zondag 31 mei 2015

ik open gewoon mijn ogen en zie jou (flard)




ik open gewoon mijn ogen en zie jou
in de nacht
als ik weer eens
gevangen ben
in mijn angsten
dan ontwaak ik
door mijn ogen te open
het eerste wat ik doe
is dan te luisteren
naar jouw zachte ademhaling
dan kijk ik naar jouw gezicht
weet dan weer
dat ik niet
bang hoef te zijn
omdat jij
veilig
naast mij ligt

zaterdag 30 mei 2015

Soms zit het mee en soms zit het een ietsje tegen

 
 
Al weken hadden Kitty en ik het plan om samen lekker naar Paleis Soesdijk te gaan. Na veel zoeken hadden we eindelijk een datum en Kitty zou alles uit zoeken etc en alvast de kaarten bestellen voor ons uitje op zaterdag. Deze week kwam de mededeling dat het Paleis Soesdijk dicht was wegens de een of andere festiviteit.. gevolg.. wij moesten onze plannen wijzigen. Het voorstel om naar paleis het Loo te gaan was een goede optie, daar was een expositie over de kleding van Sisi, maar ja ik ben in Wenen geweest en heb best al veel van Sisi gezien, maar wil het wel een keer gaan zien. Het paleis op de Dam was de tweede optie, en dat leek me meteen veel leuker om heen te gaan. Dus Kitty heeft alles verder geregeld. Afgesproken dat ik mijn auto bij Landgraaf zet en dan door naar Hoofddorp om de auto te parkeren en dan met de trein door naar Amsterdam Centraal. Helemaal goed. Totdat ik de app open van de NS, blijkt er werk aan het spoor met als gevolg dat we dus niet rechtstreeks konden maar wel via overstap op schiphol, met de bus verder en dan weer met de trein verder naar het centrum. Gelukkig waren we beiden erg slim en zijn we bij het Olympisch stadion de bus verlaten en op de tram verder gegaan om zo bij de Dam te komen. Wij meteen het paleis in, en wat is dat leuk, natuurlijk hebben we niet alles mogen zijn, maar dat wat we mochten zien prachtig. Al vind ik het geen verblijf om gasten te laten overnachten. Het is er kil en koud en groot.. Natuurlijk hebben we even bij het balkon gestaan, is natuurlijk altijd leuk om te bekijken en te zien hoe dat er uit ziet van zo hoog. Meteen zei ik tegen Kitty: "Even Wuiven, denk ik "
 
Daarna gingen we met volle maag, een heerlijk broodje gehaald bij de bakker en lekker op de dam zitten opeten, met de tram naar de Albert Cuyp, volgens Kitty een must, een gebrek in je ontwikkeling als je daar niet bent geweest. Dus ja daar gingen we heen. Wat een geweldige markt is dat, ziet er gaaf uit en is heerlijk slenteren, vooral het Amsterdams sfeertje wat er heerst,.. heerlijk. We hebben even heerlijk wat gedronken in De Bazar een geweldige tent die een sfeer uit straalt van verschillende oosters maar ook joodse sfeertjes, heel apart met diverse teksten op de muren in verschillende talen. Prachtig ingericht ook.  Een aanrader om een keer te gaan eten.
 
Na de markt terug met de tram naar het Olympisch Stadion om onze bus weer te pakken naar Schiphol om daar met de trein weer verder te gaan naar Hoofddorp.. Helaas het begon zo goed, maar op Schiphol bleken er geen treinen te gaan naar Hoofddorp volgens een meneer. Wij naar de info balie en ja hoor, daar stond een andere meneer, met wel verstand van zaken, die heel rustig zei dat er wel een trein ging naar Hoofddorp. Dus wij naar het perron en inderdaad die trein ging wel.
Het was een kippeneindje naar het station Hoofddorp, daarna naar de auto gelopen, en terug naar Landgraaf waar mijn auto stond en door naar huis. Het was een prachtige dag in Amsterdam dank zij het goede gezelschap en ook dank zij het weer.
 
















vrijdag 29 mei 2015

oneliners (2014-15)


Er bestaat niets dan atomen en een lege ruimte.
al het andere is opinie.
(Demokriotos)


een carriére is prachtig, maar je
kan er niet lekker tegenaan liggen
als het  's nachts koud is.
(Marilyn Monroe)

