zondag 30 juni 2013

vergadering

Ik persoonlijk ben niet zo van de vergaderingen maar als het moet dan vooral snel en gezellig. Ik kan heel veel vergaderingen die ik bijwoon noemen die me erg veel energie kosten omdat ik gewoon vind dat er teveel gepraat gaat worden en dat men dus kennelijk niet tot de kern komt. Het gepraat van de tante van mijn zusje haar oom of wat dan ook, maakt me vaak dat ik de neiging heb om te gaan gooien met van alles en nog wat. Ik begrijp best dat een vergadering goed leiden een echte kunst is, en vergadertechnieken niet voor niets zijn uitgevonden maar wat ik opvallend vind is dat het altijd zon gedoe geeft, dat de vergaderingen vaak uitlopen omdat men niet bij het onderwerp blijft maar er van alles bijhaalt. Als je het hebt over dat je je lokaal wilt witten, heb je voor je het weet ineens een compleet ingerichte lokaal met een behang die jij niet wilt, maar die toevallig over is van de tante van die oma. Soms is het zelfs zo dat als je het hebt over iets wat van belang is, bijvoorbeeld eten we vanavond wortels of doperwten, je ineens voor je het weet praat over de hutspot van tante joke die ze altijd zo geweldig goed kon maken en dat het recept nog ergens ligt in de keukenlade en die moet gezocht worden.. kortom de vergaderingen kunnen natuurlijk in mijn beleving veel sneller en beter en niet zo uitweiden. ( Het voorbeeld over de wortels heeft natuurlijk niets te maken met het onderwijs, ook het lokaal  is een voorbeeld). Vandaag had ik een vergadering over een project die ik samen met nog 3 mensen wil gaan geven aan de onderbouw als de eerste klassen hun introductie kamp hebben. Al afgesproken met mijn vorige unitleider dat ik hem zou opwachten bij de carpoolstrook en dan zou hij achter mij aanrijden zodat we samen bij ons maatje van de GGD konden lunchen en praten. Nadat we samen daar waren aan gekomen bleek het een oud schoolgebouw te zijn waar we vergaderen, tevens was de lunch helemaal gaaf, heerlijk lekker en vullend. Natuurlijk hebben we vreselijk zitten te lachen en te praten maar ook heel erg functioneel zitten te werken en het project is af en klaar. Het kan worden gedraaid, in augustus komen we nog een keer bij elkaar om de puntjes op die i te gaan zetten en dan moet het gaan draaien. Vandaag was ook meteen kadootjes dag zo leek het. Ik had voor mijn maatjes al een klein kadootje mee genomen omdat ik het zo leuk vind met hun en ik zo geniet van deze vergaderingen, een klein zakje geluk ( is een zakje waarin dus een boedha zit, een geluksmuntje en ook een gelukspoppetje) wij kregen een mooi doosje met plakkers en memo blaadjes  voor op ons buro erg leuk. Na afloop werden we vakkundig uitgelegd hoe we terug moesten rijden omdat volgens de tom tom toch verkeerd zouden gaan. Inmiddels ken ik mezelf ik heb dus alle aanwijzingen opgeschreven omdat ik als de dood ben dat ik me verrijd, dus ik heb me erg goed aan het lijstje gehouden. Toch tot mijn grote verbazing en tot grote humor van mijn vorige unitleider, het zal wel mijn karma zijn, reed ik verkeerd en kwam ik dus inderdaad in een hele vreemde wijk terecht waar ik totaal me geen raad wist, tom tom maar weer uit de kast gehaald om uiteindelijk deze toch wel kortere route, als je tenminste goed rijd te volgen.. om te ontdekken dat ik 30 minuten langer heb gedaan over de normale rit..

vrijdag 28 juni 2013

wet van Murphey 13

 
De definitie van Beirce:
"Een boer is iemand die doorpraat
terwijl jij wilt dat hij luistert."
 
De tip van Albert Einstein:
'Als je geen idee hebt wat je aan het doen bent
noem dat dan onderzoeken"
 
Het inzicht van Eminem:
"Heb je vijanden? goed!
Dat betekent dat je ergens
voor bent opgekomen."
 
Het inzicht van Weiss:
"Overal waar grenzen zijn,
wordt gesmokkeld"
 
De definitie van een rechte lijn:
"De kortste afstand tussen een klein kind
en een breekbaar kostbaar voorwerp"
 
De wet van George Herbert:
"Eén vader is meer waard
dan 100 schoolmeesters"
 
Het feministische gezegde:
"Een vrouw zonder man
is als een vis zonder fiets"
 
 
Friedmans antwoord op het feministische gezegde:
"Een man zonder vrouw
is als een boer zonder kiespijn"
 
De uitleg van Youp van 't Hek:
Golf is knikkeren voor jongens
die niet willen bukken"
 
 

donderdag 27 juni 2013

ik dwaal rond in mijn verleden (flard)


ik dwaal rond in mijn verleden
Sinds lange tijd
weer terug
de tijd van waar ik
liever niet meer wilde zijn
mijn jeugd
de mensen die ik kende
verscholen achter een deur
die nooit echt dicht ging
schreeuwend om het verleden
te laten gaan
kom ik langzaam
tot het besef
dat het verleden
mij heeft gemaakt
tot wie ik nu
kan zijn

woensdag 26 juni 2013

la cubanita

Vanavond was het weer zover, met mijn eetclub hebben we een soort van traditie om met elkaar te gaan eten bij La Cubanita in Delft, Den Haag of Alphen aan den Rijn. Dit keer was Alphen aan den rijn weer aan de beurt, dus dat kwam mooi uit, dit keer hoefde ik niet eindeloos ver te rijden maar was ik lekker dicht bij huis. Het eten is bij La Cubanita altijd goed en lekker, al moet ik zeggen dat inmiddels wel een beetje de sjeu er vanaf is, als je er regelmatig komt en je de kaart redelijk kent, je toch wel een beetje de smaak kent en dus eigenlijk wel daar uitgegeten bent. Als ik een rijtje moet maken van de top 3 van deze restaurants kom ik toch wel op nummer 1 met Alphen aan den rijn, het eten is hier echt vers gemaakt, de bediening is goed maar soms wat traag, en er zit veel smaak aan de gerechten. Op plek twee komt dan Den Haag, kwa sfeer niet echt bijzonder, maar ze zijn vaak in de war met de bestellingen zodat je vaak iets krijgt wat je niet hebt besteld en dat je merkt dat de groente en kaaskroketten toch wel erg op elkaar lijken in zowel smaak als kleur. Delft komt op 3, daar is het eten toch wat minder. Het is natuurlijk altijd leuk met vriend Ruud, vriendin Jeanette, vriendin Yvonne en vriend Rene, te eten en te kleppen. Het is geslaagd en het is gewoon een soort van feestje om met elkaar te praten en te genieten over van alles en nog wat. Dit keer moesten vriendin Yvonne en vriend Rene wat eerder weg en zaten we dus nog met z'n drieeen na te tafelen bij een kopje thee en bespraken we veel dingen die er zoal speelden met hun kinderen. Tevens over het lotuswerk, waar ik natuurlijk ruud en Yvonne heb leren kennen. De hele avond was weer geslaagd. het eten lijkt wel steeds meer te worden, omdat we nu al na 3 keer besteld te hebben al vol zaten. Voor mijn gevoel krijg je nu minder keren de kans om iets te bestellen maar zijn de porties veel groter dan normaal. Je zit sneller vol dan anders en dat is ook een goed teken of misschien is mijn maag toch meer gekrompen dan ik heb gedacht je weet het maar nooit.

dinsdag 25 juni 2013

heb er altijd een hekel aan ...

Maandag begonnen met de wasbeurten van alle kleding die in mijn lokaal hangen, het is een heel gedoe altijd, want alles uit de kast, in een tas, mee naar huis, daar alles uit de tas, in de wasmachine, wachten tot het klaar is, gelukkig heb ik een 30 minuten programma dus het gaat snel en het ruikt weer fris, dan ophangen, laten drogen, mijn hele huis hangt dan vol met jurken en andere niet modieuze kledingstukken. Als een vreemde mijn huis in zou komen zou bijna spontaan denken dat ik een travestie ben, al denk ik dat een travestiet in mijn kledingkast op school zich enorm zou kunnen uitleven wat ik heb prachtige kostuums, incluis echte theater kostuums en bontjassen, duren en bijzondere tassen en schoenen, kettingen en noem maar op. Aan al deze spullen kom ik dan via vrijmarkten, soms koop ik wat in een kringloopwinkel, vaak krijg ik het via collega's of vrienden binnen, die het zonde vinden om weg te gooien en dus vragen ze mij of ik het wil en ik wil het altijd, dus diegene die dit lezen, heb je oude kleren wat je niet meer draagt dan altijd welkom bij mij. Ik zoek uit wat ik gebruiken kan en wat ik niet gebruiken kan gaat altijd of naar een goed doel of het gaat naar de kringloop, het word nooit weggegooid. Nu terug waar dit stukje eigenlijk over gaat. De was.. de was van al die jurken die dan een tijdje in een kast hangen en dus wel wat muf ruiken. Het moet ik weet het, ze zijn ook nooit echt vies maar toch voor de nodige hygiëne moet je wat. Zo is het ook met mijn wand in mijn gang die gaat ook weer voorzien worden van een nieuwe laag, daarnaast gaan alle spullen uit de kasten weg, en gaat alles weer onderzocht worden op bruikbaarheid en op heelheid. Alles wat ik niet meer gebruik of niet meer denk te gebruiken gaat zo de prullenbak in en dat ruimt op. Aan het einde van het jaar ben ik dagen bezig in mijn lokaal om het op te ruimen en klaar te maken voor het nieuwe schooljaar , het is dan ook naar de zomer een heerlijk begin omdat alles schoon en fris is en het weer een jaar mijn lokaal mag zijn. heerlijk. Dinsdagavond half 11 zit ik nu met alle goed dat gewassen is om mij heen dat heerlijk fris ruikt, en droogt.. al weer een grote tas in de auto gezet en ik hoop morgen nog een extra tas te kunnen vullen wat droog is en die weer in de kast te kunnen hangen... zodat ik dit stukje van het opruimen kan afsluiten en kan vergeten, het einde van het schooljaar is in zicht en ik heb nog een heel lijstje af te werken dus ik moet mijn tijd goed besteden maar de 150 kledingstukken zijn gewassen en schoon dat is toch wel al een mooi kado




maandag 24 juni 2013

het grote dag zeggen is begonnen

 
Elk jaar weer weet ik dat het er aan  gaat komen, elk jaar weer weet ik dat het zal slijten, toch elk jaar weer is het weer even slikken dat het jaar voorbij is en dat ik dus dag moet zeggen tegen een aantal leerlingen uit klas 2 die ik nog wel op school zal zien maar die niet meer in mijn lessen komen. Mijn dierbare kinderen van de ISK (= internationale schakelklas) zijn voor mij het meest lastige, ik had ze nog zoveel willen zeggen, had nog zoveel met ze willen meemaken, alleen ze moeten verder nu het leven in, het groot worden, op eigen benen gaan staan, weg uit de veilige omgeving van de klas die er is, de docenten die ze koesteren, die er hoe dan ook altijd voor ze zijn, al zijn ze van school, ze zijn toch altijd welkom. Ik heb altijd diepe bewondering voor deze kids, die met soms zware traumatische ervaringen lopen, die soms een toekomst in gaan waar ik zoveel zorg om heb, die een thuissituatie hebben waar ik het zo vreselijk koud van krijg dat ik ze maar lastig los kan laten. Vaker brul ik dat een les met deze kinderen geslaagd is als ik ze zie lachen, als ik zie dat ze het leuk hebben, dat ze genieten van de les. Het afscheid van de tweede klassen gaat altijd gepaard van mijn kant met de opmerking dat ze de afgelopen twee jaar zoveel geleerd hebben. Ik begin met de opmerking dat ik ze meeneem naar de allereerste les dat ze niets durfden dat ze bang waren, dat als ik nu naar ze kijk en zeg dit gaan we doen dat ze zomaar op het podium staan dat ze enorm gegroeid zijn en dat ze toch veel zekerder en vrijer zijn geworden. Ik ben ze dankbaar zeg ik altijd dat ze me deze kans hebben gegeven om dit stukje met ze mee te mogen lopen en dat mijn deur van mijn lokaal altijd voor ze open zal blijven staan dat ze welkom blijven. Mijn leerlingen van de ISK geef ik altijd een vingerpopje bij het afscheid, als een vriendje voor het leven. Ze krijgen hem omdat ik vind dat ze dat verdienen maar ook omdat ik dan weet dat ze een glimlach krijgen als ze het poppetje zien en wie weet wel heel even aan mij denken en wie weet misschien wel heel even,. heel kort moeten lachen om de mooie dingen die ze hebben gespeeld en gedaan in mijn lessen. Ik hoop altijd dat het zo gaat werken dat ze waar ze ook terecht komen of waar ze ook zitten, dat ze weten dat ze in mijn hart wonen en daar blijven wonen. Het grote afscheid is begonnen, vandaag de eerste klas dag kunnen zeggen, ze mochten gaan en ik heb ze op mijn manier bedankt en uitgezwaaid. Als de klas weggaat gaan de lijsten met alle aantekeningen over hun in de papierversnipperaar en is dat deel afgesloten en zo ga ik dit jaar 15 lln van de isk dag zeggen, 8 klassen laten gaan en tevens een paar leerlingen uit de counseling die nu de wijde wereld in gaan, ik hoop dat ze mooie uitvliegen en dat ze prachtige tochten gaan maken en vooral dat ze zo gaan genieten van al het moois van het leven.. dat zou een pracht van een cadeau zijn voor mij omdat ik heel even maar hun leven mocht aanraken, heel even maar met ze mee mocht lopen op hun levenspad.

zondag 23 juni 2013

laat me niet om jou huilen (flard)



laat me niet om jou huilen
langzaam
het besef
dat ik jou
meer toelaat
in mijn leven
elke dag weer
kom je steeds dichterbij
mijn kern
steeds meer
besef ik het leven
dat ik zonder jou
heb gekend
langzaam teder haast
ontstaat de band
voor het leven
met steeds de vraag
in mij
of jij mij ook niet
zal laten huilen
als je zegt
dat je
weer  uit mijn leven
gaat
 

zaterdag 22 juni 2013

het was even weg maar... daar is er weer eentje

Gisteravond was ik al laat voor een afspraak die ik had staan, dus ik ren mijn flat uit en ineens zie ik iets roze liggen.... Ik denk nog ik verbeeld het me, maar dan draai ik me om en ja hoor daar ligt duimelotje, zoals ik haar noem. Zomaar in het hoekje bij de bellen van ons appartementen, in haar eentje zielig te wezen. Hierbij denk ik dan meteen wat vreselijk aardig van iemand die dit popje daar neerlegt om zo een vreselijk huilend kind haar verloren popje terug te geven. Nu vraag ik me wel af wie hier een kind heeft met zon popje, maar goed dat is niet van belang. Bij huilende kinderen denk ik altijd, zoal als laatst in de sportschool, "KAN DAT DING UIT !!!!" Niets is ergerlijker dan een huilend kind, ik heb het altijd met de ouders te doen maar ik word er niet vrolijk van en ik begrijp dan ook wel de moeders die zo hulpeloos kijken en zo overspannen reageren als hun kind de hele dag en nacht, sterker nog de hele week, huilen krijssen en dreinen... Ik moet er niet aan denken. Moet ineens aan een collega denken van mij die in de sportschool stond met haar dochter die huilde, en die zag mijn blik, het meisje ook, het meisje was stil.. Mijn collega de volgende dag tegen mij, oei als blikken konden doden... Het klopt zo kan ik kijken naar die kinderen die huilen. Vriend Frans roept heel vaak als hij een kind hoor huilen. "Ik hoor je nog" Na de beroemde uitspraak van Karen in Will & Grease, die tegen haar personeel roept dat zij ze nog ziet en ze niet wil zien.. Geweldig.  Dit poppetje was toen ik terug kwam van mijn afspraak inderdaad verdwenen, ik denk dat hij dus wel goed terecht gekomen is want ik heb in ieder geval geen kind horen huilen in de flat, en dit is natuurlijk ook wel de manier om een verloren iets terug te laten komen, om op een zichtbare plek te leggen zodat het gevonden kan worden..

