dinsdag 30 juni 2015

Open up to me (Film)

 
Dinsdagavond naar de film geweest met de vriendinnen Heleen en Els. Deze film zag ik staan en dacht die wil ik zien, dat is een mooie film om ook meer te leren over een transgender.  Wat een mooie film en wat aangrijpend het verhaal.. maar zo mooi en teder in beeld gebracht dat het eigenlijk een film is die een ieder zou moeten zien.. 
 
 
recensie van de film:
 
 
Regie: Simo Halinen | Cast: Leea Klemola (Maarit), Peter Franzén (Sami), Ria Kataja (Julia), Emmi Nivala (Pinja), Alex Anton (Teo), e.a. | Speelduur: 95 minuten | Jaar: 2014

De wereld is al lang niet meer zwart of wit en dat geldt zeker voor zoiets fundamenteels als iemands geslacht. Er zijn inmiddels al landen die hun inwoners bij het aanvragen van een paspoort een ander hokje dan man of vrouw laten aankruisen. Er zijn namelijk ook vormen van identiteit die zich niet zo makkelijk in een hokje laten stoppen. Dan gaat het niet alleen maar over mensen die van geslacht aan het veranderen zijn, maar ook om personen die zich bij geen van de twee geijkte geslachten thuis voelen, of simpelweg geen keuze willen of kunnen maken. Transgenders voelen zich vaak onbegrepen, er wordt hen allerlei psychische problemen rondom hun identiteit verweten, of hun situatie wordt meteen met seksualiteit geassocieerd. Om nog maar te zwijgen over de bekrompen zielen die menen een grapje te moeten maken van een bloedserieus onderwerp als genderidentiteit. Strikt genomen voelt de Finse Maarit in het drama Open Up To Me zich transgender, maar ze gaat voor de buitenwereld door het leven als vrouw.

Haar vroegere leven als man en profvoetballer heeft Maarit achter zich gelaten, maar de transitie heeft haar tol op elk denkbaar vlak geëist. De schoonmaakster voelde zich zo ongelukkig in het lichaam van een man dat ze haar loopbaan op het veld ervoor wilde opgeven. Een baan zoeken, het liefst als maatschappelijk werkster, is een behoorlijke klus dus Maarit heeft maar een job ver onder haar niveau aangenomen. Het ergste is nog wel dat door de geslachtsverandering het contact met Maarits dochter compleet verbroken is. Als de vrouw op een middag de praktijkruimte van een psycholoog schoon moet maken en door een noodgeval alleen in het pand overblijft, neemt Maarits leven een merkwaardige wending. Ze wordt voor een collega van haar opdrachtgeefster aangezien en raakt in gesprekstherapie met biologie- en sportleraar Sami. Het wil niet zo vlotten in Sami’s huwelijk met een ijskonijn van een echtgenote. Tussen Sami en Maarit ontstaat een hechte band, die alleen maar sterker lijkt te worden als de geslachtsverandering ter sprake komt.

Het zou zo de premisse van een romantische komedie kunnen zijn als Fins filmmaker Simo Halinen er niet zo’n serieuze toon aan mee had gegeven. Loeizware kost is het overigens niet, want de ernstige kwesties waar Maarit mee worstelt worden afgewisseld met luchtigere momenten van een intense verliefdheid. Al lijken de twee voormalige voetballers, die nog eens met elkaar op het veld blijken te hebben gestaan, op het oog compleet verschillend, ze hebben meer gemeen dan een buitenstaander mogelijkerwijs zou kunnen vermoeden. Prachtig is hoe juist de buitenwereld compleet wordt buitengesloten in de relatie die tussen Sami en Maarit opbloeit. Vooral als je bedenkt dat Maarit zich zo’n zorgen maakt om wat haar omgeving van haar denkt. Het zorgt ervoor dat de twee dolende zielen compleet in elkaar op kunnen gaan, maar hierdoor ook de blik op de realiteit en de problemen die hiermee verweven zijn, verliezen. Wat hen bindt is hun desolate bestaan. Sami zou alles moeten hebben wat zijn hartje begeert, zoals een mooie vrouw, een goede baan en een prettig uiterlijk, maar voelt zich juist binnen zijn huwelijk een gevangene. Dit stemt overeen met Maarits innerlijke gevangenschap in een vorig leven als man.

Hoe de zaken zullen verlopen tussen het stel is tamelijk obligaat. Incidenteel komt Halinen met een verrassende wending op de proppen, maar hij heeft naar het einde toe steeds meer dramatische verwikkelingen nodig om de aandacht van de kijker vast te houden. Dit gaat vooral opbreken als de personages snakken naar dramatische uitwerking in nieuwe situaties. Halinen kiest er dan voor om gebeurtenissen voor gevoelens te laten prevaleren. Vooral de thuissituatie van Sami eist dan te veel aandacht op, terwijl dit juist steeds meer naar de achtergrond was verdreven. Wat echter overeind blijft is het krachtige, intieme spel van hoofdrolspeelster Leea Klamola en haar stoere tegenspeler Peter Franzén (momenteel ook te zien naast Sean Penn in The Gunman). Helemaal een bevredigende emotionele verkenning is Open Up To Me echter niet. Ook al doet de titel anders vermoeden, de openheid geldt vooral voor het doorbreken van vaste patronen en het kiezen van een uitweg uit een uitzichtloos bestaan. Dat is allemaal tamelijk evident, maar de hoofdpersonen hadden nog wel wat meer hun gevoelens in de tegenwoordige tijd mogen openbaren.


No Blame


 
Dinsdag met oud collega maar vriendin de workshop No Blame gegeven aan collega's
Dit om weer wat dingen op te frissen maar tevens om ook er met elkaar voor te zorgen dat we het pesten op school beter aan pakken.
 
Helaas is er nog niet echt een goede methode tegen pesten, zeker het cyberpesten blijft een ongrijpbaar iets waar we eigenlijk geen vat op hebben. Dus dit is wat we hebben. Bij ons op de locatie werkt deze methode erg goed en slaat het aan. Op andere locaties horen we vaak dat ze het niet weten wie er opgeleid zijn voor No Blame, dus daarin wilden we tegemoet komen om op deze manier het weer voeten in de aarde te geven en het weer actueel te maken om het te gebruiken.
 
We hadden een mooie groep van 18 man die de training wilden volgen.
De opbouw was eigenlijk heel simpel, we wilden vooral praktisch werken, niet teveel zitten maar doen, vooral doen. Oefenen en oefenen en oefenen.
Dit met name omdat het vaak lastig is om  een aanpak goed onder de knie te krijgen.
 
We hebben eerst wat algemene info gegeven om daarna gewoon stap voor stap de methode te oefenen en aan te pakken. We hebben het gedaan door middel van een rollenspel voorbeeld, daarna gingen we verder met hoe de aanpak moest en zo verder de boel uitbouwen totdat iedereen  alle stappen heeft gezien en geoefend.
 
Ik ben zo blij dat we de kans kregen deze methode zo aan de rest van de school te geven zodat ze ook inderdaad konden oefenen en dit konden aanpakken en leren.
 
De ervaringen die wij hebben bij ons op school zijn zo positief dat we dit graag wilden delen met een ieder die ook graag wil helpen met het oplossen van pesten.
 
Het mooie vind ik van deze methode dat we dus geen straf geven, maar dat we zoeken met de kinderen naar een oplossing, dat werkt gelukkig prima en perfect. Heerlijk is het toch dat het zo werkt en dat we dit zo voor elkaar krijgen met elkaar. De leerlingen zijn maar wat graag bereid om mee te werken aan het oplossen dat ze soms zelfs blij zijn dat ze als pester uit hun rol van pester kunnen stappen om zo ineens een helper te worden.
 
Ik ben erg tevreden met wat we vandaag gedaan hebben en wat we bereikt hebben.
Ondanks de hitte was het een heerlijke middag waar veel gedaan en gebeurt is.
 
 
 
 
 

maandag 29 juni 2015

Winterpret in de zomer

 
Eindelijk was het zover.. we gingen met beide klassen van de Internationale Schakelklas naar Snowworld.
 
We doe dit eigenlijk eens in de 2 jaar en dit keer kon ik ook mooi weer mee. Op zaterdag al mijn ski spullen die ik toch niet meer gebruik uit mijn schuur gehaald, handschoenen, mutsjes, sokken etc, natuurlijk ook wat warme dingen voor mezelf, maar toch vooral voor de leerlingen. Dit neem ik altijd mee voor het geval een leerling zijn spullen is vergeten wat ook wel eens voorkomt. Laten we eerlijk zijn ook veel kinderen hebben geen spullen voor de winter nu, en het is nu ook bijna niet te kopen.. dus hebben los ik het op die manier op..
Ze gebruiken ze en dan neem ik het mee, gaan in de was, ik hang ze op  en als het droog is gaat het terug in de bak met skispullen voor de isk.
 
Het was deze ochtend weer helemaal fijn, buiten meer dan heet , exclusief warm en ik kon met mijn winterspullen met drie geweldige gasten in mijn auto opweg naar Snowworld. Natuurlijk doen we als docenten, dit voor de lol van de leerlingen, wie het het snels is, en dit keer heb ik 2 keer gewonnen zowel de heen als de terug reis... geweldig gewoon. Dit keer had ik twee leerlingen aan boord die wel eens wagenziek konden zijn, dus dat was wat minder prettig rijden maar het mocht de pret niet drukken.
 
Bij aankomst moest natuurlijk eerst alle leerlingen hun winterspullen aan trekken, waarna we de hal ingingen. Het was daar ijzig koud, min 10 graden. Mijn fototoestel had hier wat moeite mee maar goed dat went ook wel.  Ik heb weer zo vreselijk genoten van die kinderen, die lachen, die in de sneeuw dollen, die hun best doen ondanks dat van de 32 leerlingen er maar 18 geen ramadan hadden, deden ze allemaal helemaal geweldig mee. Zo geweldig hoe dan de lach op het gezicht komt van deze kinderen uit toch wel heftige oorlogsgebieden. De leerlingen die dan zo genieten heerlijk.
 
Tijdens het halen van een patatje raakte ik in gesprek met een dame die ze bakte. Ze vroeg me wat voor klas dit was, wat ik aan haar uit legde in het Engels. Haar Nederlands was nog niet zo goed. Ze luisterde en vroeg natuurlijk ook naar de leerlingen die vluchteling zijn, hoe het met hun trauma verwerking gaat. Dit heb ik aangegeven in mijn verhaal dat ik ze niet push, niet ga pulken maar wacht totdat ze komen, omdat als ze komen ze dan wel met hun verhaal komen en dan vertellen wat ze kwijt willen. Tevens is het zo dat ze dan open staan voor hulp. Ze begon te lachen en zei dat ze vaker met mensen had gesproken die  counselor waren en dat die allemaal het zelfde zeiden. Een kind dat niet wil vertellen moet je er niet toe dwingen het komt wel als het er last van krijgt..
 
