i am back...

 

het is weer begonnen.. ik mag weer.. na twee weken behoorlijk ziek te zijn geweest.. weer aan de bak. ik kan weer voor de klas... en wat was ik er aan toe.. het moment tussen niet meer zo ziek dat je in bed moet liggen tot  het moment dat je je weer helemaal fit voelt. dat is altijd even een soort periode tussen december en maart.. het is kwakkelen met je tijd. wat kan je wel en wat niet. het je bent net niet beroerd genoeg om in je bed te blijven liggen, maar ook net niet fit genoeg om weer volop te werken...

Gevolg is dat je nadat je behoorlijk wat klusjes hebt gedaan  ineens niets meer te doen hebt. dat je dus alleen maar achter je computer zit, spelletjes te doen. duffe sites zoekt., heel veel films en series gaat bekijken op netflix, je je achterstallige films die je hebt opgenomen gaat kijken.. kortom.. je zit je tijd uit omdat het nog niet niet helemaal lekker is.

Maar goed de dag waarvan je weet dat hij zou komen, komt dan ook. en dan juist... dan kan je weer aan het werk.. volop zin in en vol goede energie...

om 6.00 ging de wekker, dus het bed uit.. dat is toch wel een dingetje zeker met dit weer en deze wachtperiode. maar goed dat is ook te doen. daarna iets vroeger naar mijn schooltje. want de ervaring leer dat mensen zich niet weten te gedragen in een dramalokaal, die ruimen niets op en het is vaak 1 grote zooi.. soms zijn er dingen gesloopt, de stoelen staan dwars door het lokaal. er is van alles mis.. en het is een puinhoop. dus ik ga dan meestal als ik een tijdje uit de roulatie ben veel vroeger naar mijn werk om de schade te herstellen.. 

In de tussentijd had ik al een foto ontvangen van het kamerscherm dat gesloopt was in mijn lokaal. vraag me niet hoe, maar ik denk dan altijd als je dingen sloopt in een lokaal... ik word daar boos van.. omdat ik denk je hebt geen respect voor andermans spullen... 

Maar goed de lessen verliepen de eerste dag erg goed. ik had met klas 1 en de isk de lessen Schimmenspel. erg leuk weer, leerlingen genieten er ook zichtbaar van, vinden dit een geweldige les om te krijgen en zijn verbaasd over de magie die ontstaat in de les.. dat ineens dingen kunnen die anders niet kunnen..heerlijk

kortom de eerste dag is gelukt, in de avond wezen sporten en dat gaat ook goed.. soms even een stapje terug maar ik ben er weer.. dus het gaat langzaam de goede kant op\

de marokkaanse bruiloft ( film)

 

Had deze film opgenomen en wat is het voordeel van ziek zijn... juist, je kan veel films bekijken in je bedje.. en daarvan genieten.. en zo een giga achterstand wegwerken die je hebt opgebouwd omdat je geen tijd om te kijken.. Deze film was o.a. aan de beurt vandaag en ik moet zeggen, het is een slap verhaaltje, het is ook een  vreemde film. maar het is vermakelijk.. al ben ik nooit zo gecharmeerd van Soumaya, ze heeft bijna geen uitdrukkingen in haar gezicht, het is erg vlak spel wat ik erg jammer vind.. toch is deze film geen afrader al is het alleen al om eens te zien hoe men een Marokkaanse bruiloft viert, wat kunnen wij daar veel van leren...  zeker als je de tegenstelling ziet met de bruiloft in Nederland.. geweldig.

recensie van de film

Regie: Johan Nijenhuis | Scenario: Aliefka Bijlsma | Cast: Soumaya Ahouaoui (Yasmine), Walid Benmbarek (Samir), Nabil Aoulad Ayad (Ibrahim), Nora El Koussour (Hanan), Pip Pellens-Wessels (Tamara), e.a. | Speelduur: 118 minuten | Jaar: 2022

Toen Johan Nijenhuis in 2020 De Beentjes van Sint-Hildegard regisseerde - naar het scenario van Herman Finkers - leek de regisseur te hebben gebroken met zijn formule van gemakzuchtige humor en vlakke personages. Dit was een film met een fris, absurdistisch plot en doorleefde, goed doorbloede personages. Nijenhuis zelf reageerde verrast op het succes. De Beentjes van Sint-Hildegard ging over een uitgeblust huwelijk. Hoe kon dit zo'n breed publiek trekken? Twee jaar later is Nijenhuis terug met de romantische komedie Marokkaanse Bruiloft. Elke hoop dat hij het niveau van zijn voorgaande film doorzet, verdampt na de eerste paar minuten.

 Yasmine is net afgestudeerd als advocate. Daar is zij natuurlijk erg trots op, maar Yasmines familie zou haar nog liever in een witte jurk zien, begeleid naar het altaar, alwaar een knappe en rijke Marokkaanse man haar opwacht. In een flashback krijgen wij te zien hoe Yasmines ouders haar proberen uit te huwelijken. Het was geen succes. Waarom? Yasmine droeg een bril (nerdalarm!) en had net een chocoladekoekje gegeten, waardoor haar gebit vol met donkere zoetigheid zat. Ja, daar knappen de kerels inderdaad op af. Jaren later lijkt het geluk haar eindelijk toe te lachen als zij een charmant chirurg ontmoet (Nabil Aoulad Nayal). Maar is deze kerel met zoete woorden, dure auto en strakke pakken wel de ware? Of is de geheimzinnige en in zichzelf getrokken automonteur (Walid Benmbarek) toch beter?

Hét sleutelwoord van Marokkaanse Bruiloft is 'trouwen'. Nijenhuis melkt dit woord bijna twee uur lang uit voor een stoet aan grappen die ofwel doodslaan, ofwel zorgen voor plaatsvervangende schaamte. Twee Marokkaanse kerels die met elkaar op de vuist gaan in een advocatenkantoor? Dat is romantisch, want ze vechten om een meisje! Het grootste probleem ooit? Een bruiloft die per se klein moet worden gehouden. Volgens deze film dromen vrouwen alleen over de perfecte bruidsjurk en hun prins op het witte paard. De personages zullen ongetwijfeld nog andere ambities hebben, na twee uur blijven die ambities wel erg goed verborgen.

Misschien wel het ergste is dat een getalenteerde cast met dit materiaal moet werken. Benmbareks intensiteit brandde door het scherm in Mocro Maffia, hier krijgt hij nauwelijks de kans zijn talent te laten schitteren. Hetzelfde geldt voor Nora El Koussour, die zich in dezelfde serie vast kon bijten in een dramatische, complexe rol. Pellens komt uit de soapwereld, maar wordt hier wel erg gereduceerd tot leeghoofdig meisje van wie onduidelijk blijft wie zij nou echt is. Ook Ahouaoui, die ervaring opdeed in het theater, verdient meer dan dit gemakzuchtige schrijfwerk. De enige die perfect op zijn plek is, is Nayad. Misschien omdat hij zijn rol van gladjanus wel erg overtuigend speelt.

Het is geen enkel probleem als Nijenhuis een publieksfilm wil maken en puur vermaak wil bieden. Het is wel een probleem als hij die publieksfilm op de automatische piloot regisseert. Zeker vanaf de tweede helft komt Marokkaanse Bruiloft in een neerwaartse spiraal van tenenkrommende 'humor' terecht. Geen smaak, ironie of sjeu. Meer een gemakkelijke manier om zoveel mogelijk bioscoopkaartjes te verkopen. Laat Nijenhuis volgende keer alsjeblieft weer samenwerken met Finkers.

het kon weer even

 

Na een dikke anderhalve week thuis te zijn geweest, de griep met alle gevolgen kwamen om de hoek kijken.. met als resultaat. aan de antibiotica.. en rust houden, dus niet werken.. Vooral heel veel geslapen en veel in bed gelegen.. Leve de Picknick met hun boodschappenservice. je hoeft de deur dus niet uit. ideaal.. daarnaast is het super handig want je krijgt alles thuis....

Wel volg ik inmiddels een voedingsplan waardoor ik ineens hele andere dingen eet dan ik normaal eet, en het gekke is er is al 2,5 kilo af vanaf de kerst. dus dat is al mooi.. nog een paar te gaan..

Voor een ieder, ik heb de afgelopen dagen veel tv gekeken, heel veel films gezien.. dus er zullen heel veel blogjes komen over de films die ik heb gezien.. daarvoor alvast mijn excuus... maar ja als je thuis bent in je bed ligt dan heb je weinig te vertellen over wat er in de wonderlijke wereld gebeurt... dus vandaar.

Maar goed nadat ik vandaag mijn leidinggevende had gesproken met het plan dat ik maandag weer ga beginnen.. tenzij mijn stem nog niet helemaal weer op orde is of als ik nog niet helemaal fit ben..  had ik hem verteld dat ik eigenlijk wel wil gaan wandelen weer, om zo ook mijn conditie te peilen hoe fit ik ben maar ook om zo weer aan mijn conditie te werken..  het eerste wat hij zei was. doen.. vooral doen dan weet je ook beter of je wel of niet voor de klas kan staan en ben je je lichaam weer aan het trainen.

Dus meteen vandaag de eerste wandeling gemaakt.. niet een hele lange wandeling maar wel even erg lekker dat je buiten bent, de vrije lucht proeft.. en dat je even niet alleen maar films kijkt, wat spelletjes zit te doen en dat je eigenlijk alleen maar wacht totdat je weer naar bed kan.. dat is niet echt lekker, laten we eerlijk zijn..

Dus de eerste wandeling is al gedaan. en het ging goed, ademhaling niet overdreven hoog gewoon lekker. het was maar een klein rondje maar wel heel erg lekker.. morgen maar eens een wat groter rondje lopen en dan zaterdag nog een groter rondje.. om zo toch maar eens te gaan bedenken of het verstandig is om aan  het werk te gaan.. maar het ruimt ook zo lekker op in je hoofd. dat is ook een voordeel.

My Policeman ( Film)

 

Het was er even in komen maar dan heb je ook wat, wat een mooie film, hij kruipt onder je huid, de onmogelijkheid die er is omdat in het jaar dat deze film speelt, men zeker niet een LTBHQ+ er mocht zijn.. en dat raakt me altijd weer. dat mensen om hun liefde, hun gevoelens worden opgepakt en dat ze dan worden gevangen gezet, in elkaar getrapt etc.. het is heftig vind ik..  ik word er altijd emotioneel van. Ook dat om die reden iedereen in de relatie ongelukkig is omdat ze niet kunnen doen wat ze willen. niet mogen.. en ook als blijkt dat uiteindelijk men elkaar alleen maar pijn doet... Al is het eind heel ontroerend. wat ik ook had bij de film The Best Marigold hotel.. waarin ook zon mooie scene zit, twee mannen die elkaar weer zien na jaren, dat ze nog steeds verliefd zijn op elkaar.. en dan...  als ze elkaar zien als twee oude mannen, elkaar in de armen vallen. en daarna dat die ene overlijd.. als hij terug is in het hotel, maar met een glimlach op zijn gezicht, hij heeft zijn liefde weer gezien.. en al is het eind in deze film anders.. hij is wel heel erg mooi en raakt ook..  maar ach wat kunnen mensen elkaar toch veel verdriet aan doen.. door niet te kunnen accepteren dat liefde ook een gevoel is..

recensie van de film:

Regie: Michael Grandage | Scenario: Ron Nyswaner | Cast: Harry Styles (Younger Tom), Emma Corrin (Younger Marion), Rupert Everett (Patrick), Gina McKee (Marion), David Dawson (Younger Patrick), Linus Roache (Tom), e.a. | Speelduur: 113 minuten | Jaar: 2022

Als je leeft in een tijd waarin de maatschappij meent dat twee volwassen mensen niet verliefd op elkaar mogen zijn omdat het afwijkt van de norm en je daarvoor zelfs de bak in kan draaien, valt er weinig anders te doen dan de schijn hoog houden en je ware gevoelens achter gesloten deuren bewaren. My Policeman toont zo'n relatie, inclusief de haken en ogen die daaraan zitten. Maar zo'n blik door meerdere brillen zorgt wel voor gemengde gevoelens.

 Marion besluit de jeugdvriend van haar en haar man Tom in huis te nemen nadat deze een beroerte heeft gehad en zorg nodig heeft. Alleen wil Tom hem niet eens onder ogen komen. Marion haalt herinneringen op en vult de gaten daarin door de dagboeken van deze vriend te lezen. Geconfronteerd worden met het verleden brengt twijfels naar boven in Marion over haar huidige leven. Want de man die ze in huis heeft gehaald, Patrick, had vroeger een homoseksuele relatie met Tom.

Het eerste stuk van de film gaat over de groeiende band tussen Marion en Tom in de jaren vijftig. Hij heeft interesse om zijn cultuurkennis te vergroten en vraagt haar daarbij om hulp. Al gauw leert ze Toms maatje Patrick ook kennen en gaan ze regelmatig met zijn drieën op stap.

Pas later leer je via een verdere flashback hoe de band tussen beide mannen was op het moment dat er een vrouw tussen hen kwam. En daar begint de film pas echt te boeien. De beelden die je zojuist hebt gezien worden nu in een ander perspectief geplaatst en dat maakt gehakt van een idyllische herinnering.

Daar blijft het qua conflict niet bij, want dit is pas hoe het balletje aan het rollen komt. Gevoelens gaan niet zomaar weg, hoe graag je dat ook zou willen. Alleen wordt het daarmee ook lastiger. Je leeft mee met zowel Tom, Patrick als Marion, maar tegelijkertijd valt ze ook alle drie ergens wat kwalijk te nemen.

Tom en Patrick kunnen er weinig aan doen dat ze zijn zoals ze zijn. Maar toch maakt Tom de bewuste keuze om een meisje te versieren, wetende dat de relatie een leugen zal zijn. Patrick kan zijn liefde niet uitschakelen, maar hij speelt nu wel mooi weer tegenover de persoon achter wier rug hij haar het liefst ziet vertrekken. Ook Marion blijkt uiteindelijk niet zondevrij, maar dat komt laat genoeg in de film om hier niet te verklappen.

Maar het gevoel blijft: wat moet ik vinden van deze mensen? Je begrijpt ze en het is verder leuk volk, maar je kan het met niemand echt eens zijn. Gelukkig begint dit tenminste op latere leeftijd ook te dagen bij Marion. Al vanaf het begin schommelt het verhaal behoorlijk heen en weer tussen het verleden en het heden (de jaren negentig), waardoor je een beetje moeizaam in het verhaal wordt getrokken.

Maar zodra het meer helder wordt wat er vroeger allemaal heeft gespeeld, komen die momenten in het heden wat harder aan. My Policeman is echt een film waarbij je even door het begin heen moet om bij het hart te komen. Mogelijk kunnen de plaatjes je in de tussentijd vermaken. Nergens is de compositie indrukwekkend genoeg om echt op te vallen, maar de film toont wel een overtuigend Brighton van zeventig jaar geleden.

Dat is natuurlijk meer te danken aan de sets, kleding en make-up, en niet zozeer de rock-'n-roll-hits die in lichte overdaad voorbijkomen. Dat tijdsbeeld is dan ook essentieel, want in het Groot-Brittannië van de jaren vijftig was er een ware heksenjacht op homo's. De film laat dit zien, maar had nog een tikje beklemmender mogen zijn om een echt goed gevoel te geven van hoe moet zijn geweest om destijds in de schoenen van een lhbt'er te staan.

