vrijdag 30 september 2016

en dan kijk ik in de spiegel (flard)


en dan kijk ik in de spiegel

in de ochtend
als ik in de spiegel kijk
zie ik een totaal 
ander persoon
dan die ik
in de avond 
voor het slapen gaan
zag
ik zoek nog even
grondig in 
mijn toilettas
naar het gezicht
dat ik gisteren zo 
geweldig vond
totdat ik besef
dat de nacht
mijn gezicht
van een lach
voorzag

donderdag 29 september 2016

aapje

 


TIS DE WEEK VAN DE BIJNAAM.😝...KOPIEER DIT OP JE PROFIEL😏
EN KIJK WELKE BIJNAAM JE KRIJGT VAN JE VRIENDEN!
Ben benieuwd😅


Tot mijn grote verbazing is er inmiddels een week van de bijnamen... en er zijn zelfs mensen die dit op hun profiel zetten omdat ze het leuk vinden dat anderen voor hun een bijnaam verzinnen..
Ik ben verbaasd... ik denk alleen. WAAROM?????   

Bedenk even dat je ouders er negen maanden over hebben gedaan om voor jou een naam uit te kiezen, die naam moet je met eer dragen en verdedigen.. of zoals in de prachtige serie Roots.. Jouw naam is wie je bent en door je naam ben je verbonden met je voorouders. ( De afschuwelijke scene waarin Kunta Kinte word geslagen met de zweep omdat hij weigert Toby als naam te ascepteren.. tot bloedens toe, hij zakt door zijn benen kan niet meer... maar gaat door totdat  een andere medeslaaf ingrijpt en verzint dat Kunta Kinte Toby heeft gezegd maar dat is nooit gebeurt) Jouw naam is wie jij bent en daardoor ben je verbonden met je voorouders met alles, met het universum

Op een teamvergadering heb ik ooit aangekaart dat ik het niet vind kunnen als collega's de kinderen bijnamen geven, of met hun naam spelletjes geven, ik vind dat ze dan hun identiteit afnemen, of ze belachelijk maken... ik vind dit niet goed.

Daarnaast, en dit verhaal zal voor velen herkenbaar zijn, ik schrijf het  vaker maar nu nog maar een keer..  Het trieste verhaal van Jan


Beeld je in je ben 12 jaar en komt voor het eerst op een school en je mentor noemt je Aapje omdat je flaporen hebt.. Als 12 jarige durf je er niets van te zeggen, je lacht maar wat... en voor je het weet noemt de hele klas jou Aapje... en je kan er niets meer aan doen, ze noemen je zo, je durft niet meer te zeggen dat je dit niet wilt. maar ja wie hoort jou.. Het vreet van binnen.

Na twee jaar, de hele onderbouw noemt Jan aapje, en hij is zo blij dat hij naar de derde gaat, eindelijk van deze dependance af en op een andere locatie hoopt hij op nieuw te beginnen en Jan te heten.

Na de zomervakantie komt Jan op school en daar staat zijn mentor van klas 1, die dit jaar weer zijn mentor is, en die zegt meteen Hey daar is Aapje.. en Jan durft weer niet te zeggen dat hij het niet leuk vind, en weet niet hoe dit te stoppen.. dus hij lacht maar wat.. en hoopt  maar dat het over gaat, maar dat gaat het dus niet. Tegen de kerst komen de ouders van Jan  op school en vragen om de mentor,  Ze vertellen de mentor dat Jan niet meer op school zal komen en laten een briefje zien. daarop staat geschreven   Ik ben JAN en wil niet langer aapje zijn...

Jan is niet meer, Jan is voor de trein gesprongen.. 

(Helaas is dit verhaal niet verzonnen maar echt gebeurt.... gelukkig niet op mijn school, al spreek ik vaak leerlingen in de counseling die  inderdaad voor de trein willen springen of zich dood willen steken omdat ze gepest worden en vaak begint het met bijnamen waarna het steeds verder gaat.. van kwaad tot erger)

Dit kan zo vreten aan een kind, en het kind zo beschadigen.. die bijnamen dat ik er heel erg tegen ben.. en nu dus die actie de week van de bijnamen.. ik hou mijn hart vast voor een ieder die dit op zijn facebookpagina zet.. mede omdat mensen op sociaal media niet echt hun best doen, ze zeggen van alles en denken minder goed na..  Natuurlijk zijn er leuke en positieve bijnamen .. maar wie zegt dat men die gaat neerzetten..

Ik hoop dat deze actie heel snel stopt en men er mee stopt.. ik ben bang voor de gevlogen als je heel veel negatieve bijnamen krijgt..

woensdag 28 september 2016

Can you fix it

Inmiddels voor het vijfde jaar in succes het programma Wensen en Grenzen bij ons voor de tweede jaars gestart

Naast de oude vertrouwde onderwerpen, als loverboys, seksuele diversiteit, seksuele rolpatronen en sociale media en relaties. Dit keer 5 nieuwe workshops er aan toe gevoegd. Van het gaan van 2 uur per workshop zijn we nu over op 1 uur omdat het anders te veel gaat worden. 9 workshops zijn veel maar wel erg boeiend. 

Van de nieuwe workshops waar onder, drank, onveilig internetgedrag, afblijven, sletvrees, hebben we ook het programma Can you fit it, toegevoegd. Dit programma is gemaakt voor leerlingen om in bepaalde situaties in te grijpen, Ze mogen dus reageren en bepalen hoe een situatie verder verloopt. 

Natuurlijk had ik zoals het hoort van te voren al diverse filmpjes bekeken, had ik al docenten de uitleg gegeven hoe het werkte, hoe trouwens het hele projekt ging draaien, kortom iedereen was op de hoogte.  Toch was het heerlijk om te horen dat de docenten en de leerlingen erg enthousiast waren tot dus ver. Ze genoten echt van de workshops, maar ook van de nieuwe onderdelen.

Het programma Can you fix it  wil ik toch even extra toelichten, mede omdat hij zo leuk is.
De leerlingen mochten op hun i-pad kijken naar filmpjes over diverse onderwerpen en moesten die dan als een rolpersoon bekijken zodat ze een keus konden en moesten maken.

Ze grepen als het ware in in de situatie en dat is natuurlijk altijd erg gaaf als je dat mag doen. Ze hebben genoten, hebben met elkaar discussies gevoerd, ze hebben gelachen.. en ze vonden het heerlijk. Dit maakte mij extra blij, mede omdat dit van mij een noodgreep was, omdat er een film zou worden vertoond waarin een meisje haar moeder zou vertellen over dat ze seksueel misbruikt was maar dat vond ik dus veel te heftig voor de klas en onze leerlingen. De keus was dan ook snel gemaakt.

Ik weet nu al dat wensen en grenzen wederom een groot succes is en zal blijven, mede omdat het zo heerlijk is met al die gastdocenten die er aan mee doen.. heerlijk.
Morgen nog een dag... en dat met een geweldige leuke afsluiting namelijk dat we naar de voorstelling gaan van Afblijven.. wat is het onderwijs toch heerlijk

dinsdag 27 september 2016

Spreuken (2015-07)


de ideale echtgenoot is hij die
elk woord begrijpt dat zijn
vrouw niet zegt

De enige manier om aan een
verleiding te ontsnappen is
ervoor te bezwijken
( Oscar Wilde)

De ideale echtgenoot is hij
die denkt de ideale vrouw
gevonden te hebben.

Niets vermindert zozeer de
waarde van je auto als de
aankoop van een nieuwe door
je buurman
(Wiet van Broeckhoven)

Vandaag ben ik niet bijgelovig
zou het helpen?

Beter onvolmaakt en echt,
dan gemaakt volmaakt

Ieder mens heeft recht op
vierentwintig uur vrijheid
per dag
(Geert van Brunaene)

Geen doel is te ver als je plezier
hebt in wat je doet.

Het leven is als zeilen. Ook met tegenwind
kun je vooruitgaan.

Op het pad van vriendschap
bloeien de mooiste bloemen,
Ze heten verdraagzaamheid,
eerlijkheid, hulpvaardigheid
en vertrouwen,

Wie veel lacht, krijgt later
de rimpels op de juiste plaats

maandag 26 september 2016

Un homme a la Hauteur (film)

Gistervond met de dames naar de film geweest.De intro van de man die de film draaide was als volgt,. ik kan geen Frans dus ik spreek de titel niet uit, maar de recensie die ik gelezen heb is als volgt... het is een soort van zomerbries en daar blijft het dan ook bij... De recensie klopt maar wat een heerlijke film, er zit een diepere laag in die je moet kunnen zien. De kleine man die met zelfspot probeert zichzelf daarmee geliefd te maken. De lange dame die worstelt met het idee waarmee ze opgegroeid is maar ook die haar duidelijk hoe vastgeroest ze zit in het idee dat de man groter moet zijn dan de vrouw, maar ook de oordelen en de starende blikken van de mensen om haar heen. Prachtig een film met humor maar ook een film waarbij je toch gaan nadenken. Een aanrader om te kijken al is het alleen al om de geweldige scene's met de hond.

recensie van de film:
Regie: Laurent Tirard | Cast: Jean Dujardin (Alexandre), Virginie Efira (Diane), César Domboy (Benji), Cédric Kahn (Bruno), e.a. | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2016
Zonder nu gelijk een recensie te willen openen met ranzigheden: het gaat niet om de grootte. In dit geval slaat dit credo op de lichaamslengte van architect Alexandre in de licht dramatische Franse romantische komedie Un Homme à la Hauteur. Dat wat Alexandre tekortkomt aan lichaamslengte – hij is iets van anderhalve meter lang – weet hij ruimschoots te compenseren met zijn charmes. De charmeur heeft een rijk sociaal leven, een prachtig groot huis, onderhoudt een bijzondere relatie met zijn goedgebekte maar ietwat luie huishoudster en heeft een zoon wiens hond hem bij elke begroeting tegen de vlakte werpt. Toch mist er wat in zijn leven en dat is een vrouw. En hij moet eerlijk zijn: Alexandres lengte is voor de vrouwen toch vaak een onoverkomelijk probleem. Regisseur van al deze kolder en kwel is Laurent Tirard. Hij castte Oscarwinnaar Jean Dujardin die in werkelijkheid ruim één meter tachtig is. Met van The Lord of the Rings afgekeken cameratrucjes en stand-ins maakte Tirard zijn hoofdrolspeler enkele koppen kleiner.
Een beetje raar ziet dit er wel uit, vooral bij de totaalshots waarin Alexandre een volwassen hoofd op een kinderlijfje heeft. Het is jammer dat de eerste helft van deze aansprekende maar voorspelbare romkom vooral opgaat aan gedachten met welk (camera)trucje ze Dujardin nu weer hebben aangepakt. De acteur, vooral bekend van The Artist, speelt zijn personage met passie en verve. Alexandre vindt op een dag de telefoon van de mooie advocate Diane. De juriste ligt in een moeilijke scheiding met haar man en zakenpartner Bruno. Als Alexandre het vaste nummer van Diane belt met als doel om door middel van een date haar het toestel terug te bezorgen, beginnen ze een geanimeerd telefoongesprek. Alexandre heeft de eigenaresse van het mobieltje al gezien toen ze beiden in hetzelfde restaurant waren en ziet een ontmoeting wel zitten. Diane raakt onder de indruk van haar gesprekspartner, maar moet toch even slikken als ze Alexandre in (half)volle glorie ziet. Er ontstaat een ongemakkelijk romance, waarbij Diane zich eigenlijk continu schaamt voor de lengte van Alexandre. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en de liefde laat zich niet de les lezen door conventies of de af- of goedkeuring van een sociale omgeving.
Un Homme à la Hauteur biedt niet bijster veel spitsvondigheden of verrassingen. Het spelletje van aantrekken en afstoten tussen Diane en Alexandre voltrekt zich volgens het geijkte stramien. Hierbij zal het idee dat het uiteindelijk allemaal wel goed zal komen geen moment uit je gedachten verdwijnen. Dit kan tot de nodige irritatie en ongeduld leiden, omdat het Alexandre onbedoeld arrogant kan maken en Diane een onuitstaanbare trut die niet weet wat ze wil. Tirard, eerder verantwoordelijk voor de jeugdfilm Le Petit Nicolas en Asterix en Obelix bij de Britten bedient zich van enkele pijnlijke sketches om met name Dianes strubbelingen bloot te leggen. Dieptepunt hierbij is een vernissage waarbij Dianes moeder begint te roddelen over Alexandre, niet wetende dat hij de date van haar dochter is. Als dan ook nog eens blijkt dat genoemde moeder zelf moet zien te leven met een bijna dove partner, dan ligt de moraal van Tirard er wel heel dik bovenop. Geen enkele liefde is perfect, het gaat om de chemie en niet om de problemen die tussen tortelduifjes kunnen opduiken. Als de liefde echt zo sterk is dan is daar een mouw aan te passen. Had Tirard hier niet wat subtieler mee om kunnen springen?
Diane moet er alleen nog even op geattendeerd worden, waardoor Un Homme à la Hauteur begint te slepen. Geabstraheerd van al deze belerende franje blijft er een aardig doch ijl liefdesverhaaltje over dat voor een groot deel wordt gedragen en gered door de hoofdrolspelers. Dujardin is de innemendheid zelve, maar ook van zijn personage moeten de ware gevoelens omtrent zijn beperkte lengte even worden doorgeprikt. Verkeerde woordkeuze, maar Alexandre probeert zich lange tijd groot te houden, maar moet toch ook wel inzien dat hij voortdurend zit te overcompenseren. Diane wordt gespeeld door Virginie Efira, die moet transformeren van een ijskonijn naar een hartelijke vrouw die zich niet langer laat leiden door wat haar omgeving van haar denkt. De weg naar ware liefde schijnt hobbelig te moeten zijn in de cinema en Un Homme à la Hauteur vormt hierin geen uitzondering. Beklijven doet het niet omdat het allemaal toch net iets te lollig is aangepakt.

zondag 25 september 2016

Het moet niet gekker worden

Mensen die mij kennen weten dat ik soms erg enthousiast ben over iets, kortom ik ben dan helemaal in voor iets. Nu in de vriendengroep de vage geluiden harder beginnen te worden over dat we Sinterklaas met elkaar gaan vieren. De lootjes getrokken moeten worden voor het gedicht der gedichten, die we dan moeten schrijven... loop ik vandaag, okey ik weet het het is zondag maar ik moest iets halen voor een collega van mij, in een paar winkels en voor ik het weet heb ik al 4 cadeautjes gekocht voor de Sinterklaas, nu ik toch bezig ben, vond ik op internet een prachtige aanbieding om aan mijn neefje en nichtje voor de kerst als cadeau te doen, ook voor mijn broer vond ik al iets.. kortom het gaat als een trein dit jaar.

Nu ik dan zo mijn werkkamer rondkijk zie ik veel plastic bakken staan met allerlei dingen voor de toekomst.. zoals 4 bakken met kerstkaarten die al klaar zijn voor de komende jaren.. zei vandaag al , ik hoop niet dat ik een vriendje krijg binnen nu en 4 jaar dan kan ik mijn kerstkaarten meteen weg doen.. maar geloof me dat gaat ook niet gebeuren.. dus dat is wel prettig.


Kortom mijn werkkamer is een kamer voor de toekomst, er is veel te zien van wat gaat komen, en allemaal dingen waarop ik me verheug die komen gaan.. De eerste kerstmarkt bij de tuincentra, dan de heerlijke vijf decemberavond,  de kerstboom opzetten, op 6 december en op 7 december al weer helemaal klaar mee zijn.. de kerst gala's op school waar de leerlingen zo prachtig opgedoft komen en wat zo genieten is, de heerlijke dagen rond en met de kerst waar ik mijn familie ga bezoeken kortom
heerlijke vooruitzichten en niet te vergeten de herfstvakantie als ik naar Sevillia ga,. ook zon zin in.

Toen ik net over mijn kerstkaarten schreef schoot me ineens te binnen dat mijn vader dat ook had, die had heel veel kerstkaarten  die hij had gemaakt, van gekregen kerstkaarten, drie d kaarten, ze waren allemaal even uniek, uren kon hij zich daar mee vermaken en van genieten. 
Toen hij overleden was hebben we deze kaarten gegeven aan de kerk zodat ze die kaarten konden verkopen.. Gelukkig heb ik niet nog een keer een kaart ontvangen van mijn vader via via.. dat zou pas gek zijn.. dan zou ik toch denken dat er een berichtje uit de hemel was gekomen....

Kortom ik ben nu al klaar voor kerst en sinterklaas.. ook oud en nieuw lokt al.. en ach voor je het weet zit ik weer aan het begin van die hele lange zomervakantie die met de jaren steeds korter lijkt te worden..

zaterdag 24 september 2016

Spreuken (2015-06)


Ik spreek beter Spaans
dan welke Nederlander dan ook,
maar slechter Spaans dan
welke Spanjaard dan ook
( Johan Cruijff)

Gedachten wisselen van hoofd
niet van vorm
(Jerzy Lec)

Niet iedereen die denkt
heeft gedachten
( Sirius)

Menigeen wijst een goed idee af
omdat het niet van hem is
( Bunuel)

Men kan met ideeën flirten,
maar met de feiten moet men
trouwen
( S. Lievens)

Acteren is doen alsof terwijl je
doet alsof je niet doet alsof
(Ted Danson)

er is een soort liefde die zo
hevig is, dat jaloersheid geen
kans krijgt
(La Rochefoucauld)

Al opgemerkt dat de beste
acteerpresentaties tijdens de
Oscaruitreiking komen van de
verliezers die de winnaars feliciteren?
( Julia Roberts)

De taak van een regisseur is
eigenlijk een onmogelijke : hij moet een acteur
zo gek ziet te krijgen
dat hij gewoon doet
( Famke Janssen)

De voorbeeldige echtgenoot is knap,
begrijpend, gevoelig, vriendelijk en al lang met
een ander getrouwd.
(Wiet van Broeckhoven)

vrijdag 23 september 2016

juist... soms eerst even nadenken

Soms kom ik op school en bedenk ik ter plekke een les. Ik hou van het onverwachtse maar ook dat lessen aansluiten bij de leerlingen.

Klas twee had vandaag een les waarin ze aan de hand van foto's een toneelstuk moesten maken.

Terwijl de klas binnenkomt bedenk ik me dat het leuk is als ze met een houding aan het werk gaan.  Dus mijn opdracht is dan ook dat ze in tweetallen aan het werk gaan, ze mogen op hun i-pad een foto opzoeken waarop twee personen staan in een houding.

\Dit gaat natuurlijk ingevoerd worden en langzaam zie ik een paar koppen van puber jongetjes van 13 jaar rood kleuren.. dus ik loop er na toe en zie dat de zoek opdracht dus niet echt handig is.. want juist.. houdingen twee personen levert heel veel rode oortjes en oogjes en koppies op..

Ter plekke bedenk ik me dan om maar mijn grootste gruwel uit de kast te halen en zo de opdracht te veranderen dat ze moeten kiezen voor yoga houdingen. Dit is duidelijker en geeft ook meer sjeu denk ik aan het geheel. Dus dat ga ik maar doen met ze.

De leerlingen doen dit braaf, en in twee tallen moeten ze dan hun houding laten zien. Het is geweldig wat eruit komt, ze maken prachtige dingen, en vaak ingewikkelder houdingen dan ik verwacht. Geweldig.

Eerst kijken we naar deze houdingen, daarna gaan ze vanuit die houding een toneelstukje maken.. om uiteindelijk met de hele klas een doorlopende voorstelling te maken vanuit de houdingen.

De eerste twee beginnen in hun houding en verzinnen het begin van het verhaal, ze stoppen in de houding van de volgende tweetal, die dan hun plek innemen en dan het verhaal doorspelen om weer te eindingen in de houdingen van het derde stel en zo gaat het door..Het is prachtig hoe soms verhalen ontstaan, ze improviseren en ik zie de lol ontstaan bij deze kids. Ze lachen zich een breuk.


Ze zijn druk bezig met van alles en als klas genieten ze omdat ze ook nieuwsgierig zijn wat de anderen er van maken.. hoe hun verhaal verloopt.. heerlijk.

Soms heb je van die ingevingen die gaande weg de week steeds meer vorm krijgen en voor je het weet heb je een les waarin de leerlingen werken met social media, met elkaar samenwerken, genieten en dat ze stralen.. het blijft een heerlijke uitdaging het les geven.... al bedacht ik me wel dat ik moet gaan nadenken over hoe ik mijn opdracht formuleer.... dus vanaf nu gaat deze les de geschiedenis in als yogales.

donderdag 22 september 2016

oosterse wijsheden (2014-11)


Geen enkele Boeddha kan je helpen
als je jezelf niet helpt

Ver voorbij de zintuigen, ver voorbij het brein,
daar zit de waarheid in haar grootsheid.

Wie schuld aan de ander geeft
vertraagd hiermee alleen maar zijn eigen groei.

Elk moment scheppen we het volgende

Probeer een ander te benaderen
met contact van hart tot hart.

Laten we iedere avond een lijstje maken
van alle dingen die vandaag
onze dankbaarheid waard zijn.

Oprechte eenvoud is
niet te verbeteren.

Altruïsme begint altijd in een kleine kring
door inzicht groeit het uit naar de wereld.
  
Elke stap vooruit op het pad maakt de valkuil
van de hoogmoed groter

Wees één met wat je doet,
of begin er niet aan.

Geluk of ongeluk,
een les zit overal in

woensdag 21 september 2016

Lex is niet meer

Al jaren zag ik hem altijd liggen bij de bushalte vlak bij mijn huis. Lex, zijn naam wist ik niet, maar hij was er altijd, hij lag daar of in de zon, zat er, de wachters op de bus aaiden hem.

Altijd als ik hem zag zitten daar dacht ik dat hij daar zat te wachten op zijn baasje, die waarschijnlijk naar zijn werk was, of wat dan ook. Elke dag lag de rode kater daar als ik er langs reed.

Lex is zelfs op een speciale site geplaatst op facebook als een van de katten die te vinden zijn bij een bushalte, hij was dus eigenlijk al een plaatselijke beroemdheid.

Deze week reed ik langs de bushalte maar zag geen Lex, dat komt soms voor maar zag er een bak staan met heel veel bloemen. In mijn domme gedachten dacht ik nog dat de bus organisatie wegens hun vaak wat te late ritten voor hun vaste klanten er een bak had neergezet met bloemen, zodat een ieder een bloemetje mee kon nemen. Maar gaande weg de week zag ik dat er toch meer gebeurde. Er werden tekeningen opgehangen, er werd een lampje neergezet.. kortom genoeg om me af te vragen wat er aan de hand was.

Ik ben meestal niet zo van dit soort altaartjes die je ook soms aan de kant van de weg ziet, omdat ik het ongepast vind op de een of andere manier. Maar nieuwsgierig als ik ben, ben ik er gisteravond even gestopt, het was toch al laat en rustig en er kwam voorlopig geen bus.

Tot mijn stomme verbazing was dit een eerbetoon aan de kat Lex die niet meer is.. hoe hij is overleden ik heb geen idee, maar door enig speurwerk is hij overleden als gevolg van een verkeersongeval.. Nu hoop ik maar dat de verkeerslicht die een paar weken geleden plat lag op een zondag, waar werkers hard mee aan het werk waren, door hem is gekomen omdat de bestuurder wilde uitwijken.. Hij is dan wel met een knal en grote boem gegaan.. dat gun ik hem..... maar dat hij niet meer is is duidelijk, ook de vele tekeningen van kinderen, de teksten over Lex geeft wel aan hoe een begrip hij was geworden in Alphen. Erg bijzonder dit.. en als katteliefhebber kan ik het wel waarderen dat men op deze manier even Lex extra in het zonnetje zet..  Ik zal die rode vlek bij de bushalte, en daarmee bedoel ik Lex en geen bloed want dat ligt er niet, missen als ik langs rij in mijn auto. hij hoorde er zo bij.

linkje naar een berichtje in de AD




dinsdag 20 september 2016

Moeders en Zonen

Vanavond met vriend Frans ons theaterseizoen geopend, Het is altijd spannend weer een eerste keer het theater in te gaan en te kijken naar een stuk waarvan je niet wist dat het er was.

Op het eerste gezicht, toen ik de titel las dacht ik dit lijkt me niks, maar aangezien vriend Frans een neus heeft om uit al het aanbod van wat er in het theater speelt, het mooiste en beste te halen, ben ik dus maar afgereisd naar Capelle om met dit stuk te beginnen.

Freek Bartels had ik al een keer life zien spelen en ik vind hem goed als acteur. Daarnaast had ik nog nooit Anne-Wil of Paul life gezien. dus dat was voor mij ook een uitdaging.

Vanaf het begin, toen Anne-wil begon te spelen, hing ik aan haar lippen, ze heeft een speltalent, een acteer talent waar heel veel acteurs en actrices zo veel van kunnen leren. Ze timed precies, ze weet precies op de juiste manier haar teksten te zeggen, haar emoties zijn prachtig om te zien, dat welke acteur je er ook naast zet, ze vallen weg.. Ik heb bijna anderhalf uur aan haar lippen gehangen, zo goed als zij speelt. Nu weet ik weer waarom ik ooit lang geleden gestopt ben met het in theaters spelen.. dat nivo zou ik nooit behalen dus weet ik nu dat het toen der tijd een hele goede beslissing was.

Het stuk speelt zich af in New York, en gaat over het overlijden van de vorige vriend van Cal, de zoon van Katherine, de moeder. Inmiddels heeft Cal een nieuwe vriend Will en die hebben samen een zoontje.

De teksten die over en weer gaan zo prachtig en mooi en soms zo scherp.. heerlijk. De zin die me het meeste raakte toen Will, die 15 jaar jonger is dan Cal, zei over dat hij jaloers is op de, aan aids, overleden vriend van Cal is dat hij nooit die blunders met hem kan maken die je maakt als je jong bent. dat je samen niet daar in kan groeien en van genieten.. dat hij nu de blunders nog wel maakt maar dat Cal daar naar kijkt.. omdat hij die valkuilen al kent.. Prachtig en zo zijn er heel veel mooie zinnen in het toneel stuk.

Ik vind het een stuk die je moet gaan zien, Paul speelt aardig, Freek speelt beter maar Anne- will is een ACTRICE die speelt echt.. prachtig. Ook het jongetje dat de zoon speelt van Cal en Will, doet het leuk, je ziet het plezier dat ze met dat jochie hebben op het toneel.. prachtig.

Kortom ga kijken als hij in de buurt komt het is een stuk om te omarmen en te koesteren en om op verjaardagfeestjes te kunnen zeggen Ik ben naar Moeders en zonen geweest, wat een ervaring ..


maandag 19 september 2016

elke dag verlies ik je opnieuw(flard)

elke dag verlies ik je opnieuw
mijn tante
gevangen in de wereld 
van waarin ze niet meer
weet welke dag het is
vergeten heden
omdat het verleden
steeds meer haar 
gevangen houd
roept elke dag bij het ontwaken
de naam van haar man
die niet meer leeft
elke dag komt 
gaande weg de dag
het besef 
dat hij niet meer is
elke dag opnieuw
verliest ze hem
terwijl ze in tranen
om hem in stilte huilt


zondag 18 september 2016

Remember (film)

Vanavond met Els, Stella en Heleen naar de film Remember geweest een film die gaat over een man die aan het dementeren is maar die ook de oorlog heeft meegemaakt..Wat een prachtige film met een zeer onverwachts einde... ik kan deze film aanraden en hij is niet zo lang maar 95 minuten dus heerlijk.

recensie van de film:
Regie: Atom Egoyan | Cast: Christopher Plummer (Zev Guttman), Martin Landau (Max Rosenbaum), Henry Czerny (Charles Guttman), Dean Norris (John Kurlander), Bruno Ganz (Rudy Kurlander), Jürgen Prochnow (Rudy Kurlander), Peter DaCunha (Tyler), e.a.| Speelduur: 94 minuten | Jaar: 2015
Canadees Christopher Plummer wordt in de late herfst van dit jaar zeventachtig. De acteur begon zijn carrière na de Tweede Wereldoorlog in het theater en verscheen tien jaar later ook voor het eerst op het witte doek. Hij is nog altijd het bekendst van zijn rol als kapitein von Trapp in The Sound of Music uit 1964. Zijn loopbaan als acteur klokt nu bijna zeven decennia. Nog steeds wordt Plummer niet alleen maar gevraagd voor suffe oparollen, getuige zijn Oscarwinnende vertolking van een oude homoseksueel in Beginners naast Ewan McGregor. Plummer is zo’n acteur die acterend het graf in stapt en laten we hopen dat dit nog heel lang gaat duren. Dat zijn rollen nog steeds uitermate onderscheidend en boeiend zijn, bewijst Plummer met zijn hoofdrol in het fijngevoelige oorlogsdrama Remember. Hierin speelt de acteur Zev Guttman, een overlevende van Auschwitz die op zoek gaat naar de kampcommandant die eigenhandig verantwoordelijk was voor het uitroeien van Zevs complete familie.
Remember is het nieuwste project van Atom Egoyan, de Egyptisch-Armeense maker van uitstekende thrillers als Chloe en het in 2013 verschenen moorddrama Devil’s Knot. Dit keer mocht Egoyan met oudjes aan de slag, want naast Plummer zien we een hoogbejaarde Martin Landau die net als Zev in een Joods rusthuis bivakkeert. Landaus personage, Max Rosenbaum, besluit zijn vriend Zev uitvoerig te instrueren in zijn zoektocht naar de oud-SS’er met bloed aan zijn handen. Als aanknopingspunt en houvast heeft de man een handgeschreven brief. Zev lijdt aan een beginnende vorm van dementie en moet voortdurend op de hoogte worden gehouden van zijn eigen plannen. Het thuisfront verschaft hem in de vorm van de aan een rolstoel gebonden Max voor de nodige info, updates en herinneringen. Zev moet op zoek naar een man die luistert naar de naam Rudy Kurlander. Dikke kans dat deze nazi ooit zijn naam heeft veranderd. Bovendien zijn er in de gehele Verenigde Staten meerdere Rudy Kurlanders. Er zit niets anders op voor Zev dan ze allemaal op te zoeken.
De missie van Zev is vreemd genoeg op momenten haast vermakelijk. Het doet sterk denken aan die van Bill Murray in Broken Flowers van Jim Jarmusch, al zijn natuurlijk de aanleiding en de ernst ervan totaal anders. Er blijft een prettige soort spanning hangen om de klus die het oorlogsslachtoffer te klaren heeft. Dit voelt misplaatst aan, omdat het namelijk wel draait om genoegdoening, verzoening met het verleden en simpelweg wraak. Dat het bloedserieus is weet Egoyan te vangen in afzonderlijke episodes. Zo klopt Zev op een gegeven moment aan bij een politieagent ergens in niemandsland. De diender is de zoon van een Rudy Kurlander en denkt dat Zev een maatje uit het Duitse leger van zijn vader was. Het dwepen met nazi-parafernalia en de wetenschap hoe Zev hier zelf tegenover staat zorgt voor bloedstollende momenten. Het vestigt tevens het besef dat Zev ook daadwerkelijk voornemens is zijn plannen tot uitvoering te brengen. Emotioneel intens is ook de scène waarin Zev aan het ziekbed van een krakkemikkige Rudy Kurlander staat. Zou het richten van een pistool tegen de slaap van de patiënt leiden tot een genadeshot, een verlossing uit uitzichtloos lijden of gerechtigheid zijn?
Dat Remember geen eenzijdige exercitie van wraak en verbetenheid is geworden is vooral te danken aan het fijnzinnige spel van Plummer. Hij speelt een man die achterom moet kijken om de laatste jaren van zijn leven door te kunnen komen. Zev twijfelt weliswaar niet aan zijn opdracht, maar wel aan de keuzes die hij in het leven heeft gemaakt. Zijn vergeetachtigheid zou je zowel als een obstakel als een zegen kunnen beschouwen, al blijkt al snel dat het geheugen heel selectief kan zijn. Daar komt bij dat Zev geen nare man is. Niemand behalve Max weet van zijn plannen, maar gedurende zijn intensieve reis kriskras door de VS komt Zev ook vele bijzondere mensen tegen, onder wie een slim, sociaal jongetje in de trein. Plummer laat zien dat zelfs de liefste opa nog kan worden verscheurd door haatgevoelens en spijt. Zev laat een boel achter en zet veel op het spel, waaronder een overbezorgde zoon die alles in het werk stelt om zijn verwarde vader op te sporen.
Egoyans oorlogsdrama excelleert vooral in de finesses en niet in de soms veel te vet aangezette confrontaties. Dat hij flink uit de bocht kan vliegen bewijst de filmmaker in de finale, waarin hij met een joekel van een plottwist komt aanzetten. Deze is overdreven grotesk, maar het valt hem te vergeven door de prachtig uitgedragen emoties die Christopher Plummer op hartverscheurden wijze aan zijn publiek meegeeft.

zaterdag 17 september 2016

Berlijn/30seconden etentje

 Vanavond was het dan weer eens zover, eindelijk zagen we elkaar weer. De mannen van de uit eten groep, de leuke dingen doen groep, de groep die er altijd is als het nodig en niet nodig is.. kortom het was te lang geleden. Niet zo  heel gek, omdat we allemaal wel iets hadden waardoor we soms niet eerder bij elkaar konden komen. Bij ieder van ons waren er zoveel ontwikkelingen gaande of op komst dat we dus alle tijd nodig hadden om bij te praten. Dit deden we uiteraard onder het genot van  een eenvoudig doch smaakvolle maaltijd. 

Dit keer had ik de eer om mijn belofte aan de mannen in te lossen. Rick en Christian waren naar Berlijn geweest en ik had ze een kaart gestuurd waarop ze dus moesten zoeken naar gebouwen etc om zo de prijs te winnen die zou bestaan uit een eenvoudige maaltijd. Ze hadden slechts 2 fout dus het was goed en konden we de maaltijd door laten gaan.

Vriend Frans had ook van alles aan de hand, na zijn ontslag bij het grote warenhuis dat niet meer is, had Frans inmiddels kans op een tijdelijke baan bij een lunchroom, dit zal hij voor dinsdag horen, Is hij gevraagd om voor het roze programma uit de Kast, twee wekelijks een cblog voor te lezen en te schrijven die past bij de titel. Kortom er is veel gaande in de vrienden kring. 

De mannen Christian en Rick die gaan verhuizen, die dus gaan vertrekken uit het mooie Leiderdorp en dus ineens wat verder weg gaan maar wat een prachtige plek en huis hebben ze gevonden. 

Kortom het was een avond waarin we heerlijk hebben bijgepraat en weer eens genoten hebben van elkaars gezelschap. We hebben het spel 30 seconden niet kunnen spelen maar dat was ook prima, omdat we het gewoon zo goed hadden samen.

De tafel had ik aangekleed met spiegels als placemat, met daarbij van een ieder een beeldje met daarop hun hoofd, en ik had een virtual reality briller als menu kaart gemaakt. 


 De amuse bestond uit drie kleine salades, eentje van kikkererwten, eentje met quiona en eentje met couscous.
 Het voorgerecht bestond uit een kopje uiensoep met brood en smeersels

 Het hoofdgerecht bestond uit een gevulde courgette met salade met meloen en blauwe bessen met geitenkaas en een hartje van rijst met doperwten.
 het toetje bestond uit een stukje chocoladetaart met ijs en slagroom en aarbeien
helaas is deze foto mislukt

Het was zoals te verwachten was weer een heerlijke avond samen, ik heb genoten


vrijdag 16 september 2016

vandaag zing ik geen lied (flard)

vandaag zing ik geen lied
 het is niet 
dat ik geen woorden heb
dat ik geen melodie
 kan vinden
het is omdat ik 
van binnen
vandaag even niet
stralen kan
geluisterd naar de 
stilte die is ontstaan
nadat de leegte
in mijn leven kwam
vandaag zing ik 
geen lied
omdat  ik
heel diep 
van binnen
jou nog
elke dag
mis

donderdag 15 september 2016

The Danisch girl (film)


 Ergens lang geleden zag ik een trailer voor de film The Danisch girl in het filmhuis. ik dacht meteen die wil ik gaan zien. Helaas kon ik niet op de dagen dat hij werd gedraaid dus dan bestel ik hem maar. Ik had hem besteld, de film kwam, maar ja er waren nog zoveel films die ik wilde zien dat hij ergens verdween onder de stapel.. niet meer aan gedacht totdat vrienden van mij vertelden dat ze deze film hadden gezien en hij zo mooi was. 
Bij mij begon toen ook inderdaad iets van .. wacht eens even.. ik moet hem gaan zien, en dus ik ben de film in gedoken en wat een prachtige film is dit.. ik heb ademloos zitten te kijken. Voor mij kwam het niet als een schok maar wel als even okey. dit is dus een waar gebeurt verhaal.. over de eerste transgender die inderdaad een geslachtsverandering heeft ondergaan.. Maar ook de liefde van zijn vrouw dit begint als een soort van ik ga er in mee, maar ook haar worsteling met het feit dat haar man een vrouw wil zijn/is.. prachtige film een aanrader in ieder geval.
Voor meer info over de schilder Lili Elbe verwijs ik hierbij naar de site op Wikipedia





