The Leisure Seeker (film)

Eindelijk na heel lang niet meer naar de film te zijn geweest gingen we weer met de filmclub naar de film.

Deze film  heeft een diepe indruk gemaakt. zo mooi maar ook zo heftig, daar waar het verleden het heden overneemt, waar de emoties hoog oplaaien.. een film die je raakt, die naar binnen kruipt... Kortom een film die gaat over Alzheimer en alle gevolgen. Het spel is geniaal. dat kan ik niet anders zeggen.. Het is een super dikke aanrader deze film, zeker omdat het mooi in elkaar valt het past....
krijg je de kans om deze film te zien, dan zeker doen... al is het alleen al om het prachtige lied van Janis Joplin aan het einde.. Me and Bobby Mcgee.. (Druk op de film terwijl je de recensie ( die ik totaal niet onderschrijf)  leest.. het zal het nog meer raken)

recensie van de film:

Regie: Paolo Virzi | Cast: Donald Sutherland (John Spencer), Helen Mirren (Ella Spencer), e.a. | Speelduur: 112 minuten | Jaar: 2017

Alzheimer is geen vrolijk onderwerp, maar toch staat deze aandoening centraal in de roadkomedie The Leisure Seeker. Voor de hoofdrollen werden twee van de beste acteurs van de oudere Hollywood- garde gestrikt: Helen Mirren en Donald Sutherland. Op papier kan dat niet misgaan.

John en Ella Spencer zijn al tientallen jaren getrouwd. Samen hebben ze een mooi leven opgebouwd, kinderen gekregen en genieten ze samen van hun oude dag. Maar voormalige professor John wordt steeds vergeetachtiger en Ella krijgt steeds meer gezondheidskwaaltjes. In een opwelling besluiten ze met hun camper een trip door de VS te maken en het huis van Ernest Hemingway te bezoeken. Tijdens de reis gaat het geheugen van John steeds verder achteruit en blijkt Ella lichamelijk erg broos te zijn.

Wanneer John weet wie Ella is, kan hij uiterst charmant zijn, maar zijn vergeetachtigheid leidt bij haar ook tot frustratie. De twee acteurs weten de rollen mooi in te vullen en schakelen moeiteloos tussen grappige momenten en emotionele en zwaar beladen scènes. Hun chemie houdt de aandacht vast en weet af en toe echt te raken. Maar helaas is er te veel mis met de film om hem geslaagd te noemen.

Allereerst is het script langdradig. Het voelt vaak toneelmatig aan met lange dialogen die de vaart eruit halen. De film bevat ook veel verwarrende elementen. Zo is er een verhaallijn rond de kinderen van Ella en John, die zich thuis zorgen maken over pa en ma. Deze scènes hebben een hoog kluchtgehalte en voegen niks toe aan het geheel. Daarnaast speelt de film zich af tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016, maar ook dat dient geen enkel doel, ondanks dat het een terugkerend thema is.

Voor regisseur en scenarioschrijver Paolo Virzi is The Leisure Seeker zijn eerste Engelstalige film, maar hij weet hiermee geen indruk te maken. Het script baseerde hij op een boek van Michael Zadoorian, en ook hier maakt hij de onbegrijpelijke keuze om de reis te verplaatsen van Route 66 richting Disneyland naar het huis van Hemingway. Had hij niet twee acteurs van het hoge kaliber gekregen om mee te werken, dan was het een ramp geworden. Zij maken de film nog net het kijken waard, maar het is er één om (hoe cru dat ook klinkt gezien het thema) snel weer te vergeten.