richard Groenendijk... met de mantel der liefde ( Theater)

 

Vanavond met vriend Frans, eerst gezellig uit eten geweest, als een kadootje voor mijn verjaardag.

Onze favoriete chinees, met een lopend buffet, erg lekker altijd en ook altijd gezellig. Dat is het trouwens altijd met Frans, dus daar is geen reden tot twijfel over mogelijk. Ik vind dit een prachtig kado, en dit keer waren we beiden verstandig om ons eten te beperken tot twee, ja het klopt Chris, kleine porties. Daarna een kleine portie ijs... met heel, juist nog meer, slagroom. Ik denk dat de slagroomboy, voor het eerst met deze spuit mocht werken en dacht ik doe veel dat is goed. Het was een immens grote portie.

 

Hierna gingen we naar de laatste voorstelling uit ons arrangement van de dit jaar. een voorstelling waar ik al heel veel over had gehoord via vriendin Els, dus ik was benieuwd. Richard raakt me vaak met zijn ingetogen momenten maar ook heel vaak de eenvoud van zijn decor. Dit keer touwen uit een gymzaal, en twee bakken waar je spullen in kunt opbergen die men wel gebruikt bij padvinders of in het leger. Dit heeft dan toch alles te maken met de show, al denk je dat niet op het eerste gezicht. Hij kwam op in een prachtige mantel.. De mantel der Liefde, maar het verhaal erbij is kostelijk. Hij wilde dit doen voor zijn vriend uit een ander land, omdat hij dat dacht dat hij een prachtige pak had aangetrokken dat paste bij zijn geloof, ik ben even de naam kwijt, waarop die vriend zei, wat een lelijk pak.. en later vertelde dat hij katholiek was.. kortom de plank misgeslagen hiermee.

 

De verhalen die hij verteld over zijn familie, over de eigenaresse van Tebbie.... over de familie, over de tante met de gemakkelijke tegels, ik heb slap gelegen, zeker door zijn oprechte maar zeker ook scherp opmerkingen, Zijn verhalen over de oorlog dat nog steeds in zijn vriend zit, die bij elk rotje op oud en nieuw verkrampt, bij harde geluiden in elkaar krimpt en in paniek raakt. Kortom dat wat ik ook merk bij onze leerlingen in de isk, de oorlog gaat niet weg uit een mens als je er in hebt gezeten, als je hebt moeten vechten om te overleven. De vluchtelingen die soms als gezin totaal uit elkaar drijven omdat de ene naar Nederland vlucht, de ander naar Zweden en noem maar op , waar ze allemaal terecht komen en elkaar dan moeten zoeken.

De gedachte dat iemand dood is, en dat die gene achteraf nog leeft.  noem maar op , het maakt indruk, zeker als je met deze kinderen werkt.

 

Het verhaal van een leerling van mijn, hij is samen met zijn moeder die zwanger was, zijn zusje gevlucht uit Afghanistan, en terecht gekomen in Nederland, ze hebben een leven opgebouwd. Ze zijn hier hun vader/man en twee broers zijn door de Taliban vermoord. Ze hebben er mee leren leven en zijn hun eigen leven gaan opbouwen met vallen en opstaan, maar zijn sterk. Jaren later na hun vlucht bereikt ineens hun het bericht dat hun vader en de twee broers zijn gevonden ze hebben jaren gevangen gezeten in Pakistan maar zijn nu vrij en ja hoor ze komen naar Nederland, in kader van gezinshereniging... en dat klinkt zo mooi en goed en dat is het ook. Toch weet ik dat het een zware klus is.. om dit goed te krijgen, met drie zwaar getraumatiseerde mannen in een klein huisje, met een kind dat zijn vader niet eens kent, en drie mensen die al aardig vernederlands zijn.. ik geef je het te doen. Toch hebben ze het gered het is een mooi en stabiel gezin  geworden. Mijn petje er voor af.

Al denk ik dat de zoon die het langst in Nederland is zich ontzettend heeft ingezet voor zijn broers en vader, om ze Nederlands te leren, werkt te zoeken en noem maar op.. geweldig gewoon.

 

 

Na de voorstelling kon je nog dingen kopen van Richard en Frans wilde nog heel graag een dvd van hem , dus die moest gekocht, en natuurlijk moest er een handtekening op en moest er even gepraat worden... ik zeg niets.. maar ik zou zeggen we spelen Galgje

 

 

1  2  3  4  5  6  7  8  9  10  11  12

 

(12 letters)

Frans is dat jochie in het groene T-shirt bij Richard