Na een geweldige dag gingen we terug naar huis waar ik nog even heel snel een bijeenkomst had maar daarna heerlijk naar huis kon.
Wat heb ik genoten deze dag met deze kinderen geweldig
 



 
 

zondag 28 juni 2015

the age of adaline (film)

 
Vanavond met vriend Frans naar de film The Age of Adaline geweest, ik was nog in het bezit van twee kaartjes voor Pathé die ik gekregen heb van vriendin Marijke. Helaas is Marijke niet meer onder ons en vond ik het gepast om toch even op deze manier ook stil te staan bij het heengaan van haar.
 
Eerst heb ik vriend Frans opgehaald bij zijn werk. Gelukkig was ik keurig op tijd bij het werk van Frans, en had bijna en boete aan mijn laars hangen, de plek waar ik altijd parkeer is altijd vrij parkeren, maar ineens, zonder mij daar en bericht over te sturen, is het ineens betaald parkeren. Gelukkig was de dienstdoende parkeerwachter aardig en kon ik alsnog een kaartje kopen om op die geleende plek te kunnen staan.
 
Niet veel later kwam vriend Frans al aan gelopen en konden we met z'n  twee druk pratend in de auto naar onze favoriete bioscoop te gaan bij de Kuip. Het is niet zo zeer de bios maar meer de chinees die daar zit met een geweldig lopend buffet met heerlijk eten.... kortom ik was er al helemaal klaar voor  en had er zin in.. wat kan je als mens nog meer wensen dan een goede film, goed gezelschap en heerlijk eten op een zondagavond in juli.
 
De film was prachtig wat een geniaal verhaal en wat mooi verfilmd, de film is niet ongeloofwaardig dat vind ik het  mooie van het verhaal. en ja hoor ik heb inderdaad zitten te snotteren.. hoe kan het ook anders.
 
Na de film zijn we naar de favoriete Chinees gegaan voor het lopende buffet, wat een zorg hebben deze mensen, toen ze wisten dat ik vegetarier ben werd er extra aandacht aan besteed, werd er speciaal op gerechten gewezen voor mij die ik wel mocht eten etc. geweldig gewoon..
Het was heerlijk eten, wel blij was ik dat ik merkte dat mijn buik, ik dacht dat dat klepje al lang buiten dienst was, aan gaf dat het genoeg was, en dus het minder eten  over het algemeen heeft dus wel zo zijn werking.

 
recensie van de film:
 
Regie: Lee Toland Krieger | Cast: Blake Lively (Adaline Bowman), Michiel Huisman (Ellis Jones), Harrison Ford (William Jones), Ellen Burstyn (Flemming), Kathy Baker (Kathy Jones), Amanda Crew (Kikki Jones) | Speelduur: 112 minuten | Jaar: 2015

Vele mensen dromen ervan om voor altijd jong te blijven, maar wie genoeg films rondom het thema onsterfelijkheid gezien heeft, weet dat het eeuwige leven niet altijd is waarvan men gedroomd had. Wanneer de negenentwintigjarige Adaline met haar auto in het water belandt en in een coma raakt, wordt zij door de plotselinge inslag van een bliksemschicht weer tot leven gewekt. Met als bijwerking dat de blonde schone geen dag meer ouder wordt. Het ongeluk vond plaats in de jaren dertig, maar wij ontmoeten de nog steeds even jonge Adaline pas in de eenentwintigste eeuw. Helaas blijken haar problemen vele decennia later nog steeds grotendeels romantisch van aard.
Als kwieke dame van honderdzeven lentes jong is Adaline gedwongen om eens in de zoveel jaar te verhuizen en een nieuwe identiteit aan te nemen. Dit om de argwaan van de Amerikaanse veiligheidsdiensten tijdens de communismeparanoia te vermijden. Dat zij na al die jaren nog steeds zoveel moeite neemt om zich schuil te houden is direct al een tikkeltje vergezocht, maar zal geaccepteerd moeten worden om in het plot mee te kunnen gaan. Op het moment dat de film opent werkt Adaline in het bibliotheek van San Francisco, een onopvallend baantje dat haar bij uitstek de ruimte geeft om middels oude archiefbeelden terug te duiken in het verleden.

Voor een jonge actrice zal het misschien een uitdaging zijn om een oude vrouw te vertolken, maar het moet gezegd worden dat Lively hier aardig in slaagt. Ondanks haar jeugdige uiterlijk weet ze regelmatig het gevoel te wekken dat er daadwerkelijk een oudere vrouw in beeld verschijnt. Waar regisseur Krieger vaak nog een beetje zoekende lijkt over hoe de onsterfelijkheid van zijn hoofdpersonage interessant kan worden toegepast, weet Lively dagdromend over de goede oude tijden vaak wel de juiste melancholische toon te raken. Dat de flashbacks zo nu en dan aan elkaar worden gepraat door een tamelijk oubollige trailerstem is zelfs nog wel te vergeven.

Helaas gaat dat alles vrij snel verloren wanneer Adaline een nieuwe liefde tegen het lijf loopt. Aan Michiel Huisman, naar wiens rol in Nederland nieuwsgierig werd uitgekeken, is dat niet echt te wijten. De acteur is charismatisch genoeg als de steenrijke geschiedenisliefhebber Ellis en spreekt inmiddels zo vlekkeloos Engels dat iemand die hem niet zou kennen waarschijnlijk niet eens zou vermoeden dat hij naar een Nederlander zit te kijken. Het is daarentegen wel jammer dat de film vanaf dit punt verandert in een wat meer standaard romance waarin de wel erg perfecte vrijgezel alles uit de kast trekt om zijn liefde te veroveren. Met het uitgangspunt wordt vervolgens weinig boeiends meer gedaan. Sterker nog, wanneer je het gegeven van onsterfelijkheid verwisselt met bindingsangst zou het nagenoeg dezelfde film op hebben geleverd.

Uiteindelijk moet je meer dan een uur van romantische dates, gezwijmel en ‘zullen-ze-nou-wel-of-niet’ uit moeten zitten, voordat zich überhaupt een boeiende wending aandient. Harrison Ford maakt nog een verrassend optreden als Ellis’ vader, die ook een verleden met Adaline blijkt te hebben gedeeld. Hoewel Ford een veel warmere en innemendere rol aflevert dan we in de nadagen van zijn carrière van hem gewend zijn, verschijnt hij veel te laat ten tonele om de film nog van een voorspelbaar en zoetsappig einde te kunnen redden. Hoe elegant Kriegers film soms ook mag ogen, het resultaat is vooral slaapverwekkend.

zaterdag 27 juni 2015

kado tip



Mijn moeder kreeg een uitnodiging voor een feestje van bevriende vrienden.
Ze zag als kado tip dus een enveloppe staan.
Mijn moeder zou mijn moeder niet zijn dat ze niet meteen in haar ondeugende ik schiet en dus meteen bedenkt wat kan ik hier mee.

Toen ik haar zaterdagavond belde voor ons wekelijks gesprek en up date over onze levens, vertelde ze me dat ze druk was.
Ik vroeg haar natuurlijk waarmee ze druk was, nou daar kwam het verhaal.
Ze was die middag naar de action gegaan en had twee pakken enveloppes gehaalt, ze was druk bezig met deze enveloppen te vullen, met witte papiertjes met teksten als.. "Jammer nu geen prijs" met teksten als..  "nog even doorzoeken" en noem maar op. Ook had ze uit de krant diverse stukjes advertentie gezocht, de man van het stel houd erg van koken.. dus een advertentie met pannen met de opmerking.. dat hij deze zelf maar moet gaan kopen als ze de enveloppes met geld hebben gevonden.
Kortom ze is bezig met 100 enveloppen te vullen met wat geld, en veel briefjes met teksten etc.

Ze heeft de dikste lol, ze pakt het totaal mooi in en geeft dit aan het gelukkige stel dat een feestje heeft te vieren. Ik hoop wel dat ze verteld dat er in de enveloppen geld zit en dat die mensen niet achteloos het weg leggen in de la en het vergeten om na jaren er achter te komen dat er in de enveloppen wat zit.. maar daar zal ze wel aan denken.

De gedachtenkronkel die ze heeft vind ik al geniaal, gewoon het letterlijk nemen, een stel enveloppen geven met de opmerking ik vond 1-tje wat weinig als kado daarom maar twee pakken....  dat vond ik wel gepast..

Briljant hoe komt ze erop.
Ik vraag me echt af hoe deze mensen zullen reageren.

Daarnaast had ze weer een verhaal. Haar vriendin in het kwaad, vertelde dat ze nieuwe schoenen had. Mijn moeder, geniaal als ze is, zegt natuurlijk dat ze die schoenen erg mooi vind en dat ze zelf ook nieuwe schoenen heeft.
Haar vriendin zegt dan ook meteen... goh wat heb jij ook een mooie schoenen. en ad rem reageert ze dan met de opmerking : "Maar dat wat er in staat is tig keer kostbaarder en mooier " Ik vind dit zo geweldig

Mijn moeder die zo opbloeit in het flatgebouw waar men totaal geen contact met elkaar wilden, dat ze daar zon lol maakt met die mensen, dat ze al heeft besloten om deze zomer maar een klein draagbaar radio mee te nemen om die aan te zetten in de hal als ze daar zit om met mensen te praten. Zij die toch overal binnen struint en met de mensen in gesprek gaat, die net even dat doet waardoor mensen ineens uit hun schulp kruipen en graag even naar haar toekomen en noem maar op.

Zoals ik al eerder zei "Mijn moeder is geniaal en wat ben ik trots op dat mensje"
 Zij is wel mijn moeder, die straks in juli 81 jaar gaat worden maar nog steeds niet haar streken is verleerd en die nog steeds zegt wat ze vind en hoe ze over dingen denkt..





zij wil een ijsje(flard)

 
 
zij wil een ijsje
met mijn lief
loop ik te dwalen
door de streek
waar zoveel te zien is
dat ik ineens haar zie zitten
zij kromgetrokken door het leven
op een bankje heel alleen
verderop
naar al 10 minuten lopen
zien we hem
krom getrokken van het leven
met langzame pas
op pad naar haar
die hij zo lief heeft
in zijn hand
twee ijsjes
die door de hitte smelten
stug houd hij vol
hij zal het halen
af en toe likkend
om het ijs niet
verloren te laten gaan
om zo
zijn vrouw
die zo graag een ijsje wil
te verrassen met
zijn ijsje
dat eigenlijk
liefde heet
 


vrijdag 26 juni 2015

Codarts muziektheaterstudenten

 
Vanavond met de vrienden Frans, Christian en Rick naar de voorstelling geweest in het verbouwde Oude Luxor.
We gingen naar de voorstelling waar Frans en ik 2 jaar geleden ineens in terecht kwamen, jonge studenten die dan een show opvoeren als eindopdracht. We waren enthousiast en dus besloten we het jaar erop om Christian en Rick mee te vragen, en die waren net zo enthousiast als wij.... Ze vonden het geweldig gewoon om deze jongen mensen te zien spelen en te zingen.
 
Vanavond gingen we dus weer. Al weken verheugden we ons erop dat we gingen, al weken hadden we erover dat het bijna zo ver was. Wat we ook erg leuk vonden was dat we naar het verbouwde oude Luxor gingen, dat was ook een nieuwe ontmoeting met het theater.
 
Op weg naar Rotterdam had ik met vriend Christian afgesproken om elkaar te ontmoeten op de Capelse brug bij de metro. Zodat we met de metro naar het centrum konden. De pech was wel dat helaas ik in de file zat, maar gelukkig Christian ook. Een half uur later dan gepland kwamen we dus aan bij de Capelse burg. We hebben even naar elkaar moeten zoeken, omdat we aan een andere kant stonden dan ik gewend ben maar we hebben elkaar gevonden. Samen met de Metro naar het centrum.
 
Van te voren gingen we natuurlijk eerst lekker eten bij ons lievelings Italiaan... die geweldige gerechten maakt, en vooral ook een heerlijke tiramisu maakt. Nadat we met elkaar hadden bijgepraat en heerlijk hadden gegeten gingen we naar het oude vernieuwde luxor. Wat is dat theater mooi geworden van binnen, prachtig, mooie stoelen om te zitten, je gaat nu via de artiesenfoyer en kleedkamers de zaal in, het steegje wat vroeger langs het theater liep is nu bij het theater getrokken en het is een veel mooiere en ruimere theater geworden, Prachtig.
 
De voorstelling van  Showcase was zoals te verwachten was weer vol verrassingen en mooie dingen.
Wel waren we het er over eens dat de muziek in vergelijking met de zang te hard stond, maar goed daar is overheen te komen
 
 
Er waren een paar prachtige stukken dat mij diep raakte, zo het lied van Stille liefde, gezongen door Lorance, prachtig het sneed dwars in mijn ziel, het raakte  meteen.
Daarnaast waren er drie stukken na de pauze die me raakte, ten eerste het stuk van Alex over einstein on de beach, een bijna Circuis de solei achtige show, met daarnaast een stukje van Alex met een pop die een vrouw voorstelt.. prachtig.
 
Het stuk gezongen door Jip Mythes and Hyms was ook prachtig
voor de rest zaten er erg leuke dingen tussen maar niet altijd even rakend.
 
Het was in ieder geval een mooie avond, al was de geplande rij drie in het midden, ineens rij 1 in het midden, maar goed dat is niet anders. We hebben weer genoten van de show en volgend jaar gaan we zeker weer omdat het zo geweldig leuk is
 
 
 



donderdag 25 juni 2015

oneliners (2014-16)



Alles wat je ziet dank ik aan spaghetti
(Sophia Loren)

Soms is een sigaar gewoon een sigaar
(Sigmund Freud)

drie uur 's middags is altijd te laat
of te vroeg voor wat je ook wilt gaan doen
(Jean-Paul Sartre)

Niets is zo irritant als het geluk van andere mensen
(Mark Twain)

Het is oneervol als een Japanse man
te laat komt.
Het betekend dat hij een
goedkoop horloge heeft
(Tamayo Otsuki)


Morele verontwaardiging is in de meeste
gevallen twee procent moreel,
48 procent verontwaardiging en 50 procent afgunst
( Victorio de Sica)

Meerdere excuses zijn altijd
minder overtuigend dan één
(Aldous Huxley)

Er is een uitstekende verklaring
hiervoor, die ik later zal verzinnen.
(Mel Brooks)

Een schrijver is iemand voor wie schrijven
moeilijker is dan voor andere mensen
(Dylan Thomas)

Het beroerde is dat twijfel zich veel beter
laat verdedigen dan de een of andere visie.
(Gerard Reve)

woensdag 24 juni 2015

echo



Afgelopen zaterdagavond kreeg ik van vriend Frans de cd van Liesbeth list kado.

ik ben een groot fan van Liesbeth, omdat ze een uitstraling heeft en prachtige liedjes zingt met geweldige  teksten.

Dus dit was een kadootje wat ik al helemaal geweldig vind..

Bij het draaien van de cd, en natuurlijk ook al bij het lezen van de liedteksten zag ik dat ze de liedjes zingt van de man die ik ook zo enorm bewonder... Ramses Shaffy, veel te vroeg van ons vertrokken maar zoveel prachtige liedjes achter gelaten.

Ik heb de cd met veel plezier beluisterd al moest ik even wennen aan dat de liedjes niet zijn gezongen zoals Ramses ze zong, maar Liesbeth doet het op een zon mooie eigen manier, zo subtiel, dat ik alleen maar kan zeggen dat het mooi is en dat ze toch weer stiekem onder je huid kruipt met haar stem.

De liedjes die ze vertolkt, zoals  'ik denk over ja na, Amsterdam', '5 uur', 'ik drink' en nog veel meer mooie liedjes van die grootheid die ook voor haar een man was die prachtig was.

Aan het einde van de cd staat een life opnamen een medley die ze heeft gezongen in haar afscheidstournee, wat ook goed is om nog een keer te horen.

Ze werkt op deze cd samen met o.a. Frank Boeijen, die zijn bijdrage levert op twee nummers, zo mooi en zo goed ook intens.


in de pers word dit geschreven over deze cd:

Over de band tussen Liesbeth List en Ramses Shaffy hoeven we u niets meer te vertellen. Hun levens waren decennia lang met elkaar verbonden, totdat Ramses in 2009 overleed. Nadat Liesbeth in 2013 het Shaffy nummer "Ik denk over je na, Amsterdam" opnam voor het tribute album "Leef!", kwam de vraag van Shaffy's oud-manager Menno Timmerman of ze ooit wel eens iets van zijn repertoire had vertolkt. "Ik heb daar gewoon nooit eerder aangedacht. Het is moeilijk om de stem van Ramses los te horen van de door hem vertolkte songs", aldus Liesbeth.

