zaterdag 31 oktober 2015

hoe het ooit begon ( de eerste bundel)


eens heel lang geleden, ik woonde toen nog in de stad Groningen, ontdekte ik dat ik erg graag zat te schrijven. ik schreef toen nog liedjes die ik zong bij mijn gitaar, ik schreef toen nog in mijn ogen gedichten, op een oude typemachine, ik weet nog dat hij oranje was. Zon ding wat je met je mee kon dragen, waar je nog met tipp ex papiertjes de fouten die je had gemaakt corrigeerde, later deed je dat met correctie lint. Ik weet nog de hele toestand die je had om dat lint te vervangen. Heb er avonden op zitten te werken, al de ontstane teksten zijn in een map beland, ik schreef toen ook al wat korte verhalen maar acht die waren niet erg boeiend vond ik..

Meestal schreef ik als ik ongelukkig was, de teksten kwamen dan vanzelf, ik hoefde er niet eens over na te denken ze waren er.
Ik was toen rond de 20 jaar, driftig opzoek naar mezelf, wat ik wilde en vooral naar liefde en hoe mijn toekomst er uit zou moeten zien.

In die tijd was ik ook al bezig in het theater, ik trok door Nederland waar ik theater maakte, waar ik speelde in diverse producties. Uiteindelijk met de groep Hutspot een groot tournee gemaakt door Nederland, Belgie en Frankrijk. Het was erg leuk die tijd. Theater bleef me altijd trekken en mij boeien.

Op een gegeven moment ben ik alleen maar gaan regisseren,  mijn vriendje voor heel lang maar niet voor altijd, vond mijn schrijven maar niets, hij was bezig met zijn studie Nederlands en vond wat ik schreef niets. Dit kwam dus ook stil te liggen helaas, ik schreef niet meer, ik dacht dat ik gelukkig was met de liefde en met mijn theaterwerk.

Uiteindelijk kreeg ik een baan in de woonplaats waar ik nu woon, de liefde voor heel lang maar niet voor altijd, verdween en ineens had ik tijd over. Ik ben op een middag gaan zitten, inmiddels had ik al een computer en kon daar heerlijk op werken. We hadden toen nog van die harde floppys, ik zetten mijn vingers op het toetsenbord en voor ik het wist stonden er ineens 50 gedachten spinsels van gevoel en gedachten, er leek een sleutel te zijn omgedraaid van een kast waarin ik 10 jaar lang alles heb opgeslagen, dat moest er uit. Ik bedacht, terwijl ik zat te schrijven dat het geen gedichten waren maar flarden. Deze heb ik dus zo genoemd.

In die tijd ben ik ook begonnen met een website, maar ik durfde nog niet mijn flarden daar te plaatsen, dus die zaten in een verborgen hoekje op de website. Af en toe mocht iemand daar een blik opwerpen, die kreeg dan de link naar dit hoekje. De reacties waren steeds meer dan positief, dus ja dan maar er mee door gaan.
Alle vroeger flarden die ik ooit had geschreven heb ik op een gegeven moment zitten over typen, ze opgeslagen, juist op die oude hard floppys, en bewaard.

Na een tijdje ben ik gaan schrijven op diverse sites waar men gedichten neerzette, in het begin moesten de meeste mensen erg wennen aan mijn stijl, dit omdat het toch wel anders was dan men gewend was. Men wilde alleen maar verborgen teksten en ik was heel duidelijk en rechtstreeks. Al gaande de weg ging mijn mijn werk steeds meer waarderen.

Op een dag kwam ik een site tegen waarop je in eigen beheer een bundel kon uitgeven, Ik ben soms impulsief en heb dat dus gedaan. De eerste bundel zag het licht.. .met de toepasselijke titel: "Doe jij het licht uit?"   Natuurlijk moest deze bundel in het zwart, en het plaatje op de voorkant was een soort van parkje waar een lantaren brand, als je die uit zou doen dan was het dus donker op de voorkant. 

Omdat ik erg onzeker was, en toch wel opzag tegen de reacties heb ik hem uitgeven onder een pseudoniem, Bishnu. Dit was de naam van een oud leerling waar ik heel veel respect voor had, maar ook dat waar zijn naam voor stond.

Uiteindelijk toen mijn eerste bundel het licht zag, heb ik ten eerste natuurlijk een aantal bundels uitgedeeld aan mensen die mij dierbaar zijn. Zo heb ik ook een bundel opgestuurd naar dat vriendje voor heel lang, maar niet voor altijd, mede omdat ik wist dat hij ooit een boek wilde schrijven en omdat hij mijn flarden niets vond. Ik wilde hem laten weten dat ik mijn droom ben gaan volgen en hoopte dat hij daardoor zelf ook zijn droom ging waar maken.


De eerste bundel is erg goed ontvangen en verkoopt nog steeds. Het is wel de dunste bundel die ik ooit heb gemaakt, maar ik ben er trots op, hij was niet gecorrigeerd, omdat ik dat niet goed kon met mijn dyslectie  en mijn tl. 

Naar aanleiding van de eerste bundel kwam een vraag naar een speciale uitgave van een bundel over dementie.. daar gaat een andere blog later  verder over

Voor meer info over mijn eerste boek
volg link


als je heel zachtjes welterusten zegt
 als je heel zachtjes 
welterusten zegt
mijn oren
streelt met 
de zachtheid 
van liefde in
je stem
dan pas kan 
ik gaan slapen
omdat jij 
heel zacht
"slaap zacht
mijn lief
ik ben blij 
dat je bij 
mij bent
zegt

kus voorzichtig de regenboog

als je even 
omhoog kijkt
de regen
valt zachtjes op je neer
kijk dan naar
het einde van 
de regenboog
leg daar
heel zachtjes  
je hoofd neer
vorm dan je lippen
heel zacht 
heel teer
leg daar
het allerliefste kusje
voor mij neer

drie keer het rondje met het bord

drie keer
het rondje 
door het huis
waar heb ik
het bord gelaten
dat altijd stond
bij ons thuis
ze loopt maar
te dwalen
door haar huis
ze zoekt zich lens
het bord 
is verdwenen
waar is het nou
terwijl ze
loopt te zoeken
door het hele huis
blijkt het bord
in haar hand
gevangen 
het bord 
van haar thuis

vrijdag 30 oktober 2015

ja weekeinde


Natuurlijk is de vrijdag een dag waar ik elke week weer naar uitkijk. Ik verheug me er op, mede omdat ik weet dat na de lange vrijdag de heerlijke zaterdag en zondag komen, en dat na het weekeinde een hele nieuwe week open ligt.. heerlijk.

Vandaag lekker gedraaid, leuke klassen gehad en leerlingen die ademloos hebben zitten te luisteren naar mijn verhaal over Auschwitz, dit vind ik zo belangrijk voor ze, dat ze dit horen, maar ook dat je ziet dat het met hun iets doet. Dat maakt het voor mij ook belangrijk. Voor de vakantie had ik met een klas een hele discussie over de vluchtelingen, ze waren bang, wat logisch was, maar ook zaten ze er mee dat zei niet goed wisten wat ze er mee moesten. Ze begrepen het ook niet helemaal waarom ze hier kwamen, De foto's van vluchtelingen met tassen vol met eten terwijl de buurman zijn eten bij de voedselbank moet halen, noem maar op, als die dingen zorgden voor veel onrust en onwetendheid.  door mijn verhalen te vertellen over Auschwitz, tevens de gruwelen die dokter Mengelen daar heeft uitgehaald,  na het verhaal te vertellen over dat de link met dat wat in Syrië gebeurt niet zo moeilijk is te leggen. te vertellen over mannen die met hun benen aan elkaar aan de trekhaak worden gebonden en dat ze dan door straten rijden en wachten tot die man overleden is,  de bekende onthoofdingen, de verbrandingen en noem maar op... Al die dingen heb ik ze ook verteld, na mijn verhaal over het vernietigingskamp waar ik was. Ze waren stil, en ik zag dat er iets gebeurde, ineens draaide ze om van gedachten, ze begrepen het dat dit niet mag en niet kan. Ze waren het met mij eens dat we dit moeten voorkomen en een aantal zijn inmiddels aardig voor de vluchtelingen in Alphen die inmiddels al met 800 man zijn aangekomen.

Na mijn laatste les, ik heb met mijn isk klas eerst lekker thee gedronken en daarna gingen we aan de slag met een stukje spelen over Halloween.. erg gaaf in ieder geval.  Daarna moest ik nog snel even wat boodschappen doen bij de aldi. 
Terwijl ik wat haast heb, ik moet met mijn auto naar de garage voor de winterbanden, lopen er twee vrouwen uitgebreid voor mij en ik kan er bijna niet langs, Dus ik zeg heel aardig Pardon, een van de vrouwen gaat aan de kant, en zegt als ik er langs ben, Je had er met gemak langs gekund, ik ben afgevallen... Ik vind dit zon vissen naar complimenten opmerking, dat ik maar gereageerd heb met de opmerking : "Mevrouw dat zijn uw woorden" daarbij heel betekenis vol gekeken en verder niets gezegd. Het was ineens heel stil.. aan de ander kant van het schap....  Soms ben ik te ad rem ik weet het, is misschien ook wel mijn charme

Daarna lekker naar huis, de auto laten doen en heerlijk niets meer doen vandaag 
genieten van de rust die er is



donderdag 29 oktober 2015

toch bij aan het komen


soms zijn er van die dagen waarvan je weet, dit gaat hem niet worden
Vandaag was al zon dag, eigenlijk al de hele week. Verkoudheid die maar niet door wil breken
met als gevolg dat je dus steeds tegen jezelf aanloopt, daarnaast is het ook nog zo dat ik behoorlijk aan het bijkomen ben van de vakantie. Het was een mooie maar ook indrukwekkende maar ook emotionele vakantie op de een of andere manier.


In mijn lessen bij de tweede klassen vertel ik over Auschwitz momenteel en dat wat zich daar heeft afgespeeld, de leerlingen zijn muisstil en luisteren aandachtig. Aan het eind vraag ik aan ze of ze het leuk zouden vinden om de foto's te zien van Auschwitz die ik gemaakt heb, en alle leerlingen in die klas willen dat graag, ze zijn echt geinteresseerd en heel erg nieuwsgierig. dat gaat dus volgende week gebeuren.

Daarnaast een paar conflicten met leerlingen die gewoon door een stuk onzekerheid niet goed weten hoe ze nu verder moeten. Ze willen graag wat anders maar ergens zijn ze zo bang voor wat er komen gaat, dat ze dit toch af gaan reageren. Heel bijzonder dit ook voor mij.
Ik heb dat niet vaak, maar ik merk dat ze tegen zich zelf aan het boksen zijn, en dus moet er ook rust gevonden worden om ze daar de ruimte voor te geven. Het komt.

Tevens druk met het maken van de e-book van de bundel en die is bijna klaar, hij gaat mooi worden dus ik hoop dat hij deze week on line gaat komen, zodat hij ook dan kan worden besteld.
Meer nieuws van het front, de website ben ik aan het opbouwen en het gaat snel, op een paar dingen moet ik wachten, zoals dat ik een ander lettertype kan toepassen en invoegen en nog wat gedoe met de juiste maat van de foto's dus dat is ook de goede weg op te gaan, ik hoop zo rond december hem up to date on line te hebben.


De bundel die gemaakt gaat worden voor het afscheidshuis met de flarden die gebruikt zijn en ook de fotos van de bloemstukken is nu ook een beetje dichterbij gekomen, ik ben er mee aan de slag, het zal een dunne bundel worden maar waarschijnlijk wel volop in kleur, dat is ook weer spannend.

Kortom door al het gedoe en gedane neem ik tegenwoordig een pas op de plaats, doe ik het soms wat rustigere aan, even weer op adem komen, mede omdat ik merk dat mijn lichaam dat nu ff wil.

en het is heerlijk dat bijkomen

woensdag 28 oktober 2015

oneliners (2014-22)


Voor wie jaloers is, zijn dingen ijl
als lucht sterkere bewijzen
dan spreuken uit de Schrift
( William Shakespeare)

Als God geen vrouwenborsten had gemaakt,
was ik misschien nooit schilder geworden
( Pierre, auguste Renoir)

Het huwelijk moet onophoudelijk een monster
bestrijden dat alles verslindt: de gewoonte.
(Honor'de balzac)

Jonden, wij discussieerden al over
abortus toen jij nog niet geboren was.
(Toon Verhoef)

Mannen in praatgroepen zijn wat
ze hadden willen zijn: grote lullen
( Freek de jonge)

Een socioloog is iemand die bewijst
dat het donker wordt als het licht uit gaat.
(Jan Blokker)

Bij open gesprekken
zit er altijd iemand
op de tocht
( Toon Verhoeven)

Ik haat de term homofobie. Het is geen Fobie.
Je bent bang. Je bent een klootzak.
(Morgan Freeman)

Het genie wijst de weg, het talent bewandelt hem.
(Barones Marie van Ebner Eschenbach)

Voordat je de diagnose depressie of laag zelfbeeld
bij jezelf stelt, moet je eerst eens kijken of je niet
simpelweg omringd wordt door klootzakken.
(Facebook)

dinsdag 27 oktober 2015

verdwaald in de catacomben van mijn hart (flard)


verdwaald in de catacomben van mijn hart
zoekende naar mijn gevoel
dat overspoeld door
onmacht
zijn weg niet kan vinden
proberen om de onmacht
een uitweg te geven
om te weten wat
ik nu werkelijk 
voor jou voel
verdwaald 
in de catacomben van mijn hart
weet ik niet meer
waar ik 
jou vinden kan
om weer te weten
waarom ik 
juist voor 
jou ben gegaan
 
 

maandag 26 oktober 2015

La tête haute (film)


Wat een prachtige film is dit, een aanrader wederom.. Wat een goede spelers maar ook hoe de film loopt, zo mooi maar ook meteen iets om goed over na te denken


recensie van de film:

Regie: Emmanuelle Bercot | Cast: Rod Paradot (Malony), Catherine Deneuve (Florence Blaque), Sara Forestier (Séverine), Benoît Magimei (Yann), e.a. | Speelduur: 120 minuten | Jaar: 2015

De jonge rebelse tiener Malony is een tikkende tijdbom. Zijn moeder is op veel te jonge leeftijd zwanger van hem geworden en gedraagt zich zelf nog als een onverantwoordelijk kind. Er is geen land te bezeilen met de ontspoorde tiener die door zijn opvliegende gedrag al te veel gerechtsgebouwen en jeugdinstellingen van binnen heeft gezien. Rechter Florence Blaque geeft niet op en stopt Malony in een streng internaat. Het valt te bezien of er ooit nog eens iets terecht zal komen van de jongen, want hij gaat zelfs onder de stevige begeleiding in de faciliteit vrolijk door met rotzooi trappen. Vechtpartijen, joyrijden en andere misdragingen zijn aan de orde van de dag. Begeleider Yann heeft er een dagtaak aan. Maar met lieve timide meisjes weet Malony zich geen raad.

In de vierde avondvullende speelfilm van actrice Emmanuelle Bercot in een regierol domineert de opstandige natuur van Malony voortdurend. Net als bij de directe sociale omgeving en het justitiële apparaat rondom de tiener het geval is, heeft Bercot aanvankelijk de grootst mogelijke moeite om de uitwassen van Malony’s gedrag in toom te houden. Het is een overheersend, narcistisch personage dat alle aandacht opslokt en hierdoor weinig ruimte overlaat voor tegenspel. De chaos die dit oproept werkt uiterst effectief. Je krijgt als kijker al vlug een hekel aan de etterbak die eens flink tot de orde geroepen moet worden. Het is de krachtige, haast serene aanwezigheid van Catherine Deneuve die hier verandering in brengt. De diva van de Franse cinema speelt een door de wol geverfde kinderrechter die zich niet snel het hoofd op hol laat brengen. Zij is dan ook de enige die de ontspoorde jongen kan sturen. Haar beslissing om Malony naar een heropvoedingskamp te sturen, stuit natuurlijk op weerstand, maar het lijkt de enige juiste keuze.



De confrontaties tussen Deneuve en haar jeugdige debuterend tegenspeler Rod Paradot zijn de dramatische en verbale hoogtepunten van het bikkelharde sociaal-realistische La Tête Haute. De momenten waarop de jongen op zichzelf is aangewezen verlopen redelijk voorspelbaar. Hetzelfde geldt voor het leer- en ontwikkelingsproces dat hij doormaakt. Ook al ondergaat Malony de incidentele terugslag, het laat zich gemakkelijk raden waar het uiteindelijk met de jongen naar toe zal gaan. Vraag is of deze aanzienlijke mate van voorspelbaarheid deert. Het spel dat Paradot laat zien is namelijk uiterst doeltreffend. Hij speelt een onuitstaanbaar opdondertje dat zowel angst, agressie als onzekerheid in zich verenigt. Hij is verbaal misschien niet zo sterk en weet zich vaak niet anders te uiten dan met fysieke middelen en krachttermen. Het is ook een slimme jongen die de zwakke plekken van zijn opponenten razendsnel doorziet. Zijn gedrag is dikwijls primair, overdreven stoer en kinderachtig, maar boezemt door de grote mate van onvoorspelbaarheid ook angst in. Pogingen om een brief naar een schooldirecteur te schrijven of het gesprek met de betreffende dame kunnen zonder enige vorm van aankondiging omslaan in een gewelddadige reactie.

De afspraken met de kinderrechter die zich over een tijdbestek van tien jaar afspelen, vormen de ijkpunten in de ontwikkeling van Malony die zich in horten en stoten voltrekt. Anders dan in het werk van bijvoorbeeld de gebroeders Dardenne gloort er in Bercots jeugddrama hoop aan de horizon. Het is niet enkel mistroostigheid wat de klok slaat, wat ook naar voren komt in de optimistische beeldvoering. Ondanks het afkeurenswaardige gedrag van de hoofdpersoon ga je steeds meer sympathie voor de jongen opbrengen en krijg je zelfs begrip voor zijn onvermogen om zijn problemen goed aan te pakken. Deze ontwikkeling slaat niet door in vals sentiment of overdreven melodramatiek. Bercot weet deze gevaren vakkundig in te perken. Malony krijgt hierbij niet alleen hulp van Florence, maar ook van de dochter van zijn onderwijzeres voor wie hij ongemakkelijke, maar menselijke gevoelens ontwikkelt. Hoe verrot zijn leven ook is, Malony is in veel opzichten illustratief voor zijn leeftijdsgenoten. Wat hem er doorheen helpt, is het rotsvaste vertrouwen dat hij krijgt van zijn volwassen omgeving. Malony vertegenwoordigt een generatie die door velen als verloren beschouwd wordt, maar waarvoor mensen als Yann, Florence Blaque en Emmanuelle Bercot de hoop nog niet hebben opgegeven. Het sterke karakterdrama La Tête Haute opende afgelopen mei het Filmfestival van Cannes.



zondag 25 oktober 2015

niks niet ff bijkomen


Net terug uit Krakow of het volgende uitje stond al gepland. Ik leer het nooit, ik ben niet handig, niks niet ff uitrusten maar naar Utrecht om met vriendin Susan te gaan shoppen en bij te praten. We kwamen er achter dat we elkaar bijna een half jaar niet hadden gezien. Wel heel bijzonder, mede omdat we toch gewoon weer praten alsof er geen tijd tussen heeft gezeten.

 We weten beiden dat we het graag anders zouden zien, maar helaas hebben we het niet altijd voor het zeggen. Susan is inmiddels van werkplek gewisseld geeft nu les op een andere school, dat zorgt natuurlijk voor de nodige perikelen, maar ook voor dat ze alles uit de kast moet halen om haar status weer te bewijzen. Een eerste jaar op een nieuwe school is toch wel heftig altijd, je moet er weer zo vreselijk inkomen en bewijzen dat je het kan.
Zeker als je steeds en beoordeling krijgt van zowel de leerlingen als collega's en niet te vergeten de schoolleiders. Ze heeft het pittig. maar ik ken haar en ik weet dat ze het gaat redden, zij kan het op haar eigen subtiele manier van aanpak het voor elkaar te krijgen.

Ik ben natuurlijk het laatste half jaar erg druk geweest met ineens op vakantie naar Zwitserland, de bundel die uit moest komen, de nieuwe flarden die geschreven wilde worden omdat ze al in mijn gevoel gevangen zaten maar nog niet via mijn vingers op de toetsen van het toetsenbord het licht konden zien, maar wel wilden komen.. soms is het schrijven van een flard een soort van snelle bevalling, dan broeit het al zo lang van binnen, dat ineens ze er uit moeten.. soms maar eentje soms ook meerlingen zien dan ineens het licht en raken dan ook mijn ogen voor het eerst aan.

Vandaag dus met Susan in Utrecht afgesproken, we zijn heerlijk wezen koffie en thee drinken samen, te veel om bij te praten dus geen tijd voor echt shoppen. Het was heerlijk, ineens beseften we ons dat het al bijna twaalf uur was en ja er moest hoe dan ook een aantal dingen gekocht worden. Ik wilde hoe dan ook scheurkalenders voor in mijn toilet, maar ook eentje met alleen maar cijfers voor in mijn lokaal. Daarnaast wilde ik nog wat dingen halen voor mijn werk bij de Tiger, ook wat voor een collega die mij vroeg om iets voor zijn dochtertje, wie ben ik om dat te weigeren.

Susan wilde nog even naar kleren kijken, dus we hadden ineens haast. Aangezien mijn koffer, het slot tenminste, was gesneuveld in Krakow, moest er ook even gekeken worden naar een andere koffer, en dat is ook gelukt, ik heb een prachtige koffer gezien, nu een keer niet met een rits. Bij nadere inspectie bleek dat de rits op de een of andere manier een tandje miste, alsof er iets mee was gebeurt. ook het feit dat een sleutel wat je in het slot klikt, niet meer op zijn plek zat bij aankomst, stelde me voor een raadsel, het leek erop alsof de koffer open was geweest, al kan ik dat natuurlijk niet bewijzen.. ik weet het niet. Gelukkig zit er in mijn koffer nooit iets van waarde. Nu dus een koffer gekocht die op slot gaat met een paar handgrepen, zonder een rits erin. Prima koffer.
 (moest hem wel ff bestellen, nadat ik hem grondig had bekeken bij de v&d maar goed, internet is gewillig omdat ze niet meer een zwarte hadden daar, op internet wel)

rond een uur of 18.00 de trein naar huis genomen, nadat we heerlijk hadden bijgepraat en hadden genoten van een dag samen.

En nee dit keer ben ik mijn rugzak niet vergeten, ik had hem steeds bij mij.
 

vrijdag 23 oktober 2015

en hij doet het (flard)


en hij doet het
onze zoon
die voor altijd
bij ons mocht blijven
zijn verhaal
van dat hij medisch
een achterstand heeft
hebben we vanaf het begin
als normaal gezien
we hebben hem zien groeien
tot wie hij nu is
dan vraagt hij of hij
met de trein naar oma mag
oma die aan de andere kant
van het land haar woonplek heeft
we kijken elkaar aan
zeggen vol vertrouwen
dat hij mag gaan
we brengen hem naar het station
vragen niet eens
of hij en bericht stuurt
of belt als hij er is
wij doen stoer
alsof het heel normaal is
van binnen weten we allebei
pas als we horen dat hij
op de plek is
zullen wij
gerust zijn




donderdag 22 oktober 2015

Krakau(dag4) dwalen


Het zit echt mee, had deze ochtend al een soort inleiding geschreven maar dat verdween spontaan in het niets. Dus nu maar weer even overnieuw. De avond was gevuld met olifantengestamp op de gangen, er was een groep kinderen, ongeveer 12 13 jarigen, die met verhitte konen, trappen af en op rennen, en stampen alsof ze op visite willen komen, maar hopen dat door hun kabaal de mensen waar ze heen willen, snel wegduiken achter de bank of in een kast om te doen alsof ze niet thuis zijn. Alleen in het hotel zijn wij wel thuis. Dus helaas we zij overgeleverd tot 22.00 aan deze barbaren.

Gelukkig slaap ik toch niet voor tien uur dus dat scheelt enorm, ik hoef. Niets en wil niets, ideaal. Om 9 uur stipt samen met Kitty in de ontbijtzaal waar de schattige kinderen, juist die van hierboven, inmiddels daar keurig hadden gegeten, met extra eten net het restaurant verlieten. Het personeel zag er ook erg verhit uir, al lachten ze zeer opgelucht omdat er ineens normale mensen binnen komen, Kitty en ik dus.

We hebben heerlijk rustig ontbeten, toen ons klaar gemaakt om de stad in te gaan, we gingen naar de ondergrondse markt, dus ik had al heel zorgvuldig mijn geld geteld, al bedacht wat ik zou willen kopen etc, dus ik was er klaar voor. Helemaal leuk, hoe vaak kan je nu winkelen in een ondergrondse markt. 

Van te voren nog snel even kaartjes gehaald voor schindlers factory, om dat ook te gaan bezoeken. Daarna opzoek naar een speciale kraam waar ik wat souveniertjes wilde kopen voor vrienden. Helaas was deze gesloten. Dus wij toen maar aan de thee in een sjiek met rood pluche beklede stoelen café, en daar klonk ook piano  muziek. 

Na een flinke bak thee, dit keer een dure, deze twee bakken thee waren wel 5 euro samen, deze prijzen zijn we niet meer gewend, meestal is het 3 euro, dus ja dit was even slikken, gingen we naar de ondergrondse markt, bij aankomst moesten we onze rugzakken afgeven en toen kwam ik er achter dat ik hem had laten liggen in dat restaurant, dus ik snel terug, gelukkig lag hij er nog en kon ik heerlijk rustig terug lopen naar de uitspatting van de eeuw, voor de zekerheid toch nog even mijn geld geteld, en ja ik had genoeg .

Samen gingen we naar binnen, in een soort van Archeon, maar dan onder de grond. Men had dit bij toeval ontdekt dat er onder de markt een hele oude stad, de fundamenten verborgen zat. Dit is uitgegraven, incluis alle voorwerpen die er gevonden zijn, Inc,uit een straatje waar een markt zat, dus dat was de ondergrondse markt,een stenen straat met plaatjes van wat er vroeger had gezeten.... Niks niet leuke dingen kopen etc, maar het was wel heel prachtig om er te lopen.

Daarna zijn we gaan lopen naar de joodse wijk, waar we wat wilden eten en ook wilde ik heel graag naar het plein met de stoelen, 70 stoelen. Elke stoel staat voor 10 duizend joden die zij. Afgevoerd naar auschwitz, en er staan nog tien extra stoelen voor de tienduizend mensen die zij afgevoerd maar die men niet bij naam kent.

 Onderweg zijn we wat verdwaald door de onduidelijke kaart, maar hebben heerlijke humus gegeten bij een Israëlische tentje. Dat is het voordeel vsn verdwalen, je ziet vaak onverwachtse dingen, maar je komt ook nog eens ergens 

Het is een intrigerend beeld, na deze sstoelen zij we naar de fabriek gegaan van Jozef schindler, om te kijken in deze fabriek. We wilden de fabriek heel graag zien, ook door de film. We ontdekten echter dat er eigenlijk alleen maar info stond, veel tekst en dat in htper Engels. Prima maar na de excursie van gisteren, niet echt de puf om alles te lezen, al is het museum prachtig opgezet . 

Na het museum, onze voeten waren moe. Zijn we met een soort van  scooter met een sleeptreintje naar het centrum gegaan, daar heerlijk nog wat rondgelopen,  Kitty heeft een schaakspel gekocht, ik eindelijk de mee te nemen souvenirs , en terug naar huis, heerlijk door het laatste stuk plenty gelopen.   Heerlijk  gegeten bij en pizzeria, waar ik met mij stomme kop een Large bestelde en Kitty een smal, gevolg dat de Large, heel erg lang was, dus die hebben we samen opgegoten en de smal maar meegenomen in een doos voor morgen als lunch,, die hangt nu buiten. Ik Kitty om hem koel te houden.
Het was een heerlijke dag weer, met afgesleten voetzolen.

woensdag 21 oktober 2015

Krakau dag 3 (Auswitstz)

Na een nacht, met toch wat buikloop , ik had ook niet zoveel van doe suikervrije snoepjes (sorbitolbommen) moeten eten. Redelijk geslapen. Even gewekt door groep Engelse leerlingen die laat terug kwamen van iets cultureelst denk ik. Ze hadden het in ieder geval leuk gehad. Treffen wij weer als onderwijs mensen een hotel vol met pubers op culturele ontdekkingstocht, via Berlijn naar krakoow.

Het ontbijt was wederom goed. Gisteren hadden we al wat brood n kaas ingeslagen bij een zeer onvriendelijke supermarkt, maar Okey we hebben het vandaag nodig. Kitty, heeft als een echte kampeerder de kaas buiten haar raam gehangen om zo de kaas koel te houden. Het hoofd ook.

Vandaag naar auswitsch, ik vind het spannend en ook bijzonder om de beelden die je alleen uit films kent nu echt te zien.

De bus was er keurig op tijd, maar door mijn zenuwachtigheid waren we 15 minuten te vroeg buiten, weet niet wat het is, maar was hier gespannen voor, misschien wel door de verhalen etc, ik weet het niet.

Tijdens de rit kregen we een film als introductie om de reis van 60 minuten te overbrugen, of om in de sfeer te komen, het was een heftige film met beelden die je het liefst niet had gezien, maar je hoort niet je kop in het zand te steken maar het onder ogen te zien.

We hadden helaas wat pech, er was iets aan de hand onderweg, dus zijjn we een stukje omgereden. Gevolg dat we een uur te laat aankwamen helaas. Maar daarom niet minder indrukwekkend.

Ik ga niet alles over auschwitz schrijven omdat ik denk dat het goed is om de foto's te bekijken op Facebook bij, of om zelf te gaan. Het is gek, het raakt, maar ergens ben je zo voorbereid dat het lijkt alsof je in een film loopt, het is erg surrealistisch. Schattige rode gebouwen, mooie deuren. Verlichting, Okey er staat een hek met stroomdraad om heen,, ( maar dat kennen we ook nog.van een stad, niet zo lang geleden) maar het oogt niet eens zo onvriendelijk. Ik kan me zo voorstellen dat als je daar aankwam je niet meteen de gruwel zag xie er was. Bij het betreden van de gebouwen, kom je ergens waar dus restanten Liggen van de mensen die daar vermoord zijn liggen, afgeschoren haar, kinderspeelgoed , schoenen, borstels, kleding, noem maar op. Het ligt er allemaal. De meeste mensen kochten ook nog een treinkaartje om naar auschwitz te komen, absurd.

Blok 11 waar medische experimenten werden uitgevoerd, mannen die gecastreerd werden, ingespoten,met ziekte kiemen om te kijken hoe het ziekte verloop was. Kinderen op blote voeten in de sneeuw laten staan, een nacht lang om te kijken wat de gevolgen zijn hier van, absurde dingen die men deed, even aangrijpend allemaal. De sta cellen,mer vier mannen staan de hele nacht in het donker zonder voldoende ventilatie. Maar de volgende dag wel weer aan het week om 4 uur in de ochtend, niet te bevatten hoe ziek een geest kan zij of worden gemaakt.


De plek waar mensen werden gefusilleerd , de plek waar mensen aan hun armen werden opgehangen, allemaal even heftig, om te zien, om te voelen.

Daarna naar het gedeelte Birkenau, het vernietigingskamp , langs het spoor lopen, op het perom staan waar de scheiding werd gemaakt. Wie meteen de gaskamer ingingen en wie moesten werken. De sfeer die er hangt, de gaskamers die ze nig snel opgeblazen hebben, de verbrandingsovens onder de grond, het veld waar miljoenen mensen hun as is neergelegd, afschuwelijk en zo aangrijpend. Dan de barakken waar de mannen en vrouwen sliepen. Dicht op een gepakt, een latrine waar ze precies 2 minuten mochten zijn voor hun behoeften, eigenlijk is het cru om te zeggen maar de kippen in een legbatterij zijn nog beter af, die krijgen eten, en kunnen hun behoefte laten lopen wanneer ze willen.

Al die mensen die er hebben gezeten, ontdaan van hun haar, van hun kleren, hun naam die niet meer is,, maar een getatoeëerde nummer in hn arm.... Je bent niets meer gewoon een nummer, en als nummer ga je de gaskamer in, met, als je geluk hebt, het advies om zo snel en diep mogelijk in te ademen, dan gaat het snel en is het minder pijnlijk.

Je komt uiteindelijk als een bergje as naar buiten, en dat was het dan.

Wij waren er op een koude regenachtige dag, dat moest ook, dat past, hier past geen zon overgoten dag  in teenslippers en korte broek, daarvoor is het te indringend.

Dit zou iedereen moeten ervaren en naar toe gaan om te weten dit nooit meer, maar ook om de waanzin hiervan te  voelen en te beseffen.

dinsdag 20 oktober 2015

Krakau dag 2 dwalen door de stad


Na een nacht van slapen op een eenpersoons bed, waarin ik halverwege de nacht wakker schrok om dat ik er bijna afviel, maar toch verder goed geslapen, het bed is goedgekeurd. Wel is het even wennen dat de mede gasten letterlijk te verstaan zijn in de kamer naast je. Het went, je hebt dan het idee dat je toch met vrienden op stap bent.o

(Alvast voor mocht het gebeuren, er zijn waarschijnlijk 2 blogjes omdat ik op de i-pad niet het verhaal af kan schrijven, op een gegeven moment is het namelijk niet meer mogelijk om verder te schrijven.) 

Om half 8 ging het licht aan, tijd voor een kiwi, thee en aanverwante artikelen, om de dag goed te beginnen. Ik ben er klaar voor. Een heerlijk ontbijt met Kitty om 9 uur wacht me en dan de stad in daglicht bekijken.  na een simpel doch sober ontbijt zijn we maar op weg gegaan, de stad in. Eerst pinnen bij een automaat, wat snel ging, maar het omrekenen gaat nog niet echt lekker. We doen maar drie is 1 euro, en dat werkt goed.  

Meteen even de eerste kerk bekeken bij ons in de staat, mooie kerk met heel veel goud etc.

We zijn gaan lopen, Kitty heeft zoals altijd al de route bedacht en die doen we dan niet.  We beginnen vol goede moed, maar meestal ik, gooi de boel om, omdat ik denk dat het handiger is. Dat is meestal niet zo, maar het heeft een groot voordeel, we zien alles toch wel. 

Dit keer dus ook, we waren op weg naar het plein en daarna wilden we doorlopen, via de Koningsweg naar een poort. Vraag me de namen niet dat onthoud ik niet. 

We zijn meteen maar door het park gaan lopen om de stad heen, erg mooi ook om bij  de poort aan te komen. De poort verleend toegang tot de binnenstad. Daar stonden een paar artiesten prachtig te zingen. Genieten dus. 

Verder gelopen door de stad om bij een speciale koffiehuis in Fin de siècle stijl koffie en thee te drinken, erg bijzonder, zeker omdat er gehaakte kleedjes lagen op de tafel,  een soort van beddensprei , en er ook bijzondere stoelen stonden , grote leuningen , soms drie stoelen aan elkaar en noem maar op. Prachtig, 

Daarna naar het plein, om meteende beroemdste Maria kerk te betreden en daar het meest bijzondere altaar te zien die er schijnt te bestaan, dit klopt ook wel,,mede omdat ik er achterkwam dat hij om 12.00 open ging, toevallig waren we binnen, en er kwam een prachtige drieluik tevoorschijn  over de ter hemel gaan van Maria.

Elk heel uur speelt een kan op een trompet, precies 4 tonen, het verhaal gaat dat een man op de uitkijk stond, de vijand zag naderen, hij blies op zijn trompet om iedereen te waarchuwen, maar bij de vierde toon kreeg hij een pijl door zijn keel en stierf. Als eerbetoon, omdat hij zo de stad redde blaast elk uur een man van de hoogste toren vier noten op een trompet, naar vier windrichtingen .
We hebben hem gezien, hij zwaaide nog ff lief aan het einde, wat grappig was.

We hebben heerlijk gegeten in een tentje vol met nepplanten, heerlijke broodjes. Ik heb meteen maar het broodje genomen dat een leerling me had verteld dat ik dat moest eten, typisch Pools. Een soort combi vsn ern pretzel en donut. Erg lekker ook 

Na het eten zijn we richting de wafel gelopen. Waar de grote bekende kathedraal staat,waar tevens de grot naar de draak is, waar de burcht is. We zijn gaan lopen, maar waren ergens te lui om kaartjes te kopen. Dus we zijn bij de druk wezen kijken die meterslange vuurvlammen uitspuugt, om de zoveel minuten. Daarna wat gedronken bij een super hip restaurant met allemaal verschillende stoelen. 

Toch besloten dat we de kathedraal wilden zien, dus daar naar binnen gewest, waar de koningen etc begraven liggen. Om daarna terug te lopen naar huis.

Even op de hotel kamer geweest, daarna Chr Pools gegeten, bietensoep, eigenlijk warme bietensap, een kroket met kaas en champions, Een paar dimlings met kaasvulling, en een salade van twee soorten kool en wortel goed eten voor wederom weing.

Het was dus een heerlike dag met aan het einde afgesleten voetjes 


maandag 19 oktober 2015

Deel twee dag 1 aankomst


Vervolg dus.

Daarna met Kitty, de buurt verkennen,dat doen we altijd, even kijken wat er zoal is en waar je zit. Dit is voor ins belangrijk omdat we zo landen.

Meteen een prachtige kerk bezocht, de maximilaan kerk,  wij zitten tenslotte in de maximilaan hotel.  Prachtige kerk, we moeten nog terug, want er was een mis en om dan daar foto's te maken is niet zo netjes. 

 Nu al prachtige winkels gezien, en ook een paar geweldige grote schoenen, die volgens mij voor clowns zijn, maar dat kan ik me ook inbeelden, dat moet ik nog even uitzoeken, maar kom ik vast achter.

Heerlijk gegeten bij de pizzeria wat inkopen gedaan en daarna heerlijk vroeg naar onze kamers om te slapen, blog te schrijven, douchen en foto's te sorteren eb te plaatsen op Facebook 

Waarschijnlijk morgen ook twee blogs als de i pad weer kuren heeft 

Krakau dag 1 aankomst

Verhaal niet helemaal af wegens een storing op de i pad 

Vanochtend al heel vroeg wakker, het was onbegrijpelijk maar om 7 uur toch maar mijn bed uit. Nog even wat rond lopen te klooien, nog snel een paar keer op en neer naar de stad, om wat dingen te regelen. Ja hoor de brug is weer open, de brokstukken van de andere brug zijn opgeruimd en dus kan de brug weer open voor de scheepvaart , kortom ik stond meteen alweer voor een open of dichte brug. Dat ligt er aan hoe je kijkt.

Nadat alles was geregeld ff de Buuf geappt. Om te vragen hoe laat zij naar Groningen zou gaan, wie weet konden we samen naAr Schiphol. Dit kon gelukkig, dus om kwart over elf bij haar aangebeld en zijn we samen naar de halte van de interliner gegaan.  Lekker kletsen, ondertussen de bestellingen voor de bundels op de bus gedaan, de verkoop gaat goed, de eerste druk,is bijna uitverkocht. 

Samen de bus in, die erg vroeg was maar dat was niet erg, kletsen is heerlijk en samen ging de tijd erg  snel. We waren vroeg op Schiphol, dus nog samen een kop thee gedronken met een cranberry muffin,  daarna zag ik vriendin Kitty al aan komen lopen en konden we afscheid nemen van Fenny en gingen we nog f lunchen. Heerlijke tosti gegeten.  Nadat het eten klaar was zijn we maar gaan inchecken, eerst de bagage, dat ging ff mis, ik deed de plakstrook op de verkeerde plek, dus achter mij veel gekreun en gesteun, ja dat krijg je er van als. Je veel reist en denkt het t weten.  Maar het ging dus heerlijk snel. Daarna naar de douane, daar was het stervens druk. We moesten lang wachten voordat we er doorheen konden, en ik begon hem al te knijpen dat we het vliegtuig zouden missen. Gelukkig ging het goed, we kwamen aan en konden vrijwel meteen instappen. De vlucht ging goed, wel ja,mer dat ze de vegetarische broodjes niet hadden maar de kip variatie, dus ik kon vriendelijk bedanken, maar kreeg keurig een koekje en een zakje met 6 cashewnoten , ze zijn duur ik weet het. Maar het is vreselijk lief natuurlijk.  Een korte vlucht,  we waren al om 16.10 op Krakau, dus dat ging snel. Daarna opzoek naar onze transfer, die stond aleurig te wachten en dus konden we meteen met hem meelopen naar zijn bus en naar het hotel. 

Het hotel is een oud verbouwde pand, prachtig, alleen schrik er bleken een schoolreisje te zijn met pubers uit Engeland, die stonden toch te gillen. Dus Kitty vroeg meteen waar deze gasten sliepen, juist bij ons op de afdeling. We hopen opeen rustige nacht.

Natuurlijk was ik enthousiast, ik heb een kluisje, dus meteen proberen, tenslotte ken ik dit soort dingen, ervaren hotelgast als ik ben. Helaas, bleek deze  anders te werken, en ja ik kreeg hem niet meer open. Dus naar de receptie in mijn beste Engels uitgelegd wat er mis was en na 15 minuten zou de redder in nood komen. Ondertussen was ik in worsteling met mijn koffer, het slotjes systeem werkte niet meer, gevolg ik kreeg hem niet open. Dus extra hard aan het werk geweest uiteindelijk open gekregen, maar er moet een nieuwe koffer komen, ik denk dat die in Polen gekocht gaat worden. 

In

zondag 18 oktober 2015

de koffer staat klaar

Waarschijnlijk is dit de foto die de komende dagen gaat verschijnen op mijn blog als ik op vakantie ben in Krakau, de foto's zullen op facebook staan dus er is genoeg te zien als je facebook hebt tenminste, en als je vriend met mij bent.


Ik heb er zin in, de koffer telt precies 19,58 dus hij mag mee, 20 is de max, ik weet nu al bij de terugvlucht heb ik maar 15 omdat ik altijd wat extra dingen meeneem, zoals alvast wat water voor bij aankomst, appels voor als we daar zijn, een paar kiwi's voor als ik opsta, kortom er is genoeg en het is goed.

Het voordeel van deze reis is wel, dat je al weet dat je daar in ieder geval geen zon hebt, dus je hoeft niet na te denken over iets luchtigs en iets warms voor als het weer wat minder gaat worden, dus ik kon simpel inpakken, natuurlijk heb ik teveel mee, maar dat weet je van te voren dat dat gebeurt, maar dat is niet anders, is ook prima. Het zijn vooral laagjes die meegaan, zodat ik het aan kan passen aan het weer.

De eerste dag, van aankomst, zullen we niet zo heel veel doen, wat rondkijken en genieten, de dag daarna gaan we lekker de stad in, genieten van de mooie beelden van de stad, helemaal zin in

De derde dag gaan we naan Auswitsch, ik denk dat het hard binnenkomt dit, maar we zullen zien hoe het loopt en is, we hebben deze excursie bewust op woensdag geplant om zo toch een beetje een dag er na te hebben voor het geval het heel heftig is.

De donderdag nog dwalen door Krakau en vrijdag weer terug

ik ben er klaar voor en heb er in in.
De voet is mee, dus die zal wel weer op verschillende plekken van zich laten horen op facebook.

Mocht het niet lukken om een blog te schrijven op de i pad dan staan er andere blogs

Krakau dag 5 terug naar huis

Een dag later dan gepland maar goed de laatste dag moet toch ook beschreven worden, dus dan nu nog even. Gisteravond ging het echter niet, te veel te regelen en te doen.

Vrijdagochtend, konden we redelijk uitslapen. Om 9. 00 hadden we afgesproken voor het ontbijt, om daarna de kamer nog even een keer goed te inspecteren en daarna zouden we de stad in gaan. De koffers konden we opslaan bij de receptie. Dus nadat alles was ingepakt, de kamer leeg, dat wat ik niet mee wilde inmiddels ook achter was gebleven. Mijn koffer inmiddels was hersteld, in dat opzicht, dat de koffer dus met een hangslotje vast zat, in plaats van wat ik normaal doe, het moest ook wel anders, mijn slot was stuk. Konden we nadat we ze hadden opgesteld naar de stad.

We zijn heerlijk gaan lopen naar de traditionele markt, het is een soort van overdekte markt, met van allerlei kraampjes, er was veel te zien en ook te bekijken. Er stonden oude vrouwtjes met kraampjes met soms eigen gemaakte dingen, bosjes bloemen en noem maar op. Ik heb me steeds afgevraagd hoe dat nu zit, of er wel een pensioen voorziening is voor de oude mensen, omdat je toch vrij veel ouderen ziet werken, of met een prezelkraam of met dingen verkopen etc.

Na de markt, zijn we even het echte grote winkelcentrum in gelopen, maar daar waren we snel klaar, dat is niet aan ons besteed, dit vonden we niks dus snel weer naar buiten. Samen hebben we nog een stukje van de Planty gelopen, om daarna ergens bij het plein wat te gaan drinken. Heerlijk zitten te genieten van het uitzicht. Het gekke is dat je eigenlijk allebei moe bent van zoveel indrukken van de afgelopen dagen, dat deze 4 uur, hoe gezellig ook met elkaar, toch altijd een beetje zoeken naar tijdsverdrijf word.

We hebben wat afgelopen nog, nog een keer naar de Wafel, om daar bij de muur lekker te zitten, op een dekentje onder een parasol, een lekkere kop thee, en de resten van de pizza die door Kitty zorgvuldig in een zilverfolie was verpakt en die zorgvuldig was verdeeld. We hebben zitten te smullen samen. Het voelde een beetje als twee ondeugende kinderen, die stiekem bij een kop gekochte thee, stiekem toch wat aten.

Dat was wel opvallend, je kreeg in Krakow, op één keer na, nergens een koekje of een chocolaatje bij de thee, het was een bak thee en dat was het.. Maar aangezien de prijzen was dat ook niet erg.

Na het drinken en eten zijn we naar de burcht gelopen, daar waren we dus nog niet geweest bleek achteraf. Daar heerlijk gekeken naar de bouwstijl en daarna terug naar het plein. Onderweg nog wat dingen gekocht, om uiteindelijk, omdat we dat echt wilden proberen een pretzel gekocht om te proeven. (Ik zelf had al het broodje gekocht dat op een donut lijkt maar het niet is, en ook wart dumplings met kaas en zure room, met een kool salade en ja hoor... warme bietensoep) Dit ontbrak nog op het lijstje.

We vielen vol enthousiasme aan op deze pretzels, ze waren niet alleen hard maar ook niet echt lekker. Na een paar happen besloten we samen dat we ze maar aan de duiven moesten geven.

Nadat we onze koffers bij het hotel hadden gehaald, daar nog snel een sanitaire stop hadden gedaan, werden we opgewacht door onze transfer. (Niets dan lof over deze transfer organisatie, het is correct, op tijd, heeft humor, aandacht voor de mensen, kortom  ga je naar krakow vraag naar ze, het zijn jonge gasten maar die doen het leuk en goed) Wij op weg naar het vliegveld, binnen een half uur waren we er,  konden rustig inchecken en daarna door de douane, die hadden bedacht dat ze toch wel graag ook wilden zien welke sokken mensen droegen, al denk ik dat het te rustig was voor ze en dat ze graag wilden dat het wat langer duurde, moesten we onze schoenen ook uit doen.

Het verliep vlekkeloos, we waren er zo door heen, daarna maar wat rond gekeken bij de 3 winkeltjes die er waren, naar de boarding plek , lekker nog een groot kop thee en chocolade, de eerste van de week gekocht, het geld moest op, om te wachten totdat we in het vliegtuig konden.

Op Krakow gaat het dus snel, alles gaat snel, keurig op tijd, zelfs iets te vroeg vertrokken we, en de vlucht ging heerlijk snel en soepel. Ook de aankomst was goed, keurig werd verteld waar de bagage gehaald kon worden, dus we hadden inderdaad niets te klagen. Afscheid genomen van Kitty, omdat zij daar bleef wachten op haar familie die terug kwamen uit Zwitserland, en ze met ze mee kon rijden naar huis. Ik rennen voor mijn bus.. Ik zat net in de bus toen er een appje kwam van Kitty, en ja hoor weer was ik mijn rugzak vergeten met o.a. mijn i-pad, zo blij dat zij er nog even bleef, dus ik weer uit de bus, haar geappt en gelukkig mocht zij van de douane mijn rugzak even snel aan mij geven.. ik blij en naar huis met de bus een half uurtje later dan daarvoor.

Bij thuiskomst eerst snel de albert heijn in gelopen, ik had tenslotte geen boodschappen voor het avond eten in huis.
Daarna door naar huis om daar meteen te genieten van de rust een heerlijk schoon huis. Bericht aan Kitty dat ik veilig thuis was, de koffer uitgepakt, de souveniers meteen weggelegd
en heerlijk bijkomen
Wat een geweldige vakantie was dit ook weer, maar vol indrukken en ook veel dingen om over na te denken.

zaterdag 17 oktober 2015

zaterdag... en niet zomaar een zaterdag


Vandaag een bijzondere dag, elke dag als de wekker gaat, lees ik eerst altijd de blog van vriend Frans,
een ochtendritueel die ik zelfs op vakantie blijf doen. Dit keer was ik aangenaam verrast omdat het een blogje was speciaal over mij en mijn bundel die net uit is "Als het hek sluit" 
Ik was er door geraakt, ook omdat er iets stond over de foto's die ik maak, die maak ik inderdaad vaak op een andere manier dan velen, en ook maak ik ze en dan weet ik al dat ik ze ga gebruiken voor een flard, soms is de flard er al soms ontstaat hij later. Maar ze komen er. Altijd als ik dan thuis kom van de vakantie, zoek ik mijn foto's uit, en meteen komt de reeks om de hoek, voor de flarden.  Een hele serie flarden pak ik dan, die leg ik apart voor de collectors items, de flarden bundels die ik in ene klein aantal uitgeef van hooguit 5 bundels, die met fotos van de vakanties en met flarden dan gemaakt is. Altijd is er eentje voor mezelf, (logisch), voor het maatje waarmee ik op vakantie ben geweest, of maatjes en voor de KB in den Haag, met als gevolg dat soms mensen van uit andere landen mijn bundels die daar dan liggen ineens willen lezen.
Ik was dus aangenaam verrast, zeker ook, omdat vriend Frans aangaf dat hij wil proberen deze bundel in de schappen bij de V&D te krijgen.. al lukt het niet, het is wel iets zo moois dat hij dat wil doen. ik ben daardoor erg geraakt.

Nadat ik uit mijn bed was gerold de ochtend rituelen had gedaan, opende ik mijn facebook en tot mijn verbazing, waren er ineens heel veel reacties van mensen en begint de ingeslagen voorraad van de bundel inmiddels de bodem te halen. Kortom ik ben een gelukkig mens, kan niet anders zeggen.

Daarna wezen sporten wat erg lekker was, mede omdat het circuit zo lekker is, en dat ik kan genieten van het er zijn, de gezelschap die er is, heerlijk.

daarna met vriend Ayaz naar de zwarte markt in Beverwijk, zo heerlijk, ik wilde wat geurtjes halen en er is geen betere plek om het daar te doen, mede omdat de geurtjes daar ook goedkoper zijn.. dus ik ben weer helemaal blij nu met mijn geurtjes

Kortom de zaterdag had ene bijzondere lading maar heerlijk
 

vrijdag 16 oktober 2015

het is genoeg geweest (flard)

het is genoeg geweest

het leven heb ik lief gehad
ik heb elke seconde
dat ik leefde 
de adem geproeft
ik heb gepakt wat mij 
toekwam
van de donkere nachten
heb ik de lichtpuntjes gezocht
aangestoken zodat er licht was
ik heb gevochten voor mijn eigen geluk
voor het geluk van mijn kinderen
het was goed
nu is het genoeg geweest
nu de ziekte die niet meer te genezen is
mij heeft aangeraakt
is het klaar
ik sluit mijn ogen
ik sluit mijn mond
wil niets meer tot me nemen
omdat ik het
gewoon genoeg
vind geweest
wat leven was.

( spec voor Fenny)

Rumag

 omdat ik ze zo geweldig blijf  vinden deze teksten.. 
heerlijk om te lezen.









donderdag 15 oktober 2015

bijzondere donderdag

 Het was vandaag al een mooie dag, gewoon het idee dat ik aan de slag kon met mijn leerlingen, het eerste uur vrij dus een beetje uitslapen, daarna een uurtje les, een uurtje vrij en daarna weer een uurtje les met mijn isk groep, geweldig spul dit, ze hebben filmpjes gemaakt en die zijn toch goed geworden, we hebben vreselijk gelachen hierom met elkaar. Daarna hadden we een groots opgezette interventie. We mochten met het voltallige personeel van de 4 locaties naar 1 locatie om daar inspiratie workshops te volgen, wat heel inspirerend is maar nog niet net dat geeft waardoor je aan de slag gaat, dat is een beetje jammer.

Na de 3 inspiratierondes ben ik even snel naar huis gegaan om ineens te ontdekken dat mijn bundels er zijn, ze zijn klaar, je werk in een echt bundel vasthouden, van papier en met letters, is zo bijzonder altijd .. een heel bijzonder moment. Meteen begint het grote organiseren, een bundel voor de KB, een bundel voor mijn moeder en voor mijn broer, een bundel voor Kitty, een bundel voor etc.. kortom veel regelen in enveloppes en toch nog snel even op de bus gooien omdat ik graag wil dat de eersten aankomen bij de mensen die me dierbaar zijn. Voor 6 uur op de bus is de volgende dag in huis toch.. of zou de post daar nu minder werk van maken.


Daarna terug naar school, om sinds tijden weer een keer te eten in ons restaurant. en wat was het weer heerlijk dit keer. Samen met Elizabeth, waar ik altijd de workshops wensen en grenzen mee doe, is het een feestje, lekker bijpraten, lekker eten en genieten. Het was weer een geweldige maaltijd, 3 gangen, voor slechts 12,50 dat is echt niets. Inmiddels begin ik het te leren, mijn buik zegt ho genoeg en ik luister, ondanks dat ik de friet heerlijk vind, ben ik gestopt dus het werkt prima blijkt.
Het eten was prima zoals je kan zien op de foto's hieronder

Na het eten lekker naar huis, nog even genieten van de bundels, nog even heel even tv gekeken en vroeg naar bed, om zo te voorkomen dat de griep zich gaat doorzetten.. want daar heb ik nu geen zin in.. ik ga tenslotte naar Krakau...




woensdag 14 oktober 2015

Wet van Murphy (2014-26)


 de observatie van Simon Carmiggelt
Alcoholische herinneringen verdampen snel

De wijsheid van Godfriet Bomans
Veel menen danken hun goed
geweten aan een slecht geheugen

De observatie van Twain
Goede manieren bestaan eruit dat we verbergen
hoe goed we over onszelf denken en hoe slecht
we over anderen denken


De wet van Truman
Als je hen niet kunt overtuigen
overdonder hen dan


De regel van de adviseur
Als je onderscheid kunt maken
tussen een goed advies en slecht advies
heb je geen advies nodig

De wet van Johnson
Als twee mensen het ergens over eens zijn
kun je er zeker van zijn dar er maar één
over nagedacht heeft

De wet van schroeder
Besluiteloosheid is de basis voor Flexibiliteit

Versterkte herziening van de wet van Murphy
Alles gaat tegelijk verkeerd

De wet van Rogers
Zodra de stewardess de koffie heeft
rondgebracht, komt je vliegtuig in
turbulentie terecht.

De verklaring van Davis voor de wet van Rogers
Koffie rondbrengen in een vliegtuig
veroorzaakt turbulentie

De inpakwet
Datgene wat je snel nodig hebt
zit helemaal onder in je koffer

dinsdag 13 oktober 2015

draag de wereld (flard)


draag de wereld
nu ik even
voor altijd
niet meer bij jou kan zijn
ik mijn ogen heb moeten sluiten
om jou voor altijd
alleen te laten gaan
sta ik naar je te kijken
op een plek die jij niet kan zien
ik sta soms achter je
geef je dan net dat zetje dat je nodig hebt
om weer een stapje verder te gaan
in het besef dat jij het kan
vraag ik je in je gedachten
om de wereld te dragen
die onze wereld
had moeten zijn