zaterdag 31 maart 2018

Dance or die

Meestal sla ik documentaires over. maar deze viel me op door de titel Dance or Die.... dit is een tatoeage in de nek van de danser Ahmad Joudah, een danser uit Syrië. Deze jongen is ontdekt door een reportage die is gemaakt in zijn land waar hij danste op de puinhopen van zijn stad Damascus, hij danste daar op het podium waar IS mensen had onthoofd. Zijn land is tegen dansers omdat die homo zouden zijn, en als ze dat denken dan zal hij vermoord worden. In de hele documentaire blijft dit dan ook onderbelicht.... wat ook goed is want het gaat om zijn verhaal en om zijn dans. Hij had de tekst in zijn nek laten zetten voor het geval dat IS hem wilden onthoofde dat dit het laatste zou zijn wat ze zouden zien.

De documentaire vond ik indrukwekkend, zeker zijn verhaal over zijn vader die zijn kinderen de kunst bij bracht, maar toen zijn zoon wilde gaan dansen hij heeft geprobeerd om hem zijn benen te breken omdat hij dit niet wilde hebben. om bovengenoemde reden. Zijn vader is op een gegeven moment gevlucht en zit in een asielzoekers centrum in Duitsland. Ahmad gaat op bezoek bij zijn vader na een lange tijd. Je ziet hoe gespannen hij is, zijn vader ziet zijn zoon en staat op, zegt alleen maar ik dacht dat ik je nooit meer zou zien. ze vallen elkaar in de armen en staan minutenlang te huilen.... 

Als Ahmad met zijn vader over zijn dans begint, zegt zijn vader dat hij het daar niet over wil hebben. In de documentaire word ook duidelijk dat Ahmad een zakje met vocht heeft in zijn hersenen dat drukt op zijn hersenen, dat kunnen ze opereren maar dat wil hij niet, hij zou dan een half jaar niet meer kunnen lopen of dansen.. dus hij weigert deze hulp.

De laatste scene in deze documentaire is dat hij staat te dansen, een prachtige solo, er word met de camera een close up opname gemaakt van zijn vader die ook in het publiek zit. Voor het eerst ziet hij zijn zoon dansen.. en hij is ontroerd. hij huilt en geniet. zo mooi om te zien..hoe uiteindelijk de liefde van een vader overwint tegen al zijn vooroordelen. Na afloop omhelzen de mannen elkaar weer, vader en zoon, vader kan niet genoeg zijn zoon knuffelen en trekt dan ook meteen zijn jas uit om zijn zoon deze over zijn blote rug te doen om hem warmte te geven... 

Een prachtige documentaire die je zeker moet zien....  






goede vrijdag

Groot voordeel van in het onderwijs werken is dat je ontdekt dat je veel vrije dagen krijgt die anderen soms niet krijgen. Zo ook Goede vrijdag.. al is het voor 1 persoon in het bijzonder niet zon hele goede vrijdag geweest, ligt er aan hoe je er tegenaan kijkt, maar toch.. ik vind het een heerlijke dag.

Dit keer al wakker voor de wekker, balen want ik mocht uitslapen van mezelf tot 8.15.. maar ja gewoonte dier die ik ben, waar het ritme van de afgelopen weken al is ingeslopen, is het niet anders dat ik dan toch maar vroeg mijn bed uitgekomen ben.

Na maanden stug volhouden en me houden aan mijn andere eetgewoonte, had ik gisteren besloten dat ik, omdat ik dat zo goed doe mocht ik van mezelf me trakteren op een rozijnenbrood. Ik heb me daar zo op  verheugd. Ik had er wat boter op gedaan, een plakje kaas voor de gezelligheid.. en al bij de eerste hap ontdekte ik dat hij dus droog was.. zo balen. zie je uit naar iets, en dan blijkt het zo droog te zijn dat je er iemand zijn hoofd mee in kan gooien als je dat zou willen.... Ik voel me dan zo bedrogen.

Dus dan maar het huis uit, toch vroeg wakker, afspraak om half 11 met mijn sportmaatje en vriendin, dus ik had alle tijd, eerst even langs het kruidvat omdat mijn deodorant op was, dus ik meteen maar 4 flessen gekocht, was in de aanbieding.. twee voor de prijs van 1, hou ik erg van, en wat bleek ik had genoeg punten om deze in te leveren dat ik niet 11,90 hoefde te betalen maar 1,90 euro. dus ik was meteen in de roes van wat een mooie vrijdag. is dit....heerlijk.

Daarna naar de sportschool, ik was er mooi op tijd, ik keek op mijn klokje in de auto en zag dat het pas 10.10 was, dus nog tijd genoeg, ik dus maar snel naar de Aldi om nog de nodige boodschappen te doen, ik had nog boter nodig, juist voor die droge rozijnenbrood, nog wat skyr, dus dat had ik willen halen, helaas bleek dat de skyr daar op was, dus ik de pest in, moest ik nog even speciaal na het sporten naar de Lydle. Het is niet anders

Ik had in de planning staan dat ik naar de Kunsthal wilde omdat daar een prachtige nieuwe expositie is, maar zag gelukkig dat hij er nog wel een tijdje is, dus aangezien ik toch volgende week naar Rotterdam moet, maak ik er maar twee vliegen in 1 klap van.. ga ik van te voren even deze expositie bekijken.
Bij de sportschool kreeg ik van mijn sportmaatje een prachtige bon voor de greenhouse om daar iets uit te zoeken en tevens kreeg ik een lieve kaart voor de Pasen. zo lief. .Dus ik kon wat moois gaan uitzoeken daar.

Terwijl ik thuis was, kwam mijn droog loopmat aan die ik besteld had, ik heb soms toch echt wel een soort van grootheidswaanzin.. de matten waren te groot, ik kon ze niet kwijt voor mijn deur.. dus die moest ik even weer terugbrengen naar een DHL perceel. maar ook de bundel Gevangen in het licht was binnen, slechts 3 exemplaren zijn hier van.. en hij is weer mooi.. ik zal hieronder een linkje zetten naar de flarden die in de bundel staan in het gele vak.. clik erop en je bent er.

Kortom het was weer een heerlijke vrijdag, en met recht een goede vrijdag voor mij...


donderdag 29 maart 2018

The passion 2018



Zoals elk jaar kijk ik naar The Passion. Elk jaar bestel ik de dvd, inmiddels heb ik ze allemaal, al kijk ik er nooit meer naar, maar het is voor de heb.

Toen Noraly haar woorden neerlegde, of eigenlijk was het zingen was ik al in een andere sfeer. Ik kreeg al meteen rillingen. Haar stem mooi, warm en ook het verhaal over de Bijlmer, zo warm en mooi.. het raakt me.

Tommie Christiaan, prachtige stem, hij zingt mooi, een woord kunstenaar met zijn zang,  er zit emotie in, prachtig, ook de opbouw van de discipelen mannen met vrouwen samen, mooi. 

De stem van Glennis raakt me niet, ze zingt zuiver en goed, maar haar stem mist warmte en is zo iel.. heeft totaal geen emotie in haar stem en ook niet in haar gezicht.. zou ze strak getrokken zijn door een facelift? het deed me niets helaas.

Toch blijft het bijzonder om er naar te kijken en in mee te gaan.

De verhalen bij het kruis, de mevrouw die haar intense verdriet verteld over haar verloren kinderen door de Bijlmerramp, haar verdriet, het ondiepe zwart waar ze zat... aangrijpend... ik had haar verhaal graag langer gehoord, maar daar is geen tijd voor, Bert kapt het met botte bijl af en wil naar de climax namelijk dat deze mevrouw God heeft gevonden... daar gaat het om bij de Passion.. niet de weg er naar toe.. terwijl juist de verhalen daar gaat het om voor mij, de kracht...hoe ze heeft gevochten.... gemiste kans helaas.

Na de keuze tussen Jezus en Barabas het gezongen lied ik kies jou.. die stem mooi emoties en goed, ik denk dat ze al bekend is, maar ik herkende haar niet helaas, Graziëllia Hunsel Rivero.
... een mooie Maria voor volgend jaar.

Het eindpleidooi van Noraly over de Bijlmer, haar lach prachtig.
Ook de rol van Arjen Ederveen was goed, al versprak hij zich even. hij leek te willen zeggen willen jullie Jezus of toch liever dat Pilatus vrijkomt...  Het zou toch wat geweest zijn als men dan ineens roept Jezus.. geeft ineens een hele andere wending in het aloude verhaal.... modern jasje...

Voor mij blijft, en ik blijf in herhaling vallen, René van Kooten nog steeds het meest aangrijpend met zijn scène op de vijver in Den Haag, al moet ik zeggen, dat Tommie ook het prachtig deed zo hoog op de Arena..





rommeltje

Er zijn van die dagen die anders lopen en beginnen dan je had verwacht.. vandaag was zon dag.

De hele week stond op mijn rooster dat ik dus vandaag de eerste twee uur vrij was... ik had deze uren al in gevuld, het eerste uur vrij zou ik in bed doorbrengen.. wie weet ook nog wel uur twee, of ik zou als ik toch op tijd wakker zou zijn gaan sporten het tweede uur. Dat kon mooi, om half 9 in de auto, om kwart voor negen bij de sportschool, daarna 3 kwartier cardio, na afloop snel douchen en dan naar mijn werk waar ik om half 11 zou beginnen... ideaal, dus hoefde ik dan niet meer aan het einde van deze dag nog even te sporten.

Gewoonte getrouw kijk ik altijd eerst in mijn mail, of er nog dingen zijn die ik moet weten, die waren er niet. Daarna kijk ik soms toevallig even op ons roosterprogramma, Zermelo, en daar staat nooit iets anders dan wat er altijd al stond.. behalve vandaag.... er stond ineens dat ik het tweede uur toch les moest geven... dus ik in de stress.. ik had vrij, zou ik het nog redden om op tijd te komen. Ja dus dat lukte, dus meteen alles afgesloten en spullen pakken en hollen naar mijn auto om op tijd te komen. Gelukkig maar dat ik niet fiets, anders was ik te laat geweest.. Bij aankomt bij mijn school zie ik net een mevrouw, we hebben altijd veel te weinig parkeerruimte bij onze school haar fordje ka zo neer zetten dat ze twee plekken bezet, gevolg is dat dus niemand meer zijn auto kwijt kan.. Dus toen ze uitstapte, ben ik naar haar toegelopen, men parkeert bij onze school omdat dat gratis is en men in de "stad"moet betalen, dus het kost ons veel parkeerplekken. Maar goed daar wen je aan. Dus ik vroeg haar om haar auto wat naar achteren of naar voren te zetten, omdat ze gewoon twee plekken bezet houd. Ze begon me te vertellen dat ze hem expres zo neerzette zodat ze er gemakkelijker uit kon. Dat begrijp ik wel. Heb alleen gezegd dat ik het niet echt sociaal vind naar haar mede weggebruikers, en dat zij zelf ook wel weet dat het niet zo netjes is om zo te parkeren omdat er weinig plek is.. en ze was aardig ze zette haar auto keurig een stuk terug zodat er nog een auto kon parkeren..

Daarna de school in, mijn bak met paaseitjes klaar gezet op  tafel voor de leerlingen. Het is iets wat ik eigenlijk traditie getrouw doe, een bak met paaseitjes de dag voor goede vrijdag op mijn bureau, en ik laat kinderen uitdelen zodat iedereen een eitje kan pakken. Toch blijf ik me er over verbazen dat sommige kinderen binnenkomen en zonder te vragen zo maar in de bak graaien en een eitje pakken en deze willen op eten. Ik zeg daar altijd wat van, ik vind dit niet kunnen, Daarnaast heb je altijd leerlingen die niet 1 pakken maar twee, ik ben dan heel streng en zeg dat ze allebei moeten inleveren en geen eitje krijgen als ze zo onbeschoft zijn. Of dat als ze een eitje hebben dat ze vragen om een tweede.. nee zeg ik dan altijd, je krijgt er een en je gaat niet vragen om een tweede. Het onderwijs blijft boeien, je blijft opvoeden.....

Gelukkig zijn er ook klassen die ze zien staan en zeggen wat leuk mees, en als ze dan een ei krijgen dan zijn ze blij en genieten.. Ze gooien keurig hun  papiertje in de prullenbak, terwijl er ook kinderen zijn die ze gewoon achteloos in het lokaal gooien.. of er mee gaan schieten. Dat vind ik ook raar, niet eens bijzonder dus ik spreek ze er op aan en ze ruimen het dan alsnog op.

Met de ISK had ik de laatste les zoveel eitjes over, en ik weet ik moet ze niet eten, dus ik had er 3 gehad en heb de rest verdeeld, uiteindelijk heb ik er nog 7 verstopt in mijn lokaal zodat ze die moesten zoeken. Ze vonden dat gaaf en leuk.. 

Kortom het was een rommelig begin en er waren wat meer vreemde dingen maar het is nu witte donderdag en dus morgen is een hele goede vrijdag.

woensdag 28 maart 2018

klas 4 neemt afscheid

Gisteren nam klas 4 afscheid, we hadden als school het dit keer erg leuk aangepakt. We wilden niet, zoals afgelopen jaren dat leerlingen wederom met eieren en meel, met van alles en nog wat aan het gooien gingen zodat het in de school een bende zou worden.. we wilden die hoe dan ook voorkomen.

Dus gisteren om kwart over 3 werden de 4de klassers meegenomen naar de aula waar ze een afscheidsfeestje aangeboden kregen. Ze konden op een rodeostier zitten, en natuurlijk konden de docenten dat ook doen tot grote hilariteit van de leerlingen, men kon daar ook nog gaan limbodansen,  men kon drinken en eten, men kon zingen karoke en noem maar op.. het was een top idee. Van te voren was aan de leerlingen verteld dat ze de volgende dat vrij zouden zijn, tenzij je nog een examen moest doen. De leerlingen voelden hem al hangen, het met zorg bedacht plan het gooien met eieren, met meel en nu als verrassing met gekleurde poeder dat gemaakt is van stoepkrijt wat ze hadden fijngemalen ging niet door. Ze waren zomaar vrij..

Het was ludiek en een mooi afscheid... en toch.. je kon er op wachten, we hebben het aardig weten te redden, we hadden het aardig klaar, kwamen er een paar vierde jaars toch naar school om een rel te schoppen, we hebben ze vrij lang buiten de hekken kunnen houden maar toch lukte het een meisje om om kwart voor 12 de alarmknop voor brand in te duwen, en dan moet je naar buiten. De bedoeling was om de leerlingen binnen te houden en de vierde jaars buiten de school, dit om te voorkomen dat er in de school een giga bende zou ontstaan. Door deze actie zijn wij extra alert geworden en dus stonden er bij elke deur een aantal docenten die controleerden of het geen vierde jaars waren die binnen kwamen.

We hebben het goed in de hand gehad, vorig jaar overviel het ons, dit jaar was het zo dat het goed ging. Er waren veel minder leerlingen die met het rellen meededen, men bleef liever thuis en in bed liggen.. dus dat was ideaal. Daarnaast was het zo dat ze niet de school binnen zijn gekomen, de leerlingen hebben op het plein hun eieren en meel gevecht kunnen houden met elkaar. Dat was prima.

het afschieten van wat vuurwerk, confetti kanonnen was prima te doen , wel jammer dat een meisje met een trauma voor het afsteken van vuurwerk even in de stress schoot maar het is eigenlijk heel goed verlopen.

Kortom we hebben het dit jaar feestelijker en minder angstig gehad voor de leerlingen en daar ben ik erg blij om.. het wat goed zo.

dinsdag 27 maart 2018

regenachtige dinsdag


 Een regenachtige dinsdag.... een dag waarbij we afscheid namen van onze 4de jaars... waarop de tweede dag van de zomertijd een feit is. Waar ik een prachtige kaart heb ontworpen voor vriend Erwin die in London woont voor zijn verjaardag.. waar ik even terug was in Berlijn... . de dag waarom een leerling mij verteld, met tranen in zijn ogen dat hij zijn ouders zo mist, dat hij niet meer eet van verdriet, de dag waarop een ander leerling verteld dat zijn broer van 19  ernstig gewond is geraakt.....  de dag waarop zoveel gebeurde waar ik van geniet, waarop een andere leerling naar mij toekwam en me vertelde dat hij last van zijn been had, maar ook even gewoon wilde praten.. kortom een hele mooie dag.. met mooie hoogtepunten...  de dag waarop ik mijn kantoor op een paar posters na  leeg heb.. alles heb  ingepakt in dozen.. nog wat kleine dingen die nog moeten dan is het echt klaar.. .kortom het gaat goed, het is goed... 

nog maar even dan is het een feit dan is na 21 jaar in mijn kantoortje te hebben gewerkt  is er een tijdperk afgesloten, waar ik met vriendin Heleen vele gesprekken heb gevoerd tijdens het stoppen met roken, waar ik eindeloos lang met haar heb gesproken over leerlingen en wat we er mee moeten, waar ik met vriendin Laura uren heb gepraat over leerlingen, over mijn niet zo beste periode met een nieuwe drama collega die het veld heeft geruimd, waar ik de mappen bekijk van alle cursussen die ik gevolgd heb. .. waarop ik een wandeling heb gemaakt langs de laan der herinneringen en ze waren goed.. de gesprekken met de leerlingen aan de 'keukentafel' de gesprekken met ouders, met collega's, met externe hulpverleners.... het zijn mooie en gouden momenten.... nog maar een paar dingen...  dan is het zover dat ik dus op een flexplek moet gaan bellen als ik dingen wil regelen voor leerlingen die vertrouwelijk zijn.. het zij zo.. aan alles komt een einde en dat geeft een nieuw begin.

