maandag 30 april 2018

Berlijn mei 2018 (2)

Na een heerlijke avond waarin de plannen voor vandaag besproken zijn, gezien het mooie weer gaan we naar Wannsee. Een gebied dat ik ook niet ken maar wat erg mooi schijnt te zijn. Spannend dus. De nacht ging goed, heerlijk geslapen, fotos van het stedelijk uitgezocht en geplaatst, even nog wat gelezen en in een eindeloze diepe slaap beland. Het is duidelijk dat gisteren erg vermoeiend was. Van wachten wordt je moe. 

Mijn eigen wekkers stonden op kwart voor acht, de wekker van het hotel dacht daar anders over en die ging dus al om 6.15  hoe dat ding uit te zetten was me te veel gedoe, dus heb ik maarde stekker uit het stopcontact gehaald leek me zinvoller. Toch slaap je dan wat minder goed.. het voelt als spijbelen van de dag.. en ik ben soms gek op spijbelen. 

Het ontbijt is prima, teveel keus en te lekker, toch me ingehouden, dacht ik miet gezond blijven eten want er moet nog het nodige gebeuren.

Het ochtend gebeuren is dubieus te noemen, Rick heeft in plaats van de grond te kussen, een pilaar omarmt, Chris had een erg zachtgekookt ei, en ik ging naar mijn kamer, keurig het briefje niet storen op de deur, om te ontdekken dat mijn kamerkaart het niet meer deed. Inmiddels door vele schande en schade wijs geworden wist ik dat ik mijn kaart bij mijn telefoon had gedaan, dus dat gaat niet. Ik naar beneden, weer mijn kaart laten inlezen, terug bij mijn kamer en weer deed hij het niet... ik balen, ik nog een keer goed kijken en ontdekken dat ik bij de verkeerde kamer stond... de ochtend in Berlijn is begonnen... het beloofd een mooie dag te worden.

We zijn gaan lopen naar de s baan om daarna naar Wannsee te gaan, heel bijzonder veel water, veel straat, we dachten dat het een mooi park zou zijn, helaas niet dus. We hebben de Vila van Max Lieberman gezien maar besloten om niet naar binnen te gaan, zijn kunst sprak ons niet aan, maar ook de prijs niet echt. Dus zijn we door gelopen naar haus de Wannseeconference geweest, vreemde sfeerr hing daar, mooie tuin, mooi huis maar als je beseft dat daar de meest afschuwelijke beslissing is genomen in de geschiedenis over dat men De Joden ging vernietigen en hoe. Het pand hangt vol met heel veel info. Zoveel dat ik gestopt ben met lezen.  We hebben daar nog wel even een pretzel gegeten om daarna te vertrekken naar Postdam,  heerlijk gewandeld in de tuin, de lange oprijlaan op gelopen om daarna te eindigen bij het nieuwe Palast, die wilde ik graag bezoeken. Wat een prachtig paleis, het oude paleis doet er echt voor onder. De marmerzaal prachtig maar ook de over de top beplakte schelpen zaal giga kitsch maar bijzonder.

De terugreis was goed en snel, tussendoor even snel naar het hotel om daar te genieten en ons op te frissen voor het avonduur van het eten komt .

Gelukkig kennen Rick en Chris diverse eettentjes en ze haddengekizen
Voor Mexicaans, heerlijke tappas gegeten ., het leven
Is weer goed 


zondag 29 april 2018

Berlijn mei 2018 (1)

Vanochtend heel vroeg.. laat ik zeggen, het inpakken van mijn koffer ging sneller dan het opstaan.. maar het is gelukt. dus ik ga niet klagen.. Tenslotte roept de mooiste stad, de liefste stad, de stad met de meeste mogelijkheden mij.. Berlijn.

Het inpakken van de laatste dingen, gaat altijd snel. het rennen naar de bus, is ook een nieuwe uitdaging, maar het went, het is zoals het is.

 Een wekker die om 5.05 aangeeft dat het tijd is om op te staan.. is niet altijd even vriendelijk, zeker niet na een nacht waarin een vader zijn dochter en haar vriend in elkaar wil slaan met veel geschreeuw en gegil op het plein om 0.00.. maar goed het is een korte nacht,. maar veel bijslapen in het vliegtuig

Even het nieuws lezen en zien dat  Schiphol met een stroomstoring te maken heeft, dat men de reizigers aanraad niet te komen, de wegen naar Schiphol zijn afgezet, er rijden geen treinen...  kortom waar ken ik dit van... juist, voorjaarsvakantie op de terugweg... wel handig dat Schiphol dit gied aanpakt... op dit moment... 6.00 nog geen bericht dat onze vlucht is geanuleerd.. dus ik vertrek maar op hoop van zegen in de hoop dat net een soort van nepnieuws is, of dat het mee  valt
Op Schiphol zien we wel weer verder

Om stipt half 7 verliet ik mijn huis om er voor te zorgen dat ik om 6.45 bij de bushalte zou staan, zodat ik voor 8.00 op schiphol zou aankomen waar Rick en Chris om 8.00 ook zouden zijn, zodat we vroeg konden inchecken, dit om te voorkomen dat we in een te lange rij moesten wachten en daardoor misschien het vliegtuig zouden missen.


Te vroeg kwam de melding dat we niet konden vliegen wegens een stroomstoring, toch met elkaar besloten om elkaar op Schiphol te ontmoeten en dan maar zien . Gelukkig is Chris een echte regelneef en had ondertussen al geregeld dat we een vlucht veel later kregen. Elkaar ontmoeten en daarna samen met elkaar Amsterdsm in voor koffie met gebak om daarna naar het Stedelijk te gaan met de prachtige expositie over eigen werk in een nieuw jasje, erg mooi een mooie bonus op een regenachtige zondag. Daarna terug naar Schiphol om het zekere voor het onzekere te nemen. Vroeg inchecken en zorgen dat we achter de douane komen.

Aangezien ik de enige was die naast handbagage ook nog een koffer had, moesten de mannen even wachten totdat mijn koffer ook keurig was afgegeven.... ik begrijp niet hoe mensen alleen met handbagage kunnen reizen. als ik al bedenk dat mijn giga bus haarlak mee moet, daarnaast mijn thee, en waterkokertje.. dat gaat niet in handbagage, laat staan mijn deo, mijn after shave.. dat zijn groot verpakkingen.. maar goed het is uiteindelijk gelukt.

De rest van de tijd hebben we op Schiphol gezeten met spelletjes en kletsen om steeds te zien dat de tijd op de borden zich steeds later lieten zetten.. uiteindelijk konden we om 16.55 boarden  zodat we om 17.25 konden vliegen , ongeveer 6 uur later in de lucht, het is te doen.

Het was warm en heet in het vliegtuig, ik bleef zweten en hopen dat we er snel zouden zijn. Toch merk je met goed reisgezelschap waar je gewoon jezelf bent, je de dingen doet die je wilt doen is er bijna niets aan de hand. Het is goed zoals het is.

