Elk jaar weer, net voor de mei vakantie, vraag ik aan het einde van de drama les altijd even aandacht van mijn leerlingen. Altijd vraag ik ze dan om op 4 mei 2 minuten stilte in acht te nemen. Ik benoem in eerste instantie altijd de vrijheden die ze hebben, ik vertel ze over dat ze mogen kiezen met wie ze willen trouwen, welk geloof ze willen, waar ze willen wonen, welke school ze naar toe willen, passend bij hun niveau, dat ze kunnen gaan en staan waar ze willen. Dat er vrijheid is omdat er vrede is.
De meeste leerlingen die dit horen, luisteren en zeggen inderdaad dat ze dat gaan doen. Slechts een enkeling zegt dan dat ze op vakantie is en dus dat niet kan doen. Alsof er een grens is aan het stil zijn in Nederland, het bij de grens stopt.. nee het stopt niet daar, het gaat verder.
Dit jaar was het helemaal bijzonder met de isk klas. Dit heeft vooral te maken met wat er eerst speelde in deze klas. De leerlingen zijn soms niet tevreden hoe we het hier aan pakken bij conflicten, ze zeggen heel vaak, in hun land worden ze geslagen en ouders meteen op school gevraagd. Ze vinden dat wij in Nederland veel te soft zijn.
Ik luister hier na en denk dan dat wij het niet zo slecht doen op scholen. Soms zouden we misschien wel iets strenger mogen zijn of dingen wat grondiger aanpakken... maar het is heel simpel wij doen het op onze manier.
Vaak zeg ik dan ook tegen ze, dat ik ze wel begrijp, maar dat ze nu in een land zijn waar ze veilig zijn en dat dat een groot goed is.
De laatste les voor de vakantie, vertelde ik over onze dodenherdenking, natuurlijk vertelde ik ook over dat ze vrij zijn etc., ik vertelde ze over dat ze veilig zijn en dat ze in vrede leven, dank zij de duizenden mannen en jongens soms nog geen 16 jaar oud, die gestorven zijn voor onze vrijheid. Dit keer heb ik het ook gelinkt aan Syrië waar we een aantal leerlingen van in huis hebben. Dat zij nu veilig zijn maar dat er in hun land heel veel mensen vechten voor de vrijheid die zo belangrijk is. Dat ze juist voor die menen, en al die mensen die onderweg zijn naar een veilig land, dat ze daar ook stil voor kunnen zijn. Het tastbaar maken van wat hun raakt maakt vaak dat ze daardoor ook stil zijn en vaak ook oppakken dat ze er naar luisteren en ook doen.
Vanavond ben ik natuurlijk twee minuten stil geweest. Mijn sportschooltje blijkt weer groots te zijn, ik kwam er om 5 voor 8 binnen voor de les kettle bell, ik wist al dat ze de twee minuten stilte in acht zouden nemen, zoals het hoort. Ze hadden alle muziek uit gezet, de tv's boven op Nederland 1, zo ook het grote scherm in de kantine, en daar stonden alle sporters bij elkaar te kijken en samen 2 minuten stilte.. het Wilhelmus klonk en men bleef staan wachten tot het voorbij was. Alle zalen waren leeg en stil dit was voor het eerst dat ik 4 mei op deze manier onderging, vorig jaar op de dam, nu hier en ik moet zeggen, allebei was en is even indrukwekkend, Hoeveel mensen oprecht en met respect stil zijn om te herdenken dat al die mensen die voor ons zijn gestorven voor onze vrijheid....
Een mooie traditie die na 70 jaar nog steeds zijn doel niet misslaat.. wat we nooit mogen vergeten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten