woensdag 30 april 2014

Rijksmuseum en echt een toerist spelen

Eindelijk was het dan zover, vandaag gingen vriendin Kitty en ik naar het lang naar uitgeziene uitje naar het Rijksmuseum in Amsterdam Ik wilde al zo lang, mede omdat ik zoveel goede dingen had gehoord over het museum en ik het graag wilde zien. Met eigen ogen aanschouwen is natuurlijk heel anders dan door de ogen van een ander. We hadden afgesproken bij het station in Sassenheim, gratis parkeren en dan met de trein naar Schiphol en daar overstappen en dan naar centraal station, daar de tram en dan bij het Rijksmuseum. Eerst even gegeten en daarna was het zover we konden het museum in. Gelukkig ben ik en Kitty ook in het bezit van een museumjaarkaart en we konden dus zo naar binnen. Het was opvallend rustig in het voorgebied, maar in het museum werd het al snel drukker, en kon je inderdaad de echte topstukken niet zien of bekijken. We zijn eerst naar de bieb gegaan om die te bekijken, schijnt het oudste bibliotheek te zijn, en ik moet zeggen , hij is mooi, en goed om te hebben gezien, al haalt hij het niet bij de bibliotheek in Wenen of in Praag, maar die zijn dan ook over gedecoreerd met de meest prachtige schilderingen, al is het wel heel druk. Deze is meer van de eenvoud en strakheid lijkt het dus wel de moeite waard. Je mag helaas geen fotos maken maar ja dat hield mij niet tegen, en wederom God straft meteen, ze zijn mislukt. Nadat we wat dingen hadden bekeken, lang niet alles natuurlijk, de highlights, met natuurlijk de nachtwacht, met de schilderijen van vermeer, zoals het straatje, de liefdesbrief, het meisje met de melkkan en noem maar op, prachtig, alleen jammer dat er zoveel mensen voor staan de hele tijd en je dus niet alles kan zien helaas. Maar goed ik heb mezelf en Kitty beloofd dat we nog een keer weer gaan om alles echt goed te zien. We zullen nog even moeten wachten denk ik voor dat dat kan maar dat geeft niet we gaan weer. Nadat we het museum hadden verlaten zijn we eerst heerlijk in de tuin gaan zitten bij het museum en genoten van de zon en van het uitzicht. In een vage vlaag van verstandsverbijstering hebben we besloten om een op en off bus tour te gaan doen door Amsterdam om zo misschien dingen te zien die we niet kennen, of nog nooit hebben gezien. De toch zou anderhalf uur duren, en ik moet zeggen we hebben er genoten, ik vind het, hoe tuttig het ook klinken mag een aanrader omdat je zoveel ziet en kan zien en heel anders door Amsterdam gaat dan ter voet even ben je geen onderdeel maar een toeschouwer, en dat maakt het net weer even anders. Aan het einde van de rit, samen lopen naar het leidscheplein daarna lekker lopen dwalen door Amsterdam naar de Kalverstraat en daarna eten bij de Mac, altijd lekker, doe ik veel te weinig en ik vind het toch lekker en leuk. Na het eten met elkaar naar het station en weer terug naar Sassenheim om afscheid te nemen na een heerlijke dag samen, soms is genieten zo simpel en leuk.
 
 
 



 




Bijschrift toevoegen









dinsdag 29 april 2014

dit was dus de laatste keer..

 
Mensen die mij kennen, weten dat ik best sportief kan zijn en ben, mensen die mij beter kennen weten dat ik een gruwelijke hekel heb aan fietsen, dus dat ik vandaag een fiets te leen heb gevraagd is een unicum, Ik dacht namelijk een keer heel slim te zijn, lees goed , ik dacht slim te zijn, mijn auto moest voor een grote beurt en een apk naar de garage. De garage is vlak bij mijn sportschool dus is dat handig. Ik heb toen ik de afspraak heb gemaakt meteen gevraagd of ik een fiets kon lenen, en dat kon. Ik blij, en het is een overwinning hoor een fiets lenen, omdat ik zo anti fietsen ben, maar goed, de gedachte dat ik na het sporten terug naar de bus moest lopen en daarna nog een stuk naar huis, leek me een fiets niet zo verkeerd. Na het sporten 3 kwartier cardio en anderhalf liter water, achter de kiezen, begon ik aan het gebeuren, ik ging op de fiets naar huis. Eerst even goed bedacht hoe ik moest gaan rijden, omdat natuurlijk de mogelijkheden ineens legio gaan worden. Waar je niet met je auto kan komen kan nu dus wel met de fiets, dus enorm veel mogelijkheden...ik helemaal blij en in mijn sas. Het zadel nog even wat lager gezet, omdat het net iets te hoog was, met sporttas en met tas met alle belangrijke spullen, om de nek en gaan met die banaan, om meteen na de eerste 300 meter te merken dat het zadel scheef stond, dus dat recht gezet, daarna weer 300 meter verder en ontdekken dat hij nog steeds scheef stond met een afwijking naar de andere kant, en mensen die mij kennen weten dat ik slecht ben in het zien of iets recht is of niet, ik zie alles scheef. kortom na een aantal pogingen stond het zadel  recht, en ging ik op weg, om de meest kortste route te kiezen om zo thuis te geraken, opdracht 1 was al mislukt want ik kon helaas niet de weg nemen die ik wilde, maar goed via een omweg toch uitgekomen daar waar ik wilde zijn, dus al niet veel korter, ben ik net onder de hoogste burg van Alphen, die wederom in de stijgers staat nadat hij 3 maanden niet kon worden gebruikt, wat ze toen hebben gedaan is mij nog steeds een raadsel, maar goed daar gaat het niet om. Vliegt mijn ketting eraf, kortom wat nu, de kettingkast, en dat is natuurlijk heel slim, dan kan hij niet er af worden gehaald zit vast met schroefjes, dus de ketting er op leggen dat gaat niet. Ik heb altijd veel dingen bij me maar ja geen schroevendraaier, dus nadenken en besluiten als ik doorloop naar huis, dan schiet dat niet op, omdat ik dan thuis alsnog de ketting erom moet leggen, terug gaan en dan terug met de bus is het meest logische om te bedenken, dus ik ben weer terug gelopen via allerlei omwegen met een blaas die riep dat hij echt leeg moest. Bij de eerste de beste plek waar ik dacht dat het kon ben ik maar eens mezelf te buiten gegaan en daar heerlijk geplast. daarna door naar de garage, een wandeling van ongeveer een half uur. Ik heb uit volle borst Andre hazes zijn Dit is dus de laatste keer,.. gezongen. Bij aankomst bij de garage, keken ze nogal verbaasd dat ik er weer was, maar toen ik zei dat de ketting eraf lag, keken ze nog gekker dat kon kennelijk niet. ik mocht nog een fiets lenen, maar ik ben niet gek, dat is het noodlot tarten, en dat had ik al genoeg gedaan, dus ik heb vriendelijk bedankt en ben maar gaan lopen naar de bushalte. Je moet wat tenslotte in je leven. Bij de bus aangekomen was hij net weg en kon ik een half uur gaan wachten, ook zo niet mijn ding, dus ik dacht ik loop wel even door naar de volgende halte, is natuurlijk een domme gedacht omdat je dan zeker weet dat hij dan ook niet meteen komt, kortom ik ben maar doorgelopen naar huis, onderweg de obstakels genomen bij de brug dat je als voetganger ineens langs plekken komt die je niet kent dus dat is bijzonder. Bij thuiskomst snel de boodschappen gehaald en wachten op het telefoontje tot de auto klaar is en dan kan het hele spektacel weer opnieuw beginnen, maar ik denk dat ik het nu slimmer ga doen, ik pak toch maar de bus. Inmiddels heeft de garage gebeld en de kosten vallen erg mee, dus ik heb een goede auto.. ik ben blij  en dodelijk vermoeid..
 

maandag 28 april 2014

open even een luikje naar de sterren aub (flard)


open even een luikje naar de sterren aub

mijn zoon zit naast me
in de late avond
waar we samen zijn
in het moment
van huilen
na de pijn
stil kijken we elkaar aan
dan zegt mijn zoon
dat ze nou nooit eens hebben bedacht
om een luikje in de
nacht te maken
om zo stiekem
te kijken
of opa is aangekomen
waar wij hopen
dat hij op ons
wacht


Deze flard speciaal voor de mensen die vandaag iemand die ze lief hadden moesten laten gaan, ik hoop dat zij het luikje in de sterren zullen zien, of tenminste zien dat er een ster even naar ze zwaait
zodat ze weten dat hun geliefde aangekomen is en over ze waakt



als de herinnering maar blijft (flard)


als de herinnering maar blijft

ik streel haar haar
omdat ze niet meer
zal ontwaken
ik raak stil haar
lippen aan
streel haar hand
traag verschijnt een glimlach
om haar mond
ik zeg zacht
dat ik haar zal laten gaan
dat ze mag
dat ik haar
herinneringen
zal koesteren
als de mijne
ik ben even heel stil
dan hoor ik haar laatste adem
ze valt in slaap
om niet meer
te ontwaken
 
 
(Laten we de herinneringen vast houden van de mooie dingen, en die een goed plekje geven in ons hart en leven, zodat we terug kunnen kijken met een mooi gevoel naar dat wat is geweest en wat zo bijzonder was)



zondag 27 april 2014

tranan van het verlies(flard)


tranen van het verlies
de tranen die stromen
over mijn lichaam
dat niet lijkt te beseffen
dat het niet meer gaat
verloren ga ik ten onder
aan mijn verdriet
omdat ik besef
ik kan niet zonder jou
verder in het heden
gevangen in het verleden
stroomt het water over mij heen
om mij los te weken
van de pijn van het verlies
van jou
 
 
( De komende dagen plaats ik tot en met dinsdag alleen maar flarden om zo misschien een verlies die geleden is, met mijn woorden een plek te geven in jouw ogen of hart)

zaterdag 26 april 2014

In memoriam Sonja van Vliet

 
1961-2014
 
 (start eerst  het lied van Anouk)
 
 
 
Het leven heeft het niet begrepen
 
 Het leven heeft het niet begrepen
dat soms de dood
over ons waakt
dat soms ineens
de liefde kan verdrogen
dat soms ineen
de lach vergaat
het leven heeft het niet begrepen
dat het soms anders moet
soms te ranke schouders
die te veel moeten dragen
het leven heeft het niet begrepen
het leven is blijven stil staan
zonder dat we het beseffen
dat het leven soms
niet meer
verder kan gaan.
 
(vrij naar  de flard "Het leven heeft het niet begrepen"
uit de bundel  'Doe jij het licht uit? " www.flarden.nl )
 
 
Het nieuws kwam totaal onverwachts, net als een slag bij heldere hemel, zomaar ineens is Sonja niet meer om mee te praten.
Herinneringen genoeg, samen in de sneeuw aan het dollen, omdat we toch niet konden skieeën, daarnaast vele gesprekken over het leven , over de dood, over van alles. Altijd weer met een lach, daarnaast samen praten over hoe je met leerlingen om moest gaan, wat beter werkte en hoe het ging. Het is totaal een klap voor, niet alleen de school waar Sonja werkte, maar een heel dorp dat in onbegrip achterblijft,  familie, vrienden en  veel meer mensen zullen moeten leren leven met de gedachten dat ze niet meer is,  en nooit meer zullen we haar nog horen lachen, of zingen.
Ik huil in stilte om haar gaan en leef intens mee met haar man en haar zoon. Ik wens ze alle sterkte toe die ze nodig hebben. De warme mantel van de liefde hoop ik dat ze die weer vinden in het leven, al zal voor deze twee mensen het leven nooit meer hetzelfde zijn na het verlies van Sonja.
 
 
 het lied dat voor mij toch door de titel kenmerkend was voor mijn contact met Sonja
Het lachen dat we samen deden
(Willeke Alberti)




vrijdag 25 april 2014

heerlijk stel

 
 
Eén van de opdrachten in de project week was een ontbijt met elkaar regelen. Aangezien ik mijn klas, die ik momenteel als coach mag begeleiden voor korte tijd, en ik ze zo weinig zie, heeft een collega met ze en compleet ontbijt geregeld. Ik had er totaal geen invloed op helaas, en dat zorgde voor verschillende leuk dingen. Een leerling kwam met zijn sinasappelpers zodat we een vers glaasje jus konden krijgen, de andere met een bak aardbeien, weer een ander kwam met 20 eieren en noem maar op, ik heb vreselijk gelachen hierom . Natuurlijk kan ik weer niet normaal doen, ik had een keurig lokaal aangewezen gekregen, maar ja een lokaal met tafels vind ik niet alles, dus ik had bedacht dat ik maar ging picknicken in mijn lokaal op de grond, dus dat werd het. Met elkaar op de grond zitten en dan lekker eten en kletsen, ik heb wel alle mobiels ingenomen en i-pads omdat ik vond dat dat niet nodig was.  Het werd een gezellige boel met elkaar, we hebben gepraat met elkaar en wederom zie je toch de mooie dingen van de leerlingen.  Ze zijn sociaal en helpen elkaar enorm met van alles en op allerlei gebied dat vind ik zo leuk. We hebben eerst alle bekertjes etc uitgedeeld, daarna het drinken en ieder heeft zijn eigen broodjes meegenomen dus dat was ideaal en leuk. Met elkaar eerst 30 sinasappelen uit geperst en daarna dit eerlijk verdeeld onder de kids, ik had al ontbeten namelijk en dacht ik moet toch op mijn lijn letten dus ik doe even niet mee nu. Het was een  leuk activiteit met deze gasten en ik had het erg naar mijn zin. Wederom zie ik wat een leuke kinderen ik heb in deze klas en wat een gelukkig mens ik ben dat ik ze les mag geven hier heerlijk.  Het was erg gezellig en er zijn geweldige leuke fotos gemaakt van de klas voor de site op school, en natuurlijk uniek omdat ze op de grond zaten en het zo leuk hadden met elkaar.
Een goed ontbijt is alles en een goed begin van de dag en dat bleek wel
Heerlijke dag weer met die gasten het was genieten
 
 


donderdag 24 april 2014

waterige dag, vechtende ninjas in wording en een feestelijke avond

 
Vandaag was het weer project dag, de laatste twee groepen die ik moest doen, omdat morgen het ontbijt is met mijn klasje en daarna nog een uurtje werken aan het boekje, daarna is het nog les geven aan mijn leerlingen van de isk en dan is het juist vakantie.. heerlijk is dat toch in het onderwijs dat je maar 12 weken vakantie hebt op jaarbasis. Vandaag begon weer het project waterballet, en zoals altijd, en ik weet dat, begint het rustig en voor ik het door heb, word het een soort van water gevecht, de leerlingen worden drijfnat en vinden het leuk. Gelukkig is het weer goed dus ik heb niet te klagen. De kids die nog niet zijn geweest moeten na de meivakantie nog een keer dus ik hoop dan maar dat het weer dan weer goed is, dan kan ik het mooi afronden en hebben ze toch een leuke les gehad, waarin ze wel leerden creatief te denken en te werken met elkaar, en zo tot een mooie compositie te komen. Na mijn twee uurtjes les, was het tijd voor de workshop karate, ik ben hier erg voor omdat ik vind dat deze sport zo werkt vanuit je innerlijke kracht, vanuit je zijn, en zo mooi in beweging is, dat ik het graag wil zien en leren. Ik heb niet mee gedaan omdat ik dacht de kids vinden dat niet fijn, een docent die mee doet terwijl ze hard aan het oefenen zijn. Daarbij ik had ook niet mijn sportkleding mee dus ik kon niet. Wel heb ik genoten van onze gasten, zo gaaf hoe ze mee deden en hoe ze reageerden, geweldig gewoon. Daarnaast was het prachtig om te zien hoe veel verschil er is. de meest stoere binken vielen in het niets bij jongens waar je niets bij verwacht. heel bijzonder. Na deze happening had ik nog tijd over want het was om 13.00 afgelopen terwijl het zou duren tot 14.10 dus ik heb collega Martin even overvallen, en zag dat daar mijn coachklas zat die ik vervang, dus meteen de koe bij de horens gepakt, en gevraagd of ik even 3 leerlingen mee mocht nemen om boodschappen te doen voor de feestavond. Dat mocht gelukkig, kortom het ging lekker snel. De leerlingen en ik naar de Aldi en dan is het gaaf om te zien hoe ze het doen, hoe ze reageren, ze doen zo hun best en overleggen met elkaar over wat wel en wat niet etc, heerlijk vind ik dit. Daarna de leerlingen weer naar school gebracht, mijn lokaal op orde gemaakt voor de avond, en wezen sporten. Boodschappen doen, wat ook altijd moet, daarna thuis snel wat opknappen wat eten en dan door om een leerling op te halen van thuis, omdat hij niet alleen kan reizen met de bus, en ik er toch langs kom en zo onzie ik ook even zijn verzorgers. Voor mij geen punt voor hem leuk en het is gewoon goed. De avond zijn we begonnen met de film Retrace, en dat was een gouden greep, van een leerling omdat er steeds leuker dingen in zitten, de kids hebben zich uitstekend vermaakt, vonden het leuk om de film te zien en er werd dan ook behoorlijk veel gelachen. Daarna een uurtje disco en voor het eerst was het een groep waar de merendeel van danste dat was gaaf, twee leerlingen die gingen even de muziek doen voor mij op de macbook via you tube en zo vloog het om, Ik heb zitten te kijken en te observeren en het was gaaf met die gasten heerlijk gewoon. Ze zijn zo ongeremd soms en zo geweldig leuk bezig, heerlijk. Aan het einde van de avond samen opgeruimd, lokaal weer netjes en daarna mochten ze naar huis, ik heb weer mijn pupil naar huis gebracht, en hij komt steeds losser en verteld steeds meer, het gaat goed gelukkig, even keurig bij de deur afgezet zodat ik zeker wist dat hij thuis was, en toen heerlijk naar huis na een mooie, lange en zinvolle en zeker voor herhaling vatbare dag





 waterballet
oefenen karate


 


Mees Kees op kamp (film)

Nadat ik helemaal verliefd was geworden op de film Mees Kees wegens de schattige rol die Willem Voogd speelt, de onschuldige 19 jarige die ineens voor een klas staat en les moet gaan geven. Hoe hij dit oppakt en doet geweldig, wat zou ik graag zon docent zijn.Natuurlijk besef ik me heel goed dat wat daar werd vertoond niet kan, je kan niet in 1 avond een heel lokaal ombouwen etc, okey het kan als je geen leven naast school hebt, maar toch het is prachtig om te zien en van te genieten. Dit keer echter is de film op locatie, en is leuk, maar zoals zo vaak bij een tweede film is het minder goed, raakt het minder en is de grap wat weg van de dingen die er zijn. Onderaan de recensie staat terecht dat het beter was geweest iets meer conflict en meer spanning in de film, dan was het misschien boeiender geweest om te kijken. Al moet ik ook bekennen dat de film mij wel van het begin tot het einde heeft geboeid dus zo slecht is de film ook weer niet


recensie van de film:
Regie: Barbaro Bredero | Cast: Willem Voogd (Mees Kees), Sanne Wallis de Vries (Dreus), Cas Jansen (Vader van Sep), Martijn Fischer (Koos), Hannah Hoekstra (Marie-Louise), e.a. | Speelduur: 81 minuten | Jaar: 2013

Iets meer dan een jaar geleden vond Mirjam Oldenhaves creatie Mees Kees naast vele jeugdige lezertjes ook een bioscooppubliek. In de familiefilm van regisseur Barbara Bredero maakten we kennis met stagiair Kees die er zo zijn eigen onderwijsmethodiek op nahield. De kinderen van zijn oefenklas liepen weg met hun nieuwe leerkracht die een hoogzwangere en overspannen juf moest vervangen. Bazin van de basisschool, de zonderlinge en veel te strenge Dreus, vond dat Mees Kees nog wel het één en ander op het pedagogische vlak bij te leren had. Maar ook zij moest uiteindelijk schoorvoetend erkennen dat Kees' klasjes wel iets bijzonders hadden en dat hij het beste uit de kids van 6b wist te halen.

Oldenhave schreef tot nu toe zeven boeken over de speelse en creatieve leerkracht. Gezien het succes van de eerste verfilming is het geen verrassing dat er nu een vervolg in de bioscopen is beland. Dit keer verlaat Bredero de vertrouwde omgeving van het klaslokaal om groep 6b op zomerkamp te sturen. De fietstocht naar de kampeerboerderij verloopt allesbehalve vlekkeloos. Zo heeft Dreus bedacht dat ze het klasje onmogelijk in de steek kan laten en dus ‘gezellig’ mee gaat. Kees en zijn leerlingen worden al snel horendol van de regelzucht van de directrice die ze ook nog eens aan een strak tijdschema en elke ochtend gymnastiek houdt. De stagiair ziet zijn kans schoon als Dreus onverhoopt vroegtijdig het kamp moet verlaten. Het lesgeven voor een schoolklas is al geen eitje, maar het in goede banen leiden van een schoolkamp blijkt zelfs een hels karwei.

Het verfrissende aan de boeken en verfilmingen van Oldenhave is de tijdloze setting. In haar wereld zijn (tot nog toe) geen stinkend verwende koters te bekennen die verveeld naar hun mobieltje kijken of elkaar het leven zuur maken. Toch zijn haar verhalen verre van kneuterig. Het resultaat is een gemoedelijk sfeertje met een wellicht net iets te idyllisch verbeelde klas, waarbij alles draait om het groepsgevoel en de wilde uitspattingen van de leraar. Op het kamp valt genoeg te beleven, maar deze tweede Mees Kees-verfilming valt wel wat stil zodra het heerlijk karikaturale personage van Sanne Wallis de Vries uit beeld verdwijnt. Juist de wisselwerking tussen Dreus en de scholieren enerzijds en tussen haar en Kees anderzijds werkt zo uitermate goed. Dat Kees goed kan opschieten met zijn klas is een weinig enerverend gegeven dat weinig verdere mogelijkheden biedt.

Er zijn wel subtiel wat thema's verwerkt in het onderhoudende verhaal. De depressieve moeder van één van de leerlingen, die we ook al in het eerste deel zagen, komt nog regelmatig voorbij. Daarnaast is er aandacht voor bedplassen (of de angst ervoor), komen verliefdheden voorbij en is de opzichter van het kamp - gespeeld door Hazes-vertolker Martijn Fischer - analfabeet. Deze best heftige onderwerpen zijn op speelse wijze in het verhaal verwerkt zonder de doelgroep ermee om de oren te slaan. Fans van Mees Kees, die er in groten getale zijn, zullen weer weglopen met dit nieuwe avontuur. Toch zou enige verdieping en wat meer conflict een slim plan zijn voor het ongetwijfeld op stapel staande deel drie.


woensdag 23 april 2014

Deze dag die zo vrolijk begon....

 
Vandaag begon heerlijk, ik was tegen alle verwachtingen in heel vroeg wakker, dus  ben ik eerst gaan sporten, en wat ben ik daar blij om heerlijk, onder het tweede uur me in het zweet gewerkt, en daarna lekker onder de douche om daarna naar de Zegersloot te gaan om daar dan te posten bij een estafette loop rond het meer met de kinderen van mijn school in het kader van Lekker in je Vel week, waar ik mijn waterballet bij doe, maar dit is dus de afdeling sport. Ik vind het helemaal goud om eerlijk te zijn en doe dan ook hartstochtelijk mijn best om er leuk te zijn. Ik was erg vroeg en terwijl ik nog even leuk het berichtje doorneem die ik had ontvangen van de sectie bs, kwam ik tot de ontdekking dat ik tegen alle verwachtingen in, ineens op een andere plek was ingedeeld, dus ik maar naar een andere plek, ik moest bij de t steiger zijn. nou de vorm t ken ik, maar de plek totaal onbekend. Gelukkig ging de telefoon en had ik de leerlingcoordinator aan de lijn of ik nog op school was want er moesten wat gekleurde papiertjes naar de gym sectie die ergens op het arc zaten, dus ja ik was al op mijn plek, maar goed ik dus snel even met de auto terug om daar te horen dat de ronde hiervoor niet zo goed was gegaan, de kinderen moesten een stokje doorgeven maar ja die hadden ze dus niet. dus dat ging niet door helaas. Dus bepaalde kinderen hebben 4 kilometer gerend omdat ze het stokje moesten doorgeven die ze niet hadden.. ik moet er wel om lachen maar leuk is het niet. Dus ik heel snel op en neer met een stapel gekleurde papiertjes naar het terrein terug maar er was geen gympie te bekennen, en ik ben als een kip in het donker, ik herken niets en weet niets zeker niet als ik een plaatje krijg waar ik moet staan terwijl ik dat niet kan herkennen. Dus ik bellen en begreep dat ik ergens heel anders moest zijn dan waar ik stond, vond het ook al wat stil, stond bij de begraafplaats. Dus ik snel in de auto naar de andere plek, en dat bleek de dagcamping te zijn en ja dat ken ik. dat is geen punt. Nadat ik me daar had geinstalleerd, met mijn blaadjes, met mijn goed humeur en met mijn enthousiasme, zat ik te genieten van het uitzicht. Ik zag een man druk bezig in zijn graafmachine moeizaam rijden, zand scheppen en dan weer weg rijden om dat zand weer ergens anders neer te leggen. ik zit dan meteen heel wat te bedenken en bedenk je me dus dan ook, wat zal die man thuis vertellen aan zijn vrouw bij het eten, ik heb zoveel kuub zand verplaatst en het was wit, en de zon scheen. Ik kan me geen geestdodender beroep voorstellen. ik krijg diepzinnige gedachtes blijkt wel als ik in mijn eentje ergens zit en met mezelf hele diepe gesprekken voer. Gelukkig toen ik me net begon te vervelen en mijn diepgaande gedachtes omsloegen in melige gedachtes, kwam gelukkig mijn sportmaatje er aan en ik verheugde me erop om samen lekker te kletsen en zo de dag lekker te beginnen, maar zoals ik al zei in de titel : "Deze dag die zo vrolijk begon.." kwam al snel de omslag, omdat een leerling aankwam dat een meisje was gevallen en dat ze heel veel pijn had en dat een docent moest komen, dus ja ik stond toch in mijn diepste gedachten verzonken niets te doen, dus ik mocht gaan snel een fiets geleend van een leerling, ik moet zeggen ik moest wel even wennen hoe dat ding werkt, omdat ik namelijk eerst verkeerd om zat, toen de trappers in mijn handen had maar nadat ik de juiste aanwijzingen had gekregen van de leerling kon ik me toch op dit ding voortbewegen zonder zijwieltjes. Kortom ik op weg naar het ongeval. Daar aangekomen zag ik een leerling omringd door 3 militairen die er niet verkeerd uitzagen, natuurlijk maak ik nog de opmerking dat ik ze het goed heeft uitgezocht. Maar er kwam geen reactie van haar, dus weet ik genoeg , ze lag schattig in de armen van een soldaat dus ze lag goed, ik kreeg al snel de uitleg, dat ze met haar buik op een paaltje was geklapt, dat ze last had van haar rechterheup en dat ze even buiten bewustzijn was geweest. Kortom voor mij genoeg redenen om eerst eens de school te bellen en te vragen of er vervoer kon komen, maar ook omdat ik twijfelde omdat het ook kan omslaan in een shock, wegens dat ze op een fietspaaltje was geklapt met haar buik. Dus in overleg 112 gebeld en ik moet zeggen wat zijn die vakkundig aan de lijn ,ze zijn heel relaxt en leggen uit waarom je dingen moet herhalen, ook als je zegt dat je niet weet hoe het heet waar je staat, weten ze je toch te lokaliseren, ik kon gelukkig goed de locatie aangeven, dus ze waren er ook heel snel. Een militair was inmiddels op zijn fiets gesprongen om ze op te vangen voordat ze verkeerd zouden rijden, dus dat  ging goed. De drie personen die uit de ambu kwamen waren erg slagvaardig, en daarachter ook nog een politie auto met 3 mannen, dus het was een hoop salaris voor dit gebeuren, maar wel goed. Ze ondervroegen haar en meteen werd ook gevraagd naar diegene waar ze achterop zat, ja daar heb ik niet aan gedacht, die kwam het melden dus ja dat is al stom, niet bij nagedacht of er ook iets met hem kon zijn. Maar goed zoals het vaak gaat komt het altijd op zijn pootjes terecht, terwijl ze dat meisje nog onderzochten in de ambu kwam hij net aanfietsen, dus ik riep hem bij me, en de ambu man onderzocht hem meteen zag een wondje op zijn borstkast waar zijn stuur was terecht gekomen, en dus hij ook mee in de wagen, nou om een heel lang onderzoek kort te maken, voor ik het wist werd besloten dat ze beiden naar het ziekenhuis gingen in leiderdorp om verder onderzoek te gaan doen. Kortom voor ik het wist, vielen mijn lessen in het water, hoe toepasselijk, ik gaf het project waterballet, en zat ik dus in mijn auto op weg naar leiderdorp om deze twee gasten bij te staan. Heb natuurlijk wel de concierge op de hoogte gebracht en gevraagd of hij de ouders wilde bellen, daarnaast heb ik mijn unitleidster en gymmaatje op de hoogte gehouden en ben ik dus maar naar leiderdorp gegaan. De kids lagen op de spoedeisende hulp en ja dat zegt niet veel dat spoed, hulp wel want dat komt. De verpleger vroeg heel schattig wat ik wilde drinken en ja ik wilde wel een kopje thee, en kreeg keurig een kopje koffie, ik denk dat hij onder de indruk was van mijn charme of zo. maar goed ik heb dat dus keurig in de wasbak gegooid en schoon gespoeld dus klaar. Helemaal geen gedoe meer. Inmiddels zat ik al heel lang te wachten op de hulp die moest komen dus wat met die gasten klieren dat ze bij elkaar op de kamer lagen en dat ze voro elkaar waren gevallen en meer van dat soort dingen. Gelukkig kwam er een gezellige vrijwilligster langs die ook nog een gesprekje begon maar ook niet goed wist wat ze moest zeggen, een soort van clini clown, maar dan zonder feestneus en ook niet grappig en leuk. Die verdween ook snel. Daarna kwam de zus van het meisje binnen en die ging zitten en vroeg wat er aan de hand was, daarna ging ze zitten te appen, weg gezelligheid. Je kan niet alles hebben, Gelukkig kwam de co arts en die gaf heel keurig een hand aan het meisje aan de jongen en begon te praten, waarop ik ging op staan en me maar heb voorgesteld en wie ik was, leek me wel zo prettig. Uiteindelijk werd besloten dat van beiden een foto werd gemaakt van dat meisje van haar been, terwijl ze op haar buik was gevallen op het paaltje, en van de jongen zijn borstkast, tevens werd er een hartfilmpje gemaakt, maar ja hij wist van niets helaas. Dus ik heb hem uitgelegd dat er eerst een foto werd gemaakt, waarop het meisje zegt "Dat kan niet mijn make up is uitgelopen" ik heb niet gelachen maar geduldig uitgelegd dat het niet zon foto was, is ook wel handig leek me. Kortom het meisje weg, zus nog aan het appen, zusje komt terug en jongen mocht, die werd ook meteen meegenomen en gelukkig na een korte pauze hij terug en daarna wachten op de uitslag, en die was goed ze konden beiden naar huis. Niks aan de hand hooguit wat spierpijn. Gelukkig dus. Stoer als ik ben had ik al geregeld in mijn hoofd dat zus met dat meisje mee naar huis zou gaan met eigen auto, en ik zou dat joch naar school brengen en tevens regelen dat de spullen van het ARC naar school zouden komen. Dus wij uit het ziekenhuis en ik naar de auto, en rijd weg, bijna een bejaarde aangereden die niet uitkeek, en net als ik de poort uitrij zie ik daar zus met meisje lopen, dus ik stop en vraag waar hun auto staat, waarop ik het antwoord krijg ik ben met de bus.. Ik bedenk me niet en zeg natuurlijk stap maar bij mij in dan breng ik jullie naar huis. Later thuis, nadat ik eerst nog de bespreking van mijn lokaal heb bijgewoond en waar ik hoop dat het gaat lukken wat ik als laatste voorgeschoteld kreeg, wat ik helemaal geweldig zou vinden en ook erg goed, omdat het dan toch, ondanks dat ik inlever ik iets meer ruimte krijg dan ik nu heb. Bedacht ik me ineens het meisje zou maar echt heel ernstig zijn geweest en naar huis mogen maar wel met speciaal vervoer hoe hadden ze dat dan gedaan dat vraag ik me echt af ineens.. maar goed wie ben ik.. ik ben ook maar docent drama maar, met als het doorgaat, een prachtig nieuw drama lokaal op een mooie plek en tevens toch zoals ik het wil, omdat men het onderschat dat ik een praktijk vak geef en men mijn vak vaak onder de theorie zet en dat is het namelijk niet. dus ik blijf hopen maar ik heb er vertrouwen in en dat het goed komt