Ik ben een geweldige huishoudster
Iedere keer als ik ga scheiden, hou ik het huis
(Zsa Zsa Gabor)

Wees niet zo bescheiden
zo groot ben je niet
(Golda Meir)

Als een gescheiden man een gescheiden
vrouw trouwt, gaan er vier naar bed.
(Talmoed)

Ik weet niet of mijn eerste seksuele
ervaring hetero-of homoseksueel was,
want ik was te beleefd om het te vragen,
(Gore Vidal)

Wat ik denk van de moderne beschaving?
Ik denk dat het een goed idee zou zijn.
(Mahatma Gandhi)

Je hebt geen idee hoeveel het kost
om er zo goedkoop uit te zien.
(Dolly Parton)

ik eet geen oesters. Ik wil mijn
voedsel dood. Niet ziek, niet gewond, dood.
(Woody Allen)

het was een dappere man
die het eerst een oester at.
(Jonathan Swift)

donderdag 28 mei 2015

Selma (film)


 
Vanavond naar de film geweest met een stel vrienden. De film Selma was aan de beurt. Wat een mooie film weer, een film dit je weer doet nadenken over hoe de wereld soms zo verknipt in elkaar zit. Een film die je ook weer doet beseffen dat als er iemand opstaat er altijd volgelingen zijn.... in dit geval dus Martin Luther King, wat goed uitpakte gelukkig.  Een film die ook mij weer dingen liet zien die ik niet wist, maar het was een film die je tot nadenken zet, die je laat ervaren hoe dingen anders zijn dan je soms denkt, maar ook de kracht van de media, de kracht van de mensen die in iets geloven.. kortom weer een film die een ieder zou moeten gaan zien.
 
 
recensie van de film:
 
 
Regie: Ava DuVernay | Cast: David Oyelowo (Martin Luther King Jr.), Carmen Ejogo (Coretta Scott King), Oprah Winfrey (Annie Lee Cooper), Tom Wilkinson (Lyndon B. Johnson), Tim Roth (George Wallace), Trai Byers (James Forman), Stephan James (John Lewis), e.a. | Speelduur: minuten | Jaar: 2014

Met de rellen in de Amerikaanse steden Ferguson en New York nog vers in het geheugen is wel duidelijk geworden dat racisme zelfs in de wat men doorgaans beschaafde wereld noemt maar heel moeilijk uit te bannen is. Of er nu wel of geen sprake is van buitensporig politiegeweld tegen zwarte Amerikanen, de discussies woeden nog steeds in alle hevigheid in de Amerikaanse samenleving. Dit maakt de Martin Luther King-biopic Selma dan ook helaas nog steeds maatschappelijk en politiek relevant. Daarbij doet de vraag er niet toe of er nu krampachtig of juist zeer terecht tegen het verschil in huidskleur wordt aangekeken. Het feit dat er nog steeds sprake is van het gevoel van ongelijkheid zegt eigenlijk al genoeg. We maken in Ava DuVernays portret kennis met de dominee twee jaar na zijn memorabele 'I Have a Dream'-speech bij het Lincoln Memorial in Washington. Zijn droom is in 1965 verre van werkelijkheid geworden, ook al is hij in de tussentijd onderscheiden met de Nobelprijs voor de Vrede.

Selma concentreert zich rond het gelijknamige stadje in Alabama waar vele Amerikanen, onder wie ook geestelijken van diverse pluimage samenkwamen. Samen wilden ze een vuist maken tegen het onvermogen van de zwarte bevolking om hun kiesrecht uit te oefenen. Formeel gezien mochten ze stemmen, hetgeen verklaart waarom president Lyndon Johnson en zijn gouverneur George Wallace er geen onrecht in zagen, maar de praktijk lag een stuk gecompliceerder. Dit blijkt uit één van de eerste scènes waarin een zwarte vrouw die zich als stemgerechtigde wil laten registreren (een wederom aan het acteren geslagen Oprah Winfrey) aan zo'n absurd moeilijke toelatingstest wordt onderworpen, dat ze wel kan fluiten naar het stemhokje. Door dit soort bureaucratische pesterijen bleef het hele juridische apparaat in blanke handen. Want alleen met stemmogelijkheid kon je rechters kiezen of als jurylid optreden in de rechtszaal.
DuVernays toont ons met haar zelfgeschreven scenario een situatie waar de onrechtvaardigheid vanaf druipt. Alleen als je boter op je hoofd hebt of een keiharde plank voor je kop, kun je hier anders over denken. Het voor twee Oscars genomineerde Selma is, alle nobele bedoelingen ten spijt, dan ook een enorme open deur. Veel interessanter is hoe de filmmaakster haar hoofdpersoon neerzet. Aanvankelijk is King een betrouwbare idealist die nog net geen aureooltje boven zijn hoofd heeft zweven. Gaandeweg wordt het beeld van de dominee wat genuanceerder. Ook hij heeft zijn onhebbelijkheden en fouten, al doet DuVernay hier behoorlijk obscuur over. Dit wordt bijvoorbeeld geïllustreerd in een krachtige scène waarin Kings vrouw haar echtgenoot bevraagt over zijn mogelijk buitenechtelijke escapades. Toch vertikt DuVernay het om echt haar nek uit te steken. Veel van de rafelige kantjes van Kings persoonlijkheid stipt ze enkel aan zonder hier echt uitwerking aan te geven.

Het is een stuk veiliger voor de regisseur om zich te richten om de rassenongelijkheid, samengebald in een drietal aangenaam tot de verbeelding sprekende marsen van Selma naar het verderop gelegen Montgomery. Er gaat nog wat gedoe aan vooraf, waaronder onenigheid tussen een groep studenten en de laffe moord op blanke medestanders, maar dat de neuzen dezelfde richting op zullen gaan, staat van meet af aan buiten kijf. Weinig solide is de uitwerking van president Johnson, ondanks de uitstekende invulling door Tom Wilkinson. We zien hier een president die het zich allemaal laat aanleunen en weinig daadkrachtig overkomt. DuVernay, die de officiële toespraken van King niet mocht gebruiken dus daarom zelf maar met haar scenarist aan het variëren sloeg, weet wel uitstekend het tijdsbeeld van de bekrompen States in de sixties te schetsen. De raciale ongelijkheid die hier naar voren komt is zo evident fout dat ze hier moeilijk een buil aan kan vallen. Dit maakt, de uitstekende vertolkingen van met name Interstellar-acteur David Oyelowo en een heerlijk schmierende Tim Roth ten spijt, Selma tot een imposante maar voorspelbare publiekspaaier die het vooral moet hebben van indrukwekkende vertolkingen en een rake setting.
 
 

woensdag 27 mei 2015

Wild (film)



 Woensdagavond met vriendin Els naar de film geweest. De film Wild, wat een prachtige film was dit.. ik had dit niet verwacht maar een film vol spanning, vol momenten dat je met de speelster afziet. het is zo gefilmd dat je als het ware in de film word gezogen... en dat is bijzonder je voelt de spanning in de film, je voelt dat wat zij voelt.. enorm gaaf deze film.. en een absolute aanrader voor een ieder.

recensie van de film:

Regie: Jean-Marc Vallée | Cast: Reese Witherspoon (Cheryl Strader), Laura Dern (Bobbi), Thomas Sadoski (Paul), Keene McRae (Leif), Michiel Huisman (Jonathan), e.a. | Speelduur: 115 minuten | Jaar: 2014

Uit het begin van de biopic Wild blijkt dat de jonge Cheryl Strader het halverwege haar lange voettocht allemaal niet meer ziet zitten. Ze ploft in het eerste shot neer op een rots in een verpletterend mooi landschap om haar bebloede sok uit te trekken. De schade valt allesbehalve mee. Met een existentiële angstschreeuw ontdoet de getroebleerde wandelaarster zich van haar groteteennagel. Haar toeschouwers gruwelen met haar mee. Dan dendert ook nog eens Cheryls wandelschoen de afgrond in. Met veel frustratie lazert Strader de andere schoen er dan ook maar achteraan. Op die omstandigheid heeft ze tenminste zelf nog invloed. Waarom is ze ooit aan deze helse onderneming van het zuiden van Californië naar de Canadese grens begonnen? Deze behoorlijke expliciete openingsscène is een prachtige metafoor van de ontberingen die Cheryl Strader heeft moeten ondergaan in aanloop naar haar voettocht der zelfreflectie.

De Canadese regisseur Jean-Marc Vallée baseerde zich op het boek dat de echte Strader over haar belevenissen schreef. Wat de vrouw heeft moeten doormaken, toont haar cinebiograaf ons op versnipperde wijze. De innige, maar op momenten moeizame band tussen Cheryl en haar alleenstaande moeder, die opeens het idee heeft opgevat om haar opleiding af te maken en tussen het studeren door ook nog eens de modelmoeder wil uithangen. Een moeilijke relatie van Cheryl die stuk is gelopen door lege seks met wildvreemde mannen en heroïnegebruik. Het overlijden van Cheryls moeder. Vallée grijpt terug op het verleden van zijn hoofdpersoon als hij dit noodzakelijk acht ter illustratie van haar diepgewortelde gevoelens en angsten. Een sterk ontwikkelde zintuiglijke beleving staat hierbij voorop. Het zijn kleine dingen zoals een liedje op de autoradio, een geur of een beeld die Cheryl doen herinneren aan de zware tijden waarmee ze zich tijdens het bewandelen van de North Pacific Trail wil proberen te verzoenen.
Vallée, bekend van zijn prachtig nostalgische Franstalige coming-of-agedrama C.R.A.Z.Y. en natuurlijk het intense Dallas Buyers Club, hecht niet zo sterk aan het verleden. Weliswaar hebben de gebeurtenissen van weleer Cheryl gevormd tot de gefrustreerde en getraumatiseerde vrouw die ze nu is, maar Vallée staat liever stil bij het heden en grijpt alleen terug op wat passé is als dit zijn personage verder in kan kleuren. Cheryl zelf heeft dit inzicht nog niet bereikt. Er gaat een ongekend doorzettingsvermogen van de vrouw uit, maar het eenzaam bewandelen van duizenden kilometers gaat haar niet in de koude kleren zitten. Fysiek, want haar rugzak is te zwaar en zelfs vitaal ogende mannelijke medehikers geven hun toch tocht halverwege op. Maar ook mentaal, want helemaal zonder de bewoonde wereld en de steun van anderen kan Cheryl het niet af. Een eerste overnachting in een tochtig tentje is een doodenge ervaring. Hoe moedig haar onderneming ook is, Strader heeft wel gezorgd voor zekerheid door op vaste punten noodzakelijke benodigdheden op te pikken die door haar achterban zijn klaargelegd.

Net als bij C.R.A.Z.Y. en het dromerige Café de Flore speelt Vallée op meesterlijke wijze met muziekfragmenten die als flarden mist uit hun omgeving opstijgen en er net zo gemakkelijk weer in wegsterven. Zijn muze Reese Witherspoon had al lang bewezen dat ze een talentvol actrice is met een breed pallet aan emoties. Met haar hoofdrol in Wild speelt ze misschien wel de beste rol van haar carrière, ook al leverde haar dit afgelopen zondag geen tweede Oscar op. Witherspoon durft de lelijkste kant van zichzelf te laten zien en toont rauwe emoties zonder bespeurbaar gevoel van gêne. Ook Neerlands trots Michiel Huisman mag voor een scène of drie aan de bak, maar hij is net als de andere bijfiguren een passant die toevallig het pad van Cheryl Strader kruist. De bijrolacteurs, zelfs Laura Dern die Cheryls moeder speelt, zijn louter functioneel in Straders weg naar zelfexploratie en haar pogingen om zich te verzoenen met haar verleden. Wild afdoen als de vrouwelijke variant van Into the Wild doet dit sterke drama over rouwverwerking en volharding ernstig tekort.




omdat jullie onze familie zijn....

 
Soms komen er van die kleine kadootjes op je pad, wat eigenlijk hele grote kadoos zijn, die zon uitwerking hebben op je. Vandaag was ook zon dag.
 
Ik kreeg al een tijdje geleden van een oud leerling van de ISK de mededeling dat hij langs wilde komen om ons te verrassen, dat wilde hij doen omdat we voor hem als familie zijn. Ik ben dan erg benieuwd wat er aan de hand is en wil dat ook weten natuurlijk, maar hij hield wijselijk zijn mond en vertelde alleen maar dat ik er wel achter zou komen.
Woensdag was de dag dan zou ik het weten.
 
Vandaag was het me natuurlijk een beetje doorgeschoten had zo veel gedaan en uitgezocht en ook meteen opgeruimd dat ik dus inderdaad klaar was voor de vergadering en terwijl ik daar zit krijg ik een berichtje binnen, dat hij onderweg is naar ons.
 