vrijdag 21 juni 2013

The imposter (film) 4 kleine negertjes

Vrijdagavond zou ik met met  vriendin Els, vriendin Stella en Heleen naar een film, al heel lang geleden afgesproken, maar els belde rond 17.30 af omdat ze een knallende koppijn had, dus dat ging niet door, begrijpelijk was dit wel maar niet leuk, ze zou ook vriendin Heleen ophalen, maar kon haar niet te pakken krijgen, via de app en via bellen, dus omdat zij niet ging, zou ik vriendin Heleen ophalen. Keurig meteen gebeld maar geen gehoor, daarna geappt maar ook geen reactie, nu ken ik inmiddels vriendin Heleen en waarschijnlijk staat haar telefoon uit of hij is niet opgeladen, kan van alles zijn, maar ik maakte me wel ongerust, ze is inmiddels ook al bijna 70, zoals ze zelf zegt, en dus als ik niets hoor op een reactie dan ga ik me toch zorgen maken. Om kwart voor 7 toch maar naar haar huis gereden, om haar op te halen, ik rijd voor haar deur langs, maar als ik toeter geen reactie dus de paniek slaat toe, proberen op haar mobiel haar te bereiken maar niet bereikbaar, dan maar uit pure ellende haar huistelefoon proberen en ja hoor dat klinkt haar stem door de telefoon, waarop ik zeg ik sta voor je deur om je op te halen voor de film. Gelukkig zegt ze dat ze er aan komt, kennelijk is alles goed, als ze aan komt lopen verteld ze me dat ze niet mee gaat, ze heeft haar huis vol zitten om het eten van gisteren met elkaar op te eten, of ik dat erg vind, nee natuurlijk niet maar wel jammer en zeker omdat ik dat niet eerder hoor, maar goed dat is niet anders, naar het filmhuis waar ik wacht op vriendin Stella, die gelukkig welk komt, wat ik even was vergeten en dacht dat ik alleen zou gaan dan, maar voor een goede film doe ik alles en ga dan dus ook .De film die me meteen al raakte toen ik er een heel klein stukje over las, die me raakte toen ik het voorfilmpje zag en waar ik erg veel zin in had om te zien, dat we daardoor 2 keer in dezelfde week naar de film moesten is niet anders.. Het was echt de moeite waard ik heb zitten te genieten van deze film zo prachtig en zo intrigerend over hoe het ging en is gegaan, ik kan deze film aanraden, het heeft me geboeid van het begin tot het einde, ik vond het een pracht film..

The imposter recensie:

Regie: Bart Layton | Cast: Frédéric Bourdin, Adam O'Brian, Anna Ruben, Cathy Dresbach, Alan Teichman, e.a. | Speelduur: 99 minuten | Jaar: 2012

“Truth is stranger than fiction”, zei Mark Twain. Deze uitdrukking geldt zeker voor de documentaire The Imposter, waarin een meesteroplichter zich voordoet als een vermist jongetje en de hele familie om de tuin weet te leiden. Nicholas Barclay is veertien wanneer hij verdwijnt in San Antonio, Texas. Drie jaar later krijgt zijn familie bericht dat Nicholas is gevonden in Spanje. Hij zou daar terecht zijn gekomen via een pedofielennetwerk, althans dat vertelt de gevonden jongen de politie. Het lijkt wel een mirakel dat hij de hel die hij beschrijft, heeft weten te ontvluchten. De familie gaat naar Spanje om hem te identificeren. Ondanks dat hij van een blond jongetje met blauwe ogen is veranderd in een licht getinte man met bruine ogen en dik accent, geloven ze dat het Nicholas is. Ze nemen hem mee terug naar Amerika, waar hij door oude vrienden en familie met open armen wordt ontvangen. Vijf maanden lang woont hij bij de Barclays in tot een privédetective onraad ruikt en een onderzoek start.

The Imposter vertelt meteen dat de jongen die in Spanje zegt Nicholas te zijn, hem niet is. Het is meesteroplichter Frédéric Bourdin die door een samenloop van allerlei omstandigheden zich de identiteit van Nicholas aanmeet. We zien hoe hij het (tot zijn eigen verbazing) voor elkaar krijgt om iedereen voor de gek te houden en welke motivaties daaraan ten grondslag liggen. Daarbij worden alle betrokkenen geïnterviewd, van Bourdin, tot de autoriteiten tot de familie van Nicholas. De scherpe montage, reconstructies, gebruik van homevideo of persbeelden en de goede muziek bouwen de spanning prima op en zorgen ervoor dat je het gevoel krijgt eerder naar een speelfilm te kijken dan naar een documentaire. Telkens weer val je van de ene verbazing in de andere. Hoe is het toch mogelijk dat deze familie niet doorhad dat deze man niet hun verloren kind was?

Net als je denkt dat het verhaal bijna ten einde is gekomen, neemt het een geheel onverwachte wending, die het allemaal nog spannender maakt. Deze wending zorgt er ook voor dat je Bourdin en de familieleden in een ander daglicht gaat zien. Want als Bourdin Nicholas niet is, wat is er dan eigenlijk met de jongen gebeurd? Aan het begin van de film ben je verbaasd dat Bourdin een boekje open doet, tegen het einde is het de vraag waarom andere betrokkenen hebben besloten hun kant van het verhaal voor de camera te vertellen. De manier waarop de interviews zijn opgenomen, waardoor ze direct in de camera praten, zorgen dat je nog nauwer betrokken raakt bij het verhaal.

Aan het einde blijf je met veel vragen zitten, maar dat doet niets af aan de voldoening die deze documentaire geeft. The Imposter zal dankzij de sterke mix van een ongelofelijk waargebeurd verhaal, goede opbouw en openhartige medewerking van alle betrokkenen vast en zeker de boeken ingaan als een van de betere documentaires van de afgelopen jaren.

donderdag 20 juni 2013

Surprise party

Aangezien goede en dierbare vriend Ayaz 50 jaar is geworden afgelopen donderdag, besloot goede vriendin Heleen om een surprise party voor hem te organiseren. Het was een heel gedoe, mede omdat we het natuurlijk heel erg geheim moesten houden. We hebben samen eerst een prachtige uitnodiging gemaakt, op allerlei manieren zijn de uitnodigen verstuurd, weggebracht, persoonlijk overhandigd. Mensen zijn nog een keer extra uitgenodigd via persoonlijke gesprekken. Kortom het is een hoop geregel geweest, maar het is gelukt. Natuurlijk ging er wat mis, werd er een mail gestuurd die niet had moeten worden verstuurd, paniek in de tent, als Ayaz het maar niet had gelezen, dus snel wissen, hopen dat hij het had gezien en dat we op tijd waren om hem te verwijderen op alle apparaten die mail kunnen ontvangen. Uiteindelijk moest natuurlijk nog een plan bedacht worden om Ayaz uit zijn huis te krijgen, daar is dochter Lisette heel vindingrijk in geweest. Zij zou Ayaz gaan bellen en hem vertellen dat haar zoon, die de talentklas culinair heeft gevolg, graag voor opa Ayaz wil koken en dus moet hij het huis uit. Gelukkig trapte Ayaz hierin en ging het goed, is hij samen met vriendin Heleen vertrokken naar een cafe om lekker te zitten en lekker te praten. Voordat dit allemaal geregeld was, werden ineens taken verdeeld voor wie wat zou gaan doen. wie komt helpen, wie maakt wat, ik kreeg ineens de opdracht om gevulde eieren te maken, het was even slikken maar nadat ik aan het idee was gewend, kreeg ik er zowaar zin in. In overleg met Lisette besloot ik om 40 eieren te koken zodat we in totaal 80 gevulde eieren zouden kunnen serveren voor de 35 man die zouden komen.. Donderdag ochtend, gelukkig ben ik de eerste twee uur vrij  heb ik uitvoerig de eieren eerst gewassen en daarna in de pan op het fornuis aan de kook gebracht zodat als ik dan vanmiddag thuis kom ze in ieder geval goed afgekoeld zijn en dat ik de vullingen kon maken. Dus terwijl ik aan het werk was begon er ergens een alarm knopje te rinkelen van, ik ben vergeten het gas uit te doen.. en dan begint het duivel en engelen spel in mijn hoofd, met zinnen als, doe toch niet zo gek, dat ben je niet, is een macht der gewoonte, en dan de andere stem, je weet het nooit je was op een gek tijdstip aan het werk op het gasfornuis en meer van dat soort dingen. Gevolg is dat ik dan dus inderdaad dan de hele dag onrustig ben totdat ik eindelijk thuis kom en zie dat juist het gas toch uit is. Toen ik thuis kwam meteen begonnen met de 40 eieren te ontpellen en wat is dat een werk, vreselijk en ze werkten niet mee, soms hield ik alleen het eigeel over en soms was het eiwit wel erg uitgedund maar ik heb het gered.
Om 10 over 4 stond ik bij het huis waar de jarige woont en dus meteen aan de slag met de eieren klaar te maken, lekker aan de gang met mayo, uienpuree en augurkenpuree, en wat kruiden en zo lekker door. Uiteindelijk al het eigeel in een bak en in de slagroom spuit en de eieren gevuld. heerlijk simpel en snel. Ondertussen was een ieder druk bezig met het versieren van de kamer met slingers  en met ballonnen. Om half 7 waren de meeste gasten inmiddels gearriveerd en kon de jarige gebeld worden dat hij mocht komen met zijn vrouw. Op het moment dat de deur openging, was de verbazing erg groot voor hem en schoten de tranen in zijn ogen en hij was blij en vond het prachtig, wat een mooie manier van een cadeau te geven aan een dierbare vriend die jaren geleden in Nederland is gekomen met lege handen en ineens beseft hoeveel mensen om hem heen zijn en van hem houden..
het was met recht een geslaagde en zeker mooie avond en een mooie verjaardag
 




woensdag 19 juni 2013

lore (film)

