zaterdag 30 juni 2018

Vreemde wereld

Ben al geen held in het kopen van auto's, tot dusver is elke auto die ik heb gekocht een soort van noodgreep geweest omdat ineens mijn auto afgekeurd was.. dus tja.. ik moest kopen wat er was en heb soms jaren lang met het dunne in mijn broek met deze auto's gereden omdat ik hem kneep dat hij onderweg uit zou vallen.

Aangezien mijn huidige auto, ja die Ka, echt moet worden vervangen volgens de apk,, maar ik er nog net een jaar in kan rijden. heb ik maar  besloten om zo langzamerhand rond te gaan kijken of ik iets leuks zag.

Mijn voorkeur ging uit naar de nieuwe versie van de Ka, mede omdat de huidige me zo goed bevalt en ik erg geniet van het rijden in deze auto, hij is lekker pittig, en hij is handig en snel.. hij voelt als een Mercedes maar is een ka.

Kortom op mijn wekelijkse struin tochten, ik had geen haast op het internet, kwam ik bovenstaande auto tegen.. in eerste instantie dacht ik dat is niks.. zwart met een rode dak en rode spiegels.. ik wil een zwarte of een zilveren auto.. Toch bleef dit autootje in mijn hoofd spoken, ik sprak er over met een vriendin en die zei meteen, ach als je dat rood niet leuk vind kan je het altijd laten overspuiten, dat hoeft niet eens zo veel te kosten...

Mijn moeder zei altijd, het zit hem niet in de kleur het is de auto die het doet. daar gaat het om.. kortom er waren genoeg argumenten in mijn hoofd om toch te besluiten om naar Naaldwijk te rijden om deze auto maar eens met een proefrit te ervaren..

Ik wilde zo wie zo even een keer in de nieuw ka zitten om te weten of ik op het goede spoor zat, want ik twijfelde ook over een peugot , of een golf.. of een polo, maar toch.. de Ka bleef trekken.

Dus met een bak vol adviezen van vrienden zoals kijk of de versnellingspook het goed doet als je hem schakelt zonder dat hij aan is,. daarnaast kijk naar de motor of hij schoon is, kijk in het boekje hoeveel eigenaars deze auto heeft gehad maar ook of hij jaarlijks zijn beurt heeft gehad etc..
\
Kortom goed voorzien van de nodige tips ben ik met mijn dappere schoenen aan maar gaan kijken..

Gelukkig had ik het geluk dat ik veel te vroeg was en kon ik mooi de auto in alle rust bekijken en ervaren, kon ik de nodige dingen checken en bekijken.. de versnellingspook was snel gevonden maar helaas hij ging niet in zijn achteruit wat ik ook probeerde. dus ik baalde, dacht al die auto is dus prut...  terwijl het bouwjaar en de kilometerstand en niet te vergeten de inruilwaarde van mijn auto allemaal een pre waren.maar ja als hij technisch niet deugt dan is het einde oefening.

Goed uiteindelijk was ik aan de beurt en kon ik dus met de verkoper praten, het eerste wat ik zei was dat ik baalde dat de versnelling niet goed was, omdat de pook niet in zijn achteruit ging... hij was verbaasd. ging in de auto zitten en zette hem zo in zijn achteruit.. dus ik zo hoe doe je dat..
blijkt er een schuifje te zijn die je dus even omhoog moet liften om te kunnen schakelen in zijn achteruit..

Maar goed beginnerspech.. de auto werd klaar gezet ik kon gaan rijden en om eerlijk te zijn.. hij reed heerlijk.. was wel even wennen, mede omdat toch wel de auto iets smaller is, maar zo niet voelt. het interieur met veel wit was ook even wennen, maar wel een voordeel ook, er is weinig opberg ruimte maar dat is ook prima, kan ik hem goed schoonhouden.. kortom het was allemaal een ja. het voelde meteen als mijn auto.. dat is bijzonder.

Dus bij terugkomst was ik niet al te enthousiast.. maar wel aardig.. het werd een gesprek waar ik nog even benadrukte dat ik de huidige auto had gekregen van mijn vader voordat hij overleed. ik heb dit maar even met een snik in mijn stem gezegd. en pats 50 euro eraf.. ik dacht ik had moeten huilen had ik hem misschien wel gratis gekregen.. maar goed de onderhandelingen verliepen prima en aan het eind van het liedje ben ik ineens de trotse bezitter van een andere auto die ik binnenkort kan ophalen... omdat hij nog even gecheckt moet worden, en nog eens gecheckt moet worden etc..





vrijdag 29 juni 2018

Une saison et France ( film)



Vrijdagavond met de helft van de filmclub naar deze film geweest. Het is een intrieste film, waarin de vlakheid van mensen die op de vlucht zijn geweest en de onzekerheid die men voelt tastbaar en zichtbaar is... Het is een trage film maar hij raakt enorm.. het is gek, we hadden er in de pauze over dat de gelatenheid , de emotioloze blikken die men heeft.. het je overgeven aan.. etc ..

Een film die voor een ieder die met mensen werkt of in aanraking komt die op de vlucht zijn of zijn gevlucht zou moeten zien om maar een tipje van de sluier op te lichten om te zien wat er speelt.

een aanrader.

recensie van de film:
Regie: Mahamat-Saleh Haroun | Cast: Eriq Ebouaney (Abbas Mahadjir), Aalayna Lys (Asma Mahadjir), Ibrahim Burama Darboe (Yacine Mahadjir), Bibi Tanga (Etienne Bamingui), Sandrine Bonnaire (Carole Blaszak), e.a. | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2017

Buitenlanders die gedurende een heel seizoen in Frankrijk verblijven; je zou in eerste instantie misschien denken aan vakantievierende pensionado's en niet zozeer aan vluchtelingen uit Afrika. En toch is dat laatste precies waarover het sociaal-maatschappelijke drama Une Saison en France gaat. Even slikken voor de francofielen onder ons, want Parijs komt er bekaaid vanaf: wég zijn de in zonlicht badende beelden van de Eiffeltoren en van toeristen die gezellig een wijntje drinken op het terras. In plaats daarvan krijgen we de grauwe industriepanden in de voorsteden voorgeschoteld, een omgeving die weinig soelaas biedt voor de vluchtelingen die worstelen met het strenge asielbeleid van de Franse overheid.

Midden in de nacht schrikt Abbas, een alleenstaande vader met twee kinderen, badend in het zweet wakker. Hij heeft zojuist weer een nachtmerrie gehad, waarin hij het geweerschot hoorde dat zijn vrouw fataal werd tijdens hun vluchtpoging uit de Centraal-Afrikaanse Republiek. Soms verschijnt zijn vrouw hem helder voor de geest, bijna als een dagdroom: dan loopt ze op haar sokken door de woonkamer van het appartement en is het net alsof hij haar kan aanraken. Zo had hun leven samen er dus óók uit kunnen zien, maar het liep anders.

Hoewel dat soort momenten schrijnend zijn om te zien, krijg je bij Abbas nooit het gevoel dat hij zich comfortabel voelt in de rol van slachtoffer. Hij was in zijn thuisland een gerespecteerde leraar Frans, maar onder de huidige omstandigheden is hij ook niet te beroerd om met kratten vol bloemkolen te sjouwen. Zelfs als hij kritiek krijgt van dochtertje Asma of zoon Yacine, probeert Abbas met een grap of een bemoedigende opmerking de kou uit de lucht te halen.

Uit die enorme veerkracht van het hoofdpersonage spreekt de wens van de makers om een film te maken die de vluchtelingenproblematiek in Frankrijk serieus neemt. En dat is gelukt. In Une Saison en France zie je hoe een hardwerkende, integere man langzaamaan door de omstandigheden wordt beroofd van zijn menselijke waardigheid. De makers verdienen een pluim, want zij laten zich niet verleiden tot melodramatische taferelen die de ernst van het onderwerp ondermijnen. Scènes voelen juist opvallend vaak heel natuurgetrouw aan, wat ongetwijfeld te maken heeft met het feit dat de acteurs zo nu en dan de ruimte kregen om te improviseren.

Lichtend voorbeeld is de verjaardagscène aan de eettafel, waarbij de camera in één take minutenlang registreert hoe de familie taart eet en cadeautjes uitpakt. Omwille van de gezelligheid laat Abbas de brief die hij van het consulaat heeft ontvangen, nog even in de envelop zitten. Mogelijk is het slecht nieuws en krijgt hij geen verblijfsvergunning. Toch blijft de potentiële dreiging van deze brief gedurende de hele scène als een donkere wolk boven de festiviteiten hangen, wat een bijzonder realistische, maar ook benauwende sfeer veroorzaakt.

Na Une Homme qui Crie en Daratt toont de in Tsjaad geboren regisseur Mahamat-Saleh Haroun zich opnieuw een geëngageerde filmmaker, die zowel oog heeft voor het grotere plaatje als voor de details. De onbestemdheid en onzekerheid van de vluchtelingen komen in bijna alle shots tot uitdrukking. Haroun gaat daarin behoorlijk ver: zelfs in de dood vinden de vluchtelingen geen vaste verblijfplaats, want hun graven op het kerkhof zullen na enige tijd geruimd worden. Het is een lange aanloop die Haroun neemt om een menselijk verhaal te vertellen dat als een puzzelstukje in de Europese vluchtelingenproblematiek past, maar wanneer de laatste scène zich aandient betaalt die inspanning zich dubbel en dwars uit.


donderdag 28 juni 2018

omdat je een kei bent....

Afgelopen woensdag was de onrust in de ISK erg hoog, er was van alles aan de hand. Geroutineerd als ik inmiddels ben weet ik dat er een stuk angst bij de leerlingen zit. Ze gaan namelijk weg.

Dinsdagavond was de afscheidsavond waardoor het ineens duidelijk begint te worden dat ze echt gaan, het is pijnlijk voor ze, ze moeten de grote wereld in maar vinden dat ook doodeng.. ze gaan naar een andere school, ze moeten uitvliegen... en dat is nog al wat.

woensdag  was er zoveel onrust in de school dat ik mijn laatste les met een klas van de ISK eerst maar heb ingevuld met praten, er werd van alles akeligs gezegd tegen en over anderen. Alles is logisch verklaarbaar.. als je ruzie hebt kan je blij zeggen dat je gaat, dan is het goed dan is het minder pijnlijk.. 

Ze schelden elkaar uit, zeggen van alles tegen elkaar, ze doen dit om gewoon niet verdrietig te hoeven zijn, ze hebben al te vaak en te veel afscheid moeten nemen in hun korte leventje.

Ik maakte bewust tijd voor ze vrij, mede omdat ik vond dat het nodig is, ze moeten hun rouwproces begrijpen en weten waarom ze zo doen.

Je merkt al tijdens het gesprek dat het rustiger in hun hart en hoofd gaat worden, ze zien dat de onrecht die ze zien niet echt onrecht is maar dat het iets is wat gebeurt en dat het moet... het is  prima.

Tijdens dit gesprek werd er veel gehuild, de tranen bij de meiden zaten hoog, ik laat ze altijd zijn, ik ga niet lopen deppen met zakdoekjes etc, ik ga niet een arm om ze heen leggen, ik laat hun tranen zijn. dat is alleen maar goed.

Na het gesprek over afscheid nemen heb ik aan deze klas, voor het eerst bij het afscheid een steentje gegeven, ze mochten deze uitzoeken uit mijn hand. 

Daarna vertelde ik het verhaal erbij dat ik zo trots op ze ben, dat ze 1 ding nooit mogen vergeten.. Zij hebben  één ding voor op alle Nederlanders.  Zij hebben namelijk Nederland overleefd. Zij hebben, al dan niet gedwongen, de stap gemaakt die heel veel Nederlanders niet durven. zij zijn vertrokken uit hun land om in een ander land opnieuw te beginnen, om wederom hun toekomst op te bouwen, alles achterlaten en dan toch nog weer vrolijk het leven in te gaan, vol vertrouwen in de toekomst kijken in een land waar ze zijn gekomen.

Daarnaast vertel ik ze dat ze de steen die ze hebben gekregen gewoon bij zich moeten houden, dat ze die in hun hand moeten pakken als ze het moeilijk hebben, en dan tegen zichzelf moeten zeggen ik ben een kei.. ik ben diegene die toch maar even mooi sterk is omdat ik in Nederland ben gekomen..
Ze moeten hoe dan ook trost op zichzelf zijn. Ze zijn Keien.

Het valt bij ze dat zie je, een stom steentje is ineens iets belangrijks.. ze begonnen de steen anders te zien, het was hun.. ze stopten het steentje in hun beur, anderen vroegen of ze er misschien ook een gaatje in konden boren zodat hij om hun nek kon.. zo mooi...

Ik heb afgesloten met de zin, ook om het wat luchtiger te maken, dat ik hoop dat ze dit steentje altijd bij zich houden, dat ze ooit, als ze later, tegen de mannen 4 vrouwen hebben, tegen de meisjes als ze 10 kinderen hebben dat ze op een dag aan hun kinderen deze steen laten zien, dat ze dan het verhaal vertellen dat ze een kei zijn... en misschien even iets over mij zeggen, zodat ik  nog een tijdje bij ze ben zoals ze altijd in mijn hart zullen wonen...


Het is mooi, je ziet ze landen, je ziet ze rusten en je ziet dat ze er zijn.. prachtig......
Een mooier cadeau als isk docent kan je eigenlijk niet krijgen.

afscheidsavond ISK


Nadat we gisteren al ver voor de tijd afscheidsfeestje hebben gehouden voor Els, de docente en leerlingencoördinator van de ISK, was het dinsdagavond de avond voor de ouders en verzorgers, de voogden etc van de ISK en de leerlingen natuurlijk.

De docenten waren ook uitgenodigd dus konden ook komen om met ons afscheid te  nemen van de uitstroomgroepen, en nog een aantal leerlingen die nog niet weten waar ze volgend jaar zullen zijn, dat is onbekend tot dusver. misschien kunnen ze bij ons blijven maar het kan ook zijn dat ze dus vertrekken. Voor hen breekt in de zomer een vreselijke onzekere periode aan wat ik erg voor ze vind. 
De wegen van deze kinderen zijn zo onvoorspelbaar. ze missen elke vorm van hechting en zekerheid. als ze net ergens zijn worden ze weer doorverwezen naar een andere school, stad etc.. het is wat dat betreft gewoon niet leuk.

Maar goed we hadden dus een afscheidsavond met de isk. Weken ben ik al bezig geweest met leerlingen om filmpjes te maken, de ervaring leerde dat je met ze kan toneelspelen, maar dit komt niet over, men luistert niet of slecht, dus is het beter om een filmpje te maken.

De leerlingen heb ik verteld wat ik graag wil dat ze gaan doen, maar ze mochten van mij de afgelopen weken zelf bedenken wat ze wilden doen, ze mochten ook alles zelf filmen, terwijl groepjes aan het filmen waren  waren anderen aan het toneelspelen of wat dan ook. er gebeurde van alles en het was gewoon erg leuk met ze. 

Elke keer keken we naar wat ze gemaakt hadden, als ik het gemonteerd had, als het klaar was, natuurlijk zitten er wat stukjes tussen wat wat tenenkrommend is  maar het is echt hun werk.

Ik geef ze het vertrouwen ik geef ze mijn i-pad mee en zeg dan ga je gang maak waar moois, en dat hebben ze dan ook vol op en met plezier gedaan.

Het mooie vind ik om ze die vrijheid te geven en ze te laten werken, dat maakt het extra mooi voor ze.

De filmpjes die ze hadden gemaakt waren prachtig, eerlijk waar, het is alleen zo jammer dat als je ze laat zien, dat leerlingen en ouders toch niet helemaal stil zijn en dat ze door blijven praten.. gevolg is dat het slecht te verstaan is.

De avond met de leerlingen was erg gaaf, toch was het programma veel te vol, dat was erg jammer, mede omdat daardoor juist de aandacht verslapte.

Toch kijk ik terug op een heerlijke avond met deze kids die altijd in mijn hart gaan zitten en die ik nu al mis...


woensdag 27 juni 2018

Waar of niet waar (19)


 Lustremmer
Velen eten het dagelijks als ontbijt; heerlijke, knapperige, maisvlokken. Lekker bijvoorbeeld met koude melk. Maar wist je dat cornflakes zijn uitgevonden om seksuele opwinding bij kinderen en jong volwassenen tegen te gaan? De bedenker van cornflakes heet Harvey Kellogg.  Dat was een zwaar gelovige man die leefde in de zeer puriteinse 19e eeuw.
Waar of niet waar?
( antwoord onder de plaatjes)





John Harvey Kellog bedacht inderdaad een ontbijt met ingrediënten die in die tijd bekend stonden om hun lustremmende werking. Het resultaat draagt nog altijd de naam van de bedenker: Kelloggs Cornflakes. Het verhaal is dus waar











dinsdag 26 juni 2018

lady bird (film)


Zaterdagavond met de filmclub en een  extra VIP-gast nl vriendin Kitty, naar de film gegaan. Deze film leek toen we hem lazen erg mooi, ook de voorfilmpjes waren erg grappig, kortom we gingen vol vertrouwen in deze film zitten. Al voordat het pauze was hoorde ik een aantal dames mompelen zullen we weg gaan in de pauze..... Dit is mijn eer te na, je hebt het glas in geschonken dan drink je hem ook leeg tot op de bodem...  dus tja.. we bleven dus zitten. Waar deze film voor de pauze in te kort schoot, bleek na de pauze nog steeds zo te zijn.. Het is een film die denk ik voor filmkenners misschien wel een hoogstandje is, maar ik heb dat niet gezien. Het was een regie debuut begreep ik van de inleider, mijn conclusie is dat er nog veel te leren valt.