De titel klinkt een beetje suf, haast iets wat een klein kind zou zeggen bij het zien van de wijkagent. Maar het moment waarop hardop "my policeman" wordt uitgesproken, blijkt dit een waardige titel. Alle drie de hoofdpersonages eigenen zich iets toe, terwijl het vanzelf had moeten komen - en gebeurde dat niet, dan mag het gewoon niet zo zijn. Niet weten aan wie je je moet ankeren is een interessant gegeven, maar zorgt er ook voor dat je de hele film slechts meedrijft en op afstand betrokken bent. Maar dat je op den duur betrokken raakt staat vast. 

 

Doiboy (film)

 

Deze film heb ik gezien en moet eerlijk zeggen heb geen idee waar ik naar heb gekeken.. totale verbijstering bij mij, de film is dat wel licht erotisch homoseksueel getint maar verder.... het verhaal is heel bizar en vreemd... uiteindelijk blijkt het hele gedoe te draaien om een paspoort... ik kan deze film niet echt aanbevelen maar het kan ook zijn dat ik de kunst of de strekking van deze film niet heb begrepen.. is trouwens te zien op Netflix.

recensie van de film:

Regie: Nontawat Numbenchapol| Scenario: Nontawat Numbenchapol | Cast: Awat Ratanapintha (Sorn/Wan), Arak Amornsupasiri (Ji), Bhumibhat Thavornsiri (Wuth), e.a. | Speelduur: 98 minuten | Jaar: 2023

De Thaise filmmmaker Nontawat Numbenchapol behandelde in zijn documentaires aangrijpende thema's als mensenrechten, militarisme, milieuvervuiling en mensenhandel. Daarbij lag zijn focus op de grensregio's van Thailand met buurlanden als Cambodja en Myanmar. Maar ondanks die ervaring is het maken van fictiefilms over zulke onderwerpen hele andere koek. Numbenchapols tweede dramafilm Doi Boy was gebaat geweest bij meer focus en verdieping.

De titel verwijst naar de privéclub waar de Myanmarese sekswerker Sorn in aanraking komt met politieagent Ji. Beide hebben een vrouw dan wel vriendin thuis zitten. Ji's vrouw is hoogzwanger en weet niets van zijn seksuele omgang met mannen. Sorn, die in een vorig leven eerst monnik en daarna militair was in Myanmar onder de naam Wan, heeft een vriendin die zelf ook als sekswerker rijke mannen vermaakt.

Sorn kon weinig anders dan het prostitutievak kiezen. Hij heeft geen papieren en besluit het geld dat hij van zijn vriendin heeft geleend en dat bedoeld was om de huur te betalen in te zetten om illegaal aan een paspoort te komen. Ji jaagt met zijn collega's op mensenrechtenactivist Wuth, wiens partner al door Ji is omgebracht. Tijdens een massagesessie besluit Ji om Sorn een aanbod te doen dat hij moeilijk kan weigeren. Door de coronacrisis is Sorns club namelijk gedwongen om al dan niet tijdelijk de deuren te sluiten en Sorn is zonder werk komen te zetten.

Numbenchapols tweede drama is in thematisch opzicht een opeenstapeling van ellende en uitzichtloosheid. De regisseur, die tevens het scenario schreef, brengt het echter haast als een serie futiliteiten zonder de impact ervan uit te lichten. In een terugblik zien we Sorns vlucht met zijn beste vriend uit Myanmar en het gemak waarmee ze, na even doorbijten, in de privéclub aan de slag gaan. Wat Sorn er nou zelf allemaal bij voelt blijft grotendeels onduidelijk.

Numbenchapol heeft de keuze gemaakt om het doorzettingsvermogen en de veerkracht van de mens in moeilijke omstandigheden uit te lichten. Maar ook op dit vlak faalt hij door het gebrek aan uitdieping. De intieme momenten tussen Sorn en Ji bieden veel kansen om hun gevoelens te etaleren, want ook Ji kampt met issues, maar hebben toch vooral het karakter van een feitenrelaas verkapt als biecht.

Het duurt lang voor de drie hoofdpersonen samen worden gebracht, maar dit markeert tevens het moment waarop Numbenchapols drama pas echt uit de pas begint te lopen. Het kabbelende karakter krijgt dan namelijk een stilistisch misplaatste optater, compleet met overgechoreografeerde vechtpartijen. Daar wordt bij opgeteld dat het plotmatig veel van het toeval afhangt. Toevalligheden zijn een dagelijkse realiteit, maar Numbenchapol haalt ze van stal zodra zijn verhaal vast dreigt te lopen. Voor een onwetende buitenstaander mist Doi Boy context, maar zelfs zonder deze wetenschap moet een drama als deze te volgen zijn. En vooral: emotionele impact hebben.

Het eindresultaat is een vlak drama met al even vlak uitgewerkte personages. Hun uiteenlopende doelen en dilemma's houden ze grotendeels voor zichzelf. Ook met een enorm inlevingsvermogen blijft het gissen wat er in hun omgaat. De Aziatische arthousecinema die het westen bereikt is wel vaker vrij introvert en terughoudend, maar hier had een wat uitgesprokener toon niet misstaan.

en weer klaar....

 

Nou eindelijk was de dag er dat mijn auto kon worden gemaakt.. het spuitstuk van de uitlaat, een bout was afgebroken en dat was een hele operatie omdat gedaan te krijgen... maar ja mijn auto is mijn vrijheid en daar komt bij. hij rijd nog zo lekker, nog geen 100.000 km op de teller, doet het altijd. okey soms heeft hij even wat kuren maar ja dat heeft iedereen wel eens..  maar verder hij rijd heerlijk, dus waarom hem dan niet laten maken...  hij is nog niet afgeschreven dat is voor mij duidelijk.

Tevens is het een auto die opvalt, soms is dat een nadeel maar vaak is hij op parkeerplaatsen gemakkelijk te vinden. ik zie hem al van verre naar mijn stralen..

Dus deze week moest hij gemaakt worden, dank zij mijn lieve Buuf konden we mooi even mijn auto naar de garage brengen, je auto achterlaten is toch iets van zo voor je gevoel dat iemand de operatiekamer opgaat en dat je moet wachten op de uitslag.. vind ik ook met de apk keuring, maar zeker met als er iets gerepareerd moet worden.. dus tja.. dat moet dan maar.

De hele dag daarna, als hij onder handen word genomen zit je toch in een soort van gedachte als het maar goed gaat komen, als hij maar het gaat redden etc.. hopelijk komt hij er goed uit etc... het is alsof je inderdaad in de wachtkamer zit en alsof een geliefde, dat is natuurlijk niet te vergelijken, maar toch het voelt mij wel even zo... 

Uiteindelijk komt dan tegen 15.00 de mededeling dat hij klaar is en kan worden opgehaald...  nou dat is alsof er een pak lood van je hart valt.. dus meteen een soort van euforie. hij heeft het gered en nu kan hij gehaald worden, dus de buuf gevraagd om weer even mee te rijden. en dat lukte dus ik kon mijn dierbare auto weer in mijn armen sluiten.. of beter gezegd me weer veilig voelen in de auto want hij is weer klaar..

Het bedrag dat ik moest betalen was een behoorlijke, dat wel. maar ja wat is dat nou vergeleken op een heel jaar als je het hele jaar geen enkele kosten hebt. dat hij het goed doet.. ja okey je moet tanken etc maar dat is normaal.. dus ik kan weer een heel jaar veilig onderweg en kan ik weer veilig de weg op...

