Gisteravond was ik al laat voor een afspraak die ik had staan, dus ik ren mijn flat uit en ineens zie ik iets roze liggen.... Ik denk nog ik verbeeld het me, maar dan draai ik me om en ja hoor daar ligt duimelotje, zoals ik haar noem. Zomaar in het hoekje bij de bellen van ons appartementen, in haar eentje zielig te wezen. Hierbij denk ik dan meteen wat vreselijk aardig van iemand die dit popje daar neerlegt om zo een vreselijk huilend kind haar verloren popje terug te geven. Nu vraag ik me wel af wie hier een kind heeft met zon popje, maar goed dat is niet van belang. Bij huilende kinderen denk ik altijd, zoal als laatst in de sportschool, "KAN DAT DING UIT !!!!" Niets is ergerlijker dan een huilend kind, ik heb het altijd met de ouders te doen maar ik word er niet vrolijk van en ik begrijp dan ook wel de moeders die zo hulpeloos kijken en zo overspannen reageren als hun kind de hele dag en nacht, sterker nog de hele week, huilen krijssen en dreinen... Ik moet er niet aan denken. Moet ineens aan een collega denken van mij die in de sportschool stond met haar dochter die huilde, en die zag mijn blik, het meisje ook, het meisje was stil.. Mijn collega de volgende dag tegen mij, oei als blikken konden doden... Het klopt zo kan ik kijken naar die kinderen die huilen. Vriend Frans roept heel vaak als hij een kind hoor huilen. "Ik hoor je nog" Na de beroemde uitspraak van Karen in Will & Grease, die tegen haar personeel roept dat zij ze nog ziet en ze niet wil zien.. Geweldig. Dit poppetje was toen ik terug kwam van mijn afspraak inderdaad verdwenen, ik denk dat hij dus wel goed terecht gekomen is want ik heb in ieder geval geen kind horen huilen in de flat, en dit is natuurlijk ook wel de manier om een verloren iets terug te laten komen, om op een zichtbare plek te leggen zodat het gevonden kan worden..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten