Gisteravond met vriendin Els en Heleen naar de film geweest, de prachtige film Er ist wieder da. Een film over hoe het zou zijn als Hitler nu zou leven. Els is in de pauze vertrokken ze vond deze film niets. Kan ik me iets bij voorstellen, alleen wel jammer. Het maakt toch dat de avond wat minder is omdat je met elkaar er bent. Gelukkig bleven Heleen en ik wel, Heleen moest wel, die was bij mij in de auto :-) , De film begint met allerlei grappen grollen, en het grappige is dat je meelacht.. maar aan het einde komt de ontknoping, die een keiharde spiegel voorhoud. Ik was er van onder de indruk, wat begint als een soort van komedie gaat langzaam over in een wrang vervolg waarbij je aan het einde ziet hoe het in zijn werk is gegaan en gaat.... Het einde dat Hitler vertrekt met een vrouw, ( een vrouw in deze tijd die lijkt op Eva Braun), en dan de beelden van alles wat er in de wereld speelt... hoe mensen mensen manipuleren. De zin van Hitler, en wat je bij veel van dit soort mensen zien, zoals Wilders, "Ik doe alles, als ze maar luisteren" Dat gebeurt dus ook, men luistert en gaat er in mee.. het gaat, zoals ik al vaker heb gezien en gehoord, zo gemakkelijk, dat je soms niet eens door hebt dat je er zo in bent gestapt en mee bent gezogen omdat jij dacht dat het zo goed was. Kortom een film waar je even in het begin aan moet wennen, de absurditeit, de humor maar de spiegel is perfect getimed.. ik zou zeggen ga hem zien.
recensie van de film:
Regie: David Wnendt | Cast:
Oliver Masucci (Adolf Hitler), Fabian Busch (Fabian Sawatzki),
Christoph Maria Herbst (Christoph Sensenbrink), Katja Riemann (Katja
Bellini), Franziska Wulf (Vera Krömeier) | Speelduur: 116 minuten | Jaar: 2015
Hij is er weer; Hitler ontwaakt zo’n zeventig jaar na de Tweede Wereldoorlog met de ultieme kater en loopt al botsend tegen de Segways en verontwaardigd door selfies over straat, middenin een menigte die zijn lollige reacties meteen bestempelt als ‘method acting’. Het is de setting voor de vernuftige debuutroman van Timur Vermes: wat zou er nu eigenlijk gebeuren als Hitler, de echte, plots in de moderne samenleving terechtkomt? Als we Vermes en verfilmer David Wnendt mogen geloven dan is het een recept voor hilariteit, doch met een waarschuwende ondertoon. Er Ist Wieder Da was in geschreven vorm in elk geval een recept voor succes: van het boek (te koop voor de ludieke prijs van €19,33) gingen in Duitsland ruim twee miljoen exemplaren over de toonbank. De onvermijdelijke verfilming waait nu dus over naar Nederland.
Hij is er weer; Hitler ontwaakt zo’n zeventig jaar na de Tweede Wereldoorlog met de ultieme kater en loopt al botsend tegen de Segways en verontwaardigd door selfies over straat, middenin een menigte die zijn lollige reacties meteen bestempelt als ‘method acting’. Het is de setting voor de vernuftige debuutroman van Timur Vermes: wat zou er nu eigenlijk gebeuren als Hitler, de echte, plots in de moderne samenleving terechtkomt? Als we Vermes en verfilmer David Wnendt mogen geloven dan is het een recept voor hilariteit, doch met een waarschuwende ondertoon. Er Ist Wieder Da was in geschreven vorm in elk geval een recept voor succes: van het boek (te koop voor de ludieke prijs van €19,33) gingen in Duitsland ruim twee miljoen exemplaren over de toonbank. De onvermijdelijke verfilming waait nu dus over naar Nederland.
Niet alle Duitse woordgrappen in deze
vreemde komedie overleven het ondertitelingsproces. Zo bleef het publiek
enigszins stil bij een woordgrap betreffende 'arbeitslage(r)'. De
typisch Duitse grappen treffen dus niet altijd doel, maar de
anachronistische Hitler zorgt wel degelijk voor humoristische wonderen
in alledaagse scenario´s; of hij nu met zijn nazi-uniform naar een
stomerij gaat of een flatscreentelevisie ontdekt. Voor het merendeel
wordt dit, al dan niet op een belachelijke wijze, helemaal vanuit
Hitlers wereldbeeld benaderd. Natuurlijk ziet hij alles van Siemens
smartphones tot aan 'Vikipedia' als Arische uitvindingen. Hij reageert
dan ook verontwaardigd op de huidige Duitse bevolking en haar
onuitgekomen toekomstverwachtingen, en wil als een soort kwaadaardige
Marty McFly de wereld corrigeren. Back to the Future-referenties zijn dan ook volop aanwezig.
Ook een vergelijking met Borat is al vrij snel gemaakt. Net als in de mockumentary over de Kazachse journalist is hij wereldvreemd, vindt hij een roadtripmaatje, is hij passagier in een mannelijkheidontnemend autootje en staan confrontaties met zowel acteurs als wildvreemde voorbijgangers centraal. Nieuwkomer Oliver Masucci speelt een overtuigende karikatuur van de aspirerend ‘Weltherrscher´. Hij komt voortdurend onverwachts uit de hoek met genadeloos commentaar terwijl (onge)makkelijke Jodengrappen slim vermeden worden. Net zoals Sacha Baron Cohen in Borat weet Oliver Masucci zijn rol te spelen met een perfecte pokerface. Het is een bijna realistisch personage dat zijn hilariteit ontleend aan zijn totale onbegrip voor de wereld.
De film is op zijn sterkst in de creatieve opzet en de satirische vertolking van de dictator, maar de Hitler-tijdreiskomedie raakt het spoor een beetje bijster in het zoeken van een hoofdpersoon die zich ontwikkelt. Aanvankelijk komt hij over als een personage dat met de wereld moet leren omgaan, maar gaandeweg wordt duidelijk dat hij een oppervlakkige karikatuur blijft die geen enkele verandering doormaakt en enkel volhardend nazicommentaar blijft leveren. Nu zorgt dat laatste voor vele hilarische momenten, maar toch komt dat het verhaal niet ten goede gezien het personage de diepgang heeft van een propagandapamflet.
De film probeert dit op te lossen middels zijn assistent Fabian Sawatzki, een knullige freelancer die de ballen niet heeft om zijn baas tegen te spreken en de gotisch geklede vrouw van zijn dromen uit te vragen. In het begin spiegelt zijn verhaallijn mooi met die van Hitler binnen een thema van verovering en het verkrijgen van erkenning. Maar halverwege de speeltijd verlaat de film dit steeds meer, en raakt de film verstrengeld in subplots die nooit tot een mooie conclusie komen. Overigens wordt Hitlers oppervlakkigheid op het allerlaatste moment als wapen ingezet om het verhaal een maatschappijkritisch nasmaakje te geven. Helaas zorgt dit voor meerdere ontknopingen, waarvan sommige wel werken maar het merendeel te kort door de bocht is.
Desalniettemin moet een film over een teleporterende Hitler voornamelijk beoordeeld worden op het vermogen om op de lachspieren te werken. De relatief onbekende Oliver Masucci blijft wat dat betreft aanhoudend grappig. Hij reageert in eerste instantie op een geloofwaardige manier alvorens hij met de subtiliteit van een handgranaat begint te botsen met de huidige stand van zaken. Vooral daarom is het jammer dat de tweede helft van de film dankzij een ambitieuze mengelmoes van thema’s en verhaallijnen de focus verliest. Er Ist Wieder Da is als een satirische film met een sprankeltje slapstick opvallend grappig voor een Duitse film, en heeft soms een vreemd soort charme. En hoe goed getimed de maatschappelijke wijsvingers ook zijn gezien de recente politieke ontwikkelingen, de film voelt eerder als overambitieus dan als een tijdloze moraalles. Het is zeker een avondje in een filmbunker waard, maar het is niet de instant klassieker die Borat was. Daarvoor worden diens sterke punten te duidelijk gekopieerd.
Ook een vergelijking met Borat is al vrij snel gemaakt. Net als in de mockumentary over de Kazachse journalist is hij wereldvreemd, vindt hij een roadtripmaatje, is hij passagier in een mannelijkheidontnemend autootje en staan confrontaties met zowel acteurs als wildvreemde voorbijgangers centraal. Nieuwkomer Oliver Masucci speelt een overtuigende karikatuur van de aspirerend ‘Weltherrscher´. Hij komt voortdurend onverwachts uit de hoek met genadeloos commentaar terwijl (onge)makkelijke Jodengrappen slim vermeden worden. Net zoals Sacha Baron Cohen in Borat weet Oliver Masucci zijn rol te spelen met een perfecte pokerface. Het is een bijna realistisch personage dat zijn hilariteit ontleend aan zijn totale onbegrip voor de wereld.
De film is op zijn sterkst in de creatieve opzet en de satirische vertolking van de dictator, maar de Hitler-tijdreiskomedie raakt het spoor een beetje bijster in het zoeken van een hoofdpersoon die zich ontwikkelt. Aanvankelijk komt hij over als een personage dat met de wereld moet leren omgaan, maar gaandeweg wordt duidelijk dat hij een oppervlakkige karikatuur blijft die geen enkele verandering doormaakt en enkel volhardend nazicommentaar blijft leveren. Nu zorgt dat laatste voor vele hilarische momenten, maar toch komt dat het verhaal niet ten goede gezien het personage de diepgang heeft van een propagandapamflet.
De film probeert dit op te lossen middels zijn assistent Fabian Sawatzki, een knullige freelancer die de ballen niet heeft om zijn baas tegen te spreken en de gotisch geklede vrouw van zijn dromen uit te vragen. In het begin spiegelt zijn verhaallijn mooi met die van Hitler binnen een thema van verovering en het verkrijgen van erkenning. Maar halverwege de speeltijd verlaat de film dit steeds meer, en raakt de film verstrengeld in subplots die nooit tot een mooie conclusie komen. Overigens wordt Hitlers oppervlakkigheid op het allerlaatste moment als wapen ingezet om het verhaal een maatschappijkritisch nasmaakje te geven. Helaas zorgt dit voor meerdere ontknopingen, waarvan sommige wel werken maar het merendeel te kort door de bocht is.
Desalniettemin moet een film over een teleporterende Hitler voornamelijk beoordeeld worden op het vermogen om op de lachspieren te werken. De relatief onbekende Oliver Masucci blijft wat dat betreft aanhoudend grappig. Hij reageert in eerste instantie op een geloofwaardige manier alvorens hij met de subtiliteit van een handgranaat begint te botsen met de huidige stand van zaken. Vooral daarom is het jammer dat de tweede helft van de film dankzij een ambitieuze mengelmoes van thema’s en verhaallijnen de focus verliest. Er Ist Wieder Da is als een satirische film met een sprankeltje slapstick opvallend grappig voor een Duitse film, en heeft soms een vreemd soort charme. En hoe goed getimed de maatschappelijke wijsvingers ook zijn gezien de recente politieke ontwikkelingen, de film voelt eerder als overambitieus dan als een tijdloze moraalles. Het is zeker een avondje in een filmbunker waard, maar het is niet de instant klassieker die Borat was. Daarvoor worden diens sterke punten te duidelijk gekopieerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten