Soms komen er van die kleine kadootjes op je pad, wat eigenlijk hele grote kadoos zijn, die zon uitwerking hebben op je. Vandaag was ook zon dag.
Ik kreeg al een tijdje geleden van een oud leerling van de ISK de mededeling dat hij langs wilde komen om ons te verrassen, dat wilde hij doen omdat we voor hem als familie zijn. Ik ben dan erg benieuwd wat er aan de hand is en wil dat ook weten natuurlijk, maar hij hield wijselijk zijn mond en vertelde alleen maar dat ik er wel achter zou komen.
Woensdag was de dag dan zou ik het weten.
Vandaag was het me natuurlijk een beetje doorgeschoten had zo veel gedaan en uitgezocht en ook meteen opgeruimd dat ik dus inderdaad klaar was voor de vergadering en terwijl ik daar zit krijg ik een berichtje binnen, dat hij onderweg is naar ons.
Ik schrijf nog snel terug dat we in een vergadering zitten en zo weg moeten, maar hij stond al voor het lokaal, met zijn broer. Meteen zie ik de beelden voor me toen ze net op school kwamen hier, twee jongens uit een vreemd land die in Nederland dan toch maar weer grond onder de voeten moeten krijgen met hun ouders, zusjes, broertje etc. Die verlangen naar hun familie in het buitenland maar die niet te bereiken zijn en ze hebben geen idee wat er aan de hand is. Ik zie ze langzaam veranderen van bange vogeltjes in boeiende persoonlijkheden, die stralen, die vechten voor een bestaan in Nederland, en verdorie ze redden het. Ze hebben beiden een baan, werken knoeter hard, houden hun dromen maar gaan er wel voor. Ze zijn geland.
De jongste van het stel, had nog niet zijn Nederlandse nationaliteit, en hij kwam bij ons om met ons te vieren dat hij vandaag om half 4 officieel Nederlander is. dat hij een paspoort krijgt waarop staat dat hij Nederlander is. Hij vond dit zo belangrijk om te vertellen aan ons en het was voor hem zo belangrijk dit met ons te delen. want zo vertelde hij al.. Jullie zijn mijn familie.
Het toeval trof dat we die middag een bijeenkomst hadden op het gemeentehuis over Nieuwkomers en wat we er mee moesten gaan doen en vooral ook hoe. Om half 4 hadden we net pauze, dus ik ben snel even met een collega de gang opgeglipt om nog snel hem eens extra een hand te geven, en even te praten met allebei. Het was prachtig met die gasten.
Ze straalden helemaal.
Soms is een dag ineens een dag met een extra gouden randje en ineens lacht de wereld nog harder dan anders.. heerlijk is en blijft het onderwijs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten