegen dorpjes in Wales zitten er helemaal niet op te wachten om gesteund te worden door 'perverts', zoals ze de LGSM'ers noemen. Zelfs wanneer Mark en zijn vrienden letterlijk emmers vol geld naar Wales komen brengen worden ze aanvankelijk met de nek aangekeken.
Een eerste toenadering volgt wanneer de lekker nichterige Jonathan (Dominic West) dankzij zijn juridische kennis gearresteerde mijnwerkers weet vrij te krijgen. Wanneer hij de stugge mijnwerkers ook nog laat zien dat je met dansen het mooiste meisje van het dorp kan veroveren is het ijs gebroken. Maar de staking verhardt zich intussen, want de winter breekt aan. En in de homogemeenschap begint de aidsepidemie zijn tol te eisen.

Uit de kast

Parallel aan het verhaal over de steun aan de mijnwerkers loopt het coming out-verhaal van de verlegen Joe (George MacKay), een schuchtere twintiger die zich stiekem aansluit bij de homoactivisten, zonder dat thuis te vertellen. Dit lijntje doet een beetje als een verplicht uit-de-kast-nummer aan, wat ook komt doordat Joe minder tot de verbeelding spreekt dan de actieve Mark.
Pride maakt onbeschaamd gebruik van alle technieken van de feelgoodmovie, van triomfantelijke momenten tot tegenslagen. Maar dat is geen bezwaar want het gegeven is net zo onweerstaanbaar als de nostalgische jaren 80-muziek (Frankie Goes to Hollywood! Bronski Beat!).
En het acteren van Paddy Considine en Bill Nighy is superieur, net als de scherpe dialogen. Pride is een heerlijke film waar zelfs de grootste chagrijn met een glimlach uit zal komen.