iets om diepere gedachtes bij te krijgen
gekleurde blaadjes die nooit gebruikt zijn
 
in het ziekenhuis met de twee gasten

 

dinsdag 22 april 2014

Witte Nar Karin Bloemen (theater)

 
Het einde van het theaterseizoen komt in het zicht, nog slechts drie voorstellingen te gaan met vriend Frans, elk jaar weer is hij een superster in het uitzoeken van geweldige voorstellingen, de opbouw dit jaar was ook geweldig, we  hadden zelden twee voorstellingen in de week, ze zaten nu mooi verdeeld over het jaar, en dus is het extra genieten. De etentjes vooraf slaan in als een bom, is altijd gezellig samen en we kletsen wat af. Als we naar de oude luxor gaan, gaan we bijna al traditie getrouw naar onze pizzeria, met natuurlijk als toetje tiramisu.. heerlijk, daar hoeven we al niet meer over na te denken. Dit is de laatste voorstelling in Rotterdam dit seizoen, daarna zitten we nog twee keer in Capelle en dan is het op.. wat ik altijd weer erg vind, maar volgend jaar zijn we weer van de partij. We hebben nog 3 voorstellingen te gaan en die worden allemaal gedaan door de vrouwelijke kopstukken. Vanavond was het Karin Bloemen, mee een nieuwe voorstelling, die ze een jaar later op de planken bracht omdat ze niet tevreden was vorig jaar over het resultaat, kortom een vakvrouw die een keus durft te maken en met een tegenaanbod komt zodat het publiek haar niet hoeft te missen, ze kwam met een show die ze gedaan had voor zoveel jaar bestaan van carré met Cor Bakker, en het is een feestje om deze mensen samen te zien op het podium, Nu dus de voorstelling Witte Nar, en ik moe zeggen ik ben diep diep onder de indruk, wat een vakvrouw is zij toch en wat een mooie show. Natuurlijk zitten er altijd stukjes in waarvan je denkt, dit had je niet moeten doen maar toch het hoort erbij en het is goed. Het laatste lied met de prachtige tekst : If you can not sing be the song, zo mooi omdat ik dat ook vind, ik kan niet zingen maar ik ben wel het liedje, en dat is eigenlijk leuker in het leven. het liedje zijn. Het prachtige lied  Amsterdam is dood en Iemand moet de nar zijn, prachtige liedjes en prachtig uitgevoerd, Haar typetjes zijn uniek, haar opening met de zin dat Anneke Grohnlo maar een keer dood moet wat eerst je laat schrikken maar later je doet stuiteren van het lachen omdat ze het zo leuk brengt waarom en hoe ze er dan op los fantaseert. Geweldig, Kortom een aanrader deze show als je hem nog niet hebt gezien
 

maandag 21 april 2014

Wet van Murphey (2014-10)

 
De röntgenologiewet
 
Hoe kouder de tafel
des te meer van je lichaam moet er op
 
De eerste wet van de literatuur
 
Het favoriete boek van je kind
is dat waar jij de meeste hekel aan hebt
Gevolgtrekking
Je moet het meerdere keren per jaar voorlezen
 
Het inzicht van Maria van Trapp
 
Muziek is als een magische sleutel
Zelfs de meest gesloten harten
kunnen ermee worden geopend
 
De wet over dierentuinen en musea
 
Bij het interessantste object
ontbreekt het naambordje
 
Het inzicht van Hunter S. Thompson
 
Mijn leven is onmeetbaar veel beter geworden
sinds ik gedwongen ben te stoppen
het serieus te nemen
 
De wet van Lisa Schroeder
 
Loslaten is pijnlijk maar niet zo pijnlijk
als vasthouden aan iets wat niet echt is
 
Zaken waarop je in elke crisis kunt rekenen.
 
De marketingafdeling zegt ja
De boekhouding zegt nee
De juridische afdeling moet de zaak eerst onderzoeken
Personeelszaken is uiterst bezorgd
De planningsafdeling is woedend
De technische afdeling staat erboven
De productie heeft meer ruimte
De bedrijfsleiding zoekt een zondebok
 
De wet over laatkomers in de bioscoop
 
Degene die te laat binnenkomt
zit altijd in het midden van jouw rij
 
De logica van Lewis Caroll
 
Als je niet weet waar je heen gaat
zal elke weg je daarheen brengen
 
De uitleg van  Roald Dahl
 
Zij die niet in magie geloven
zullen het nooit vinden
 

zondag 20 april 2014

omdat ik niet van je hield (flard)

 
omdat ik niet van je hield
ik leerde je kennen
zomaar ergens op straat
we raakten aan de praat
we spraken over het leven
in al zijn facetten
over wat we hadden meegemaakt
ik raakte je ogen
ik raakte jouw hart
terwijl jij plannen begon te maken
over ons samenzijn
besloot ik om niet
verder met jou te gaan
omdat ik na maanden vechten
dat ik niet van je kon houden
ondanks dat
je vreselijk lief
bent
 


toch nog even sporten

 
Aangezien mijn sportschool dicht is met Pasen, en ze hebben gelijk, want ze mogen ook best wel een keer uitslapen en tot rustkomen, tenslotte moeten ze ons toch elke dag weer bezig houden, met diverse activiteiten, besloten we met een stel van de sportschool om maar samen te gaan sporten. Yvonne, had bedacht dat ze wel een leuk circuitje op wilde zetten voor 4 personen, dus met Paulien en Nico, en mij als persoontje, gingen we dit aan. Zondagochtend om half 10 ontmoeten bij Wet en Wild, bij de Zegerslootseplas. ik moet zeggen toen ik op stond dacht ik nog even, waarom doe ik dit weer, ik ken mezelf ik ben enthousiast, heb er zin in, maar als het zover is denk ik alleen maar, waarom denk ik nooit na.. dus ja ik moet ik heb het beloofd. Dus ik opstaan en gaan, snel mijn al klaar gelegde sportkleding neergelegd, en daar ging ik met de auto, ja ik weet het, maar ik heb geen F.. dus ik moet wel, naar de zegersloot, om mijn charmante verschijning daar te laten zien dat ik kan sporten. Bij aankomst stonden Paulien en Nico al klaar en hadden we er zin in, dus wij naar Wet en Wild waar Yvonne zou komen, en ze kwam.. dus het was prachtig met elkaar. Ze had een prachtig circuit uitgezet, die pittig was en heftig maar wel te doen. Ik moet zeggen dat ik afgemat ben, eerst al het hardlopen naar de plek waar het gaat beginnen, dan de kikkersprongen en burpies achter elkaar aan, ik heb mezelf vervloekt dat ik dit doe, maar ik moet ook zeggen het is wel erg leuk ook en genieten, Na dit gebeuren gingen we verder langs het strand en de nodige buikspieroefeningen en tevens oefeningen voor de borstpieren Erg leuk om te doen en ik geniet enorm ervan. \In de buitenlucht was nooit zo mijn ding maar ik begin ineens het leuke er van in te zien, ik merk gewoon dat ik dat heerlijk vind, lekker buiten sporten. Er gaat een heel andere wereld voor me open, ineens zijn mensen die vroeger wereldvreemd leken, omdat ze rond het meer rennen, of mensen die daar lopen en oefeningen doen, niet meer wereldvreemd, maar ze zijn ineens ook mensen die iets doen bij het meer. Vreemde ervaring is dat ook dat ik het zo lekker vind in de frisse lucht om daar te sporten, en me niet eens opgelaten voel. Ik ben zo blij dat ik anderhalf uur intensief heb getraind met geweldige leuke mensen samen en een goed en doordacht opgezet schema, zo leuk en het was genieten samen. Ik heb nu al weer zin in Zaterdag als Jawi gesloten is.. Achteraf bedenk ik me dat ik altijd anti sport was omdat ik het stom vond, nu kom ik erachter dat ik het heerlijk vind en het mis als ik een keer niet kan.. of als de sportschool dicht is, en dan is dit een heerlijk alternatief.. Dank je wel Yvonne, en met goed gezelschap met veel lachen is het helemaal leuk .

zaterdag 19 april 2014

hoge thee in zutphen

 
Omdat vriendin Susan vandaag 50 jaar is geworden, heeft ze besloten dat ze haar verjaardag
in stijl gaat vieren. Een high thea, in haar woonplaats Zutphen. Natuurlijk was ik ook uitgenodigd, en ik ken haar inmiddels al langer dan haar halve leven, dat maakt het ook weer heel speciaal voor ons.  Dus vol goede bedoelingen ben ik in de auto gestapt om op weg te gaan naar het plaatsje Zutphen
om de reis van anderhalf uur wat te veraangenamen heb ik natuurlijk een aantal cd's mee, al moet ik zeggen inmiddels draai ik al een jaar lang dezelfde cd in de auto en hij verveeld nooit eigenlijk dus dat is wel lekker. Onderweg blijf ik me verbazen over dat bij utrecht een lange baan is die tot aan Arnhem alleen maar 100 is terwijl je er ook 130 mag, ik begrijp dat dan niet en wil opschieten maar dat kan dus niet. Kortom iets later dan gepland, maar echte belangrijke gasten komen altijd te laat, kwam ik aan bij Fort Bronsbergen om daar mijn opwachting te maken als zeer gewaardeerde en zeer belangrijke gast. Het is tenslotte niet niks dat ik een van haar vrienden ben die ze al meer dan een half leven kent, dus dat mogen ze weten ook. Bij binnenkomst was het even zoeken naar de ingang, maar wel gevonden gelukkig, en eerst naar het toilet waar het ook goed toeven was. Terwijl ik op het toilet sta besef ik me ineens dat ik van die hele club mensen die er schijnen te zitten niet veel mensen ken, dus dat is wel even slikken. Maar niet getreurd, ik ben naar Susan gestapt die er prachtig uitzag, mooi in de kleding, haar haar bijzonder mooi, haar make up geweldig, en stralend stond ze daar. Het was echt een plaatje en dat voor een vrouw aan de andere kant van de lijn van de 50 jaar.  Natuurlijk was ze blij dat ik er was, zonder mij is het geen echt feest dat is duidelijk. Dus haar gefeliciteerd, haar het kado gegeven, een lunch bon voor twee personen, zodat ze met haar man, of wie weet met mij, ergens wil gaan lunchen, dat weet je nooit tenslotte, en wat paaseitjes erbij, is ook nooit weg toch?
Daarna eerst even haar zoon, met de hoed uit Rome op zijn hoofd, en haar dochter, die nu in Groningen woont, en natuurlijk haar man gefeliciteerd, en dan komt het dode punt, even snel naar Moeder Dini, de moeder van Susan, maar helaas die herkende me bijna niet, totdat ik mijn stem gebruikte, ze zei eerst heel vriendelijk dag meneer.. ik moest wel lachen ze heeft me ook al tig jaren niet gezien en ik ben natuurlijk niets veranderd, ik zie er nog steeds uit alsof ik 25 ben, okey ik zal eerlijk zijn alsof ik 30 ben, dus dat was voor haar ook even vreemd. Maar zoals het hoort meteen goed. Daarna ben ik maar met een oud huisgenoot van Susan, toen ze nog in Zwolle woonde, aan de tafel gaan zitten met haar man samen. En hebben we wat herinneringen opgehaald van toen. De High thee, is toch een bijzonder gebeuren, mede omdat ik niet zo goed weet hoe het moet en hoe het werkt, het schijnt dat je hartig moet beginnen en dan zoet moet eindigen. nu wil het wel dat het hartige maar 1 laag is en de rest is heel zoet, tot mierzoet. maar goed dat eten we dan maar, het mag tenslotte van Body boost... dus dat heb ik dan ook maar met verve gedaan. Ik heb genoten, om `16.00 vond ik het tijd om te vertrekken naar huis, ik was uitgepraat met de mensen en had nog snel even met Susan bij gepraat en dus terug naar huis, en wederom zag ik lammetjes in de wei en zowaar 3 veulentjes dartelen dus het is lente en Susan is 50, Zij kreeg wel een pop voor de deur met een gedicht. zij vind dat wel erg leuk, ik niet..


 

donderdag 17 april 2014

de pasion

Lang naar uitgezien en gisteren was het weer zover, eindelijk weer een keer de Pasion, en dit keer voor mij een hele bijzondere, hij werd opgenomen in mijn stad. De stad waar ik mijn jonge wilde jaren heb doorgebracht, waar ik jaren heb gewoond, waar ik mijn wilde haren dacht te verliezen, maar nog steeds heb. Daar waar ik jaren in het centrum woonde van de stad, midden in de uitgangsbuurt. Daar waar ik in de ochtend door mijn moeder werd gebeld omdat er een schot was geweest in de Peperstraat en dat had ik nooit gehoord, zo vast sliep ik toen ook al. De stad waar ik mijn eerste liefdesverdriet had, ik heb nooit geweten dat dat zo diep zat toen, dat het je zo onzeker kan maken en je zo stuk kan maken, daar waar ik een vriendje had die me zo diep raakte dat het geen kans van overleven had omdat ik zo tegen hem op keek en volslagen machteloos was tegen alles wat er kwam en was. De stad waar ik mijn grote liefde dacht te hebben ontmoet waar ik 9,5 jaar bij ben gebleven, niet samengewoond, maar gewoon samen mee ben geweest, met allerlei dingen die er gebeurden, rond om ons, waar we niets aan konden doen of konden veranderen. De stad waar ik met Passie heb gefeest, waar ik heb geleefd, waar ik nachten doorging, waar ik de liefde voor de mannen helemaal ontdekt heb, waar ik me helemaal uitgeleefd heb. De stad die ik ontvluchte toen mijn relatie te intens werd, dat ik te veel werd opgeslokt door de liefde die er toen was, maar die ik ook niet kon laten gaan omdat we zo verbonden waren. Ergens altijd geweten dat het niet was wat het moest zijn, de passie was al weg, de sleur bleef. Daar waar ik een jongen leerde kennen die me zo diep raakte maar die net als ik niet kon omgaan met wat er gebeurde tussen ons, en dus we sloten beiden de deur, al was en is het nooit echt afgesloten. Wie weet krijg ik die kans ooit nog om dit op een goede plek te leggen en vaarwel te zeggen. De stad waar nu dus de pasion is, waar ik naar heb gekeken, Zoveel dingen heb herkend van de stad waar ik heb gelopen, waar ik ben geweest, de parkeergarage was voor mij onbekend de rest kende ik door en door. Ik liep als het ware met het kruis mee door de stad. Het gekke is dat ik zoveel oog had voor de stad dat ik de pasion niet helemaal heb gevolgd, maar ik had ook de indruk dat het deze keer minder intens was dan de andere keren. Het ligt er toch aan of je iets met diegene die Jezus speelt en Maria, en ik vond Jan van de 3 j's net echt een goede en boeiende Jezus, hij pakte mij niet met zijn zang en spel, ik moest helaas steeds denken aan het songfestival... en zijn afgang daar. Het is bijzonder dat je zelfs de zang van Simone niet helemaal kon volgen, ze is een vak vrouw maar dit moet ze maar niet meer doen denk ik, dit haalt ze niet Haar stem kon me nu niet betoveren. Wat ik wel mooi vond de scene met het brood dat je dan ineens Jacq dacona en Hennie huisman ziet staan, en dat Beau daar even om moet lachen. heerlijk vind ik dat, dit was kennelijk ook voor hem onverwachts, en dat maakt het weer speels. Ik vind het jammer dat ondanks dat het mijn stad is waar het werd gefilmd, dat het niet overkwam wat er gezegd moest worden, ik heb geen idee wat dit was en waarom maar kan ook aan mijn gevoel hebben gelegen. Laten we hopen dat de Pasion volgend jaar beter is met in ieder geval een betere Jezus.. ik ben daar voor.
 Bedenk me nu net dat het ook te maken kan hebben met de cabaret die we op school hadden.Een geweldige leuke belg met een mooi programma, waarin hij het paasverhaal zo mooi subtiel wist te brengen, zijn interactie met het publiek was geweldig, en hij deed het met onze gasten heel goed.. wat een geweldige show was dit. Ik vind dit een aanrader voor de scholen om hem in te huren met zijn shows.

dromen over het verleden (flard)


dromen over het verleden
staren over het water
gevangen door de golven
denk ik even terug aan toen
het verleden
waarin wij samen waren
waarin wij met elkaar waren verbonden
voor heel veel jaren
de vriendschap die er was
die bleef
komt weer bij mij boven
terwijl ik hier sta te dromen
op de plek waar jij en ik
ooit samen zijn gekomen

woensdag 16 april 2014

philomena (film)


Wegens het grote succes van vorig jaar, dit jaar maar weer naar een leuke film in het park film huis op mijn verjaardag. Ik vind het heerlijk om mijn verjaardag gewoon te vieren zoals ik het wil. Geen gedoe met bezoek, met mensen die willen langskomen, of mensen die ten koste van alles je willen feliciteren life, en niet kunnen begrijpen dat je verjaardag , toevallig de dag is dat je geboren bent, en dat je die dag dus eigenlijk jouw dag is, en je dus mag doen wat jij wilt en dat ook moet doen. Komt iemand je toevallig tegen dan is dat prima, maar zoek me maar niet op, ik ben meer van het gewoon voorbij laten gaan van die dag, gewoon door ademen en het maar laten gaan zoals het gaat. Het is voor mij namelijk een dag die wel weer voorbij gaat, en niet anders dan andere dagen. Dat je toevallig een jaartje ouder bent geworden okey, maar dat is niet van belang, je ademt nog en je leeft nog dat is toch genoeg zou ik zo zeggen. Maakte al de opmerking dat je ook niet gaat vieren dat je voor het eerst ontmaagd bent, dat is eigenlijk veel interessanter, dan ben je pas echt volwassen en neem je deel aan het leven, maar de dag dat je de wereld hebt begroet, ach het zal mijn tijd wel duren. Kortom ik ben weer heerlijk naar de film geweest en moet zeggen het is een prachtige film om te zien en om van te genieten. Wat een prachtige film en wat een mooie wendingen in deze film een film die totaal uitverkocht was en dat is terecht, al waren er heel heel veel vrouwen en die praten zoveel altijd, maar gelukkig bleven ze stil in de film.. ik was dit keer niet de enigste man in de zaal die alleen was er was er nog eentje en die zat naast mij met een borrelende en meepratende buik.. Ik begrijp waarom hij er zat, hij moest denk ik het huis uit omdat zijn buik overlast veroorzaakte, maar het mocht de pret niet drukken, deze film moet je zien en ervaren en ondergaan. zo mooi en zeker als je weet dat het een echt gebeurt verhaal is, en dan word je zo kwaad om het onrecht wat iemand is aangedaan. Het einde is indrukwekkend als ze de non ontmoet die telkens tegen haar heeft gelogen, die haar kind heeft verkocht, die steeds ontkent heeft dat zij haar zoon heeft gekend, de woorden die dan Philomena spreekt.. geloof me snijd door je ziel.. een absolute aanrader en een zekere 5 punten
 



recensie van de film:
 
Regie: Stephen Frears | Cast: Judi Dench (Philomena Lee), Steve Coogan (Martin Sixsmith), Mare Winningham (Mary), Anna Maxwell Martin (Jane), e.a. | Speelduur: 95 minuten | Jaar: 2013

Dat de rooms-katholieke kerk bepaald geen schone handen heeft is inmiddels algemeen bekend. Je moet wel erg naïef zijn om de vele schandalen en rechtszaken die het Vaticaan omgeven, weg te wuiven. Er is ontzettend veel aandacht voor kindermisbruik en de beerput lijkt nog maar op een kiertje open te staan. Veel minder bekend, maar net zo weerzinwekkend was de positie van jonge, ongehuwde zwangere vrouwen in het katholieke Ierland tot ver in de twintigste eeuw. Het was het onderwerp in onder andere The Magdalene Sisters uit 2002. Zwangerschap was voor deze aanstaande moeders een grote zonde. Ze werden in kloosters gestopt, waar ze aan de zware arbeid werden gezet. Ze mochten hun baby’s slechts sporadisch zien en meestal liep het uit op adoptie door veelal kinderloze Amerikaanse gezinnen. Alle sporen werden uitgewist en de moeders zagen hun kroost nooit meer terug.

De heilige Philomena was een jonge maagd die een bestaan als martelares had en als zodanig ook de boeken en de herinnering in is gegaan. Philomena Lee was allesbehalve maagd, want ze bracht een halve eeuw geleden een zoon ter wereld en onderging het lot van vele Ierse vrouwen die door de katholieke kerk geestelijk werden mishandeld. Wat ze met haar heilige naamgenoot gemeen heeft, is het leven van een martelares. Philomena heeft het afstaan van haar zoon nooit een plek kunnen geven en eigenlijk heeft ze er ook nooit met iemand over kunnen praten. Haar geschiedenis is één grote kwelling. De aan lager wal geraakte journalist Martin Sixsmith heeft het na zijn baan als regeringsadviseur niet zo op de human-interestverhalen. Hij kan het zich echter niet permitteren om kieskeurig te zijn en besluit om Philomena aan een interview te onderwerpen. Hij treft een gebroken, enigszins simpele vrouw aan met een eigen willetje. Na een bezoek aan het klooster waar Philomena vijftig jaar geleden verbleef besluit Martin zich helemaal in haar verhaal vast te bijten.

Uitgerekend grapjas Steve Coogan, alias Alan Partrigde, besloot het levensverhaal van Philomena Lee samen met Jeff Pope te bewerken voor het witte doek en zelf de mannelijke hoofdrol in te vullen. Coogan baseerde zich op het boek van de echte Sixsmith en liet de regie over aan Stephen Frears. Het resultaat is een ongewone en op papier uiterst riskante combinatie van drama en humor. Het is een buitengewoon knappe en gedurfde prestatie dat Coogan deze twee disciplines heeft weten te verenigen. Bij aanvang lijkt het nog een loodzware zit te worden, want de omstandigheden waaronder Philomena en haar lotgenoten het moesten zien te rooien gaan je niet in de koude kleren zitten. Ondanks het grote trauma dat de vrouw heeft opgelopen, heeft Philomena een zachtaardige en optimistische natuur. Ze is tevreden met weinig en elk sprankje hoop of informatie over haar zoon grijpt ze met beide handen aan. Zelfs het gedrag van de nonnen die alles bij elkaar liegen, weet ze nog goed te praten. Naarmate Philomena de richting van zowel een roadmovie als een detective opgaat, wordt de toon lichtvoetiger zonder dat Coogan en Frears hun onderwerp uit het oog verliezen of de ernst ervan onderschatten.

De combinatie tussen een ijverige journalist die een goed verhaal moet zien te brengen en een oude vrouw die op zoek is naar de waarheid werkt uitermate goed. Coogan zet een weergaloze vertolking neer, maar het is met name Dame Judi Dench die hier onmiddellijke sympathie en diepe bewondering opwekt. Ze speelt een vrouw die zo ongelooflijk innemend is dat je gelijk van haar houdt, nog afgezien van wat ze allemaal heeft meegemaakt. Bovendien is ze met haar opvattingen ook nog eens opvallend bij de tijd en vrijdenkend. Met haar voorkomen in veel te luxe hotels en met haar wijze levenslessen zorgt ze voor komische situaties en verlichting, maar houdt ze zowel haar biograaf als het publiek continu een spiegel voor. Zo moet je volgens Philomena nooit neerkijken op mensen, want wellicht komt er een tijd dat je in slechtere tijden naar ze op moet kijken. Philomena werkt op elk denkbaar vlak ontzettend goed. Dikke kans dat Dench haar vijfde Oscarnominatie voor beste vrouwelijke hoofdrol binnenharkt. Die mag ze nu eindelijk wel eens winnen, al heeft ze al zo'n beeldje voor haar bijrol in Shakespeare in Love op haar schoorsteenmantel staan.