zaterdag 30 april 2016

De Tweeling (teather)

Omdat de zus van vriend Frans kaartjes voor de tweeling had gewonnen, maar daar geen zin in had. Heeft ze de kaartjes aan  Frans gegeven zodat hij naar deze voorstelling kon gaan. Het leuke is dat ik met hem mee mocht en dat doe ik graag, mede omdat het natuurlijk een prachtige kans is, om dure voorstellingen voor een prikkie te zien. Wel is het dan vaak jammer dat je niet op de eerste rij zit, zoals wij meestal doen, maar dat je dus op rij tig zit, zoals Frans altijd zo mooi zegt, tussen de gewone mensen... dus zakdoekjes met  reukwater mee.

Gelukkig viel het erg mee allemaal en wat was het genieten deze voorstelling. Alles werd goed gespeeld, zowel door de kinderen als de volwassenen. William Spaaij. altijd een geweldige speler en een lust voor het oog om te zien.  De zang was de hele voorstelling life gezongen, het verhaal was prachtig vormgegeven in een schitterend decor,  en met flashbacks en met ook dat waar je altijd tegenaan loopt wat is nu de goede kant. wat is de juiste keuze, en dat je vanuit je eigen kant de zaken anders bekijkt blijkt wel. Deze voorstelling is een absolute must vind ik om te gaan bezoeken en te bekijken omdat het verhaal zo goed is weer gegeven.

recensie van het stuk:

Eerst was er de roman van Tessa de Loo, die las als een filmscript en al snel een bestseller werd. Tien jaar later kwam er een film, die het boek vrijwel in tact liet en een Oscarnominatie verdiende. Nu, ruim twintig jaar later, gaat De tweeling als musical in première. De basis vormt een briljant script, dat een oprechte musical oplevert zonder effectbejag.
Frank Ketelaar en Kees Prins, die samen met regisseur Ruut Weissman eerder succesvol waren met Hij gelooft in mij, zijn verantwoordelijk voor dat script. Zij tonen hun vakmanschap met een radicale aanpak, die elementen uit het boek plukt, rangschikt en personages samenvoegt. Zo ontstaat een nieuwe vertelling met een beperkt aantal karakters, die tegelijkertijd de aard en zeggingskracht van het boek verbluffend goed intact laat.
Voor wie het verhaal niet kent: De tweeling gaat over de Duitse zusjes Anna en Lotte, die na het overlijden van hun vader, op jonge leeftijd uit elkaar worden gehaald en geen contact met elkaar mogen hebben. Lotte verhuist naar haar welgestelde oom en tante in Nederland en wordt zangeres. De ongeletterde Anna blijft in Duitsland achter op de boerderij van oom Heinrich, waar ze van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat werken moet. Lotte krijgt verkering met een Joodse jongen, Anna trouwt met een SS-soldaat. Als de zussen na jaren herenigd worden, staat de oorlog wederzijds begrip in de weg en blijken begrippen als goed en fout genuanceerder te liggen.
Ketelaar en Prins situeren de musical net na de Tweede Wereldoorlog, als de tweeling midden twintig is. Centraal staat een ontmoeting die in het boek nauwelijks opvalt en maar enkele pagina’s in beslag neemt: in 1945 bezoekt Anna haar zus Lotte, die – net zoals veel Nederlanders – niets van haar moet weten. Anna is immers Duitse en weduwe van een SS’er. In de musical wordt Anna als ze in Nederland arriveert, opgepakt omdat ze Duitse is. Ze dreigt gefusilleerd te worden en roept de hulp in van Lotte, die haar zusje ontkent.
Via organische flashbacks, waarbij het lichtontwerp van Marc Heinz en de fraaie projecties van Tom Schenk een belangrijke rol spelen, wordt het verleden van Lotte en Anna getoond. In die scènes duiken steeds twee jonge meisjes in identieke kleding op, die de tweeling vertolken in hun onbezorgde kindertijd. Ze zingen liedjes, spelen met blokken. Altijd samen, een gedeeld verleden.
Niet alleen het script getuigt van lef. De tweeling wordt gedragen door twee jonge, relatief onbekende actrices. Hanna van Vliet (Anna) en Rosa da Silva (Lotte) blijken een schot in de roos. Ze geven de zusjes overtuigend en genuanceerd gestalte. Samen hebben ze een sprankelende chemie en hun heldere zangstemmen kleuren mooi bij elkaar. Ook alle bijrollen worden prima vervuld, waarbij vooral William Spaaij’s charismatische David de vraag oproept wanneer de musicalartiest weer eens in een hoofdrol te zien zal zijn. Het ensemble overtuigt in de meerstemmige koren en de militaristische choreografieën van Pim Veulings.
En dan de muziek. Ilse de Lange en JB Meijers componeerden niet eerder voor musical en schreven voor het eerst teksten in het Nederlands. Daarbij worden ze geassisteerd door Daniël Lohues. Hun hand is duidelijk herkenbaar. De welluidende songs zijn gevarieerd en gaan van de bekende countrypop naar wals en jazz. De teksten raken soms aan het verhaal, maar overstijgen vaak de anekdote. Wat een succesmusical als Soldaat van Oranje niet lukt, krijgen de componisten hier wel voor elkaar. Met het krachtige ‘Niemand weet wat er komt’ schreven ze een toekomstige musicalklassieker die uren na afloop nog in je hoofd rondzingt.
Ruut Weissmans regie is gespeend van effectbejag en staat in dienst van het verhaal. Indringend, maar nergens sentimenteel. Samen met choreograaf Pim Veulings ensceneerde hij een aantal ijzersterke beelden (Bernd op het slagveld, Davids arrestatie), die je naar de keel grijpen.
De tweeling is een glorieuze musical gemaakt door een excellent creatief team en een voortreffelijke cast. Een oprechte voorstelling die zowel hart als hoofd raakt. Want dat is uiteindelijk de kern van boek en voorstelling: een pleidooi voor begrip en verdraagzaamheid. Mensen zijn vaak niet goed of fout. Eerder naïef of te druk met de strijd om het dagelijks bestaan om een groter, boosaardig geheel te overzien. Het excessief machtsmisbruik dat de musical toont zijn daar de gevolgen van.
De voorstelling begint met een citaat van Abel J. Herzberg, waarin hij stelt dat als kennis uit het verleden inzicht geeft in waar mensen toe in staat zijn, er veel gewonnen is. Recente bestormingen en aanvallen op vluchtelingenopvangcentra doen wat dat betreft het ergste vrezen. Alleen daarom al moet De tweeling gezien worden.
 
riljant script resulteert in oprechte oorlogsmusical
Door gepubliceerd 12 oktober 2015
Eerst was er de roman van Tessa de Loo, die las als een filmscript en al snel een bestseller werd. Tien jaar later kwam er een film, die het boek vrijwel in tact liet en een Oscarnominatie verdiende. Nu, ruim twintig jaar later, gaat De tweeling als musical in première. De basis vormt een briljant script, dat een oprechte musical oplevert zonder effectbejag.
Frank Ketelaar en Kees Prins, die samen met regisseur Ruut Weissman eerder succesvol waren met Hij gelooft in mij, zijn verantwoordelijk voor dat script. Zij tonen hun vakmanschap met een radicale aanpak, die elementen uit het boek plukt, rangschikt en personages samenvoegt. Zo ontstaat een nieuwe vertelling met een beperkt aantal karakters, die tegelijkertijd de aard en zeggingskracht van het boek verbluffend goed intact laat.
Voor wie het verhaal niet kent: De tweeling gaat over de Duitse zusjes Anna en Lotte, die na het overlijden van hun vader, op jonge leeftijd uit elkaar worden gehaald en geen contact met elkaar mogen hebben. Lotte verhuist naar haar welgestelde oom en tante in Nederland en wordt zangeres. De ongeletterde Anna blijft in Duitsland achter op de boerderij van oom Heinrich, waar ze van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat werken moet. Lotte krijgt verkering met een Joodse jongen, Anna trouwt met een SS-soldaat. Als de zussen na jaren herenigd worden, staat de oorlog wederzijds begrip in de weg en blijken begrippen als goed en fout genuanceerder te liggen.
Ketelaar en Prins situeren de musical net na de Tweede Wereldoorlog, als de tweeling midden twintig is. Centraal staat een ontmoeting die in het boek nauwelijks opvalt en maar enkele pagina’s in beslag neemt: in 1945 bezoekt Anna haar zus Lotte, die – net zoals veel Nederlanders – niets van haar moet weten. Anna is immers Duitse en weduwe van een SS’er. In de musical wordt Anna als ze in Nederland arriveert, opgepakt omdat ze Duitse is. Ze dreigt gefusilleerd te worden en roept de hulp in van Lotte, die haar zusje ontkent.
Via organische flashbacks, waarbij het lichtontwerp van Marc Heinz en de fraaie projecties van Tom Schenk een belangrijke rol spelen, wordt het verleden van Lotte en Anna getoond. In die scènes duiken steeds twee jonge meisjes in identieke kleding op, die de tweeling vertolken in hun onbezorgde kindertijd. Ze zingen liedjes, spelen met blokken. Altijd samen, een gedeeld verleden.
Niet alleen het script getuigt van lef. De tweeling wordt gedragen door twee jonge, relatief onbekende actrices. Hanna van Vliet (Anna) en Rosa da Silva (Lotte) blijken een schot in de roos. Ze geven de zusjes overtuigend en genuanceerd gestalte. Samen hebben ze een sprankelende chemie en hun heldere zangstemmen kleuren mooi bij elkaar. Ook alle bijrollen worden prima vervuld, waarbij vooral William Spaaij’s charismatische David de vraag oproept wanneer de musicalartiest weer eens in een hoofdrol te zien zal zijn. Het ensemble overtuigt in de meerstemmige koren en de militaristische choreografieën van Pim Veulings.
En dan de muziek. Ilse de Lange en JB Meijers componeerden niet eerder voor musical en schreven voor het eerst teksten in het Nederlands. Daarbij worden ze geassisteerd door Daniël Lohues. Hun hand is duidelijk herkenbaar. De welluidende songs zijn gevarieerd en gaan van de bekende countrypop naar wals en jazz. De teksten raken soms aan het verhaal, maar overstijgen vaak de anekdote. Wat een succesmusical als Soldaat van Oranje niet lukt, krijgen de componisten hier wel voor elkaar. Met het krachtige ‘Niemand weet wat er komt’ schreven ze een toekomstige musicalklassieker die uren na afloop nog in je hoofd rondzingt.
Ruut Weissmans regie is gespeend van effectbejag en staat in dienst van het verhaal. Indringend, maar nergens sentimenteel. Samen met choreograaf Pim Veulings ensceneerde hij een aantal ijzersterke beelden (Bernd op het slagveld, Davids arrestatie), die je naar de keel grijpen.
De tweeling is een glorieuze musical gemaakt door een excellent creatief team en een voortreffelijke cast. Een oprechte voorstelling die zowel hart als hoofd raakt. Want dat is uiteindelijk de kern van boek en voorstelling: een pleidooi voor begrip en verdraagzaamheid. Mensen zijn vaak niet goed of fout. Eerder naïef of te druk met de strijd om het dagelijks bestaan om een groter, boosaardig geheel te overzien. Het excessief machtsmisbruik dat de musical toont zijn daar de gevolgen van.
De voorstelling begint met een citaat van Abel J. Herzberg, waarin hij stelt dat als kennis uit het verleden inzicht geeft in waar mensen toe in staat zijn, er veel gewonnen is. Recente bestormingen en aanvallen op vluchtelingenopvangcentra doen wat dat betreft het ergste vrezen. Alleen daarom al moet De tweeling gezien worden.
- See more at: http://www.theaterkrant.nl/recensie/tweeling/stage-entertainment-nederland-stichting-theateralliantie-cook-a-dream/#sthash.RXqk1ceZ.dpuf
riljant script resulteert in oprechte oorlogsmusical
Door gepubliceerd 12 oktober 2015
Eerst was er de roman van Tessa de Loo, die las als een filmscript en al snel een bestseller werd. Tien jaar later kwam er een film, die het boek vrijwel in tact liet en een Oscarnominatie verdiende. Nu, ruim twintig jaar later, gaat De tweeling als musical in première. De basis vormt een briljant script, dat een oprechte musical oplevert zonder effectbejag.
Frank Ketelaar en Kees Prins, die samen met regisseur Ruut Weissman eerder succesvol waren met Hij gelooft in mij, zijn verantwoordelijk voor dat script. Zij tonen hun vakmanschap met een radicale aanpak, die elementen uit het boek plukt, rangschikt en personages samenvoegt. Zo ontstaat een nieuwe vertelling met een beperkt aantal karakters, die tegelijkertijd de aard en zeggingskracht van het boek verbluffend goed intact laat.
Voor wie het verhaal niet kent: De tweeling gaat over de Duitse zusjes Anna en Lotte, die na het overlijden van hun vader, op jonge leeftijd uit elkaar worden gehaald en geen contact met elkaar mogen hebben. Lotte verhuist naar haar welgestelde oom en tante in Nederland en wordt zangeres. De ongeletterde Anna blijft in Duitsland achter op de boerderij van oom Heinrich, waar ze van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat werken moet. Lotte krijgt verkering met een Joodse jongen, Anna trouwt met een SS-soldaat. Als de zussen na jaren herenigd worden, staat de oorlog wederzijds begrip in de weg en blijken begrippen als goed en fout genuanceerder te liggen.
Ketelaar en Prins situeren de musical net na de Tweede Wereldoorlog, als de tweeling midden twintig is. Centraal staat een ontmoeting die in het boek nauwelijks opvalt en maar enkele pagina’s in beslag neemt: in 1945 bezoekt Anna haar zus Lotte, die – net zoals veel Nederlanders – niets van haar moet weten. Anna is immers Duitse en weduwe van een SS’er. In de musical wordt Anna als ze in Nederland arriveert, opgepakt omdat ze Duitse is. Ze dreigt gefusilleerd te worden en roept de hulp in van Lotte, die haar zusje ontkent.
Via organische flashbacks, waarbij het lichtontwerp van Marc Heinz en de fraaie projecties van Tom Schenk een belangrijke rol spelen, wordt het verleden van Lotte en Anna getoond. In die scènes duiken steeds twee jonge meisjes in identieke kleding op, die de tweeling vertolken in hun onbezorgde kindertijd. Ze zingen liedjes, spelen met blokken. Altijd samen, een gedeeld verleden.
Niet alleen het script getuigt van lef. De tweeling wordt gedragen door twee jonge, relatief onbekende actrices. Hanna van Vliet (Anna) en Rosa da Silva (Lotte) blijken een schot in de roos. Ze geven de zusjes overtuigend en genuanceerd gestalte. Samen hebben ze een sprankelende chemie en hun heldere zangstemmen kleuren mooi bij elkaar. Ook alle bijrollen worden prima vervuld, waarbij vooral William Spaaij’s charismatische David de vraag oproept wanneer de musicalartiest weer eens in een hoofdrol te zien zal zijn. Het ensemble overtuigt in de meerstemmige koren en de militaristische choreografieën van Pim Veulings.
En dan de muziek. Ilse de Lange en JB Meijers componeerden niet eerder voor musical en schreven voor het eerst teksten in het Nederlands. Daarbij worden ze geassisteerd door Daniël Lohues. Hun hand is duidelijk herkenbaar. De welluidende songs zijn gevarieerd en gaan van de bekende countrypop naar wals en jazz. De teksten raken soms aan het verhaal, maar overstijgen vaak de anekdote. Wat een succesmusical als Soldaat van Oranje niet lukt, krijgen de componisten hier wel voor elkaar. Met het krachtige ‘Niemand weet wat er komt’ schreven ze een toekomstige musicalklassieker die uren na afloop nog in je hoofd rondzingt.
Ruut Weissmans regie is gespeend van effectbejag en staat in dienst van het verhaal. Indringend, maar nergens sentimenteel. Samen met choreograaf Pim Veulings ensceneerde hij een aantal ijzersterke beelden (Bernd op het slagveld, Davids arrestatie), die je naar de keel grijpen.
De tweeling is een glorieuze musical gemaakt door een excellent creatief team en een voortreffelijke cast. Een oprechte voorstelling die zowel hart als hoofd raakt. Want dat is uiteindelijk de kern van boek en voorstelling: een pleidooi voor begrip en verdraagzaamheid. Mensen zijn vaak niet goed of fout. Eerder naïef of te druk met de strijd om het dagelijks bestaan om een groter, boosaardig geheel te overzien. Het excessief machtsmisbruik dat de musical toont zijn daar de gevolgen van.
De voorstelling begint met een citaat van Abel J. Herzberg, waarin hij stelt dat als kennis uit het verleden inzicht geeft in waar mensen toe in staat zijn, er veel gewonnen is. Recente bestormingen en aanvallen op vluchtelingenopvangcentra doen wat dat betreft het ergste vrezen. Alleen daarom al moet De tweeling gezien worden.
- See more at: http://www.theaterkrant.nl/recensie/tweeling/stage-entertainment-nederland-stichting-theateralliantie-cook-a-dream/#sthash.RXqk1ceZ.dpuf
riljant script resulteert in oprechte oorlogsmusical
Door gepubliceerd 12 oktober 2015
Eerst was er de roman van Tessa de Loo, die las als een filmscript en al snel een bestseller werd. Tien jaar later kwam er een film, die het boek vrijwel in tact liet en een Oscarnominatie verdiende. Nu, ruim twintig jaar later, gaat De tweeling als musical in première. De basis vormt een briljant script, dat een oprechte musical oplevert zonder effectbejag.
Frank Ketelaar en Kees Prins, die samen met regisseur Ruut Weissman eerder succesvol waren met Hij gelooft in mij, zijn verantwoordelijk voor dat script. Zij tonen hun vakmanschap met een radicale aanpak, die elementen uit het boek plukt, rangschikt en personages samenvoegt. Zo ontstaat een nieuwe vertelling met een beperkt aantal karakters, die tegelijkertijd de aard en zeggingskracht van het boek verbluffend goed intact laat.
Voor wie het verhaal niet kent: De tweeling gaat over de Duitse zusjes Anna en Lotte, die na het overlijden van hun vader, op jonge leeftijd uit elkaar worden gehaald en geen contact met elkaar mogen hebben. Lotte verhuist naar haar welgestelde oom en tante in Nederland en wordt zangeres. De ongeletterde Anna blijft in Duitsland achter op de boerderij van oom Heinrich, waar ze van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat werken moet. Lotte krijgt verkering met een Joodse jongen, Anna trouwt met een SS-soldaat. Als de zussen na jaren herenigd worden, staat de oorlog wederzijds begrip in de weg en blijken begrippen als goed en fout genuanceerder te liggen.
Ketelaar en Prins situeren de musical net na de Tweede Wereldoorlog, als de tweeling midden twintig is. Centraal staat een ontmoeting die in het boek nauwelijks opvalt en maar enkele pagina’s in beslag neemt: in 1945 bezoekt Anna haar zus Lotte, die – net zoals veel Nederlanders – niets van haar moet weten. Anna is immers Duitse en weduwe van een SS’er. In de musical wordt Anna als ze in Nederland arriveert, opgepakt omdat ze Duitse is. Ze dreigt gefusilleerd te worden en roept de hulp in van Lotte, die haar zusje ontkent.
Via organische flashbacks, waarbij het lichtontwerp van Marc Heinz en de fraaie projecties van Tom Schenk een belangrijke rol spelen, wordt het verleden van Lotte en Anna getoond. In die scènes duiken steeds twee jonge meisjes in identieke kleding op, die de tweeling vertolken in hun onbezorgde kindertijd. Ze zingen liedjes, spelen met blokken. Altijd samen, een gedeeld verleden.
Niet alleen het script getuigt van lef. De tweeling wordt gedragen door twee jonge, relatief onbekende actrices. Hanna van Vliet (Anna) en Rosa da Silva (Lotte) blijken een schot in de roos. Ze geven de zusjes overtuigend en genuanceerd gestalte. Samen hebben ze een sprankelende chemie en hun heldere zangstemmen kleuren mooi bij elkaar. Ook alle bijrollen worden prima vervuld, waarbij vooral William Spaaij’s charismatische David de vraag oproept wanneer de musicalartiest weer eens in een hoofdrol te zien zal zijn. Het ensemble overtuigt in de meerstemmige koren en de militaristische choreografieën van Pim Veulings.
En dan de muziek. Ilse de Lange en JB Meijers componeerden niet eerder voor musical en schreven voor het eerst teksten in het Nederlands. Daarbij worden ze geassisteerd door Daniël Lohues. Hun hand is duidelijk herkenbaar. De welluidende songs zijn gevarieerd en gaan van de bekende countrypop naar wals en jazz. De teksten raken soms aan het verhaal, maar overstijgen vaak de anekdote. Wat een succesmusical als Soldaat van Oranje niet lukt, krijgen de componisten hier wel voor elkaar. Met het krachtige ‘Niemand weet wat er komt’ schreven ze een toekomstige musicalklassieker die uren na afloop nog in je hoofd rondzingt.
Ruut Weissmans regie is gespeend van effectbejag en staat in dienst van het verhaal. Indringend, maar nergens sentimenteel. Samen met choreograaf Pim Veulings ensceneerde hij een aantal ijzersterke beelden (Bernd op het slagveld, Davids arrestatie), die je naar de keel grijpen.
De tweeling is een glorieuze musical gemaakt door een excellent creatief team en een voortreffelijke cast. Een oprechte voorstelling die zowel hart als hoofd raakt. Want dat is uiteindelijk de kern van boek en voorstelling: een pleidooi voor begrip en verdraagzaamheid. Mensen zijn vaak niet goed of fout. Eerder naïef of te druk met de strijd om het dagelijks bestaan om een groter, boosaardig geheel te overzien. Het excessief machtsmisbruik dat de musical toont zijn daar de gevolgen van.
De voorstelling begint met een citaat van Abel J. Herzberg, waarin hij stelt dat als kennis uit het verleden inzicht geeft in waar mensen toe in staat zijn, er veel gewonnen is. Recente bestormingen en aanvallen op vluchtelingenopvangcentra doen wat dat betreft het ergste vrezen. Alleen daarom al moet De tweeling gezien worden.
- See more at: http://www.theaterkrant.nl/recensie/tweeling/stage-entertainment-nederland-stichting-theateralliantie-cook-a-dream/#sthash.RXqk1ceZ.dpuf
riljant script resulteert in oprechte oorlogsmusical
Door gepubliceerd 12 oktober 2015
Eerst was er de roman van Tessa de Loo, die las als een filmscript en al snel een bestseller werd. Tien jaar later kwam er een film, die het boek vrijwel in tact liet en een Oscarnominatie verdiende. Nu, ruim twintig jaar later, gaat De tweeling als musical in première. De basis vormt een briljant script, dat een oprechte musical oplevert zonder effectbejag.
Frank Ketelaar en Kees Prins, die samen met regisseur Ruut Weissman eerder succesvol waren met Hij gelooft in mij, zijn verantwoordelijk voor dat script. Zij tonen hun vakmanschap met een radicale aanpak, die elementen uit het boek plukt, rangschikt en personages samenvoegt. Zo ontstaat een nieuwe vertelling met een beperkt aantal karakters, die tegelijkertijd de aard en zeggingskracht van het boek verbluffend goed intact laat.
Voor wie het verhaal niet kent: De tweeling gaat over de Duitse zusjes Anna en Lotte, die na het overlijden van hun vader, op jonge leeftijd uit elkaar worden gehaald en geen contact met elkaar mogen hebben. Lotte verhuist naar haar welgestelde oom en tante in Nederland en wordt zangeres. De ongeletterde Anna blijft in Duitsland achter op de boerderij van oom Heinrich, waar ze van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat werken moet. Lotte krijgt verkering met een Joodse jongen, Anna trouwt met een SS-soldaat. Als de zussen na jaren herenigd worden, staat de oorlog wederzijds begrip in de weg en blijken begrippen als goed en fout genuanceerder te liggen.
Ketelaar en Prins situeren de musical net na de Tweede Wereldoorlog, als de tweeling midden twintig is. Centraal staat een ontmoeting die in het boek nauwelijks opvalt en maar enkele pagina’s in beslag neemt: in 1945 bezoekt Anna haar zus Lotte, die – net zoals veel Nederlanders – niets van haar moet weten. Anna is immers Duitse en weduwe van een SS’er. In de musical wordt Anna als ze in Nederland arriveert, opgepakt omdat ze Duitse is. Ze dreigt gefusilleerd te worden en roept de hulp in van Lotte, die haar zusje ontkent.
Via organische flashbacks, waarbij het lichtontwerp van Marc Heinz en de fraaie projecties van Tom Schenk een belangrijke rol spelen, wordt het verleden van Lotte en Anna getoond. In die scènes duiken steeds twee jonge meisjes in identieke kleding op, die de tweeling vertolken in hun onbezorgde kindertijd. Ze zingen liedjes, spelen met blokken. Altijd samen, een gedeeld verleden.
Niet alleen het script getuigt van lef. De tweeling wordt gedragen door twee jonge, relatief onbekende actrices. Hanna van Vliet (Anna) en Rosa da Silva (Lotte) blijken een schot in de roos. Ze geven de zusjes overtuigend en genuanceerd gestalte. Samen hebben ze een sprankelende chemie en hun heldere zangstemmen kleuren mooi bij elkaar. Ook alle bijrollen worden prima vervuld, waarbij vooral William Spaaij’s charismatische David de vraag oproept wanneer de musicalartiest weer eens in een hoofdrol te zien zal zijn. Het ensemble overtuigt in de meerstemmige koren en de militaristische choreografieën van Pim Veulings.
En dan de muziek. Ilse de Lange en JB Meijers componeerden niet eerder voor musical en schreven voor het eerst teksten in het Nederlands. Daarbij worden ze geassisteerd door Daniël Lohues. Hun hand is duidelijk herkenbaar. De welluidende songs zijn gevarieerd en gaan van de bekende countrypop naar wals en jazz. De teksten raken soms aan het verhaal, maar overstijgen vaak de anekdote. Wat een succesmusical als Soldaat van Oranje niet lukt, krijgen de componisten hier wel voor elkaar. Met het krachtige ‘Niemand weet wat er komt’ schreven ze een toekomstige musicalklassieker die uren na afloop nog in je hoofd rondzingt.
Ruut Weissmans regie is gespeend van effectbejag en staat in dienst van het verhaal. Indringend, maar nergens sentimenteel. Samen met choreograaf Pim Veulings ensceneerde hij een aantal ijzersterke beelden (Bernd op het slagveld, Davids arrestatie), die je naar de keel grijpen.
De tweeling is een glorieuze musical gemaakt door een excellent creatief team en een voortreffelijke cast. Een oprechte voorstelling die zowel hart als hoofd raakt. Want dat is uiteindelijk de kern van boek en voorstelling: een pleidooi voor begrip en verdraagzaamheid. Mensen zijn vaak niet goed of fout. Eerder naïef of te druk met de strijd om het dagelijks bestaan om een groter, boosaardig geheel te overzien. Het excessief machtsmisbruik dat de musical toont zijn daar de gevolgen van.
De voorstelling begint met een citaat van Abel J. Herzberg, waarin hij stelt dat als kennis uit het verleden inzicht geeft in waar mensen toe in staat zijn, er veel gewonnen is. Recente bestormingen en aanvallen op vluchtelingenopvangcentra doen wat dat betreft het ergste vrezen. Alleen daarom al moet De tweeling gezien worden.
- See more at: http://www.theaterkrant.nl/recensie/tweeling/stage-entertainment-nederland-stichting-theateralliantie-cook-a-dream/#sthash.RXqk1ceZ.dpuf
riljant script resulteert in oprechte oorlogsmusical
Door gepubliceerd 12 oktober 2015
Eerst was er de roman van Tessa de Loo, die las als een filmscript en al snel een bestseller werd. Tien jaar later kwam er een film, die het boek vrijwel in tact liet en een Oscarnominatie verdiende. Nu, ruim twintig jaar later, gaat De tweeling als musical in première. De basis vormt een briljant script, dat een oprechte musical oplevert zonder effectbejag.
Frank Ketelaar en Kees Prins, die samen met regisseur Ruut Weissman eerder succesvol waren met Hij gelooft in mij, zijn verantwoordelijk voor dat script. Zij tonen hun vakmanschap met een radicale aanpak, die elementen uit het boek plukt, rangschikt en personages samenvoegt. Zo ontstaat een nieuwe vertelling met een beperkt aantal karakters, die tegelijkertijd de aard en zeggingskracht van het boek verbluffend goed intact laat.
Voor wie het verhaal niet kent: De tweeling gaat over de Duitse zusjes Anna en Lotte, die na het overlijden van hun vader, op jonge leeftijd uit elkaar worden gehaald en geen contact met elkaar mogen hebben. Lotte verhuist naar haar welgestelde oom en tante in Nederland en wordt zangeres. De ongeletterde Anna blijft in Duitsland achter op de boerderij van oom Heinrich, waar ze van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat werken moet. Lotte krijgt verkering met een Joodse jongen, Anna trouwt met een SS-soldaat. Als de zussen na jaren herenigd worden, staat de oorlog wederzijds begrip in de weg en blijken begrippen als goed en fout genuanceerder te liggen.
Ketelaar en Prins situeren de musical net na de Tweede Wereldoorlog, als de tweeling midden twintig is. Centraal staat een ontmoeting die in het boek nauwelijks opvalt en maar enkele pagina’s in beslag neemt: in 1945 bezoekt Anna haar zus Lotte, die – net zoals veel Nederlanders – niets van haar moet weten. Anna is immers Duitse en weduwe van een SS’er. In de musical wordt Anna als ze in Nederland arriveert, opgepakt omdat ze Duitse is. Ze dreigt gefusilleerd te worden en roept de hulp in van Lotte, die haar zusje ontkent.
Via organische flashbacks, waarbij het lichtontwerp van Marc Heinz en de fraaie projecties van Tom Schenk een belangrijke rol spelen, wordt het verleden van Lotte en Anna getoond. In die scènes duiken steeds twee jonge meisjes in identieke kleding op, die de tweeling vertolken in hun onbezorgde kindertijd. Ze zingen liedjes, spelen met blokken. Altijd samen, een gedeeld verleden.
Niet alleen het script getuigt van lef. De tweeling wordt gedragen door twee jonge, relatief onbekende actrices. Hanna van Vliet (Anna) en Rosa da Silva (Lotte) blijken een schot in de roos. Ze geven de zusjes overtuigend en genuanceerd gestalte. Samen hebben ze een sprankelende chemie en hun heldere zangstemmen kleuren mooi bij elkaar. Ook alle bijrollen worden prima vervuld, waarbij vooral William Spaaij’s charismatische David de vraag oproept wanneer de musicalartiest weer eens in een hoofdrol te zien zal zijn. Het ensemble overtuigt in de meerstemmige koren en de militaristische choreografieën van Pim Veulings.
En dan de muziek. Ilse de Lange en JB Meijers componeerden niet eerder voor musical en schreven voor het eerst teksten in het Nederlands. Daarbij worden ze geassisteerd door Daniël Lohues. Hun hand is duidelijk herkenbaar. De welluidende songs zijn gevarieerd en gaan van de bekende countrypop naar wals en jazz. De teksten raken soms aan het verhaal, maar overstijgen vaak de anekdote. Wat een succesmusical als Soldaat van Oranje niet lukt, krijgen de componisten hier wel voor elkaar. Met het krachtige ‘Niemand weet wat er komt’ schreven ze een toekomstige musicalklassieker die uren na afloop nog in je hoofd rondzingt.
Ruut Weissmans regie is gespeend van effectbejag en staat in dienst van het verhaal. Indringend, maar nergens sentimenteel. Samen met choreograaf Pim Veulings ensceneerde hij een aantal ijzersterke beelden (Bernd op het slagveld, Davids arrestatie), die je naar de keel grijpen.
De tweeling is een glorieuze musical gemaakt door een excellent creatief team en een voortreffelijke cast. Een oprechte voorstelling die zowel hart als hoofd raakt. Want dat is uiteindelijk de kern van boek en voorstelling: een pleidooi voor begrip en verdraagzaamheid. Mensen zijn vaak niet goed of fout. Eerder naïef of te druk met de strijd om het dagelijks bestaan om een groter, boosaardig geheel te overzien. Het excessief machtsmisbruik dat de musical toont zijn daar de gevolgen van.
De voorstelling begint met een citaat van Abel J. Herzberg, waarin hij stelt dat als kennis uit het verleden inzicht geeft in waar mensen toe in staat zijn, er veel gewonnen is. Recente bestormingen en aanvallen op vluchtelingenopvangcentra doen wat dat betreft het ergste vrezen. Alleen daarom al moet De tweeling gezien worden.
- See more at: http://www.theaterkrant.nl/recensie/tweeling/stage-entertainment-nederland-stichting-theateralliantie-cook-a-dream/#sthash.RXqk1ceZ.dpuf
riljant script resulteert in oprechte oorlogsmusical
Door gepubliceerd 12 oktober 2015
Eerst was er de roman van Tessa de Loo, die las als een filmscript en al snel een bestseller werd. Tien jaar later kwam er een film, die het boek vrijwel in tact liet en een Oscarnominatie verdiende. Nu, ruim twintig jaar later, gaat De tweeling als musical in première. De basis vormt een briljant script, dat een oprechte musical oplevert zonder effectbejag.
Frank Ketelaar en Kees Prins, die samen met regisseur Ruut Weissman eerder succesvol waren met Hij gelooft in mij, zijn verantwoordelijk voor dat script. Zij tonen hun vakmanschap met een radicale aanpak, die elementen uit het boek plukt, rangschikt en personages samenvoegt. Zo ontstaat een nieuwe vertelling met een beperkt aantal karakters, die tegelijkertijd de aard en zeggingskracht van het boek verbluffend goed intact laat.
Voor wie het verhaal niet kent: De tweeling gaat over de Duitse zusjes Anna en Lotte, die na het overlijden van hun vader, op jonge leeftijd uit elkaar worden gehaald en geen contact met elkaar mogen hebben. Lotte verhuist naar haar welgestelde oom en tante in Nederland en wordt zangeres. De ongeletterde Anna blijft in Duitsland achter op de boerderij van oom Heinrich, waar ze van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat werken moet. Lotte krijgt verkering met een Joodse jongen, Anna trouwt met een SS-soldaat. Als de zussen na jaren herenigd worden, staat de oorlog wederzijds begrip in de weg en blijken begrippen als goed en fout genuanceerder te liggen.
Ketelaar en Prins situeren de musical net na de Tweede Wereldoorlog, als de tweeling midden twintig is. Centraal staat een ontmoeting die in het boek nauwelijks opvalt en maar enkele pagina’s in beslag neemt: in 1945 bezoekt Anna haar zus Lotte, die – net zoals veel Nederlanders – niets van haar moet weten. Anna is immers Duitse en weduwe van een SS’er. In de musical wordt Anna als ze in Nederland arriveert, opgepakt omdat ze Duitse is. Ze dreigt gefusilleerd te worden en roept de hulp in van Lotte, die haar zusje ontkent.
Via organische flashbacks, waarbij het lichtontwerp van Marc Heinz en de fraaie projecties van Tom Schenk een belangrijke rol spelen, wordt het verleden van Lotte en Anna getoond. In die scènes duiken steeds twee jonge meisjes in identieke kleding op, die de tweeling vertolken in hun onbezorgde kindertijd. Ze zingen liedjes, spelen met blokken. Altijd samen, een gedeeld verleden.
Niet alleen het script getuigt van lef. De tweeling wordt gedragen door twee jonge, relatief onbekende actrices. Hanna van Vliet (Anna) en Rosa da Silva (Lotte) blijken een schot in de roos. Ze geven de zusjes overtuigend en genuanceerd gestalte. Samen hebben ze een sprankelende chemie en hun heldere zangstemmen kleuren mooi bij elkaar. Ook alle bijrollen worden prima vervuld, waarbij vooral William Spaaij’s charismatische David de vraag oproept wanneer de musicalartiest weer eens in een hoofdrol te zien zal zijn. Het ensemble overtuigt in de meerstemmige koren en de militaristische choreografieën van Pim Veulings.
En dan de muziek. Ilse de Lange en JB Meijers componeerden niet eerder voor musical en schreven voor het eerst teksten in het Nederlands. Daarbij worden ze geassisteerd door Daniël Lohues. Hun hand is duidelijk herkenbaar. De welluidende songs zijn gevarieerd en gaan van de bekende countrypop naar wals en jazz. De teksten raken soms aan het verhaal, maar overstijgen vaak de anekdote. Wat een succesmusical als Soldaat van Oranje niet lukt, krijgen de componisten hier wel voor elkaar. Met het krachtige ‘Niemand weet wat er komt’ schreven ze een toekomstige musicalklassieker die uren na afloop nog in je hoofd rondzingt.
Ruut Weissmans regie is gespeend van effectbejag en staat in dienst van het verhaal. Indringend, maar nergens sentimenteel. Samen met choreograaf Pim Veulings ensceneerde hij een aantal ijzersterke beelden (Bernd op het slagveld, Davids arrestatie), die je naar de keel grijpen.
De tweeling is een glorieuze musical gemaakt door een excellent creatief team en een voortreffelijke cast. Een oprechte voorstelling die zowel hart als hoofd raakt. Want dat is uiteindelijk de kern van boek en voorstelling: een pleidooi voor begrip en verdraagzaamheid. Mensen zijn vaak niet goed of fout. Eerder naïef of te druk met de strijd om het dagelijks bestaan om een groter, boosaardig geheel te overzien. Het excessief machtsmisbruik dat de musical toont zijn daar de gevolgen van.
De voorstelling begint met een citaat van Abel J. Herzberg, waarin hij stelt dat als kennis uit het verleden inzicht geeft in waar mensen toe in staat zijn, er veel gewonnen is. Recente bestormingen en aanvallen op vluchtelingenopvangcentra doen wat dat betreft het ergste vrezen. Alleen daarom al moet De tweeling gezien worden.
- See more at: http://www.theaterkrant.nl/recensie/tweeling/stage-entertainment-nederland-stichting-theateralliantie-cook-a-dream/#sthash.RXqk1ceZ.dpuf

vrijdag 29 april 2016

Ingewikkeld



Eindelijk mag het dan openbaar, de nieuwe link op mijn homepage. 
In samenwerking met Adriaan Vroegop, een ware kunstenaar, met wie ik
samen heb gewerkt aan flarden schrijven bij zijn kunstwerken, heeft me
toestemming gegeven. Hij maakt prachtige dingen en zowel bij nieuw als oud werk
heb ik dus flarden geschreven. 

Het was de afgelopen week pootaan maar ze zijn mooi geworden. Bizar is het wel dat ik  bij bepaalde kunstwerken dus inderdaad meteen mijn ervaringen in het kamp Auschwitz tegenkwam, die ik verwerkt heb in flarden.

Kortom een leuke nieuw hoofdstukje bij de flarden, waar werk staat dat nieuw is
in een apart jasje.

Voor de regelmatige bezoeker zal merken dat het kopje recent volstaat met de nieuwe flarden maar dan zonder de foto's al staat er ook veel nieuw werk.

Ik blijf het een eer vinden dat ik zomaar mee mag werken aan de kunstroute Tholen, door mijn flarden te mogen koppelen aan kunstwerken, wat altijd al mijn droom was. Nu komt dat dus uit.

Wat ik begrepen heb van Adriaan waren mensen onder de indruk van de combi flarden en kunst.. dus dat maakt het weer extra spannend en mooi.

volg onderstaande link naar de site met de kunstwerken van Ingewikkeld met de flarden,
of ga gewoon eerst naar mijn website om daarna door te klikken naar het hoofdstukje Samenwerking met ingewikkeld.


Hoop dat je ook mijn gastenboek wilt invullen.. dank je wel alvast


The Bodyguard

Omdat vriendin Yvonne niet naar deze musical wilde, kreeg ik van haar 4 kaartjes om met de mannen hier naar toe te gaan. De mannen zijn niet zon fan van een musical maar ze vonden het erg leuk om met mij mee te gaan, waarvoor vanaf hier mijn hartelijke dank.

Om half 12 stond ik bij Frans voor de deur om de andere mannen om 13.00 te ontmoeten bij het theater in Utrecht.We zijn begonnen met een heerlijke paar bakken thee en koffie met gebak. Een dag kan toch niet feestelijk genoeg beginnen als we als mannen samen zijn.

Rond 10 over 14.00 zijn we naar het theater gelopen, daar zou een drankje en een hapje klaar staan, dus wij hadden niet geluncht omdat we daar toch ook iets te eten zouden krijgen.
Bij binnenkomst zagen we meteen al dat dit nu niet echt publiek is dat vaak naar theater gaat. de schalen met kleine hapjes waren dan ook al helemaal leeg. we zagen nog een paar mensen nog snel wat in hun toch al volle mond stoppen, zagen wat hapjes in verdwaalde jaszakken en tassen verdwijnen, kortom de regels van fatsoen waren even niet erg duidelijk. Al is het een prijs die je gewonnen hebt dan nog is het zo dat je je niet als uitgehongerde mens hoeft te gedragen. Kortom wij zaten goed met onze taartpunt, want deze hapjes waren al op voordat we binnen waren.

We hadden wel prachtige plekken, we zaten op rij 0, en dat is dus helemaal vooraan. Het voordeel is dat je heel goed de expressie op de gezichten kan zien, maar ook dat je kan zien hoe ze kijken, hoe ze lopen, je kan hun zweetgeur ruiken etc. Een groot nadeel is dat je dus meteen met een stijve nek zit omdat je toch enigszins om hoog moet kijken. om alles te kunnen volgen.

Het begin was een soort van opwarming, er kwamen twee acteurs op die dan het publiek even op moesten warmen voor de show die ze gingen volgen. Ik kan veel zeggen maar het was tenenkrommend, wat erg dit, maar goed we hadden gratis kaartjes dus wij zullen niet zeuren.  Als grote grap werd iemand uit het publiek gehaald die dan een stukje moest gaan zingen uit i will always love you. Nou daarmee was meteen duidelijk, wat we gaandeweg de musical achterkwamen, dat er veel met band werd gewerkt. Het meisje deed alsof ze ging zingen en je hoorde dus de stem van Romy, kortom, wat een grap... niet dus

De show is onderhoudend dat vond ik wel, we herkenden ook een aantal spelers die we ooit hebben gezien in Jeans en bij de voorstellingen van Codarts. dus dat is wel grappig dat je ziet dat ze toch weer een stukje verder zijn gekomen in hun carierre.
 Steeds meer richting de pauze viel het ons op dat de hoofdzangeres dus aan het zingen was, terwijl haar mond bewoog, maar net een andere tekst leek te zingen dan de tekst die wij hoorden. Soms zong ze ook met haar tanden op elkaar, terwijl de gezongen kreet etc echt wel moest met de mond wagenwijd open. Wij kwamen dus tot de schokkende ontdekking dat niet alles life werd gezongen maar dat er dus ook heel stukken van liedjes werden geplaybackt. wat ook haast niet anders kan als je avond aan avond moet zingen, en je dus je stem naar de knoppen helpt. Heel begrijpelijk maar toch....

De show is aangenaam, onderhoudend maar een flinterdun verhaaltje, en het spel niveau is niet echt je van het. Wij kwamen onafhankelijk met elkaar tot de conclusie dat we het goed vonden dat we gratis konden gaan omdat we als we, deze dure kaarten hadden gekocht we toch wel hadden gebaald.

Na de voorstelling, we hadden nog steeds niets meer gegeten na onze taartpuntje zijn we maar met elkaar gaan eten bij Mevrouw Jansen, wat een heerlijke tent,  goed eten en ook erg gezellig. Dit is echt een aanrader geloof me. Lekker drie gangen voor 21.50 dat dus erg goedkoop is en erg lekker.


Na het eten zijn we met elkaar naar het station terug gelopen en daar werd afscheid genomen van de mannen en gingen Frans en ik terug naar mijn auto die ergens verdwaald in Utrecht bij de Jaarbeurs in de buurt stond, die we gelukkig ook weer terug vonden.

Het was een heerlijke dag, met een stel prachtige mensen waar mee ik deze dag toch wel erg leuk heb gevierd dat het een niet bijzondere dag was.



donderdag 28 april 2016

Knielen op een bed violen (film)

Vanavond met Stella en Els naar de film geweest, wat een prachtige maar ook meteen film die je doet nadenken. Hoe mensen inspelen op angst van mensen vanuit het geloof. Het stemt heel erg tot nadenken. Begreep wel dat de film minder heftig is dan het boek, maar ik vond het vooral mooi, hoe op een gegeven moment de liefde van het gezin, en het elkaar in de waarde laten zo mooi verfilmd is.. Maar ach mijn hemel, je zou zo moeten sterven met die mannen om je bed die de ene na de andere verdoemenis uitspreken, wat afschuwelijk. Natuurlijk raakt het ook mijn verdriet aan , het waken bij mijn vader die op sterven lag, maar gelukkig hebben wij dat heel goed en liefdevol met elkaar kunnen doen, hebben we het met elkaar samen hem kunnen begeleiden naar het einde, zonder preken en hel en verdoemenis, maar vanuit liefde laten gaan.

Kortom een film die een aanrader is, ook om de geweldige acteer prestaties van de spelers waarbij voor mij de rol die Barry speelt en hoe hij hem speelt zo goed is.. dat je niet meer Barry ziet maar inderdaad Hans..  krijg je de kans gaan.
recensie:
Regie: Ben Sombogaart | Cast: Barry Atsma (Hans Sievez), Noortje Herlaar (Margje Sievez), Marcel Hensema (Jozef Mieras), Willem Voogd (Ruben Sievez), e.a. | Speelduur: 122 minuten | Jaar: 2016

Bijna was hij er nooit gekomen, de verfilming van Knielen op een Bed Violen. Paul Verhoeven zou Jan Siebelinks bestseller naar het witte doek brengen, maar nog voordat er een scène was opgenomen, gaf hij er de brui aan. Volgens producent Alain de Levita zou Verhoeven te veel geld nodig hebben gehad, hij wilde er iets groots van maken. Geldgezeur dus, maar dat blijkt de uiteindelijke verfilming alleen maar goed te hebben gedaan.

Er is namelijk helemaal geen grootse regie nodig, bewijst Ben Sombogaart. Sterker nog, zijn sobere aanpak sluit naadloos aan op het verhaal, over een streng gelovig milieu aan het eind van de jaren veertig.

Barry Atsma speelt hoofdpersoon Hans, een kweker die anno 1949 worstelt om rond te komen van zijn bedrijf. Hij gaat iedere zondag trouw naar de kerk met zijn vrouw en zoon, maar een prediker die hem met bezoekjes blijft bestoken, brengt hem op nieuwe ideeën. Hans begint kritisch te worden op de kerk als instituut, wil niet meer als een mak kuddeschaap naar dezelfde preken luisteren en begint nieuwe, radicalere boeken te lezen. Maar dan slaat het noodlot toe. Echtgenote Margje krijgt een miskraam. Een straf van de Heer?

De tragedie is voor Hans de aanleiding om nog dieper in het geloof te duiken. Hij heeft een nieuwe roeping gevonden, die nog eens wordt gevoed door een plotselinge openbaring. Of dat surreële visioen in zijn tuin nou echt gebeurt, of dat het zich allemaal in zijn hoofd afspeelt, wordt in het midden gelaten. Knielen op een Bed Violen stelt dan ook niet zozeer het bestaan van een God aan de kaak, maar meer de gevolgen die streng geloof op een gezin kan hebben.

Hans zondert zich steeds vaker af met het selecte clubje mannenbroeders, waar hij definitief deel van uit mag maken nadat hij heeft verteld welk wonder hem is overkomen. Margje ziet met lede ogen aan hoe haar man wordt opgeslokt door geloof. Ze kan hem wel verbieden om nog met de mannen om te gaan, maar of ze daar de liefhebbende echtgenoot en vader mee terugkrijgt?

Tot wanhopig gehuil of slaande ruzies komt dat niet, Sombogaart houdt zijn film mooi klein. Dat is niet per se het handelsmerk van de maker die ook films als Abeltje, Kruistocht in Spijkerbroek en Koning van Katoren op zijn cv heeft staan. Wat hem echter wel kenmerkt, is dat hij zijn stijl altijd goed weet aan te passen op het boek dat hij verfilmt (zijn teller staat inmiddels op acht). Zo liet hij sterke actrices het werk doen in het Oscargenomineerde De Tweeling, maar waren het handpoppen en cartooneske decors die de sfeer van Pluk van de Petteflet bepaalden.

In Knielen op een Bed Violen houdt de filmmaker grote emoties op afstand. Binnen het radicaal gelovige milieu is daar ook geen ruimte voor: Hans moet zich koel en zakelijk opstellen van zijn broeders en Margje heeft berusting gevonden in de afstandelijkheid van haar man. Maar intussen is de scheurende pijn die daaronder zit wel voelbaar. Dankzij flashbacks die laten zien waar Hans zijn strenge overtuiging vandaan haalt, en vooral dankzij het gelaagde acteerwerk van Barry Atsma en Noortje Herlaar.

woensdag 27 april 2016

kom we gaan naar de Keukenhof....






.......Tussen Hillegom  en Lisse

Op Koningsdag wilden we de drukte van de vrijmarkten en feesten ontlopen, dus hadden wij als  de mannen besloten om met elkaar gezellig naar de Keukenhof te gaan.. Toen we dit afspraken zeiden we nog tegen elkaar, het is op Koningsdag altijd prachtig weer, de zon is lekker dus het is dan vast prachtig om de tulpen en al die bloemen te zien.... 

Laten nou de voorspellingen zo zijn dat het die dag juist winterse buien komen, sneeuw, hagel, storm, regen etc... kortom er was van te voren tussen ons al heel wat heen en weer geappt... over dat we onze winterkleding aan gingen doen, dat we lang ondergoed etc moesten opzoeken, kortom April doet wat hij wil en zo ook de mensen die geboren zijn in April.... Zit me nu te bedenken hoe dat dat zit met in Mei leggen alle vogeltjes een ei..( Ik neem aan dat ze dan de vrouwelijke vogeltjes bedoelen) hoe zit het dan met de mensen die geboren zijn in Mei?

Onderweg waren een paar dames, sorry, behoorlijk van de weg af, ze sloegen af terwijl ik al naast ze reed, gaven ineens richt aan terwijl ze rechtdoor gingen, dus ik volop in de remmen, maar het is dus goed gekomen, ik ben veilig in Leiden aangekomen, waar ik vriend Frans ging halen op het station.
Daarna gingen we naar de mannen Rick en Chris om daar eerst natuurlijk een bakkie te doen met een oranje tompoes.

Bij aankomst stond Rick op de ladder om zijn vlag te repareren, maar dat lukte dus niet, dus wij lekker naar binnen. Na de koffie met lekkers, samen in de auto naar de keukenhof, waar we dus heerlijk hebben lopen dwalen en praten over van alles en nog wat. Moet wel zeggen het was bijzonder dit, mede omdat er natuurlijk veel bloemen staan wat genieten is, maar ook hoe ze in de diverse paviljoens de expo hebben ingericht dat vind ik met name heel bijzonder.

Op een gegeven moment als je er een hele middag loopt, je ziet hoe mooi alles is ingericht, met tussen door een heerlijk broodje klaar gemaakt door de mannen, samen heerlijk picknicken op plekken waar je anders niet gaat zitten, was heerlijk samen. Maar eigenlijk is het altijd leuk als we gaan stappen.

Het is wel zo, dat je na een bepaalde periode ineens wel genoeg hebt van de bloemen, het is vol, al die kleur en geur. dat je zelfs pissig gaat reageren op een meneer die wil uitleggen hoe je er voor kunt zorgen dat je tulpen steeds weer opkomen, dat je ze moet koppen, als ze uitgebloeid zijn, maar omdat je al vol zit met info, geuren, kleuren etc is het eigenlijk te veel info nog

Samen gezellig naar het huis van Rick en Christian waar we werden uitgenodigd voor het etentje met elkaar, en dat was genieten een heerlijke maaltijd, natuurlijk gingen we na het eten, nog even 2 spelletjes 30 seconden spelen met als gevolg dat we weer plat over de tafel liggen en dus soms niet meer bijkomen.. heerlijk met elkaar...
om half 11 heb ik Frans afgezet bij zijn moeder en ben ik naar huis gereden
Wat was het weer een heerlijke ontspannende dag
(voor alle foto's zie het album Keukenhof 2016 op mijn facebook pagina)










dinsdag 26 april 2016

wel of geen slecht zicht... en zomerbanden


Vandaag was een dagje waarin veel moest gebeuren, ik moest eerst de winterbanden laten vervangen. Hoe dubbel kan het zijn, met je auto naar de garage door een dikke winterse hagelbui om daar te zeggen ik ben er klaar voor kom maar op met de zomerbanden... waarop ik meteen al zei, dat ik dat wel heel bizar vond nu...Zij dus ook. De grap werd dan ook meteen gemaakt dat ik ook een andere keer kon terugkomen...

Gelukkig ging het snel en zaten mijn banden er zo weer onder kon ik met mijn auto nog snel even langs mijn huis, een kort bezoekje aan het toilet om daarna aan missie twee te beginnen van deze dag, namelijk naar Vision in Amsterdam.

Ik weet al vanaf mijn 12de dat mijn linkeroog slechter is dan mijn rechteroog. Dus aangezien , ik geen bril draag, geen lenzen draag, alles echt geprobeerd, maar een bril staat mij niet, heb ik geen neus voor, en lenzen ik ben te slordig en ik vind het zon gedoe voordat ik ze in mijn ogen krijg.... dus ach dacht ik laat ik eens gaan kijken in hoeverre ze het kunnen laseren.

Ik weet nog dat mijn linker oog op mijn 12de min 2 waren, dus dat was best veel, mijn rechteroog echter was min 0,25, dus ja toen ik op mijn 27 bedacht dat het toch weer tijd werd voor lenzen, kreeg ik er eentje voor mijn linkeroog.. omdat die inmiddels was verbeterd, naar -1.75, door niets te dragen werden mijn ogen beter bleek, want mijn rechteroog was helemaal goed.

Vandaag dus naar Vision in Amsterdam, vond het best wel spannend omdat het ondanks dat het een kleine ingreep is, is het wel zo dat er iets met je oog gaat gebeuren. Ik was dan ook meteen al heel duidelijk dat het alleen om de linkerkant ging en niet om rechts. Aangezien ik vanaf mijn 27ste dus niets meer heb gedragen aan lenzen of bril, en dus ook niet meer gemeten ben, werd alles toch een keertje doorgemeten.. Tot mijn stomme verbazing bleek mijn linkeroog weer verbeterd te zijn, die zat nu op 1,5, dus weer een heel stuk beter geworden.  Mijn rechteroog was nog steeds helemaal goed, dus het was 0. Kortom nu was het de wijsheid die om de hoek kwam kijken. Aangezien ik nog steeds geen leesbril nodig heb, zoals sommige vrienden van mij, die tocht wat jaartjes jonger zijn dan mij, kreeg ik een eerlijke en oprechte uitleg van de behandelende arts.

De uitleg was simpel, op het moment dat ik mijn oog laat laseren moet ik aan de leesbril, als ik niets doe heb ik eigenlijk van nature het effect wat ze ook bereiken met een laser behandeling, dus het heeft voor mij geen enkele meerwaarde, sterker nog ik ga er zeker op achteruit.

Nadat ze me liet ontdekken wat het gevolg zouden zijn van laseren voor het lezen, terwijl het nu goed is, al moet ik bekennen, op het moment dat ik hoorde dat ik dan aan de leesbril zou moten, en dat wil ik gewoon niet, was ik al klaar, had ik de keus al gemaakt om het niet te doen.  Maar door een paar proefjes werd het voor mij duidelijk dat ik het dus niet moet gaan doen.

Ik vond het zo gaaf en zo eerlijk dit advies van haar, maar ook dat ze eerlijk zijn, kortom ik kan deze kliniek in Amsterdam helemaal aanraden als je je wilt laten laseren. Daar komt bij dat ze ook nog een onderzoek heeft gedaan met betrekking tot staar etc en dat is gelukkig ook niet aan de hand, kortom ik heb goed zicht en kan goed lezen.

Daarna terug naar huis met de bus, de metro, de trein, om met de auto naar de sportschool te gaan, om even lekker de dag af te ronden zodat ik vanavond heerlijk thuis kan blijven..

Nu is het dan echt vakantie, al sta ik woensdag vroeg op, ik wil namelijk even over de vrijmarkt bij mij voor de deur, om de verkleumde kindertjes te zien....

maandag 25 april 2016

verkeersborden

afgelopen donderdag was het heerlijk weer. Dus mijn ln3 groep waren er meteen voor als we naar buiten gingen. Dus ik heb snel wat bedacht om te gaan doen, wat als gevolg had dat ze een pen kregen een papier en dat we dan gingen kijken bij verkeersborden. Als ze een bord niet begrepen of kenden moesten ze hem tekenen en dan gingen we in de les daarna deze bespreken, als ze hem hadden opgezocht op internet. Tenminste dat was de bedoeling. Maar de wandeling was zo leuk en zo grappig dat we daar niet aan toe zijn gekomen.

We begonnen met een bord waarop een man met een kind stond dat liep, waarop ik dus vroeg wat deze betekende. Nou het antwoord was meteen duidelijk, dat ze hier mochten wandelen. Ik stelde natuurlijk de vraag, of ze hier ook zonder kinderen mochten lopen, en of ze hand in hand moesten lopen. Mijn leerling uit Indonesie, kan zo heerlijk hard lachen en dat deed hij dan ook, geweldig. Wat een lol heb ik met ze gehad.

Daarna zijn we zo door het park gelopen naar de rotonde om daar de de borden te bespreken die ze tegenkomen en het is heerlijk om te merken dat ze heel veel borden herkennen en weten wat ze inhouden. Daarnaast is het heerlijk om samen te lopen en wat te praten over van alles en nog wat. Gewoon gezellig dus. 

We kwamen uiteindelijk bij een bord, die oranje was met een pijl omhoog. dus ik zo tegen mijn leerling uit Somalie, of hij ook wist dat dat het verkeersbord was wat ons naar hemel wees.. Hij viel bijna op de grond van het lachen, omdat hij wist dat het betekende dat je rechtdoor moest gaan. Het was zo gaaf met die gasten weer, lekker buiten en praten en daarbij ook nog werken met kennis die ze kunnen gebruiken als ze straks voor hun theorie gaan, maar ook dat ze in hun eigen vertrouwde omgeving dit kunnen doen.

Ik geniet van dit soort spontane lessen met die gasten, heerlijk.

zondag 24 april 2016

Louder than Bombs (film)

vanavond met vriendin Heleen en Els naar de film geweest, deze film is zo bijzonder, je moet wel de volle 109 minuten geconcentreerd kijken door de bijzondere manier van filmen maar wat een prachtige film is dit. en zo ingrijpend ook. Een aanrader

recensie van de film:

Regie: Joachim Trier | Cast: Jesse Eisenberg (Jonah), Gabriel Byrne (Gene), Devin Druid (Conrad), Isabelle Huppert (Isabelle), e.a. | Speelduur: 109 minuten | Jaar: 2015

Het is alsof drie losse films starten in het begin van Louder Than Bombs. Net een mozaïekfilm, alleen gaat het in dit geval niet om losse verhaallijnen die elkaar in de loop van de film eenmalig kruisen. De onderlinge banden zijn hier veel hechter met elkaar verbonden. Gene en zijn twee zoons Jonah en Conrad hebben echter moeite dat zelf zo te zien. De dood van hun vrouw en moeder staat als een muur tussen hen in.

Louder Than Bombs opent met oudste zoon Jonah, een kersverse vader die in het ziekenhuis een oude bekende tegen het lijf loopt. Zij denkt door een spraakverwarring dat zijn vrouw ziek is, hij besluit zijn mond te houden over zijn pasgeboren kind. Ergens zit er dus iets bij hem niet helemaal lekker.

Gene is bezig met een expositie ter nagedachtenis aan zijn overleden vrouw, een oorlogsfotografe. Een journalist gaat er een artikel aan wijden, maar waarschuwt hem wel alvast: de volledige waarheid komt erin te staan. Isabelle kwam niet om bij een auto-ongeluk, maar pleegde zelfmoord. Drie jaar geleden was Conrad te jong om dat te horen, nu moet Gene toch echt een goed moment gaan vinden, voordat zijn jongste telg het bericht in de krant leest.

En dat valt niet mee, want Conrad is in zichzelf gekeerd en wil zo weinig mogelijk met zijn vader te maken hebben. Gene volgt hem stiekem over straat, in de hoop zijn zoon beter te leren kennen. Conrad heeft dat door, merken we als dezelfde scène opnieuw begint vanuit zijn perspectief.

Het drietal blijft langs elkaar leven, ook wanneer Jonah voor de tentoonstelling weer even op bezoek komt. Vrouw en kind heeft hij niet meegenomen, en de oude vlam van vroeger trekt zijn aandacht weer. Gene heeft intussen een mogelijke nieuwe liefde ontdekt, waar zijn zoons niets van weten. Ook Conrad probeert te verbergen dat hij verliefd is, op een meisje van school.

Regisseur Joachim Trier wisselt met voice-overs, flashbacks en droomsequenties om het contrast tussen zijn drie hoofdpersonen te versterken. Waar Conrad zijn moeder vooral als fantasie tegenkomt, zijn het bij Gene de herinneringen aan de moeizame relatie met zijn vrouw die overheersen. Dat hun onuitgesproken leed intussen dezelfde oorsprong heeft, maakt Louder Than Bombs extra schrijnend.

Maar tegelijkertijd geeft het ook lichte hoop; de drie mannen proberen ieder op hun eigen (onhandige) manier voorzichtig toenadering te zoeken. Hoe lastig dat ook is na drie jaar zwijgen. Trier gaat dus niet zo loodzwaar en genadeloos te werk als bij zijn verslavingsdrama Oslo, August 31st.

Zijn overstap naar de Verenigde Staten is een prachtig menselijk en fijngevoelige drama, waarin veel onder de oppervlakte blijft sluimeren. Logisch ook, want de film gaat over weggestopte emoties. Over hoe sociaal onvermogen en een onverwerkt trauma elkaar als een vicieuze cirkel in stand kunnen houden. Diep ontroerend, met name in de slotscène.

zaterdag 23 april 2016

30 secondenmenu

Vanavond was het dan zover, vrienden Nadira en Albert zouden kennis gaan maken met het geweldige spel waar  vrienden Frans, Christian en Rick, ons altijd een breuk bij lachen. Aangezien  de mannen Christian en Rick helaas niet konden, wegens een bubbele boeking, dat krijg je natuurlijk als je vreselijk populair bent, hebben Frans en ik  Nadira en Albert de eerste beginselen van het spel bijgebracht.

Natuurlijk gingen we eerst van te voren samen eten. Dit keer mocht ik koken dus ik had me er weer vol enthousiasme op gegooid. Begonnen met een amuse in de vorm van een simpele salade. Daarna het voorgerecht, een heerlijke avocado met daarin ei en spekjes (vegetarische spekjes dus), hoofdgerecht was een Mexicaanse schotel, die er wat drapperig en bruinig uitzag, wat kwam door de vegetarische gehakt, dus in de middag nog snel wat gele rijst gaan halen zodat het er toch wat beter uit zou zien met wat meer kleur. Speciaal voor Nadira lactose vrije kaas ( nooit geweten dat oude kaas eigenlijk lactose vrij is, als het een jaar heeft gerijpt kan je het eten zei de kaasboer) gehaald. 
Als toetje een chocolade cakeje uit de oven met aardbeien en slagroom van lactose vrije room.

Natuurlijk hou ik er van om mijn tafel toch wel wat leuker te dekken dan ik normaal doe, dus ik had de sfeer gekozen van wit met grijs/ zilver. Door het kopen van een aantal gerbra's en dezen in een hoog glas te zetten, kreeg de tafel een ietwat meer hoogte, en was het niet zo plat om naar te kijken.
Keurig op tijd kwamen de gasten aan zoals het gebruikelijk is.

 Zoals altijd is het natuurlijk bere gezellig met elkaar, we praten bij en lachen samen. Het is genieten in het alleen al samen zijn.
Na het eten gingen we heerlijk los met het spel 30 secondes, en wat een lol weer, het is toch te gek dat je vastloopt op simpele dingen en soms dus door iets heel raars ineens weet wat men bedoelt. heerlijk. Ik heb me vreselijk vermaakt, en mijn gasten ook
Kortom we kunnen weer twee mensen toevoegen  aan de lijst met liefhebbers van  30 seconden.

 

Natuurlijk zijn er ook foto's van de gerechten, dat is wel zo aardig om te zien, voor al die mensen die hebben gereageerd dat ze niet waren uitgenodigd. Sorry ik denk dat de Post vertraging heeft gehad.

amuse, couscoussalade, bakje met avocado

avocado met ei en veg spek

Mexicaanse schotel met twee soorten rijst

chocoladetaartje met aardbeien en slagroom

vrijdag 22 april 2016

The Junglebook

Eindelijk konden vriend Frans en ik vanavond naar de film die ik al heel graag wilde zien. Het had heel veel voeten in de aarde, maar laat ik beginnen bij het begin, het begon er al mee dat we de vroege voorstelling hadden, die van 18.45, dit is natuurlijk best te doen, als je gewoon op tijd vertrekt, op tijd eet en er niets tussenkomt. maar ja zoals zo vaak, als je iets heel strak plant dan gaat het anders... Ik vertrok vol goede moed om 17.15 uit Alphen om halverwege Alphen te bedenken dat mijn gas nog aan stond, dus ik mijn buuf appen, maar ik kreeg geen reactie, dus ik neem dan maar aan dat ze niet thuis is, dus ben ik terug gegaan, weg 15 minuten extra tijd om op tijd te zijn. Goed dat ik naar huis ben gegaan, het gas stond inderdaad nog aan, ik wist het was namelijk te gehaast en dan let ik niet goed op, vaak is het een gewoonte reactie maar nu wist ik het zeker van niet. Dus plankgas op weg naar de film.. om om 17.20 in de eerste file te belanden bij Gouda, die wel oploste dus weer volle gas vooruit, om nog geen 10 minuten later weer in ene file te belanden, ik zou om 18.00 bij Frans zijn om daar de metro te nemen, maar ja dat zou hem niet worden. Wijs als Frans is besloot die alvast te gaan, ik zou mijn auto gaan parkeren bij de Capelse brug zodat ik dichter bij de stad was, een langere stuk snelweg had en dat ik dus op dit metro station sneller weg kon dan waar ook. Dus dat was handig. Moet je natuurlijk niet eigenwijs zijn, als de tom tom zegt dat je ergens af moet moet je dat ook doen en niet denken dit klopt niet dus ik rij door, om te zien dat je de juiste afslag mist.. dus ja om rijden via de kuip.. maar ja toch aangekomen. Hollen naar de metro inmiddels was het  18.30, om te bedenken als je halverwege bent dat je deur van de auto niet op slot is gedaan... dus ja weer terug rennen om te ontdekken dat hij dus wel dicht was. Wederom rennen om de metro te halen en dat gaat goed. Frans de mail gestuurd met de kaartjes zodat hij ze kon scannen en we dus zo naar binnen konden als ik er was.  Het ging helemaal goed, even de kluts kwijt in Rotterdam omdat de wegwijzering ineens we wat vaag was maar goed toch gevonden. Snel naar binnen om te ontdekken dat we beiden een verkeerde 3d film bril hadden we moesten een speciale Imax 3 d bril hebben die nog snel gekocht voor een euro en snel naar binnen, om helemaal weg te dromen bij de film, wat een prachtige film, met tranen, met spanning en zo mooi, een aanrader..voor een ieder, alleen ik zou geen kleine kinderen er heen laten gaan....
Ik hoop stiekem op een vervolg van deze film. zo mooi gemaakt en zo prachtig


recensie van de film:
Regie: Jon Favreau | Cast: Neel Sethi (Mowgli), Bill Murray (Baloo), Ben Kingsley (Bagheera), Idris Elba (Shere Khan), Lupita Nyong’o (Raksha), Scarlett Johansson (Kaa), Giancarlo Esposito (Akela), Christopher Walken (King Louie) | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2016.

Disney zet de laatste jaren niet alleen heftig in op aangekochte boxofficekanonnen zoals Marvel en Star Wars, er is ook een soort creatieve renaissance bij de huismerken gaande. Sinds Disney Animation een inhaalslag maakte met Frozen en Kenneth Branagh met Cinderella een klassieker nieuw leven inblies, is de Disney-sprookjesmachine echt op stoom gekomen. Jon Favreau gelooft erin dat ook animatieklassiekers zoals het bijna vijftig jaar oude The Jungle Book kunnen profiteren van moderne filmtechnieken. Hij regisseert een van de meest technologisch geavanceerde remakes van het jaar.

Een van de heikele punten van de latere trailers was dat de stemmen toch wel erg menselijk klonken. Zonder toegevoegde effecten om meer dierlijk te klinken, lijkt dat wat te botsen met de bijna fotorealistische animatie. Dat gevoel houdt aan in de eerste minuten, maar het verdwijnt zodra Favreaus insteek duidelijk wordt. In tegenstelling tot de Disneyklassieker, waar dieren gekoppeld werden aan menselijke stereotypes, laat de moderne versie alles duidelijk zien vanuit een veel realistischer dierenperspectief.

Olifanten worden hier als machtige wezens gezien en alle dieren hebben hun natuurlijke trekjes behouden en reageren vanuit hun dierlijke instinct. Vuur, gereedschap en mensen worden als compleet onnatuurlijk gezien, wat Shere Khan ertoe beweegt om Mowgli op te jagen. Dankzij dat dierlijke wereldbeeld en de manier waarop Kaa, Shere Khan of King Louie reageren op menselijkheid, zie je hen niet meer als dieren die kunnen praten, maar als personages met een compleet andere belevingswereld.

Wat de film ontzettend siert is de volwassen toon. Een enkel sentimenteel moment daargelaten is de film weinig prekerig. De mooiste momenten zijn die waarop Baloo en Bagheera als twee bezorgde stiefouders – met compleet verschillende ideologieën – botsen over hetgeen Mowgli moet doen om te overleven. Geen van beide denkbeelden wordt duidelijk naar voren geschoven als het juiste, waarmee de film meer dan zijn voorgangers een grijs wereldbeeld schetst. Dat komt ook terug in de vele personages die Mowgli proberen te beïnvloeden op zijn epische jungletrip van zelfontplooiing.

De cast is ijzersterk: Scarlett Johansson en Christopher Walken bieden ontzettend leuke bijrollen die extra indruk zullen maken in een flinke bioscoop. Ben Kingsley past ook goed in zijn vertolking van Bagheera maar de beste rollen zijn zonder twijfel weggelegd voor Idris Elba en Bill Murray. De tijger Shere Khan maakt niet alleen indruk in zijn kalme en arrogante manier van dreigen, maar zijn motivatie en temperament zijn ook geheel begrijpelijk. Bill Murray is zijn exacte tegenpool als de schooierige knuffelbeer die veel nobeler is en brengt naast een flinke dosis humor ook een heel andere levensstijl met zich mee. Beiden trekken aan de toon van de film en laten deze mooi schommelen tussen het gevaar en de pracht van de natuur.

Tussen hen in staat Neel Sethi als de immer optimistische Mowgli. Hij biedt als kindacteur niet per se diepgaand acteerwerk, maar komt wel bijzonder authentiek en kinderlijk over in zijn enthousiasme. Hij heeft nimmer last van het greenscreeneffect mede dankzij het gebruik van poppen op de set. Over het algemeen is zijn integratie met de omgeving zo geweldig uitgewerkt dat je je best moet doen om te zien dat de hele film is opgenomen in een studio. De prachtige beelden komen nooit statisch over en lijken op locatie geschoten te zijn. Dat is een technische prestatie die niet onderschat moet worden.

In zekere zin is The Jungle Book een ideale remake. Het respect voor het eerdere materiaal druipt ervan af met identieke beelden zoals het letterlijke jungle boek waarmee de animatieklassieker opende, maar er zijn ook elementen uit de originele teksten van Rudyard Kipling zoals zijn 'wetten van de jungle'. De kern van de film en alle iconische personages zijn intact gebleven, nochtans is er behoorlijk wat vernieuwing dankzij een complexer thema, subtiele veranderingen in de uitingen van Baloo, Shere Khan en King Louie en neemt het einde een andere wending.

Het is niet de theatrale musicalfilm van vroeger, maar het is zeker geen overbodig grauwe live-actionreboot. Drie muzikale pareltjes blijven bovendien behouden in een iets subtielere vorm. Het allerbelangrijkst is die zeldzaam magische toon die Jon Favreau heeft weten te vangen: hartverwarmend en luchtig, maar ook serieus en soms net even te eng voor jonge kinderen. Het komt dicht in de buurt van de balans die The Lion King vond. Als dit de toon zet voor de komende animatieremakes van Disney dan zien wij een gouden tijd tegemoet. Dit avontuur van Mowgli is namelijk nog beter dan het origineel.