 
Vanavond, ondanks de voorspellingen van het noodweer toch lekker met een stel vrienden naar het parkfilmhuis gegaan om te gaan kijken naar de film Lore. De voorfilmpjes waren erg aanlokkelijk en dus leek het ons goed om deze film te gaan bekijken. Ik moet zeggen het was wederom een indrukwekkende film. Ik had vanaf het begin tot het einde geen moment dat mijn aandacht verslapte, bleef kijken en zat helemaal in de film. Prachtige filmbeelden, mooie momenten, goed spel.. een aanrader. Vond het een beklemmende film, zeker toen de pauze kwam had ik het gevoel dat ik na een begrafenisdienst achter de kist aan liep, maar dat was niet zo. Het idee dat een film je zo kan grijpen en kan raken dat je dat gevoel krijgt zegt toch iets over hoe goed een film is.. een absolute aanrader.
 
recensie van de film:
 
Regie: Cate Shortland | Cast: Saskia Rosendahl (Lore), Nele Treps (Liesel), Mika Seidel (Jürgen), André Frid (Günter), Kai-Peter Malina (Thomas), e.a.| Speelduur: 108 minuten | Jaar: 2012

De recentste Australische Oscarinzending voor beste niet-Engelstalige film is opgenomen in Duitsland, heeft een Duitse cast, bevat louter Duitse dialogen en speelt zich af in de nadagen van het Derde Rijk. Als je niet beter zou weten, zou je Lore dus zonder enige bedenking scharen onder de grote hoeveelheid Duitse filmproducties van de afgelopen jaren waarin het Holocaust- en oorlogsverleden onder de loep is genomen. Maar goed, met een Australische regisseuse en het budget grotendeels afkomstig uit haar moederland, had de film de juiste papieren om uit te komen voor Australië. Het is tekenend dat Amour de Oscar binnenhaalde voor Oostenrijk, terwijl de ingezonden film zich afspeelt in Frankrijk en bevolkt wordt door Franse acteurs die zich uiten in Franse dialogen. Ook bij de winnaar waren dus de nationaliteit van de regisseur en de herkomst van het budget doorslaggevend. Het blijft een apart gebeuren, die Oscars.

Toch liggen de zaken bij Lore net iets gecompliceerder. Zo is het verhaal gebaseerd op een boek van een Britse schrijfster en is de regisseuse getrouwd met een Joodse man wiens familie in de jaren dertig het opkomende nazisme ontvluchtte. En in tegenstelling tot veel Duitse genregenoten is Lore niet echt een film waarin Duitsland als natie geconfronteerd wordt met zijn eigen duistere verleden, maar gaat het er meer om hoe de wandaden van de ene generatie de volgende nog jarenlang zullen worden aangerekend. Een dergelijk verhaal heeft baat bij een vertelling door Britse en Australische buitenstaanders omdat het niet om schuld gaat, maar om beschuldiging. Die volgende generatie zien we vertegenwoordigd door de vijf kinderen van een SS’er. Enkel de oudste dochter, Lore, is geboren voor 1933, maar geen van hen kent een ander leven dan hetgene onder het naziregime dat zojuist aan diggelen is geslagen.

Wanneer de oorlog voorbij is en beide ouders door de geallieerden zijn opgepakt, is het aan Lore om te waken over haar jongere broertjes en zusje. Geheel aan hun lot overgelaten, besluit ze een veilig heenkomen te zoeken bij hun grootmoeder. Maar met het land in puin, opgesplitst in verschillende zones, zonder rijdende treinen en nauwelijks geld op zak, resulteert dat in een zware tocht vol ontberingen. Door enkele doelloze scènes duurt het helaas net te lang voor deze reis van start gaat en ook daarna is niet gelijk elke passage even boeiend. Gelukkig wordt de situatie direct een stuk interessanter wanneer het vijftal vergezeld wordt door een Joodse leeftijdsgenoot die net de gruwelen van Auschwitz heeft overleefd.

Door de hoofdrol van een tienermeisje dat in een ruig landschap haar broertjes en zusje poogt te beschermen tegen de boze buitenwereld, doet Lore geregeld denken aan Winter’s Bone. Net als in die film zit de camera dicht op de huid van de personages en wordt het landschap met al zijn ingestorte huizen (evenals de vele door ongedierte aangevreten lichamen) met veel detail in beeld gebracht. Jammer genoeg wordt daarbij geen gebruik gemaakt van een steadicam, wat resulteert in erg wiebelig camerawerk dat vooral in de statisch bedoelde shots behoorlijk afleidt. Gelukkig staat daar tegenover dat Saskia Rosendahl in de titelrol een prestatie levert die niet onderdoet voor de doorbraakrol van Jennifer Lawrence in Winter’s Bone. Daarbij helpt het zeker dat haar personage ondanks een jonge leeftijd niet vrij is van tekortkomingen. Zo blijkt het antisemitische gedachtengoed waarmee ze is grootgebracht gewoon te zijn aangeslagen.

Hoewel Lore op een aantal punten goed scoort, weet de film uiteindelijk toch net niet de top te bereiken. Daarvoor is de regie niet altijd strak genoeg, resulterend in te veel scènes die ‘in medias res’ beginnen of eindigen. Wat overblijft, is een uiterst degelijke film die vooral interessant is vanwege de subtiel aangesneden thematiek. Want ook al zijn de personages onschuldig aan alles wat de generatie van hun ouders ze in de voorgaande jaren heeft gedaan, ook zij zullen daarvoor moeten lijden om vervolgens nog jarenlang door de internationale gemeenschap verantwoordelijk te worden gehouden. Maar hoe lang kunnen zij in de puinhopen van het Derde Rijk hun handen eigenlijk schoon houden? Lore is weliswaar geen meesterwerk, maar wel een film die de genoeg stof biedt voor een goede nabeschouwing. En dat is vandaag de dag al heel wat.

en dat is een geit...

Op hele warme dagen, zoals vandaag dat het gewoon benauwd is en dat je echt met het zweet in je t-shirt loopt, bedenk ik vaak voor de laatste uren iets om te gaan doen met de kids, mede omdat ik het  zelf ook erg vervelend ga vinden steeds binnen te zitten. Het meest bijzondere is wel dat ik dan altijd weer erachter kom dat de kinderen van de isk dit het leukst vinden. Die vinden het heerlijk om buiten te zijn. Het voordeel van deze kinderen te hebben op woensdag het 7de uur is wel dat je met ze naar buiten kunt en dus naar de kinderboerderij. Het moment van dat ze beseffen dat we met elkaar gaan lopen en dat we buiten zijn vinden ze al magisch, want het is geen standaard les. Met deze kinderen loop ik dan door het park, praat wat met die ene of met die andere, soms vertel ik wat, en samen met juf Marieke hebben we al vreselijk veel lol. Bij aankomst vertel ik ze altijd de regels van wat wel en wat niet kan en mag, en laat ik ze lopen door de boerderij, al valt het me altijd weer op dat ze toch het liefst bij mij of bij Marieke zijn, wat niet zo vreemd is het is onbekend en dus ook heel eng ergens. We belanden altijd eerst bij de geiten, en ja hoor de meiden willen erin, natuurlijk ontsnappen er een paar, en dan zie ik hoe charmant onhandig ze zijn.. geweldig gewoon om te zien. Ook zie je dat sommige kinderen bang zijn voor de  geiten , maar ook een aantal hebben dat niet. Die zitten meteen aan de dieren en praten met ze. Het is prachtig om te zien dat ze dan even zo met zichzelf en met een dier bezig zijn, prachtig. Een meisje uit Somalie, die net bij ons is, liet meteen even zien hoe je een geit pakt, je pakt hem ergens bij zijn ruggengraat en trekt hem naar je toe en dat dier is zo mak als wat, dan til je het dier op en... verder is ze niet gekomen, ik riep al meteen niet doen dat mag niet... al zag ik toch ergens een blik van joepie gratis vlees.... maar nee dat was het dus niet. Zo zie je maar hoe het soms ineens kan veranderen. Het is met deze kinderen genieten als ze daar lopen, ze gaan samen op onderzoek uit, ze kijken samen naar de dieren en aaien ze, knuffelen ze en roepen dan ook mees maak een foto en dat doen we dan ook, de fotos staan dan ook onder de link die je straks kan volgen. Het mooie is dat je dus toch met die kinderen in gesprek komt, en ze je vertellen over hoe de dieren heten in hun land etc. Dit blijf ik een van de leukste lessen vinden met de kids mede omdat ik ze dan erg goed kan bereiken en goed me ze kan praten en ze zie genieten. Altijd spectaculair is het varken natuurlijk, het jochie uit Thailand zegt alleen maar als hij het varken ziet. Zo groot, is dat dier zo groot.... en kan zijn verbazing hierover niet onderdrukken.. prachtig
om meer fotos te zien van wat wij zagen volg gewoon onderstaande link

 

dinsdag 18 juni 2013

de eerste warme dag

Het is een feit, het is waar, ik heb het zelf niet zo meegemaakt, omdat ik aan het werk was vandaag, en als bonus nog een extra training mocht volgen over het gebruik van de i-pad, en ik moet bekennen dat ik nog steeds niet goed weet wat ik er mee moet en kan, maar wie weet kan ik volgende week na de apple training wel alles op dat ding. Veel nieuwe dingen geleerd, maar dat gaat dan zo snel dat ik het alweer kwijt ben voor ik het in mijn systeem heb gezet. Gevolg is natuurlijk dat de i-pad voor mij een luxe apparaat blijft waarmee ik dan heerlijk op welke plek ik ook maar wil kan gaan zitten te klooien...
Gelukkig waren de trainers ook van menig dat het eigenlijk veel te warm is om binnen te zitten, zodat we vroeg klaar waren. Meteen ben ik daarna gaan sporten, en dat is heerlijk, ondanks de warmte zit je toch lekker binnen in een airco en geniet je van het lichamelijk bewegelijkheid van je lichaam.. heerlijk. Nadat ik 3 kwartier mijn lichaam in de cardiostand had gezet ben ik snel even langs de big bazar gegaan omdat ik in het krantje had gezien dat er fluor sjaals waren die ik kan gebruiken bij mijn lessen met black licht. Het nadeel van deze winkel is dat je er naar binnenloopt en je echt alleen voor die sjaals gaat en toch eruit komt met weer dingen die je eigenlijk dacht niet nodig te hebben, maar die zo verleidelijk zijn dat je het maar meeneemt. Snel nog even de aldi in, waar ik een paar boodschappen moest halen voor de avond, rustig naar huis gereden om inderdaad te voelen dat het wel heel heel warm is... De was aan gezet, de lange broek uit, het t shirt zonde mouwen aan, korte broek aan en heerlijk dartelen door het huis om het eten voor te breiden. Na het eten lekker in bad, om al het zweet van de dag weg te spoelen en dan, eindelijk kan het, het is niet meer heel erg warm maar wel aangenaam en dus heerlijk op het balkon gaan zitten met mijn i-pad en heerlijk wat spelletjes zitten te doen. kaarsjes aan, olie lampje aan en het is genieten.. Laat de zomer maar komen  ik kan het aan en ik verheug me op de vele avonden lekker op mijn zitzak zittend, al dan niet met gezelschap, genieten van de rust die er is...

maandag 17 juni 2013

ik leef in mijn droom (flard)

 
ik leef in mijn droom
 
Elke dag weer
open ik mijn ogen
om ze weer snel te sluiten
langzaam komt het besef
dat het echt is
dat ik echt weer terug ben
in het leven waar
ik zo van geniet
steeds weer
sluit ik dan weer
even mijn ogen
zie dat wat was
wat nu is
ik knijp me in mijn armen
ik besef
dat ik leef in mijn droom
die ineens
waarheid is
 

zondag 16 juni 2013

Artis

Omdat het boekje van het Spoor soms prachtige acties heeft wat dan ook meteen heel nederland op de been brengt en dus het voor enorme rijen etc zorgt, besloten vriendin Kitty en ik om een bezoek te wagen aan Artis. De aanbieding was, 2 kaartjes 1 betalen. Dierentuinen zijn vaak heel heel duur, en daarom door deze actie kwam het bezoek aan het oudste en midden in de stad gelegen dierentuin wel erg mooi uit. Ik heb al vele dierentuinen bezocht maar Artis nog nooit geweest, terwijl het een lust voor het oog moet zijn. vol goede moed vertrokken we naar Amsterdam om daar bij de Arena te gaan parkeren, dit bekijken we meestal al ver van te voren, dit keer dus niet.. met als gevolg dat we dus inderdaad voor een dichte arena stonden wegens de een of andere activiteit in de arena. Gelukkig kregen we een kaartje mee waar we ook gebruik konden maken van de p en r regeling in Amsterdam, parkeren voor 8 euro en twee gratis kaartjes voor de tram, wat wil je nog meer denk ik dan. Samen onderweg naar Bos en Lommer, daar stopt de tram die we moeten hebben, hadden we snel uitgezocht dus gaan met die auto. op weg naar Klein Marokko.. prachtig als je daar dan rijd en je want je terug in Marokko maar waar je dan verstaanbaar bent. Meteen de auto geparkeerd en door naar de tramhalte om tot de ontdekking te komen dat we onze kortingsbon waren vergeten, daarom terug naar de auto, bon halen en terug naar de tram, die keurig, en daar bewonder ik Amsterdam om op tijd reden. We stapten in en konden gewoon lekker blijven zitten, en als we dachten dat we het fout deden dan was er steeds iemand die ons dan de weg wees. zo hulpvaardig en zo aardig heerlijk. Na een lange rit naar Artis, met een onverwachtse wending in verband met een overstap, kwamen we aan bij ARTIS, het paradijs op aarde, daar waar ik altijd al heel graag heen wilde, om tot de ontdekking te komen dat er kennelijk meer mensen deze actie bon hadden en er een rij stond die nog langer was dan bij de Sacradie in Barcelona, met blik naar Kitty die met dezelfde blik naar mij keek, van dit gaan we dus niet doen.. zijn we omgedraaid en zijn we heerlijk gaan slenteren door Amsterdam, waar je dan toch bijzondere dingen ziet, zoals een prachtige tekst op de muur, een fiets vol met badeendjes, en een brug waar allemaal sloten aan hangen waar teksten opstaan, en soms gewoon een mooi plaatje van twee beesten, om zo bij diverse leuke winkeltjes langs te lopen en te genieten van de mensen in Amsterdam Als klap op de vuurpijl hebben we toch maar een rondvaart gemaakt in amsterdam, dat moet je ook een keer meemaken toch. De boot was geweldig we zaten er met 4 personen op en het was eigenlijk een prive reis heerlijk.. Na de boottocht zijn we lekker heel fout gaan eten bij de mac en daarna naar huis gereden, na een geweldige leuke middagje in Amsterdam









 