Ik schrijf nog snel terug dat we in een vergadering zitten en zo weg moeten, maar hij stond al voor het lokaal, met zijn broer. Meteen zie ik de beelden voor me toen ze net op school kwamen hier, twee jongens uit een vreemd land die in Nederland dan toch maar weer grond onder de voeten moeten krijgen met hun ouders, zusjes, broertje etc. Die verlangen naar hun familie in het buitenland maar die niet te bereiken zijn en ze hebben geen idee wat er aan de hand is.  Ik zie ze langzaam veranderen van bange vogeltjes in boeiende persoonlijkheden, die stralen, die vechten voor een bestaan in Nederland, en verdorie ze redden het. Ze hebben beiden een baan, werken knoeter hard, houden hun dromen maar gaan er wel voor. Ze zijn geland.
 
De jongste van het stel, had nog niet zijn Nederlandse nationaliteit, en hij kwam bij ons om met ons te vieren dat hij vandaag om half 4 officieel Nederlander is. dat hij een paspoort krijgt waarop staat dat hij Nederlander is.  Hij vond dit zo belangrijk om te vertellen aan ons en het was voor hem zo belangrijk dit met ons te delen. want zo vertelde hij al.. Jullie zijn mijn familie.
 
Het toeval trof dat we die middag een bijeenkomst hadden op het gemeentehuis over Nieuwkomers en wat we er mee moesten gaan doen en vooral ook hoe. Om half 4 hadden we net pauze, dus ik ben snel even met een collega de gang opgeglipt om nog snel hem eens extra een hand te geven, en even te praten met allebei. Het was prachtig met die gasten.
Ze straalden helemaal.
 
Soms is een dag ineens een dag met een extra gouden randje en ineens lacht de wereld nog harder dan anders.. heerlijk is en blijft het onderwijs
 







dinsdag 26 mei 2015

voorbereidingen..... dag tegen het pesten



Natuurlijk bereid elke docent zijn lessen voor, de een wat grondiger dan de andere, maar toch de opmerking dat wij veel vrije tijd hebben is een vaak geuite opmerking. Ik ken ze en zie vaak ook de jaloerse blik die er bij zit. Het ongelijk wat ze voelen omdat zij niet zoveel vrije tijd hebben en niet 12 weken vakantie in een jaar. Helaas vergeet men vaak dat wij in de 40 weken dat wij werken, elke week een uur extra werken om zo toch aan onze uren te komen, dat wij ook als we vrij zijn nog vaak bezig zijn met voorbereidingen, het corrigeren van de gemaakte toetsen, werkstukken,  schriftelijke overhoringen etc,  met het uitwerken van lessen, het bedenken van nieuwe dingen. Vaak als je coach bent, dan heb je nog huisbezoeken, ga je nog langs bij mensen, bellen ouders je omdat hun kind misschien wel het verkeerde gummetje heeft, of ergere dingen die aan de hand zijn. Kortom de buitenwereld ziet alleen maar het vrij zijn van ons als docenten maar zien helaas niet dat wij daarnaast nog heel veel werk verzetten wat vaak niet eens opgemerkt is of zichtbaar is.

Vanavond bijvoorbeeld ben ik al begonnen met het voorbereiden van een projectdag in de onderbouw. Ik wil in 4 workshops zorgen dat de leerlingen op 19 april, de dag tegen het pesten, extra aandacht besteden aan het pesten en hoe we het met elkaar als school kunnen voorkomen.  De vier onderdelen voor de lessen krijgen steeds meer vorm, ik zit te denken in een workshop het maken van een muur tegen pesten, het onderzoeken wat cyberpesten is, maar ook meteen wat kan je doen om het te voorkomen, en hoe aan te pakken, een workshop waar in fragmenten uit de film spijt, of een ander film over pesten centraal staan waar de leerlingen dan met elkaar in discussie vorm over gaan praten en oplossingen zoeken, een workshop waar de kinderen proberen door midden van een kwartetspel tegen pesten, het verschil tussen pesten en plagen te leren zien. Dit zijn nog maar een paar ideeën en dit moet natuurlijk nog helemaal doordacht en bedacht worden. De eerste stap is wel al gezet, omdat ik inmiddels toch al een aantal dingen besteld heb om te gebruiken bij de lessen die de basis gaan vormen voor de workshops.

 Het is natuurlijk nog wel even uitzoeken en dan nog de lessen samenstellen en uitwerken zodat een ieder dit kan geven, maar dat is voor latere zorg. Inmiddels zijn er wel al een aantal folders besteld, tevens wil ik de leerlingen na de 4 uur een armbandje geven om aan te geven dat ze tegen pesten zijn, kortom er is nog veel voor te bereiden, dit is niet in 1 avond of dag klaar, het is uitdenken, sparren met mensen, uitwerken, kijken of het gaat werken, bijschaven etc totdat de lessen zo gaaf zijn dat ze kunnen worden gegeven. Daarna is het natuurlijk evalueren, uitwerken en verwerken van wat we gedaan hebben, de lessen weer eens extra bekijken en bijstellen.
Dit om hopelijk een volgend jaar ook weer te kunnen doen, maar dan zullen er meteen weer 4 lessen gemaakt moeten worden voor de tweede klassen, omdat die dan al de lessen hebben gehad die er waren.

Kortom, dit is nog maar een klein voorbeeld van het werk wat wij doen in onze zogenaamde vrije tijd, het is meer dan men ziet. Al heb ik erg veel zin in het opzetten van deze lessen en ook erg benieuwd wat uiteindelijk het effect kan zijn.. we zullen zien maar tot dan
...

maandag 25 mei 2015

uit de nieuwe doos (einde van de oude doos foto's)




 Foto's Van Vandaag

Ik zag mezelf oud vannacht, ik wist dat ik het kon
Ik had een huis gebouwd voor haar en alle prijzen die ik won
Alle vrienden die ik kwijt was zo juist nog een voor een gebeld
En daarna had ik op internet een cadeau voor haar besteld

We konden eindelijk op vakantie, wist niet waarheen, maar toch het mocht
Ik had het geld, de tijd, de vrijheid alleen het land niet uitgezocht
Ik had het allermooiste leven, sliep op een goudgestikt matras
Alleen nergens had ik foto's, foto's van vandaag
Nergens had ik foto's uit die tijd
Dat ze gelukkig was

Ik wil nieuwe foto's graag
Ik wil foto's van hoe mooi het was
Ik wil foto's van vandaag
Foto's bij een zee of zo
Over jou alvast met dat cadeau
Ik wil foto's van hoe mooi het was vandaag
Dat ze gelukkig was

Als ik oud word, en dat wordt ik, want dat voel ik elke dag
Wil ik een lange oude neger zijn, een bluesman met een lach
Maar ik zag mezelf oud vannacht, was nou niet bepaald mijn held
Maar het ergste nog van alles was, dat nergens had ik foto's,
Nergens had ik foto's van wat telt
Dat ze gelukkig was

(fragment uit Foto's van vandaag door Acda en de Munnik)
Jordanie

voor een lotus opdracht

Madrid 2015

solextocht met de lotus

Bij een roofvogel show

Jordanie

Rome 2014

Schoolkamp als opa Jopie

Schemerland theater

 
 
Zondag was het dan zover, we gingen met elkaar naar het schemerland theater. Een evenement in Leiden waarin een aantal boten rondvaren door de stad die langs prachtig Leiden gaat en onderweg leg je aan bij theatervoorstellingen van theatermakers die al een landelijke bekendheid hebben. Daarnaast kom je onderweg twee theatermakers tegen die er gewoon staan en waar we dus langs varen.
Het is altijd weer een leuke avond, het varen, de rust van de boot, de verzorging onderweg, kortom het is geweldig leuk allemaal.
 
Met vriendin Els, Stella en Heleen hadden we afgesproken op het station, omdat het handiger is om met de trein te gaan, je hebt dan geen gedoe met de auto en het is in verhouding ook veel goedkoper. 
In de trein was het gezellig stil, we hadden de luxe van bijna een coupe voor onszelf, dus dat was heerlijk. In Leiden aangekomen zijn we eerst naar Olive Garden 
gegaan, waar we heerlijk hebben gegeten tegen echt een hele redelijke prijs vond ik.
Zeker een tent om nog een keer heen te gaan om lekker te eten.
 