Het hotel was goed te vinden, ik
Zit op de zesde etage Hilton honnerroom, dus zeer speciaal, al
Zie ik niet waarom dit speciaal is. We zijn lekker uit eten geweest bij de Italiaan, daarna rustig terug naar het hotel,, het was een zwoele avond.., en Berlijn omarmt me weer met al zijn liefde .





zaterdag 28 april 2018

collateral beauty (film)

Ooit gekocht in de bak met opruiming.. heeft lang gelegen in mijn kast maar sinds een aantal dagen ben ik weer begonnen met films te bekijken, de series zijn even achter de rug. Deze film, begint wat vaag vond ik, maar gaandeweg het verhaal hield hij me toch behoorlijk in de greep, Het is een film waarin je toch tot nadenken word gezet. Het rouwproces, het niet kunnen toegeven aan jezelf dat iemand er niet meer is. Zo verankerd in je verdriet dat je niet eens meer de naam kan zeggen van de overleden persoon.. zo mooi. Een film die misschien geen hoogstandje is maar eentje waarvan ik blij ben dat ik hem hem gezien.


recensie van de film:
egie: David Frenkel | Cast: Will Smith (Howard), Edward Norton (Whit), Kate Winslet (Claire), Michael Peña (Simon), Helen Mirren (Brigitte), Naomie Harris (Madeleine), Keira Knightley (Amy), Jacob Latimore (Raffi), e.a. | Speelduur: 97 minuten | Jaar: 2016

Voor reclameman Howard zijn er drie hoofdabstracties in het leven die hij niet alleen als peptalk tegenover zijn medewerkers verkondigt, maar zich na een tragische gebeurtenis ook aan hemzelf openbaren. De dood ziet eruit als Helen Mirren, de liefde heeft het uiterlijk van Keira Knightley en de tijd wordt gepersonifieerd door Jacob Latimore. Ze komen tot hem drie jaar nadat Howard zijn dochtertje van zes heeft verloren en al tijden niet meer zichzelf is. Tot grote zorg van zijn directe collega's annex zakenpartners.

Om zijn gedachten te kunnen ordenen en zijn gevoel van verlies de spreekwoordelijke plek te kunnen geven, verstuurt Howard brieven aan de dood, de liefde en de tijd. Hij weet echter niet dat de ontmoetingen die daarop volgen het werk van zijn collega's zijn. Om aan te sturen op een brevet van onvermogen en zo de zaak niet in gevaar te brengen, zijn de ontmoetingen in scène gezet met behulp van acteurs. Het plan is om het bestuur van het bedrijf met de video's te confronteren, waarbij de acteurs digitaal uit de opnames zijn weggepoetst.

Dit is het gekunstelde uitgangspunt van het lichtvoetige, overdreven sentimentele drama Collateral Beauty van David Frankel. De regisseur van The Devil Wears Prada en het relatietherapievehikel Hope Springs mocht aan de slag met een tot in den treure doorgefilosofeerd scenario van Alan Loeb, waarbij geen enkel voorval toeval is en elk personage feilloos in een stramien past. De collega's van Howard hebben ook nog eens hun eigen sores te verstouwen. De een struint het wereldwijde web af op zoek naar een zaaddonor om haar langgekoesterde kinderwens te kunnen vervullen. Howards beste vriend Whit heeft een scheve schaats gereden, is hierdoor zijn vrouw en dochter kwijtgeraakt en probeert met alle macht contact met zijn kind te krijgen. En de latino Simon is een familieman die ernstig ziek is. Wat al vlot doorschemert in deze opeenstapeling van ellende is dat alles in het universum van Frankel en Loeb een bedoeling heeft, terwijl er geen enkel nut te bedenken valt voor het onrecht dat Howard heeft getroffen. Zelfs de acteurs die respectievelijk de dood, de liefde en de tijd moeten verbeelden, hebben zo hun onderonsjes en raakvlakken met Howards collega's en de aan hen verbonden problemen.

Al deze bedachtzaamheid doet het dramatische gehalte en de geloofwaardigheid van Collateral Beauty weinig goed. Er valt zo veel ellende te verstouwen dat het geen doen is om dit in amper anderhalf uur speeltijd te proppen. Dit heeft tot gevolg dat Will Smiths hoofdpersonage op strategisch belangrijke momenten naar een zijspoor wordt geduwd. Nog veel erger is dat scènes worden afgeraffeld en onafgemaakt overgaan in weer nieuwe situaties en omstandigheden. Alsof dit nog niet voldoende is, bezoekt Howard ook nog een praatgroep voor ouders die hun kinderen hebben verloren en duikelt daar een lotgenote op en draaien de personages van Knightley en Edward Norton ook nog eens als een stel door hormonen gedreven pubers om elkaar heen. Deze tranentrekkende brokken vals sentiment en melodrama worden bijeengehouden door tegeltjeswijsheden die als afsluitende conclusies uit de monden van de personages rollen. Niemand die zit te wachten op deze opdringerige levenslessen, daar waar het schreeuw om dramatische uitdieping.

Tot overmaat van ramp gooien de makers in de laatste tien minuten ook nog even twee keer het roer om waardoor je je pas echt bekocht voelt. Met een indrukwekkende cast op de titelrol construeer je nog geen solide beklijvend drama. Interacties tussen personages zijn oppervlakkig en ongecompliceerd, waarbij gevoelens letterlijk van de gezichten af te lezen vallen. Er is weinig fantasie voor nodig om te snappen wat hen drijft. De verwoede pogingen van Smith om zijn acteerloopbaan andere richtingen op te sturen, sorteren weinig effect. De acteur is een aantal flinke jankmomenten ten spijt te licht om deze klus te klaren. Wat een indrukwekkend driesterrenmenu met een surrealistisch toefje had kunnen zijn, is een lauwe, smakeloze magnetronmaaltijd die je met bord op schoot voor een slechte soap haastig naar binnen werkt.

donderdag 26 april 2018

De after mud

 Zaterdag na de mud waren we toch wel behoorlijk moe, dus we besloten met elkaar om een soort van after party te houden en met elkaar uit eten te gaan bij de Wok in Alphen aan den Rijn, om na te praten, met elkaar te lachen en natuurlijk na te genieten.

iets na  17.30 waren we met elkaar bij de Wok in Alphen aan den Rijn.

Het is gewoon leuk als je met elkaar iets bijzonders hebt gedaan en dat met elkaar nog van gaat na genieten. Ik vond het heerlijk met deze gasten  we zijn heerlijk vrij met elkaar en zeggen van alles en dat maakt het ook zo bijzonder. Het mooie vind ik wel dat we eigenlijk nooit zoveel contact hebben op school maar elkaar toch wel vinden in dit soort dingen maar ook dat we zon lol hebben bij het eten.

Sander had een prachtige film gemaakt van onze escapades wat we zoal hebben gedaan ,maar natuurlijk ook de rottigheid die we met elkaar hebben uitgehaald , zoals elkaar modder in het gezicht smeren en zo. alles met een lach en na die tijd ook nog steeds lachen. Het was erg gaaf dat is op zeker.

Als ik zo terug kijk op de zaterdag, maar ook op de avond is het een heerlijk stel mensen, met allemaal een soort van gekte in zich en lachen om van alles.

Het is een bijzonder stel bij elkaar en dat is heerlijk

Het eten was erg lekker, al heb ik ondanks dat ik me voor had genomen niet te veel te eten toch net iets teveel gegeten  omdat het te lekker was.

Het was een mooie avond als afsluiting van de Mud masters.. en volgend jaar gaan we weer, en er zijn inmiddels al meer mensen die mee willen van mijn werk.. dus het zal volgend jaar nog leuker worden en gezelliger.



woensdag 25 april 2018

Een unitleidser zwaait af...

Al een tijdje geleden kregen we te horen dat een unitleidster ons ging verlaten. Ze had een andere baan aangeboden gekregen op een andere school. Deze school lag dichter bij haar woonplaats maar ook was het een plek waar ze een andere functie kreeg, ze werd directeur van deze school.

Het werd ons verteld en ik moet bekennen dat ik dat een akelig bericht vond. Ze is een kanjer, ze heeft een zakelijke betrokkenheid, ze heeft een duidelijke mening en weet dit zo mooi te verwoorden zonder mensen te kwetsen. Ze is eerlijk en open en geeft de medewerkers altijd het gevoel van dat ze het goed doen. Ze zegt heel vaak, het is goed dat je dit doet, jij hebt de kennis dus je hoeft met mij niet te overleggen of uit te leggen. Ik vertrouw op jouw kunde... dat is mooi en goed.. daardoor groei je als personeelslid maar ook als school.