Doordat Liesbeth een geheel eigen draai wist te geven aan haar bijdrage voor het aan Ramses opgedragen tribute album, opende dat haar ogen en durfde ze het aan om een aantal nummers van Ramses te selecteren en op te nemen. Deze liederen zijn nu verzameld op het album "Echo". Het repertoire is puur gekozen op tekst. Liesbeth: "Het moet ook over mij kunnen gaan."

Op "Echo" staan een aantal bijzondere samenwerkingen. Met Frank Boeijen zingt Liesbeth "Duet" en "We verschillen niet", met Peter van Benthem "Samen" en "Ik betaal" zingt Liesbeth samen met ..... rapper Typhoon!
Ook Ramses zelf is te horen op deze cd. Liesbeth koos ervoor om een live medley uit 2004 als bonustrack aan het album toe te voegen.

Het is een mooi album dat bol staat van de melancholie, maar zonder bombast. Persoonlijker kan het bijna niet worden. Als Liesbeth praat over de nummers die ze heeft gekozen, dan heeft ze overal een anekdote bij. Een eerlijk en direct album.

Titel: "Echo"
Releasedatum: 22 mei 2015
Uitgever: Innercore Music  PIAS Nederland
Te koop bij o.a.: Bol.com, iTunes, Platomania
EAN: 5414939923814
Productie: Ton Snijders & Lené te Voortwis
Zang: Liesbeth List, Frank Boeijen, Peter van Benthem & Typhoon
Muzikanten: Ton Snijders, Peter van Benthem, Lené te Voortwis
Gastmuzikanten: Florian Hoefnagels, Christan Grotenbreg, Angelo Verploegen, Ilja Reijngoud, Michiel van Dijk, Rens van der Zalm, André Houtappels, Richard van Bergen & Trevor Grahl
Foto's: Koos Breukel
Naar een idee van Menno Timmerman

ECHO CONCERTEN:
10 oktober 2015: Try-out Echo. De Vorstin, Hilversum
15 oktober 2015: Try-out Echo. De Tuin, Leusden
18 oktober 2015: PARADISO, Amsterdam
23 oktober 2015: ELCKERKYC, Antwerpen

TRACKLIST:
1. Ik denk over je na, Amsterdam
2. 5 uur
3. Duet (met Frank Boeijen)
4. In oktober
5. Ik drink
6. Soms
7. Eiland van Weleer
8. Samen (met Peter van Benthem)
9. We verschillen niet (met Frank Boeijen)
10. 't Is stil in Amsterdam
11. Ik betaal (met Typhoon)
12. Mateloos
13. Echo
14. Shaffy medley (live bonustrack)


REACTIES OP cd "Echo":

Stef Bos: "Te gek! Zo mooi, muzikaal rond Liesbeth haar stem gebouwd en in een sfeer die haar en de tijd waar ze voor staat eer aan doet. Dikke proficiat!" 

Typhoon, via Facebook: "Erg trots op mijn samenwerking met deze geweldige zangeres en vrouw, Liesbeth List. Frisse bewerkingen van bijzondere Ramses nummers, waaronder "Ik betaal" met mij."

John Oomkes, Noord Hollands Dagblad (****): "Op "Echo" eert Liesbeth List haar oude makker Ramses Shaffy door een bijzondere keuze uit diens repertoire te maken. List covert niet simpel, maar interpreteert op haar eigen wijze. Het team om List heen - producers Ton Snijders en Lené te Voortwis, en gasten Typhoon en Frank Boeijen doet niets te veel. Dat is de weg naar puur luistergenot, want Ramses was ook een prachtige tekstdichter." 

Bart Wijlaars, Telegraaf (*****): "Niets zo vanuit het hart als dit "Echo". List koos nummers die persoonlijke betekenis voor haar hebben. Met bijdrages van Frank Boeijen en Typhoon is er een balans tussen de nieuwe versies en de oude. Los van dit alles is dit natuurlijk melancholie in haar meest muzikale vorm. Dat was de kracht van Ramses en List bezit diezelfde overtuiging. Een juweel van een eerbetoon."

Frank Straver, Trouw(***): "List klinkt krachtig en kwetsbaar tegelijk in deze toch wel gedurfde exercitie. Dat de stem van Shaffy haar niet bijvalt - ergens reken je daar toch op - , voelt soms droevig. Zeker in het lieflijke "In oktober", dat het duo ooit zo harmonieus zong. Op sommige nummers is het gat gedicht. Frank Boeijen springt bij in bijvoorbeeld "We verschillen niet" en Peter van Benthem in "Samen". De meest verrassende samenwerking is het frisse duet met de jonge rapper Typhoon in "Ik betaal", dat net als vele andere uitvoeringen op Echo een vrij eenvoudig jazzy geluid meekreeg."    





dinsdag 23 juni 2015

jonge honden


Vandaag was de laatste dag van het project Wensen en Grenzen, voor de derde jaars.
Een onderdeel van het project werd verzorgt door de peers van Expose your.

Dit is een organisatie die op non-profit basis jongeren helpt op verschillende gebieden, zoals soa's, drugs, etc.

Bij ons op school verzorgden ze de workshop over Cyberpesten.
Ze hadden deze workshop grandioos goed opgezet, eerst vroegen ze het verschil tussen pesten en cyberpesten, daarna gingen ze er wat over vertellen om uiteindelijk meer inhoudelijk in te gaan op wat het is en hoe men zich daar tegen kan wapenen. Ze hadden stellingen, en natuurlijk ook de film van Amanda Todd, Dit filmpje maakt veel los bij leerlingen.

Vandaag was het heftig, twee van die jonge honden, eentje met ervaring en eentje die voor het eerst een voorlichting gaf stonden daar.