zaterdag 15 juni 2013

Bizar

 
Bizar eigenlijk, ik sta deze ochtend op in alle rust en kalmte,  ontbijt relaxt, loop wat te rommelen in huis en dan bedenk ik me dat ik naar de sportschool ga, lekker vroeg want je ik was vroeg op, al was het gisteren laat, maar toch dan maar even doorpakken meteen. Terwijl ik nog half duf mijn deur uitloop met mijn flesje water in mijn hand, kijk ik altijd uit gewoonte alvast waar de auto staat, zodat ik niet in mijn dufheid de verkeerde kant op loop. Terwijl ik dus een blik werp over de balustrade zie ik ineens een auto staan voor de laatste tocht naar de laatste rustplaats. Ik knipper een paar keer, maar ja er staat echt zon auto voor mijn deur, met daarnaast een man in grijs pak met een serene blik, en een gepaste uitdrukking. Ik vraag me wel eens af of ze hier een training voor krijgen of dat het een natuurlijke uitdrukking is. Ik blijf even staan kijken en besef me ineens dat ik niets weet van iemand die is overleden in mijn flatcomplex, sterker nog heb geen idee op welke etage het is. Ik ben maar naar beneden gelopen en dacht laat ik vooral respectvol zijn, en wat rustiger dan ik normaal doe, want de dood dien je met respect te behandelen tenslotte, je weet nooit wanneer hij voor jou komt. Keurig  met gepast pas en ik heb ook maar geoefend op die serene blik, ben ik de deur uitgelopen om maar naar mijn auto te lopen, die natuurlijk zo geparkeerd staat dat de wagen van de laatste reis, hier zo staat dat ik met pijn en moeite eruit kan komen. Je gaat natuurlijk ook niet vragen of ze de auto even aan de kant kunnen zetten omdat jij uit je parkeerplaats wilt.. Heb deze meneer denk ik wel iets te vrolijk gegroet, omdat heel zacht met een zoet gevoisde stem ik inderdaad het antwoord kreeg dat hij mij ook een goede morgen wenste. Daarna ben ik in de auto mijn kansen gaan berekenen, of ik wel of niet uit mijn parkeer kon komen, na wat heen en weer steken, bleek het te kunnen. Ondertussen zag ik uit een appartement op de eerste etage een hele groep mensen komen lopen die in het zwart waren, en die onderweg waren naar de auto om de laatste eer te bewijzen aan de overledene. Snel even gekeken natuurlijk welk nummer het was om na het sporten in ieder geval even te kunnen kijken wie het is. Het ergste vind ik wel, dat ik bij thuiskomst, nadat ik toch nog even in hoofddorp was wezen shoppen, helaas niet echt geslaagd, het nadeel van ouder worden is dat je steeds meer beseft dat je al heel veel dingen hebt dus heb je steeds minder reden om geld uit te geven, ik keek bij het naamplaatje van het huis van de overledene, en ik heb geen idee wie dit is.. Dit vind ik afschuwelijk om eerlijk te zijn omdat ik de meeste mensen wel ken en weet wie ze zijn maar van deze mevrouw heb ik geen idee. Mijn vermoeden is dat ze van Indische afkomst is, te zien aan de nabestaanden, maar ja dat zegt ook niet alles.. In ieder geval hoop ik dat ze in vrede rust en dat ze een mooie begrafenis heeft gehad
 

vrijdag 14 juni 2013

wet van Murphey 12

 
De eerste wet van het debat:
"Discussieer nooit met een gek
de mensen kunnen het verschil niet zien"
 
De waarneming  van Yasenek:
"Kussen is een manier om twee mensen
zo dicht bij elkaar te krijgen
dat ze niet zien wat de ander mankeert"
 
Het inzicht van Van Buren:
"uit een boek leert men altijd wel wat
al was het maar dat men beter een ander
had kunnen kopen."
 
De wet van Herbert:
"Berouw is goed, onschuld beter."
 
Het lemma van Sullivan:
"Kunstmatige intelligentie zal het altijd winnen
van biologische domheid"
 
Het inzicht van Bob Dylan:
"Als je niets hebt
heb je ook niets te verliezen"
 
De wet van Sarah:
"Je vakantieliefde ontmoet je altijd pas
aan het einde van de vakantie"
 
De definitie van relatie:
"Problemen oplossen
die je in je eentje niet hebt"
 
De regel van Acheson over bureaucratie:
"een memo wordt niet geschreven om
de lezer te informeren,
maar om de schrijver te beschermen"
 
 
 

donderdag 13 juni 2013

examen uitslag

Op deze ochtend, nog niet wetend wie van mijn oogappeltjes allemaal geslaagd zijn, zit ik toch maar weer ff te wachten wie wel of niet wie een herkansing heeft etc. Het is spannend en zeker ook erg vreemd dit jaar, door het gedoe dat er enkele examens zijn gecopieerd en dat dezen zijn verspreid, Leve de sociale media, maak 1 foto en voor je het weet staat het wereldwijd op het net, dus het verspreiden is niet zo lastig. Maar wat een ellende geeft dit soort acties, onafhankelijk van wie het gedaan heeft, ik had de hoop dat de inspectie sneller met een goede oplossing zou komen, maar helaas dat gebeurde niet. Natuurlijk kan ik begrijpen dat het niet gemakkelijk is om tot een goede aanpak en oplossing te komen maar om nu tot de laatste dag als de examenuitslagen binnenkomen te wachten en dan ook nog om 17.00 als het nieuws moet komen, te wachten en te zeggen dat ze het nog niet weten, dat maakt het wel extra lastig voor de kandidaten die toch ook in spanning zitten. Gelukkig waren een aantal van mijn oogappels geen leerlingen die economie hadden gedaan dus die wisten het gisteren al dat ze geslaagd waren, en dan ben ik weer zo trots op ze, dat ze dit hebben gedaan, zeker nu we met twee afdelingen werken en de leerlingen dus een andere manier van les geven hebben gehad, ben ik extra benieuwd of ze wel of niet er door zijn. Op dit moment weet ik dat er 96% is geslaagd dus dat is een mooie score vind ik voor onze school, en nog wat herkansingen in het vizier moet het volgens mij lukken dat we toch weer heel ver komen. Toch blijkt mijn grootste zorgenkind te zijn gezakt, die heeft een herkansing, en het mooie is, zijn vriendin is ook gezakt, en wat zegt hij , ik vind het erger voor haar.. zo lief en zo teer, dat raakt me, omdat ik al veel te vaak ook de andere kant heb meegemaakt van hem. Ik moet ook meteen terug denken aan mijn eigen examens, die voor de mavo, het pretpakket wat het advies was, haalde ik toch maar mooi even tegen alle verwachtingen in met 2 zessen 2 zevens en 2 achten, iedereen in volle verbazing achterlatend. Ik was eerder voor de havo in Stadskanaal afgewezen omdat men vond dat ik niet slim genoeg was, toen bleek dat kinderen die ze wel hadden aangenomen , maar die dus gezakt waren niet konden komen ben ik werkelijk suf gebeld om alsnog naar hun toe te komen. Helaas had ik voor mezelf al de keus gemaakt om naar een andere school te gaan in Emmen en dan tijdelijk op kamers te gaan, dus dat heb ik ook volgehouden, en nog geen dag spijt van gehad. Ik zie me nog met een aantal leerlingen uit Mussel op de fiets gaan om onze diploma te halen, wij hadden nooit er aan gedacht dat ook de ouders mee zouden moeten, dat deed je in die dagen gewoon niet. Bij de havo weet ik nog dat ik niet zo zeker was of ik het had gehaald, dus ik ben toen de uitslag zou komen maar een heel eind gaan fietsen en ben pas na 2 uur terug gekomen zodat ik wist als ik de hoek om zou komen ik wel of niet geslaagd zou zijn want mijn moeder zou zeker dan met een vlag klaar staan, en ja hoor dat was ook zo. Ook weer hier, nooit aangedacht om mijn ouders mee te vragen voor de uitreiking, weer in mijn eentje in de bus er heen en hem in ontvangst nemen, bizar dat je daar als puber niet eens over nadenkt. uiteindelijk op de PA, heb ik mijn naam eer aan gedaan, ik heb zowel het centraal examen als het godsdienstexamen met een herkansing gehaald, heel bijzonder was dat ook wel weer. Het godsdienstexamen moest vooral een scriptie zijn die je moest verdedingen ik had als thema de kinderen in de bijbel, alleen bleek ik een kinderbijbel te hebben met hele andere verhalen dan men gangbaar acht, dus ja dat was even slikken voor velen, maar uiteindelijk was ik toch met een dikke 8 er door. Het examen van de PA, was helemaal schokkend, ik zie die man van CUMA nog zitten, weggedoken achter een blad papier, met zijn iets te veel op een varken gelijkende uitdrukkingen en ogen, naar mij kijken en dan de vraag stellen, wat er op blz 54 stond van dat boek... en hij dacht kennelijk dat je van alle 20 boeken die je moest lezen over twee verschillende onderwerpen dat dan wel zou weten, want je moest het bestuderen, Ik besef me nu dat ik toen gewoon had moeten zeggen dat ik zo het niet heb gelezen en als hij er op uit is om mij te laten zakken, wat me niet verbaasde achteraf, want ik was behoorlijk dwars etc in die tijd, hij zo het examen moet afnemen maar dat ik denk dat het gaat om argumenten etc waar ze ook vandaan komen en dat we een gesprek moeten voeren over de onderwerpen die ik had bestudeerd zoals de dood in de verdrukking en het onderwerp seks voor geestelijke gehandicapten, wat tegenwoordig mensen met mogelijkheden heet, of met een verstandelijke beperking. Helaas als ik toen het lef had wat ik nu had dan was het heel anders verlopen en had ik waarschijnlijk ook een herkansing gehad maar had ik me wel beter er over gevoeld omdat ik was gaan staan in plaats van me te laten kleineren. Uiteindelijk mocht ik in augustus dan een her doen en daar kwam ik glansrijk doorheen, en was geslaagd, vaak denk ik nog dat deze ervaringen mij erg hebben gevormd, mede omdat ik doordat ik de andere kant zo ervaren en gevoeld heb dat ik juist daarom misschien wel de leerlingen beter aanvoel en met ze om kan gaan. Het is bijzonder dat ook bij het uitreiken van deze diploma mijn ouders er niet bij waren maar wel Susan mijn hartsvriendin die nog steeds in mijn leven is, dit is een vriendschap dat nooit kapot kan gaan. Als ik zo achteraf deze examens bekijk, en dan heb ik nog lang niet alle examens verteld, zie ik dat ik veel met herkansingen heb gedaan en dat ik daardoor toch een voller mens ben geworden naar mijn idee. Ik ga vreselijk duimen voor mijn oogappel en ga zo hard duimen dat hij het gaat halen dat het niet anders kan dan dat het moet lukken
 

woensdag 12 juni 2013

Silver linings playbook(film)

Vanavond met vriendin Heleen, vriend Ayaz, vriendin Els en vriendin Stella naar de film Silver linings playbook geweest. Bij een andere film hadden we een voorfilmpje gezien en deze film viel vooral op door zijn prachtige scene's en vooral de opmerkingen van de hoofdrolspelers. Ik vond het een film die leuk is en wel aardig, niet een kopstuk zoals ik vaak gewend ben. Mijn opmerking was dan ook in de pauze, wat jammer dat de voorstukjes eigenlijk leuker waren dan de film zelf. Toch kan ik het aanraden om te kijken zeker als het gaat om 6 euro in het parkfilmhuis, dan is het een leuke avond uit.
Recensie van de film

Regie: David O. Russell | Cast: Bradley Cooper (Pat), Jennifer Lawrence (Tiffany), Robert De Niro (Pat Sr.), Jacki Weaver (Dolores), Chris Tucker (Danny), Anupam Kher (Dr. Cliff Patel), Julia Stiles (Veronica), John Ortiz (Ronnie), e.a. | Speelduur: 122 minuten | Jaar: 2012

Pat heeft na een metale inzinking alles verloren. Zijn huis, zijn vrouw en zijn baan. Hij woont weer bij zijn moeder Dolores en vader Pat Sr. Maar dit weet hem er niet van te weerhouden om vooral vooruit te denken. Al komt dit waarschijnlijk mede door de manische status van zijn bipolaire stoornis. Wanneer Pat bij vrienden Tiffany, van wie hij denkt dat ze nog gekker is dan hij, ontmoet ziet Pat een kans om opnieuw in contact te komen met zijn vrouw. Tiffany besluit Pat te helpen, maar in ruil daarvoor moet hij haar helpen met een danswedstrijd.

De film kreeg maar liefst acht Oscarnominaties, waarvan alleen Jennifer Lawrence de Oscar voor Beste Actrice in de wacht wist te slepen. Een rol die ze fenomenaal neerzet. Jennifer acteert namelijk dat ze acteert dat ze gek is. Het personage Tiffany lijkt zichzelf verloren te hebben nadat haar man om het leven is gekomen tijdens zijn werk als agent. Maar eigenlijk weet ze heel goed wat er met haar mis is en gedraagt ze zich gekker dan ze is. Tiffany is de aanjager in de film en vormt meestal de basis voor Pats handelingen. Een krachtige rol die Jennifer als gegoten lijkt te zitten. Bradley Cooper in de rol van Pat is heel wat anders dan we over het algemeen van hem gewend zijn. Bradley laat met deze rol zien dat hij meer in zijn mars heeft dan een goed gelikte player spelen en zijn nominatie voor Beste Acteur was dan ook zeker niet onterecht.

De nominatie van Jacki Weaver voor Beste Vrouwelijke Bijrol was na het zien van de film echter wel verrassend. Hoewel ze haar rol als moeder van Pat en meest ‘normale’ personage uit het verhaal aardig neerzet, is haar personage vooral vrij passief aanwezig. Jacki Weaver toont voornamelijk haar ‘verschrikte bambi gezichtsuitdrukking’, die overigens subliem is, maar waarvan de vraag is of je dat Oscarwaardig kan noemen.

Het verhaal van Silver Linings Playbook is fictief, maar weet de realiteit perfect te raken. Rond het onderwerp psychiatrische stoornis ligt namelijk nogal een taboe. Maar het kan iedereen overkomen, het zou niet gek moeten zijn. Dat is precies wat David O. Russell lijkt te willen vertellen. De mensen in Pats omgeving lijken zich te schamen voor zijn mentale toestand, maar Pat en Tiffany hebben zelf ervaren hoe een dergelijke toestand je ineens kan overvallen en dat dit ook gewoon bij het leven kan horen. Zij doen er vrij luchtig over, voelen zich niet per se gek en proberen weer grip op hun leven te krijgen.

Daarnaast zijn de personages die niet bestempeld zijn met een psychiatrische stoornis ook niet altijd even normaal. De gekke trekken van Pat Jr. vertonen grote gelijkenis met de gekke trekken van Pat Sr. Al lijkt Pat Sr. niet helemaal door te hebben dat de appel niet zover van de boom valt. Een mooie manier om te laten zien hoe normaal gekke mensen zijn en hoe gek normale mensen en dat dit eigenlijk helemaal niet zover uit elkaar ligt. Waardoor de film meteen ook tot de verbeelding spreekt.

Een film met een sterke cast die het onderwerp en bijbehorende taboe prachtig weet te belichten. Jammer alleen dat het verhaal zo’n voorspelbaar einde heeft. Het ultieme Hollywood feelgoodmomentje haalt de hele boodschap van de film in een keer onderuit. Zo is het leven niet en daar moeten we ook niet steeds naar willen streven. Juist dat rauwe randje dat bij het echte leven hoort, is zo mooi om naar te kijken.


dinsdag 11 juni 2013

brandweer (lotus)

Vandaag was een bijzondere dag voor mij, wel erg druk maar heerlijk, ik kom er steeds vaker achter, als ik het druk heb voel ik me heerlijk. Het begon ermee dat ik onder het tweede uur, waar ik vrij ben, lekker naar de sportschool ben gegaan om even in 45 minuten het hele lijf aan te pakken. Mijn methode van nu is niet langer dan 60 minuten per dag in de sportschool, dit werpt inmiddels zijn vruchten af zoals al eerder te lezen was. Daarna mijn lessen gedraaid, waar ik met de leerlingen een nieuw soort les aan het doen ben, dit is voor ze even lastig maar ze vinden het wel erg leuk en genieten enorm. Aan het einde van de dag heb ik de leerlingen van de muziektheater klas de opdracht gegeven om te gaan filmen terwijl ik er niet ben, en het mooie is ze hebben dit ook gedaan, ze doen het en werken erg zelfstandig. Ik kon hier niet bijzijn omdat ik een scholing had tot aandachtsfunctionaris van huiselijk geweld. De middag vloog om, al dacht ik in het begin dit gaat een lange zit worden, dit viel gelukkig mee, mede omdat het wel veel theorie was maar er heel veel afwisseling zat in de aangeboden stof. Nadat de middag omvloog, even snel naar huis, waar ik een kleine salade heb gegeten om daarna door te vliegen naar de klus die ik heb voor de brandweer. Deze klus was gaaf, hij werd gegeven door een oud maatje van de brandweer van mij, en dat is heerlijk om met hem samen te werken, heerlijk. we hebben toch heel veel humor samen en het is ontspannend werken wat het extra leuk maakt. We  moesten twee senarios spelen,  in de eerste was ik een bestuurder die een fietser aan had gereden en die dus behoorlijk last had van zijn nek en die steeds verwarder werd. Daarna moest ik een man spelen die zijn arm onder accuzuur had gekregen, helaas moest ik even bedenken hoe dat ging en hoe dat zit, maar mijn mede lotus wist hoe dit er uit zag en heeft me dit laten zien, dat is zo mooi van met elkaar lotussen, omdat je elkaar ook dingen kunt leren. aan het eind van de avond naar huis om daar nog dit blogje te schrijven en om na te genieten van een heerlijke harry dag..

maandag 10 juni 2013

al valt de hemel (flard)

 
al valt de hemel
schuilend in jouw liefde
die mij op elke manier
laat voelen dat ik er mag zijn
die mij vleugels geeft
als de dag wat minder lacht
ik kijk in jouw ogen
die stralen
ik weet het meteen
het is goed
dat al valt de hemel
ik overleef elke tegenslag
gewoon omdat ik
altijd in jouw armen
schuilen mag
 

zondag 9 juni 2013

onder de linden.....

