zaterdag 31 januari 2015

en elke dag weer prijs ik me gelukkig


Deze week heb ik weer zo vreselijk gelachen met mijn leerlingen, het blijft een gouden beroep wat ik heb, een beroep waarbij ik heel erg geniet en besef dat ik eigenlijk niet meer zonder die kids kan.  Deze week was met de tweede jaars de lessen gevoelsbeleving aan de beurt. Hierbij gebruik ik altijd foto's en vraag ze dan wat zij denken wat die gene op de foto voelt... of denkt etc. De start foto is altijd een foto van een kip die ontsnapt is uit een legbatterij en dus door de ruimte loopt terwijl honderden kippen in hun hok zitten en naar die kip kijken. De antwoorden van de leerlingen zijn heel divers, de ene zegt, hij voelt zich blij omdat hij vrij is, de ander zegt hij voelt zich verdrietig omdat hij alleen is, een ander zegt hij voelt zicht opgelaten omdat de anderen naar hem kijken. Ik corrigeer natuurlijk meteen een kip is een zij, maar dat valt bij deze leerlingen niet echt snel op hun plek. Een kip is een hij punt uit.  Een heel verrassend antwoord was dat een leerling zij dat deze kip zich gepest voelde omdat hij alleen tussen allemaal mensen moest lopen die hem uitschelden. Heel mooi omschreven die hoorde ik voor het eerst. Een andere opmerking was dat een leerling zei: "Deze kip weet dat hij geslacht word" Waarop ik natuurlijk meteen zei, maar wat voelt die kip.. de leerling antwoorde met de zin : 'De kip voelt zich geslacht" waarop ik zei dat dit geen gevoel is.. maar iets wat gebeurt. Waarop een jongen riep, "Mees ik voel me geslacht" Voor ik het wist floepte me en dat gebeurt wel vaker, er bij mij uit : "Haal dan je handen uit je broek"  Ik had het gezegd voor ik het doorhad gevolg was dat de hele klas in een deuk lag en ik ook natuurlijk . Heerlijk met elkaar zo lachen. Het grappige is dat het zo heerlijk blijft hangen, omdat als ik door de school loop, ik die leerlingen van die klas zie en dat ze dan meteen weer lachen en ik ook. Een soort van onderonsje met elkaar. Heerlijk.
Deze week kregen de eerste klassen de lessen schimmenspel. Ik begin altijd met het kleine doek, waarachter ik voorwerpen laat zien. dit doe ik om ze bewust te maken van het feit dat het om de vorm gaat en niet om het voorwerp zelf. Ze moeten dan raden. Uit een eerste klas stak een leerling een vinger op en stelde de vraag:  "Meneer zijn het gewone voorwerpen of zijn het Meester Wanders voorwerpen? "  Ik moest daar natuurlijk om lachen  en zei meteen dat het gewone voorwerpen waren.
Hierna begon ik met de les en begon met een thermoskan, die ik gesloopt heb, er zit geen bodem in, ik zet hem op zijn kop, de leerlingen gaan dan raden wat het is. Ze komen met heel veel verschillende dingen, maar doordat ik het handvat naar achter heb staan, denken ze dat een glas is , een vaas etc. Als ik dan het handvat laat zien, is het een maatbeker van een blender. dan laat ik nog even de kan anders zien zodat ze een gat zien.. meteen is het een megafoon.. totdat ik ze het echt laat zien wat het is.... Erg leuk en ook actief want ze moeten dus echt nadenken en goed kijken..  Dit ook bij deze klas gedaan... aan het einde van dit voorwerp, zuchtte dat joch... "Dus toch Meester Wanders voorwerpen" Ik heb vreselijk zitten te lachen,.... wat is het toch een heerlijk spul waar wij mee werken. Ik gun iedereen zon baan waar je zo kan lachen met de mensen waarmee je mag werken




qissa (film)



 
 Vanavond met de vriendinnen Els en Heleen  naar de film Qissa geweest, een film die me behoorlijk aansprak, toen ik het in de folder las.Tevens dat het film zich afspeelt in Pakistan, het land van herkomst  van vriend Ayaz was een reden om deze film eens te bekijken, om wat meer over zijn land te weten te komen, zoals ik nu ook kijk naar Homeland wat zich ook in Pakistan afspeelt. We waren in een soort van prive bioscoop omdat er maar 3 mensen waren, wij dus, en de mevrouw van de kaartverkoop. De film begon, en onze operator was een man die net begon, dus die kreeg de ondertiteling in het Nederlands, dus wij zaten in het engels mee te genieten. Een film die prachtige beelden bevat, zeker gekeken met de ogen die ik hierboven al beschreef, een gegeven wat ook prachtig is, een man die met alle geweld een jongen wil, en zijn jongste dochter als jongen opvoed. Heel bijzonder gegeven, ook wat voor een psychische schade deze kronkel in de man zijn hoofd brengt bij het meisje.... boeiend. De film bleef boeiend totdat het meisje terug gaat naar zijn ouderlijk huis dat is afgebrand, en dan is het verhaal ineens het spoor bijster, er zal wel iets in zitten van visie van de regisseur of zo maar wij raakten het spoor compleet bijster... kortom we gingen de film uit met een gevoel van : "TSJA"
 
 
 
 



recensie van de film:

Regie: Anup Singh | Cast: Irrfan Khan (Umber Singh), Tisca Chopra (Mehar), Tillotama Shome (Kanwar), e.a. | Speelduur: 109 minuten | Jaar: 2013

“Na drie dochters eindelijk een zoon!”, zegt Umber opgewekt met een pasgeboren baby in zijn handen. Hij geeft het kind aan zijn vrouw Mehar, die het doek waar het kind in is gewikkeld probeert open te slaan om het zelf te kunnen zien. Umber trekt snel haar hand weg. Meteen snapt Mehar hoe laat het is, maar haar echtgenoot houdt halsstarrig vol. “Mijn zoon! Mijn zoon!”

De scène vroeg in het Indiase Qissa: The Tale of a Lonely Ghost zou niet hebben misstaan in een absurdistische komedie, maar de kijker wordt geacht om het bloedserieus te nemen. Het is de opmaat van een drama waarin een meisje als man wordt opgevoed, omdat haar vader koste wat kost een zoon wil hebben.

Aan ambities ontbrak het de Indiase regisseur Anup Singh niet voor zijn tweede speelfilm. Hij werkt met de onstuimige Indiase geschiedenis als achtergrond, waarin Pakistan als nieuw land oprukt en de bevolking in twee kampen verdeelt. Miljoenen mensen worden er vluchteling door. Vader Umber is daar een van. Hij ziet als geboren Indiër zijn geboorteland ingenomen worden en wil voorkomen dat zijn bloedlijn uitsterft. Maar dat gaat niet lukken met alleen maar dochters.

Genoeg materiaal voor een existentieel drama, waarin Singh terloops commentaar kan leveren op de Indiase maatschappij, die ook nu nog lijdt onder het mannelijk verlangen om een zoon te krijgen. Maar dat moet dan wel weten te overtuigen. Het bizarre uitgangspunt van Qissa is veel te gekunsteld om een realistische boodschap mee te kunnen geven.

Na de lachwekkende geboortescène springt de film vooruit in de tijd en zien we hoe Kanwar door haar vader wordt gepusht om te jagen en te worstelen. Het twaalfjarige meisje draagt een tulband, maar op haar leeftijd zijn lange haren niet meer het enige wat ze moet zien te verbergen. Verbaasd kijkt ze op wanneer ze voor het eerst ongesteld wordt. “Wees niet bang”, zegt Umber. “Nu ben je een echte man.”

En zo gaat Qissa nog een tijdje door. Kanwar probeert de buurt te laten geloven dat ze een jongen is, ook al beginnen haar borsten te groeien. Het wordt ingewikkelder wanneer ze een meisje ontmoet dat denkt een leuke knul aan de haak te hebben geslagen. Kanwar raakt in de war, maar Umber is dolblij met de ontwikkelingen. Hij lijkt oprecht te geloven dat hij op deze manier kleinkinderen gaat krijgen.

Qissa won onder meer prijzen op de filmfestivals van Rotterdam en Toronto, maar het is moeilijk in te denken dat die met iets anders te maken hadden dan het engagement van de maker, want de film zelf voelt sterk gekunsteld. Singh probeert complexe kwesties naar voren te laten komen, maar Qissa is vooral een vervreemdende, ongemakkelijke zit.


vrijdag 30 januari 2015

ook zij zijn de weg kwijt

 
Afgelopen woensdag kreeg ik een mail van ome Post, dat mijn pakket van de Body en Fit shop eindelijk was verzonden, dit is leuk want mijn museli was bijna op en ik had het nodig.
Ik werk overdag, en de PTT, kan daar geen rekenschap mee houden dat begrijp ik heel goed, dus geven ze keurig het pakket af bij de buren. Ik heb daar tot dusver nog nooit problemen mee gehad, het is goed het zal zo zijn. Dit keer echter zag ik op mijn pakket, staan dat het pakket van mij bij de buren was afgegeven, het nummer stond er, er was zelfs een handtekening gezet, heel aardig, maar wel gewaagd, maar goed, ondanks dat er geen briefje in mijn bus lag, ben ik maar naar mijn buren gegaan. Bij aanbellen, bleek de buurman geen pakket te hebben ontvangen, er was niets.. Heel bijzonder leek me, misschien hield hij me voor de gek, maar daar leek het me de man niet naar. Terug naar huis en meteen maar bellen met de PTT,. een uiterste vriendelijke man stond mij te woord en zei meteen, dit is gek, dit kan niet. dat was ik helemaal met hem eens, dit kan niet, dit hoort niet. Dus ik maar verder vragen en ja hoor er moest een heel onderzoek worden gestart, omdat het pakket zoek was, het was bezorgd op nummer 47, maar op welk nummer 47 was totaal onbekend. Aangezien ik in een winkelcentrum woon, kan het overal zijn, geloof me, er zijn hier veel nummers 47.  Even tussen ons, een blinde koe kan zelfs het adres vinden waar ik woon, met een tom tom, en van een pakket bezorger verwacht ik dit ook om eerlijk te zijn. Goed, na allerlei vragen te hebben beantwoord, na contact te hebben gezocht met de Body en Fit shop, die me beloofden donderdag te bellen. Was het eerst klaar. geen punt dacht ik nog in mijn onschuld.. Hoe dom en naief kan je zijn.  De volgende dag, van een mail of telefoontje van de body en fitshop was geen sprake, maar goed, dat kon nog komen, lag er een briefje in mijn brievenbus, dus ik zag meteen dat het bij andere buren was. Nu had ik op verzoek van vriendin Heleen een vochtzak besteld, zodat ze die in haar vochtige auto kon leggen, dus ik naar die buren toe, prima zoals ik verwacht had was daar het pakket en ik blij. Daarna kom ik mijn huis binnen en tot mijn grote verbazing stond daar ineens mij pakket van de Body en Fit shop, mijn buuf had het voor mij aangenomen en aangezien ze mijn huis in kan, heeft ze het in mijn huis gezet de schat. Nu is het voor mij nog steeds onduidelijk wat en hoe maar goed dit is te doen, het is er.  Ik blij, en de body en fit shop ook, het scheelt hun en extra bestelling gratis. Kortom het leven is weer leuk. Vrijdag kom ik echter thuis, ligt er in mijn brievenbus dat er een pakketje is bezorgd, juist weer op dat adres waar ik gisteren was geweest. Bijzonder. Ik dacht nog ff, misschien toch het pakket van de body en fit shop. maar nee er was niets... heel verwarrend. Ik bellen naar de ptt klanterservice, die dit keer een wachttijd had van wel 11 minuten, a 45 cent per minuut. Ik denk dat het slecht gaat met het bedrijf. Kortom, ik wachten en het bleek dat dat tweede briefje niet klopte, er was niets, maar het zou kunnen dat de chauffeur voor de zekerheid een extra briefje in de bus had gegooid, omdat hij niet zeker wist of hij de dag ervoor een briefje in de bus had gegooid.. Ik begrijp er dus niets van dat is duidelijk..
Van de body en Fit shop nog steeds geen bericht trouwens. maar wel, en dat is duidelijk van de ptt, of ik een verzoek wil indienen tot het opsporen van mijn pakket.. dat inmiddels terecht is, maar alleen de buuf en god weet het waar vandaan en hoe, ik geniet nu van mijn museli..
 

donderdag 29 januari 2015

zeg niet dat je niet meer van me houd (flard)

 
zeg niet dat je niet meer van me houd
 
oorverdovende stilte
door de ruzie die we
samen hadden
over iets wat
nu totaal onbelangrijk lijkt
traag raak ik jouw lichaam aan
dat verhard omdat je
mij nu even niet toe kan staan
verscholen in mijn verdriet
vraag ik heel kwetsbaar
of je nog wel van me houd
omdat ik ons nu zo mis
terwijl jij en ik
zo duidelijk zijn
in het wij als we
echt bij elkaar zijn

woensdag 28 januari 2015

Manuscripts don't burn (Film)


Vanavond met vriendin Els, Walter, Ayaz en Heleen naar de film geweest, de film sprak mij aan , zeker omdat aan het eind geen spelerslijst komt maar omdat het zulk gevoelige info is etc, is er voor gekozen, zoals ook hieronder in de recensie staat beschreven dat de regisseur de volledige verantwoordelijkheid neemt voor deze film. Een man met lef dus. Ik vond het een zeer indringende film en doet me weer beseffen in wat voor mooi land we leven. 



recensie van de film:

Regie: Mohammad Rasoulof | Speelduur: 125 minuten | Jaar: 2014

In Iran moet je op je hoede zijn, dat werd vorige week nog eens dubbel en dwars bewezen. Een paar jongeren stonden terecht omdat ze een filmpje hadden gemaakt waarin ze dansten op ‘Happy’ van Pharrell Williams. Vervolgd voor een vrolijke, onschuldige video. Moet je nagaan wat er kan gebeuren wanneer een volle speelfilm wordt uitgebracht die zich bewust tegen de Iraanse regering keert.
Filmmaker Mohammad Rasoulof heeft lef, dat mag wel gezegd worden. Zelfs nadat hij in 2010 samen met collega-regisseur Jafar Panahi werd gearresteerd (beide wachten nog altijd het vonnis af), laat hij zich de mond niet snoeren. In Manuscripts Don’t Burn haalt hij hard uit naar het verdorven Iraanse regime, dat er alles aan doet om zichzelf in stand te houden. Tegenstanders zijn hun leven niet zeker.

Hoe zou het dan nu eigenlijk met de veiligheid van Rasoulof zitten? De regisseur nam de volledige verantwoordelijkheid van zijn film op zich, door alleen zichzelf op de aftiteling te plaatsen. Er verschijnt een korte boodschap in beeld dat de rest van de cast en crew niet genoemd wilde worden, uit angst voor vergeldingen. In plaats van de gebruikelijke waslijst met namen, blijft het beeld zwart.

Rasoulof baseerde Manuscripts Don’t Burn op ware gebeurtenissen die in de jaren negentig voor een schandaal zorgden. Schrijvers en andere intellectuelen die zich tegen de Iraanse censuur hadden gekeerd, verdwenen en overleden onder mysterieuze omstandigheden. In deze film had een groep dissidenten de mond gesnoerd moeten worden door ze met een bus een ravijn in te rijden, maar de aanslag - in de film inmiddels jaren geleden - mislukte en sindsdien moet de regering vrezen dat er niets over het voorval naar buiten komt.

Een van de inzittenden schreef een manuscript waarin alles uitvoerig staat beschreven en wil dat als middel gebruiken om het land uit te komen. Hij maakt duidelijk dat hij een aantal kopieën heeft verspreid die direct worden gepubliceerd als hem iets overkomt. Aan de geheime dienst de taak om die manuscripten op te sporen en de bezitters ervan (mond)dood te maken.

Rasoulof doet een poging om nuance aan te brengen door ook de mensen die de vuile klusjes mogen opknappen een achtergrond te geven. Zo is een ziek zoontje voor een van de personages bijvoorbeeld de motivatie om betaald mensen op te ruimen. Een beetje gekunsteld voelt dat wel aan. Het was ook niet nodig geweest. Juist de koele nonchalance van deze mensen blijft zo sterk hangen. Vooral in de tweede helft van Manuscripts Don’t Burn zorgt dat voor een aantal verontrustende momenten (kijk wat een simpele wasknijper kan doen). Helemaal als je bedenkt dat dit allemaal waarschijnlijk niet ver van de werkelijkheid afstaat.


maandag 26 januari 2015

mogelijk 80 mannen hebben.......



 
Nogmaals, ik schrik niet zo snel meer tegenwoordig, noem het gehard door de ervaringen, noem het afgestompt of wat dan ook. Ik zeg heel vaak ik ben niet verbaasd hooguit verwonderd.... De afgelopen jaren heb ik wel geleerd dat als je verbaasd bent, je mond op slot gaat, maar als je verwonderd ben je nog kan reageren. Ik ben dan ook nu niet alleen geschrokken, verbaasd of verwonderd maar gewoon alles in één keer. Ik las onderstaande artikel en besefte me, een meisje van 16, kinderen die bij mij op school zitten, die nog genieten van hun pubertijd, ontdekken wat de wereld hun kan bieden, wat ze nog mogen ervaren. Een kind nog, die vanaf 8 oktober tot aan nu, 25 januari door 80 mannen waarschijnlijk seksueel gebruikt is. Een kind, dat gewoon door haar 21 jarige vriendje van haar familie is losgeweekt, haar heeft geronseld en haar met mannen naar bed laat gaan, minderjarig ook nog. Het ergste vind ik nog wel dat dit dus kennelijk, volgens de advocaat van haar 21 jarige vriendje, vrijwillig is gebeurt.. en dat zij dat graag wilde.  Ik ben met stomheid geslagen, een geleerde man, een advocaat die kennelijk zo buiten de wereld staat, die niet eens beseft dat hij op dit moment met een Loverboy van doen heeft, die dit meisje gewoon gebruikt heeft om met mannen naar bed te gaan, met waarschijnlijk 80 mannen, dus het kunnen er meer of minder zijn. Deze mannen worden opgespoord en kunnen 12 jaar celstraf krijgen omdat ze sex hebben gehad met een minderjarige, wat ze misschien wel of misschien niet wisten of het meisje 16 was. Deze mannen worden wel vervolgd niet alleen strafrechtelijk, maar mocht  dit in de openbaarheid komen, ook nog maatschappelijk aan de kaak gesteld. Ik moet zeggen, ik denk dat er nu zeker 50 man zo niet meer, hem behoorlijk knijpen, want hoe kan je dit verkopen aan je familie, aan je vrouw, aan je werknemers, of je collega's. Ik wil niet lullig doen, maar denk ergens wel, boontje komt om zijn loontje. Al denk ik dat die vriend van 21, die mee ging naar een hotel om zijn vriendin te "beschermen", lees geld te vangen, er ook niet genadig vanaf komt, ik zeg de zwaarst mogelijke straf geven omdat ik kijk naar mijn leerlingen en denk dan, oh laat zij het niet zijn die het overkomt.
Al jaren geef ik op mijn school lessen over loverboys, ik wijs de leerlingen erop en gelukkig pakken ze het op naar ik hoop. De onderstaande documentaire laat ik altijd zijn, en ik zou zeggen ga kijken
hij is schokkend, hij is raak, en hij is als je dit hoort, erg, maar ik weet dat er meisjes en ook jongens zijn die nog erger worden behandeld dan dit meisje.... kortom het is tijd om waakzaam te blijven voor iedereen.
 
 
 

artikel van Nu/nl
 

Het Openbaar Ministerie (OM) gaat in de Valkenburgse sekszaak uit van tachtig mannen die mogelijk seks hebben gehad met een 16-jarig meisje in een hotel in Valkenburg.

Een woordvoerster van het OM zei dit maandag naar aanleiding van berichten in Limburgse media.
Zoals eerder bekend gemaakt gaat de politie bij vijftig mannen op bezoek, maar het onderzoek naar meer verdachten loopt nog.
De politie kwam de mannen op het spoor na een inval in een hotel in Valkenburg eind vorig jaar. Daarbij werd een man betrapt die seks had met het minderjarige meisje. Ook haar 21-jarige pooier werd bij die inval aangehouden.

Klantenlijst

Agenten vonden gebruikte condooms en een klantenlijst op de gsm van de 21-jarige verdachte. Aan de hand daarvan konden mannen worden getraceerd die mogelijk misbruik van het meisje hebben gemaakt.
De politie belt binnenkort bij de verdachten aan om hen te horen als getuige en verdachte. De mannen hangt een gevangenisstraf van maximaal twaalf jaar boven het hoofd.
Het meisje werd sinds 8 oktober vermist. Een week later deed de politie de inval in het hotel in de Limburgse plaats. De pooier wordt er ook van verdacht het meisje onttrokken te hebben aan het ouderlijk gezag, aldus het OM eerder.

Vrijwillig

Volgens advocaat Arthur Vonken van de verdachte heeft het meisje aanvankelijk verklaard vrijwillig seks te hebben gehad. Vonken vermoedt dat zij onder druk van haar ouders op de eerdere verklaring is teruggekomen. Het kind zit volgens hem in een gesloten inrichting.
De verdachte kan volgens de raadsman geen uitbuiting van het meisje worden verweten. ''Het meisje had op eigen initiatief seks. Mijn cliënt ging mee naar het hotel om haar te beschermen'', aldus Vonken. ''Hij had een relatie met het meisje, hoewel haar minderjarigheid natuurlijk nadelig is voor mijn cliënt.''
Vonken betwijfelt of het OM de beschuldiging dat minstens vijftig mannen het meisje zouden hebben misbruikt, kan waarmaken. ''Er is DNA gevonden, maar dat moet vergeleken worden met de gegevens in de DNA-bank'', denkt Vonken. ''Ik kan uit het dossier niet opmaken dat dit gebeurd is.''
De zaak komt binnen drie maanden voor de rechter.

Surf's up (film)


Ach toen ik  ziek was ontdekte ik dat het ook zo  zijn voordelen  heeft, gelukkig. Deze film had ik ooit gezien bij de kringloop, gekocht, maar nu eindelijk tijd om hem te bekijken, en wat een heerlijke feel good movie, ik vind het genieten. Het verhaal flinterdun, maar ach een animatie die zoveel voor je opent is toch wel echt de moeite waard vind ik, ik heb er van genoten en vind het inderdaad een aanrader.



Recensie van de film:
De hoofdpersonen in deze film zijn verrassend: bij een titel als Surf’s Up denken de meeste mensen tenminste niet direct dat het om pinguins gaat. Erg veel schattige, knuffelbare pinguins hoef je echter niet te verwachten, al duiken er wel een paar op. De pinguins in deze computergeanimeerde film zijn veelal stoere surfers die het sportief tegen elkaar opnemen.
Het verhaal
Dat principe is bij mijn weten uniek. Ik hoor het graag als ik een film uit het verleden over het hoofd zie waarbij pinguins aan surfwedstrijden deelnamen. Dat geeft de film een originele basis om mee te starten. Wat ook origineel is, in elk geval voor een animatiefilm, is de opzet. Surf’s Up is opgenomen in de vorm van een nepdocumentaire. Een documentaireteam besluit surfer Cody Maverick (een pinguin dus) te volgen in zijn sportieve carrière. Surf’s UpBijzonder is dan ook dat deze animatiefilm met een zogenaamde shakycam lijkt opgenomen: alsof het geheel uit de hand gefilmd is, om het een echte real-lifedocumentaire te laten lijken.
Op deze combinatie van factoren baseerde ik mijn verwachtingen van de film. Verhaaltechnisch is Surf’s Up echter verder vrij standaard: bekende thema’s uit allerlei sportfilms doen de ronde: gevallen helden, onsportieve concurrenten, dat soort dingen. Op verschillende momenten is de film daardoor vrij voorspelbaar, wat toch wel jammer is. Het is niet vervelend om het verhaal te moeten uitzitten, maar het is ook zeker niet een van de sterke punten van de film.
Humor
Bij animatiefilms als deze reken ik tegenwoordig standaard op een flinke portie humor. De humor in Surf’s Up valt me echter ook een beetje tegen: er zijn wel leuke grappen te zien, maar de grapdichtheid is nogal laag. Op sommige momenten zit je echt te veel een documentaire te kijken en te weinig een comedy. In veel van dit soort films is de hoofdpersoon zelf grappig, maar Cody Maverick is dat eigenlijk bijna nooit.
De grappen komen meer van de figuurtjes daaromheen. Zijn vriend Chicken Joe is zeker goed voor wat leuke momenten, de jonge pinguins die geïnterviewd zijn grappig én schattig en ook de nieuwe vrienden die Chicken Joe ontmoet, zijn komisch. Al met al is het alleen te mager om dit een goede comedy te kunnen noemen.
Animatie
Dit blijft een onderdeel waar je toch op let bij computeranimatie: hoe is de beeldkwaliteit? Tegenwoordig zijn de verwachtingen erg hoog, al houd je wel in het achterhoofd dat het computerwerk blijft en geen echte opnames. Surf’s upIn Surf’s Up zie je twee dingen heel vaak in beeld: pinguins en water. Aan deze zaken is dan ook ontzettend veel aandacht besteed en ze zien er absoluut geweldig uit.
De pinguins zijn zeer gedetailleerd en kennen menselijke nuances die ik bij echte pinguins toch niet aanwezig acht. Dat komt het idee natuurlijk wel ten goede dat de pinguins als menselijk worden gezien. Het water in al zijn vormen en toestanden is prachtig: ik heb nog geen andere animatiefilm gezien waarin dit zo mooi en realistisch was.
Conclusies
Het mooie animatiewerk levert de film wel degelijk punten op, maar daartegenover staan de minpuntjes voor de matige verhaallijnen en de wat schaarse humor. Daarmee staat Surf’s Up niet zo hoog op mijn lijstje van computeranimatiefilms.
Toch is het zeker geen slechte film: de anderhalf uur zijn snel om, je kunt genieten van mooie beelden en als er dan grappen in zitten, zijn ze meestal gewoon leuk. Een prima film voor een winterse zondagmiddag om weer wat zomerse impulsen op te doen.

zondag 25 januari 2015

oorverdovende stilte (flard)

 
 
 
oorverdovende stilte
de stilte die me
nu omarmt
omdat jouw woorden
niet meer kunnen
worden gezegd
traag raak ik je aan
waar ik je nog
denk te kunnen raken
niet begrijpend
wat ik fout heb gedaan
de stilte is
oorverdovend stil
dat ik het uitschreeuw
in mijn onmacht
om je te laten weten
dat ik er
nog voor jou
ben
 

zaterdag 24 januari 2015

opgeruimd

 
Het werd tijd, ik dacht ik wacht tot aan eind januari, als ik weer inkopen mag doen aan dingen die ik niet echt nodig heb, maar die zo leuk en handig zijn, maar het was klaar. Vanochtend begon het al, ik stond op, ik dacht nee he, ik moet werken, het is gek een open huis, je staat op, je denkt ik wil niet, maar dan ga je en voor je het weet, is het helemaal ideaal, is  het weer leuk en gezellig, zie je weer oud leerlingen die toch even weer naar hun schooltje komen kijken, het is feest. Het project wat ik samen met mijn collega Krista draaide was geweldig, we maakten de foto's we hadden lol en het schoot lekker op. We hebben in totaal 190 foto's gemaakt van kinderen en een paar verdwaalde docenten, het was gaaf om te doen. We gaan dit zeker volgend jaar er in houden.
De gang naar school was deze ochtend niet helemaal optimaal, het was glad, geen sneeuw maar ijzel, dat is zo onvoorspelbaar altijd, dus dat het is lastig ook om zo te rijden. Gelukkig heb ik winterbanden dus ik vond het niet zon probleem.   Bij aankomst, ging ik bijna onderuit toen ik uit de auto stapte het was glad voor de bejaardenwoningen waar mijn school bij in de buurt staat. Ik denk dat de gemeente denkt dat ze zo snellere doorstroming krijgen van de huizen. Snel mijn lokaal klaar gemaakt, alles weer mooi neergezet en daarna de personeelskamer in. We kregen gebak.. ik zal bekennen dat ik om 9 uur in de ochtend echt geen gebakje wil, dat is me te zoet en te veel.  Dus ik ben lekker naar mijn lokaal gegaan om te  beginnen en met collega Krista aan het werk. Het gekke is, je begint met zoveel tegen zin, maar dan zie ik de leerlingen, en ik ben om, het is klaar, ik geniet, ik plaag wat, ik daag wat uit, ik zie mijn leerling die komt helpen, geweldig goed zijn best doen, en zijn charme en uitstraling is uniek, hij pakt het op, laat kinderen lachen en maakt foto's helemaal gaaf. Prachtige foto's heeft hij gemaakt. Helemaal goud. Na het open huis, ben ik begonnen met het opruimen van mijn lokaal, dat ging lekker snel gelukkig, voor ik het wist was het af, was mijn lokaal geweldig leuk weer. Alles weer terug in de dozen, in de kasten en achter slot en grendel. Direct door naar de sportschool waar ik van Jurgen, een stagiaire  een privé circuit kreeg. Dat was heerlijk, ik had niet zoveel zin in sporten maar toen ik er eenmaal was en ik dus helemaal er in zat, was het geweldig, Zo gelachen met die jongen.. wat een kanjer is dit ook. Na een uurtje te hebben gesport meteen door naar de tulpen boer, een stand aan de kant van de weg om de tulpen te halen, ik had mijn besluit genomen, de kerststerren gaan weg, ik ben ze zat, wat moet ik er nog mee, dus opzouten en weg die sterren. Was helemaal in de opruim modus, dus meteen ook alle kerstkaarten van de deur gehaald, die ook meteen maar weggeborgen en het is klaar, de kerst is nu echt over, en kom maar op met de lente... en Valentijn...  kan ik weer een hele dag hopen op een kaart van een geheime liefde.... is zo leuk altijd. Kortom mijn huis is weer goed en weer in eer hersteld. Daarnaast kreeg ik gisteren van mijn lieve vriendin Marijke, twee kaartjes voor de bios die ze had gewonnen bij de postcode loterij, en dat vind ik toch geweldig. Ik zag ze, werd blij en dacht meteen daar weet ik een uitstekende plek voor, een vriend van mij heeft het momenteel niet zo gemakkelijk, dus hem kan ik denk ik super blij maken met een leuke avond uit samen.
Hieronder een paar foto's die ik zo leuk vond deze week over de eerste sneeuw, vandaar
 



vrijdag 23 januari 2015

open huis 2015

 
Vanavond om half 7 gingen de deuren open, we waren er klaar voor. Na weken goed over na denken en voorbereiden, waren we tot een prachtig iets gekomen. We zouden met zowel de onderbouw als bovenbouw een leuke activiteit doen waar alle nieuwe leerlingen aan mee konden doen. Ze konden een prachtig, spetter-art kunstwerk maken, ik ken het als swirl art, ik heb dat ooit een keer dagen gedaan als nieuwjaarskaart, maar goed dit was dus wat de leerlingen konden doen. Daarna konden ze naar het lokaal van mij, Drama, waar ze met gebruik van het groene scherm een foto konden laten maken, waar ze dan of ergens in stonden, of waar ze in een landschap zaten van hun keuze, daarna gingen ze naar de afdeling hout waar ze een prachtig lijstje konden maken, door naar licht en geluid voor een lampje en dan bij de techniek het lijstje in elkaar zetten, met het lampje met de foto of de spetterart kunstwerk en eventueel konden ze het lijstje extra versieren als ze dat wilden. Ze konden dan naar huis met een kunstwerkje, en natuurlijk zorgden wij er wel voor dat zeker het logo van onze school er op stond, dat vonden wij wel belangrijk, op die manier maak je ook nog mooie reclame tenslotte. Ik moet zeggen het was een heerlijke avond, 98 fotos gemaakt van kinderen en van een paar collegas, er zaten prachtige fotos bij. Ben wel gesloopt maar het is het waard. Wij hebben in ieder geval een geweldige leuke activiteit voor de komende jaren, Hieronder een paar fotos van die gemaakt zijn.
 





donderdag 22 januari 2015

soms huilt ze even (flard)

 
soms huilt ze even
verstopt in de nevels van de tijd
komt ze even niet meer bij zichzelf
ze staart door het raam
van het leven
naar dat wat ze niet meer
raken kan
ze vraagt zich af
waarom dit leven
nog leven heet
nu ze niet eens meer weet
hoe oud ze is
haar lichaam
vertaald haar levensverhaal
al ziet niemand
dat ze soms heel stil
zit te huilen
omdat
wat ze nu
niet meer
zeggen kan
 
 

woensdag 21 januari 2015

stef bos

 
Vanavond met vriend Ayaz en vriendin Heleen afgereisd naar Gouda, om daar het concert van Stef Bos bij te wonen. Een man die ik zo enorm bewonder om zijn stem, zijn verhalen en zijn liedjes.
 
Zijn concert had ik al eerder bezocht, maar dat viel voor  mij wat tegen omdat het helaas samen met een meisje was, en dat meisje probeerde net iets te populair te zijn, heel jammer, het gevolg was wel dat ik alleen maar dacht, ik ga naar een echt concert van hem alleen en daarna besluit ik of ik hem echt geweldig vind of dat ik denk dat ik hem geweldig vind.
 
Ik ben om, ik had het voorgaande stukje al geschreven maar ik ben echt om, wat een woordkunstenaar is deze man en wat een prachtige show met mooie teksten die hij verteld en dan ook nog de liedjes die hij zingt. Zo kwaliatief goed, ik kan het aanraden aan een ieder om deze man echt life te aan zien in het theater.
 
recensie van de cd
 
"Hoeveel levens moet je leven om op een dag jezelf te zijn?", vraagt Stef Bos zich af op zijn album Mooie Waanzinnige Wereld. De zanger kijkt met een kritische blik naar wat ons drijft.
Het is alweer bijna 25 jaar geleden dat Stef Bos zijn debuutsingle Is Dit Nu Later uitbracht, een jaar later opgevolgd door zijn grote hit Papa. De twaalf liedjes op het album Mooie Waanzinnige Wereld schreef hij samen met de muzikanten uit zijn begeleidingsband. De hechte samenwerking resulteert in een organisch geheel.

Topnummers:

1. Narrenschip
Stef Bos weet, zoals gewoonlijk, op poëtische wijze zijn opvattingen te delen over de samenleving en het menselijke gedrag daarin. Het sterkste voorbeeld op Mooie Waanzinnige Wereld is het pakkende Narrenschip, een prettig in het gehoor liggend countrynummer met een zacht zoemend orgel en een fluisterende accordeon.
2. Schemerlicht
Er is weinig uptempo materiaal te vinden op Mooie Waanzinnige Wereld, waardoor het kabbelende Schemerlicht bij beluistering van de volledige plaat iets aan impact verliest. Afgezonderd van de rest, hoor je een troostend slaapliedje, op fraaie wijze omlijst met pedalsteel. Het bitterzoete lied biedt wat tegenwicht tegen het venijn.
3. Hier En Nu
Veel Nederlandse zangers hebben een onverklaarbare voorliefde voor authentieke Amerikaanse muziek, neem Huub van der Lubbe of Daniël Lohues. Ook Stef Bos gebruikt die zogenaamde rootsmuziek als artistieke basis voor zijn liedjes. Hier En Nu is melancholische countrysoul in lijn van Solomon Burke en Ray Charles.

Plus- en minpunten:

De grote kunst van Stef Bos is om zijn boodschappen en visies op een dusdanige manier in te kleden dat ze behapbaar blijven voor een groot publiek, zonder dat hij zijn meningen op enige manier verbloemt. Zijn beschouwingen luisteren dankzij de uitstekende producties lekker weg. De dynamiek zit ‘m vooral in de woordkeuzes.
 
 
 

dinsdag 20 januari 2015

oosterse wijsheden (2014-08)

 
 
De keuze om vreugdvol
door het leven te gaan
is een zeer waardevol geneesmiddel.
 
Vriendelijk zijn tegen de ander,
maar ook tegen onszelf.
 
Als je niets meer als je eigendom beschouwt,
kun je ook niets verliezen.
 
We nemen de zaken niet waar zoals ze zijn,
maar zoals wij zijn.
 
Angst is in veel gevallen aangeleerd
of aangepraat.
 
vrede onder de volkeren
begint bij innerlijke vrede
 
Als de zon iedere dag zou schijnen.
zou je er dan nog even gelukkig mee zijn?
 
De boeddhist zal nooit zijn religie
aan een ander opdringen.
 
Mensen die ons kwaad doen,
hebben dat vaak zelf niet in de gaten.
 
in ieder van ons zit een kiem
van het allergrootste
 
 
Theravada wordt door sommigen gezien
als de passieve vorm van niet schadelijk zijn
en Mahayana als de actieve vorm.
 
Benader zowel vriend als vijand
met de bril van liefde

maandag 19 januari 2015

vanaf nu trek ik mijn handen van je af (flard)

 
vanaf nu trek ik mijn handen van je af
 
net 18 jaar
stond ze daar
afscheid genomen van
haar ouderlijk huis
ze trouwde met de man
die haar lief was
haar moeder
was het niet met
haar keus eens
het kon niet vanuit
het geloof
op het moment
dat ze ging
kreeg ze
een lange nachtjapon
wat onderbroeken mee
de woorden
vanaf nu trek ik
mijn handen van je af
werden uitgesproken
ze sneden dieper in de ziel
dan welk woord ook
toch de keus was gemaakt
de liefde ging voor het geloof
ze ging
dapper met haar hoofd omhoog
naar de andere kant
van de regenboog
 
 
 

zondag 18 januari 2015

week in de herhalingen

 
Deze week heb ik iets gedaan wat ik eigenlijk nooit doe, twee keer naar dezelfde film of voorstelling. Mijn gedachte is altijd een boek lees je nooit zo onbevangen als de eerste keer dat je hem leest. Dit is natuurlijk ook voor films en Theater. Toch deze week het wel gedaan. Het begon met de film Pride, ik zag hem staan en wist die wil ik nog een keer zien, ( stiekem wil ik hem nog een keer zien, en daarna waarschijnlijk nog een keer).  Dus vriend Patrick gevraagd of hij mee wilde en dat wilde hij wel. Dus geboekt en geweest. Wederom diep geraakt door deze film, er zit zoveel in, zoveel dingen die je raken, mooie momenten maar ook trieste momenten. Humor maar ook situaties waar je boos om word dat dat nog steeds speelt, ook anno 2015.. het is eigenlijk schofterig maar goed, deze film is dus nog meer dan eerst een aanrader, omdat het ook iets weer geeft van kracht en van geloof in elkaar er het met elkaar voor gaan, de twee handen in elkaar die elkaar steunen hoe dan ook, De tweede en acht het was een reprise van de voorstelling Roedel, van Lenette van Dongen, wat gaaf deze voorstelling zo genieten weer, hij was sinds de eerste keer dat ik hem zag, bijgeschaafd, er zaten nieuwe dingen in, er waren wat scenes uitgediept en het was wederom hilarisch. Wat heb ik weer zitten te lachen samen met vriendin Lisette. Een voorstelling die je, als je kan, echt nog moet gaan zien. Het is een vakvrouw, en ze weet haarfijn de situaties uit te leggen die  je tegenkomt in het leven en die je steeds weer aan het denken brengen. Geniaal.
Vooral ook leuk dat ik, helaas te laat, vrienden  Marijke en John zag in het theater zodat we geen tijd hadden om te praten met elkaar. Jammer. maar ik heb ze gezien en zij mij dus dat is ook goed.
kortom de week van de herhaling is bijzonder



zaterdag 17 januari 2015

ik wist het dat het een keer weer zou gebeuren


 
Er zijn dagen dat je weet, nu even niet, je stelt het uit, maar aangezien ik toch een horloge heb waar ik erg aan gehecht ben, ik al jaren draag, die met mij meer heeft meegemaakt dan menig man, is het toch een dierbaar iets, dat ik niet zomaar kwijt wil. Deze horloge heb ik ooit gekocht bij de V&D, en al een paar jaar eerder liep ik tegen het probleem aan dat mijn batterij leeg was, dus die moest vervangen. Op zich geen probleem lijkt me, maar nu dus wel en toen ook al, Het blijkt dat bij de V&D, waar je eerst al heel lang moet wachten voordat mevrouw Huppeldepup op komt dragen nadat ze is omgeroepen dat ze bij de Horlogerie word verwacht. Een dodelijke vermoeide blik werpt, zucht en zegt.. dat kunnen wij hier niet doen.. dat gaat niet, een batterij vervagen. dat apparaat voor deze horloge hebben we niet.... Kortom dat apparaat is kennelijk heel bijzonder. Vorige keer is een lieve collega en vriendin van mij er mee naar de V&D in Utrecht gegaan, waar ze woont , maar daar was het zelfde verhaal, dat apparaat hadden ze wel maar was stuk. Kennelijk is dat apparaat overal stuk. Ze kunnen het wel opsturen.. en daar begint het.. Je vraagt natuurlijk nog even hoe lang het gaat duren, en  het antwoord is heerlijk namelijk 1 week. Okey voor iets simpels als batterij vervangen en opsturen redelijk. Dus het proces gaat in gang worden gezet, inmiddels is er al een andere dame bij gekomen, die nog moet leren en die mag dan op de i-pad de gegeven invullen. Een cursus tienvinger typen zou haar niet misstaan. Kortom kostbare minuten later als alles is ingevuld, nagekeken is door zowel zij, als mevrouw Huppeldepup, en mij mag het in een zakje gedaan worden.  Het mag opgestuurd worden. Ik vraag nog even voor de zekerheid of het volgende week klaar is, waarop ik het antwoord krijgt, u krijgt antwoord per mail, als hij verstuurd is, en als hij klaar is en als hij terug is. Ik probeer nog lief te zeggen, maar u zei een week. Het antwoord van mevrouw Huppeldepup, die al de pest in had omdat kennelijk het beleid van de V&D zo is dat maar 1 mevrouw op de horlogerie mag staan en ja ze had net pauze, dus ze had de pest in,  was overduidelijk.:  "Nee meneer, het kan 1 tot 2 weken duren en soms ook 3, 4 of 5 weken, het ligt er aan hoe druk ze het hebben" Mijn mond viel open, om maar niet te zeggen acuut in de kaakramp, omdat zoiets simpels als een batterij vervangen in een horloge, ongeveer 5 minuten werk is, okey laten we het ruim nemen 10 minuten werk is,  dat het dan tot 5 weken kan duren voordat ik het weer om mijn arm kan dragen.. ik ben met stomheid geslagen om zoveel macht van de afdeling reperaties.... ik ben onder de indruk. Het ergste is nog wel, dat ik nog steeds geen mail heb dat mijn horloge überhaupt al verzonden is naar de maker, en inmiddels zitten we in week 2.. ik hou mijn hart vast.. het kon wel eens nog langer gaan duren dan 5 weken. zucht
 
( om het mooi af te sluiten met een prachtige zin uit Gooise Vrouwen deel 2
"Wij hebben de klok... zij hebben de tijd")
 

vrijdag 16 januari 2015

keek op de week

 
Een goede lezer zal opgemerkt hebben dat ik deze week een beetje me er van af heb gemaakt, met simpele dingen te vertellen en niets over mijn leventje deze week. Dit had er alles mee te maken dat ik dus gewoon slecht heb geslapen, de hoest was mijn ergste vijand, en ik heb me door de dagen heen gesleept. Ik wilde me wel ziek melden, maar die mij kennen weten dat ik vanuit het theaterverleden dat niet gauw doe. Ooit bij een voorstelling belde ik op dat ik ziek was, waarop de regisseur zei, ga je dood? nee dan kan je spelen. Hierbij is meteen duidelijk waarom zoveel acteurs en actrices in het harnas sterven.. ze gaan door tot ze niet meer kunnen. Daarnaast had ik deze week een aantal hoogte punten waar ik niet onderuit kon komen. o.a. het ontvangen van zakken vol met theater kleding van vriend Rick, waarvan je hier maar een fractie ziet, maar wat was het veel. Alles heb  ik deze week uitgezocht, ik heb alles bekeken, ik heb dat wat ik kon gebruiken voor mijn leerlingen of dat wat ik gewoon prachtig vond, gehouden en in mijn kast verwerkt. (  Een jurk, had ik op het bord hangen, een somalische jongen komt binnen en vraagt of hij hem aan mocht, natuurlijk mag dat van mij, een paarse jurk van een soort kant, hij een pruik erbij op en hij was helemaal happy. Of ik een foto ervan wilde maken, natuurlijk doe ik dat, helaas drukte ik ook na het maken van de foto het knopje van instagram in, gevolg de foto van hem in jurk zwerft nu ook over het net.. sorry) De kleding die ik zelf al weg wilde doen zijn meteen naar een collega gegaan, en de spullen die ik niet kon gebruiken uit de zakken van Rick ook naar haar toe, kortom de school is weer rijkelijk voorzien van prachtige nieuwe jurken en kleding. Dit was trouwens woensdag, maandag had ik de evaluatie met de kids van de faalangst dus dat kon ik ook niet laten gaan, moest ik ook zijn. en zo was er elke dag wel iets wat ik moest doen of wat ik wilde doen. zoals de film Pride voor de tweede keer zien, zo mooi deze film en nu nog mooier en intenser dan de eerste keer dat ik hem zag. Kortom het was een heftige week. De leerlingen kregen van mij de opdracht om een toneelstukje te spelen in een dekor, een inspringspel, ze hadden een vogeltje op de schouder en mochten dus spelen, Ze gingen helemaal los, heerlijk was dit.
Kortom het was een heftige week, de afsluiting vanmiddag was wat minder prettig.. ik heb weer eens op de weegschaal gestaan, en ik ben inderdaad veel te lief voor mezelf geweest de afgelopen twee manden het gevolg is dat ik toch maar weer heel heel streng op dieet moet...
bijna alles uitgezocht
nog meer posters
Standbeeld van Beatrix
het parkje incluis standbeeld van Beatrix
 
een van de  pronkstuk
posters geplakt voor open
huis

vijver met bewoners



donderdag 15 januari 2015

oneliners (2014-11)

 
Ik beaam geen woord wat u zegt,
maar ik zal het recht dat u hebt om het
te zeggen tot de dood
toe verdedigen
( Evelyn Beatrice Hall, en niet Voltaire
die men deze woorden toedicht)
 
Slechts twee dingen zijn oneindig-
het universum en de menselijke domheid,
en van die eerste ben ik niet zeker
(Albert einstein)
 
Ik geef goede raad altijd door.
Dat is het enige wat je ermee kunt doen.
Zelf heb je er nooit iets aan.
(Oscar Wilde)
 
Het beste advies dat ik ooit kreeg was op mijn
eenentwintigste verjaardag, toen mijn vader zei:
'Zoon hier is een miljoen dollar. Pas er goed op.'
(Larry Niven)
 
Popjournalistiek is: mensen die niet kunnen
schrijven interviewen mensen die niet kunnen praten
voor mensen die niet kunnen lezen.
(Frank Zappa)
 
Advies is waar we om vragen als we het antwoord
al kennen maar wilden dat dat niet zo was.
(Erica Jong)
 
ik ben alleen een biergeheelonthouder,
geen champagnegeheelonthouder
( George Bernhard Shaw)
 
ik drink maar twee keer per dag-
als ik dorst heb en als ik geen dorst heb.
(Brendan Behan)

woensdag 14 januari 2015

Heel veel zittende mensen(mannen)

Natuurlijk is bovenstaande foto heel zielig, en raakt het mij, maar ik heb inmiddels ook geleerd dat het niet helpt als je ze iets geeft, de ouders zetten deze kinderen neer om geld op te halen, een soort van kinderarbeid en daar wil ik geen geld aan geven. Je helpt ze niet, het is beter om ze niets te geven zodat de noodzaak van een studie volgen echt groot gaat worden. Verder hier heel veel fotos van zittende mensen, en een graftombe die we in konden van één of andere Sjeik Mohamed.. Bijzondere ervaring om daar te lopen en het te zien vond ik. Kortom de fotos van istanbul zijn nog niet helemaal op al komt er een einde aan