Gistermiddag was het prachtig weer, de hele school was al bijna weg, de isk klassen waren er nog, zo ook de derde klassen, de vierde klassen alleen de kinderen die examen hadden, en dan nog een paar verdwaalde eerste klassers die even nog geen zin hadden om naar huis te gaan. Aangezien het mooi weer is, dacht ik meteen, ik ga met de isk naar de kinderboerderij, die zit vlak bij mijn school en is altijd een leuke ervaring met deze gasten. Eerst had ik ze wel even heel goed toegesproken dat de dieren daar wonen en dat we ons als gasten te hebben gedragen. We zijn er rustig naar toe gelopen, het voordeel van zon wandeling vind ik altijd dat je even kan praten met diverse kinderen en ze ook wat tips kan geven en dat je soms zomaar een kijkje krijgt in hun levens.
Bij aankomst bij de kinderboerderij was het een feest om te zien, hoe de kinderen eerst wat eng langs het paardje liepen dat er stond.. maar gelukkig was het ijs snel gebroken, een paar leerlingen gingen de wei in met de geiten, en begonnen ze te aaien, ik raak altijd weer geraakt door hoe deze kinderen, die vaak toch uit oorlogsgebieden komen, zoveel liefde tonen voor de dieren. Ze aaien ze en geven ze gras etc. Ze staan met elkaar te praten en genieten enorm.
Natuurlijk vraag ik altijd wat de naam is van dat dier in hun land, waardoor ze dan toch mij weer woorden leren, al weet ik natuurlijk nooit of het word klopt of een woord is dat ik beter niet kan zeggen, zoals ik al eerder een keer schreef.
We zijn natuurlijk ook bij de varkentjes wezen kijken, en dan zijn ze toch onder de indruk van de hangbuikzwijntjes.. en kijken met bewondering, helaas was er één leerling uit Bosnie die het grappig vond om een mede leerling naar de varkens te duwen, als grapje, het varken schrok natuurlijk enorm. Ik ben meteen er op in gegaan, en hem zo de wacht aangezegd dat zelfs na die tijd een verzorger van de kinderboerderij tegen mij zei, U hebt behoorlijk de wind er onder en dat klopt ook. Ze weten wat ze wel en wat ze niet kunnen doen. Al ben ik over het algemeen erg lief en zorgzaam maar kom niet over de grens.
Het meest vertederend vind ik ook dat zelfs de oudste gasten die van rond de 18 helemaal tot rust komen en ineens een heel andere kant laten zien, weg is vaak de stoere houding, maar ze hebben zon respect ineens.
Ik herinner me ook nog heel lang geleden een meisje uit Somalië, dat geen Nederlands durfde spreken, ze begreep ons prima maar ze kon niet de stap zetten om te gaan praten, maskers voor hielpen niet, dus ik ben met die groep ook naar de kinderboerderij gegaan en terwijl ze een paard stond te aaien, vroeg ik haar hoe dat dier in Somalië heet, dat is mij verteld, daarna begon ze hele verhalen te vertellen over een paard, in het Somalisch natuurlijk.. en ook tegen het paard. Waarop ik heel tactvol zei, ik kan je niet begrijpen omdat je in jouw taal praat en het paard ook niet, probeer het eens in het Nederlands, en dat deed ze, zo mooi hoe dieren soms ineens kinderen over drempels helpen, of ze een andere kant laten zien prachtig.
Het grote varken met 7 kleine biggetjes die onder een rode lamp lagen, maar niks met een hek er omheen of dat de biggetjes bij de moeder weg waren gehaald, maar die wel een apart hokje hadden waar ze konden liggen, terwijl moeder haar snuit onder het hek door doet om zo toch haar kinderen te ruiken, was toch wel het nummer 1 voor de kids... Ze waren onder de indruk van de biggetjes maar ook van het varken, Natuurlijk hebben ze ook de pauw gezien, en de kalkoen en nog veel meer.
Inmiddels heb ik al bedacht dat ik dit soort dingen vaker met deze gasten ga doen, een keer naar het station om uit te leggen hoe het werkt met de ov kaart etc, omdat het zo goed voor ze is er even uit en even buiten zijn.
Het was werd me deze dag weer eens extra duidelijk hoe kostbaar deze kinderen zijn en hoe heerlijk het is om ze les te mogen geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten