Pieter Verelst

speciaal toneel, waarin de absurditeit en de zinloosheid van het menselijk bestaan wordt uitgebeeld. Het absurdistisch toneel gaat terug op de Franse existentiefilosofie van Sartre en Camus, waarin de mens gezien wordt als een geïsoleerd individu, levend in een vijandige en ongeordende samenleving, op weg van het niets naar het...

Dit wetende en dan kijkend naar de voorstelling  van Pieter Verelst  "Mijn broer en ik " in een moeizaam verlopen voorstelling in Capelle heb ik mezelf de vraag gesteld: "Is het publiek klaar voor Pieter Verelst of is Pieter Verelst klaar voor het Nederlands Publiek"

Het is een kip en het ei verhaal lijkt het. De winnaar van de Groninger Studenten Cabaret festival  lijkt het in Capelle niet waar te kunnen maken. Het is een moeizaam geworstel waarin hij van de ene uiterste in de ander uiterste valt waarin weinig verrassend te zien is voor mij.
Als liefhebber van Absurde theaterstukken, en spelers, ben ik aardig bekend me dit genre, ik heb het zelf ook regelmatig gespeeld en geregisseerd.

Door een aantal cabaretmensen zoals Waardenberg en de Jong zijn prachtige stukken gemaakt die absurdistisch trekken hadden, ik heb daar van genoten, het was uniek.

Een algemeen bekend gegeven bij absurdisme is dat je vooral met emoties speelt, de teksten zijn van minder belang.. Het leren van absurde stukken is dan ook vaak zo dat je gevoelens oproept bij teksten en dat speelt. Het maakt dan niet uit of je alleen op het podium staat of met een groep, het gaat om de essentie van de emotie die je over wil brengen. hoe je dat speelt.

Vaak is er een soort van verwarring waarin men denkt als ik maar vervreemde situaties laat zien, schokkende scenes laat zien, of schokkende dingen zeg, gekke dingen doe, rare acties doe, zoals als aap door het publiek gaan springen.... dat dit absurdisme is.



Het is jammer dat in de voorstelling van Pieter dit dus is gebeurt.  Het gegeven van zijn verhaal is prachtig, hij heeft een broer, waaruit later blijkt dat het dus een denkbeeldige broer is, hij verteld verhalen over zijn gezin van herkomst. Hij speelt zijn vader, prachtig, hoe hij dat neerzet, geloofwaardig en mooi. Zijn liedjes, niet allemaal, zijn prachtig, mooie stem, prachtig pianospel..  soms zijn er emoties te zien. maar het is jammer dat dit zich niet doorzet.. het raakte mij niet.  Het publiek ook niet echt.. er was geen bulder lach, er was geen geschokte reacties... het was lauw.. dit werd ook door Pieter zelf benoemd..... het was een worsteling voor zowel de speler als het publiek.

Het is jammer dat een winnaar, een veelbelovende speler, zowel de jury als publieksprijs, uiteindelijk de voorstelling niet waar kan maken. Ik vraag me nu echt af wat zijn de andere deelnemers geweest dat dit is gekozen.
Zeker als ik lees dat deze voorstelling dus ook gespeeld is op dat festival, hij het hier mee heeft gewonnen..

Het is denk ik, en ik baal dat ik bij een aanstormend talent, niet positiever kan zijn, goed als hij een regisseur in handen neemt dit kennis van zaken heeft om hem als absurdistische theatermaker te begeleiden naar een voorstelling die wel voldoet aan de eisen van het Absurdisme maar ook dat hem tot zijn recht laat komen in daar waar hij goed in is.. zijn zang, zijn spel, zijn kwaliteit in inleven in een rol.( hij is een bekende acteur in Belgie), zijn pianospel.. het zou hem goed doen.. en hij zou dan heel groots kunnen worden, mocht hij dat ambiëren.