De dag waarop ik heb gezegd, ik heb niet voor niets zo hard gewerkt, dus ik vind ook dat er binnen een week in het kantoor gewerkt moet worden, dat het laminaat dat niet kon wachten tot 4 juli er in ligt, dat diegene die mijn kantoor overneemt er ook zit,  anders voel ik me behoorlijk in de zeik gezet.. 

kortom het was een op vele wijzen een regenachtige zondag.... 

daarom wat prachtige streetart foto's om de zon te laten schijnen op deze dinsdag






 


maandag 26 maart 2018

ff de handjes laten wapperen

Op de eerste dag van de zomertijd dat ik aan het werk ben, het is heftig, de wekker ging en ik dacht het is nog donker....  maar goed de plicht roept en ik ben niet te genieten. Mijn lichaam kwam la moeilijk in slaap, laat staan dat ik er gemakkelijk uit kom...

Maar goed de plicht roep en tenslotte mag ik niet klagen ik mag werken.. Er zijn genoeg mensen die niet meer kunnen of mogen werken, en uit ervaring weet ik dat het even leuk is...maar op een gegeven moment vreet het aan je, je mist je sociale contacten, je mist de corrigerende opmerkingen van collega's etc, niet dat je vereenzaamd,. maar toch je mist wel je dagelijkse structuur en te gemakkelijk verzand je in een leven wat je niet wil. De hele dag achter je computer, veel in bed etc... dus ik ben blij dat ik mag en kan werken.

Doch de handjes laten wapperen.. Vandaag kreeg ik ineens een mail hoe snel ik de kamer van de counseling leeg kon krijgen... deze kamer moet in verband met de verhuizing dus leeg worden gemaakt de decaan moet hier komen te werken. Prima natuurlijk en ook goed maar toch. het is wel even wat men rouw op je bord kwakt. en denkt zo ik ben het kwijt.. nu is het aan die ander.

Ik hou niet van stilzitten, als het gebeuren moet dan moet het gebeuren dus ik heb meteen dozen gevraagd, zodat ik in ieder geval kon beginnen als ik zin en tijd had. Nu had ik de mazzel dat ik dus een organisatiemiddag had, dus ik kon klussen gaan doen die ik anders niet kon gaan doen. Ik ben meteen begonnen met het leeghalen van de kasten, spullen van de kant te halen, dozen in te pakken en zo langzaam bezig met het al leeghalen van de kamer. Ik moet zeggen het schiet op. ik moet alleen nog de ladenkasten met de dossiers opruimen, ik denk dat er nu ook heel veel dingen weg gegooid gaan worden, mede omdat we daar al jaren niet meer in hebben gekeken. het is ook gedateerd, zo ook een aantal boeken heb ik inmiddels ingepakt.. Als het zo doorgaat als ik nu doe denk ik dat ik binnen een week klaar ben. 

Daarnaast moest ik vandaag mijn externe schijf herstellen, deze was stuk gegaan, op deze schijf staan alle belangrijke dingen en dus heb ik via een vriend hem terug gekregen, hij ontdekte dat de hoes stuk was.. dus dat moest vervangen worden. Dat heb ik meteen gedaan, wel zo handig toch..

alleen nu zie ik nog niet wat ik moet zien.. de bestanden maar ik denk dat ik iets fout heb gedaan.. ik moet er nog een keer goed naar kijken..

Daarna nog snel even mijn belastingaangifte ingevuld.. en als het goed is krijg ik geld terug.. van de voorlopige aanslag. ook lekker toch.

Zoals ik al schreef het was een dag van wapperende handjes.

zondag 25 maart 2018

zomertijd

Een regelrechte gruwel is het .. het gedrog dat elk jaar weer in mijn leven, en met mij velen, komt... de opgave om je klok een uur naar voren te zetten... Het is zo tegennatuurlijk... dat het opstaan in de vroege ochtend ook meteen een stuk minder prettig is.... Het gevoel dat er zomaar tijd van mijn leven word afgehaald.. dat ik zomaar een uur inlever voor niets.... het is als de belofte dat je een grote prijs wint bij een prijsvraag en je krijgt een lolly..  afschuwelijk.

De lichamelijk ongemakken bij mij, de emotionele instabiliteit, de verdwijnende optimisme voor een dag of 7 soms meer.. is het niet waard. maar ja  ik woon in het land dat nog steeds meedoet aan de Zomertijd.. Natuurlijk krijgen we dat uur terug aan het einde van de zomertijd. en natuurlijk is het in de avond langer licht.. we gaan speciaal afgelopen jaar een uur het donker zitten op zaterdag voorafgaande aan de zomertijd.. ik denk om te oefenen of zo.. misschien ook wel omdat we gewoon dat leuk vinden...  ik ben eerlijk het kan mij niet bekoren, ik word er niet echt blij van...  maar goed ik zal me door deze periode heen vechten, ik zal diep ademhalen en hopen dat ik het overleef.

Ik begin al  op  zaterdagochtend als ik opsta de wekkers verzet.. zodat ik als ik thuis kom van iets al meteen een uur later leef... en dus vroeger mijn bed induik.. ik ben daardoor wel wat fitter, al is de klap wel hard. Als ik dan op de wekker kijk als ik even wakker word in de nacht... dan denk ik goh het is nog maar 3 uur.. of het is nog maar 6 uur.. en dan gaat die wekker af.. en denk ik dat klopt niet.. het is voor mij gevoelswaarde nog geen tijd.. maar ik moet. In het verleden dacht ik nog leuk ik ga op vakantie, dan moet ik vroeg opstaan, dus ik heb nog wel eens in een verdwaasd moment staan te zoeken naar mijn koffers etc.. totdat het tot mij doordrong dat ik dus echt niet op vakantie ging maar gewoon naar mijn werk moest op een voor mijn lichaam en geest een onmenselijke tijd.

Het heeft ook zo zijn voordelen zegt men. het is in de avond langer licht.. vind ik jammer, het is zo gezellig als je je lampjes aan steekt, de wereld even buiten kan sluiten, en dan lekker in het donker kan genieten van de sfeer in je huisje.. nu moet ik dat in de ochtend doen.. dat is toch minder leuk en boeiend.... 

Afgelopen zondag zouden we met de mannengroep een middagje uit doen, we zouden dan met elkaar naar Gouda gaan, toen het tot een van de mannen doordrong, en in dit geval was ik het niet.. heb ik nog nooit zoveel vloekwoorden gelezen, onherkenbaar... dus eigenlijk maakt de zomertijd in de meest relaxte en sociaal voelend mens het ondenkbare los.. een oprechte uiting van woede...  het dagje naar Gouda ging niet door, wegens privé omstandigheden en dat is meer dan prima.. een nieuwe afspraak is zo gemaakt. en ach dan hebben we waarschijnlijk mooi terrasweer en kunnen we genieten van de sfeer in het beroemde, of beruchte Gouda.

Het zal komende week afzien worden.. ik zal het wel weer overleven dat kan haast niet anders.

zaterdag 24 maart 2018

quotes, zins- en woordspelingen voor de grote glimlach (2016-06)

net toen ik van gedachten wilde veranderen
bedacht ik me

ik lig braak

ik heb thuis een 
niet-luister-schandaal

iedereen wil verantwoord eten,
maar als muntje bij maaltje komt.....


wegens invallende lente vandaag
een aangepaste moderegeling

mijn argusogen gaan achteruit

er was eens geen sprookje

bij gebrek aan een goed boek
lees ik je gedachten

de tijd van je leven zou je moeten hebben
tussen je geboorte en je dood

kompassie
richting geven aan je medeleven

ik zet mijn biologische klok alvast
een uur vooruit

samen 
de gedachte alleen al

baan op de tocht?
sluit de deur en open een nieuwe

soms vraag ik om af en toestemming

ondertussen verjongt de belastingdienst:
box 3 ouwe

vrijdag 23 maart 2018

Bed en breakfast

Elke donderdagavond zit ik smullend voor de buis, het programma Bed en Breakfast komt op tv. De kneuterigheid die dit programma uitstraalt is zo gaaf en geweldig dat ik gewoon blij ben dat ik het ontdekt heb.

Het mooie vind ik dat er altijd een paar juist buiten de boot vallende types in zitten, die net anders zijn.. zo was er een uitzending waar een erg alternatief stel twee andere bed en breakfast eigenaren op bezoek kregen die nogal kak waren.. Ze moeten naast dat ze het ontbijt regelen, een bed aanbieden, ook zorgen voor een stukje entertainment...

Nou dat alternatief stel wist het wel, die namen deze hele deftige mensen mee in hun indianentent bij hun op het erg en gingen aan de slag met dansjes van de indianen, met muziek maken, met van alles en nog wat.... 
Je zag de andere gasten denken waar ben ik in beland en wat overkomt mij..

Daarnaast waren hun kamers via een hele smalle trap te bereiken, en sliepen ze in een heel erg slecht bed.. en slechte ruimte. Na het ontbijt mogen de gasten een tip geven, en het is zo schattig hoe men dan zo leuk om de feiten heen draait.. men is zo lief... 

Het mooie is dat je de eigenaren dan zich ziet verbijten, ze mogen geen reactie geven op de gekregen 'opbouwende' kritiek. ze moeten netjes dank je wel zeggen. maar oh wat kost dat bij sommigen een moeite... ze willen wel slaan.. maar ja ze moeten netjes blijven.

Zo kan het zijn dat iemand met een hele slechte accommodatie bij andere plekken alles afbreken van de anderen.. terwijl dat op en top een prachtige plek en kamer is...  zo geniaal

Ook de scene in de auto, waarin de mensen frontaal worden gefilmd, je ziet altijd op de achterbank een vaag  gebeuren liggen, dit blijkt dan de cameraman te zijn die zich op de achterbank klein maakt en zich verstopt zodat hij niet in beeld komt..

 Hilarisch was de afgelopen aflevering waarin een hele stevig mevrouw met een kinderstemmetje, erg trots op haar eigen B&B was, maar die ondertussen alle anderen afkraakt... ze lag in het bed.. en zegt dan schaamteloos voor de camera.... : "Het bed ligt heerlijk, mijn kontje past precies in het gat" ook haar opmerking over de oranje kamer waar ze sliep... : "Ik heb rood haar en dat past niet in de oranje kamer.. dus ik vind het niks" Daarna zegt ze wel: " het is ieder zijn persoonlijke smaak" Ze fileert alles wat ze zegt met een botte en soms dun mesje en breekt elke B&B af, terwijl die van haar nou ook niet zo geweldig was...

De uitslag van de afgelopen aflevering was dat alle B&B gelijkt eindigden.. en dan zegt zij..: "Zo fijn dat ik een complimentje krijg voor al het werk wat ik heb gedaan...." Bijzonder vind ik dit. omdat iedereen, ook die met de oranje kamer, gelijk zijn geëindigd... 

Ik zit elke donderdagavond te smullen van dit programma.. Had het al een tijdje gevolgd op de Engelse zender, maar de Nederlandse versie is nog veel sterker en scherper.

donderdag 22 maart 2018

1 2 3 4 5 6

De drama les voor de isk loopt altijd anders dan ik verwacht. Het is altijd bijzonder, soms verzin ik iets waarvan ik denk dat  is een eitje en dan lopen ze vast, komt er niet veel uit. Dan bedenk ik zomaar in de vroege ochtend, zoals vanochtend, ik gooit wat spullen op het podium, ik leg er briefjes bij met een nummer, ik maar 6 groepjes en  we zien wel.


Ze krijgen dan de opdracht dat ze een toneelstukje moeten maken met de twee voorwerpen die ze krijgen, ze mogen daarnaast alleen maar de blokken gebruiken als decor.

Op het podium lagen overal twee dingen van bij elkaar. zoals twee maskers, een stokpaard met een houten hondje, een rat met een zeehond en een tijger. een cowboyhoed met een waterpistool,. twee telefoons. en noem maar op... 

Uitdaging genoeg maar ook genoeg spanning.

Ik zie zon dag verschil tussen de diverse groepen maar ben altijd geraakt wat ze er van maken.
Een tweetal jongens wilden geluid van een geweer, ze hadden de cowboyhoed en het waterpistool, ze maakten een decor, ze wilden blauw licht. en ze speelden een bankoverval.. zo prachtig  dit zonder te praten maar zo vol overtuiging dat ik er stil van was... 

Daarnaast speelde een meisje met een jongen een stuk wat ik ook erg bijzonder vond, ze vroegen om geluiden uit een bos, ze wilden helemaal groen licht. Ze hadden als voorwerpen een jas en een tas..  De jongen had de tas het meisje lag met de jas op de grond.. Ze speelden zo mooi, dit meisje woonde al jaren in het bos en ze wilde er niet weg, toch moest ze weg van de jongen in het spel, hij nam haar mee in de bewoonde wereld... Ik zag natuurlijk meteen stukjes terug van  de film Nell. maar dat maakt niet uit ze verzinnen het, ze bedenken het licht, de geluiden de eenvoudige decors.. prachtig

Het mooie is dat ik soms het verschil zie met mijn Nederlandse klassen, en ik moet bekennen dat vaak de leerlingen van de isk, veel creatiever zijn.. ze durven ook meer. Een jongen vind het geen probleem om met een jurk te lopen of een meisje te spelen.. maar met een meisje spelen vinden ze lastig.. daar merk je toch wel dat hun geloof en cultuur ze soms in de weg zit. Toch als ik wat aandring komt het goed gaan ze spelen en hebben ze dikke lol samen.

Zoals ik al vaker heb gezegd.. ik ben een rijk gezegend man.. ik heb een prachtig vak met prachtige kinderen die ik les mag geven.. en elke dag gratis voorstellingen.

woensdag 21 maart 2018

zoals elke Nederlander hoort te doen

in alle vroegte bedacht ik me gisterochtend laat ik snel zijn en meteen voor dat ik aan het werk ga gaan stemmen.

De nodige papieren lagen al klaar, dus ik kon zo mijn deur uitlopen, de auto in en gaan stemmen.. geen probleem dacht ik.... 

Niets is minder waar. Eerst had ik nog snel mijn moeder een app gestuurd dat ik haar succes wenste met het inschenken van de koffie bij het stemburo bij haar in de buurt, daarna snel naar de auto, ik was al wat laat.. . Terwijl ik mijn deur open doe zie ik al een buurman staan krabben.... Ik de pest in, eergisteren had ik mijn auto helemaal ingepakt zodat ik niet zou hoeven krabben.. en nu dus niet en ja hoor ik moest ook krabben... Gelukkig stond er een buurman/ oud-.leerling ook zijn auto te krabben, dus we hebben even een praatje pot gehouden terwijl we beiden stonden te krabben.. Heel gezellig.

Daarna toch maar besloten om te gaan stemmen, dit omdat ik wist dat ik verder de hele dag geen tijd had, ik iets later dan normaal op school kom maar dat is ook geen probleem, dat komt wel goed, ik hoefde toch al geen spullen klaar te zetten. 

Bij het binnentreden van het stemlokaal.. het is in een basisschool met een gymzaal en in die gymzaal is het.... ik krijg meteen een akelig gevoel omdat ik sinds gisteren weet dat het nog niet zeker is of ik wel of niet naar de andere locatie moet.. we hebben minder leerlingen dus waarschijnlijk kan ik blijven..  dus goed terwijl ik het stemlokaal binnenkom, ontstaat er een lichtelijk paniek.. ik ben de eerste en meteen de moeilijkste omdat ik niet bij mijn toegewezen stemlokaal ben gegaan maar dat ik dus naar een andere ben gegaan die dichter in de buurt zit en op de route naar de school zit.. dus tja.. nu zit er een mevrouw die het voor het eerst doet.. 

Ze raakte compleet in paniek.. ik dacht nog, okey dat is dus te laat op mijn werk.. ze zei nog er wat stil bij.. u bent de eerste en ik weet nog niet hoe het werkt.. Dus ik kreeg twee formulieren mee, al heeft ze me niet afgetekend maar goed het is prima. ik heb mijn stemmen uitgebracht..  en kon het pand verlaten in de wetenschap dat ik de eerste was in dit stemlokaal in Alphen aan den rijn. Toch wel uniek.. 

Al moet ik zeggen als ik zo terug kijk was dat wel wat veel sociaal contact zo voordat ik op mijn werkvloer ben.. is wel even wennen....

Daarna naar mijn werk, een heerlijke dag gedraaid, het was een om en om dag, dus een reguliere klas en daarna een isk klas.. en zo wisselde het zich de hele dag door.

Kortom ik het was weer een mooie dag.

dinsdag 20 maart 2018

koffie

Vandaag moest ik even snel bij de Kruidvat een pakje ophalen wat ik had laten maken voor een collega die een dochter heeft gekregen. Ik kreeg van hem zon prachtige foto van zijn dochter dat ik deze met alle geweld in een sneeuwbol wilde doen om hem cadeau te geven.  De foto is erg aandoenlijk, het meisje is er net, je ziet alleen maar haar hoofd maar ze zwaait.. met een soort van arrogantie.. hallo wereld hier ben ik dan..  prachtig.

In de rij stond ik even te wachten omdat een mevrouw voor mij stond en ze was haar pinpasnummer vergeten.. Ze stond er bij en keek, na 3 keer een poging te doen was ze totaal van slag omdat haar pinpas was geblokkeerd...  de aardige caissière van de Kruidvat, vroeg haar van alles over of ze hulp thuis had, maar nee ze was alleen, dus ze kon niets... dus ze zei ik help u wel. Ik hou daar van, het respect en het willen helpen van je klanten. Deze mevrouw met rollator, vroeg of ze ergens kon zitten omdat ze niet meer zo lang kon staan, ze is namelijk al 82..... Ik dacht nog even ze kan toch op haar rollator zitten, maar dat heb ik maar niet gezegd. Ze was totaal van de kaart... en moest dus geholpen worden.

Terwijl ik dit zo stond aan te kijken moest ik aan mijn moeder denken, die op haar 83ste. al mee heeft gedaan met Nederland Helpt, door het wassen van Bruintje beer. Die elke week een Bingo organiseert voor die oudjes in en rond haar flat, Ze koopt prijsjes van verschillende prijzen en pakt dat mooi in voor de gasten van de Bingo. Daarnaast heeft ze spontaan aangeboden om op woensdagochtend als er moet worden gestemd koffie in te schenken. Ze zei meteen oh dat lijkt me leuk en gezellig bij die oudjes om ze een kop koffie aan te bieden... 

Terwijl ik zo zit te kijken naar die hulpbehoevende vrouw van 82, en dan aan mijn moeder denk, besef ik me hoe gelukkig ik mag zijn met haar. ze loopt nog zonder hulpstukken, okey met een kunstgebit, een bril en gehoorapparaat die ook niet altijd voldoet. Ik hoop maar dat ze alleen koffie hoeft te schenken en niet moet vragen of ze suiker of melk willen, want dan ben ik bang dat dat wel eens mis kan gaan.. ,maar ze doet het. Een vriendin van haar zei mens je bent gek dat je dat nog doet op jouw leeftijd.. maar mijn moeder zegt dan ik kan nog lang genoeg achter de ramen zitten te kijken.. ( ik denk meteen ach het verdient ook niet meer zo lekker als je al 83 bent... ) Ze wil nog in het leven staan en het leven omarmen..

Terug naar de dame in de Kruidvat. ik kan daar naar kijken met een tedere glimlach om mijn mond, vind het aandoenlijk, maar besef ook dat ooit ook dit mijn voorland is... al denk ik dat ik net als mijn moeder me overal voor in zet..

maandag 19 maart 2018

Waar of niet waar? (5)

 Uit de krant van 2012
 een uitzonderlijke trouwe hond in Argentinië houdt al zes jaar de wacht bij het graf van zijn baasje.
Capitan, een Duitse herder, liep in 2006 weg van huis nadat zijn eigenaar was overleden. De familie van de overleden man vond de hond een week later terug bij het graf van zijn baas. Volgens de familie was de hond nooit eerder op de begraafplaats geweest. Hoe het dier het graf heeft weten te vinden is een groot raadsel. Hoewel de familie herhaaldelijk heeft geprobeerd het dier mee terug te nemen naar huis, blijft Capitan terugkeren naar de begraafplaats

Waar of niet waar?
 * antwoord onder de foto's hieronder




Het was een echt bericht dat in meerdere kranten is verschenen!

Het bericht vervolgt met: Hoewel de familie herhaaldelijk heeft geprobeerd het dier mee terug te nemen naar huis, blijft Capitan terugkeren naar de begraafplaats. De hond heeft het overigens goed op zijn nieuwe plek. Volgens de directeur van de begraafplaats krijgt hij  regelmatig te eten. 'Soms maakt hij wel eens een ommetje maar elke dag om precies zes uur neemt hij zijn plek op het graf weer in. gaat liggen en blijft daar de heel nacht.

zondag 18 maart 2018

Gewoon vrienden (film)

Soms neem je iets op.. vergeet je het.. ineens heb je tijd over,  begin je eraan.. en kan je niet meer stoppen met kijken. De film Gewoon Vrienden.. Wat een heerlijke film, over ontluikende liefde tussen een sportieve jongen en een jongen uit Syrië die mijn zijn ouders in Almere is gaan wonen .

De film zo mooi opgebouwd, geen platte scenes maar wel een toonbeeld van liefde... de moeilijkheden maar ook het gevecht voor en met elkaar. De rouw verwerking van het verlies van een vader  dat maar niet wil landen. De moeder die van alles doet om zich te laten verbouwen om zichzelf maar niet te hoeven zijn.. Een film met een prachtige rol van Jenny Arean, als oma. De prachtige zin... Liefde laat zich niet dwingen.. liefde dwingt...

Ik heb er met tranen in mijn ogen naar zitten te kijken, misschien is het wel de leeftijd, de herkenning van het onbezonnen verliefd zijn op iemand, de hoop dat het goed gaat. het elkaar vinden, het lak hebben aan wat anderen vinden..  het is een reis naar mijn jeugd waarin ik de ontluikende liefde vond.. 
een prachtige film, een  film die je eigenlijk gewoon moet zien of moet hebben gezien.

recensie van de film:

Gewoon vrienden (2018)

Recensie Gewoon vrienden CinemagazineRegie: Ellen Smit | 90 minuten | komedie | Acteurs: Majd Mardo, Josha Stradowski, Jenny Arean, Tanja Jess, Nazmiye Oral
Soms zie je zijn naam op de aftiteling van een film staan: Alan Smithee. Dit is geen bestaande persoon, maar een pseudoniem dat gebruikt wordt door filmregisseurs die niet op de titelrol vermeld willen worden. De reden hiervoor is meestal dat ze zich niet meer herkennen in hun werk, bijvoorbeeld omdat er in de post-productiefase teveel aan gesleuteld is. In 1997 verscheen een parodie op dit fenomeen, ‘An Alan Smithee Film: Burn Hollywood Burn’. Regisseur Arthur Hiller liet – ironisch genoeg – zijn naam van de credits verwijderen, wat de Amerikaanse regisseursbond Director’s Guild of America prompt deed besluiten het pseudoniem Alan Smithee niet meer te erkennen; regisseurs dienen hun verantwoordelijkheid voor hun werk te dragen, ook al is de film niet geworden wat ze voor ogen hadden. De Nederlandse film heeft zijn eigen variant: Ellen Smit. Het bekendste voorbeeld van een Nederlandse regisseur die haar naam van de aftiteling liet halen, omdat ze zich niet kon vinden in het eindproduct, is Rita Horst. Zij liet haar naam verwijderen van de titelrol van de jeugdfilm ‘IEP!’ (2010). Annemarie van de Mond, vooral bekend als regisseur van de Telefilm ‘HannaHannaH’ (2007) en tv-series als ‘De meiden van de Herengracht’ en ‘De mannentester’, volgt nu in Horsts voetsporen. Vanwege een meningsverschil met het creatieve team over de koers van de film, liet ze haar naam verwijderen van de aftiteling van de Telefilm ‘Gewoon vrienden’ (2018). Daar prijkt nu dus de naam… Ellen Smit.
Het thema van de reeks Telefilms van 2018 is ‘Liefde’, en die staat zeker centraal in de romantische komedie ‘Gewoon vrienden’. Yad (Majd Mardo) is gestopt met zijn studie medicijnen omdat hij het Amsterdamse nachtleven – met al zijn verleidingen – te aanlokkelijk vindt. Zijn overbezorgde en strenge moeder (Nazmiye Oral) sommeert hem terug naar huis te komen om zijn leven weer op orde te brengen. Joris (Josha Stradowski) ligt voortdurend overhoop met zijn aan plastische chirurgie verslaafde moeder Simone (Tanja Jess) en heeft bovendien de dood van zijn vader – tien jaar geleden – nog altijd niet goed verwerkt. En nu zijn moeder weigert om nog langer geld te betalen voor het stallen van de urn met diens as, wordt het verdriet van toen weer opgerakeld. Terwijl Joris zeult met de urn, moet Yad op zoek naar een baantje. Die vindt hij in de thuiszorg, waar hij direct aan de slag mag bij Ans (Jenny Arean), toevallig de oma van Joris. Direct vanaf hun eerste oogcontact is er een enorme spanning tussen de twee twintigers en al gauw spreken ze voor het eerst af. De twee raken stapelverliefd op elkaar, maar op oma Ans na lijken hun families niet bepaald enthousiast te zijn. Yad en Joris komen dan ook uit totaal verschillende werelden. Yads ouders vluchtten met hun twee kinderen vanuit Syrië naar Nederland en zijn vastberaden hier te slagen; dat hij op jongens valt is al niet eenvoudig voor hen om te accepteren, maar thuiskomen met de ordinaire spierbundel Joris is geen goed idee. Simone ziet een schoonzoon van buitenlandse komaf ook absoluut niet zitten. Hun families drijven een wig tussen de smoorverliefde jongens en het is de vraag of het ooit wat kan worden tussen twee jongens die zo verschillend zijn.
Belangrijkste troef van ‘Gewoon vrienden’ is de chemie tussen hoofdrolspelers Majd Mardo en Josha Stradowski. In zomerse sfeerbeelden zien we Yad surfles geven aan Joris, de twee ritjes op Joris zijn motor maken en steeds dichter naar elkaar toe groeien. Die scènes werken, omdat ze de opbloeiende liefde tussen de twee jongens op hun puurst laten zien. De acteurs hebben uitstraling genoeg – vooral Majd spat van het scherm – en hebben vaak niet eens woorden nodig om hun verhaal te vertellen; bovendien is het interessant dat Yad zijn geaardheid inmiddels helemaal geaccepteerd heeft en de stoere Joris in dat opzicht nog wel wat winst kan boeken. De families eromheen vormen vooral afleiding van waar het echt om draait. De personages zijn nogal karikaturaal – zeker de hysterische Simone en de nuchtere oma Ans zijn stereotype platte Amsterdammers die alles met humor proberen op te lossen. Jammer genoeg voor de film werkt die humor niet helemaal. De ouders van Yad zijn te weinig uitgewerkt om daadwerkelijk hun stempel te drukken op het geheel en de zusjes van de beide jongens komen zelfs nóg minder aan bod. Het scenario laat hier en daar wat te wensen over; zo wordt de verhaallijn rond Joris’ overleden vader niet helemaal bevredigend uitgewerkt, terwijl die in feite een cruciale rol speelt in de mood swings en wispelturigheid van de jongen. Het blijft nu teveel aan de oppervlakte.
Het is ergens wel voor te stellen dat regisseur Van de Mond afstand heeft genomen van ‘Gewoon vrienden’; de film is onevenwichtig en lijkt op twee gedachten te hinken. Als ervoor gekozen was de focus uitsluitend te leggen op de jongens, en de uitvergrote nevenpersonages waren weggelaten (of in elk geval hun rol te marginaliseren), was de film sterker en overtuigender geweest. Desondanks biedt de film de twee jonge hoofdrolspelers Mardo en Stradowski een mooie kans te laten zien wat ze in hun mars hebben.