Zondag met vriendin Heleen en vriendin Kitty naar de tuinmarkt onder de linden geweest. Dit schijnt het uitje te zijn in Noordwijk, en aangezien ik vind dat je alles een keer moet proberen was ik er meteen voor in toen vriendin Kitty vroeg of ik zin had om met haar en vriendin Heleen hier naar toe te gaan. Het is namelijk in het oude gedeelte van Noordwijk dus  dat is al het bezoeken waard vind ik...We konden met elkaar heerlijk dwalen over de markt, waar vooral veel bloemen waren, en er waren zwarte violen.. zo mooi.. en ik wilde ze zo graag, maar weet ik ze zijn 1 jarig en 5 euro voor 1 jaar vind ik wat veel, daarom maar niet gedaan. Heb er nu ergens wel spijt van, maar troost me met de gedachte dat ik toch geen bak meer heb waar ze in kunnen. Nadat we 'T is ook Schitterend, hebben horen spelen op het plein, die nog steeds het zelfde doen als 3 jaar geleden op de cultuurmarkt op 30 april in Alphen aan den Rijn, zijn we afgezakt naar het strand, om in een heerlijke leuke strandtent, de zeemeeuw, te gaan zitten en te genieten van het uitzicht op het strand en van de meeuwen die heel druk in de weer zijn momenteel omdat er zand op het strand word gespoten en dat zit helemaal vol met scheldieren etc, een feestmaal voor de meeuwen. Uiteindelijk zijn we naar het elfde gebod gegaan, aan de boulevard, en dat raad ik een ieder aan, heerlijk eten in een goed restaurant, heerlijk. Gekozen voor een hoofdgerecht bestaande uit gefrituurde asperges en lasagne en groente, en als toetje een chocolade verrassing.. zo heerlijk en genieten dat bij elke hap je het gevoel hebt dat er een engeltje over je tong piest. Tijdens het eten kwam vriend Ayaz uit de keuken om even te kijken hoe alles ging en hoe het verliep met ons drieeen bij het eten. Heleen is de vrouw van Ayaz, hij kwam op een gegeven moment helemaal stralend aanlopen omdat hij vond dat ik er zo goed uitzag, en vertelde meteen dat de serveersters hadden gevraagd wie die jonge vent was die bij zijn vrouw zat, hij vertelde dat ik zijn vriend ben en ook de vriend van zijn vrouw, waarop natuurlijk de vraag kwam hoe oud ik was... en ik heb niet zoveel ermee, maar ze dachten op afstand 23 of 24, maar dichterbij zagen ze dat ik 40 moest zijn... Ayaz moest vreselijk lachen en vertelde mijn echte leeftijd waarop de meiden nogal verbaasd hadden gekeken. Ik vind dit wel leuk, maar besef me ook dat de generatie van nu erg slecht is in gokken en inschatten van leeftijden. Jammer toch wel ergens. Na een heerlijke gezellige middag met ons drieeen heb ik in de auto van Kitty gereden omdat ze drie wijntjes had gedronken, en dus is het onverantwoord om te rijden. Tijdens het lopen naar de auto hoorde ik het verhaal dat in Tsjechie je geen slok alcohol mag drinken als je nog gaat rijden, en dat als ze je aanhouden en ze betrappen je op alcohol gebruik dat je dan 2 jaar je rijbewijs kwijt bent.. ik vind dit wel een goede regeling, ik denk dat we dan veel minder ongelukken krijgen in Nederland als gevolg van het drinken van alcohol. Nadat we van auto zijn gewisseld zijn Heleen en ik terug naar Alphen gereden nog nagenietend van een heerlijke dag uit wat we zeker vaker moeten doen..

zaterdag 8 juni 2013

heel heel vroeg.... en geen vogel die zong.. behalve dan die ene duif

Aangezien ik erg goed in plannen ben, zoals al vaker blijkt, had ik me weer eens vastgelegd voor een geweldige leuke klus in Zoetermeer, waar ik echt zin in had. Even was ik vergeten dat ik de avond hiervoor nog naar het zomerspektakel wilde, maar ja dat lost zich dan wel op uiteindelijk, mede omdat ik dan denk, ik zie wel hoe het gaat. Gelukkig wilde vriendin Heleen ook vroeg naar huis en was het leed al geleden. Ik kom wel tot de ontdekking dat het toch wel vroeg is op zaterdag ochtend om op te staan om half 7 kwart over zes, omdat ik bedacht de wekker ging en wil ik op.. maar ja ik had geen keus, dan probeer ik nog even te blijven liggen maar dat werkt dan niet, probeer nog snel even wat spelletjes te doen en de blog te lezen van vriend Frans en dan moet ik opstaan, maar ja deze ochtend was er alleen de blog en verder waren alle spellen uitgespeeld gisteravond dus ja ik moest vroeg op en kon geen reden tot uitstel meer bedenken.. Dus ik stond wankelend naast mijn bed om toch maar de wereld in te gaan. Mijn zo zorgvuldig bedacht zomerspakje lag al klaar, maar met het betreden van mijn woonkamer zag ik het al.. het weer leek nou niet echt warm te worden. dus toch maar snel de wat warmere variant aan gedaan.. en een extra jasje mee voor het geval dat het toch nog kouder zou worden. Tevens wist ik niet wat de oefening precies in zou houden dus ik heb maar wat bedacht dat ik hoe dan ook geen kou zou leiden. Ik kan je verzekeren om om kwart over 7 in de auto te zitten is vroeg. zeker als het door allerlei achterafweggetjes gaat maar daarna is het prachtig, als je over de eerste schok heen bent dat er zelfs om kwart over 7 al boeren met tractoren op de weg rijden en dat je ze niet in kan halen wegens tegenliggers... bedenk dat het kwart over 7 is en dan tractoren die je niet in kan halen omdat er tegenliggers zijn.. dat zou toch verboden moeten worden denk ik zo..
Trouwe lezers van mijn facebook weten inmiddels dat ik op tijd was bij de zaak waar ik moest lotussen, maar voor een dichter deur stond. Daar heb ik toch altijd wat moeite mee, omdat ik weet dat we eigenlijk standaard een half uur voor aanvang er moeten zijn voor eventuele bijzonderheden.
Dit keer ging dat dus niet op, later bleek dat ik achter het gebouw moest zijn dus ik stond verkeerd, dus dat was prima en ik was uiteindelijk keurig op tijd. Gelukkig kon ik meteen om 8 uur de uitleg krijgen over het senario en dat was een makkie, ik moest bewusteloos liggen bij een vat met giftige stoffen, ik zou in eerste instantie ontsmet en geknipt worden, mijn kleren dan , maar dat ging niet door want met kon geen wetsuit vinden, die men had beloofd, en daar had ik op gerekend, al had ik natuurlijk als goede lotus dat allemaal mee genomen, maar nu alleen toevallig een oude broek en een oud tshirt voor het geval dat en dat geval dat was er dus nu ook. maar gelukkig kwam de oefenleiding met een ander plan, dus dat was prima, want ze wilden niet dat mijn kleren geknipt werden, ondanks dat ik zei dat het mocht en kon. Maar ze waren niet over te halen, dus het werd een ander plan wat ze al hadden bedacht op het moment dat ze zouden gaan ontsmetten stapte ik uit het spel en dan werd er een pop neergelegd.. net zo gemakkelijk vonden ze..  Prima dan maar toch het klopt niet.. Daarna begon het wachten, want er was eerst een andere oefening en ik moest pas in ronde twee aantreden, dus ik heb tot 10 uur zitten te wachten en wat heb ik in die twee uur verlangt naar mijn bed... maar ja ik was er nu al en dus niet meer zeuren. Het was een lange zit, mede  omdat ik niet naar buiten kon omdat ik al helemaal geschminkt was dus ja dat was dan niet anders... Toen ik eindelijk mocht aantreden, was het dus inmiddels kwart over 10 en dus ja daar ging ik, ik moest gaan liggen bewusteloos, en lag ongveer 5 minuten toen was ik gered en klaar was het spel.. daarna nog een ronde, en dat duurde 10 minuten en klaar was het spel, normaal zou het scenario dan af zijn en zou ik me kunnen omkleden maar ja men bedacht dat een derde oefening ook wel leuk zou zijn, dus ik mocht nog een keer gaan liggen en nu duurde het precies 7 minuten voor mijn spel als bewusteloze over was.. kortom ik bedacht me later ik heb van 8 tot 12 aanwezig geweest en heel efficient gewerkt als bewusteloze slachtoffer 22 minuten.. dat is toch wel een mooie ochtend waard.
Moet er ook meteen bij bekennen dat dit dan niet mijn ding is, ik wil wat doen, dus ik ben na die tijd na twee broodjes, en weer een tractor onderweg die niet in te halen was nog even snel naar de sportschool gegaan om daar te genieten van toch wel lichamelijk inspanning.. en dat was heerlijk.