Je zou toch zonder je vrijheid moeten. want daar staat de auto voor voor mij, dat ik  vrij ben  en dat ik dus gewoon weg kan als ik ergens ben en het bevalt me niet... ooit met iemand meegereden en we gingen stappen. en dat voelde zo verkeerd.. zo fout.. dat ik weg wilde maar ja geen auto dus hoe dan.. gelukkig had ik in die tijd een hele wijze vriendin die altijd zei... altijd je pinpas mee en je sleutels zodat je weg kan.. en daar had ik aan gedacht en dat klopt ik kon inderdaad weg echt weg

dus tip van een wijs iemand als je met iemand meerijd altijd een pinpas mee, of voldoende geld en zeker ook een jas...  en je sleutels zodat je weg kan als je weg wilt.

en dan stromen zomaar de tranen over mijn wangen...

 

Ze zijn er weer op Netflix.. en wat ben ik fan van deze serie/ docu, het gaat over een stel gaymannen die mensen voorzien van een nieuw uiterlijk, een nieuw leven, een ander huis, goede voedingsadviezen en geestelijke rijkdom

Iedereen van ze heeft zo zijn eigen kwaliteit en samen is het een gouden stel.. Ze zijn naast dat ze natuurlijk af en toe hysterisch zijn zo echt en zo leuk.. en zo goed in wat ze doen. Het is genieten

Het nieuwe seizoen heeft me al 2 x tot tranen geroerd, de aflevering waarin een straat muzikante jazz speelde op straat in New Orleans , zo mooi hoe ze die vrouw in haar kracht hebben gezet. hoe ze haar positief benaderen en haar helpen om nog sterker te worden zo mooi en zo gaaf prachtig.

Daarnaast de aflevering over een dove jongen die helemaal gek was van zijn werk als honkbaltrainer en die er helemaal voor ging. Hij hielp veel jongeren die doof waren op die school en zorgde dat iedereen zich gezien voelde. Hij was inmiddels directeur van de school etc. dus het was een prachtig mens. die zo vanuit zijn hart leefde, hij toen kwamen deze mannen die hem gingen helpen.. ze zorgden dat hij er beter verzorgd uit ging zien, tevens dat de kantine, de kleedkamers en ook de muur waar de muurschildering op stond van hun sportgroep, ineens prachtig werd... en de tranen die hij liet maar ook de tranen die zijn spelers lieten zien. zo mooi. zo ontroerend... 

Dit is echt real tv maar dan van het hogere soort en ik kan iedereen dit aanraden om te bekijken het geeft zon  positief gevoel en het raakt enorm wat ze doen.. en natuurlijk het smakelijkste hapje van de groep

Anthonie..

wandeling 2

 

mijn moeder zei altijd met kleine stapjes kom je er ook.. ik zeg altijd lange halen dan ben je vroeger thuis.. gevolg.... juist vandaag wandeling twee gelopen. Mijn voornemen een rondje Woubrugge te lopen, niet zo ver, ongeveer 7 en een halve kilometer.. dus ik besloot om zo langzaam het op te bouwen..  bedacht me dat ik maar zou beginnen met het saaie gedeelte van de route namelijk het stuk lang de 204 en de weg naar Woubrugge...  dus daar ging ik als eerste naar toe. tot mijn verbazing, had het niet gemerkt waaide het heel hard.. ik waaide nog  net niet uit mijn verschoning al scheelde dat niet veel.. wat een wind stond er.. het eerste saaie stuk was met tegenwind... dus ik dacht nog, nou ik kan mijn lol op.. met deze wind.. maar toen kwam het venijn om de hoek kijken. bij het omslaan naar Woubrugge bleek ik een heftige tegenwind te hebben.. maar dat is niet erg, doet een extra beroep op mijn fitheid en conditie die ik aan het opbouwen ben. dus dat is ook prima.. kom maar op... dat kan ik hebben.. nou het was behoorlijk pittig.. en dan kom je een hardloper tegen die wind mee heeft waarbij ik denk.. als je lef hebt keer je je nu om en ga je nu tegen de wind inrennen met je strak pakje.. maar nee dus die bleef doorlopen.

Op het moment dat ik aankwam bij de rotonde waar ik dus de afslag moest nemen naar Alphen leek het wel windstil, maar dat zal verbeelding zijn.. toch blijf ik me altijd verbazen over de huizen die er staan... wat een kasten van een huizen en vraag me altijd af hoeveel mensen in dat huis wonen... maar vooral  wie houd dat allemaal schoon.. mijn hemel..  wat een werk..

Onderweg naar Alphen kom ik altijd een soort van betonnen blok tegen en dan juist moet ik toch even een boxjump doen. het is niet zo hele hoge sprong maar het lukt me wel.. als een veertje kwam ik neer.

Daarna het stuk in Alphen over de sluis en dan roept de natuur... en dus moest ik zoeken naar een plek om mijn water over Gods akkers te laten vloeien.. dus dat was even zoeken. maar gelukkig kwam ik langs mijn favoriete plasplek..  een mooi bosje groene hulst waar in het midden een behoorlijk ruimte is waar je dus ruimte hebt om bijvoorbeeld een nacht te slapen, het is een soort tentje maar daar sta je heel goed uit het zicht waar je dus heerlijk even kan ontwateren.

Daarna het laatste stukje naar huis in totaal een kleine 8 km gelopen morgen maar proberen om er 12 van te maken om te weten dat ik weer fit genoeg ben..

en ook dat gaat door...

 

Het goede voornemen is om te proberen elke week weer op zondag naar de cross te gaan, om zo te werken aan mijn lijf en leden .. en vooral voor de gezelligheid die we hebben met elkaar.

Het was wel even slikken toen de wekker de eerste zondag in het nieuwe jaar af ging omdat ik me ineens besefte.. het is weer eens echt waar de vakantie heeft afscheid genomen.

Bij aankomst bij de sportschool was Marco er al en die was bezig zijn les in het groot op te schrijven.

Dus ik heb nog even gezeten en zitten kletsen met iedereen voordat de hel aan zou breken. Het bleek dat we ook springtouw nodig hadden dus ik moes even in de auto halen,  op weg naar de  auto kwam ik Niels tegen die speciaal voor mij was gekomen en ik voor hem, dus zou houden we onze sporten om te gaan in orde.

We moesten in twee tallen beginnen met de warming up

De een zit in de squat houding, de ander loopt met een 5 kilo gewicht naar de overkant.. en daarna terug, en dan wisselen, en dat blijf je doen maar dan steeds met 5 kilo meer, als laatste loop je met 15 kilo boven je hoofd. 

Daarna deden we dat met lunges  en uiteindelijk met rennen.. erg leuk om te doen, was wel al meteen buitenadem.. dus er moet hard aan de conditie worden gewerkt, bij mij maar ook bij Niels

Daarna begon het echte werk, ook in twee tallen

we moesten samen 100 squats, 100 shoulder press, 100 box jumps, 100 wall balls doen

om de minuut ging de bel en moesten we 20x touwtje springen.

Daarna moesten we 10 minuten 

iets doen waarbij we moesten onthouden hoeveel rondjes we hadden gedaan omdat over een maand nog eens te kijken of er vooruitgang is

 ik weet de oefeningen niet meer precies

maar het was volgens mij

 10 squat

snatsch links 5 en rechts 5 

10 push ups

20x touwtje springen

maar dat weet ik niet meer zeker

Niels en ik haalden 7 rondjes.. 

we hebben even ons gemak genomen omdat we dachten beter nu iets te weinig zodat we de volgende keer meer kunnen halen in 10 minuten

Daarna kwam de andere duo wod

 2 rondes

de ene in de wall sit

de andere doet 10 kb swing en kb carry

als dat gedaan is wisselen

en zo ging het steeds door

10x kb row links

10 kb row rechts

10x kb press links

10x kb press rechts

 

Daarna kwam er een armrap

 5 deadlifts

10 push ups

15 sit ups

20x touwtje springen

Natuurlijk gingen we na afloop even aan de thee, het gaf een voldaan gevoel en het voelde goed maar ik vrees morgen dat ik weer een week bijna niet kan zitten of lopen..