Daarna naar de boten voor de voorstellingen, het inschepen was ff lastig maar dat is te doen altijd, je moet je melden en dan wachten of je in de boot mag. We waren inmiddels tot een groep van 8 uitgegroeid, dus we konden bijna met elkaar op 1 boot. De liefde van Leiden werd ons geboden, en het was ook een liefdevolle schipper die we hadden, een eigenwijze man met heel veel humor, die veel van zijn boot hield, maar ook van zijn passagiers. Hij deed het perfect. In vergelijking met twee jaar geleden was dit uniek, hij legde de boot steeds zo neer dat iedereen in de boot het goed kon zien, dat we niet onze nek hoefde verdraaien of ongemakkelijk moesten zitten, het was perfect gewoon.
 
Gehuld in onze regenponcho's van de Blokker, Action en noem maar op waar ze allemaal vandaan kwamen begonnen we aan de vaart. Van te voren had ik bewust al heel weinig gedronken in de wetenschap dat ik minstens 2 uur lang op een koude boot zou zitten en dus de kans groot was dat ik tussen door moest plassen, dat is gelukkig goed gegaan. ( In het begin regende het even, daarna werd het gelukkig beter en werd het zelfs aangenaam op de boot, konden de regen spullen opgeborgen.
 
Het eerste stuk  "Mag ik van jou het groene gras in de categorie wonen?" Vond ik een mooi beeldend verhaal, wat prachtig gespeeld werd. Er was nagedacht, door groteske bewegingen en vooral ook door het spel en gebruik van audiovisuele middelen werd het een mooi geheel. Ik was meteen onder de indruk van dit stuk.
 
Het tweede stuk wat we tegenkwamen was een meisje dat met depri teksten je vanaf een brug dingen zei en aan het einde dan een brief in de boot probeerde te gooien, maar dat lukt dus niet... dit was gelukkig een voorstelling waar we langs voeren dus we bleven er niet bij hangen, dat scheelde een hoop depressieve mensen opvangen.
 
Het derde stuk wat we tegenkwamen was "Sketch of Spain"
Een muzikaal gebeuren met fado en flamenco dans.. ik was hier niet echt van onder de indruk, het was een stuk wat vooral op vriendin Heleen enorme indruk maakte maar mij boeide het niet zo.
 
Terwijl we verder voeren onder een hele lange donkere brug door , maar waaronder een kunstenaar, en dat is volgens mij voor altijd, op verschillende plekjes ratjes had gemaakt in zwarte verf. Vind ik zo uniek en bijzonder dat mensen dat bedenken en doen. heerlijk die creatieve geesten.
 
Het derde stuk wat we zagen was "Bedolven"
Prachtig stuk, er werd niet bij gesproken, wel gebruik gemaakt van muziek en geluid, een verhaal over een man die werkt als grasdelver, maar gaande weg het verhaal kom je er achter dat hij eigenlijk een graf aan het graven is voor zijn overleden dochtertje, prachtig vorm gegeven door de spelers en door de regie.
 
Verder met de boot langs weer een tussendoor act, over een meisje met een ballon, maar ik heb de hele ballon niet gezien, ik heb haar alleen maar zien dansen en op de brug klimmen.. niet zo bijzonder dus.
 
Het vierde stuk "iflat" was een stuk van een man die werkte met een greenscreen, de technieken, die hij gebruikte was natuurlijk prachtig, zeker voor een aantal vriendinnen van mij die mij wel horen vertellen over dat ik werk met het groene scherm maar die zich daar geen voorstelling bij kunnen maken, vanaf nu dus wel. Het verhaal was flinterdun maar door het gebruik maken van een techniek, die voor veel mensen nog niet helemaal bekend is, is het een voorstelling wat toch wel indruk maakte.
 
Het laatste stuk dat we zagen was "Glas een raamvertelling" Dit vond ik het topstuk van de avond, heel eenvoudig vorm gegeven, met een groot raam dat bestond uit verschillende raampjes van verschillende formaat, het begon heel eenvoudig en uiteindelijk werd het steeds mooiere, en betere. Prachtig vormgegeven met mooie beelden ook. Ik was blij dat dit het laatste was dat we zagen ook omdat het mooi donker was meteen, dus je zag alles extra goed maar ook omdat het indruk maakte...
 
Terug haalden we net op tijd onze laatste trein terug naar huis en om 01.00 rolde ik mijn huis binnen met een prachtige avond achter de kiezen.