Na aanleiding van het filmpje van Amanda, liepen twee meisjes huilend de klas uit, anderen raakten compleet van slag, gevolg dat eentje van de peers er stil van werd, maar de ander pakte het op. Ze hebben hun kwetsbaarheid als workshopleider laten zien, ze hebben de les gestopt en zijn open en eerlijk ingegaan op wat er speelde. Iedereen van de klas deed mee en vertelde dingen die ze hadden meegemaakt ook op het gebied van pesten. De peers gingen hier op in, gaven ze de ruimte vertelden eigen verhalen vanuit hun ervaringen. Kortom de hele les liep anders dan ze hadden verwacht maar het leverde veel op, voor zowel de leerlingen als de peers. Ze gingen er prima doorheen, ze pakten het op en zorgden ervoor dat het goed verliep.

In de kleine pauze hoorde ik wat er wat was gebeurt dus ben ik meteen even naar boven gegaan, naar het lokaal waar de peers zaten. Natuurlijk wilde ik weten hoe het met ze ging en hoe het was verlopen. Dit is ook een verantwoordelijkheid die je hebt als je een project opzet en begeleid. aandacht voor de workshopgevers. Terwijl ik het lokaal binnenkom zag ik dat er nog een meisje zat te praten, ik vroeg natuurlijk om toestemming of ik erbij mocht komen en dat was goed. Daarna heb ik met de peers gesproken hoe het gegaan was, en ik moet zeggen mijn petje af, voor deze kanjers.
Ze hebben het goed opgepakt en de kwetsbaarheid, de sfeer die ze uitstralen, de rust, al was het voor en voor het eerst dat ze dit overkwam, was gaaf om te zien.

Nadat ik dit gesprekje had gehad met ze, ben ik weer naar beneden gegaan, en was bere trots op ze, dit doen ze toch maar even. Ze zijn dus uit het goede hout gesneden deze gasten, die dit doen.

Ik moet zeggen alle dagen dat ze er waren, waren ze geweldig, ze hadden het goed georganiseerd, ze waren enthousiast, ze deden meer dan moest, namen zelfs hun eigen laptop mee en noem maar op.

In het project Wensen en Grenzen voor klas 2 werk ik natuurlijk ook met ze samen en dat is net zo goed met ze... wat kunnen wij ons als school gelukkig prijzen dat wij dit soort mensen kunnen aantrekken en die mee willen doen. Mede dank zijn Elizabeth Hammelink die contacten heeft met deze gasten is het mogelijk. Die trouwens ook elk jaar enthousiast meedoet en er net zo van geniet om met deze gasten samen te werken.

Kortom het was weer een geweldig project met vele succesnummers etc.



maandag 22 juni 2015

Bring Sally Up...


clik eerst op onderstaande link en lees dan het verhaal


Gisteravond was na 3 weken afwezigheid, Danny terug als trainer bij de Kettlebell, dus dat was meteen al een uitdaging.
Bij binnenkomst, ik moet zeggen ik kwam samen met vriendin Paulien al moe binnen, zagen we het al.., een circuit.. en ach dat is soms wel te doen, soms ook niet.

Danny had kennelijk in Amerika de nodige nieuwe inspiratie opgedaan, wat uitliep in een prachtige opgezette les.

We begonnen met 5 Brupy's en geloof me, die 5 burpys lijken niets maar je eten van 18.00 komt geheid omhoog, je burpt het op als het ware, maar goed dat hoort erbij
Daarna 2 keer 5 keer opdrukken, en nog wat squats.. en dat is prima te doen.

We waren er klaar voor dus kom maar op denken we dan dus het circuit begon.. het was een aangenaam iets, het hoefde maar 30 seconden per oefening.
Het was afwisselend, al was het even jammer dat ik niet door had dat het gewicht bij het toestel waarbij je moest trekken aan een touw voor de schuine buikspier dat het gewicht heel laag was, gevolg dat ik dus met volle kracht er aan trok en meteen het einde van de handgrip tegen mijn lip knalde.. maar ach daar doet een sporter niet moeilijk over.. een blessure is als een soort trofee als een beloning voor de inspanning.

 Na de 10 oefeningen van het circuit, kregen we nog wat opdrachten om even wat loop oefeningen te doen door de zaal, in hoog tempo, op handen en voeten door de zaal, kikkersprongen, en lunches met hupje. nou dat hupje dat lukt me dus niet, daar heb ik geen coördinatie voor..

Daarna kwam nog even een kort circuitje, terwijl we allemaal al half dood op de grond lagen, we nog op adem aan het komen waren, we nog steeds zaten met vinden we dit nu echt leuk.... komt er nooit een einde aan... mochten we 50 swingsmaken met de kettlebell, mochten we 50 squats maken, en dan ook nog 50 keer op drukken.. met een lief woord push up.... maar het is gewoon afzien en 50 is veel heel veel.

Het was klaar.. maar nee, we kregen nog een toetje.. ik ben gek op toetjes, maar dit keer vond ik het een toetje waarbij ik dacht doe maar niet..

de vloer om mij heen was inmiddels veranderd in een soort van grote regenplas. zo zat ik te  zweten. dat is wel een goed teken omdat dan je hartslag omhoog gaat en dus je langer in de verbranding zit.. je verbrand veel langer en dat heeft weer een goed effect op je lichaamsvet etc.

Maar goed het toetje was, daarom bovenstaande link, squats met Bring Sally up  en halverwege over op push ups.. kortom de benen verzuren, omdat je tijdens de zin bring Sally down in de squat houding staat en dan pas weer omhoog mag als er komt bring Sally up, kortom dat is doodgaan in vele vormen. Verzuring tot in je tenen, en dat alles met de lieftallige lach van Danny. die dit bedacht heeft.


