Deze dag die zo vrolijk begon....

 

Vandaag begon heerlijk, ik was tegen alle verwachtingen in heel vroeg wakker, dus  ben ik eerst gaan sporten, en wat ben ik daar blij om heerlijk, onder het tweede uur me in het zweet gewerkt, en daarna lekker onder de douche om daarna naar de Zegersloot te gaan om daar dan te posten bij een estafette loop rond het meer met de kinderen van mijn school in het kader van Lekker in je Vel week, waar ik mijn waterballet bij doe, maar dit is dus de afdeling sport. Ik vind het helemaal goud om eerlijk te zijn en doe dan ook hartstochtelijk mijn best om er leuk te zijn. Ik was erg vroeg en terwijl ik nog even leuk het berichtje doorneem die ik had ontvangen van de sectie bs, kwam ik tot de ontdekking dat ik tegen alle verwachtingen in, ineens op een andere plek was ingedeeld, dus ik maar naar een andere plek, ik moest bij de t steiger zijn. nou de vorm t ken ik, maar de plek totaal onbekend. Gelukkig ging de telefoon en had ik de leerlingcoordinator aan de lijn of ik nog op school was want er moesten wat gekleurde papiertjes naar de gym sectie die ergens op het arc zaten, dus ja ik was al op mijn plek, maar goed ik dus snel even met de auto terug om daar te horen dat de ronde hiervoor niet zo goed was gegaan, de kinderen moesten een stokje doorgeven maar ja die hadden ze dus niet. dus dat ging niet door helaas. Dus bepaalde kinderen hebben 4 kilometer gerend omdat ze het stokje moesten doorgeven die ze niet hadden.. ik moet er wel om lachen maar leuk is het niet. Dus ik heel snel op en neer met een stapel gekleurde papiertjes naar het terrein terug maar er was geen gympie te bekennen, en ik ben als een kip in het donker, ik herken niets en weet niets zeker niet als ik een plaatje krijg waar ik moet staan terwijl ik dat niet kan herkennen. Dus ik bellen en begreep dat ik ergens heel anders moest zijn dan waar ik stond, vond het ook al wat stil, stond bij de begraafplaats. Dus ik snel in de auto naar de andere plek, en dat bleek de dagcamping te zijn en ja dat ken ik. dat is geen punt. Nadat ik me daar had geinstalleerd, met mijn blaadjes, met mijn goed humeur en met mijn enthousiasme, zat ik te genieten van het uitzicht. Ik zag een man druk bezig in zijn graafmachine moeizaam rijden, zand scheppen en dan weer weg rijden om dat zand weer ergens anders neer te leggen. ik zit dan meteen heel wat te bedenken en bedenk je me dus dan ook, wat zal die man thuis vertellen aan zijn vrouw bij het eten, ik heb zoveel kuub zand verplaatst en het was wit, en de zon scheen. Ik kan me geen geestdodender beroep voorstellen. ik krijg diepzinnige gedachtes blijkt wel als ik in mijn eentje ergens zit en met mezelf hele diepe gesprekken voer. Gelukkig toen ik me net begon te vervelen en mijn diepgaande gedachtes omsloegen in melige gedachtes, kwam gelukkig mijn sportmaatje er aan en ik verheugde me erop om samen lekker te kletsen en zo de dag lekker te beginnen, maar zoals ik al zei in de titel : "Deze dag die zo vrolijk begon.." kwam al snel de omslag, omdat een leerling aankwam dat een meisje was gevallen en dat ze heel veel pijn had en dat een docent moest komen, dus ja ik stond toch in mijn diepste gedachten verzonken niets te doen, dus ik mocht gaan snel een fiets geleend van een leerling, ik moet zeggen ik moest wel even wennen hoe dat ding werkt, omdat ik namelijk eerst verkeerd om zat, toen de trappers in mijn handen had maar nadat ik de juiste aanwijzingen had gekregen van de leerling kon ik me toch op dit ding voortbewegen zonder zijwieltjes. Kortom ik op weg naar het ongeval. Daar aangekomen zag ik een leerling omringd door 3 militairen die er niet verkeerd uitzagen, natuurlijk maak ik nog de opmerking dat ik ze het goed heeft uitgezocht. Maar er kwam geen reactie van haar, dus weet ik genoeg , ze lag schattig in de armen van een soldaat dus ze lag goed, ik kreeg al snel de uitleg, dat ze met haar buik op een paaltje was geklapt, dat ze last had van haar rechterheup en dat ze even buiten bewustzijn was geweest. Kortom voor mij genoeg redenen om eerst eens de school te bellen en te vragen of er vervoer kon komen, maar ook omdat ik twijfelde omdat het ook kan omslaan in een shock, wegens dat ze op een fietspaaltje was geklapt met haar buik. Dus in overleg 112 gebeld en ik moet zeggen wat zijn die vakkundig aan de lijn ,ze zijn heel relaxt en leggen uit waarom je dingen moet herhalen, ook als je zegt dat je niet weet hoe het heet waar je staat, weten ze je toch te lokaliseren, ik kon gelukkig goed de locatie aangeven, dus ze waren er ook heel snel. Een militair was inmiddels op zijn fiets gesprongen om ze op te vangen voordat ze verkeerd zouden rijden, dus dat  ging goed. De drie personen die uit de ambu kwamen waren erg slagvaardig, en daarachter ook nog een politie auto met 3 mannen, dus het was een hoop salaris voor dit gebeuren, maar wel goed. Ze ondervroegen haar en meteen werd ook gevraagd naar diegene waar ze achterop zat, ja daar heb ik niet aan gedacht, die kwam het melden dus ja dat is al stom, niet bij nagedacht of er ook iets met hem kon zijn. Maar goed zoals het vaak gaat komt het altijd op zijn pootjes terecht, terwijl ze dat meisje nog onderzochten in de ambu kwam hij net aanfietsen, dus ik riep hem bij me, en de ambu man onderzocht hem meteen zag een wondje op zijn borstkast waar zijn stuur was terecht gekomen, en dus hij ook mee in de wagen, nou om een heel lang onderzoek kort te maken, voor ik het wist werd besloten dat ze beiden naar het ziekenhuis gingen in leiderdorp om verder onderzoek te gaan doen. Kortom voor ik het wist, vielen mijn lessen in het water, hoe toepasselijk, ik gaf het project waterballet, en zat ik dus in mijn auto op weg naar leiderdorp om deze twee gasten bij te staan. Heb natuurlijk wel de concierge op de hoogte gebracht en gevraagd of hij de ouders wilde bellen, daarnaast heb ik mijn unitleidster en gymmaatje op de hoogte gehouden en ben ik dus maar naar leiderdorp gegaan. De kids lagen op de spoedeisende hulp en ja dat zegt niet veel dat spoed, hulp wel want dat komt. De verpleger vroeg heel schattig wat ik wilde drinken en ja ik wilde wel een kopje thee, en kreeg keurig een kopje koffie, ik denk dat hij onder de indruk was van mijn charme of zo. maar goed ik heb dat dus keurig in de wasbak gegooid en schoon gespoeld dus klaar. Helemaal geen gedoe meer. Inmiddels zat ik al heel lang te wachten op de hulp die moest komen dus wat met die gasten klieren dat ze bij elkaar op de kamer lagen en dat ze voro elkaar waren gevallen en meer van dat soort dingen. Gelukkig kwam er een gezellige vrijwilligster langs die ook nog een gesprekje begon maar ook niet goed wist wat ze moest zeggen, een soort van clini clown, maar dan zonder feestneus en ook niet grappig en leuk. Die verdween ook snel. Daarna kwam de zus van het meisje binnen en die ging zitten en vroeg wat er aan de hand was, daarna ging ze zitten te appen, weg gezelligheid. Je kan niet alles hebben, Gelukkig kwam de co arts en die gaf heel keurig een hand aan het meisje aan de jongen en begon te praten, waarop ik ging op staan en me maar heb voorgesteld en wie ik was, leek me wel zo prettig. Uiteindelijk werd besloten dat van beiden een foto werd gemaakt van dat meisje van haar been, terwijl ze op haar buik was gevallen op het paaltje, en van de jongen zijn borstkast, tevens werd er een hartfilmpje gemaakt, maar ja hij wist van niets helaas. Dus ik heb hem uitgelegd dat er eerst een foto werd gemaakt, waarop het meisje zegt "Dat kan niet mijn make up is uitgelopen" ik heb niet gelachen maar geduldig uitgelegd dat het niet zon foto was, is ook wel handig leek me. Kortom het meisje weg, zus nog aan het appen, zusje komt terug en jongen mocht, die werd ook meteen meegenomen en gelukkig na een korte pauze hij terug en daarna wachten op de uitslag, en die was goed ze konden beiden naar huis. Niks aan de hand hooguit wat spierpijn. Gelukkig dus. Stoer als ik ben had ik al geregeld in mijn hoofd dat zus met dat meisje mee naar huis zou gaan met eigen auto, en ik zou dat joch naar school brengen en tevens regelen dat de spullen van het ARC naar school zouden komen. Dus wij uit het ziekenhuis en ik naar de auto, en rijd weg, bijna een bejaarde aangereden die niet uitkeek, en net als ik de poort uitrij zie ik daar zus met meisje lopen, dus ik stop en vraag waar hun auto staat, waarop ik het antwoord krijg ik ben met de bus.. Ik bedenk me niet en zeg natuurlijk stap maar bij mij in dan breng ik jullie naar huis. Later thuis, nadat ik eerst nog de bespreking van mijn lokaal heb bijgewoond en waar ik hoop dat het gaat lukken wat ik als laatste voorgeschoteld kreeg, wat ik helemaal geweldig zou vinden en ook erg goed, omdat het dan toch, ondanks dat ik inlever ik iets meer ruimte krijg dan ik nu heb. Bedacht ik me ineens het meisje zou maar echt heel ernstig zijn geweest en naar huis mogen maar wel met speciaal vervoer hoe hadden ze dat dan gedaan dat vraag ik me echt af ineens.. maar goed wie ben ik.. ik ben ook maar docent drama maar, met als het doorgaat, een prachtig nieuw drama lokaal op een mooie plek en tevens toch zoals ik het wil, omdat men het onderschat dat ik een praktijk vak geef en men mijn vak vaak onder de theorie zet en dat is het namelijk niet. dus ik blijf hopen maar ik heb er vertrouwen in en dat het goed komt



iets om diepere gedachtes bij te krijgen

gekleurde blaadjes die nooit gebruikt zijn
 

in het ziekenhuis met de twee gasten