Recensie van de film:
Regie: Tom Hooper | Cast: Eddie Redmayne (Einar Wegener/Lili Elbe), Alicia Vikander (Gerda Wegener), Amber Heard (Ulla), Ben Whishaw (Henrik), e.a. | Speelduur: 120 minuten | Jaar: 2015
Voor The Danish Girl bedient Tom Hooper zich van dezelfde formule als voor zijn succesverhaal The King's Speech: neem een op feiten berustend relaas over het leven van een met lichamelijke tekortkomingen behept en daardoor beschimpt persoon, plaats het in een fabuleus aangeklede setting en laat de hoofdrollen vertolkt worden door enkele van de beste acteurs van dit moment. Oscar-buzz verzekerd. Dat The Danish Girl zich in het op handen zijnde prijzencircus onder de gedoodverfde kanshebbers zal bevinden, zal inderdaad niet als verrassing komen, want hoofdrolspelers Eddie Redmayne en Alicia Vikander blijken eens te meer op het toppunt van hun kunnen. Ondanks hun uitstekende prestaties schiet Hoopers nieuwste op het dramatische vlak echter helaas tekort.
The Danish Girl opent in 1926, waarin we kunstenaarskoppel Einar en Gerda Wegener in een schijnbaar gelukkig huwelijk zien. Einar viert triomfen met zijn werk, Gerda wat minder met het hare. Wanneer Gerda haar man in vrouwenkleding tooit wegens afwezigheid van een model, is dat het begin van een omwenteling in hun levens. Einar voelt zich namelijk opvallend gemakkelijk als vrouw. Als het paar vervolgens als spel een verklede Einar op een feest introduceert als diens nicht Lili, is het hek van de dam en begint Einars lange weg naar de geslachtsverandering die hij onbewust altijd al begeerde. Hij is Einar niet, maar “hij” is Lili en Lili wenst niet langer verkleed als Einar te leven. Gerda gaat met opvallend veel acceptatie mee, mede gestimuleerd door het onverwachte succes dat zij nu boekt met portretten van Lili. Die acceptatie houdt de hele film stand, hoewel de kijker al snel inziet dat dit huwelijk realistisch gezien niet lang houdbaar kan zijn. Lili's identiteitsvorming neemt al snel dusdanig obsessieve vormen aan dat het een raadsel is dat Gerda het bij haar uithoudt. De status van de echte Gerda Wegener als openlijk lesbisch had een goede verklaring kunnen vormen, maar wordt hier genegeerd, evenals de onvermijdelijke scheiding van het historische duo. De film is namelijk geen historisch portret, maar een adaptatie van een succesroman.
Auteur David Ebershoff baseerde zich op de geschiedenis van de beroemde Deense kunstenaar en transgender Einar Wegener, maar nam in zijn werk dikwijls een loopje met de feiten voor de gebruikelijke dramatische doeleinden. De film neemt die aanpassingen klakkeloos over, dus een verantwoorde biopic over Wegener kan hij niet genoemd worden. The Danish Girl placht desondanks een lans te breken voor de transgendergemeenschap, zoals Brokeback Mountain dat een decennium geleden voor homoseksuelen deed. Het inhaken op dergelijke controversiële thema's is immers altijd goed om in de spotlichten van de Oscars te raken. Aan historische onjuistheid zal de LGBT-gemeenschap zich niet zozeer storen, sympathieke publiciteit is altijd mooi meegenomen. De mate van sympathie die The Danish Girl voor Wegeners situatie aan de dag legt, moet echter met een korrel zout genomen worden, want zijn drang naar een radicale identiteitsverandering gaat met – zeker voor die tijd – opvallend weinig sociale tegenwerking gepaard. Dat conflicteert toch wel een beetje met die honderden jaren onbegrip en vervolging waarmee transgenders zich geconfronteerd zagen, en vaak ook nu nog zien. Een scène met starre dokters die Lili als geestesziek willen laten opnemen mikt meer op de lach dan dat het de harde realiteit eerbiedigt. Een afranseling door seksistische bullebakken op straat, dat is nog het ergst wat Lili te verduren krijgt.
Wat overblijft is een lang uitgesponnen melodrama waarin Lili worstelt met haar identiteit en Gerda getrouw aan haar zijde blijft. Hierbij vloeien vooral veel tranen over hun misère, maar emotioneel beklijven doet het niet. Aan de acteurs ligt het niet, dus moeten we verhaal halen bij regisseur en scenarist, die er niet in slagen het drama van het juiste gewicht te voorzien om het ook emotioneel meeslepend te maken. Lili's levensverhaal komt niet over als dat van een gekwelde ziel op zoek naar lichamelijke verlossing, maar als van een egoïste wier obsessie het huwelijksleven van haar overdadig begripvolle vrouw sloopt. Toch moet gezegd worden dat Redmayne en Vikander hun uiterste best doen The Danish Girl naar een hoger plan te tillen. Dankzij hun chemie en voortreffelijke spel weet de film toch de aandacht vast te houden. Redmayne is uitmuntend in zijn weergave van onderhuids lichamelijke spanning rond zijn anderszijn, terwijl Vikander prima tegengas geeft als de inmiddels succesvolle vrouw die haar echtgenoot in al het leed terzijde wil staan, ook als dat haar eigen leven benadeelt. Oscarnominaties voor allebei zouden geheel terecht zijn.
Ook de afdeling design verdient een pluim, want de film oogt fantastisch. Blikvanger daarbij vormen de idyllische shots van Deense landschappen en stadsgezichten, die niet toevallig veel weg hebben van de schilderkunst van Wegener zelf. Dat is een goede zet, want Wegener de kunstenaar wordt al snel door Lili naar de achtergrond gedrukt. Desondanks kan ook de aankleding niet verhullen dat The Danish Girl zich hoofdzakelijk bedient van hol melodrama, gecamoufleerd door geweldige acteurs. Maar toch zal niemand een verliezer blijken. De toeschouwer wordt uitstekend acteerwerk voorgeschoteld, de transgenders krijgen een cinematische representatie die begrip voor hun zaak op zal wekken bij een groot publiek en de producenten zullen vast de nodige lof oogsten bij het aankomende prijzencircus.

woensdag 14 september 2016

Poldersport. met de isk

Na maandag het offerfeest te hebben gehad, waarbij heel veel leerlingen van de ISK, omdat ze moslim zijn niet aanwezig waren, hadden we vandaag een poldersportdag bij de boer.

Ik heb het geluk dat mijn woensdag bestaat uit 1 lesuur en dat ik 2 b uren heb, gevolg dat ik dus vaak om 10.00 klaar ben. Het voordeel is ook dat ik dus nu veel gemakkelijker een keer vrij kan krijgen omdat ik zo weinig les heb en er dus bijna geen uitval is dan. Kortom alles is perfect ik kon me met de poldersport vandaag.

De gasten van de Isk zijn geweldig, dit jaar hebben we prachtige kinderen binnen. Ze zijn bijzonder. Een grote groep AMa-ers zijn binnen, wat wel bijzonder is, omdat deze jongens dus alles zelf moeten doen, eten koken, kleren kopen etc. Ze hebben veel te doen, maar het is lastig voor ze, naast het verwerken van hun trauma, nu ook nog Nederlands leren en Nederland leren kennen, kortom het is voor ze hard werken en het gevoel dat ze hebben dat niemand ze graag ziet. 

Ik dwing ze altijd om bij binnenkomst in het lokaal en ook bij het verlaten van het lokaal mij een hand te geven, daarnaast ook op school als ik ze zie, als ze langs mijn lokaal lopen. Altijd maak ik een praatje met ze, en in de lessen heb ik veel lol met ze. Dit zorgt er oa voor dat ze ook met mij geintjes uithalen maar ook dat ze opener gaan worden. Waar ze vorig jaar zo tegen lichamelijk contact waren komen ze nu losser en worden ze opener. Ze genieten er zichtbaar van dat zie je.


Het was zoals te verwachten een prachtige dag met zulke mooie en lieve kinderen, helaas kan ik geen foto's plaatsen van deze gasten, dat doe ik niet in verband met hun privicy, al weet ik dat ze zelf foto's plaatsen op facebook, ik vind het niet hier kunnen.

Maar er zijn plaatjes van fotos gemaakt geloof me echt genieten.

en het is heerlijk met die gasten, ze genieten en doen mee met alles
zeker over de zeepbaan gaan, en ik zie ze open worden, ik zie ze genieten en stralen.. heerlijk.
 


dinsdag 13 september 2016

loodgieter???

Zoals zo vaak denk ik dat ik heel veel kan... ik heb altijd de gedachte dat ik alles kan totdat het tegendeel bewezen is. Dus eigenlijk is dit een geweldige positieve gedachte en dat werkt ook heel goed.

Zo ook afgelopen week, mijn sproeikop aan mijn kraan in de badkamer van de wasbak was stuk, deze had al jaren goede dienst gedaan maar helaas hij deed het niet meer. 

Zoals ik mezelf ken, bedenk ik dan eerst hoe ga ik dit oplossen, maar ja met diverse pogingen om het toch weer in elkaar te zetten, wat niet lukte besloot ik om maar eens naar de bouwmarkt te gaan. 

Daar aangekomen ga ik vol goede moet naar binnen en al bij een eerste aanblik in het gangpad van kranen en andere hulpstukken voor de badkamer, zakt de moet mij in de schoenen. Ik kijk rond als een kind die dacht in een snoepwinkel te komen maar ineens beland is in een zaak met kleding voor grote maten. Ik raak compleet van slag.. zie wel wat ik zoek maar de maten kloppen niet. Ik kan er niets mee.

Kortom ik loop wat gefrustreerd rond, wat technische blikken werpen op dingen die ik niet begrijp.. zucht een paar keer, werp wanhopige ogen in het rond, in de hoop dat iemand dit begrijpt, ik lach wat lief en kijk dom... met als gevolg dat ik met een dom kettinkje de zaak verlaat die ik ook nog nodig had maar daar ging ik niet voor. ik ging voor een nieuwe kop op mijn kraan zodat het water er uit straalt en niet uit spettert. Helaas missie mislukt dus...

Kortom de volgende dag nadat ik goed had gekeken bij mijn kraan wat de maat was, naar een andere bouwmarkt.. Daar loop ik nu wat zelfverzekerder rond, en kom aan bij afdeling kranen etc.. En ja hoor daar zie ik wat ik zoek, een slangetje met daarbij een sproeikop, de maat lijkt me ook ideaal dus ik neem hem maar mee. Bij de kassa vraagt de dame nog lief of ik de bon wil.. ik zeg eerst nee. maar ze ziet al aan mijn blik dat ik het toch niet begrijp en waarschijnlijk toch terug kom met de slangetje met sproeikop dat ze met klem zegt... weet u het zeker.. u mag niet ruilen als het niet past... dus als ik u was.... en ze zwijgt heel dapper met een zeer betekenisvolle blik. Ik ben blij dat ik in de gamma sta en niet op de wallen.. dan zou ik deze blik heel anders kunnen interpreteren.. niet dat het enig effect op mij heeft zon blik maar toch.

Dus ik toch met enige twijfel naar huis, meteen het nieuw gekochte slangetje met sproeikop uitgepakt, en gepast.. juist het past niet.. kortom ik terug naar de Gamma, waar ik uitleg dat hij niet past en gelukkig, wat ben je een rijk mens als je inmiddels bijna 20 jaar les geeft aan pubers die bijna allemaal of de verzorging in gaan, of de techniek, er stond een oud leerling. Ik leg het hele verhaal uit, hij kijkt, zegt dan ik loop wel even mee, nadat ik mijn kassabon had gekregen voor het retour van het fout gekochte slangetje met sproeikop en hij pakt zonder schroom een prachtige sproeikop zonder slangetje en zegt die moet passen..

Ik helemaal blij, ik dus naar huis en passen.. en juist het past niet.. dus weer terug.. ik kom aan bij de kassa, besef wel dat het iedere keer ongeveer 15 minuten rijden is... en loop naar mijn oud leerling met de opmerking dat hij niet past omdat de schroefdraad van de kraan aan de buitenkant zit en dus ook bij deze sproeikop.. dus het kan niet.. waarop hij me aankijkt en begint te lachen.. hij pakt de sproeikop en draait een stukje eraf blijkt dit een sproeikop te zijn waar je dus zowel een kraan met de draad aan de buitenkant als aan de binnenkant kan draaien..kortom ik terug naar huis en ja hoor hij past.
Loodgieter zijn is echt niet zo gemakkelijk als het lijkt.

maandag 12 september 2016

typetjes spelen

+
elk jaar weer is het een feestje om deze les te mogen geven,
de typetjes les.

De leerlingen van de eerste klassen leren bij mij meteen wat het is om te spelen. Ik hou ervan ze uit te dagen en meteen de podium angst weg te nemen. Dus de eerste opdracht is dan ook een Solo voorstelling. Je ziet meteen dat de kinderen dit wel lastig vinden, of eng vinden, maar ze genieten zichtbaar, zeker omdat ik aan het einde van de les zeg dat dit het aller moeilijkste is wat  ze moeten doen bij drama.. gevolg de kinderen ontspannen en  krijgen meteen zin in drama.

De tweede les is een les waarin ik Tablo uitleg, een foto van mensen in beweging, in deze les leren ze ook de term vergroten, ook slowmotion, met natuurlijk meteen een hardloop wedstrijd op het plein in slowmotion, dit om de leerlingen te leren dat ze gezien worden maar ook hun lef te vergroten.

De derde les leer ik ze altijd de vier typetjes, de buitenkant van hoe een rol te maken. .Geweldige les is dit, ik lach me altijd suf met die gasten, mede omdat ik natuurlijk daarin de rollen speel die ze dan zien die je kan maken vanuit een koptype, vanuit een borsttype, vanuit een buiktype en vanuit een konttype. Natuurlijk vertel ik bij al deze rollen een klein verhaaltje, zoals bij de konttypes dat het vroeger in was om een hele dikke kont te hebben, zodat vrouwen zelfs kussentjes onder hun jurk droegen om een te doen alsof ze een dikkere kont hadden, zo ook over de borsttypes die je natuurlijk altijd bij de sportscholen ziet. Ik speel  deze rollen dan ook voor ze met als gevolg dat de kinderen slap van het lachen op de grond liggen en het zo leuk vinden.. ze genieten dan zichtbaar.

Daarnaast leer ik ze ook hoe ze moeten toneelspelen, hoe ze op elkaar moeten reageren, maar ook meteen leer ik ze dat ze moeten doorspelen.

De setting is altijd heel gemakkelijk, omdat we toch net na de vakantie zitten, gaan ze dus een kamer boeken in een hotel.. Ze spelen hun rol en passen hun stem aan.. het is geweldig dit, ik kom vaak niet meer bij van de lach en de leerlingen ook..  je ziet de talenten ontstaan, je ziet ze loskomen en ze krijgen spellef.. ze komen los en ik zie dat ze genieten. 

Deze les met het maken van typetjes is voor mij altijd een feestje mede omdat ik zie dat ze genieten maar ook dat ze dus van het vak gaan houden. Zeker onze leerlingen hebben er belang bij dat ze ontdekken dat  ze veel kunnen.. en dat doen ze.


zondag 11 september 2016

Eindeloos



Zaterdag avond uit eten geweest met de eetgroep, het was lang geleden dat we uit eten waren geweest, maar ja werk, vakanties en noem maar op wat er zoal tussen komt zorgden er voor dat we nu pas weer eens lekker konden eten en bij praten.

Dit keer was eindeloos aan de beurt in Poeldijk. Ik kende het restaurant niet maar moet zeggen ik ben aangenaam verrast. Ik kende wel van een restaurant dat je daar kleine hapjes kan bestellen die dan worden geserveerd, maar had het nog nooit in het westland gezien. Het leuke van dit concept is dat ze genoeg hebben, en de hapjes zijn klein, dus je kan heerlijk en met gemak wat meer bestellen dan je denkt. Het is wel aan te raden om niet teveel friet en brood te bestellen, dit vult altijd enorm en dus is het zo jammer dat je daardoor niet alle lekkere gerechten kan proeven. Ik heb als vegetariër het geluk dat mijn kaart nooit zo uitgebreid is dus ik kon alle heerlijkheden proeven en proberen. Het was heerlijk om te eten. 
Met name de championene ragout vond ik heerlijk en bijzonder.. ook de toetjes zijn er geweldig en zo grappig geserveerd. niet teveel maar net een lekker hapje.. met de smaak naar meer.

Natuurlijk hebben we heerlijk zitten bij te praten met elkaar over de afgelopen maanden wat een ieder zoal bezig hield, maar ook wat een ieder heeft gedaan, het was zoals altijd een avond die omvloog met heerlijk eten, goed gezelschap en een nieuwe manier ontdekt dat je aan je vrienden kan laten weten dat ze je nog moeten betalen.. geweldige app. namelijk de Tikki, hij is van de ABN maar je kan hem altijd gebruiken als je dat wil.. en het is handig je stuurt diegene die jou iets moet betalen, als hij ook Tikkie heeft, een appje en dan krijgt diegene meteen het bedrag en een linkje zodat hij het zo kan betalen.. geweldig en het kost niets. wat wil je nog meer. Een geweldig app mede omdat je dan niet meer nog steeds appjes moet sturen, dit doet het heel simpel
Een aanrader, net als het restaurant.. 

Omdat ik wat vroeg was, heb ik nog snel even wat foto's gemaakt van de kleine mannetjes.. die hier onder ook staan







zaterdag 10 september 2016

vogeltje

Afgelopen week een les gedraaid met de isk klassen, ik wilde ze leren spelen op het podium. Dit is vaak voor hun een moeilijke opgave dus dan bedenk ik een spelvorm waarin ze het wel durven en kunnen.

Dit keer heb ik gekozen voor het park. Op mijn podium bouw ik dan een park. Ik zet daar een bankje neer, ik maak een vijvertje, door middel van een doek op de grond en zet er voor de sier een knuffeleendje in. Ik maak een standbeeld van Prinses Beatrix, en vertel dat de blokken op het podium bomen zijn. Gevolg.. het is een park.

Ik vertel ze dan ook dat ze een ontmoeting hebben in het park. Ze gaan dus in eerste instantie gewoon praten met elkaar. Dit is voor mij een manier om ze te leren hoe ze contact kunnen maken, om te leren om met mensen te praten, maar ook om te ontdekken hoe ver hun Nederlands inmiddels is.

Soms komen ze niet ver en blijven ze hangen in hoe gaat het. maar dat is niet erg. dan leer ik ze hoe ze een gesprek verder kunnen voeren.

Als iedereen dit gedaan heeft, en we hebben gelukkig maar kleine klassen nog, dan doe ik het gesprek over het vogeltje. Ik vertel ze dan dat ze een vogel op hun schouder hebben, dit is vaak even erg wennen, want dat kan niet. toch ontdekken ze dat het wel kan en ze ontdekken ook dat ze meer vogels kennen dan ze weten. Het bijzondere is dat ze soms vogels nemen als een zwaan, een grote witte uil etc.. geweldig. De meesten kiezen voor een papagaai omdat ze die kennen.

Ze spelen dan dat ze elkaar ontmoeten in het park en hun gesprek gaat dan over de vogels.. wat meteen het gevolg heeft dat de leerlingen helemaal loskomen. ze hebben een onderwerp en ik wil dan dat ze ook de vogel iets kunnen laten doen.. Ik open meestal het spel door met mijn zebravinkje op te komen die kilroy heet, maar die alles kan,. incluis een salto met dubbele schroef.. dat laat ik dan ook gebeuren, ik volg dit met mijn hoofd en natuurlijk beland kilroy met zijn koppie in het zand.. en klapt dubbel. nekje gebroken. Dus ik speel in een hele korte scene het hele proces van rouwverwerking voor ze. maar ook de humor die er bij komt kijken. Ik speel dit dan met een andere leerling en die komt niet meer bij, naast mij..

Nadat ik dit heb gespeeld mogen zij, en het is altijd raak, ze willen meteen, ze hebben er zin in, ik ze de ontwikkeling van ze.. ik merk dat ze groeien en genieten en steeds gekker dingen bedenken. Een specht die denkt dat hun oor een boom is en dus daarin zit te kloppen, een zwaan die ineens gaat poepen op hun rug, gevolg het moet schoon gemaakt worden.  De uil die met een ketting aan zijn poot vast zit aan een schouder, maar die ineens rondjes gaat vliegen rond de nek. gevolg dat diegene speelt dat hij bijna stikt.. kortom ik lach me slap met deze gasten en zij met mij.

vrijdag 9 september 2016

Wat een weekje






Wat een weekje, en dan met name met keuzes maken. Zoveel geweldige leuke programma's op tv en dan moet ik kiezen?.... En dat kan ik dus niet. Dus neem ik heel veel op... Waar ik eigenlijk geen tijd voor heb om te bekijken maar wat ik wel wil zien. 

Het begint al op zaterdag.
De Jopie Parlevlietshow.
Het is een heerlijk luchtig programma en aangezien ik fan ben van Richard Groenendijk, wil ik dit wel zien. Daarnaast, heel fout.. ushi en THE Family. Geweldig steeds weer. Daarnaast THE mysteries of Laura, Rizzoli and Isles, twee keer en ach... Op aanraden van een vriendin ook zullen we een spelletje doen.  Allemaal leuk maar zoveel op 1 avond.

De zondag.
Heel Holland bakt, okey ik mis Martine maar wil het wel zien, de nieuwe serie Vlucht Hs13, geweldig begin, oud leerling Sven speelt er ook in, dus dat wil ik zien. Maar ook Roots, natuurlijk eerder gezien, heel kang geleden maar toch wil ik hem zien. Je kijkt nu toch met andere ogen, en nog steeds actueel,


De maandag.
Gelukkig niet veel op de tv, dus veel opgenomen dingen kunnen kijken.

De dinsdag 
Gelukkig alleen maar Kan niet waar zijn, rust in de tent. Nu vergeet ik even voor het gemak het journaal wat ik volg en ook Masterchef, maar een rustige dag.

De woensdag 
Nieuwe serie op net 5 THE Shannara chronikels... Prachtige serie genieten gewoon.
Maar wel weer twee afleveringen op 1 avond.... En ook Smaakt naar meer en tussen kunst and kitch.... Jeroen in California, ook zo geweldig om te zien mede omdat het zulke leuke gasten zijn.  Gevolg weer te veel te zien

De donderdag 
Ach nu we toch bezig zijn met bakken dan ook maar ja ik wil een taart. Natuurlijk volg ik ook Ajouad: Kaaskop of mocro|? geweldige dingen om te zien, zeker Ajouad omdat het soms zo kwetsbaar is wat hij laat zien.

De vrijdag 
Twee voor twaalf, heerlijk mijn kennis testen, daarnaast een nieuwe serie Rectify, heerlijk.

En dan komt volgende week ook nog Sophie in de kreukels de versie over de mannen... Kortom ik kom tijd te kort