the full monty

Na een lange werkdag , waar de gangen van mijn school vol met water stroomden, me snel om15.15 omgekleed, je zweet wat af deze dagen, mij wat opgefrist, kon ik okselfris en met een schoon shirt vertrekken naar Rotterdam waar ik met vriend Frans deze voorstelling ging bezoeken. De rit naar Rotterdam via Den haag blijkt korter qua tijd dan via Capelle, waardoor ik een half uur winst heb wat natuurlijk heerlijk is zeker als je de volgende ochtend om 6 uur je bed uit moet.

De weg was vol met veel auto’s en met een paar kleine opstoppingen kwam ik ruim op tijd aan bij het theater, tijd om iets te eten te regelen. Het mooie is dat ik al bedacht had dat ik bij Humphreys wilde eten. Ooit een tip en het concept is heerlijk een 3 gangen menu voor 27,50 en het is heerlijk eerlijk eten. Door mijn ervaring in London dat het niet vervelend is om alleen te eten in een restaurant durfde ik dit nu ook aan. Aangenaam verrast hoe attent het personeel is, ze vragen of je naar het Luxor gaat, dan zetten ze dat in de computer zodat je op tijd weg kan en ze hebben aandacht voor je. Ze vragen je of het hoofdgerecht wel of niet meteen door kan etc. Een verademing met als gevolg dat je je dus niet alleen voelt maar juist bijzonder.

De maaltijd bestond uit vegetarische aspergesoep, vooraf natuurlijk het heerlijke broodje net diverse smeersels. Daarna het hoofdgerecht flessenpompen geroosterd met fondue van kikkererwten en biet. Als toetje chocolade fondant  met roomijs. Het was heerlijk.

Na een veel bewogen dag, zeker door het lezen van een blog van een dierbare vriend van mij, was het ook wel ff lekker om alleen te zitten en wat dingen op een rij te zetten en om even afstand te nemen. Wat na te denken en zo ongemerkt keuzes te maken en beslissingen die al te lang liggen te wachten weer eens te bekijken en te overwegen.

Voor het eerst viel me op dat er allemaal verschillende tafels staan, vind ik erg uniek.
Om 19.15 ben ik richting theater gelopen om daar vriend Frans te ontmoeten zodat we naar de voorstelling konden gaan. 

Bij aankomst bleek het lady's night te zijn,. dus ik dacht meteen, okay we zitten dus verkeerd hier als mannen.. gelukkig waren er meer mannen die ook dat niet door hadden, dus het was prima om er te zijn. Wel is het bijzonder dat alles in het roze is, zelfs een roze loper, er stonden allemaal kraampjes met spullen die vooral vrouwen leuk vonden. Wat erg plezierig was, was dat de mannen toilet dit keer niet zo bezet was. je kon zo doorlopen en gaan zitten.. heerlijk.

De voorstelling op zich  is een mooie voorstelling, het verhaal is eenvoudig maar wel er zitten hele mooie ontroerende momenten in, waarbij ik toch wel mijn tranen voelde komen. zeker bij de scene waarin de moeder is overleden van een speler en dat hij een prachtig lied zingt op de begraafplaats. Ook het lied waar in twee echtparen elkaar toezingen over hoeveel ze van elkaar houden, en dat die ander moet zijn zoals hij is.. prachtig.

Het spel vond ik wat minder, het was erg plat, veel types wat ik jammer vond. ze probeerden toch de wat platte volkstypes te spelen, vond ik jammer omdat het het stuk niet naar een hoger plan bracht. Het is een regie keuze om dit te doen, maar dat is een kwestie van smaak.

Natuurlijk zit je de avond ook te wachten op de Full Monty en die krijg je dan ook te zien, maar die is prachtig opgezet op het moment dat ze echt naakt gaan, zie je hooguit  5 seconden de mannen naakt gaan er achter de mannen hele grote schijnwerpers aan en word je verblind en zie je niets meer..

heel mooi, daarin waren ze dus niet plat maar gewoon discreet en mooi neergezet.

Het was een aangename voorstelling, dat is op zeker, en ach voor een avond vermaak in een zaal met gillende dames, meisjes, vrouwen en aanverwante artikelen.. is ook wel weer iets wat ik nu ook weer bij mijn lijstje kan opschrijven van bijzondere ervaringen..


De terugreis verliep wat minder, ik ben verdwaald, je mist 1 afslag in Rotterdam en google maps weet het even niet meer.. gevolg dat je heel veel rondjes rijd totdat hij het weer op pakt ...maar ik moet ook nog wennen aan dat hij soms wat laat aangeeft dat je af moet slaan , dat komt wel goed ooit

recensie van het stuk:

The Full Monty gaat om lekker lachen met blote mannen en verder geen gedoe

Van de subtiliteiten in de oorspronkelijke film en musical blijft weinig over in de Nederlandse versie van The Full Monty. Het blijft bij lekker lachen met blote mannen en verder geen gedoe.

The Full Monty

Stijlvast. Dat is zo ongeveer het enige wat je kunt zeggen over de musical The Full Monty, een nieuwe productie van De Graaf & Cornelissen. Stijlvast in die zin dat de makers er een vette, dol-gedraaide klucht van hebben gemaakt. Met opzet, dat kan bijna niet anders, en waarschijnlijk in de veronderstelling dat het hier gaat om lekker lachen met blote mannen en verder geen gedoe.

Jammer, want het oorspronkelijke verhaal van The Full Monty (zowel in de film als in de oermusical) is veel subtieler. Zes werkloze mannen in armetierig Engeland proberen wat geld te verdienen door op te gaan treden in de plaatselijke stripclub. Wat The Chippendales kunnen, kunnen zij ook, is de gedachte. Alleen hebben zij niet dat perfecte lichaam en die grote piemel (op één na, zegt-ie), dus moeten ze het hebben van hun charme en lef. We volgen hun geheime repetities, hun vrouwen weten van niets.

Geen baan, een sleets huwelijk, een dode moeder - er is leed genoeg. Maar in de regie van Paul van Ewijk worden ook die scènes er vrolijk doorheen gejast. In de bewerking is het verhaal verplaatst naar Nederland en horen we grapjes over de Surinamer die meedoet, alsof we ver terug zijn in de tijd. Ook zijn er een sneue homo, een gladjakker en een zielige huisvader. Met zijn allen staan ze hard te schreeuwen om maar de leukste te zijn.

Dennis Willekens onttrekt zich aan de lolbroekerij en acteert oprecht. Illustratief is dat Brigitte Heitzer als Limburgse pianiste de show steelt met een typering die neerkomt op: legging in tijgerprint, kont naar achteren, tieten naar voren. Huppakee!

Hello,my name is Doris (film)

tijdens een van de bezoekjes bij mij van Chris en Rick, vertelde Chris over de film die ze hadden gezien, namelijk Hello my name is Doris, deze film vonden ze geweldig en vonden het een aanrader.. en ze hadden gelijk. Eindelijk had ik tijd om deze film te gaan zien en ik vind het een heerlijke film. Het verhaal is mooi en bijzonder, Doris is een bijzondere, lijkt wat wereldvreemde vrouw te zijn. De film begint bij de begrafenis van haar moeder... Daarna zie je een stuk rouwverwerking, je ziet ook hoe haar familie haar probeert te manipuleren, je ziet haar verliefd worden.. haar eerste wankele stappen op het internet.. en het is een mooie film, niet altijd even grappig maar hij zet je wel aan het denken. over het ouder worden en hoe je in het leven kan staan.. Een absolute aanrader.

recensie van de film:

Doris (Sally Field) zorgt haar hele leven al voor haar zieke moeder. Wanneer haar moeder overlijdt  blijft Doris alleen achter in haar ouderlijk huis. Haar broer en zijn vrouw willen graag dat Doris het huis verkoopt en in de stad gaat wonen, maar die moet er niet aan denken. Dan ontmoet ze haar veel jongere nieuwe collega John (Max Greenfield), op wie ze direct verliefd wordt. Ze doet er alles aan om bij hem in de buurt te zijn. De twee ontwikkelen een vriendschap waardoor Doris steeds meer gaat leven, maar is John ook verliefd op haar?

Hello, My Name is Doris vertelt het verhaal van Doris, een vrouw rond de zestig die eigenlijk altijd zichzelf heeft weggecijferd voor anderen. Haar ontmoeting met John zorgt ervoor dat ze weer begint ‘te leven’. De film is geregisseerd door Michael Showalter, die ook het script heeft geschreven. De rol van Doris wordt gespeeld door Sally Field, die dit erg goed doet. John wordt gespeeld door Max Greenfield, vooral bekend als de arrogante Schmidt uit de tv-serie New Girl. Ook hij zet zijn karakter overtuigend neer en ondanks het grote leeftijdsverschil is er wel een chemie tussen de twee. Het is dan ook niet raar dat Doris denkt dat hij interesse in haar heeft. De rest van de cast is ook uitstekend, maar de 13-jarige Tyne Daly, die de kleindochter van de beste vriendin van Doris speelt, is de grootste verrassing. Hoewel haar rol klein is, is de chemie tussen haar en Sally Field perfect en zorgen hun scènes voor de leukste momenten van de film. Het feit dat Doris de hulp inroept van een 13-jarige voor advies in de liefde laat goed zien in welke fase van haar leven ze terecht is gekomen. Het is leuk om te zien hoe Doris steeds meer begint te leven, met als hoogtepunt haar bezoek aan het concert van Baby Goya. Toch is de film niet bepaald een feel good-film. De film bevat genoeg leuke momenten, maar het feit dat Doris de eerste zestig jaar van haar leven eigenlijk nooit echt heeft kunnen leven, is een deprimerende gedachte. Ook de manier waarop haar collega’s, zeker aan het begin, met haar omgaan is een, hoewel realistisch, verdrietig beeld. Hello, My Name is Doris is volgens de kijkwijzer dan wel geschikt voor alle leeftijden, maar jongere kijkers zullen er weinig aan vinden. De film is vooral geschikt voor de wat oudere kijker, die zich meer in de karakters kan verplaatsen. Of je als kijker tot de doelgroep behoort, is iets wat je zelf zal moeten bepalen. Hello, My Name is Doris is een goede film, maar wel eentje die je moet liggen

Waar of niet Waar (deel 11)

in 2014 speelde Christiano Ronaldo voor Portugal tegen de VS op het WK voetbal. Voor de wedstrijd had hij een speciale haardracht; hij had de ouders van een baby met kanker 85.000 euro geschonken voor een operatie. Na de succesvolle operatie had de baby wel een groot zigzaggend litteken op de zijkant van zijn hoofdje. Ronaldo had toen uit eerbetoon zijn haar in de vorm van het litteken weggeschoren

Waar of niet Waar

(antwoord onder de foto's)

 

Waar!

luxe

Het is een luxe, een cadeautje van de maatschappij, of te wel van mijn roostermaker.... sinds kort is mijn rooster veranderd en mag ik de maandag om 11.10 beginnen..... 

Hoe iets simpels zo groots kan zijn..,.. ik mag op zondagavond wat later naar bed. is al een pre.. dan mag ik tot 9.15 in mijn bed liggen voordat ik eruit moet en aan de slag met... 

Vanochtend was het al een kleffe zooi in bed.. want de hitte in het huis wil er niet uit, dus de koelte komt er niet in.. en de slaapkamer is warm.. hot hot hot..

Dus het is wat tobben met of zonder dekbed.. of alleen de hoes, alleen het zomerdekbed. wel er helemaal onder, of toch maar niet.. 

maar op zondagavond maakt dat niet uit dit getob. ik heb de tijd.. als je dan wakker word om 5,.50 en je kijkt, normaal sta ik dan rond 6,00 op, en nu denk ik.. nog niet.. ik draai me om, knijp mijn ogen stijf dicht en begroet de heerlijke ontspanning van er niet uit te hoeven....  om nog een keer om 7.50 wakker te worden, te kijken en me nog een keer om te draaien. me te nestelen in het kommetje wat is ontstaan onder het dekbed. om me weer over te geven aan dit moment.. gewoon nog niets hoeven..

Het moment dat dan de wekker gaat, denk ik alleen maar.. het is goed, ik heb een heerlijke nacht gehad. dat ik twee keer wakker ben geweest is een pre. dan kun je nog zo lekker nagenieten van dat je mag blijven liggen.... ik vind dat nooit zo erg. omdat het toch maar een paar minuten is en dan ben ik alweer vertrokken..

Het enige nadeel is dat ik dus dan minder uitgerust lijkt te zijn, het lijkt wel alsof juist dan je veel meer vermoeid bent omdat je je hebt overgegeven aan de rust, aan het uitslapen maar toch ik heb het er heel graag voor over. 

Voor ik om half 11 naar mijn werk moet heb ik nog snel boodschappen gedaan, met als gevolg dat ik dus vandaag verder niets meer hoef na school.. het is een luxe

ik geniet zo van dit soort kleine cadeautjes ....  de maandag is een paradijs geworden inmiddels

privacywet

Het zal niemand, die actief is op het internet, ontgaan zijn dat er iets staat te gebeuren.

De nieuwe Privacywet 2018 is van kracht gegaan op 25 mei.

Deze wet moet de burgers beschermen tegen kwaadwillende mensen die met persoonsgegevens aan de haal gaan,  kortom, je moet nu via allerlei manieren toestemming geven dat je op de hoogte bent bij bepaalde sites dat ze jouw gegevens hebben en dat ze die gebruiken.... Er verschijnt een pop-up en je moet toestemming geven dat ze jouw info weten.

Bij mij op school was er een vraag gesteld aan alle personeelsleden of de privé gegevens mochten worden gebruikt in mail etc, tevens werd gevraagd of je toestemming wilde geven voor het publiceren van je verjaardagsdatum. Mensen die mij kennen weten dat ik mijn verjaardagsdatum vergeet, ik ben niet jarig, ik vier het niet en wil het in stilte voorbij laten gaan.. het duurt even voordat het tot mensen doordringt maar het mooiste cadeau is wel als men mij niet feliciteert en men mij gewoon die dag behandeld zoals ze altijd doen.

Dus ik had, ook uit ervaring dat als een ieder jouw persoonlijke gegevens weet, gezegd dat ik dat niet wilde. Met mij kennelijk meer mensen, maar ja geen 50 % had wel toestemming gegeven, dus werd er een formulier in de personeelskamer neergelegd en daarop kon een ieder aan geven of men wel of niet wilde dat hun privé gegevens bekend werden gemaakt.

Als haantje de voorste tekende ik meteen dat ik dit niet wilde.. Het was opvallend hoeveel mensen keken op het formulier wat mensen hadden ingevuld.. gevolg dat een aantal mensen mij kwamen vragen waarom ik nee had gezegd.. ik kon dat uitleggen,  nl dat ik mijn zakelijk leven en privé leven graag gescheiden houd. Ervaringen met collega's die aan mijn deur staan omdat hun kind problemen heeft en of ik dat even  op mijn vrije zaterdag kan komen oplossen, of zelfs midden in de nacht worden gebeld door collega's omdat ze een probleem hebben met hun kind ( als counselor ben je kennelijk overal van) was voor mij genoeg reden om dit te weigeren.. laten we voor de lol even vergeten dat er een tijdje aan alle ouders en leerlingen woongegevens en telefoonnummers werden doorgeven van docenten. 

Gevolg dat bij 1 docent die niet zo geliefd was, een boze vader aan de deur stond die vond dat zijn kind een 8 verdiende en niet de 4 die hij had gekregen, of situaties waarin je bij je deur komt en je brievenbus is volgeschreven met teksten.. er zijn altijd mensen die niet om kunnen gaan met de kennis van privé gegevens van anderen.

Ik bepaal graag zelf wie mijn persoonsgegevens krijgen ook op de werkvloer.

Na deze uitleg begonnen collega's na te denken en een aantal die gedachteloos ja hadden in gevuld veranderden dat in een nee...  vrije keuze na een duidelijk uitleg.

Er zijn voordelen dat is op zeker, maar ik merk wel dat men inmiddels zo op die privacy zit, ik word doodgespamt met mailtjes over privacy die men stuurt, je moet veel dingen ineens goedkeuren.

Aan de andere kant heeft het ook zijn voordeel, men mag niet zomaar foto's van anderen op het internet plaatsen zonder toestemming, ergens ben ik daar blij mee, omdat ik er niet van hou als er foto's van mij op het internet staan, ik wil dat niet, ik bepaal wel of ik een foto van mezelf neer zet maar ik wil niet dat iemand een foto van mij plaatst. Ik vind dat niet prettig, mede omdat ik vaak niet erg tevreden ben over de foto die van mij is genomen, er zijn mensen in mijn omgeving die eerst kijken of ze er zelf goed opstaan en die plaatsten dan deze foto, ook al sta ik er op en soms niet eens op mijn best.. ik vind dit lastig, maar gelukkig door deze wet kan ik nu zeggen ik wil dat je die foto niet plaatst ik geef geen toestemming. Dus dat ga ik maar vaak zeggen.