Joy Division ( love will tear us apart again)

 

Wel even geaarzeld of ik dit nummer wel hier zou neerzetten, maar toen bedacht ik me, dit is wel een nummer dat voor mij veel betekend. In een hecht vriendenclub waarin ik toen was, was één vriend helemaal gek van dit nummer, in die tijd sliep we vaak bij elkaar na het stappen, dit nummer draaide hij altijd voor het slapen gaan...

Het was een soort van slaapmutsje maar niet wetende dat dit ook zou zorgen dat de toekomst ergens werd voorspelt

Zoals het soms gaat, gaan vriendschappen ineens verdwijnen, ineens blijkt het niet meer te zijn wat je samen dacht wat het was, verdwijnen mensen uit je leven... ineens vraag je je soms ineens af waar die ander is gebleven..  ineens ben je die ander kwijt zonder dat je het beseft.. 

Jaren later kreeg ik het bericht via mijn ouders die in de krant hadden gelezen dat die vriend, was overleden, in besloten kring was begraven, de reden van zijn dood werd niet genoemd.. Het gekke is dat ik ergens diep van binnen voelde, dat het iets te maken had met zijn liefde voor het verslaafd zijn..  

en inderdaad love will tear us apart again. zijn liefde voor de duistere kant van het leven, mijn liefde voor de licht kant van het leven dreef ons uit elkaar, wat ik nu pas besef...daarom toch dit nummer..

 love will tear us apart again

When routine bites hard and ambitions are low
And resentment rides high but emotions won't grow
And we're changing our ways, taking different roads

Then love, love will tear us apart again
Love, love will tear us apart again

Why is the bedroom so cold? You've turned away on your side
Is my timing that flawed? Our respect runs so dry
Yet there's still this appeal that we've kept through our lives

But love, love will tear us apart again
Love, love will tear us apart again

Do you cry out in your sleep, all my failings exposed?
There's a taste in my mouth as desperation takes hold
Just that something so good, just can't function no more

But love, love will tear us apart again
Love, love will tear us apart again

Then love, love will tear us apart again
Love, love will tear us apart again

 

nieuwjaarslunch ( met Elias)

 

Het was weer tijd om af te spreken Elias en ik hadden een afspraak staan ergens in oktober maar door ziekte van mij kon het niet door gaan, de volgende afspraak kon ook niet doorgaan, want toen was Elias en het hele gezin ziek, dus besloten we om de eerste zondag van het nieuwe jaar af  te spreken en elkaar te zien bij een lunch.

We gingen naar, de stadsherberg in Alphen, een tent waar ik graag kom, heerlijk eten, en gewoon leuk personeel. dus dat is heerlijk om daar te eten en te zijn.

Om 13 uur hadden we afgesproken,  en we waren keurig op tijd. We zijn meteen naar binnen gegaan en heerlijk zitten bij te praten over grote en kleine dingen. Erg leuk dat bij een heerlijke herberg salade met geroosterde groente waaronder venkel, rode biet etc 

Elias naam een half stokbroodje met carpaccio. Dat bij een grote pot heet water voor thee.

Rond half 4 namen we afscheid om weer naar huis te gaan. Vol buikje, prachtige verhalen en een nieuwe afspraak.

The Father (film)

 

Deze film had ik niet gezien in de bioscoop, had wel de mogelijkheid maar hij leek me niet zo geweldig.. achteraf toch maar bekeken op de tv, leve omroep max, wat een prachtige film dit, mede omdat hij gefilmd is vanuit degene die aan alzheimer lijd.. daardoor is het ook verwarrend maar ook weer heel mooi..  een absolute aanrader al is het alleen al om het geweldige spel van Anthony.. die de rol van vader zo mooi en integer speelt...  ontroerend

recensie van de film:

Regie: Florian Zeller | Scenario: Florian Zeller en Christopher Hampton | Cast: Olivia Colman (Anne), Anthony Hopkins (Anthony), Mark Gatiss (de Man), Olivia Williams (de Vrouw), Imogen Poots (Laura), Rufus Sewell (Paul), Ayesha Dharker (Dr Sarai), Roman Zeller (de jongen) e.a. | Speelduur: 97 minuten | Jaar: 2020

Het zou je talent maar zijn: monsterlijke mensen neerzetten. Maar sir Anthony Hopkins heeft er toch maar een tweetal acteer-Oscars mee binnen gevist. Eerst als de ijskoude seriemoordenaar Hannibal Lecter in Silence of the Lambs. En nu de vader Anthony uit de titel van The Father, waarbij het venijn er juist in zit dat hij je hart wint met zijn charme en zijn warmte, om abrupt bruut tekeer te gaan tegen de mensen in zijn leven die het niet verdienen. Maar hij kan er niks aan doen, want zijn eigen brein is zich langzaam tegen hem aan het keren. Paps heeft Alzheimer, en het eindstation is in zicht.

 

 The Father geeft ons een onmogelijke ervaring mee. Hoe is het om deze hersenziekte te ervaren, zonder er daadwerkelijk aan te lijden? De film verwart en desoriënteert, en haalt onze belevingswereld door de mangel. Kamers veranderen vrij subtiel van scène naar scène. Eerst zie je een bepaalde keuken, later oogt-ie ineens heel anders. Zo weet je nooit zeker waar je bent. En wanneer Anthony zijn eigen dochter Anne niet herkent, zit er plotseling een scène lang een andere actrice. De ene Olivia vervangen voor een andere, Colman voor Williams. En ook haar echtgenoot Paul doet aan zulke gedaantewisselingen.

Het is een beetje te merken dat dit verhaal in origine een toneelstuk was, want alle belangrijkste manieren om ons steeds maar op het verkeerde been te zetten, zijn van die trucjes die je ook makkelijk op een podium kunt creëren. En toch zou deze film zonder de manier van filmen en de montage niet werken. Florian Zeller bewerkte zijn eigen voorstelling tot een film en wist wonder boven wonder zijn eerste keuze voor de hoofdrol te strikken. Hopkins zal er achteraf ook zeker geen spijt van hebben gehad, met zijn onverwachte Oscarwinst. Hij versloeg zelfs de gedoodverfde winnaar, wijlen Chadwick Boseman, op een moment dat zelfs de productie achter de uitreikingsceremonie het nooit had verwacht.

Er zit weliswaar wat plot in de film, maar dat is niet het belangrijkste. Anthony is stervens bang dat zijn dochter hem in een tehuis stopt, maar hij kan ook onmogelijk opschieten met de thuisverpleging die zij voor hem regelt. Haar man Paul is hem al helemaal liever kwijt dan rijk, als die niet al jaren geleden van Anne is gescheiden. Soms is Anne nooit getrouwd geweest en staat ze op het punt om te verhuizen naar Parijs, andere keren staat ze in de ruimte ernaast ovenkip te prepareren.

Want dat is het: al deze zaken spelen in het hoofd van Anthony, maar zijn geheugen laat hem zo erg in de steek dat hij niet kan bijhouden waar of wanneer hij is. Hoe langer, hoe meer het verhaal een onnavolgbare brij wordt. Alles steekt uiteindelijk minutieus in elkaar, inclusief de puzzelstukjes die niet of nauwelijks met elkaar te rijmen vallen. En daardoor weet je nooit helemaal zeker wat er allemaal nou echt aan de hand is, net zoals iemand die aan deze vorm van dementie lijdt. Dit soort vondsten maken de tweede Oscar, die voor Beste Bewerkte Script, net zo terecht als die voor Hopkins.

Een kanttekening is dat het einde van de film een mysterie lijkt te willen op te lossen dat niet per se een mysterie hoeft te zijn. Het heeft te maken met het verschijnsel dat Alzheimer-patiënten soms mensen door de war halen, bijvoorbeeld iemand aanzien voor een van hun ouders. In The Father zit een soort omgekeerd geredeneerde variant die evengoed had gewerkt als we geen plotresolutie hadden gekregen. Verwarring had ook gewoon verwarring kunnen blijven. Maar het einde heeft wel weer een andere emotionele diepgang, die veel meer indruk achterlaat. Het voelt als een laat, waarschijnlijk zeldzaam helder moment in het slopende traject. En we voelen alle pijn die ermee gepaard gaat

 

eindelijk ging het dan door...

 

Al een keer eerder hadden we afgesproken dat mijn collega Makerspace met zijn vriend zouden komen eten, mede omdat zijn vriend, door de verhalen over mij, mij wilde leren kennen, en ik ook wel nieuwsgierig was naar hem, dus  we hadden een afspraak staan, die ik helaas moest afzeggen wegens ziekte.. maar gelukkig konden we het in de herkansing gooien en kwamen ze dus afgelopen zaterdag met z'n tweeën eten.., ik had er echt naar uit gezien. een nadeel was wel dat dat meteen het einde van de vakantie inluiden.. want de maandag erop moesten we weer beginnen,.

Zoals ik al eerder een keer schreef het is een feestje als mensen komen maar het is ook veel gedoe, want ik moet ineens enorm schoonmaken, en als er iets is waar ik niet echt blij van ga worden is dat echt wel schoonmaken. dat vind ik zo vreselijk.. maar ja het hoort erbij en ik moet het doen, ik weet het..  maar de vreugde is enorm als het dan klaar is en alles weer blinkt en straalt in mijn huisje

Had lang nagedacht over het menu, dat wel voldoende moet zijn, het zijn niet zulke hele grote mannen maar ze schijnen, volgens mijn collega, heel veel te eten.. de mantra kleine porties zal ik moeten veranderen in hele grote porties..

Zoals te verwachten was, was ik wel wat gespannen in het begin, is voor mij iets wat ik niet vaak doe om collega's bij mij thuis uit te nodigen, dit omdat ik toch wel erg gericht ben op mijn privacy en als je in mijn huis komt dan kom je dus in mijn hart, want mijn huis ben ik.

Maar zoals te verwachten was, ging het goed, was het prima.. het was een zeer geslaagde avond waarin we met elkaar praten over van alles en nog wat, maar ook dat we met elkaar hebben zitten lachen, maar ook echt gepraat over dingen. niet die pietpraat over het weer.. we hadden genoeg om over te praten.

Rond 10 uur vertrokken ze richting huis mooi tijd voor mij om af te ruimen en daarna lekker nog even wie is de mol te kijken..  en ach ik had weer eens ruim in gezet en was dus  slechts 6 punten kwijt.. dus dat is geen probleem.. daar is overheen te komen al twijfel ik enorm of ik wel op de goede zit nu. heb nu maar een keus gemaakt.. ik ga voor Justin mooier.. mede omdat hij volgens mij een hele goede mol zou zijn.. al twijfel ik ook over Anna.. omdat meestal is het zo dat ze om en om een man of een vrouw de mol laten zijn...  en vorige jaar was het ook al een man.. 

Het menu bestond uit:

heldere gevulde champignons soep  en daarbij een handvol groente chips

het hoofd gerecht bestond uit

een warp gevuld met veel groente en met kruidenkaas

daarbij een grote bak caesarsalade

als toetje

vegan ijs met slagroom en aardbeien

natuurlijk is er afgesloten met koffie of thee. na behoefte

Wat een mooie dag ( Brigitte Kaandorp)

 

 Dit nummer was voor mij zo herkenbaar, ik herkende het gevoel na het overlijden van mijn vader, maar ook nadat een relatie weer eens over bleek te zijn. De hele wereld draaide door, riep eigenlijk kom weer meedoen, maar dat was zo lastig soms om die stap te zetten, maar toch doe je het weer,... net als in het lied "De mallemolen" van Heddy Lester, die later zon hekel aan dit nummer had dat ze het eigenlijk niet meer wilde zingen.. maar het gevoel klopt.. de wereld draait door, je doet je dingen maar je bent er niet.. en toch is het een mooie dag.

 

Wat een mooie dag:

Mijn kinderen gaan naar school
Ik smeer wat brood, ik doe een gymbroek in een tas
En loop met ze mee
Zoals elke morgen

De schoolbel is gegaan
Ik zie ze allemaal zo vrolijk binnen gaan
Gauw een laatste zoen
Zoals elke morgen

Leeg is opeens het plein
Ik hoor een duif ergens in de zonneschijn
En ik loop weer naar huis
Zoals elke morgen

Wat een mooie dag
Alsof er nooit iets is gebeurd
Alsof de nacht niet heeft bestaan
Alsof het nooit donker is geweest
Mooie nieuwe dag
Ik voel de warmte van de zon
Die toch is opgegaan
Terwijl toch in het duister
Mijn hele wereld is vergaan 

De vuilnisman die fluit

En in de straat laat een meneer zijn hondje uit
De bakker bakt zijn brood
Zoals elke morgen
Iemand koopt een krant
En bij de kapper komt de eerste klant
De stad is weer ontwaakt
Zoals elke morgen

Wat een mooie dag
Alsof er nooit iets is gebeurd
Alsof de nacht niet heeft bestaan
En het nooit donker is geweest
Mooie nieuwe dag
Ik voel de warmte van de zon
Die toch is opgegaan
Terwijl toch in het duister
Mijn hele wereld is vergaan

Wat een wanhoop
Wat een tranen
Je komt nooit meer terug
Wat een radeloze strijd
Je bent na al die tijd
Voor eeuwig weggegaan

Wat een mooie dag
Alsof er nooit iets is gebeurd
Alsof de nacht niet heeft bestaan
En het nooit donker is geweest
Mooie nieuwe dag
Ik voel de warmte van de zon
Die toch is opgegaan
Terwijl toch in het duister
Mijn hele wereld is vergaan

Ik voel de warmte van de zon
Die toch is opgegaan

 

Brueghel in Den Bosch

Had het gezien bij Nu te zien, een heerlijk programma om ideeën op te doen waar je allemaal naar toe kan.. dus ik dacht daar wil ik heen, Den Bosch, een groot voordeel in Alphen is dat de trein tegenwoordig rechtstreeks gaat naar Den Bosch dus dat ik geen gedoe heb met overstappen.

Ergens stond ook Den Bosch in mijn planning omdat ik had bedacht een paar dagen daar te gaan logeren in een hotel om etappe 13 en 14 van het Pelgrimspad te gaan lopen, maar dat is door de vele regen om zeep geholpen, dus dat hield dan al snel op.

Maar ik had een afspraak met Susan staan om wat leuks te gaan doen samen. en wat is er dan leuker om samen naar een museum te gaan. We hadden eerst Utrecht op onze lijst staan, maar dat is al snel veranderd in Den Bosch omdat daar ook een favoriete winkel zit die Susan wil bezoeken, dus dat is alleen maar goed en handig. Dus we besloten om naar Den Bosch te gaan voor de tentoonstelling over Breughel en om daar wat rond te lopen.

