vrijdag 28 februari 2014

nu we niet meer praten (flard)



 
nu we niet meer praten
 
zwijgend staan we naast elkaar
in de stad van de liefde
we kijken naar alles
wat de moeite waard is
om te zien
alleen raken
we niet meer elkaar
met onze ogen aan
de woorden die
vroeger zo gemakkelijk kwamen
stoppen nu bij het
verlaten van mijn mond
praten over wat was
is wat we doen
niet wat is
zwijgend gaan we verder
op de weg
naar de einde
van ons samen zijn
die zo oneindig
ver weg leek
 
 

verhuizing

 
Het is zover, na jaren tobben, en jaren denken wat ze nu wil, heeft ze de knoop doorgehakt. Eindelijk kan ze het huis waar ze jaren woont, en met mijn vader samen heeft geleefd verlaten. Ze is er aan toe, zoals ze het zelf zegt. Ze is 80 en weet ook dat op een dag ze niet meer kan autorijden. Het dorp waar ze nu woont, is een prachtige rustige omgeving maar ik geloof er niet in dat ze daar gelukkig is als ze niet meer kan auto rijden, en die dag gaat ooit komen. Ze is nu mobiel, maar als ze niet meer kan autorijden dan zit ze, dan heeft ze de plaatselijke buurtsuper, de kerk, en twee buurvrouwen wat haar uitjes zullen zijn, daar moet ze het dan mee doen. In het drop Mussel rijden namelijk geen bussen en ook geen buurtbus, dus je bent voor alles afhankelijk van anderen, dat is nu juist iets wat mijn moeder niet kan en wil. Dat afhankelijk zijn. Dus ze heeft eerst enorm lopen twijfelen tussen Musselkanaal, Stadskanaal en Klazinaveen. Logische gedachten, maar toch, Stadskanaal viel voor mij al af, omdat ik naar mijn idee ze daar het niet leuk zou hebben, ze kent daar niemand. Klazinaveen is een leuk dorp, waar ze opgegroeid is in haar jeugd, mijn vader heeft leren kennen en daar wonen de tantes, maar ja die zijn ook al dik in de 80 dus hoe lang ze daar plezier van zal hebben is de vraag natuurlijk, dan zit ze weer in haar eentje, en het dunt natuurlijk behoorlijk uit haar omgeving. Mijn idee was steeds dat ze beter in Musselkanaal kon gaan wonen, ze kan daar binnendoor naar de Soos met het spel bingo, waar sjoelen is, waar ze naar de bieb kan, zonder dat ze naar buiten hoeft,  tevens zit tegenover daar waar ze kan wonen een bushalte voor het geval ze inderdaad niet meer kan autorijden. Ze zit vlak bij de winkels, dus ideaal volgens mij . Kortom na een jaar lang tobben, en overwegen en bedenken is ze er uit, ze wil verhuizen. Ze had het nog niet gedacht of ineens kreeg ze een woning aan geboden, in het complex wat ze zag zitten, tegens kan ze inderdaad daar binnendoor naar de soos, ze kan er koffie drinken , en ze ziet het zitten. Kortom na een tweetal spannende weken of ze wel of niet zou gaan, heb ik me er niet mee bemoeid, alleen wel gezegd dat ze moet beseffen dat het haar keus is en dat ze zelf eerst moet kijken of ze het wat vind het huis. Nou de kogel is door de kerk, ze gaat verhuizen naar deze flat, omdat ze een leuk uitzicht over het plein waar de markt is, waar ze kan kijken naar de dingen die er gebeuren ze gaat dus. Natuurlijk zal het lastig zijn en zal ze moeten wennen, maar goed het is niet anders en ik denk dat ze het gaat redden en gaat genieten, dat kan haast niet anders volgens mij. Zoals ze zelf al zei, ik ga het paleis met gouden muren verlaten, en dat vind ik mooi. Ik heb er alle vertrouwen in en ik vind haar zo dapper en ben zo trots op haar. Natuurlijk zullen het voor mij en mijn broer roerige tijden worden  ik zal weer veel op en neer moeten reizen, en hoop een paar dagen vrij te kunnen krijgen maar we zullen zien het is voor een goed doel, en wat is er nu mooier dan samen met je broer voor je moeder een verleden af te sluiten, ook voor ons, en om samen naar het nieuwe huis te gaan. Kortom ik zou zeggen kom maar op, wij zijn er klaar voor.. heerlijk

uit eten en het was leuk en goed

Vrijdagavond ben ik met de eetclub uit eten geweest. Het is natuurlijk erg leuk altijd met elkaar omdat we nooit weten waar we terecht komen. Dit keer mochten vriendenstel Yvonne en RenĂ© bedenken waar we zouden gaan eten. Het werd het prachtig aan het meer gelegen restaurant Wollebrand fun, food & events.  Het is een rustig gelegen restaurant en we waren er de enige gasten. Ik hoorde dan ook dat dit restaurant pas voor het tweede jaar ook in de winter open is. Meestal draaien ze alleen maar in de zomer, met de waterskibaan. Onbegrijpelijk dat zon goed restaurant zo slecht bezocht word. Het is inderdaad even zoeken, en zeker niet naast de deur, maar het eten is er geweldig. Het voorgerecht was voor mij een salade met mozzerela kaas en dat op een speciale manier klaar gemaakt. Het hoofdgerecht een pasta met wokgegaarde groente en als toetje een chocolade soes.. heerlijk wat is het genieten dit eten. Nog nagenietend van Rome is dit toch wel het toetje om de vakantie heerlijk af te sluiten. Natuurlijk was het gezelschap ook prima en leuk om mee te kletsen, en dat is het altijd al om eerlijk te zijn. Het is gewoon leuk om deelgenoot te zijn van deze groep prachtige mensen, die houden van het goede leven. Heerlijk.
 



donderdag 27 februari 2014

ach daar zijn de mannen (rome) (deel 1)

Dwalen door de stad, zie je een hoop mensen, ik hou er van om ze op de foto te zetten in een onverwachts moment, niet omdat ze soms super mooi ogen, soms gewoon om de houding, soms omdat ze een blik hebben, soms omdat ze iets uitstralen, maar vooral om ze in een onverwachts moment te fotograferen. Zoals ik elke stad lukt het me vaak om onopgemerkt met mijn camera ze te vangen, hier deel 1 van de fotos van de mannen in rome die ik heb gevangen.
 

















woensdag 26 februari 2014

Rome (dag 5 het vertrek)

 
Heel vroeg, maar net niet te vroeg uit het bed, vandaag worden we door  onze transfer opgehaald om 20 over 9, zodat hij ons naar het vliegveld kan brengen, wij vliegen rond 12.50 dus tijd genoeg, en die 3 uur en 45 minuten slaat voor ons gevoel nergens op maar ja dit is Rome en kennelijk doet men dat dan zo.  Omdat we na het ontbijt altijd terug gaan naar onze kamer waar we dan nog even naar het toilet kunnen, de laatste dingen kunnen doen voor we de straat opgaan, hadden we dit ook maar weer gepland, alleen stonden we vroeger op dan anders. Snel onder de douche, want stinkend in het vliegtuig is natuurlijk geen optie, nog snel even onze laatste ontbijt halen en op eten in ons lunchcafe, waarvan hier boven de ingang. Na het ontbijt naar onze kamer om op ons gemakt nog even op het toilet te kunnen zitten en te genieten. totdat ik net lekker zit, er op de deur geklopt wordt door Susan, "De taxi is beneden en of we snel kunnen komen!!" Ze was gebeld door de receptie. kortom snel van het toilet, met nog half volle darmen, snel de laatste dingen ingepakt, check dubbel check van de kamer  en gaan, de sleutel van de kluis afgeven, de borg ophalen, en dan nog even uitchecken, wat in rome niet veel voorstelt, het is dag zeggen en gaan. Natuurlijk had ik wat geld achter gelaten voor het meisje dat de kamer schoonmaakt. En naar beneden met de lift, de straat op waar al een ongeduldige italiaan staat te gebaren dat we moeten opschieten. In mijn beste engels zei ik nog dat hij wel heel vroeg was, kortom de sfeer was getekend en die is onderweg er niet beter op geworden, de man heeft de hele weg niets meer gezegd en ons niet aangekeken.. Kortom het was een succes die opmerking. Op het vliegveld is het ook erg onvriendelijk, men is bereid om wat te zeggen maar niet om echt te helpen. Dus na wat gedoe met de incheck, daarna in de korte rij, dat is een voordeel als je vroeg bent, voor je bagage af te geven, je kan heel snel in de rij staan en bent zo door alles heen, de douane moesten we nog even zoeken, maar ook op de vraag aan keurige dames in het groen, van de vluchthaven leverde een verveelde blik op en er werd vaag gewezen met een vinger.. kortom het nivo van vriendelijkheid is kennelijk om half 10 iets te veel gevraagd. We hebben het gered, zonder gedoe door de douane, wel moest de haarklip van Susan eruit wegens metaal, haar zo zorgvuldig opgestoken haar stortte meteen in en is in de loop van de dag nooit meer goed gekomen, maar dat mocht de pret niet drukken. Daarna dwalen door de koopstraat, laten we zeggen het leek wel het winkelcentrum van een heel klein dorp waar de plaatselijke super blij mee is maar waar de echte mensen toch niet echt van kunnen opbloeien, en geloof me ik ken dat soort dorpen heel goed. Ben er opgegroeid tenslotte. Veel eettenten maar de vriendelijkheid is hier ook ver te zoeken. We kochten nog wat dingen, Susan chocolade voor thuis, daar heb ik nog een leuk setje olie gekocht voor het geval dat. Daarna gingen we heerlijk ontbijten in luxe stoelen dachten we, we bestelden een flesje water, een kop thee, en de inmiddels zo beruchte croissant, Het personeel is verveeld, je wilt wat kopen en men wijst eerst naar een andere kassa, waar je dus rustig staat te wachten totdat de bediende zin heeft wat te doen, of misschien was het gewoon voor heel veel mensen een bad hair day en daardoor de sfeer en hulpvaardigheid niet erg groot. Kortom ik heb me lopen ergeren als een echte nederlander er was inderdaad heel veel Dolca vita daar. alleen het echte genieten bleef nogal achter.  Terwijl we ons heerlijk in luxe stoelen neer zetten om daar heerlijk te eten en te genieten van ons met moeite verkregen ontbijtje twee, werden we door een onvriendelijke dame meteen de les gelezen dat we daar niet mochten zitten, dat was voor gasten.. volgens mij zijn wij dat ook, nee we moesten staan aan een staantafel,... dat was echt teveel van het goede, na een dag met tot bloedens toe afgesleten voeten ook nog staan te ontbijten dat ging te ver voor ons. Wij dus met de hele mikmak naar een nabij gelegen bankje waar we zijn gaan zitten. Ik had zo de pest in dat ik mijn kopje en bordje, gewoon daar heb laten staan, en bedacht me red je er maar mee, ik ben er klaar mee. Heerlijk dat je dat kunt denken dan.  Daarna zijn we in een luxe restaurant gaan zitten met uitzicht op het vliegveld, heerlijk bij het raam, lekker alsnog een salade genomen als afsluiting, wat fotos van eten gemaakt, omdat het zo mooi gepresenteerd word voor vriend Ayaz, omdat hij zo graag en goed kan koken en kok is. Ik dacht leuke voorbeelden hoe het ook kan. Na het langzaam afdieselen konden we in het vliegtuig, en ging de reis terug heerlijk. We vlogen kennelijk heel snel omdat we niet 2,30 minuten er over deden maar 2 uur we zijn veel tijd ingelopen en het was heerlijk. Thuis te zijn in Nederland, eerst nog ff toilet, nog even de haan op de loopbaan gedaan, de nodige smsjes naar moeders toe dat ik er weer ben. Even laten weten op Facebook dat ik weer thuis ben. Bagage halen, afscheid nemen van Susan die ik naar het treinstation heb gebracht waar ze moest zijn, en zij ook mazzel ze kon ook meteen weg. Met de interliner naar huis, heerlijk is het toch om thuis te komen. Alles meteen uitgepakt, de spullen meteen in de was, was draaien, daarna boodschappen doen en dat is als man alleen toch wel ff lastig als je moe thuis komt om dit nog te doen maar het hoort er bij. Om eerlijk te zijn dit momentje van zelfzorg is even lastig na een reis, maar het weegt niet op tegen de vele voordelen van het alleen zijn met goede vrienden om je heen die meeleven. kortom 
Rome kan van het lijstje, maar kan zeker op het lijstje van nog een keer heen omdat er nog zoveel is dat er te zien is heerlijk 









dinsdag 25 februari 2014

bijzonder gobelin tromp de l'oeil


Op de rondleiding door het Vaticaans museum kwamen we langs vele mooie dingen, toch zijn er twee dingen die me erg troffen, vandaar even nog deze foto's en dan gaan we morgen naar het vertrek naar huis.
 
Dit zijn schilderstukjes in het platte vlak maar ze lijken wel naar voren te komen zo bijzonder deze schilder techniek. 


helaas is hij niet helemaal duidelijk maar dit gobelin was prachtig, je keek en je dacht dat Jezus stil stond, maar je liep verder en zijn ogen bleven je volgen en het leek alsof hij met je mee draaide
ik heb geprobeerd dit in een foto te vangen maar ik weet niet of het helemaal gelukt is
Ben voor het doek langs gelopen en heb daarbij meteen fotos gemaakt, helaas niet helemaal scherp en door de tijd maar drie. (nu pas bedenk ik me ik had mijn hd trafic moeten gebruiken, waarmee ik een soort van filmpje maak als ik fotografeer, maar ja daar denk ik nu pas aan helaas)
Maar het effect is wel enig sinds te zien dat Jezus met je meedraait en dat hij lijkt te bewegen. Zo knap gemaakt net als het plafond in dit gedeelte alsof de schilderijen in 3 d zijn maar dat zijn ze niet ze zijn zo geschilderd in de tromp de l'oeil stijl