Het is mijn gewoonte om geen foto's van vrienden of bekenden, of leerlingen op mijn site te plaatsen, dit omdat ik hun wil beschermen, ook zal ik ze nooit noemen met voor en achternaam, dit om te voorkomen dat ze traceerbaar zijn, het zijn mijn foto's en niet die van hun, hun privacy respecteer ik.
Zo ook zal ik in mijn blogs nooit voor en achternaam noemen van mensen, ook geen foto's plaatsen van ze, om bovenstaande reden.

Dat ik soms foto's plaats van onbekende mensen is niet goed ik weet het, maar ze passen soms zo goed bij de flarden die ik heb geschreven.. dus ik ben ergens ook niet braaf.... en doe dit ook niet goed maar ach ik kan dan nog zeggen, het is de kunst en in de kunst en de liefde is alles geoorloofd toch ??

Samenloop voor hoop

Het spookt al dagen door mijn hoofd, eigenlijk wil ik gewoon meelopen, aan de andere kant denk, het is niet meer zoals vroeger.. dus ik ga er over nadenken. Toch besloten om mee te lopen,op het laatste moment, vriendin Els loopt ook mee en moest in haar eentje lopen, dat vond ik niet leuk en niet goed, dus ik dacht laat ik mezelf nuttig maken, het is maar een uurtje lopen, dus dat doe ik dan gewoon even met Els. Wel zo gezellig voor haar en voor mij weer een mooie sport rondje.

De hele dag was ik druk geweest met lotussen, best wel gaaf maar dit keer wat zwaarder omdat   vanaf 21.00 er een hond constant zat te joelen van eenzaamheid, spontaan ook nog een buurhond mee ging doen.. en dat allemaal tot laat in de avond,  daar kwam bij dat ik ook wat lawaaioverlast had van een paar buren. dus  je kan  nagaan hoe blij ik me voelde toen vanochtend om 6 uur mijn wekker afging. 

De dag was daardoor wat zwaarder dan ik had gewild maar goed het is prima, ik heb het erg naar mijn zin gehad. Toch besloten om mee te gaan lopen met dat ene uurtje, omdat ik toch een warm hard toedraag aan  de KWF. Niet voor niets heb ik lang geleden meegewerkt aan de panelen met flarden in het Wilhelminabos, waarvan ook een bundel is verschenen die ik nog steeds verkoop en  een deel van de  opbrengst gaat altijd naar het Kwf. De bundel van dit jaar staat een blog in met een flard over een oud leerling die overleden is aan kanker, het verhaal hoe ik zijn kaarsenzak mocht dragen, maar ook hoe ik het ervaren heb, en hoe het is om hem een plek te geven, dit keer in mijn bundel van dit jaar.

Soms komen losse eindjes samen, het lopen alleen kost me geen moeite, soms wel lastig als je al het verdriet dat door deze ziekte veroorzaakt word aanraakt, gesymboliseerd door de vele kaarszakken, gesymboliseerd in hoeveel mensen er zijn en lopen, gesymboliseerd door een ieder die  een stand heeft... al die teams die op de been komen en lopen en gaan.. indrukwekkend.. 

Het lopen ging prima, pratend met Els, onderweg bekenden zien, altijd leuk en goed,  even gepraat met Ankie en Trudy, daarnaast was Rita er die steeds iets geks deed als ik mijn rondje liep en langs haar tent liep. erg leuk. Tevens dat het gewoon goed te lopen is, lekker weer was ben ik blij dat ik weer gelopen heb, dat ik er vandaag tijd voor had.

Ik had twee nieuwe bundels meegenomen, eentje voor Els, die ik haar wilde geven als vervroegd verjaardagscadeau, en eentje had ik meegenomen voor de familie van Robin, helaas was er dit jaar geen team Robin, ook was er geen kaarsenzak met zijn naam of foto te zien, dus helaas kon ik de bundel niet aan ze geven. Helaas weet ik het adres ook niet van zijn ouders anders zou ik de bundel opsturen omdat ik vind dat de bundel ook bij hen moet komen omdat het verhaal over hun zoon er in staat.

Wie weet kom ik aan het adres via deze blog dat zou geweldig zijn

bundel n.a.v. panelen met flarden  in het Wilhelminabos

bundel van dit jaar met de blog over Robin

Vas

Elk jaar weer komende twee dagen waarin de leerlingen van klas 1,2en 3 de VAS toetsen moeten maken voor Nederlands, Wiskunde en Engels. We krijgen de uitslagen 10 werkdagen na het invullen binnen en dit geeft aan hoeveel leerlingen hebben geleerd maar er kan ook bekeken worden of de lln op het juiste niveau zit. Kortom super belangrijk en super saai... 

Als praktijkdocent vind ik het altijd lastig dat ik 5 uur op een stoel moet zitten en op leerlingen moet letten, ik zie halve mensjes en dat vind ik vreselijk.  De leerlingen zitten compleet in een onnatuurlijke houding en moeten presteren 5 uur achter elkaar en dat vrijdag ook weer.

Natuurlijk begrijp ik de noodzaak etc maar vond het saai. Ik neem dan maar extra klusjes mee zoals de kerstkaarten die geknipt moeten worden, ik moest nog wat filmpjes monteren voor de Afscheidsavond van de Isk. Kortom er leek veel te doen..... juist binnen 30 munten was ik klaar en kon me dus vervelen. Vreselijk dit. 

Terwijl de leerlingen druk en geconcentreerd bezig zijn krijg ik de neiging om keihard op de tafel te slaan, om met een waterpistool ze nat te schieten, met snoep te gooien.., appels is wat erg enthousiast maar wat zou ik graag wat leven in de brouwerij willen. 

Af en toe trek ik even een gekke bek tegen een leerling of steek mijn tong uit aks ze voor zichuit zitten te staren omdat ze het ook even niet meer weten. Dat werkt prima bij ze. 

Vandaag 4 toetsen Nederlands en 1 toets Engels..... hoe belangrijk maak je een vak vraag ik me  dan af? 

Geef de leerlingen als iedereen klaar is de ruimte om te praten, gamen etc omdat ze het goed dien. Het is dit keer een relaxte klas die het goed doen. Ze maken voor elkaar woordzoekers, spelen galgje, doen iets met kamertje verhuur dus het gaat goed.

Gelukkig waren de leerlingen fantastisch, helaas mocht ik ze  niet eerder laten gaan, maar ze verdienden dag wel dat ze eerder gingen, ze deden het goed.

Om 13.20 heb ik de deur kunnen sluiten  en mocht ik naar huis.. heerlijk  nog snel wat gesport en andere belangrijke afspraken afgehandeld....

The shape of water (film)

Vanavond met de hele filmclub weer eens naar de film geweest. Ik zag de titel dat sprak me aan, maar toen ik het voorfilmpje zag dacht ik, ach nee niet weer zon filmpje waarin een namaak monster zit.. daar ben ik wel een beetje klaar mee.

Toch ben ik bij deze film om, wat een mooi verhaal en wat prachtig gefilmd. De film heeft alles in zich, van stomme film, van sprookje van maatschappij kritisch, kortom een film die je moet zien...
Zeker als je zoals wij onverwachts een inleiding kregen op de film met grappige details en wetenswaardigheden. Dat er in de film een jurk word gebruikt, die gemaakt is van stof van 500 dollar per meter.. maar ook dat de hoofdrolspeelster stom is, en dat dit symbool staat voor de minderheden in Amerika die geen stem hadden/ hebben, zoals de homoseksuelen en de mensen met andere afkomst. De grap vind ik ook wel, dat dit meisje en een donkere dame incluis een homoseksuele man eigenlijk de actie uitvoeren met het wezen..

Kortom het is een aanrader

recensie van de film:

egie: Guillermo del Toro | Cast: Sally Hawkins (Elisa Esposito), Octavia Spencer (Zelda Fuller), Michael Shannon (Richard Strickland), Richard Jenkins (Giles), Doug Jones (wezen), Michael Stuhlbarg (Robert Hoffstetler), e.a. | Speelduur: 123 minuten | Jaar: 2017

Bij een eerste aanblik zou je The Shape of Water gemakkelijk kunnen afdoen als een sprookje. Niets mis mee overigens. Een variant op Belle en het Beest of een omgekeerde De Kleine Zeemeermin. Maar Guillermo del Toro's verhaal over de bijzondere band tussen een kwetsbare vrouw en een monster is veel meer dan dat. Want wie is eigenlijk het monster? Is dit het mysterieuze wezen in een watertank in een onderzoeksfaciliteit van de overheid of de wetenschappers of regeringsfunctionarissen die het willen onderzoeken en vernietigen?

Als hier een centraal thema aan te wijzen valt dan is dit wel dat er kennelijk mensen zijn die vinden dat je er niet bij hoort. Omdat je anders bent dan de grote meute of over kenmerken beschikt die uit de toon vallen. Dit verklaart dan ook de aantrekkingskracht tussen het naamloze aquatische schepsel dat in gevangenschap verkeert en schoonmaakster Elisa, die haar spraakvermogen is verloren. Ze passen niet bij de massa, omdat ze als afwijkend, onbekend of zelfs gevaarlijk worden beschouwd. De tolerantiegraad voor beiden loopt echter flink uiteen.

Maar bij Del Toro gaat het nog dieper. Zijn The Shape of Water is gesitueerd in de krampachtige vroege jaren zestig. Een periode waarin de Russen de vijand waren, er neergekeken werd op de zwarte gemeenschap en er een taboe rustte op homoseksualiteit. Al deze elementen komen vaak op subtiele wijze naar voren en versterken alleen maar de bijzondere band die Elisa en het waterwezen in een overheidslaboratorium ontwikkelen.

Ingebed in deze maatschappelijke omstandigheden wordt deze fantasyfilm er alleen maar krachtiger op. Juist omdat het milieu nog eens extra tegenwerkt, moeten Elisa maar ook haar homoseksuele huisgenoot Giles extra hard knokken. Maar er blijft ruimte om te dromen. Met de vertwijfeling die bij een verliefdheid hoort treedt Giles een knappe horecamedewerker tegemoet. De mens is immers in hart en ziel goed, dus wat kan er verkeerd zijn aan oprechte intenties?

Collega Zelda compenseert ruimschoots de stiltes die Elisa achterlaat, maar is niet op haar mondje gevallen. Thuis heeft ze een vent zitten die geen moer uitvreet. Maar ze gaat ook gebukt onder de overheersende witte doctrine. De ontdekking van een vreemd waterwezen in de Amazone heeft het onderzoeksinstituut waar de dames werken op zijn kop gezet. Terwijl wetenschappers zich over hun gevangene buigen met de vraag wat ze ermee kunnen, ziet het leger het vooral als bedreiging dat zo snel mogelijk moet worden geëlimineerd.

The Shape of Water is op zijn mooist op de momenten dat Elisa toenadering zoekt tot het wezen. Terwijl de onderzoekers het er nauwelijks heelhuids vanaf brengen, dweilt Elisa gedwee de plassen bloed op. Het begint met een blik in de ogen, dan het achterlaten van een gekookt eitje, tot vervolgens lichte aanrakingen en het leren van gebarentaal. Als Jane Goodall die zich onder de gorilla's mengt zet de stomme Elisa haar angsten opzij en zoekt ze de confrontatie op. Het lijkt allemaal een metafoor over de wijze waarop we als samenleving vreemdelingen benaderen of zouden moeten benaderen.

Del Toro toont ons tevens een hommage aan de gouden jaren van Hollywood. Giles kijkt en luistert naar de sterren van weleer en ook componist Alexander Desplat refereert ernaar met zijn soms eenvoudige met fluittonen omlijste, dan weer weelderige score. Maar de sixties waren niet alleen maar mooi en nostalgisch. Zo is opvallend hoe Del Toro de minder leuke kanten van deze intolerante tijd blootlegt. En ook de seksualiteit was niet enkel braaf en gedwee, maar ruw en zelfs plat. Zelfs de mooiste dromen en herinneringen hebben rafelrandjes of worden soms doorgeprikt door de werkelijkheid.

Voor het creatuur trok de Mexicaanse filmmaker wederom de magere Doug Jones aan en liefhebbers van zijn werk zullen enige vergelijkingen zien met Abe uit de Hellboy-reeks. Tel Toro trekt de digitale trukendoos alleen open waar nodig en Jones zat uren in de make-up om te transformeren tot het magische wezen in het water. Del Toro liet zich voor het verhaal en de uitvoering dan ook inspireren door Creature from the Black Lagoon.

Hoogst uitzonderlijk is echter de delicate wijze waarop The Shape of Water de verwondering combineert met drama. Dit verklaart wellicht de maar liefst dertien Oscars die het in de wacht kon slepen. Ondanks aantijgingen van plagiaat die de ronde doen, is dit een uniek en instant meesterwerk. Er vallen meerdere lagen en dimensies in te ontwaren, zonder dat de makers die er te dik bovenop hebben gelegd. Zoals het goede fantasy en drama betamen laat Guillermo del Toro zaken over aan de eindeloze verbeeldingskracht van zijn publiek.

vroeger was alles beter?

Ik zal de laatste zijn die zegt dat hij niet blij is met de mobiele telefoon, de i-pad etc.. ik geniet ervan.

Zeker omdat ik zo via allerlei kanalen de wereld kan laten weten dat ik nog ben, maar ook dat ik zo mijn dierbare vrienden kan controleren of ze er nog zijn.

Het is een beetje een soort van  telefooncirkel van vroeger. Aangezien ik toch met een aantal mensen omga die ook alleengaande zijn, soms zelf voor gekozen, soms gedwongen, soms voor een feit gezet dat ze alleen verder moesten.. is het ideaal om zo elke ochtend en avond even een signaal af te geven dat je nog bent. Vaak gaat dit even via een woordje leggen op wordfeut, of via een appje, soms met een praatje pot.. maar daar gaat het niet om, onbewust heb je toch een soort van sociale controle en je let op elkaar.

Het verhaal dat me deze week ter ore kwam was heftig een oud collega had een herseninfarct gehad, ze had een alarm om haar pols, maar aangezien haar rechterkant verlamd was en haar alarm om haar linker pols zat waar ze dus niet bij kon komen, heeft ze 36 uur op de vloer gelegen in haar huis....  dit stemt mij tot nadenken.. mijn moeder heeft ook een alarm, ze moest van mij, en draagt die om haar nek, dat is verstandiger, mede omdat ze er dan, als ze er tenminste aan denkt, op drukken en dan komt er hopelijk hulp.

Daarom ben ik zo blij met de wordfeut met de alleen staande, maar ook de vrienden die in een relatie zitten, zodat ik elke dag weet en kan laten weten dat ik nog ben. Het spel is grappig, maar de meerwaarde is veel belangrijker... de sociale controle.. Als ik niet weet of een vriendin of vriend ergens is en dus niet kan appen of wordfeuten, dan probeer ik toch snel even te bellen.. als er niet op genomen word dan wacht ik nog even, maar als het te lang duurt probeer ik toch iemand te vinden die in de buurt woont om even te gaan kijken als het ver weg is.

Wat ik wel opvallend vind is hoe vanzelfsprekend men de telefoon pakt tijdens een gesprek. Tijdens een gesprek staat hij aan en hoor je de geluidjes van de app. Men pakt de telefoon en kijkt erop,  soms is het zelfs zo erg dat men zelfs ineens door het gesprek heen iets moet laten zien van een foto, dat totaal niet met het onderwerp te maken heeft, of dat men ineens terug gaat appen... Laatst was ik ergens en van de 5 mensen ,zaten drie mensen steeds op hun mobiele telefoon te staren.... en te reageren. Ik vind dit ronduit onbeschoft, mede omdat ik denk men is er dus eigenlijk niet, waarom kom je dan als je niet zonder je telefoon kan.

Laatst had een hele team een afspraak met een mevrouw van GO!, ze was keurig op tijd dit keer, meestal is ze al te laat, maar tot mijn stomme verbazing liep ze steeds de vergadering uit met haar mobiel.. het was belangrijk... ik heb dit geobserveerd en gadegeslagen.. bedacht me later dat ik eigenlijk had moeten vragen hoe belangrijk ze deze vergadering vond, omdat er heel veel mensen speciaal voor waren gebleven,  misschien ook wel de opmerking moeten maken dat haar telefoon voor haar belangrijk is, maar dat deze vergadering over onze leerlingen voor ons heel belangrijk is en dat het zeer storend is dat als de hoofdgast die informatie moet geven steeds wegloopt met haar telefoon in haar hand omdat ze een belangrijk telefoontje krijgt....

Daarnaast had ik twee leerlingen, twee zusjes die dus met elkaar in een kamertje even moesten wachten en dus met elkaar moesten praten.. tot mijn stomme verbazing kom ik er aan lopen en zie ik dat de ene op haar i-pad zit en de ander op haar telefoon. Op mijn opmerking dat ze wel lekker zitten te kletsen. zeggen ze dat doen we ook, ze zaten tegenover elkaar en stuurden elkaar berichtjes... heel bijzonder.. ik heb even gedacht dat ik misschien wel te oud ben, maar ik vind het gek dat men dus niet gewoon met een stem praat maar via een apparaat terwijl men tegenover elkaar zit.

Laatst hoorde ik een verhaal waarin 4 zussen ruzie met elkaar hadden, het was doodstil in huis. geen dichtslaande deuren, geen schreeuwende kinderen etc.. dus op mijn opmerking dat het wel een koude oorlog leek, zei de moeder.. nee hoor ze maken elkaar af via de telefoon... dus het is echt heftig.. ze praten niet eens meer life.. Ergens is dat ook wel een voordeel, je merkt het niet zo erg als er ruzie is.. het is wel heel rustgevend ook... maar toch.. 

Men communiceert niet meer, met is altijd met die telefoon bezig, tijdens het eten word te pas en te onpas de telefoon gepakt en moeten we weer kijken of iets bekijken..  ik vind dat toch wel iets van deze tijd... maar toch.. ergens mis ik het ongedwongen praten met elkaar  zonder dat apparaat.

het einde kruipt naderbij

Voor de Pinksterdagen al begonnen met de tassen uit de kast te halen om de kleding die ik dit jaar gebruikt heb te gaan wassen.. het is elk jaar weer even op je tanden bijten maar het gaat zo snel.

De eerste drie tassen zijn al klaar, ik moet er nog eentje en dan is al de kleding die gebruikt is schoon. De jassen etc zijn wat lastiger omdat dit toch moeten worden gestoomd en dat kost nog al een kapitaaltje.

Er is een lieve collega die graag ook voor mij wil wassen, dat weet ik, maar ik heb haar bewust dit jaar niet gevraagd omdat ze het zo druk heeft met haar werkzaamheden, dus dan doe ik het gewoon even zelf.

Het geeft wel een vreemd beeld in mijn mannenhuishouding jurken te zien hangen.. en nee ik  voel niet de behoefte om er eentje aan te doen.. Ik heb thuis dan wel een Mannen jurk, in het zwart, uit Jordanie en merk dat ik hem toch niet vaak aan trek, vind het prachtig maar draag het niet graag. 

Daarnaast ben ik de afgelopen weken druk bezig met leerlingen die filmpjes moeten maken van de ISK, ze moeten ze maken voor de afscheidsavond, en ze worden leuk, ik moet soms zo lachen hoe ze iets met elkaar bedenken en wat ze er van maken. Zulke mooie dingen komen er uit.

Ik kan er nog niet veel over vertellen omdat ook collega's uit de ISK dit lezen, maar er zijn al een paar uniek vondsten bedacht door deze gasten.. Ik heb vandaag ook weer slap gelegen.

Elke klas maakt of samen een film, of het kan zijn dat ze in groepjes een filmpje maken.  Het is erg leuk, een paar leerlingen zijn vandaag het park in gegaan en hebben een prachtige stopmotion gemaakt.

Een andere groep is bezig om een film te maken over het verschil tussen de Nederlanders en de mensen uit de andere landen dan Nederland. Als ik dit zo bekijk  zijn wij toch erg karig.. wij nemen geen of 1 klontje suiker.. in de Arabische landen nemen ze er 5.. in Nederland mag je één vrouw , in de Arabische landen mag je er 4, kortom alles is meer in deze landen je mag veel meer, dat is wel erg leuk om zo te zien, ook hoe de leerlingen dit bedacht hebben. 

Daarnaast ben ik bezig met een aantal leerlingen om filmpjes te maken over de nieuwe schoolregels die we bedacht hebben, dit om ze op een bijzondere manier te laten zien en te laten uitvoeren.. de tussen zin zal steeds zijn.. niet zo.. maar zo...

Kortom het einde van het schooljaar is over 5 weken en dus het is al een beetje afronden.. 

wat is het schooljaar weer vreselijk snel gegaan.

Verlate moederdag

Het bloed kruipt altijd overal waar het niet gaan kan, dus ja nu ook, op Moederdag kon ik helaas niet naar mijn moedertje in het verre noorden van het land. Dit had te maken met dat ik de avond ervoor natuurlijk uitgebreid had gekeken met de mannen naar het songfestival wat dan later word dan je wil. 

Om dan de lange reis in de auto met een duf hoofd te gaan maken naar het noorden van het land kan overkomen dat je vraagt om moeilijkheden. Dus dat deden we maar niet, vandaar dat ik dus tweede Pinksterdag ging.

Het is altijd zo dat ik dan denk waar begin ik aan, het is een langer reis van 2 uur intussen dank zij de vele 130 wegen, maar toch het is doorrijden en afzien voor mij. Ik vind het pittige ritten  maar het is te doen op 1 dag, het klinkt gek maar ik ben te oud om bij mijn moeder te blijven slapen, ik hou te veel van mijn eigen bed.

Het was vroeger dan ik wilde, dus ik kon lekker opschieten, al was dat niet helemaal waar, er was meer verkeer, denk ook deels door het mooie weer, veel mensen naar de plassen bij Amersfoort, maar het was goed te doen. Ik heb er iets langer over gedaan dan ik had gehoopt maar ik was er toch op tijd.

Het is natuurlijk altijd leuk mijn moedertje te zien, ze krimpt zo schattig, en is zo bij de hand nog, nog steeds heeft ze haar streken en dat zal ze ook blijven doen dat kan niet anders.

Hebben eerst heerlijk op het balkon gezeten en bij gepraat over van alles en nog wat, erg leuk, wel was het opvallen dat we de hele tijd hondenpoep roken... waar dat vandaan komt is nog steeds niet duidelijk.. maar goed wie weet komt dat nog

In de loop van de middag kwamen mijn broer en schoonzus met mijn neefje, erg leuk ze weer te zien, en even weer bij te praten.

Mijn moeder vertelde 100 uit over van alles en nog wat, dus dat was wel erg gaaf, ze zat zoals altijd op haar praatstoel..

Om half 5 hebben we soep met broodjes gegeten en daarna ben ik terug gereden naar huis, het was wederom druk, een kleine file bij Amersfoort maar daarna was het weer als vanouds gewoon doorrijden..

Heerlijk op tijd was ik thuis.. een mooie en goede dag wederom, zeker om mijn moeder zo blij te zien als ze mij ziet.

Skin (film)

Soms koop je films en besef je niet dat je een juweeltje in handen hebt. Een film die zoveel vragen oproept dat je je afvraagt waar zijn de antwoorden gebleven. Hoe is het mogelijk dat er zoveel onbegrip is, dat er zoveel mis is in de wereld, waarom zijn mensen zo hokjes denkend. Het is in deze film allemaal aanwezig.. de starheid, het vechten, het verdriet, het verlies.. zo aangrijpend. dat ik het een film vind die men zou moeten zien. misschien zelfs verplicht stellen op een aantal scholen. gewoon omdat deze film zo goed is..

een echte aanrader

recensie van de film:

Skin (2008)

Regie: Anthony Fabian | 107 minuten | drama, biografie | Acteurs: Sophie Okonedo, Sam Neill, Terri-Ann Eckstein, Bongani Masondo, Alice Krige, Dan Robbertse, Jeremy Crutchley, Jonathan Taylor, Thami Baleka, Valesica Smith, Ella Ramangwane, Faniswa Yisa, Hannes Brummer, Zamanthebe Sithebe, Onida Cowan, Leana Tryttsman, Lauren Das Neves, Jacques Gombault, Danny Keogh, Nicole Holme, Ben Botha, Duane Saayman, Zoea Alberts, Burger Nortje, Simon Mdakhi, Elizabeth Serunye, Jonathan Pienaar, Tiaan Rautenbach, José Domingos, Nicole Regelous, Danie Struwig, Elrize Swanepoel, Kaylim Willet, Cobus Venter, Nomhle Nkonyeni, Kate Lyn Von Meyer, Ruaan Bok, Tumi Morake, Anna-Mart Van Der Merwe

Sommige waargebeurde verhalen zijn zo schokkend of bizar dat je bijna niet kunt geloven dat ze niet verzonnen zijn. Het levensverhaal van Sandra Laing bijvoorbeeld. In 1955 werd ze geboren in Piet Retief (nabij Swaziland) in Zuid-Afrika. Haar vader en moeder waren blank, evenals haar oudere broer Leon. Sandra had echter een donkere huid en kroeshaar. Ook haar jongere broertje Adriaan was gekleurd. Omdat haar beide ouders – lid van de Nationale Partij en aanhangers van het Apartheidsysteem – blank waren, ging Sandra naar een blanke kostschool. Daar begonnen de problemen. In die tijd werden blanken en zwarten strikt gescheiden gehouden. Sandra, die steeds donkerder werd naarmate ze ouder werd, was duidelijk anders dan de rest en werd dan ook veel gepest. Ook de leraren deden daaraan mee. Toen ze tien jaar was, werd ze van school gestuurd omdat ze de orde verstoorde. Het was het begin van een jarenlange strijd. Haar ouders vochten de wet aan om haar als blank te laten bestempelen. Toen ze dat eenmaal voor elkaar hadden, ontdekte Sandra zelf echter dat ze zich nooit welkom zou voelen in de blanke gemeenschap.

Het aangrijpende verhaal van Sandra Laing is in de jaren zeventig al eens verwerkt tot een documentaire. Debuterend regisseur Anthony Fabian vond het tijd dat er ook een speelfilm van werd gemaakt. Het boek dat enkele jaren geleden verscheen over Laing gebruikte hij als leidraad. De film begint met een korte flash forward naar de tegenwoordige tijd. Het is 1994, de dag dat de eerste vrije verkiezingen gehouden worden in Zuid-Afrika. Een dag van grote verandering. De buitenlandse pers is alom aanwezig om verslag te doen van dit historische moment. Ze kloppen ook aan bij Sandra Laing (Sophie Okonedo), wiens bizarre verhaal inmiddels symbool is komen te staan voor de Apartheid. ‘Ik zou willen dat Mandela onze president was toen ik geboren werd’, zegt ze. Dan neemt Fabian ons mee terug in de tijd. Eerst naar 1965, als de tienjarige Sandra naar de blanke kostschool gaat en er niet geaccepteerd wordt. Als haar ouders het rechtssysteem willen aanvechten om hun dochter te laten ‘reclasseren’ als blanke, moet ze talloze vernederende tests ondergaan. Vader Abraham (Sam Neill) twijfelt eraan of hij wel echt de vader is van het meisje, wat zijn huwelijk met Sannie (Alice Krige) niet ten goede komt.

Na een jarenlange strijd is het de Laings gelukt om hun dochter officieel als blanke te laten registreren. Het is inmiddels 1973. Voor Sandra is het tijd een leuke man te vinden. Haar ouders zien haar als ‘blanke’ het liefst met een Afrikaner thuiskomen, maar Sandra voelt zich bij hen niet op haar gemak. Dan wordt ze verliefd, op de zwarte Petrus Zwane (Tony Kgoroge), een werknemer van haar vader. Ze weten hun liefde lange tijd geheim te houden, maar dan komt haar vader erachter. Woedend is hij. Een blanke en een zwarte, dat gaat niet samen. Maar Sandra is verliefd en bovendien zwanger en dus verlaat ze haar ouders om met Petrus in Swaziland te gaan wonen. Lange tijd gaat het goed, maar ook in de zwarte gemeenschap kan ze niet goed aarden. In de door armoede geteisterde sloppenwijken wordt ze als kleurling (volgens de wet is ze zelfs nog ‘blank’) gezien als aanstichter van al het kwaad. Petrus raakt aan de drank en stelt zich onmogelijk op, waardoor ze besluit er met hun twee kinderen vandoor te gaan.

Apartheid is al vaker onderwerp van films en documentaires geweest, maar in ‘Skin’ wordt het thema dat vaak breed getrokken wordt, toegespitst op de situatie van één persoon. Kleurlingen zijn vaak het ondergeschoven kindje geweest in de bespreking van Apartheid. De situatie van mensen die zowel zwart als blank bloed hebben is onderbelicht. ‘Skin’ grijpt het bijzondere levensverhaal van Sandra Laing aan om daar verandering in te brengen. Debutant Fabian brengt het er heel aardig vanaf, al neemt hij wellicht iets te veel hooi op zijn vork; doordat hij een periode van dertig jaar wil comprimeren tot een krap twee uur durende film, kan hij niet elk hoofdstuk evenveel tijd geven. De film blijft daardoor vrij oppervlakkig. Zo zien we vrij weinig van Sandra’s tijd op de kostschool en de gebeurtenissen in de rechtszaal. Wat Fabian wel erg goed doet is dat hij enkele veelzeggende momenten (onder meer de ‘keuring’, waarbij gekeken wordt hoe zwart Sandra is en de verwoede pogingen van het meisje om zichzelf ‘schoon en blank’ te boenen met allerlei chemische rommel) er uitlicht. Confronterend en stuitend. De romance die opbloeit tussen Sandra en Petrus wordt erg lieflijk en warm in beeld gebracht; een mooi contrast met de furieuze reactie van haar vader.

Het acteerwerk is van een hoog niveau, al is het halverwege de film lastig te geloven dat de veertigjarige (!) Sophie Okonedo een tiener voor moet stellen. Naarmate de film vordert en Sandra ouder wordt, komt Okonedo dan ook steeds beter uit de verf. Tony Kgoroge is een charmante verschijning. Het is goed voor te stellen dat Sandra voor hem valt. Het is alleen jammer dat we niet zien hoe zijn personage van ambitieuze en liefhebbende man verandert in een lamlendige dronkelap. Maar daar kan Kgoroge natuurlijk weinig aan doen. Sam Neill en Alice Krige schitteren als Sandra’s ouders Abraham en Sannie. Vader Laing mag dan een stugge, racistische bullebak zijn, wie goed kijkt ziet dat hij handelt uit liefde voor zijn dochter. Hij wil haar beschermen. De twijfels over zijn vaderschap vreten aan hem. Sannie Laing staat tussen twee vuren. Ze houdt zielsveel van haar kind maar wil haar man niet teleurstellen. De cinematografie van Dewald Aukema en Jonathan Partridge oogt elegant. Vooral de scènes uit Sandra’s jeugd oogt dankzij het gebruik van sfeervolle sepiatinten erg mooi.

‘Skin’ is een aangrijpende film over een zwarte bladzijde uit de Zuid-Afrikaanse geschiedenis. De keiharde realiteit van de segregatiewetten krijgt een gezicht; Sandra Laing weet hoe het voelt om je nergens thuis te voelen, het idee te hebben dat je nergens echt bij hoort. Dat thema maakt deze film niet alleen vanuit een historisch, maar ook vanuit een psychologisch oogpunt interessant. Het acteerwerk van de belangrijkste castleden is dik in orde en de film oogt beeldig. Waar Fabian de mist ingaat is het gebrek aan diepgang. Hij toont ons de belangrijkste hoofdstukken uit Sandra’s leven, maar vergeet veelal de zaak uit te diepen. Daardoor heb je na afloop van ‘Skin’ toch het idee dat er meer in had gezeten.

Schermerstad Leiden

Eens in de twee jaar bij mijn weten is er weer Schemerstad, dan ga je met een bootje over de grachten van Leiden, om diverse theaterstukken te bekijken vanaf het water. 

Tot dusver hebben we nooit echt geluk gehad met het weer, het was koud, het was brrr, het was soms nat.. maar dit keer hadden we geluk, 

Gewapend met mij dikke vest, met een vliesdeken, met een extra trui, een fles water vertrok ik om half 6 richting Els haar huis. Daar kon ik mijn auto parkeren en dan zo naar de trein lopen. 

We hadden afgesproken elkaar te treffen op de Beestenmarkt waar zij met Alie zou zijn, en Kitty zou daar ook naar toe komen. 

Aangezien we alle vier toch wel een soort van hongerige wolven zijn moest er natuurlijk van te voren met elkaar worden gegeten, dus  hebben we heerlijk gegeten in een restaurant (Olive Garden)  waarvan ik dacht dat het dicht was. Gelukkig niet dus. Helaas moest ik iets later aanhaken wegens een crisis geval op school, maar dat is goed opgelost.

Ik moet zeggen het voelt wel erg goed als man met "mijn harem" op pad. Ik denk dat ik het een stuk slimmer doe dan de meeste sjeiks, ik laat ze alles zelf betalen. ze mogen genieten van mijn gezelschap... Dat is natuurlijk onbetaalbaar..

We zijn met elkaar naar de opstap plaatst gelopen en ons ingelogd, we mochten mee. We zaten in een prima bootje, niet al te vol, dus dat scheelt weer. Daarnaast was het zo dat de schipper prachtige zwarte fleece dekentjes had dus daar konden we heerlijk gebruik van maken. Ze waren netjes zwart.

We zijn langs diverse voorstellingen gegaan, incluis twee schemerlampjes, dat zijn voorstellingen die er zijn maar waar je niet aanmeert. je vaart er langs. De ene was wat minder, de tweede vond ik prachtig.

Het stuk wat voor mij er echt uitsprong was die van de oude mannetjes die in een bootje wilden stappen, het waren jongen jongens maar die speelde de rol prachtig van een oude man. deze voorstelling had ik niet willen missen, ondanks dat het gegeven heel simpel was maar zo leuk uitgevoerd met de nodige spanning.

Het varen met een boot heeft ook zo zijn eigen charme, daarnaast is het heerlijk om rond te kijken in Leiden vanaf het water.

Om 0.22 haalden we de trein om terug te keren naar het wonderschone Alphen.

Het was een avond voor schemer, gezelligheid en zeker weer voor herhaling vatbaar.

de hel die kb heet

Elke maandag en woensdagavond, als ik kan, ben ik er.. bij de de Kettlebell les van de sportschool.

Het is een soort van uitdaging waarin je jezelf tegenkomt maar ook waar je dus beseft dat je meer kan dan je ooit had gedacht.

Toen ik twee jaar  geleden begon kon ik zelfs met de 8 kilo niet eens echt een goede swing maken.. ik begreep ook totaal niet het doel van het gebeuren. .

In de loop van de tijd zijn er toch aardig wat dingen veranderd, er zijn nieuwe trainers gekomen, met als gevolg dat je dus weer nieuwe dingen doet. De KB is naast dat we toch met gewichten gooien, inmiddels ook zo ver uitgegroeid dat we daarnaast ook andere dingen doen, zoals push up, burpees, lunges squat etc.. Kortom het is elke keer weer een uitdaging om mee te doen maar ook om er van te genieten.

Ik ben in de loop van die twee jaar behoorlijk gegroeid kom ik achter, ook ben ik sterker geworden, ik kan nu bijna alles met 16 kilo en hoop aan het einde van het jaar de 20 te kunnen gebruiken bij alles.. dat lijkt me top... dat zou betekenen dat ik toch behoorlijk vooruit ben gegaan.

Het zijn altijd zeer pittige lessen, en ik denk ook altijd dat ik dood ga, dat doe ik niet maar ik denk het wel.. het is afzien.
De KB duurt maar 45 minuten maar het lijkt wel een heel leven.. soms vraag ik tussendoor toch nog even van hoe laat het is om zeker te weten dat we bijna klaar zijn...

Laatst kregen we de hel van een oefening namelijk de halve burpee met daarna springen met een kb en dan weer een burpee. 30 stuks.. ik was dood.. ik haat de burpees al, maar de halve is veel zwaarder. Het is ook gek dat met dit moet doen en doet maar ja het schijnt goed te zijn voor je hele lichaam.. het is perfect.

Kortom elke maandagavond en woensdagavond is het afzien maar het is heerlijk, zeker omdat in de loop van de tijd de mensen die er komen steeds gezelliger worden met elkaar, we hebben lol en we maken grappen maar werken hard en werken goed

ik verheug me nu alweer op de hel van de KB die de komende week gaat komen.

three billboards outside ebbing missouri (film)

Vriendin Nadira vertelde al over deze film,  ze was enthousiast vertelde meteen ook dat het een film is waarbij je met een akelig onderbuik gevoel uit komt..

De filmclub had deze ook al doorgegeven dat we deze film wilden gaan zien, dus 1 +1 =2 dus ik ben met vriendin Els naar deze film gegaan

De film was inderdaad erg mooi, naast de humor die er zeker in zit, ook de zwarte humor, maar ook de soms zulke gekke dingen die mensen doen omdat ze niet goed opletten, vind ik iets wat toch wel erg goed is uitgelicht, de vooraannames die men heeft, die men invult en daarop de acties doet.

De film had een open einde en dat onderbuik gevoel dat klopt het heeft een hele akelige onder toon... deze film, ook omdat je niet weet hoe het verder gaat....

Deze film is een must seen.. hij is gewoon goed.

recensie van de film:

Regie: Martin McDonagh | Cast: Frances McDormand (Mildred), Woody Harrelson (Willoughby), Sam Rockwell (Dixon), e.a. | Speelduur: 115 minuten | Jaar: 2018

Een van de grote winnaars van de Golden Globes was afgelopen weekend Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. De film wist vier nominaties te verzilveren waaronder die voor Beste Film; een goede indicator dat deze film ook op een aantal Oscarnominaties zal mogen rekenen. Dus hebben we het hier over de beste film van het jaar?

De opmerkelijke titel van de film lijkt in eerste instantie veel te lang en moeilijk te onthouden te zijn. Hij verwijst echter precies naar waar de film over gaat. Moeder Mildred huurt drie billboards net buiten Ebbing in Missouri om aan te kaarten dat de moordenaar van haar dochter nog niet is gevonden. Deze Angela werd zeven maanden eerder verkracht en vermoord. Chief Willoughby leidde het onderzoek naar haar dood maar tot op heden is er nog geen dader gepakt. Op een van de billboards noemt Midred de chief bij naam. Dit leidt tot enorme commotie in het plaatsje. De politie wil het liefst dat de billboards worden weggehaald, maar Mildred heeft legaal gezien het recht om deze teksten erop te zetten. En zij houdt voet bij stuk.

Waar moet ik beginnen bij het bejubelen van deze film, die met een speelduur van twee uur alleen maar smaakte naar meer. Allereerst is het verhaal zoals het zich ontvouwt prachtig en onverwacht, met allemaal karakterontwikkelingen en plotwendingen die je niet ziet aankomen. Dat Martin McDonagh vlijmscherpe dialogen kan schrijven weten we al van zijn eerdere werk waaronder In Bruges, maar met Three Billboards weet hij het snijdende te combineren met oerechte menselijke gevoelens, waardoor je continue tussen een lach en een traan inzit.

De personages allemaal perfect gecast en zo goed vertolkt dat het moeilijk is te zeggen, wie nu het beste werk aflevert. Als ensemble vormen ze een feest om naar te kijken en voelen ze stuk voor stuk als echte driedimensionale personages vol goede en slechte kanten. Frances McDormand speelt een vrouw die niets meer te verliezen heeft en probeert het leven op te pakken, nadat haar het ergst mogelijke is overkomen. Woody Harrelson is de politiechef wiens naam op de billboards prijkt, die zijn eigen problemen heeft. Maar de meest opvallende rol is die van Sam Rockwell als het domme politiehulpje Dixon, die de regels van de wet geregeld aan zijn laars lapt. Dit personage had heel makkelijk een typetje kunnen worden, maar Rockwell weet van Dixon een gelaagd individu te maken, die de meest verrassende weg aflegt qua karakterontwikkeling zonder dat het vals aandoet.

Three Billboards Outside Ebbing, Missouri verdiende elke Globe die hij won en gaat zonder twijfel tot de beste films van het jaar behoren. Overslaan is geen optie.

Mahray Abraha

Vaak word ik door leerlingen aangenaam verrast, zo ook woensdag, een leerling van mij uit de ISK, zit al een tijdje bij mij en ik wist dat hij iets deed met muziek. Het gerucht ging al dat  hij een professionele zanger was en goed kon spelen op de gitaar uit Eritrea. dus ik dacht laat ik hem het eens vragen.

Het is echter een verlegen jongen, dus hij zal niet veel zeggen in eerste instantie, maar gelukkig zijn er landgenoten bij mij en die zijn meten al van.. meneer hij heeft een videoclip gemaakt.

Dus die werd meteen met de hele klas op het grote scherm bekeken in mijn lokaal. Het was bijzonder

mooi om hem te zien. Hij is een rustige jongen maar nu staat hij te stralen. hij heeft het verhaal zelf bedacht en laten opnemen in het winkelcentrum waar ik woon. Zo mooi en bijzonder.

Dit blogje schrijf ik speciaal over hem omdat ik 

hoop dat veel lezers van mijn blog zijn clip gaan bekijken op you tube en hem liken.. zodat hij steeds meer in de picture komt. Hij is goed bezig al zeg ik het zelf. hij zingt prachtig en hij straalt enorm, en ik zou zo graag willen dat hij ook bij het grote publiek door gaat breken.