Er is 1 groot nadeel, ik moest om 10 over 7 op., een uurtje later dan ik normaal doe als ik werk maar toch.. het is na een aantal dagen uitslapen wel een hele opgave om vroeg op te staan en dan ook nog te doen alsof je fit bent.. alles in mijn lichaam zei NEE niet doen maar ja het hoofd zei, gezellig we gaan leuk uit.. Al had ik de nacht slecht geslapen, denk dat het volle maan is of gaat worden of zo..

De treinreis ging prima maar tijdens de reis appt Susan of we kaartjes hebben het is uitverkocht tot 7 januari… dus we kunnen  er niet in.. balen. 

Bij aankomst bleek in Den Bosch ook regen ,vanuit de trein had ik al de vele overstroomde rivieren gezien en besefte me wat goed dat ik niet was gaan wandelen.. ook de weilanden zijn 1 natte boel. dus zijn we eerst ff ergens gaan zitten om bij te praten en om een Bosche bol te eten. Je kan niet naar Den Bosch zonder zo’n bol te hebben gegeten.  We hebben daar ook even overlegd waar we dan heen moesten  gaan.

Dat werd dus het design museum. Was ik nog nooit geweest en denk, afhankelijk van de tentoonstelling, dat ik er ook niet nog een keer heen ga. 

Er waren 3 expositie eentje inside your body . Die was interessant omdat het ging over van alles wat we in het menselijk lichaam stoppen. Van een dildo tot aan een tandenstoker of elektrische tandenborstel. Dit allemaal in plexiglas. Erg mooi om te zien. 

We zijn het eerst naar de bovenste etage gegaan waar een expositie was over de charme van de sieraden, en over de liefde. Hilarische dingen gezien zoals het ANWB echtpaar. Maar ook contact advertenties uit kranten. Prachtig  om die te lezen. Zo waren er meer mooie dingen te zien. De eerste etage had een tentoonstelling over landkaarten, als er iets is wat ik niet leuk vind zijn dat landkaarten. Dus die zaal ben ik doorheen gerend. 

Nadat we alles hadden bekeken en ook het winkeltje hadden gezien zijn we de stad in gegaan. Daar hadden we een missie, Susan wilde een winkel bezoeken en die hebben we gevonden.. maar waarvoor ze er heen ging was er niet. Daarna zijn we gaan dwalen door de stad. We hebben er heerlijk zitten lunchen. Een geitenkaas salade net pesto, sneetjes brood en mozzarella.. heerlijk. 

We hebben  natuurlijk ook nog even de Sint Jan bezocht indrukwekkende kerk/ kathedraal.

Hierna zijn we langzaam richting station gegaan. We gingen even Dille en Kamille in en laat ik daar nu prachtige zwarte glazen vogeltjes vinden voor in de kerstboom. Dus die kan ik volgend jaar in de boom hangen. 

Op het station afscheid genomen om ieder ons weegs te gaan. Susan en ik bleven Appen over Londen in de voorjaarsvakantie, de planning is rond. Ook handig om te weten . 

 

gewoon mooie foto's

.

 

likdoorn

 

Al weken last van een soort pijn onder mijn voet... akelig maar het was draagbaar, alleen bij het begin van het wandelen voelde ik het maar het trok weg. dus het ging goed..

Echter de pijn werd niet minder het enthousiasme om lange afstanden te gaan lopen werd minder want het is niet lekker om te lopen met een soort branderig gevoel onder je voet op 1 plek, zeker niet als je in de nacht naar het toilet moet en dat je dan niet goed op 1 voet kan lopen...dus het was tijd voor een ingreep.. 

Laat nou mijn buurvrouw toevallig ook pedicure zijn en ik had haar gevraagd om even te kijken, eerst om te checken of het echt wel een likdoorn is of misschien toch een wratje, wat natuurlijk ook kan..

Nou de test was gemakkelijk.. als je er op drukt en het doet pijn. dan heb je dus een likdoorn, als je aan de zijkant drukt en je hebt dan ook pijn en als je er op drukt is het wratje.. ideaal om te weten .

Dus de dag voor de kerstavond was ik bij de buuf, zit er wel wat vaker tegenwoordig,mede omdat we toch veel bij te praten hebben, en ze bood aan om even te kijken .. en meteen aan te pakken.

Dus het bleek een behoorlijk te zijn, die heel diep in mijn voet zat, wat ook niet gek is, ik liep al  meer dan een half jaar met die pijn, maar ja een eigen schaar is gewillig er een gaatje maken en dan ging het wel weer.. totdat je inderdaad niet verder kan... dus toen de buuf begon met het weghalen bleek hij diep te zitten waardoor er meer sessies moesten volgen om hem er echt helemaal uit te krijgen. 

Maar voorlopig ben ik zover dat ik gewoon lekker kan lopen weer, en hij moet zich er eigenlijk eruit lopen.. dus ik moet veel wandelen en dat mijn lichaam hem naar buiten werkt. zodat hij iedere keer weer kan worden afgeschraapt..

Wist trouwens nooit dat een likdoorn eigenlijk een stukje eelt is wat naar binnen groeit, ik dacht altijd iets anders maar dit is een mooie wetenschap:

extra info over de likdoorn:

Eelt is harde, dikke huid. Het zit op plekken waar veel druk op uw huid komt, bijvoorbeeld onder uw voet. Zo beschermt het eelt de huid. Als de druk op een plek op de voet te groot wordt kan een likdoorn ontstaan. Dat is een plek waar het eelt heel dik wordt en naar binnen groeit.

Oorzaken van de verhoogde druk kunnen zijn:

• slecht passende of te strakke schoenen
• hoge hakken
• een afwijkende stand van de voeten of tenen

Likdoorns komen vaker voor bij:

• ouderen: zij hebben minder onderhuids vet
• mensen met diabetes (suikerziekte): zij hebben vaker een afwijkende stand van de voet of tenen
• heel actieve sporters: door vaak veel druk te zetten op hetzelfde deel van de voet

hmm wel de goede gekregen...

 

Nou het begon zo onschuldig.. de griepprik halen, al in oktober hoor, maar ja toen liep ik al te kwakkelen. met keelpijn etc., maar ach dacht mocht de pret niet drukken, dat deed het ook niet met de corona booster.. dus dit zou wel goed komen.

Nou zoals men al eerder heeft gelezen heb ik na de herfst vakantie tot aan de kerst behoorlijk lopen kwakkelen.. te lang door gelopen, geen tijd om ziek te zijn. dus dat doe ik dus zelf.. maar ja dan komt het Na de kerst was alles weer normaal, oprecht zin om weer te gaan beginnen om ook alles weer goed op te pakken, het gezonde eten, het bewegen het naar school lopen etc. Grootse plannen..

En dan de vrijdag van de eerste week.. pats boem...  me totaal niet lekker voelen.. nog nooit zo beroerd gevoeld..  hoesten, snotteren.. maar ja natuurlijk niet toegeven want we kunnen best werken... het is maar 4 uurtjes... ( heb ik iets geleerd van de vorige keer, nee dus.... ik ging gewoon werken...) Wel al besloten om toch maar in de middag langs de huisarts te gaan, want ja zeker voor het onzekere. ik wil geen nieuwe herhaling of erger van de vorige keer.. 

Dus daar kwam de boodschap. je bed in en rust houden, eigenlijk was dat het verhaal. gewoon je bed in en wachten tot het over is.

Nadat ik alles thuis had geregeld, had gegeten. besloot ik om toch maar even in bed te gaan liggen.. en ik viel in slaap.. werd af en toe wakker waarbij ik als een soort zombie naar mijn toilet zweefde....  wel behoorlijk wat koorts had, dus ik dacht ik zie wel hoe laat ik wakker word... als je rond 16.00 gaat slapen verwacht je toch dat je zo rond 8 uur in de avond wel weer wakker zult worden.. nou nee dus.. het was de volgende dag om 20.00 in de avond dat ik pas echt weer wakker was.. Maar nog beroerder voelen dan ik al deed.

Dus tja dan maar niet sporten zondag, gewoon in je bed blijven en maar zien hoe het verder gaat.. nou niet dus..het eten smaakte niet, het ging gewoon niet lekker.

Maandag met lood in mijn schoenen me ziek gemeld dat vind ik zo akelig altijd mede omdat ik denk niet aanstellen. je kan best werken. maar dat kan dus niet, echt niet..

Kortom ik sukkelde lekker thuis door in mijn bedje, hoestte veel.  zeker net in het moment als ik bijna sliep.. dus ik kwam al chronisch slaaptekort.

Het hoesten werd steeds akeliger ik begon zelfs als ik op mijn rug lag, begon mijn rug te buiten, de schouders naar achteren om te kunnen hoesten. de exorcist was er niets bij ... ik bedacht me echt die griepprik is niet goed geweest. ik denk dat hij misschien wel met iets anders is gevuld.. maar goed.. ik besef me ook dank zij de griepprik is het niet zo erg nu... alhoewel ik denk dat als ik hem zo heftig krijg met  griepprik,  heb ik het te doen met de mensen die hem niet hebben gehaald die griepprik...  wat een kloten griep is dit.. en niet alleen ik heb er last van , van alle collega's zijn er 21 ziek we hebben half volle klassen.. wegens heel veel zieke leerlingen.. en laat ik vooral hopen dat dit het laatste is wat er komt. en dat het daarna gewoon afgelopen is. voor de komende 10 jaar dat ik weer even mijn energiepeil etc weer op een normale stijl heb. 

Naast dat ik ergens accepteer dat dit niet mijn school jaar is.. baal ik toch enorm... dat mijn lijf me dit schooljaar zo in de steek laat.. dat is niet echt netjes om het heel keurig uit te drukken.. dit als dank dat je al die jaren gezond leeft, dat je dus veel sport en beweegt voor de gezondheid.. is dit het.. het voelt als stank voor dank...  en natuurlijk zullen er mensen zijn die dan zeggen... ja als je dat niet allemaal doet en gedaan hebt dan was het veel erger geweest.... maar ja dat kunnen we niet controleren dus....  jammer

Jawad Es Soufi ( Harira)

 

eindelijk gaat voor mij het theaterseizoen in het nieuwe jaar echt van start.. De bios moet nog even wachten, maar inmiddels wel al gewandeld. wel al naar musea geweest en nu dus het theater... kortom het gaat weer een leuk cultureel en vooral ook creatief en sportief jaar worden..

Met deze voorstelling stap ik 2024 als eerste in., voor mij een totaal onbekende cabaretier maar op de één of andere manier intrigeert hij mij ook wel.. en ik besef met heel goed soms moet je niet de bekende paden bewandelen maar juist naar onbekende mensen gaan, om zo ook je eigen blikveld te verbreden. 

Het was afgeladen vol, maar zoals te verwachten was, begon de voorstelling iets te laat en kwamen nog veel mensen te laat binnen.. Prachtige opmerking van hem tegen de laatkomers.. wat ben je laat het is al bijna dinsdag...wat is er verkeerd aan om op tijd te vertrekken.

De voorstelling op zich was erg mooi... erg grappig, wel jammer dat er soms Arabische woorden in zaten die ik niet begreep, meer dan de helft van de zaal wel begreep.. en die dan moesten lachen.. het grappige is wel dat je je dan toch een gevoel hebt van.. klopt het wat ze zeggen.. wat me ook meteen doet denken aan dat mensen uit andere landen die geen Nederlands spreken dat ook moeten voelen als wij Nederlands praten.

Ondanks dat ik vreselijk heb gelachen om de voorstelling, ook de herkenbaarheid van ons onderwijzend personeel etc. toch is de voorstelling niet af... het zijn veel stukjes die gespeeld worden maar aan het einde is er geen verbindende thema te vinden. dat vond ik jammer.

Al was zijn slot opmerking wel heel mooi, we zijn eigenlijk een hele grote pan  multiculturele soep waarin iedereen zijn stukje aan toevoegt.. doet me denken aan het verhaal van de soepsteen..

recensie van het stuk:

‘Als in Nederland iemand boos wordt op een zesjarige – iemand die geen Hollander is – dan verliest hij alle grammatica’, beweert Jawad Es Soufi al vroeg in zijn voorstelling Harira. Hij slaat ter illustratie gefrustreerde kreten uit. ‘Jullie Hollanders voegen alleen maar grammatica toe.’ Es Soufi recht zijn rug en zegt met overdreven keurig Nederlands accent: ‘Nu moet je eens even heel goed luisteren, jongeman. Dit hebben wij zo niet afgesproken.’

Es Soufi is er één van een nieuwe generatie cabaretiers, die een grote groep online-volgers meeneemt naar het theater. Als karakter Sloegi bouwde hij op Instagram een groot (Marokkaans-Nederlands) publiek op. Sinds 2020 staat hij met zijn onemanshows in het theater. Zijn talent bleef niet onopgemerkt: zijn vorige show Waarom ben jij zo? werd dit jaar geselecteerd voor de Cabaret Collectie van het Nederlands Theater Festival.

Niet alleen de Hollanders, maar alle inwoners van Rotterdam hebben een plekje in de voorstelling van Es Soufi. De vriendelijke komiek beheerst allerlei talen en accenten: de voertaal van zijn voorstelling is Nederlands, doorspekt met Marokkaans, Turks, Antilliaans en een heel klein beetje Engels. Amicaal pikt de Rotterdamse VMBO-docent de lachers, laatkomers en amateurfilmmakers uit de zaal en wijst hen uitvoerig terecht. 

De sfeer is informeel, de Hollanders zijn te gast – zij zijn verreweg de minderheid in de zaal. In onderonsjes, waarin hij Marokkaanse referenties wel even voor hen ‘vertaalt’, houdt hij niet alleen de witte mensen bij de les, maar maakt hij ook de rest van de zaal hartelijk aan het lachen. ‘Ik blijf niet alles aan jullie Hollanders uitleggen, bekeer je maar gewoon als je deze wil snappen.’ En dan naar de rest: ‘Je weet maar nooit, misschien denkt zo’n Hollander nu wel: Ja, nu hij het zó zegt…’ 

In black-outs na felle lichteffecten komen decorstukken tevoorschijn, waar hij scènes omheen bouwt. Het zorgt voor de nodige tempoversnellingen in het intieme gebeuren, iets waar regisseur Laurens Krispijn de Boer ongetwijfeld een rol bij heeft gespeeld. Het materiaal is weliswaar heel geestig en Es Soufi is een smakelijk en getalenteerd verteller, maar nog een tikkeltje langdradig. 

De kalme comedian verandert maar langzaam van onderwerp en herhaalt geslaagde grappen onnodig vaak. Hierdoor is het aantal anekdotes dat hij in anderhalf uur doorneemt beperkter dan bij de meeste van zijn collega’s. Daar kan hij nog in groeien, want het zou leuk zijn om op één avond meer van zijn vrolijke levensvisie te kunnen horen.

Op de mooiste momenten is de voorstelling een antwoord op een vraag van Es Soufi’s moeder: zou hij niet met pensioen willen in Marokko, waar hij niet met 3-0 achter staat? Door scènes te beschrijven die hij alleen in Rotterdam verwacht aan te treffen (bijvoorbeeld een naar de islam bekeerde Antilliaan die elke ochtend ‘Salam Aleikum’ groet in de lerarenkamer) legt hij zijn liefde uit voor zijn stad. Aan het eind van zijn voorstelling kun je niet anders dan zijn bewondering delen voor de ‘multiculturele soep’ (aldus Es Soufi) die de havenstad in de loop der jaren is geworden