Gewoon vrienden (film)

 

Soms neem je iets op.. vergeet je het.. ineens heb je tijd over,  begin je eraan.. en kan je niet meer stoppen met kijken. De film Gewoon Vrienden.. Wat een heerlijke film, over ontluikende liefde tussen een sportieve jongen en een jongen uit Syrië die mijn zijn ouders in Almere is gaan wonen .

De film zo mooi opgebouwd, geen platte scenes maar wel een toonbeeld van liefde... de moeilijkheden maar ook het gevecht voor en met elkaar. De rouw verwerking van het verlies van een vader  dat maar niet wil landen. De moeder die van alles doet om zich te laten verbouwen om zichzelf maar niet te hoeven zijn.. Een film met een prachtige rol van Jenny Arean, als oma. De prachtige zin... Liefde laat zich niet dwingen.. liefde dwingt...

Ik heb er met tranen in mijn ogen naar zitten te kijken, misschien is het wel de leeftijd, de herkenning van het onbezonnen verliefd zijn op iemand, de hoop dat het goed gaat. het elkaar vinden, het lak hebben aan wat anderen vinden..  het is een reis naar mijn jeugd waarin ik de ontluikende liefde vond.. 

een prachtige film, een  film die je eigenlijk gewoon moet zien of moet hebben gezien.

recensie van de film:

Gewoon vrienden (2018)

Regie: Ellen Smit | 90 minuten | komedie | Acteurs: Majd Mardo, Josha Stradowski, Jenny Arean, Tanja Jess, Nazmiye Oral
Soms zie je zijn naam op de aftiteling van een film staan: Alan Smithee. Dit is geen bestaande persoon, maar een pseudoniem dat gebruikt wordt door filmregisseurs die niet op de titelrol vermeld willen worden. De reden hiervoor is meestal dat ze zich niet meer herkennen in hun werk, bijvoorbeeld omdat er in de post-productiefase teveel aan gesleuteld is. In 1997 verscheen een parodie op dit fenomeen, ‘An Alan Smithee Film: Burn Hollywood Burn’. Regisseur Arthur Hiller liet – ironisch genoeg – zijn naam van de credits verwijderen, wat de Amerikaanse regisseursbond Director’s Guild of America prompt deed besluiten het pseudoniem Alan Smithee niet meer te erkennen; regisseurs dienen hun verantwoordelijkheid voor hun werk te dragen, ook al is de film niet geworden wat ze voor ogen hadden. De Nederlandse film heeft zijn eigen variant: Ellen Smit. Het bekendste voorbeeld van een Nederlandse regisseur die haar naam van de aftiteling liet halen, omdat ze zich niet kon vinden in het eindproduct, is Rita Horst. Zij liet haar naam verwijderen van de titelrol van de jeugdfilm ‘IEP!’ (2010). Annemarie van de Mond, vooral bekend als regisseur van de Telefilm ‘HannaHannaH’ (2007) en tv-series als ‘De meiden van de Herengracht’ en ‘De mannentester’, volgt nu in Horsts voetsporen. Vanwege een meningsverschil met het creatieve team over de koers van de film, liet ze haar naam verwijderen van de aftiteling van de Telefilm ‘Gewoon vrienden’ (2018). Daar prijkt nu dus de naam… Ellen Smit.
Het thema van de reeks Telefilms van 2018 is ‘Liefde’, en die staat zeker centraal in de romantische komedie ‘Gewoon vrienden’. Yad (Majd Mardo) is gestopt met zijn studie medicijnen omdat hij het Amsterdamse nachtleven – met al zijn verleidingen – te aanlokkelijk vindt. Zijn overbezorgde en strenge moeder (Nazmiye Oral) sommeert hem terug naar huis te komen om zijn leven weer op orde te brengen. Joris (Josha Stradowski) ligt voortdurend overhoop met zijn aan plastische chirurgie verslaafde moeder Simone (Tanja Jess) en heeft bovendien de dood van zijn vader – tien jaar geleden – nog altijd niet goed verwerkt. En nu zijn moeder weigert om nog langer geld te betalen voor het stallen van de urn met diens as, wordt het verdriet van toen weer opgerakeld. Terwijl Joris zeult met de urn, moet Yad op zoek naar een baantje. Die vindt hij in de thuiszorg, waar hij direct aan de slag mag bij Ans (Jenny Arean), toevallig de oma van Joris. Direct vanaf hun eerste oogcontact is er een enorme spanning tussen de twee twintigers en al gauw spreken ze voor het eerst af. De twee raken stapelverliefd op elkaar, maar op oma Ans na lijken hun families niet bepaald enthousiast te zijn. Yad en Joris komen dan ook uit totaal verschillende werelden. Yads ouders vluchtten met hun twee kinderen vanuit Syrië naar Nederland en zijn vastberaden hier te slagen; dat hij op jongens valt is al niet eenvoudig voor hen om te accepteren, maar thuiskomen met de ordinaire spierbundel Joris is geen goed idee. Simone ziet een schoonzoon van buitenlandse komaf ook absoluut niet zitten. Hun families drijven een wig tussen de smoorverliefde jongens en het is de vraag of het ooit wat kan worden tussen twee jongens die zo verschillend zijn.
Belangrijkste troef van ‘Gewoon vrienden’ is de chemie tussen hoofdrolspelers Majd Mardo en Josha Stradowski. In zomerse sfeerbeelden zien we Yad surfles geven aan Joris, de twee ritjes op Joris zijn motor maken en steeds dichter naar elkaar toe groeien. Die scènes werken, omdat ze de opbloeiende liefde tussen de twee jongens op hun puurst laten zien. De acteurs hebben uitstraling genoeg – vooral Majd spat van het scherm – en hebben vaak niet eens woorden nodig om hun verhaal te vertellen; bovendien is het interessant dat Yad zijn geaardheid inmiddels helemaal geaccepteerd heeft en de stoere Joris in dat opzicht nog wel wat winst kan boeken. De families eromheen vormen vooral afleiding van waar het echt om draait. De personages zijn nogal karikaturaal – zeker de hysterische Simone en de nuchtere oma Ans zijn stereotype platte Amsterdammers die alles met humor proberen op te lossen. Jammer genoeg voor de film werkt die humor niet helemaal. De ouders van Yad zijn te weinig uitgewerkt om daadwerkelijk hun stempel te drukken op het geheel en de zusjes van de beide jongens komen zelfs nóg minder aan bod. Het scenario laat hier en daar wat te wensen over; zo wordt de verhaallijn rond Joris’ overleden vader niet helemaal bevredigend uitgewerkt, terwijl die in feite een cruciale rol speelt in de mood swings en wispelturigheid van de jongen. Het blijft nu teveel aan de oppervlakte.
Het is ergens wel voor te stellen dat regisseur Van de Mond afstand heeft genomen van ‘Gewoon vrienden’; de film is onevenwichtig en lijkt op twee gedachten te hinken. Als ervoor gekozen was de focus uitsluitend te leggen op de jongens, en de uitvergrote nevenpersonages waren weggelaten (of in elk geval hun rol te marginaliseren), was de film sterker en overtuigender geweest. Desondanks biedt de film de twee jonge hoofdrolspelers Mardo en Stradowski een mooie kans te laten zien wat ze in hun mars hebben.