Donderdag was dan ook het afscheid, in een goed gevuld restaurant kreeg ze haar eerbetoon,
prachtige liedjes  die gezongen werden door haar naaste collega's, prachtige liedjes die haar werden toegezongen, maar ook haar zelf gekozen lied om te zingen, Sweet goodbyes met een eigen tekst.

Het was mooi om te zien hoe de collega's hun best hadden gedaan om haar in het zonnetje te zetten, men had een high thea georganiseerd met diverse potten thee, met hapjes uit eigen keuken van ons restaurant, het was prachtig aangekleed. Kortom het was een feest met een traan.

In haar afscheidsrede zei ze al.... Nu hoef ik alleen nog maar dood te gaan... en dat hoop ik niet maar het was wel alsof de school een stukje dood  gaat...

Ze kreeg prachtige afscheidscadeaus, zoals een mooi gemaakte stoel in rietveld stijl met haar afbeelding erop, een prachtige open haard voor op haar terras, en daarnaast prachtige sieraden, een bak met nagellakjes omdat ze zo gek is op nagellak.. natuurlijk het boek met alle selfies die met haar gemaakt zijn op school.

Ze heeft een welverdiend afscheid gehad.

Het prachtige lied gezongen , met daarin eigen stukjes tekst van haar maatje en mede-unitleider sloeg erg aan.. zeker de opmerking dat ze net weg ging voor de grote verhuizen.. met als slot woord, takke wijf.. wat met een lach werd gezien en ontvangen.. prachtig. op de melodie Oh OH Den Haag.... het was mooi en goed om erbij te zijn..




Wonder Wheel (film)



Dinsdag met een hele kleine filmclub, met z'n tweeen naar de film geweest Wonder Wheel, en wat een bijzondere mooie film is dit. ik heb er van genoten. Er zat alles in... een film wat een boeiende sfeer weergeeft van het leven in New York in de jaren dertig. Een film die je kan raken of niet, maar dat ligt aan jezelf. Ik heb er geen spijt van dat ik deze film ben gaan zien.


recensie van de film:
Regie: Woody Allen | Cast: Kate Winslet (Ginny), Justin Timberlake (Mickey), Jim Belushi (Humpty), Juno Temple (Carolina), e.a. | Speelduur: 101 minuten | Jaar: 2017

Woody Allen is onlosmakelijk verbonden aan New York. Na wat uitstapjes naar andere, voornamelijk Europese locaties speelt zijn nieuwste drama zich weer af in The Big Apple. Op Coney Island om precies te zijn. Het is de wijk aan de kust van Brooklyn dat sinds jaar en dag bekend staat om de kermisattracties. Maar bij Wonder Wheel kom je van een koude kermis thuis.

Allen trok wederom een vooraanstaande cast aan. Naast hoofdrolspelers Kate Winslet en Justin Timberlake, vullen Jim Belushi en Juno Temple de voornaamste rollen in. Winslets Ginny is altijd chagrijnig, eeuwig klagend en loopt voortdurend rond met migraine. Ze is een serveerster in een tent op Coney Island en getrouwd met draaimolenexploitant Humpty. Hij is een goedzak die het liefst een hengeltje uitgooit ter ontspanning.

Ginny en Humpty leiden een vreedzaam maar druk leven. Thuis krijgen ze ook weinig rust want ze wonen in een krakkemikkig houten huisje pal naast de hectiek van het reuzenrad. Dan staat op een dag Humpty's dochter Carolina voor de deur. Ze heeft door ruzie haar vader jaren niet gezien en is op de vlucht voor een foute man. Terwijl Carolina onderduikt op de kermis, legt Ginny het aan met badmeester Mickey.

Je moet het toch wel heel extreem gemaakt hebben om afschuw te ontwikkelen voor Kate Winslet, maar Allen krijgt het voor elkaar. Hij heeft voor haar een personage verzonnen dat je werkelijk niets gunt. In dat opzicht levert ook de Britse actrice topwerk af. Ze vertolkt het zanikende personage dusdanig irritant, dat je subiet een hartgrondige hekel aan haar krijgt.

Wonder Wheel is lichtvoetig van opzet en heeft nog het meest weg van een overdreven sentimentele en weerzinwekkend melodramatische soap zoals ze in Zuid-Amerika maken. Ginny datet met Mickey achter de rug om van Humpty, maar de strandwacht wil zich niet binden en weet eigenlijk ook niet wat hij met zijn leven wil aanvangen. Dan komt Caroline ook nog eens de hoek omlopen en vangt de aandacht van Mickey.

Het resultaat is een haast kluchtige verhandeling die bol staat van de misverstanden en miscommunicaties. Het is vervolgens gemakkelijk invullen dat dit alles nooit goed kan gaan. Naast de hoge mate van voorspelbaarheid en creatieve armoe die Allen hier tentoonspreidt, kun je de bejaarde bebrilde filmmaker nog het meest verwijten maken over de invulling van zijn personages.

Ginny is chronisch ontevreden, een stresskip en gewoon een zeikwijf, Carolina is de hittepetit, Humpty de sussende lobbes die kennelijk veel aan Ginny heeft te danken en Mickey een plastic Justin Timberlake die zijn tijd vult met afgezaagd proza. Maar ook de verteltechniek die Allen hanteert is onhandig. Mickey is eerst nog de voice-over die het leven aan het strand beziet, maar wordt later een volwaardig personage.

Door de archetypische invulling van de vier grote rollen lukt het Allen maar niet om echt sympathie voor de personages op te brengen. Des te schrijnender is het dat aan het eind van de rit niemand echt opgeschoten is met zijn of haar leven. Wonder Wheel laat Allen op een slecht moment zien en is in zijn omvangrijke oeuvre totaal verwaarloosbaar.


dinsdag 24 april 2018

Afzwemmen ISK 2018



Eindelijk kon ik een keertje kijken bij het afzwemmen van onze leerlingen van de ISK.Dit is een hele happening, mede omdat het voor velen hun eerste diploma is.

Ik kan meestal niet omdat ik les aan het geven ben, dus ik kan niet weg van school. Dit keer hebben we toevallig projectweek en is er vandaag een sportdag waar ik niet ingezet ben. De eerste twee uur had ik les aan de isk leerlingen, dat was erg gaaf, Dit keer kregen ze een stukje van Mr Bean te zien, en ze moesten het daarna afspelen. Dat deden ze zoals ik het al had verwacht vol enthousiasme.

Tussendoor heb ik wat zaken geregeld, was nog even gaan kijken bij de sportdag voor klas 1, wat ook erg geslaagd was. De kids hadden lol en deden echt hun best.. geweldig. 
 Keurig om 13. 50 stond ik bij het verkeerde zwembad te wachten op de leerlingen die zouden komen, maar er kwam niks, dus om 14.00 maar eens naar Els gebeld, waarvan ik te horen kreeg dat het dus bij het andere zwembad was. Snel in de auto en rijden om toch nog redelijk op tijd aan te komen.

Bij binnenkomst is het een feestje, de leerlingen die afzwemmen zijn helemaal blij dat ik er ben, ze genieten, komen handen geven, lachen en zijn blij. Ook waren er veel ouders en tevens waren er oud leerlingen. Zo mooi om te zien. Het maakt het mooi om er bij te zijn.


Het is een feestje om deze leerlingen te zien zwemmen, al valt het me op dat het wel heel anders is dan in mijn tijd. Ze moeten veel meer andere dingen doen, ze moeten nu duiken, ze moeten voor de a diploma al borstcrawl kunnen en rugcrawl maar gelukkig is dat ellendige watertrappelen eruit.. daar ben ik erg blij om. Na afloop toen iedereen zijn diploma had gingen ze nog even springen in het water van de duikplanken.. erg gaaf de vreugde die de leerlinge hebben als ze horen dat ze geslaagd zijn is zo gaaf om te zien .Ze juichen vliegen bijna de zwemjuf om de nek.. kortom het is een feestje... 

Hoe groot en blij kan een kind zijn met het halen van een diploma, zeker ook de familie die er speciaal vrij voor moet nemen maar toch komen kijken.. Het zou is uniek.


Een kadootje om getuige te mogen zijn voor iets wat voor deze leerlingen zo belangrijk is..


(om privacy redenen zet ik geen foto's van leerlingen in mijn blog of op facebook, vandaar dat er nu ook geen foto's staan van de leerlingen die aan het afzwemmen zijn)

maandag 23 april 2018

Be safe or Sorry

Vandaag ging bij ons de project week van start. Deze projectweek gaat over een aantal dingen die te maken hebben met veiligheid, en spanning.

Ik was al vroeg op school omdat ik zou helpen met het maken van wonden op het hoofd van 1 van de slachtoffers. Echter door een treinstoring, er was koper gejat bij Bodegraven, dus de treinen reden niet, kwam een collega te laat, hij had uiteindelijk snel zijn racefiets gepakt om zo naar school te komen. Ik hoefde dus niet te  grimeren.

We openden vanochtend met een ongeluk op het plein, een docent was tegen de auto van een andere docent geklapt, met zijn hoofd tegen de ruit, hij was bewusteloos, in de auto zaten twee personen die ook behoorlijk van slag waren en achter de auto lag een docent die zat te appen op de fiets en dus tegen de auto is geknald omdat ze niet oplette. Er kwam veel rook uit de auto.

Een collega en vriend van mij, werkt bij de brandweer, dus hij ging eerst de auto blussen. Meteen kwamen er andere bhv-ers om te helpen met de personen uit de auto te verplaatsen en te behandelen. Een scene als introductie op veiligheid van deze week.

De hele week zijn er diverse lessen gepland zoals een escape room, een doorlopende rode draad waarbij de leerlingen via hints kunnen ontdekken wie de dader is van het ongeluk. 

Mijn les bestaat uit het maken van een postbus 51 filmpje maken, met als thema, dat ze op een grappige manier duidelijk moeten maken waarom je niet moet appen, muziek moet luisteren of moet bellen op de fiets, omdat ze daardoor niet genoeg opletten in het verkeer.
Een aantal leerlingen gingen naar het, bij mij gelegen park en een jongen had zich uitgekleed tot zijn sportbroek en stond zogenaamd te vissen. echter er kwamen een aantal appers langs en die liepen tegen hem op waardoor hij in het water viel.. Ik heb vreselijk gelachen, dat ze dit verzinnen om te spelen. De film moest naast creatief ook grappig zijn maar ook moesten ze aangeven waarom ze niet moeten appen etc als wandelaar of als fietser.


Kortom het was weer een heerlijke dag en het is genieten met die gasten, ze maken mooie originele dingen en ik zie nu al uit naar al die filmpjes.



zondag 22 april 2018

We own to the mud.... ( deel 2)


We kregen eerst een soort van warming up.. dat was best ff wennen en heftig, in de brandende zon.. maar ja het hoort erbij en het ging uiteindelijk om dat we mee mochten doen. 

Het begin was een soort van warming up, waarbij goddelijke gespierde jongens hun kunstjes lieten zien wat ze allemaal met dat prachtige lijf konden doen.. Heel smakelijk om naar te kijken maar ook meteen jaloers makend... maar goed het oog wil ook wat en doet je soms je eigen lijf vergeten.

We moesten als eerste onder een soort poort door op handen en knieën..  daarna, en we hadden met elkaar afgesproken dat we op elkaar zouden wachten hoe dan ook, en dat hebben we gedaan.
We moesten eerst een stuk rennen, om daarna bij een sloot te komen waar we doorheen moesten. de eerste confrontatie met de modder.. is niet erg, is goed.. maar ook ergens wel een soort van grensje waar je overheen moet.. Maar goed je springt in de sloot en klaar is het. je ben vies en daarmee is het leed geleden.. Deze sloot moesten we later nog een keer nemen. dus dat was prima.Natuurlijk begonnen we met elkaar te bekogelen met modder, je moet het wel goed doen natuurlijk. 

Daarna moesten we over een paar balken lopen die behoorlijk wiebelden, maar aangezien ik, er stond en er al mensen waren die stonden te dringen heb ik maar gewoon een plank genomen.. hindernis 2 al klaar..

We moesten over grote pakken stro heen om daarna  te belanden bij de eerste echte hindernis.  de mud crawl.. op je handen en voeten door de modder onder prikkeldraad door.  heftig maar leuk
geloof dat er daar van mij een foto is gemaakt.

Na deze obstakel kregen we de marine tafel, dat was een soort van stellage waar je dus via de schuine  kant omhoog moest en  was best lastig.
 verder lopen voor de chest bumpers.... dat was springen over grote blokken.. ook prima te doen.

De monkey bars heb ik maar even over geslagen mijn armen waren niet sterk genoeg en ik dacht ik lig meteen in het water.. volgend jaar ga ik die doen

Het parcours lopen met een stuk hout in je nek, is prima te doen. geen probleem, mede omdat je er gewoon mee loopt.

De flyer.. een soort van grote glijbaan en dan je dan gelanceerd word in het water heb ik even overgeslagen in verband met wat problemen met mijn nek... leek me wijsheid.

De Treches was gaaf, je moest met over modderbergen heen weer in water , weer over ene berg etc je bent gewoon 1 en al modder heerlijk..

De sizzler, was een soort van parcours op handen en knieën en je kon kiezen met en zonder stroom.., hier hadden we al zitten te kijken een tijdje en door de gillen van de mannen die er doorheen gingen had ik al besloten dat ik hem zonder stroom zou doen.

 We moesten heel veel trappen op en af rennen/ lopen maar dat was goed te doen. Daarna de brain freeze, een glijbaan dat je in het water beland en dan ben je nat en schoon.

Kortom het was erg leuk om te doen en om van te genieten.

Aan het einde kon je je douchen, een waar paradijs, je staat met zes mannen in een soort openbare douche, en er zijn er tig van. het water is niet echt lekker warm maar warm genoeg door het weer,  de mannen staan  in hun onderbroek zich te douchen en af te spoelen.. dus daar stond ik ook tussen.. een mooiere afsluiting  van de mudmasters kun je je bijna niet wensen..... al moet ik zeggen vond het ook wel een beetje een soort van de gaskamers van Auswitsch omdat ik toch dat beeld er bij kreeg.

Kortom volgend jaar gaan we weer met elkaar, alleen ga ik het dan oefenen om een aantal dingen wel te kunnen.

En inmiddels heb ik mijn wens van wat ik heel graag wilde doen in 2018 volbracht.. een keer mee doen met de Mudmasters

zaterdag 21 april 2018

We own to the mud.... ( deel 1)

Ooit heb ik gezegd dat ik de Mudmasters  wil doen.. ik wil dat een keer meemaken, lang geleden had ik de kans maar ik dacht steeds ik ben niet fit genoeg.. dus waarom zou ik het doen.. 

Een paar maanden geleden, ongeveer een half jaar liet Martijn, een goede collega van mij met zijn collega Sander een filmpje zien dat ze hadden mee gedaan aan de Mudmasters in Belgie, midden in de nacht. Ik zei meteen lijkt mij zo gaaf ook een keer te doen.. dus wat zeiden die twee mannen, dan gaan we toch met elkaar op 21 april naar de mudmasters in de Haarlemmermeer.. Dus ik in mijn onnozelheid zei meteen dat is goed ik ga mee.  Verder niet nagedacht, maar voor ik het wist, waren met ineens met 6 mensen, collega's Pamela, Nouska en Liena gingen ook mee.. Ik moet bekennen dat ik het helemaal leuk vond.. totdat....

De datum kwam steeds dichterbij en ik zag het al gebeuren.. er waren obstakels bij waar van ik dacht. ik kom daar niet levend doorheen... ik moet dat lijf van mij door tunnels doen, ik moet onder prikkeldraad door, ik moet over hoge schermen heen, en als ik wil kan ik op een heel klein plankje staan en me dan 10 meter naar beneden laten vallen het water in.. ik dacht het niet dat ik dat ging doen.

Herkenbaar bij mij, ik zie er als een berg tegenop, ik heb koudwatervrees, allerlei kwaaltjes komen om de hoek kijken, ik denk alle doem scenario's door,, ik zie me afgevoerd worden in ambulances met hartproblemen, met gebroken benen, met onthoofd lichaam, met afgescheurde nagels.. met een splinter. kortom alles passeert de revue.. ik schijt bagger... Ik ken mezelf ik zie er tegenop maar als het dan zo ver is, komt er een soort van gelatenheid over mij heen, beland ik in een soort van rust.. bedenk ik me het zij zo.. en ik ga...

De weken naar de 21ste geef ik eerlijk toe heb ik behoorlijk wat slapeloze nachten gehad, ik heb bagger gescheten, ik begon het langzaam te vertellen en dat had ik beter niet kunnen doen.... want.. tja.. iedereen zei meteen, ga jij dat doen, dat is loei zwaar.. een ander zei.. heb je wel goed getraind. anders red je dat niet.. Ik dacht nog goed getraind.. ik heb toch mijn kettlebell en mijn cross xxxl gedaan dus ik zou het moeten kunnen met gemak toch..Toch begon het me behoorlijk op te breken.. ik dacht wat ga ik doen.. ik wilde niet ik wilde wel.. ik zat behoorlijk in de stress.. totdat ik bedacht
mijn doel is 1 keer meedoen.. dus ik ga 1 keer meedoen al doe ik maar 1 ding dan heb ik meegedaan, dan heb ik wel niet alles gedaan maar ik heb meegedaan. laat dat voldoende zijn...

Dit gaf de nodige rust... en ook de nodige geruststelling, tot een lieftallige collega me vertelde dat je niet langs alle obstakels kan, omdat sommigen zo gebouwd zijn dat je er dus echt overheen of doorheen moet.. Mijn grootste angst was het plankje waar je op staat en waarmee je dus met een klap naar beneden gaat.. maar ook de glijbaan waarbij je in een bak met water beland.. en de ijsbak.. dat je gaat glijden en dan beland je in een bak met ijskoud water.. ik denk dat mijn lichaam dat niet trekt...
kortom ik onderga het..

We waren er heerlijk vroeg dus we konden al wat rondkijken.. toch is het een soort van onwerkelijke wereld, je kijkt er en je denkt.. is dit nu wat ik zo graag wil.. Ja dus dit wil ik.. al moet ik zeggen.. dat ik terwijl we zaten te kijken en ik soms mensen zag ploeteren, af en toe wat blesures zag dat ik dacht.. ik ga naar huis.

Maar de tijd vloog om en voor ik het wist mochten wij ook aan de bak...
(morgen het vervolg)

vrijdag 20 april 2018

Een docent van de ISK gaat trouwen



Onze Vlaamse collega van de ISK ging trouwen. Al weken is er over gepraat, hij is al een jaar aan het diëten, omdat hij toch in zijn gekochte trouwpak moest passen, hij was er al de hele tijd mee bezig. Met hem het hele ISK team, dus dat was wel een druk wat er op het team lag. Er moest natuurlijk van alles bedacht worden, zoals een lied, een dansje, iets wat de leerlingen konden doen. Kortom het was best veel werk.

Maar onze leerlingen zijn goud, dat weten we, ze wisten dit, ze wisten dat hun meester zou trouwen om 16.00, en ze waren er dus ruim op tijd, ik moest eerst nog even een andere verplichting doen na mijn lessen tot 15.15, dus ben ik daarna meteen naar de leerlingen gegaan zodat ze niet zo alleen zouden staan daar. Een andere collega had woensdag beloofd dat zij er ook zou zijn, maar ik denk dat er iets tussen is gekomen, dat ze er dus niet kon zijn.Want toen ik aankwam stonden de collega's van de ISK daar al klaar, en ik was net op tijd om de bruidegom met zijn bruid op de fiets te zien aankomen fietsen. 

De leerlingen stonden al bij elkaar te praten en hadden het in eerste instantie niet eens door... de opmerking was dan ook.. OP DE FIETS???? niet eens een auto.. bij ons komen ze in grote auto's. Heel bijzonder dus voor hen, maar het is hun meester dus het is goed en bijzonder. Het bruidspaar ging het gemeentehuis in, en de leerlingen bleven buiten, de directe collega's van de ISK gingen ook mee naar binnen en ik ben dus bij de leerlingen gebleven als een soort van kinderoppas... Ze hadden bellenblazers bij zich, en ze hadden de dikste lol met elkaar. 

Het half uurtje waarin een leven compleet veranderd is toch wel heel bijzonder, en toen bleek dat het bruidspaar naar buiten zou komen, stonden de leerlingen in een rij bij de trap en bleven maar bellen blazen. 

De leerlingen stonden te genieten. ze straalden alsof het hun eigen bruiloft was. 

Hun meester kwam er speciaal even aan om hun felicitaties in ontvangst te nemen, en ze waren blij. Ik heb maar even de opmerking geplaatst dat ik vond dat er een foto moest worden gemaakt van de leerlingen met hun meester, dat ging dus ook gebeuren en ik heb heel subtiel, waar ik goed in ben , maar ze de kant van het bordes opgedreven zodat de leerlingen met hun meester op het bordes stonden.. ze stonden te genieten en te stralen. het is volgens mij een hele mooie foto geworden waarop een heleboel mensen staan te stralen..

Het grappige was wel , toen er een hele grote groepsfoto moest worden gemaakt ik en een leerling aan de kant gingen staan, omdat we niet op de foto  wilden. Een vriend, de broer van een leerling die niemand kent maar met zijn neef was meegekomen leuk erbij ging staan en dus ook op de foto staat.. Ik moet nu al lachen om het idee dat als de foto's komen het bruidspaar zich afvraagt wie dat joch is.. of het een oud leerling is.. maar ach dat maakt een bruiloft ook weer extra leuk.


donderdag 19 april 2018

waar of niet waar (8)

 Bang voor afluisterpraktijken


Nog voor zijn presidentschap, overnachtte Donald Trump in de hoedanigheid van zakenman, in 2005 in een Russisch  hotel. Omdat hij redenen had te denken dat de Russen belangrijke informatie van hem wilden, zocht hij de hele kamer af naar afluisterapparatuur. Hij vond niets, tot hij het tapijt optilde en daaronder een metalen plaat zag die met een stuk of zes schroeven aan de vloer was bevestigd. Zorgvuldig verwijderde hij  de ene na de andere schroef, totdat hij onder zich een daverend geraas hoorde. Hij had de kroonluchter van de eetzaal losgeschroefd

WAar of niet Waar
antwoord onder de foto's






Niet Waar

woensdag 18 april 2018

Amsterdam De ISK komt

Het jaarlijks terugkerende uitje met vriendin Els en de leerlingen van de ISK was vandaag. We gingen dit keer in twee groepen, een groep ging via Woerden omdat zij met hun docenten naar een drukkerij gingen waar ze met o.a Arabische letters teksten konden drukken... 

De andere groep, waar ik mee mocht, gingen naar Amsterdam, eerst een bakkie doen ergens, daarna met elkaar naar Madam Tussaud, een wandeling door de Rode buurt, en natuurlijk een stukje vrije tijd om daarna met elkaar een boottochtje te maken door de grachten van Amsterdam met beide groepen.


Bij het dwalen door Amsterdam zijn we eerst voor een pannenkoekenhuis de pannekoeken gaan opeten die de isk hadden gebakken voor deze reis. Ze hadden dat op school gedaan,  appel banaan pannenkoek. Heerlijk en erg gezellig. Daarna zijn we op een terras beland waar we wat hebben gedronken. Met twee leerlingen die een vriendin hebben heb ik snel een foto gemaakt met Majoor Boshard alsof het hun vriendin was.. dit om de meiden een beetje jaloers te maken. Ze hebben vreselijk gelachen met elkaar.
Natuurlijk moesten we ook even een klein stukje door de rode buurt lopen, ze hebben precies 1 vrouw gezien die achter het glas stond. Achteraf was ik blij mede omdat een leerling zei.. meneer er gaat iets wat normaal hangt iets geks doen, het komt omhoog.. Ik heb  verder maar niet meer gevraagd, leek me verstandiger dan hem te vragen wat hij bedoelde.

Daarna zijn we Madam Tusaud ingegaan, dit bleek een groot succes, men heeft er genoten, er waren kreten van de kinderen omdat ze iemand herkenden, ze mochten er mee op de foto, ze genoten .. Het was jammer dat je er binnen een half uur uit bent. en dat voor 29 euro.. dat vond ik wel schokkend.

Nadat er op de dam wat foto's zijn gemaakt, een paar groepsfoto's hebben we de leerlingen naar de boot gebracht, zodat ze wisten waar ze moesten zijn. Daar kregen ze allemaal 10 euro om te eten en om te genieten in Amsterdam voor een uurtje vrij moment. Els en ik zijn wat gaan eten, in afwachting van onze collega's die met een andere groep eerst zijn gaan wezen letters drukken in een drukkerij.

We hadden ons buikje vol en zijn daarna meteen de boot op gegaan, het was genieten met deze gasten, ze hebben lol, ze lachen vreselijk en zitten te genieten.

Na de boottocht van een uur zijn we een ijsje wezen eten, zijn we naar het station gegaan omdat we voor 16.00 moeten zijn ingecheckt om naar huis te gaan, in de trein natuurlijk nog heerlijk zitten napraten en lachen.

Het was een prachtige dag met heerlijke kinderen die stralen die lol hebben en deze dag had ik niet willen missen



 


dinsdag 17 april 2018

Gifted Mary (film)

Een film met een meisje in de hoofdrol... is even wennen voor mij, ik ben nooit zo van dat soort films met kinderen in de hoofdrol.. Zeker niet als het een meisje is dat heel erg hoog begaafd is.. Toch kreeg ik bij het zien van een voorfilmpje het idee dat ik naar deze film wilde. Helaas was deze film in het filmhuis op het moment dat ik dus niet in Nederland was... Dus wat doe ik dan, ik ga niet op Netflix ik schaf hem aan.. en ik ga kijken en ik geniet soms

Deze film vond ik prachtig maar ook zo schrijnend hoe volwassen mensen elkaar het leven zo zuur kunnen maken, die volledig voorbij gaan aan wat het kind wil maar, die uit een soort van grief, een soort van boosheid, de besluiten nemen die zo haaks staan op wat voor het kind goed is. 

Toch een film met een happy end, dat scheelt en zeker de moeite waard om te bekijken, zeker omdat je ziet hoe ver mensen gaan, maar ook hoe ene sociaal netwerk er voor zorgt dat het meisje terug komt op de plek waar ze behoord te zijn... 

Een absolute aanrader voor een ieder die in de hulpverlening zit, die in het onderwijs zit..

recensie van de film
Regie: Marc Webb | Cast: Chris Evans (Frank Adler), Mckenna Grace (Mary Adler), Lindsay Duncan (Evelyn Adler), Octavia Spencer (Roberta Taylor), Jenny Slate (Bonnie Stevenson), e.a. | Speelduur: 101 minuten | Jaar: 2017

De Amerikaan Marc Webb maakt interessante keuzes als het gaat om de regieklussen die hij aanneemt. De filmmaker begon zijn loopbaan met het draaien van videoclips en debuteerde acht jaar geleden met het innemende (500) Days of Summer. Maar Webb liet zich niet in het indie romkomhokje duwen en kwam vervolgens met twee delen Spider-Man op de proppen.

Alsof de wendingen in Webbs loopbaan nog niet onvoorspelbaar genoeg waren, kwam hij enkele weken geleden aanzetten met de worstelingen van een twintiger op zoek naar de volgende stap in zijn leven. In The Only Living Boy in New York stond de interactie tussen de generaties centraal, maar met zijn vierde speelfilm (die eerder geschoten werd) richt Webb zich op een drama met als inzet een begaafd kind.

Gifted is zeker Webbs meest dramatische filmproject en opvallend eenvoudig en rechtlijnig van opzet. Alleenstaande oom Frank Adler, een rol van Chris Evans, moet hierin zien te voorkomen dat zijn slimme nichtje Mary, voor wie hij de zorg draagt, in handen valt van zijn Britse moeder die nooit naar haar kleinkind heeft omgekeken.

Wat de zaak extra ingewikkeld maakt, is dat Mary een buitenbeentje is dat net als haar gestorven moeder een ongekend wiskundig talent in zich draagt. Oma Evelyn, zelf wiskundige, wil het talent van Mary tot wasdom laten komen en trekt een leger academici uit de kast om het kind te onderwijzen. Ondertussen strijdt Frank samen met zorgzame buurvrouw Roberta en Mary's lerares Bonnie om de ouderlijke macht.

Webb laat sterk acteursregie zien waarbij Evans aantoont dat hij niet alleen maar de gespierde actieheld kan uithangen maar ook mooi klein spel kan laten zien. De bijrol van Octavia Spencer als de betrokken buurvrouw laat echter veel te wensen over, want zo veel heeft de Oscarwinnares met haar overdreven gedienstige rol niet toe te voegen. Speciale vermelding verdient de jonge McKenna Grace die met haar natuurlijke voorkomen alle harten steelt en niet alleen maar de wijsneus uithangt maar vooral ook nog kind mag zijn.

Ook al is dit Webbs meest serieuze project, echt heel diepgravend wordt het nergens. Wellicht wilde hij juist de lichte sprankjes hoop laten zien. Zo legt Frank het in een soapy zijplot aan met Mary's lerares en wordt Mary's grote gevoel voor rechtvaardigheid regelmatig gedemonstreerd. Daar komt bij dat het kind maar een blik op een bord vol ingewikkelde formules hoeft te werpen om een van de Millennium Prize Problems (onopgeloste wiskundige problemen) op te lossen.

Geheel geloofwaardig is dit plotelement nauwelijks. Het getouwtrek om de ouderlijke macht is gelukkig ook geen Kramer vs. Kramer geworden. In plaats daarvan combineert Webb de sympathie en het goede van de mens met een hoge feelgoodfactor. Gifted is geen dramatisch meesterwerk, maar door de uitstekende vertolkingen zeker ook geen zinloze gang naar de bios.


maandag 16 april 2018

Van onschatbare waarde



Soms beland je in een programma waarvan je denkt wat is dit leuk. Nooit eerder gezien maar ik vind het nu al leuk.. ik geniet met volle teugen.

Het is op donderdagavond op tv en gaat dan over iets wat iemand ooit gekocht heeft, deze wil dit heel graag verkopen. Er zijn vier bieders die het willen kopen, ze zetten een prijs neer wat ze in gaan zetten om het te kopen op een briefje. De verkoper heeft ook een prijs in gedachten.

Als kijker kijk ik en denk ik , wat lelijk, daar geef ik niets voor. het is ook bijzonder dat sommige verkopers  het wat hoog in hun bol hebben, maar het gekke is het verkoopt wel altijd, ze willen het hebben. 

Een verkoper speelde niet helemaal eerlijk, hij loog over de prijs die hij had betaald voor een raamtikker, men was daar niet erg enthousiast over. Zijn verweer dat in de verkoop en de liefde alles geoorloofd is... werd door de kopers en de programmapresentator met wat minachtend gemompel aangehoord en ontvangen. Ze hebben  gelijk, wees eerlijk maar dan nog kun je goed onderhandelen om iets moois te verkopen.

Elke keer is er weer wat bijzonders wat men kan kopen, ik geniet hiervan.. ik vind het leuk om te zien wat er zoal te koop is aan antiek en curiosa en zeker wat het waard is in de ogen van de kopers.



zondag 15 april 2018

Take that train...

In een soort van opwelling, ik stond ergens op een trein te wachten. bedacht ik me, wat zou het toch gaaf zijn om 1 dag of misschien wel langer... gewoon aan te komen op een station en dan de eerste de beste trein te pakken die gaat, maakt niet uit waar naar toe.. en zo een dag lang langs  diverse onbekende plekken te gaan, eentje om koffie/thee te drinken, eentje om te lunchen, eentje voor een museum, eentje om thee te drinken, eentje om avondeten te eten.. en zo weer terug te keren naar huis... gewoon gaan reizen en niet weten waar naar toe... leek me geweldig en ook leuk.  Eigenlijk dus doelloos reizen. en maar zien waar je terecht komt.

Vriendin Kitty altijd in voor gekke dingen, vertelde ik dit plan en die zei meteen, dat gaan we doen.. we gaan op een zondag, dan heb je geen daluren.. Dus we hebben afgesproken om om 10.00 op de trein te stappen in Sassenheim om daarna gewoon maar te zien waar we terecht zouden komen.. We reizen van eindpunt naar eindpunt... dus dat is spannend.... 

Natuurlijk weet je al als je in de trein stapt naar Amsterdam dat je op dat knooppunt legio mogelijkheden hebt die we dan ook gaan doen.... We besloten om de rein naar Leeuwarden te nemen.Culturele hoofdstad van 2018... dus dat moet een spektakel zijn. Ergens hadden we dit wel gepland om eerlijk te zijn.. mede omdat we ons beseften dat er nog zoveel dingen zijn die we willen zien.... en Leeuwarden ligt niet naast de deur voor velen..

Krijg ik op zaterdag ineens een brief in de bus dat we de kaartjes kunnen opwaarderen gratis na de eerste klas.. kan alleen op zaterdag en zondag.. dus dat gingen we natuurlijk doen, totdat ik de kleine lettertjes las... het kan niet met de actie kaart van de Kruidvat, dus het kost 6 euro.. maar vriendin Kitty heeft een vrij reizen dag en dan kan het wel.. dus we gaan voor 3 euro eerste klas zitten. wat dachten al van te voren, wat zullen wij uitgerust aankomen na een dag reizen.

De tas inpakken was gemakkelijk,  boekjes Portugal mee, water, broodjes en natuurlijk ook een appel.. en onze gezamenlijke knip.... 

We zijn enthousiast vol overgave onze reis begonnen. we zijn de trein in gestapt, eerste klas. heerlijke stoelen. met een knopje waarmee je de stoel naar voren of naar achteren kan schuiven, we hebben gekeken gezien dat er stopcontacten onder de bank zitten en het is zacht rood waarop je zit.. een genot...

In Amsterdam wederom in de eerste klas...  daar kwam een conducteur langs, wij vol trots onze kaartjes laten zien en wat bleek nou ik had niet ingecheckt met mijn ov chip kaart, wel mijn kaart van de Kruidvat. Dus deze man was aardig en zei meteen, weet je wat ga op het eindstation even vragen om een overdrachts kaartje, dan kan je terug ook eerste klas, want een andere conducteur kan je er wel op pakken en dan gaat hij schrijven. Dus wij op het station Leeuwarden naar binnen en vragen om een kaartje dat bevestigd dat we een eerste klas kaartje hadden voor mij, maar nee dat kon niet, omdat bij de kaartjes van de Kruidvat geen eerste klas kaartje hoort.. kortom balen en de pest in.. maar aan de andere kant heb ik wel mooi de heen reis kunnen ervaren wat het is om eerste klas te reizen.

We zijn Leeuwarden ingegaan, hebben daar gezocht naar de VVV om een leuke wandelroute te  gaan doen, maar deze zijn dicht op zondag.. zoals vele winkels.. en de rest.. Friesland Boppe maar Friesland doet niet aan zondagsopeningen. Musea wel, sommige restaurants ook maar veel is niet open... Maar goed, we hebben besloten om te gaan kijken bij het Prinsessehof met de tentoonstelling In motion.. een tentoonstelling die ik heb gezien bij het programma Nu te zien, over tentoonstellingen in heel veel musea in Nederland, elke week een andere tentoonstelling. Erg boeiend. Dus we zijn er geweest, Prachtige tentoonstelling zeker de inktvis die er lag, maar ook de bewegende schalen, de vazen van zeep.... De rest van het museum was niet zo interessant om eerlijk te zijn.. het was veel tegelwerk, en daar hou ik niet zo van.. Eigenlijk hou ik helemaal niet van Keramiek,. maar ja dat is wel de inhoud van het museum. Wel is het mooi dat er de stijlkamer nog steeds staat in oorspronkelijke staat.

Om 16.15 hebben we ons maar gevoegd bij de normale mensen in de tweede klas, de zittingen zijn smaller, er is weinig beenruimte en het zit niet echt lekker. maar het went snel.. wat mij ook weer geruststelt dat je dus aan luxe gewend kan raken, maar dat wat je gewend bent wat minder luxe is, ook lekker zit als je weer gewend bent.

In Zwolle kwam een jongen van 21 jaar bij ons zitten die hield van Kiten.. dus daar hebben lang mee gepraat en ook veel lol mee gehad..  hij studeerde in Delft.. dus het was gezellig

Bij terugkomst in Sassenheim hebben we eerst lekker bij de MAc gegeten om daarna ieder weer ons weegs te gaan naar huis na een welbestede mooie dag.















zaterdag 14 april 2018

Een 10 voor de Juf (theater)




……..iedereen heeft wel een juf of meester die haar of hem het meest is bij gebleven.
Dit jaar speelt Flashback ’94 een speciaal voor hen geschreven stuk over de herinneringen die een ieder van ons met zich meedraagt, de herinnering aan die ene juf/ meester die misschien wel bepalend is geweest voor de keuzes die we later hebben gemaakt.


Een leerling van mij vroeg mij of ik bij zijn voorstelling wilde komen kijken. Meestal ben ik daar niet zo van, maar dit joch heeft een jaar de talentklas Muziektheater gevold en werd helemaal lyrisch van de wereld van het theater. Hij heeft zich dus ook aangesloten bij een toneelvereniging en hij had gisteravond een uitvoering.. 

Hij was speciaal naar mij toegekomen, incluis zijn tekstboekje met de vraag of ik wilde komen kijken.. ik moet dan eerst een soort van drempel over, maar bedenk me dan ook het is een eer dat een leerling jou vraagt dus je gaat.

Ik hou nooit zo van dit soort dorpstoneel, omdat het altijd nogal kluchterig is, vaak is het spel slecht, om nog maar te zwijgen over het decor. dat ik vaak zo nep vind, altijd zijn er muren en deuren en ramen, en vaak word de theater van de lach scene's gespeeld met de deuren tot grote hilariteit van het publiek...

Dit keer was het anders, ik ging met lood in mijn schoenen naar Bodegraven omdat ik dacht... ik krijg een avond waarin ik me stierlijk verveel, mezelf kennende zit ik al na 5 minuten op mijn horloge te kijken en hoop dat het overgaat. Had me al stiekem voorgenomen om in de pauze weg te gaan met en smoesje...

Ik ben meteen bij binnenkomst naar de bovenste stoelen gelopen, dacht dicht bij de uitgang achterin zodat ik kon gaan als ik het echt niet trok..

Het gekke is dat toen het stuk begon, de zang begon, de dames van het koor te hoog inzette. met als gevolg dat ik dacht. zon avond word het dus...
De spelers begonnen, ze stelden zich voor en ik voelde de spanning in de zaal stijgen. het is een dorpsgebeuren waar een ieder hoort te zijn.. en het leeft in het dorp dat merk je..

Na de intro van de crematieplechtigheid van de juf die was overleden.. werd haar kist rechtop gezet om als dossier kast te dienen... kortom mijn tenen krulden al behoorlijk.

Gaande weg de avond werd ik steeds enthousiaster, mede omdat het spel van de meeste spelers naturel was, prachtig om te zien,. Wel werden er wat types gespeeld, een vrouw uit Turkije die dan grappige accenten probeert te doen, dat is niet nodig, dat stuk heeft genoeg om op te staan. Daarnaast de speler die de hoofdrolspeler speelt. die dan net iets te grappig doet, waardoor de mensen voor mij werd gelachen met de opmerking ja dat doet hij altijd... dat zijn dingen die ik vond waarin de regie wat meer aandacht had kunnen schenken, iets meer uit kunnen werken, en zorgen dat er niet teveel types werden gespeeld.

Het stuk was bijzonder van opzet. mooi in elkaar gezet, er werd gebruik gemaakt van video beelden, de liedjes waren bewerkte Engelse liedjes, met de tekst aangepast aan het toneelstuk.

In het toneelstuk werden maatschappelijke onderwerpen niet geschuwd wat ik erg bijzonder vond, er was een stukje over integratie van mensen uit andere landen, maar ook werden er diverse opmerkingen gemaakt  die behoorlijk racistisch waren maar waarvan je weet dat sommige mensen die toch wel hebben, er was een man die in transitie was gegaan en een prachtige vrouw was geworden, een meisje dat vertelde dat ze thuis was mishandeld, een jongen dat het huis uit was gezet omdat hij muziek wilde maken en dat mocht niet van zijn ouders...
Ook ongewenste aanrakingen en intimiteit werd subtiel even belicht... het stuk zat vol met hedendaagse zaken die we tegenkomen..

Daarnaast was het prachtig om mijn leerling te zien schitteren, hij straalde helemaal.. hij speelde mooi, ik de pauze kwam hij dan ook meteen naar mij toe en wilde weten wat ik er van vond natuurlijk, tevens waren er nog twee leerlingen, eentje deed daar nu het licht, die ander was gewoon om te kijken. De dame die de regie deed kwam ook nog even persoonlijk kennis maken met mij, net als de ouders van mijn leerling.. kortom ik had een soort van audiëntie..  maar het was erg leuk om mee te maken hoe zon dorp, meewerkt aan het stuk, de filmpjes op locatie, de spullen die overal vandaan zijn gehaald, die gemaakt zijn en noem maar op.. Waarin een klein dorp groots kan zijn..

Ik vond het een geweldige ervaring, mede omdat ik bij 1 scene de tranen in mijn ogen kreeg.. wat ik niet gauw heb, dus als dat gelukt is.. dan is de avond voor mij goed geweest..

Ik heb al besloten dat ik zal proberen om elk stuk waarin deze leerling speelt te gaan kijken zo lang ik kan.. om zijn groei te zien..

Kortom het is een aanrader, dit is amateurtoneel zoals ik zelden heb gezien..








vrijdag 13 april 2018

Uit eten met het bestuur

Dit jaar gingen we met het bestuur van de Lotuskring van Poeldijk uit eten. We werden uitgenodigd om te komen  naar Barn 47. voor de goede lezers, weet men dat ik daar al eerder had gegeten met de eetclub. Nu is het leuke van dit keer, dat het bestuur ook bestaat uit een aantal leden van de eetclub. Dus een hele bijzondere keuze was dit ook weer niet.

Toch ben ik met enthousiasme wederom terug gekeerd naar Barn 47, dit keer was de rit er naar toe heel simpel, het ging heel snel.. ik was er zo. maar een half uurtje en dat in de spits.. dus dat zegt wat.
Bij aankomst kwamen ook net 2 andere aan dus ben ik leuk met ze naar binnengelopen. Jeanette van de eetclub had voor mij een plek vrij gehouden naast haar, dat leek haar gezellig en mij ook.

Bij binnenkomst ben ik toch wel een hork, ik zeg hallo begroet een aantal mensen, en ga zitten.. Denk dat ik te lang alleen ben dat ik een bepaalde sociale vaardigheid mis.. of het zou kunnen dat dit gewoon in mijn aart zit. ik denk dat dat het is.. ik heb dat nooit gedaan een hele groep langs gaan en ene hand geven.. ik zeg meestal hoi en ga zitten.. dus nu ook..

De avond was dit keer anders, we werden bediend, grote planken met vlees, met vis, brood met juist vlees, maar ook met aiolie met gewoon olie, dus er was genoeg.

Natuurlijk heb ik aangegeven dat ik vegetariër ben  zelfs dat was geen probleem, dus als eerste gang kreeg ik naast een bak met tortilla chips met 5 soorten saus, een heerlijke groente curry en een vegetarische loempia. de anderen kregen een plank vol met grote hompen vlees, viskoekjes, sate en noem maar op..

De tweede gang bestond uit diverse soorten pizza. kreeg ik een hele vegetarische pizza die ik gul heb gedeeld omdat ik al bijna vol zat..

Daarna heb ik nog een klein bakje met sla gehaald en vond het voor even wel genoeg. De groep kreeg nog een plank met ribbetjes, met lappen vlees, en nog meer... men had kennelijk honger. Dus  ik kreeg de vraag of ik nog wat wilde.. nou nee dus ik zat vol.. ik had echt genoeg..  Er moest nog plek blijven voor het toetje tenslotte.

Nadat iedereen voorzien was, waarbij nog een aantal mensen naar de keuken liepen om extra te bestellen, was het voor mij genoeg
ik heb een dessert gehaald, lekker veel, ik had trek dat was duidelijk..
Heerlijke stukjes cake, heerlijke ijs met toppings en slagroom.. en een glaasje cheescake..
de cheescake was niet te eten, dus die heb ik laten staan. de rest was te lekker.. en nu zit ik dus te vol te zitten wezen,, en me opgeblazen te voelen  terwijl ik toch minder heb gegeten dan ik normaal zou doen .. dus kennelijk is mijn maag toch gekrompen in de de loop der maanden.

Om kwart over 10 ben ik naar huis vertrokken na een gezellige avond met maffe mensen, want dat zijn lotussen, we zijn een beetje gestoord anders zou je dit werk niet doen of kunnen doen.

Bestuur dank jullie wel voor deze heerlijke avond uit met goed eten.