zaterdag 17 maart 2018

lotus bijscholingsdag instructeurs.....

Het is zaterdag..... dat zinnetje uit de film Spijt achtervolgt me vaak op zaterdag..  

In de film Spijt moet de hoofdrolspeler zich bij zijn oma melden om schoon te maken.. Oma, heeft een knieoperatie gehad dus ze is wat kribbig. Als haar kleinzoon komt en aanbelt om 10 uur.. opent de oma met de zin : "Weet jij wel hoe laat het is?? "Kleinzoon geeft als antwoord: "Het is ZATERDAG!" waarop oma zegt.."Ik vraag niet naar de dag, ik vraag naar de tijd...." 

Hilarisch vind ik dit.... als ik dit zie..

dat zeg ik ook altijd tegen mijn wekker op zaterdag ... het is zaterdag als hij zo vroeg afloopt als nu... het is zaterdag.. Het mijn uit de armen van mijn witte vriend worstelen is een heel gedoe.. maar het lukt uiteindelijk.. bijna al moe van het worstelen.. heb ik maar meteen mijn witte vriend een andere witte vrienden jas gegeven.. de restanten van de vorige in de was gedaan, zodat ik over een week weer deze witte vriend kan omwisselen voor de volgende.. verandering van spijs doet tenslotte eten.

Gelukkig weet ik uit ervaring dat ik het eerst heel lastig vind maar dat ik ineens dan wakker ben. en naar mijn idee de hele wereld aankan.. dat kan ik niet , maar ik denk dat ik dat kan.. en dus ga ik met  open vizier de wereld in.  Om half 9 stond Ankie al voor de deur, net als Antoinet dus we konden onze weg zoeken naar Bleiswijk. Het bleek dat niet overal koning Winter zijn jas had uitgeschud, alleen in Bleiswijk en een stukje Hazerswoude.. Alphen was alleen maar koud.

Het is onderweg erg gezellig en dus hebben we ook erg genoten. De cursus dag bestond uit werken met carend das.. wat ik nooit gebruik, waar ik een hekel aan heb, wat ik dom vind en wat niet meer te krijgen is.. het is gewoon uit de handel genomen.. dus tja je kan er niets mee. We kregen er les in.. Okey het idee over de kleurencirkel was prima en ook goed te doen. Kan je je voordeel mee doen.

Daarna kregen we een stukje over epilepsie, ook wel aardig, maar je weet het meeste al.. toch is het bijzonder dat ze de namen hebben veranderd alsof daardoor epilepsie ineens anders is.. maar dat is het dus niet..
We deden nog een extra oefening met de kleuren van carendas. om  aan het eind nog een les opzet te maken..

Kortom het was wel een leuke dag, maar het was weinig doen, het was veel zitten en luisteren.. en dat breekt mij altijd op.

Verder was het om 15.00 afgelopen en konden we naar huis.. waar ik erg blij mee was.. ik stort toch even in als ik eerlijk ben..

Kortom het was een redelijke dag dat wel, maar toch merk ik dat ik soms denk waarom op ZATERDAG.. de dag waarop niets hoeft en alles mag... en dan moet ik naar de bijscholing...

zo verdrietig

Donderdag reed ik van mijn werk door de straat waar een verzorgings/ bejaarden flat staat. Ik kwam langs een berg met allemaal meubels, spullen voor aan de muur, van alles.. sommige dingen al stuk geslagen, anderen nog in takt.

De foto hierboven heb ik van het net gehaald, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om er een foto van te maken wat ik zag.

In het besef dat het leven eindig is, dat dat ook gebeurt in verzorgingstehuizen, is iets wat ik me heel erg goed besef. Toch word ik triest als ik zon berg spullen zie staan.. Hier heeft een mens zijn of haar ziel en zaligheid ingelegd. Heeft hier voor gespaard, is er gelukkig in en mee geweest. Natuurlijk besef ik ook wel dat je niet alles mee kan nemen als je op weg gaat naar de andere kant.. maar toch.. het raakt me..  een berg spullen is wat je achterlaat... dat was het dan.

Terwijl ik de straat uitreed zag ik daar een oud mannetje staan bij de container voor kleding. hij had een kar vol met kleding. met bloesjes, met van alles wat en het enige wat ik dacht.. jeetje zou dat nu zijn van diegene die overleden is... het was een kronkel, ik zag meteen toch een soort van Hendrik Groen tafereel,  twee vrienden die samen in een flat hebben gewoond, eentje is overleden en de ander heeft beloofd om zorg te dragen voor de spullen en alles op te ruimen... het zal wel niet zo zijn .. maar toch . het was voor mij een mooie gedachte..

Toen ik vrijdagochtend weer naar mijn werk reed zag ik dat de berg met spullen er nog steeds lag.. Wel heb ik nog even extra goed gekeken of er niet toevallig een mens bij zat of in lag.. omdat ik me herinner dat bij 1 van mijn eerste bezoeken aan Berlijn er een  hele stapel huisraad op straat stond.. en toen ik er naar toe liep bleek daar een mevrouw te zitten, die met heel haar hebben en houden daar was gaan wonen... 

Gelukkig zag ik dat er geen mens in zat of wat dan ook.. dat was wel geruststellend....maar toch het blijft toch ergens in mijn knagen..... Natuurlijk heb ik met vrienden afgesproken dat als ik op weg ga naar die andere kant dat ze voor mijn spullen zorgen, heb ik een testament klaar liggen wat er met mijn flarden moet gebeuren en met mijn foto's waar de rechten van de bundels naar toe gaan . noem maar op. maar toch... 

ik hoop toch niet dat mijn spullen, waar ik zo zuinig op ben geweest en waar ik zo met zorg naar heb gezocht en heb gekocht ineens op straat komen te staan..... 

al denk ik dat ik er wel niet veel van zal merken.

donderdag 15 maart 2018

het verlangen van de vlucht (flard)

 het verlangen van de vlucht 
op deze ochtend
lees ik nogmaals jouw bericht
ik kijk nog een keer
naar de woorden
die de ochtend
zouden moeten kleuren
die zouden moeten laten zien
dat mijn gevoelens
nog steeds roze zijn
deze ochtend
de woorden die zeggen
dat het niet langer
meer gaat
even afstand om te beseffen
wat je missen zou
terwijl ik kijk
naar jouw verlangen 
van de vlucht
naar heel ver weg
duik ik stil
onder mijn deken
van de nacht
om niet te huilen
omdat jij ineens
verder lijkt te willen
zonder mij

woensdag 14 maart 2018

De lettergrabbelton (Deel 23)

Aangezien ik dit jaar rijkelijk voorzien ben van diverse scheurkalenders, dacht ik hoe kan ik dit nu even leuk en grappig aanpakken.
Conclusie... heel eenvoudig, een keer per week probeer ik in 2016 de lettergrabbelton als blog er neer te zetten met de teksten die op mijn drie kalenders stonden..( had er al drie en kreeg er nog een vierde bij....) 
de kalenders zijn:
Mwah*
Spreuken *
boeddhistische teksten*
en Rumag
* aan de vorm, onderstreept, cursief of vet kan je zien uit welke kalender het komt

DEEL 23
Alleen zijn we zwak, samen zijn we sterk

liefde maakt kleurenblind

Avontuur
Met een baan vul je je zakken, met een avontuur vul je je hart

ik kies enkel voor de  liefde

Bekijk een vergezicht eens van dichtbij

No matter what
Kindness make you the most beautiful person in the
world,  no matter what you look like

Laat geen kans voorbij gaan
om het goede te doen

je staat verstealth van die
amerikaanse straaljagers

Wat wel?
geluk maakt niet gelukkig
( J.Gresshof)


Wie schade toebrengt aan een ander wezen
brengt schade toe aan het geheel

Geluk maakt gelukkig

Realiteit
Jouw menig is niet mijn realiteit

in eenvoud kun je grote dingen doen

Er komt een moment dat het moment gaat

Waarheid
Als je de waarheid vertelt hoef je je leugens niet te
onthouden

We doen zoveel moeite om buiten ons te zoeken
wat al de hele tijd in ons wacht
om ontdekt te worden

 Heb wederzijds respect voor jezelf

Change
a change may just be around the couner

ik zit in mijn hannesperiode

overleven
alles valt te overleven behalve de dood
(Oscar Wilde)

We leren meer van onze reisweg
dan van onze bestemming

als iets een onzekere factor is
dan smeer ik me daar niet mee in

te kort
leer van andermans fouten want het leven is te kort
om ze allemaal zelf te maken

je kinderen dienen niet om je onvervulde wensen waar te maken

aflossing Griekse schulden
Kos dat?

Begin
Geef niet op het begin is altijd het moeilijkst

Verheug je over het succes van de ander

ik zet alles op alles of niets op niets

Geen haast
de natuur heeft geen haast, maar toch wordt alles
op zijn tijd gedaan
(Lao Tzu)

Mensen willen van alles
Beter willen ze van iets

Het grote bewustzijn is latent al in elk
van ons aanwezig

Een trap voor je leuning
kan je krijgen

2x zo hard
Vertel mij dat ik het niet kan, en kijk dan hoe ik 
2x zo hard werk om te bewijzen dat je het fout hebt

Volg de weg die je geest prikkelt

het begin is net zo goed hier
als aan het andere eind

beginner
iedere kampioen was ooit een beginner

hospital
a library is a hospital for the mind



dinsdag 13 maart 2018

Grace and Frankie




Soms doe je hele prachtige ontdekkingen aan de personeelstafel in de personeelskamer. We zitten te praten en ineens zeg vriendin Laura dat ze op Netflix de serie Grace  and Frankie heeft ontdekt en dat het hilarisch is... ze ligt steeds met tranen met tuiten te kijken naar deze serie.

Dus ik ben even gaan kijken op bol.com en zag de prachtige aanbieding  2 dvd’s voor 25 euro.. dus ik heb ze besteld. 

Zaterdagavond had ik de première en ik ben om.. wat een prachtige serie en wat een humor, en zeker om de weg te volgen van twee totaal verschillende vrouwen die heel anders in het leven staan, maar die juist daardoor zo goed als combi werken. De één is vooral zweverig, kleding interesseert haar niet, gemak dient de mens, ze praat met haar schilderij als ze schildert, doet aan allerlei rituele en noem maar op. De ander is een vrouw die vol zit met uiterlijkheden, ze zoekt haar bevestiging in kleding, haarstukjes etc... totaal twee verschillende karakters...

Het gegeven is simpel... er is wederom een jaarlijks etentje met hun mannen, die zakenpartners zijn.. echter dan komt bij een etentje de aap uit de mouw, de mannen zijn naast zakenpartners ook verliefd op elkaar en hebben al jaren een heimelijke relatie samen. Nu willen ze scheiden van de vrouwen en verder met elkaar... Naast dat we de vrouwen volgen die samen hun weg gaan met elkaar, die om moeten leren gaan met hun pijn van het verlies, zie je ook meteen de mannen die het met elkaar verder moeten doen in het leven. Je komt erachter dat ook dat lastig is, je ziet de nog verbondenheid met de vrouwen, hun jarenlange levensstijl dat dan ineens toch wat barstjes brengt in de relatie, maar ook dat de liefde zo groot is en sterk is dat ze hoe dan ook alles weer op het pad krijgen uit de liefde voor elkaar. Revolutionair voor een Amerikaanse serie, deze twee, oudere mannen zoenen ook nog in de serie.. Daar kunnen we veel van leren..

Misschien moeten we deze serie juist veel meer uitzenden in Nederland zodat alle reacties op de posters van Suitsupply, misschien moeten we al die mensen die er zo heftig op reageren verplichten om te kijken naar deze serie, of andere series waar het gaat om de liefde tussen mensen, lees mannen.. zodat ze voor eens en altijd leren dat liefde zich toch niet laat bedwingen en dat men hoe dan ook nooit kan voorkomen dat liefde alles overwint.. soms op een andere manier dan men gewend is..
Deze serie is prachtig, een soort van golden girls maar dan net een tikje anders maar zeker een aanrader.. ben ik net klaar met de ene serie.. liggen er nog tig prachtige films..  rol ik in deze serie.. en ja ik ga ze weer allemaal zien....



trailer van de serie


recensie van de serie:
Weet u nog, de Golden Girls? Lachen was dat toen (1985-1992), om sexy Blanche, onnozele Rose, Dorothy-met-de-lage-stem en Sophia, Dorothy’s hondsbrutale moeder. Sophia was in de tachtig, en werd door de schrijvers aan het ensemble toegevoegd om de anderen voor geloofwaardige Girls te kunnen laten doorgaan: dik in de vijftig, maar zeker niet ‘oud’.
Nee, dan Grace and Frankie – ook single en vol levenslust, maar boven de zeventig en onmiskenbaar oud. Keurige Grace (Jane Fonda) moet toezien hoe haar dochter het door haar opgerichte cosmeticabedrijf Say Grace de toekomst instuurt, en weet zich zonder baan met haar perfectionisme geen raad. Kunstdocente Frankie (Lily Tomlin) blijft hardnekkig de hippie uithangen, met bijbehorende genotsmiddelen en meditatieriten, maar worstelt met mobieltjes, tomtoms en andere vijandige machinerie. Hun gewrichten en geheugens beginnen te haperen.
In de eerste afleveringen van dit prachtige, baanbrekende ‘comedy-drama’ zijn Grace en Frankie nog geen vriendinnen. Integendeel: als hun mannen geen advocatenkantoor hadden gedeeld, waren ze elkaar rustig blijven negeren. Politiek en cultureel bewonen ze aparte planeten zoals dat alleen in de VS kan – tot in detail geïllustreerd in hun beider outfits, met Grace in keurig camel en beige en Frankie in artistiek fladderende overgooiers.
Het geval wil echter dat Grace’s altijd wat afstandelijke man Robert (Martin Sheen) en Frankie’s geliefde Sol (Sam Waterston) in de eerste aflevering van drie heerlijke seizoenen verkondigen dat ze verliefd zijn. Op elkaar. En dat al jaren. Ze willen scheiden, en hertrouwen. „Ik wéét dat dat kan”, zucht Frankie. „Ik organiseerde de fundraiser!”
De gevolgen van deze wat kunstmatig aandoende premisse worden per seizoen sterker, want veelgelaagder uitgewerkt. De chaos na hun scheidingen noopt Grace en Frankie tot het delen van een strandhuis, waar irritatie en ongemak langzaam plaatsmaken voor genegenheid.
Intussen komen grote onderwerpen voorbij. Homofobie, overspel, sex en masturbatie op latere leeftijd, euthanasie: geen controverse wordt geschuwd, en de scriptschrijvers nemen ferm stelling. Met een lach en een traan, net als in het echt.

maandag 12 maart 2018

waar of niet waar (4)

Kleine ballen, betere vader
Mannen met kleine testikels zijn betere vaders. Dat bleek uit een onderzoek waarbij mannen met verschillende 'balvolumes'in de FMRI-scaner werden geschoven en daar foto's van hun kinderen te zien kregen. Bovendien vulden zij ( en  hun partner) vragenlijsten in over hoe ze omgingen met hun kroost. De conclusie luidde: hoe kleiner de ballen, hoe groter de betrokkenheid

Waar of niet Waar







WAAR

zondag 11 maart 2018

Raclette

Ooit lang geleden kreeg ik een soort van  pannetje, en ik moest daar iets mee doen met kaas, het zat bij een kaasfondue zet.. ik heb het niet begrepen totdat vriendin Kitty, die regelmatig in Zwitserland komt, mij uitnodigde om te komen eten en dan wel raclette... ik heb even nagedacht maar bedacht me ook, als het van Kitty komt kan het alleen maar goed en lekker zijn.

De eerste kennismaking was met een pannetje, 1 brandertje met kaarsjes eronder , en kaas en aardappels en een heerlijke salade.. ik was om.. 

Gelukkig had ik mijn brandertje nog bewaard, kwam ik er nog eentje tegen bij de kringloop, dus ik had er ineens 2.