Kortom dit is een blogje over een jongen die alleen uit Eritrea is gevlucht, die in Nederland is aan gekomen maar die barst van de talenten. hij speelt zelf op een zelf gemaakte gitaar uit Eritrea, hij zingt op speciale feesten, en heeft dus nu een eigen clip gemaakt.

kijk en geniet van de prachtige clip en vergeet niet hem te liken.

hij verdient het

maak het niet stuk (flard)

maak het niet stuk

mijn hart

wankel als altijd

ontdekken 

van dat liefde

soms zo teer kan zijn

mijn hart nog niet

geheeld

van de laatste bewoner

die mijn hart 

in duizenden stukjes brak

mijn hart

dat langzaam

jou ontvangt

in de liefde van deze dag

mijn vraag

maak het niet stuk

wat ik zo 

voorzichtig

voor jou

open maak

Waar of niet waar (deel 10)

Na de aanslag op Pearl Harbour in de Tweede Wereldoorlog had de Amerikaanse geheime dienst geen kogelvrije auto om president Roosevelt naar het Congres te vervoeren.Men besloot toen om de president in de in beslag genomen kogelvrije limousine van de roemruchte gangster Al Capone te vervoeren.

Waar of niet Waar?

antwoord onder de foto's

Waar

"Ik hoop dat meneer Capone hier geen bezwaar tegen heeft"Zou de president zich hebben laten ontvallen.

Een goed verhaal

 ‘Een goed verhaal’
Muziek en zang project  voor Statushouders en buurtgenoten

Acht avonden met elkaar kennismaken door te werken met muziek, zang, instrumenten, film begeleiden en verhalen vertellen. We gaan elkaar grappige anekdotes of ontroerende herinneringen vertellen in welke taal dan ook; we vertalen aan allen. Als we zingen doen we dat vooral met liederen uit de verschillende thuislanden.  Als afsluiting wordt er samen met professionele musici een feestelijke voorstelling gegeven.

Wie een instrument bespeelt: neem mee!
Iedereen heeft een stem om te vertellen, in welke taal dan ook, èn iedereen kan (leren) zingen.

Elke bijeenkomst beginnen we met een maaltijd; iedereen neemt iets mee, groot of klein, wat we met elkaar delen terwijl we elkaar leren kennen.

Ineens was daar het bericht over de er bij de muziekschool een soort van optreden kwam waarin twee van onze oud leerlingen zaten. Dus Els en ik besloten meteen om ook te gaan kijken. Het enige probleem was dat ik ook een songfestivalavond had, dus ik moest even kijken met de tijd, dat was snel opgelost gelukkig omdat we dus gewoon om 2 uur naar de voorstelling konden, een try-out, en daarna kon ik gewoon in alle rust en kalmte naar Capelle voor het jaarlijkse feest het Songfestival.

 Kortom het was een volle zaterdag maar ik had hem voor geen goud willen missen.

Voor de twee oud leerlingen had ik snel nog even een roos gehaald omdat het toch voor hun een optreden is, en bij een première hoort een bloem.. al was dit de try-out, om 16.00 zou de echte voorstelling zijn, dus de echte première maar ja dat kon ik dus niet bij wonen , dus een roos was mooi.

Bij aankomst moesten we buiten wachten, het was mooi weer dus geen punt, op een gegeven moment mochten we naar binnen en kwamen de artiesten naar beneden, ze stelden zich op bij de trap en zongen een welkomslied, tijdens dat lied mochten we naar boven naar de zaal waar het optreden zou worden gegeven.

De try out was niet echt goed bezocht, ook viel het ons op dat 1 leerling die we in de krant hadden zien staan er niet was, balen. maar goed we weten dat soms leerlingen om onverklaarbare redenen niet aanwezig zijn.

De voorstelling begon, het was een aandoenlijke voorstelling al zou ik meer spreken van een presentatie, we kregen te zien waar men de afgelopen 8 weken aan had gewerkt. Een vader van een leerling was er ook bij, die prachtig speelde, een oud leerling vertelde ten eerste dat hij zijn naam had veranderd omdat iedereen zijn naam verkeerd uitsprak. Hij vertelde het verhaal over zijn zusje dat hij haar in Eritrea hiel met haren wassen maar dat ze zo bleef zeuren hierover, uiteindelijk plaste hij over haar hoofd... dit is natuurlijk niet echt gebeurt, maar het is wel een reden om een eind aan het verhaal te maken.

Er was ook een 15 minuten lange film in een stopmotionachtige opzet, over een man die in een zandbak figuren maakt en daarmee een verhaal verteld over vluchtelingen. Deze film werd muzikaal ondersteund door de spelers. Ik vond dit geen aanvulling, het voelde voor mij als een soort van opvulling van de tijd, ze kregen het niet af of klaar.. Het was jammer omdat ik denk dat de verhalen van de mensen veel mooier waren, die hadden ze beter kunnen uitdiepen en laten spelen afgewisseld met muziek en dans uit hun land, zodat we een soort van integratie krijgen van de andere culturen met de westerse culturen. zodat we ook meer de verschillen kunnen zien die er zijn, maar ook daarin elkaar kunnen vinden.

Al met al, zoals ik al eerder schreef had ik het niet willen missen om de twee oud leerlingen en de vader te zien meedoen, en ben blij dat ik geweest ben.

songfestival avondje Portugees thema

Zoals elk jaar gaan we met de mannen op songfestival avond bij elkaar zitten en kijken en praten over wat we zoal zien. Het is een feestje met elkaar.

Het thema van deze avond was Portugal.. dus we zouden allemaal een Portugeze maaltijd maken, ik had me via ingelezen en een prachtige soep gevonden, als onderdeel van een 4 gangen menu.. maar wat me vooral aansprak was de benaming, namelijk dat het gemaakt werd met zwarte bonen, de broederschapsbonen.. zo gaaf en mooi, vond dat heel erg passend bij het onderwerp en de avond, en onze vriendschap, wij zijn broeders en soms in het kwaad. 

Ik moet zeggen toen ik de soep maakte en hem kookte twijfelde ik erg aan de smaak, en dat is gebleven tot aan het moment van eten... vooral de gekookte ei dat bij de soep hoort, die je er in moet leggen, daarbij komt ook nog brood met kruidenboter.. het is een behoorlijke maaltijd dat zeker, maar is wel een voorafje

We nemen allemaal iets mee om te eten bij de maaltijd, verder is de avond altijd erg gezellig, mede omdat we ons nog steeds verbazen over wat door is gegaan.. soms zijn we ontroerd..

Nederland zit ook in de finale, dat maakt natuurlijk het kijken iets spannender en leuker, al had ik het om eerlijk te zijn niet verwacht dat het hem zou lukken, maar zoals velen zeggen hij is een rasartiest en kan zingen, dus dat trekt hem zeker bij de vakjury over de streep dat kan niet anders.

Keurig om 16.00 belde ik bij vriend Frans aan en was de eerste van allemaal. Even de boel geregeld voor het eten en voor we het wisten waren Chris en Rick er ook,  eerst met elkaar een kopje thee gedronken met wat lekkers erbij, daarna werd het tijd voor het eerste gerecht dus ik mocht aan de bak. Gelukkig waren Frans en Chris bereid om keukenprinsen te spelen, dus die hadden mijn soep al opgewarmd, ik had zelf al de eieren gesneden en in de soepkommen gedaan. Dus we konden zo aan tafel, soep met brood met kruidenboter,  was een goede combi.

Frans had een heerlijke schotel gemaakt uit de oven, een gemengde groente schotel met kaas en macaroni. Als toetje kregen we ijs met slagroom en met vruchten, van Chris en Rick.

Bij de koffie echter kwam  en Patéis da Nata... een traditionele koek uit Portugal, heerlijk, je schijnt deze op elke straathoek voor een euro te kunnen kopen.. Ik hou mijn hart al vast als ik in Lissabon ben. ik denk dat ik kan zeggen Hallo Kilo's!

Daarna begon het songfestival, het was spannend, een paar plasnummers, maar opvallend genoeg was het zo verschillend wat werd aan geboden, dat ik het op een gegeven moment echt niet meer wist. wel was mijn favoriet, Ierland, helaas vals, waardoor dus hij gewoon afviel, jammer..

Aan het einde werd het wel heel erg spannend, mede door de televoters.. we zaten op het puntje van onze stoelen.. het was gaaf..

Ik had gehoopt dat Oostenrijk zou winnen, maar een mooie derde plaats was ook prima, gelukkig won uiteindelijk Israël.. Het nummer van Cyprus was echt niet mijn ding, dus blij dat die het niet geworden in...

Hieronder nog even het prachtige nummer uit Ierland met de orginele clip