Kortom geen aanrader deze film.


recensie van de film:
Regie: Greta Gerwig | Cast: Saoirse Ronan (Lady Bird), Laurie Metcalf (Marion), Tracy Letts (Larry), Lucas Hedges (Danny), Timothée Chalamet (Kyle), Beanie Feldstein (Julie), Jordan Rodrigues (Miguel), Odeya Rush (Jenna), e.a. | Speelduur: 94 minuten | Jaar: 2017

Wat wil ik later worden als ik groot ben? Je hebt mensen die hun graf instappen en het antwoord nog steeds niet hebben gevonden. Voor de een is van meet af aan duidelijk welke richting zijn of haar leven opgaat. En als het niet zo loopt als gedacht dan zorgen ze er wel voor dat ze bijsturen. Voor de ander blijft het een eeuwige zoektocht. Je zou kunnen stellen dat puber Lady Bird hier zo'n beetje tussenin zweeft. Maar mag je daar een ander de schuld van geven?

Actrice Greta Gerwig schreef al een eens een handjevol scenario's en debuteerde tien jaar geleden als regisseur. Maar met Lady Bird toont ze pas echt haar ware kunnen als filmmaker. Centraal in dit coming-of-ageverhaal is de zoektocht van puber Lady Bird naar wat ze nu eigenlijk wil met haar leven en de wijze waarop ze zich tegen met name haar moeder afzet. Onderling is er een boel gekibbel dat vrijwel uit het niets lijkt te kunnen ontstaan. Het ene moment zitten moeder en dochter in de auto vol emotie naar een audioboek te luisteren en het andere moment gooit Lady Bird het portier open om in de berm te belanden.
Ze heet eigenlijk Christine, maar omdat ze uit pure verveling zo'n beetje wegrot in het suffe Californische Sacramento heeft ze zichzelf de naam Lady Bird aangemeten. Ze moet anderen er minstens een keer per dag op wijzen dat ze niet langer als Christine door het leven gaat. De zelfgekozen naam staat symbool voor de eigengereidheid en het grote gevoel van autonomie van Christine, die in het begin van het huidige millennium aanloopt tegen de beperkingen die haar omgeving en opvoeding haar hebben opgelegd.

De nonnen aan de katholieke middelbare school waar Lady Bird snel zal afzwaaien vonden haar altijd al een aparte. Lady Bird zelf ziet haar toekomst aan een gerenommeerde school in een grote stad aan de oostkust waar ze wél hebben begrepen wat cultuur is. Het meisje besluit zich aan te sluiten bij een theatergroepje van school waar ze halsoverkop verliefd wordt op een jongen van rijke komaf. Uitgerekend hij woont in het huis waar Lady Bird en beste vriendin Julie altijd van dromen.

De tocht naar volwassenwording en zingeving is een geliefd thema in de filmkunst, omdat het bij uitstek mogelijkheden biedt om een personage fikse veranderingen te laten ondergaan. Dat is nu eenmaal de motor van een boeiend drama. Maar zelden zien we dat zaken zo goed op hun plek vallen als bij Gerwigs Lady Bird. Dit komt niet in de laatste plaats door het ontwapenende spel van Saoirse Ronan, die als Iers-Amerikaanse actrice opgroeide in Dublin, maar zich feilloos het all-American meisje (als zoiets al bestaat) weet aan te meten.

Lady Bird is niet het drama met rigoureuze wendingen of ingrijpende alles veranderende gebeurtenissen. En juist dit gebrek aan theater, maar ook melodrama maken de innerlijke zoektocht van het meisje zo invoelbaar. Gerwig is niet van plan je met een moraal om de oren te slaan. Naast Ronan verdient vooral Roseanne-actrice Laurie Metcalf als haar filmmoeder bijzonder vermelding. We zien hier een ouder worstelen met de verlangens en teleurstellingen van een eigenzinnige dochter. Beide dames werden overigens voor een Oscar genomineerd maar gingen met lege handen naar huis.

De prijzenregen uit Hollywood ging Gerwig en haar team helemaal voorbij, want ook in drie andere categorieën greep ze naast de prijzen. Of dit moet worden gezien als een miskenning valt te betwijfelen. De nominatieregen helpt zeker meer aandacht te genereren voor dit delicate drama waarin ieder van ons zich wel herkent. Gerwig is meesterlijk in de dialogen waarbij de emoties alle kanten op kunnen schieten zonder dat het theatraal wordt. Lady Bird zet zich tegen alles en iedereen af, maar misschien wel het meest tegen zichzelf.


maandag 25 juni 2018

Een juf zwaait af......

Al in een heel vroeg stadium ben ik met mijn zuster in het kwaad in Leiden gaan eten om samen te bedenken hoe we voor vriendin Els een goed en leuk afscheid konden regelen.

We hebben ontzettend zitten te brainstormen over hoe en wat. De plannen, zo werkt het nu eenmaal, zeker als ik in het complot zit, werden steeds groter en dwazer.. zet daar  mijn zuster in het kwaad bij... en je krijgt een reuzenplan.

Kortom het complot was gesmeed, het moest nog worden uitgewerkt en tevens moest het ook vorm worden gegeven.... Daar hadden we anderen bij nodig.

Het plan moest natuurlijk wel door het hele team van de ISK worden gedragen anders ben je nergens.

De plannen gedeeld, er is een kleine aanpassing gemaakt, namelijk we wilden eerst de landen doen van de leerlingen die nu in de ISK zitten, maar dat hebben we aangepast, we hebben er de 5 wereld delen van gemaakt.  Perfect.

Haar eigen klas kwam met het geweldige idee om haar op te halen bij haar thuis in een rolstoel, om haar zo mee te vervoeren naar school. Het is niet ver, maar het is wel ludiek.. een juf die met pensioen gaat in een rolstoel te vervoeren. Daarnaast hadden alle leerlingen meegewerkt aan het maken van de cadeautjes voor haar die in haar reistas komt. 
De juf houd namelijk erg van reizen en reist dus veel.

Er was een prachtige tas gemaakt waarop allerlei vlaggen waren gemaakt door leerlingen  van allerlei landen.

Het mooie was dat ik Els natuurlijk bij de film zag, en ze was toch druk hiermee.. ze was gespannen en vroeg natuurlijk of ik er ook wat van af wist.. Eigenlijk werd het gezegd als een opmerking van Jij weet er vast alles van af... Ik ben mijn acteursbloed niet verloren en kon zeggen dat ik van niets wist, mede omdat ik natuurlijk geen kerndocent ben van haar team.. dus ik heb me van de domme gehouden.. ze moest eens weten dat ik  één van de aanstichters ben geweest.

Alle klassen hebben al weken geoefend om iets leuks te doen voor de juf, om vragen te stellen aan haar. want de bedoeling is dat ze per werelddeel 5 vragen krijgt en dat ze dan deze moet beantwoorden per goed antwoord krijg ze een setje van een memoriespel, die ik gemaakt heb, met allemaal foto's van haar facebook, met activiteiten die ze heeft gedaan met de leerlingen van de afgelopen jaren....  totaal 30 kaartjes kan ze verdienen. 

De afgelopen weken ben ik naast dat ik druk bezig was met de filmpjes voor de afscheidsavond voor de klassen zelf, bezig geweest om bepaalde dingen te oefenen met de leerlingen, zoals het ontvangen van Els als een ware filmster... als ze in Amerika aankomt.. Mijn lokaal is een uitvalbasis voor als men spullen nodig heeft, zo is er veel kleding verhuisd naar diverse lokalen en noem maar op.

Ondertussen had mijn zuster in het kwaad, alles geregeld voor een heerlijke maaltijd met de leerlingen, we hadden de nieuwe kantine, onze oude loods, gebruikt om daar de tafels neer te zetten zodat we daar met alle leerlingen en docenten van de isk konden eten.

Het was een geweldige sfeer met elkaar.

Als afsluiting gaan de leerlingen met de juf en alle andere leerlingen eten, wat ze zelf hebben meegebracht, omdat de juf erg van het eten is met elkaar, hapjes uit allerlei landen. om zo een mooi afscheid te vieren met de juf..

Dank zij de inzet van alle mentoren van de isk klassen, en vooral mijn zuster in het Kwaad Marieke, werd het een groot succes, je kan veel bedenken, je kan de nodige voorbereidingen doen maar uiteindelijk ben je afhankelijk van de leerlingen en de collega's die het moeten doen.. en die het dan nog doen ook.. wat een rijk team hebben wij toch op school.
Al zal ze dinsdag gewoon weer aan het werk moeten gaan..

zondag 24 juni 2018

het zou toch maar jouw auto zijn.....


 Het zal niemand, die mij in het echte leven kent, ontgaan zijn dat ik heerlijk woon bij een winkelcentrum. Het is daar heerlijk wonen, het gemak dient deze mens, als ik mijn boodschappen heb gedaan, en ik ben iets vergeten, dan stap ik zo de deur uit en loop ik naar de tegenover mij gelegen Jumbo.

Ideaal, okey dat ik af en toe in de ochtend, als ik uit kan slapen word gewekt door het piepje van een vrachtauto die achteruit rijd omdat hij weg moet rijden, neem ik op de koop toe... soms ook niet, maar dat dit weegt niet op tegen alle voordelen die ik ervaar van daar waar ik woon... 

Een prachtig appartement, tevens geweldige buren, kortom voor mij is het een klein paradijs...

Echter er is 1 groot nadeel van tegenover een gewilde supermarkt wonen namelijk.... je hebt op zaterdag altijd een ramp met het zoeken naar een parkeerplek, die is er dus gewoon niet.. daarnaast is het zo dat de supermarkt denkt het alleen recht te hebben op sommige parkeerplekken en zetten deze dan vol met hun wagens etc, wat wel te begrijpen is maar lastig als je als bewoner niet jouw auto kwijt kan.

Er is 1 plekje die ik, met mij mijn buren altijd zorgvuldig niet gebruiken, al is er geen plek, moeten we soms misschien wel uren rondrijden.. wij weigeren om onze auto daar neer te zetten..en terecht bleek weer.

Ooit lang geleden stond de toenmalige auto van mijn buurvrouw er nog, ik stond ook altijd graag op dat bewuste plekje... totdat ik zag dat haar auto compleet in puin lag.. haar ramen lagen eruit, haar deur was kapot, de auto was compleet ontzet.. kortom een grote schadepost...  wat bleek, een chauffeur kon de bocht niet goed nemen, draaide terug, reed achteruit, en reed zo haar auto in.. kapot.. De chauffeur in kwestie wilde eerst ook nog doorrijden, maar gelukkig waren er oplettende buren die dit hebben voorkomen.. 

Mijn auto heeft ook al een keer een auto van de Jumbo tegen zijn bumper gehad, en ook hierin bleek de chauffeur niet even een briefje neer te leggen op de auto, maar gewoon weg te lopen,... hij had pech ik stond toevallig op de galerij toen het gebeurde, dus ik ben naar hem toe gelopen en hem gevraag wie hij was, maar ook waarom hij niet een briefje neer had gelegd.. waarop het verbijsterende antwoord kwam,.... maakt u zich niet druk..  wij zijn er voor verzekerd...  daar gaat het niet om, je kan nog zo goed verzekerd zijn als bedrijf maar als je tegen iemands auto aanrijd, best nog wel hard, en dan zelf even kijkt en daarna gewoon wegloopt.. vraag ik me af wat het beleid is maar ook vraag ik me af waarom iemand het kennelijk heel normaal vind om tegen iemands auto aan te rijden en gewoon weg te gaan.

Zoals ik al vertelde, dat geliefde plekje is inmiddels een plek waar niemand wil staan, ik niet in ieder geval.... er zijn diverse auto's al die daar dus schade op hebben gelopen.

Zo ook vandaag.. een witte auto... dus ik keek, ik weet dat 1 van mijn buurvrouwen een witte auto heeft, al weet ik niet het merk, dus ik probeerde haar te bellen, ze was niet thuis maar belde me meteen terug, dus ik vroeg haar naar haar nummerbord van haar auto. dat bleek een andere te zijn, dus ik kon haar geruststellen, ze was toevallig ergens anders, het was ook niet haar auto. Ik belde haar omdat ik weet dat ze vanuit haar appartement geen zicht heeft op de parkeerplaats.

We hebben even samen overlegt van wie het dan wel kan zijn. bleek achteraf geen bewoner van onze flat maar een medewerker van de winkel zelf.. dus dat scheelt... wel rot maar toch..

Heb nog wel even tegen een medewerker gezegd dat het misschien handig is om eens te overleggen met de gemeente hoe ze die bocht wat groter kunnen maken om zo nog meer van dit soort schade aan auto's te voorkomen... 

Ben benieuwd wat ze er mee gaan doen.

zaterdag 23 juni 2018

laatste lesweek.....


Het is bizar, gisteren heb ik mijn laatste reguliere klassen op de vrijdag les gegeven, heel gek is dit, mede omdat mijn hoofd zegt dat ik nog niet zover ben, maar mijn lichaam zegt van wel. Ik moet toegeven dat het minder is dan andere jaren, ik heb geleerd om vroeger naar bed te gaan.. Is niet echt een leuk iets maar wel zinvol en het helpt toch wel een hele boel.

Heb met 3 klassen afgesloten, er waren twee klassen die heel graag film wilden kijken en daarbij drinken en chips eten, dat vond ik goed, ik had toch nog een leuke film dus waarom niet.

Ze hebben genoten.  Wel is het opvallend dat de groep eerste jaars, toch minder goed omgaan met deze vrijheid, ik zag een stukje wafel liggen, een leerling pakt het op en gooit het zo de kast met kleding in.. dus ik ben even uit mijn pannetje gegaan, heb hem gewezen op dat dit geen stijl is, je pakt het in je hand en dan gooi je het in de kast.. waarom niet in de prullenbak.. zo ook een leerling die een leeg blikje drinken in de kast gooide,.. bizar.. en ze hebben ook geleerd dat ze dus dat niet meer moeten doen bij mij.

Wat ik wel opvallend vind van deze tijd is, dat als je een leerling vraagt even iets op te pakken en in de prullenbak te gooien dat men meteen zegt het is niet van mij.. als of je dan niet verantwoordelijk bent voor dat wat er ligt.. ik geef daarop meestal het antwoord, dat weet ik, maar wil je zo aardig zijn het op te pakken en even in de prullenbak te doen. Dit inderdaad in de vragende vorm.. Als het antwoord nee is, dan kijk ik diegene aan , zeg heel eenvoudig.. ik denk dat ik het verkeerd geformuleerd heb, ik bedoel:" pak dat even op en gooit het in de prullenbak, ookal is het niet van jou!, al vind ik de eerste vorm wat leuker een vriendelijker maar kennelijk heb jij het nodig dat ik het heel dwingend zeg, dan is het voor jou duidelijk!" Het gekke is dat ze dan even gek staan te kijken maar het wel doen.. 
Je leert veel in het onderwijs.. je begint iets vriendelijk te vragen, maar uiteindelijk zeg je gewoon, dat doen we dus zo.. 

Opvallend vond ik dat een leerling binnenkwam met een grote tas van de Mac Donalds, met daarin friet, hamburgers etc.. kennelijk zijn daarin geen grenzen, men eet en neemt mee. 

De tijd waarin ik 1 zakje chips meenam en een klein flesje water zijn kennelijk voorbij.. ik zag tassen binnenkomen met 3 zakken chips, complete literflessen frisdrank... bijzonder was dit, mede omdat de leerlingen na die tijd toch nog zeggen, ik heb nog nooit zoveel gegeten ik heb een hele volle buik.. 

De twee uren heb ik met verbazing gekeken hoe de leerlingen massa's eten wegwerken, in allerlei soorten en maten, hoe ze snoep met chips afwisselen met koekjes en noem maar op...
het was een waar paradijs om te zien hoe kinderen omgaan met een nieuw verworden vrijheid.

Het is natuurlijk gemakkelijk om nu meteen te verwijzen naar de obesitas, dat Nederland steeds meer dikke mensen krijgt, dat we dat wel kunnen zien nu... maar dan ga ik even terug naar toen ik nog een puber was.

Ik dronk ook hele flessen frisdrank, 7-up op in de nacht, en at pakken koekjes op terwijl ik in bed lag, terug van het stappen.. dus ergens is er niet zoveel veranderd, met alleen het verschil... dat de verpakkingen van nu vele malen groter zijn met als gevolg dat mijn 2 flessen 7-up en mijn 3 pakken koekjes, en zakje chips.. totaal in ieder geval minder

en nee ik was niet dik in die tijd, ik was goddelijk slank.

 

vrijdag 22 juni 2018

Filmstars dont die in Liverpool (film)

Gisteravond met Paulien naar de film geweest. Het was een bijzondere film, in het begin moet je even wennen aan de rollen, het spel van Annette, omdat het zon zeikerige stem is, maar als je je daar over heen kan zetten, is het een hele mooie film.... een prachtige decor waar het zich in afspeelt, tevens het tijdsbeeld raakt ook, de muziek is mooi, en het spel is prachtig.
De film heeft aan het einde me echt met tranen doen kijken, zo mooi en zo intens... prachtig
daarnaast  is het eind over deze actrice helemaal geweldig, als je ziet hoe ze haar grammy ontvangt.. ze komt aanlopen , neemt hem aan, zegt dank je wel , en loopt door, geen toespraak of dank je wel ... de opmerking van de commentator geniaal, zie het filmpje hieronder

recensie van de film:

Regie: Paul McGuigan | Cast: Annette Bening (Gloria Grahame), Jamie Bell (Peter Turner), Julie Walters (Bella Turner) e.a.| Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2017

Heel eventjes was Gloria Grahame een van de bekendste gezichten van Hollywood. Vooral in film noirs kwam haar talent goed tot zijn recht. Zo speelde ze tegenover Humphrey Bogart in de geweldige film In a Lonely Place en was ze de ultieme 'gangster moll' in The Big Heat. Ze won zelfs een Oscar voor haar rol in The Bad and the Beautiful. En toch raakte deze actrice in de vergetelheid. Zozeer zelfs, dat haar naam bij veel mensen niet eens een belletje doet rinkelen. Film Stars Don't Die in Liverpool gaat over het leven van Gloria jaren nadat ze Hollywood noodgedwongen de rug toekeerde.

Dat deel van haar leven zien we vanuit het standpunt van Peter Turner. Hij was een jonge acteur die per toeval een kamer huurde in hetzelfde gebouw als Gloria Grahame wanneer zij in Engeland is om een rol te spelen op het toneel. Zij is tig jaar ouder dan hij, maar toch slaat de vlam al snel over tussen de twee. Ze beginnen een hartstochtelijke relatie. Hij stelt haar voor aan zijn familie in Liverpool met wie het eveneens goed klikt. Als ze klaar is met haar toneelstuk verhuist hij met haar mee terug naar Amerika.

Om de een of andere reden (die we later als flashback te zien krijgen) gaat het uit tussen de twee. Toch is het Peter Turner die Gloria belt wanneer ze een paar jaar later weer in Engeland is. Ze is doodziek en wil graag dat hij haar weer meeneemt naar zijn familie in Liverpool. De doodzieke Gloria in huis hebben, levert nogal wat frictie op. Daarnaast moet Peter zelf ook in het reine komen met zijn gevoelens voor de actrice.

Annette Bening heeft voor de rol niet geprobeerd op Gloria te lijken qua uiterlijk, maar zij heeft sowieso veel van Grahame weg en weet haar echt te belichamen in haar doen en laten. De stem en de maniertjes zullen liefhebbers van Grahames films bekend voorkomen. Jamie Bell is ook prima gecast en stort zich vol energie in de rol. Er zit ook een mooie rol in van Julie Walters als de zachtaardige maar strenge moeder van Peter. Maar ondanks het interessante uitgangspunt en de goede rollen weet Film Stars Don't Die in Liverpool toch niet echt te boeien. Veel voelt alsof het een theaterstuk is, vanwege dezelfde paar kamers waarin wordt gefilmd.

De voornaamste reden dat de film geen vervuld gevoel geeft, is dat hij weinig loslaat over Gloria. Regisseur Paul McGuigan heeft duidelijk besloten dat hij enkel het boek van Turner als stof wilde gebruiken. Dat is jammer want wie bekend is met Grahame weet dat ze door Hollywood verstoten werd vanwege de enorme schandalen rond haar privéleven. Zo was ze getrouwd met Nicholas Ray, die haar regisseerde in In a Lonely Place en ook films als Rebel without a Cause maakte. Samen vormden ze een fameus Hollywoodkoppel tot hij haar volgens de geruchten in bed betrapte met zijn dertienjarige zoon, Gloria's eigen stiefzoon. Alles werd nog smeuïger qua schandaal toen Gloria een paar jaar later met deze stiefzoon trouwde.

Daarover rept de film niet of nauwelijks. Alleen als je er iets vanaf weet, zul je de verwijzingen begrijpen. Ook over haar films wordt slechts vluchtig iets verteld, terwijl Grahame echt een van de grootste vergeten actrices van de vorige eeuw is. Meer van Grahames levensverhaal en ietsje minder Peter Turner en familie had tot een betere film geleid. Bening komt in de flashbacks goed los, terwijl de ziektebedscènes op de zenuwen gaan werken. We get it: ze gaat dood! Ook zou het leuk zijn als een film over een markant personage zoals Grahame ertoe zou leiden dat mensen meer over haar films te weten zouden willen komen. Deze film wekt dat gevoel helaas niet op.

donderdag 21 juni 2018

waar of niet waar (14)

 Zwartkijkers

Het Nederlandse Journaal meldde in 1969 dat op 1 april een grote landelijke actie zou worden gehouden om zogenaamde 'zwartkijkers' op te sporen, mensen die hun kijk- en luistergeld niet hebben betaald. Controleurs zouden met  een scanner door de straten rijden om overtreders op te betrappen. 'Of daar iets tegen te doen zou zijn' vroeg een journalist. 'Nee' was het antwoord van een controleur. Hij kon zich niet voorstellen dat men zijn televisietoestel in aluminiumfolie zou wikkelen want dan zou de voorbijrijdende controledienst met zijn scanners niets kunnen uitrichten. De volgende dag was al het aluminiumfolie  binnen enkele uren uitverkocht. 

Waar of niet waar?
(antwoord onder de fotos)



Waar! Nederland was massaal in deze ijzersterke 1 april grap getrapt.



woensdag 20 juni 2018

restjes suikerfeest

het zal niemand ontgaan zien dat het einde van de Ramadan is gekomen.

Bij ons op school was dit zeker te merken. Het is gek, vrijdag waren er weinig leerlingen op school omdat ze het Suikerfeest gingen vieren. Dit is een feest waarbij men viert dat met een maand heeft gevast.

Gevolg is wel dat dan de meeste leerlingen er niet zijn, is geen punt, ik gun ze graag die dag vrij, zeker omdat ik zon bewondering heb voor wat ze doen en hoe ze het volhouden.

Ik waag me er niet eens aan, ik weet nu al dat ik dat niet ga redden.

Afgelopen maandag was het nog een beetje een feestje, het is heel bijzonder, zelfs ik kreeg het feestgevoel te pakken omdat de Ramadan ten einde was. 
De leerlingen van de ISK waren blij, ze hadden nieuwe kleren aan, ze hadden koek meegenomen etc om het einde te vieren.

Ik vond het erg aandoenlijk dat er voor de kleine pauze afgelopen maandag 3 meisjes naar mij toekwamen, een doosje open deden en zeiden, "Mineer, voor u, u bent de eerste die we iets geven" 
Ik kreeg er tranen van mijn mijn ogen, mede omdat ik nooit zo stil sta dat ze zo gek met mij zijn.
Van deze leerlingen kreeg ik een aantal heerlijke koekjes, met chocolade, dadels, nootjes etc. Heerlijk.

Het was opvallend voor mij, en dat herinner ik me ook wel uit de Arabische landen die ik heb bezocht dat het deeg wat ze maken heel erg droog is. het is een soort zandkoekje maar dan droger..maar hoe dan ook het is heerlijk.

Dinsdag had ik met een klas afgesproken, met deze klas drink ik altijd thee op de vrijdagmiddag, maar aangezien we tijdens de Ramadan geen thee hadden gedronken uit solidariteit met de vele leerlingen die wel Ramadan hadden, hadden we een feestje, we gingen met elkaar thee drinken.

Voordat we begonnen kwamen twee meisjes naar mij toe om te vragen of ze even naar hun kluisje mochten, ze gingen en kwamen daarna terug met twee bakjes met nog meer koekjes, omdat we met elkaar dus thee gingen drinken en dit moest natuurlijk ook feestelijk gevierd worden.

Het is een groot cadeau om aan deze kinderen les te mogen geven, niet alleen om de koekjes etc, maar gewoon hoe blij ze zijn als ze er zijn, hoe graag ze bij mij komen en vooral omdat ze zo genieten me elkaar van de lessen..

Ik zou een ieder in het onderwijs aanraden om als het mogelijk is te gaan werken op een ISK, het verrijkt je leven en het is zo heerlijk.

dinsdag 19 juni 2018

De Kringloop over appels en andere zaken


Milieu bewust als ik soms niet ben, gooi ik altijd mijn appel, als ik hem op heb, het klokhuis leuk uit mijn  autoraam.. De gedachte is... terug naar de natuur.

Het besef dat steeds meer doordringt in Nederland, en soms in andere landen, is de gedachte dat we moeten zorgen dat ons land, ook langs de wegen schoon moet blijven.

Deze gedachte onderstreep ik van harte.. niks akeliger dan dan dat je door Nederland rijd en je ziet zwerfvuil langs de weg liggen...

Mensen gooien nogal wat weg als ze in de auto zitten... of als ze er naast zitten op een parkeerplaats. Soms vind ik het triest om te zien dat men alles neergooit terwijl en nog geen 5 meter verder op een prullenbak staat. kijk als hij vol is en uitpuilt van het vuil kan ik het begrijpen dat je dan je afval een stukje verderop neergooit in een prullenbak. vind het wel verwonderlijk dat je dan naast de prullenbak gooit. of sterker nog gewoon laat liggen waar je zat.

De actie die nu op facebook gaat vind ik ook een bijzondere, dat elke keer als je op het strand bent dat je dan 3 stukken vuil, met name plastic meeneemt en dat weggooit..  ik hoop dat het gaat werken, het zou denk ik zo wie zo de plastic soep, wat minder smakelijk maken , maar ook het schoont wel lekker op.

Ik herinner me dat ik ooit met een tweetal sportmaatjes aan het sporten was in het park... waar 1 van mijn sportmaatjes, die heel fanatiek is op milieu gebied, ze had bedacht dat we als activiteit voor het sporten dus plastic en afval gingen opruimen op het veld waar we wat oefeningen gingen doen.. ze hopte zo met ons door het hele park, en overal waar we kwamen moesten we eerst de zooi opruimen.. okay van opruimen word je ook sterk.. maar dit is wel een hele erg grote uiterste vond ik...
maar goed we hebben het gedaan, dus ik ben de schaamte voorbij gegaan om de vuilnis van de straat op te ruimen en in de prullenbakken te gooien.

Nu terug naar het titel van deze blog. Het gaat om het volgende, hoe normaal het ook lijkt , een klokhuis of ander eten uit je raam te gooien tijdens het rijden, in de berm dan, en niet naar je mede automobilisten, het is niet handig. Lees het onderstaande verhaal.

Een roofvogel trainer, vertelde dat doordat we appels en andere etenswaar in de berm gooien, we eigenlijk heel dom bezig zijn.. De klokhuizen trekken kleine roofdieren aan die daar natuurlijk van gaan smullen... gevolg is dat de roofvogels, deze dieren zien, ze zijn blind voor het verkeer, ze duiken op dat diertje af.. en past knallen tegen een auto, of ze komen onder een auto.

Nadat ik dit verhaal had gehoord, ben ik eens gaan opletten, er zitten inderdaad verbazend veel roofvogels bij de snelwegen en er liggen inderdaad ook veel roofvogels op de wegen die het tijdige voor het eeuwige hebben verlaten...

Kortom iets om over na te denken en dan toch maar dat klokhuis bewaren en ergens in een weiland gooien of zo... op een kerkhof doen ze het ook goed....

maandag 18 juni 2018

als blijk van respect

Dit kwam voorbij op Facebook en ik dacht meteen dit wil ik toch ook in mijn blog neerzetten omdat ik weet dat ik soms heel veel mensen bereik die met andere mensen veel delen, gesprekken voeren.. ik vind deze brief een waarheid bevatten en hoop dat wie weet, als deze brief door veel mensen worden gelezen, als men deze brief rondgaat over het net, men er over praat.. men terug kan naar het respect wat men geeft aan een rouwstoet... tenslotte komen we allemaal ooit in zon stoet terecht, of als volger of als degene om wie het gaat....
met dank aan Alexander IJsendorn, die deze brief schreef.

Respect voor de rouwstoet.
Brief met de waarheid, van een uitvaartleider.
Er moet mij even iets van hart…… het valt mij op dat het passeren van een rouwstoet nogal wat verschillende reacties van medeweggebruikers oproept. Een rouwstoet, hoe vaak komen we die niet tegen tijdens onze dagelijkse bezigheden buitenshuis. Het is onderdeel van onze samenleving.
Regelmatig worden overledenen overgebracht in een rouwauto met daarachter de auto’s van de nabestaanden. Ze krijgen aan weerszijde van de auto een vlaggetje om aan te geven dat ze bij de rouwstoet horen. Dat vlaggetje is bedacht door het kabinet Balkenende dat heeft geprobeerd normen en waarden terug te krijgen in onze maatschappij. Minister Eurlings maakte een nieuwe wet waarbij het verboden werd om een rouwstoet te doorkruisen. Tevens stelde hij de vlaggetjes verplicht, zodat een ieder weer kan zien dat er een rouwstoet rijdt.
Nu is de vraag is: “Hoe hoort het als men een rouwstoet passeert?” Maar eigenlijk wil ik deze vraag eens omdraaien: “Hoe hoort het niet?”
Een jonge dame die in haar Hyundai de stoet over de stoep inhaalt, een oudere man die op zijn fiets mij van de sokken rijdt, een bedrijfs-bus die nog net voor de stoet gauw even gas geeft, een mevrouw vond het laatst nodig om de rouwstoet die ik begeleidde klem te rijden, omdat ze vond dat ze er nog wel even voorlangs kon, een compleet gezin dat met de boodschappentassen in de hand snel even tussen de rouwauto en de volgauto’s de weg over loopt en de helaas vele voorbeelden van ingehaald worden door fietsers, automobilisten die nog snel voor de stoet oversteken of deze met gevaar voor eigen leven inhalen.
Is het nou echt zo moeilijk om even te wachten tot de stoet voorbij is? Even stil te blijven staan als blijk van respect. Je hoeft echt niet meer de hoed af te nemen, maar respect is denk ik wel het minste wat we voor elkaar zouden moeten kunnen opbrengen.
Gelukkig zijn er ook andere voorbeelden van voorbijgangers die wel weten hoe het hoort. Een jongen van een jaar of twaalf die afstapt van zijn fiets, een ouder echtpaar die samen stil blijven staan totdat de stoet voorbij is of de lesauto die de auto even stil zet.
Vroeg of laat krijgen we allemaal te maken met een overlijden van een dierbare en dan staat je wereld letterlijk even stil. Wij zijn dan zelf onderdeel van deze stoet. Pas dan ervaren wij zelf hoe het is als iedereen maar door sjeest in zijn auto of op de fiets. Zou het niet mooi zijn als wij allemaal tijdens het passeren van een rouwstoet gewoon even een momentje stil staan, van de fiets afstappen of als het mogelijk is langzaam rijden of even de auto stil zetten. Gewoon als respect naar een overleden stadsgenoot en de nabestaanden. Ik vind het een mooie gedachte. Hopelijk u ook.
Alexander IJsendorn
uitvaartleider.

zondag 17 juni 2018

zweten

Zoals de meeste mensen weten, sport ik regelmatig, of te wel, heel veel.. Ik doe dan intensief mijn best om echt goed en fanatiek bezig te zijn.

Ik doe van alles om vooral mezelf uit te dagen,  kettlebell swing, manmakers met veel gesteun, burpees met nog meer gescheld, ik druk me op, ik duik op de grond, ik help gewichten van beneden naar boven, ik ren en noem maar op..

Alles tot grote tevredenheid van mezelf en mijn lichaam doet ook aardig mee.
Soms vind ik het lastig als ik heel fanatiek bezig ben, en natuurlijk doe ik het voor mezelf, dat weet ik, maar ik kan er slecht tegen als dan blijkt dat iemand anders, waarvan ik weet, dat diegene niet echt goed is, al klaar is, ver voor mij, waarvan ik weet dat diegene zit te smokkelen maar ja dat kan je weer niet zeggen.. dus ik lach lief en denk er het mijne van.

Maar nu terug naar de titel hierboven..

Er zijn mensen die mee doen, en die zeggen dan ik zweet me kapot... ik ben drijfnat.. ik werp een blik op hun shirt en hun lichaam en zie een minuscuul plekje onder hun oksels op hun T-shirt, bij mijn sportschool is het zo dat we niet in halterhelmpjes of mouwloze shirtjes mogen lopen, wat ik heel prijzenswaardig vind.. al vind ik dat zon regel dan wel moet gelden voor iedereen, niet dat de dames daar in spaghetti bandjes hemdjes, of soms zelfs in een soort van veredelde bikini, al dan niet met geschoren oksels en andere plekken waar haar kan groeien wat je liever niet ziet.. maar toch... terug naar het verhaal

Dus deze mensen zeggen dan ik ben drijfnat van het zweet, ik werp een blik, ik kijk naar de plek waar ze hebben gesport en ontdek , 3 druppels... dan kijk ik  in de spiegel naar mezelf, ik zie niet eens een klein plekje vocht onder mijn oksels sterker nog ik zie nergens nog een droog plekje, ik ben nat drijfnat.. mijn t-shirt, mijn sportbroek, mijn sokken, ik drijf nog net niet uit mijn schoenen.. daarnaast lijkt de plek waar ik heb gesport, wel een soort van kinderbadje van vocht.. en als ik ergens heb gelegen is het zo erg dat het geen spoor is van 1 naaktslak maar een heel leger naaktslakken dat zich even heeft laten zien . kortom.. ik zweet me de tandjes..

Nu is zweten natuurlijk erg goed en is het iets wat je echt moet doen, je verbrand dan vet..  zoals een prachtige tekst zegt bij mij op de sportschool... Sweat is Fat crying..  vind ik zo mooi.. dus ik denk dat ik wat meer vet heb dan de anderen die ook drijfnat zijn van het zweet, terwijl er niets te zien is..

ik blijk dus eigenlijk een huilebalk te zijn.. die veel huilt als hij sport...
ach ik weet dat ik een emotionele man ben.. en gelukkig doet mijn lichaam hier aan mee.
ik uit me tenminste.....



zaterdag 16 juni 2018

Wat een week

Soms is een week anders dan je zou denken, gebeurt er van alles maar is de tijd om het een plek te geven nog niet in de buurt.

De maandag bestond uit 4 keer een overleg... het begon met de leerlingbespreking, 3 weken voor de eindstreep moesten er nog spijkers op laag water worden gezocht en spijkers met koppen worden geslagen... soms denk ik dan.. kom op het is nog 3 weken, wat je in de afgelopen  maanden, half jaar niet bereikt heb met je  leerlingen lukt je zeker niet meer in die laatste 3 weken, al moet je natuurlijk altijd wel bedenken dat je altijd met de leerlingen op een positieve manier bezig moet blijven.

Er was een overleg over het jaarplan op school, hoe gaan we de komende jaren aan de slag en wat gaan we inzetten.. vond ik een belangrijke mede omdat je zo toch enig invloed kan uitoefenen op de gang van zaken.

De avond was een deelraad vergadering. we hebben afscheid genomen van onze voorzitter met een prachtige, extra grote gouden hamer, en een bos bloemen met bon.. 

Daarna was ik gelukkig op tijd voor de kettle bell.

 De dinsdag was een dag wat gewoon liep, er was een klein incident met 1 van mijn zorgenkindjes, gelukkig kon ik hem opvangen en goed met hem praten zodat hij de boel op een rijtje kreeg.
Het was goed voor hem, mijn dagje bestond verder uit lekkere lessen draaien, en sporten om daarna lekker gewoon thuis te zijn.

De woensdag ben ik vertrokken naar de conferentie over gedragsproblemen in de klas, erg boeiend en mooi, was een eyeopener in bepaalde dingen. Het blijkt ene gouden regel te zijn en te blijven zie de kinderen en laat ze merken dat je ze ziet.., maar dat hebben jullie al gelezen, mijn ervaringen daar.

De donderdag was een lesdagje waarin natuurlijk gewoon mijn lessen worden gedraaid, heerlijk, geen gekke dingen.
De vrijdag was het Suikerfeest, dus veel leerlingen waren niet aanwezig, de leerlingen die er wel waren, heb ik geheel tegen mijn principe in een film laten kijken, dit omdat met 3 leerlingen het toch lastig is om drama te geven.. ja je kunt een ijsje gaan eten in het winkelcentrum maar toch.. dat schiet ook niet echt op

Er was bij ons op school ook een beroepenmarkt, waarin de derde jaars een presentatie geven over verschillende beroepen voor de eerste klas. ik vind dit altijd heerlijk en geniet er dan ook, hoe onze leerlingen ineens zo gegroeid zijn en zo vol passie kunnen praten over de stage die ze gelopen hebben die ze dan presenteren.. genieten.

De week werd afgesloten met een etentje bij vrienden, ze gingen eten halen bij de TOKO, wat heerlijk was, daarna gingen we met elkaar een ijsje halen.. helemaal goed en lekker.

Het was een wat volle week maar wel heerlijk

vrijdag 15 juni 2018

heule kleine mensjes

 Prachtige foto's van een kunstenaar die kleine poppetjes gebruikt met dagelijkse gebruiksmaterialen en daar iets geniaals van maakt. Het krijgt een heel bijzondere context en een bijzonder verhaal..
vandaar deze blog met deze foto's




donderdag 14 juni 2018

Waar of niet waar (13)

 Familie Klijn in De Efteling

De put van vrouw Holle is één van de 10 originele sprookjes van De Efteling, die bij de opening van het Sprookjesbos in 1952 al aanwezig waren. Het huisje waarin vrouw Holle woont is echter ouder dan het sprookjesbos zelf en heeft door de tijd diverse functies gehad. Het huisje werd in 1945 gebouwd als blokhut voor de verkenners, met andere muren en dak dan we van het onderkomen nu kennen. Een zekere familie Klijn woonde vanaf dat jaar in het huisje. Het gezin moest er noodgedwongen leven omdat hun eigen huis bij een bombardement tijdens de Tweede Wereldoorlog was verwoest. Uiteindelijk heeft het gezin er drie jaar gewoond, en één van de kinderen is er zelfs geboren.

Waar of niet Waar?
( antwoord onder de foto's hieronder)



Het is echt waar, Leo Klijn meldde zich in 2005 bij de Gastenservice van de Efteling met het verhaal dat hij met zijn gezin ooit in het huisje heeft gewoond. Het werd in eerste instantie niet helemaal serieus genomen  dat ene gezin van 6 personen in het huisje van 30 vierkante meter heeft gewoond. Zelfs oud-medewerkers verwezen het verhaal naar het rijk der fabelen. In september 2006 kwam de heer Klijn opnieuw met zijn verhaal, alleen had hij nu ook een foto van het huisje meegenomen,. Hoewel het houten gebouw er op de foto's anders uit ziet, blijkt het verhaal na vergelijking met foto's uit het Eftelingarchief te kloppen.


 het huisje van de Familie Klijn
familie Klijn voor het huisje van vrouw Holle

woensdag 13 juni 2018

Gedragsproblemen in de klas

Vandaag ben ik naar Driebergen-Zeist afgereisd, om een conferentie bij te wonen over gedragsproblemen in de klas.

Dit is een specialisatie van mij op school, ik ben daar bezig om mezelf daarin te ontwikkelen, tevens is het zo dat ik me erg bezig hou met agressie in de klassen, begeleid ik een aantal leerlingen die  soms agressief kunnen reageren, door met ze te praten en ze te wijzen op hun gedrag, maar ook om ze te wijzen op hoe het anders kan, komen ze tot inzicht en blijkt dat het beter gaat.

Natuurlijk kan je niet verwachten dat dit gedrag binnen een week of een maand is veranderd, wat sommige collega's wel verwachten dat het meteen opgelost  is, of de gesprekken met mij gebruiken als een soort van dreigement, omdat het niet helemaal loopt zoals zij graag willen dat het loopt, en dus dat maar zeggen.. ik vertel het aan ....

Daar heb ik meteen al een stokje voor gestoken, ik ben geen dreigement ik ben er om hun vertrouwen te winnen en er voor te zorgen dat ze zich goed gaan voelen en dat het goed gaat, om de oorzaak van hun angst, hun ongenoegen boven tafel te krijgen en daar mee aan de gang te gaan.

De weg er naar toe was al een opgave, de weg lag open en dus lastig om te gaan. Bij aankomst was het meteen raak ik zag dat ik een verleerde sessie had gekozen, dus snel omgezet naar wat ik wel wilde namelijk voor komen en begeleiden van spanning en agressiegedrag  bij jongeren. Leek me zinvoller .

De eerste spreker opende wel mijn ogen gedrag dat ik herken bij leerlingen en zeker het opstandige , de agressie. Bij sommige leerlingen al kan ik het nog niet helemaal plaatsen maar dat komt wel kost altijd wat tijd is mijn ervaring, het moet even landen en zakken. Het is grappig om
Te ontdekken dat er veel meer achter zit dan het stickertje ADHD, odd, cd en ADD , zeker als je ze uit elkaar kan haken. De ontdekking dat het zich kan ontwikkelen op 4 jarige leeftijd en ook op 13 jarige leeftijd is voor mij een soort van eyeopener.

Ben benieuwd naar de tweede spreker, doe meer ingaat op gedrag en de gevolgen. Ook deze spreker wist de spijkers op zijn kop te slaan. De gedachte dat we probleemgedrag kunnen vergoeielijken door te verwijzen naar een thuissituatie of naar een stoornis slaat nergens op, gedrag kan je veranderen en sturen, corrigeren etc.

De pauze afschuwelijk, heerlijk eten maar het gezelschap wat bij mij kwam zitten, ook
Een drama docent van het vrouwelijk geslacht, mijn hemel wat een boze teleurgestelde en zeikrige dame. Bij alles negatief reageren,  alles was fout op haar school, ze was al op non actief gezet geweest, ze was al aangesproken op haar gedrag, kortom het was allemaal onrecht.. en ze bleef in de slachtofferrol zitten, op mijn opmerking of ze het onderwijs nog wel leuk vond zei ja zeker.... ik heb een prima baan, minimale inzet veel geld... waarop ik subtiel zei, als het ten koste gaat van jouw levensvreugde moet je misschien eens gaan nadenken of je dit wil wilt. Geld maakt ook niet alles goed.  Ze was stil , mijn opmerking dat ik meer lol had in mijn werk viel ook heel erg verkeerd. Kortom ze was boos en zuur... verschil in het bordje eten was ook al duidelijk ik had vooral gezonde en zoete dingen... zij zure dingen, zure komkommer, artisjok, augurken op het zuur en noem maar op...
Nadat ze nog een opmerking maakte, heb ik maar mijn bordje opgepakt en heb ik vriendelijk gezegd dat ik ergens anders ging zitten omdat ik vond dat ons contact nou niet echt iets was waar ik veel vreugde uit  haalde.

Misschien niet echt taktvol maar wel duidelijk.. de middagsessie was erg gaaf, wat een goede spreker hadden we, veel inhoudelijk, maar ook mooie en goede handvatten waarmee je beginnende agressie kan ontdekken en wat je dan vrij snel kan tackelen.. kortom een zinvolle middag en vooral leuk.

gelukkig op de terugweg 1 kleine file.. stelde niet veel voor dus ik was keurig om half 5 thuis en superblij dat ik toch met de auto was gegaan en niet met de trein..



dinsdag 12 juni 2018

positieve boost (3)

moeilijke wegen leiden vaak
tot onverwacht mooie bestemmingen

Geluk is geen station waar je aankomt
maar een manier van reizen

tot op heden heb je jouw allerslechtste dagen overleefd
je doet het goed

Er zijn 2 keuzes in het leven:
of je accepteert hoe het nu is,
of je neemt de verantwoordelijkheid om de situatie te veranderen

Het probleem is niet het probleem
het draait puur om jouw houding
ten opzichte van het probleem

Laat de fouten van gisteren
de schoonheid van vandaag
niet bederven. Iedere dag
heeft zijn eigen beloftes ( ja doei.. te zweverig)

Je kunt de golven niet tegenhouden
maar je kunt wel leren surfen

Honderd vrienden maken is geen wonder.
Het echte wonder is om 1 vriend te maken
die naast je blijft staan als
100 mensen tegen je zijn.

Wees slim. Als iemand je probeert onderuit te halen, betekend
dit in feite dat ze tegen je opkijken.

Geluk begint in jezelf. Niet in je relaties, niet in je werk,
niet in je geld, maar in jou
Daar begint het..( hmmmm)

wordt verliefd op degene die
geniet van je gekke streken
niet op degene die
jou deze streken wil afleren

maandag 11 juni 2018

't is maandag

na een behoorlijk druk weekeinde,  vrijdag was nog rustig, zaterdag de hele dag een lotusklus, wat heerlijk was, in de avond naar de film met vriendin Els, en zondag..... laten we even stil staan bij de zondag.

Het opstaan ging wat lastiger, omdat ik vrijdag op zaterdag wel heel kort had geslapen en dus ook totaal niet wakker was.. maar goed, dat is som zo.. echter ben ik nu op een leeftijd dat als je een nacht wat minder slaapt je toch wel een hele week nodig hebt om die schade in te halen... dus zaterdag was eigenlijk een lastige opstart dag...

Bij de film zaten Els en ik allebei met wat gaapneigingen, de film die we keken had nou ook echt niet de intentie om ons wakker te houden leek het, toch was het een leuke film om te zien en om van te genieten.

Zondag ging mijn wekker en ik dacht even ik doe het niet , maar de wil is sterker dan de onwil, dus ik ben mijn bed uit gekropen en me naar de sportschool begeven.. We hadden een WOD!!! met recht met hoofdletters.. we moesten namelijk 2 x 400 meter rennen, daarna 2 squats met een bar, 4 push up's,  8 russian kb swing.. dat `10 keer achter elkaar, daarna weer dat ellendige lopen, met de volgende wod.... 4 trusters met een barr, 10 overknee buikspieren gedoen.. dit dan 4 rondes, en daar gingen we weer rennen twee keer 400 meter, daarna moesten we 200 keer touwtje springen, en dan 15 keer planken zo lang mogelijk.. dat nog 3 keer.. het was afzien... ik ben nog nooit zo nat van het zweet geweest naar mijn idee... ik had het idee dat mijn toch wel wat vale sport shirt, ineens weer stralend zwart was.. maar dat was de vocht dat mijn lichaam had verlaten..

zondagmiddag heb ik maar echt even rust genomen, heerlijk voor de tv gehangen tot ik op 18,00 bedacht dat ik nog wat moest gaan doen.. dus ik aan het werk... voor ik het wist was het al 20.10, waardoor ik dus hals over kop naar vrienden Ayaz en Heleen moest voor mijn wekelijkse bijpraten over het leven.. 

Het was heel snel dat weekeinde maar wel heerlijk... en toch op maandagochtend, als ik kan uitslapen, word ik vroeg wakker maar dat komt met name door de supermarkt die dan gaat laden.. dat kan nooit zachtjes blijkt wel, ook het gedoe met het timmeren etc is er nog. kortom het is wel even lastig om dan uit te slapen.

De maandag was een drukke dag.. eerst les geven, een counselingsgesprek, daarna vergaderen met de docenten over leerlingen, een tussendoor gesprek met een organisatie, daarna weer vergaderen..

nog een laatste deelraad vergadering. Gelukkig was deze op tijd klaar en kon ik nog snel even sporten om het luie zweet uit mijn lijf te werken
 

kortom de laatste loodjes wegen zwaar.. omdat men alles vol gestopt in deze laatste weken.

zondag 10 juni 2018

The Post (film)

Zaterdagavond met Els naar bovenstaande film geweest. Het was grappig, ik had vrijdagnacht slecht geslapen, Els was ook bekaf.. dus we waren wel toe aan een avondje ontspanning. Echter was de pech dat deze film heel traag op gang kwam, we zaten dan ook samen heel gebroederlijk te gapen.. maar het verhaal is op zich wel interessant. Het is een film waarbij je voor de pauze echt je even er toe moet zetten, het komt niet echt op gang... maar na de pauze, is het wat boeiender.

Of ik deze film een aanrader vind weet ik niet, dat mag een ieder voor zichzelf beoordelen
Kay Graham
Ben  Bradlee



recensie van de film:
Regie: Steven Spielberg | Cast: Meryl Streep (Kay Graham), Tom Hanks (Ben Bradlee), Sarah Paulson (Tony Bradlee), Bob Odenkirk (Ben Bagdikian), Tracy Letts (Fritz Beebe), Bradley Whitford (Arthur Parsons), Bruce Greenwood (Robert McNamara), e.a. | Speelduur: 116 minuten | Jaar: 2017

Het is een gotspe in een recensie: het einde van een film verklappen. Maar dat ligt anders bij films gebaseerd op historische gebeurtenissen. Daarbij mag je best verwachten dat de kijker enigszins op de hoogte is van de geschiedenis. In het laatste shot van Steven Spielbergs The Post wordt gehint op de Watergate-affaire. Door toedoen van twee journalisten van The Washington Post kwam een enorm afluisterschandaal aan het licht dat uiteindelijk leidde tot het aftreden van Richard Nixon.

De krant uit regeringsstad Washington had inmiddels naam en faam verworven. Hoe dat zo gekomen is, probeert Spielberg te illustreren in zijn relaas over de Pentagon Papers. De vermaarde filmmaker schoof andere projecten aan de kant om zich eerst op dit verhaal te storten, dat draait om het onthullen van een stapel geheime documenten waaruit blijkt dat de oorlog in Vietnam onder vier presidenten al jaren kansloos was.

Het sluit aan bij de praktijken van de huidige bewoner van het Witte Huis, dacht Spielberg. Maar The Post is naast een flauwe sneer naar Trump ook allesbehalve een prequel op All The President's Men. Deze seventiesklassieker draaide om Watergate en wierp een minutieuze blik op het werk dat journalisten Carl Bernstein en Bob Woodward verzetten om de waarheid boven tafel te krijgen.

Bij The Post is er, anders dan de opening in Vietnam doet vermoeden, veel minder focus op de zaak waar het allemaal om draait. Er speelt namelijk nog een heleboel anders. Meryl Streeps Kay Graham die zich als uitgever staande moet zien te houden in een mannenwereld bijvoorbeeld. Of de strijd van The Post als nietszeggend buurtblaadje, dat mag berichten over de bruiloft van de dochter van Nixon, tegenover de machtige moloch The New York Times, dat niet alleen beter in het geld en middelen zat maar ook een immense reputatie kende.

De eerste scène met Streep en tegenspeler Hanks, in de rol van hoofdredacteur Ben Bradlee, geeft feilloos weer hoe de verhoudingen liggen. Als Hanks zich nog niet heeft voorgesteld zou je denken dat hij de superieur van Streep speelt. The Post legt sterk de nadruk op de rol van de vrouw in de zakenwereld. Zo moet Kay haar krant naar de beurs zien te krijgen. De potentiële aandeelhouders nemen haar niet serieus en vinden dat ze deze baan alleen heeft gekregen omdat haar man overleden is.

Ook tijdens een etentje mogen de vrouwen van tafel zodat de mannen het over echte zaken kunnen gaan hebben. Spielberg schetst hierbij een sterk tijdsbeeld, waar we ons tegenwoordig weinig bij voor kunnen stellen. Het snijdt zeker hout, maar Streeps personage is er wel voor geslachtofferd. Daarnaast krijgt ook de strijd tussen de Times en de Post in vlotte scènes en pittige redactievergaderingen vorm, hetgeen weer op het bordje van Hanks komt.

En daar ligt nu precies het probleem. The Post zou veel meer moeten gaan over het onthullen van een overheidsschandaal. Doordat Spielberg een scala aan elementen wil combineren raakt de hoofdmoot ondergesneeuwd. Het is best onderhoudend, maar vooral de link met het huidige Amerikaanse politieke klimaat is een uiterst zwakke. Nostalgisch hoe het toen allemaal ging. Nachtenlang een kopieerapparaat laten ronken en de documenten stiekem op een redactie droppen.

Maar weer gaat het veel minder om de inhoud van de geheime papieren die de politiek en de media deden wakker schudden. Dat het thematisch allemaal wat vol is doet overigens niets af aan de voortreffelijke vertolkingen. Streep ontving er, zoals het hoort, haar eenentwintigste Oscarnonimatie voor. Maar laten we eerlijk zijn: de actrice zou zelfs in de rol van defecte schemerlamp nog iedereen omverblazen. Hanks geeft Streep prettig tegengas en de momenten waarop de twee acteertitanen samen het scherm delen vormen de beste momenten van deze biopic.

Je kunt je echter niet aan het gevoel onttrekken dat er veel meer in had gezeten. De relevantie die de Pentagon Papers (en later Watergate) nog steeds hebben en de kritiek op het huidige politiek gekonkel komen niet uit de verf. Dit is helemaal teleurstellend gezien het feit dat een van de twee scenaristen verantwoordelijk is voor afleveringen van The West Wing en het aan The Post verwante Spotlight. Dit laatste drama draaide om het blootleggen van seksueel misbruik bij de katholieke kerk en de wijze waarop een onderzoeksredactie dit openbaarde.

Spielbergs vierendertigste speelfilm is een serie gemiste kansen die doet denken aan de wijze waarop ook Oliver Stone in zijn laatste projecten vervlakt is. De aansprekende cast compenseert het missende venijn en het staat buiten kijf dat Spielberg nog steeds zijn vak uitstekend verstaat met zijn strakke, verfijnde regie.