Vandaag hadden we het heugelijke feit dat ook vriendin Laura meeging naar Kitty, dus er moest ook door Kitty wat verzonnen worden om te gaan eten. Dus ik nam heel netjes mijn, op verzoek, raclette's mee zodat we heerlijk deze maaltijd ook met Laura konden delen.

De sport is er deze ochtend in geschoten, ik was te moe en had geen zin, het zijn toch nog wel de naweeen van de griep en de verkoudheid, het lijkt wel alsof het niet echt weg wil.. je blijft aan het sukkelen er mee. Ik hoop toch echt dat over een week het echt over is.... het is een heftige, het is zeker mijn verzekering en mijn eigen bijdrage is zo op als het zo doorgaat.. het is een totaal pakket en ik moet zeggen soms heb ik het wat minder.

Maar goed we zijn een bikkel en we gaan er gewoon voor, vandaag dus lekker met vriendin Laura naar vriendin Kitty gereden. De rit gaat snel dat is nooit een probleem, het is kletsen, praten en voor we het weten zijn we in Noordwijk.

Bij Kitty, en altijd bij al mijn vrienden, voel ik me meteen welkom bij binnenkomst. Natuurlijk kreeg Kitty de tas uit Berlijn, de pennen en haar hobby, de beweegpoppetjes op de zon.. ze spaart ze.

We hebben eerst heerlijk zitten te kletsen, daarna heerlijk gegeten, zoals ik al hierboven beschreef,  het is gewoon kaas bakken, wel speciale kaas met augurkjes erbij en zilveruitjes, en aardappels met daarbij een heerlijke salade.. Als toetje een heerlijke zelfgekochte tiramisu.. kortom met volle buikjes zijn we rond half 9 terug naar huis gereden.. 

Gek he dat je soms niet lijkt te raken uitgepraat.


zaterdag 10 maart 2018

Bruintje Beer




In het kader van heel Nederland doet zijn er allerlei activiteiten die Nederland dan doet in het kader. Van vrijwilligerswerk.  Bij mij op school gaan de leerlingen dan per klas een activiteit doen waarbij ze soms mensen helpen met koffie en thee schenken in verzorgingstehuizen, soms gaan ze iets schoonmaken, helpen met dingen repareren etc. Mijn leerlingen doen dat met plezier en hebben er ook vreselijk veel lol in.

Mijn moeder vertelde me een paar weken geleden dat ze bij een avond was voor vrijwilligers, zij heeft inmiddels een bingo opgezet voor ouderen in de plaats waar ze woont, dus zij mocht ook daar zijn. Mijn moeder van 83 is nooit ergens vies van, heeft energie voor tien en pakt dus veel op en aan. Ze kijkt, bedenkt, denkt verder en pakt het aan. Zij is geen vrouw die op haar stoel zit te dommelen maar ze gaat over in de actie modes.

Toen mijn vader overleed, was ze heel beslist ik ga het leven omarmen en genieten dat ik een prachtig huwelijk heb gehad met een geweldige man,  ik ga het leven vieren. Medelijden met mezelf heeft totaal geen nut. Natuurlijk mis ik pa maar dat wil niet zeggen dat ik niet mag en kan genieten.

Het mooie is dat ze natuurlijk haar dipjes heeft maar ze is actief. Zo dus ook vrijdag. Op de avond werd gezegd dat er dingen moesten gebeuren om het dorp waar ze woont  waaronder het wassen van Bruintje Beer. een standbeeld in dat dorp. Dus mijn moeder met haar 83 jaar zegt meteen dat wil ik doen, ik heb nog nooit een beer gewassen dus dat ga ik doen. Ze heeft meteen een vriendin gevraagd om mee te helpen, en die zei eerst.... mens je bent gek, maar mijn moeder zegt dan heel eenvoudig beter gek dan saai.. en zegt kom we gaan dit doen. Jij mag de onderkant van de beer en ik doe de bovenkant.


Ik had er verder niet meer over nagedacht of bij stil gestaan maar ineens kreeg ik dus vrijdag een hele serie foto's van mijn moeder in actie.. Ze stond inderdaad in haar dorp het standbeeld van Bruintje beer schoon te maken met het er omheen gelegen terein.

Kortom mijn moeder dat is me er eentje...



 mijn moeder hier in haar gestreepte trui en blauwe handschoenen

hier had ze nog haar jas aan

vrijdag 9 maart 2018

breathe (film)


Vanavond naar de film geweest met de filmclub, wederom is dit een film die je moet zien, wat een prachtige film, ik ben diep onder de indruk, hoe iemand die totaal alles verliest door een ziekte toch weer het leven omarmt en zo ontzettend goed gaat nadenken wat hij wil en het leven tot een feestje maakt. Natuurlijk zitten er stukjes in wat niet kan, maar daar gaat het niet om het gaat vooral om de positiviteit die deze film uitstraalt, hoe om te gaan met verlies, hoe het leven toch weer te gaan leven, een absolute aanrader.. ik heb het weer niet droog gehouden,

recensie van de film:
Regie: Andy Serkis | Cast : Andrew Garfield (Robin Cavendish), Claire Foy (Diana Cavendish), Hugh Bonneville (Teddy Hall), Ed Speleers (Colin Campbell), Tom Hollander (Blogss en David Backer), e.a. | Speelduur: 118 minuten | Jaar: 2017
Toen acteur Andy Serkis eens niet vol met plakkertjes of in een groen pak met bolletjes zat raakte hij in gesprek met zijn vriend Jonathan Cavendish. De twee waren in 2011 een productiebedrijf begonnen. Cavendish doordrong zijn zakenpartner er nog eens van dat hij een bijzondere familiegeschiedenis met zich meedraagt.

De filmproducent is namelijk de zoon van een van de langstlevende poliopatiënten. Zijn vader, Robin Cavendish, liep de ziekte op als theehandelaar in Afrika. Toen de man op jonge leeftijd en pasgetrouwd ineenstortte gaven de artsen hem hooguit drie maanden. De verlammingsziekte betekende destijds een doodsvonnis. Met behulp van kunstmatige ademhalingsmachines wist Cavenish echter vierenzestig te worden tot hij in 1994 overleed.

Misschien is het wel de persoonlijke band die Serkis heeft met de zoon van Robin Cavendish die hem oogkleppen heeft gegeven bij zijn filmdebuut als regisseur. Zijn Breathe zou een inspirerend portret kunnen zijn geweest van een enorme doorzetter die simpelweg te koppig was om de dood zijn zin te geven en die bovendien uitgroeide tot een voorvechter voor de rechten van gehandicapten. Ware het niet dat het melodrama er vanaf druipt.

Cavendish was een oudgediende in het leger toen hij de aandacht van de rijke Diana wist te vangen, aan wie een discutabele reputatie van mannenverslindster hing. Het was dan ook een verrassing dat Robin de mooie Diana wist vast te houden en dat de twee na de huwelijksvoltrekking naar Kenia afreisden. Serkis zet hun huwelijk neer alsof het rechtstreeks uit een bouquetroman komt en gooit er flink de vaart in om aan de verwoestende ziekte toe te komen.

De empathie en sympathie die je voor het jonge stel moet opbrengen komt hierdoor meer voort uit het simpele feit dat we ons allemaal wat kunnen voorstellen bij een slopende ziekte en niet uit een ampele uiteenzetting van de relatie tussen de twee. Dat meer balans gewenst is, blijkt wel als Serkis vervolgens episodes uit het verloop van de ziekte presenteert. Veel komt op hetzelfde neer, waarbij emoties het afleggen tegen de drang om te overleven.

Zo kan het dan ook gebeuren dat de filmversies van Diana en haar zoon, de jonge Jonathan, nauwelijks hun ei kwijt kunnen. Met vader Robin is het - begrijpelijkerwijs - altijd wat, maar hoe zijn omgeving het hoofd boven water houdt, is kennelijk niet bijster interessant. Het gedweep van Serkis met hun getroebleerde doch gelukkige huwelijk doet de zaak ook niet veel goed.

Breathe is slordig in de uitvoering. Serkis kan heus wel een verhaal vertellen, maar toont zich evident een beginneling. Hij heeft dan nog het geluk dat zijn hoofdrolspelers Andrew Garfield en Claire Foy zelfs door hun slechte oud- en ziekmaakmake-up heen prima acteren. Toch moet het acteerduo aan de slag met een scenario van de ervaren William Nicholson die veel herkauwt, maar weinig verrassende invalshoeken biedt.

Voor Garfield is het een behoorlijke krachtmeting, omdat hij driekwart van de film een man speelt die tot aan zijn nek verlamd is. Zijn opgelegde beperkingen als acteur weten echter niet te verhullen dat zijn omgeving al net zo statisch is. Serkis heeft zich als regisseur blindgestaard op Cavendish zelf en is alles eromheen uit het oog verloren. Het resultaat is een eenzijdig, episodisch aangepakt rommeltje.