Uit de oude doos (deel liefdes van toen)

 

wat ik je nog zeggen wilde

 

(voor de liefdes die voorbij gingen)

 

alle tranen om

jullie vergoten

heeft een rivier gemaakt

het is niet erg

het is een mooie stroom geworden

alle pijn die

ik heb gevoelt

heeft me geleerd

om te geloven

in het leven

alle stokslagen

die jullie me hebben gegeven

hebben me geleerd

om pijn te verdragen

alle leugens

hebben mij geleerd

de waarheid te kunnen horen

ik draag jullie nog bij me

als een grote kaars

vol licht en vuur

die mijn leven rijker maken

lichtpuntjes op weg

naar de liefde van nu

( uit: Doe jij het licht uit? 2003)

 

Ach terwijl ik door de foto's ga van alle jaren

kom ik dus ook de foto's tegen van een aantal exen. Niet allemaal maar een paar die mij toch

nog meer dierbaar zijn dan de anderen. Een aantal worden niet meer genoemd, ze zijn slechts een ex, maar de exen die me in beweging brachten die foto's heb ik nog om zo te weten door wie ik geworden ben die ik nu ben

 

De ene zette me op weg naar het theater, ik ben hem eeuwig dankbaar, iets mooiers had hij mij niet kunnen geven

De andere leerde me te geloven in wat ik ben en wie ik ben, die maakte dat ik de wegen ging lopen die ik nu nog bewandel.

Weer een ander, zette me aan tot het schrijven van mijn flarden, misschien wel juist door dat hij zo duidelijk was dat hij schrijver wilde worden. Ik raakte mijn gevoel aan, ik begon te schrijven alsof mijn leven er vanaf hing en schrijf nog steeds.

 

Nog een ander zette me aan om de wereld te gaan ontdekken, wat ik pas later ben gaan doen, door een tussentijdse relatie en twee katten kwam het er niet eerder van, daarom pas veel later alles uit het reizen halen wat ik kan.

Weer een ander leerde me van het leven te gaan houden, door de dag te plukken en door te genieten van wat zo op mijn pad komt.

Daarom een kleine galerij met deze vijf mensen die me dierbaar zijn omdat ze me op weg hebben gebracht naar wie ik nu ben en mag zijn.

 

Kortom het zijn prachtmensen, al weet ik dat eentje helaas niet meer onder ons is, de anderen weet ik niets meer van, en dat is ook goed. Ze waren kostbaar op dat moment en hebben voor mij gebracht wat ik toen nodig had en wat ik nog altijd koester