Ik moet wel bekennen ik doe het vrijwillig en je gaat inderdaad naar de kloten maar wat is het heerlijk om te doen.. genieten gewoon, mede doordat ik met Paulien het samen afzie maar ook door de andere sporters die elke maandag er zijn bij deze les wat toch weer erg gezellig is, met elkaar kletsen en praten en afzien...

zondag 21 juni 2015

lege kamers (flard)

 
lege kamers
 
getuigen van
een leven samen
zie ik ze
nu leeg raken
van het verleden
wij waren hier
gelukkig
totdat de dag kwam
waarop we besloten
dat we niet meer
samen verder
konden leven
ik kijk rond in
ons huis van toen
dat nu met zijn
lege kamers
aangeeft
wat ik
werkelijk
voel
 

gewoonte dier

 
Tja, gewoonte dier als ik ben.. ik kom donderdag thuis, open de brievenbus... en ja hoor geen Mikro gids... ik ben natuurlijk dan even van slag, want ja het is toch wel handig een gids om te hebben  en zo alvast aan te kruizen wat je wel en wat je niet wilt zien. Dit keer ging dat dus mis.. maar goed van vertrouwen als ik ben.. wacht ik tot de volgende dag.. vrijdag dus.
 
Eerlijkheidshalve moet ik ook zeggen dat ik donderdag ook echt geen puf meer had om wie dan ook te bellen over de slechte bezorging...
 
Kortom toen ik vrijdag thuis kwam, lag er geen Mikro gids, dus ik de p in en dus maar bellen.. dat doe je dan natuurlijk. Via een heel ingewikkeld systeem kwam ik achter het nummer over de slechte bezorging, dus ik bellen. Moest ik natuurlijk mijn abonneenummer intoetsen en ja dat heb ik niet dacht ik, ik vloekte al behoorlijk binnensmonds omdat ik dacht ik moet dat nummer hebben, ik betaal tenslotte niet voor niets het abonnement geld, dus ja ik zoeken op mijn oude Mikro gids en gelukkig op de voorkant stonden mijn gegevens.
 
Helemaal klaar voor de actie, ik alles keurig ingetoetst, de belofte dat zaterdag voor 18.00 de gids in mijn bus zou liggen, maakte de hele dag weer helemaal goed.
 
De volgende dag, zaterdag toch wat ongeduldig want als hij niet zou komen hoe zou ik dan etc.. de gedachtes zijn natuurlijk duidelijk. Gelukkig is de kro erg betrouwbaar en ja hoor daar was hij dan.. eindelijk.. de gids.
 
Tot mijn stomme verbazing was het dezelfde gids als ik in huis had liggen. Ik heb ze naast elkaar gelegd om mezelf te overtuigen.. en ja het was echt waar.
Pas toen ik een keer extra op de wikkel keek zag ik het staan.. het was een gids voor 2 weken..
Het meest domme vind ik achteraf van mezelf dat ik dat dus gewoon niet gezien heb terwijl het door de hele gids geschreven staat dat het een gids is voor twee weken.
Sterker nog dit doen ze altijd als het zomer gaat worden, heel slim omdat dit natuurlijk heel veel porto kosten spaart, dus van mij mogen ze dit standaard doen....
 
Ik ben er dus weer achter gekomen dat ik toch beter moet opletten en niet zo snel moet denken dat iets mis gaat... al hoewel.. het blijkt wel dat ik toch meteen in de handelings modus schiet en dat is ook iets wat een groots kwaliteit is..
 
ps hoe duidelijk moeten ze zijn..... ik heb het echt niet gezien dacht alleen leuk die zonnetjes voor de zomer... en nog gekker vind ik... ze hadden dat toch ook gewoon in het bericht kunnen zetten als je belt dat je de gids niet hebt ontvangen...
 



zaterdag 20 juni 2015

het heerlijke avondje is gekomen

 
Vanavond was het dan zover, de mannen zouden komen eten. Dit hadden we al heel lang geleden afgesproken maar als het dan zo ver is, is er toch nog wel wat te doen. Ik had een eenvoudige maar voedzame, kleine porties, maaltijd in elkaar geslagen
Te beginnen met een zelfgemaakte tomatensoep, met daarbij een spiesje van mozzarella en tomaat en basilicum en een tweetal toastjes met daarop wat tappenade. Daarna kwam het hoofdgerecht, een broccoli champions taartje, met daarbij twee salades, eentje  een Hollandse salade, en een Griekse salade, omdat we toch ook Griekenland moeten steunen. Als toetje had ik tiramisu ijs.. deze had  ik niet zelf gemaakt, maar via de Aldi, gekocht.
 
Rick en Christian waren er om ongeveer 19.00 en nadat we elkaar de kanootjes hadden gegeven, ik kreeg een prachtige mok en tevens thee erbij, waar ik erg blij mee ben. Daarnaast gaf ik aan Christian al vast zijn verjaardagscadeau, terwijl we nog wat zaten te praten ging de bel en was vriend Frans een half uur eerder dan verwacht bij ons. Dus we konden snel aan tafel.
Vriend Frans had speciaal voor mij een mooie plant meegenomen, met een roze bloem..
Deze staat nu leuk op de eettafel mooi te wezen.
Wat is het toch heerlijk om eters te krijgen die dan ook iets leuks meenemen, naast dat ze prima en erg goed en gezellig gezelschap zijn
 
Het driegangen menu viel erg in de smaak bij de mannen, het samen eten en praten en gezellig kletsen was helemaal gaaf. We zouden een spel gaan spelen maar we zaten zo lekker te praten dat we spel maar zijn overgeslagen het praten en de lol die we met elkaar hebben is geweldig
 
Natuurlijk zijn er met elkaar nieuwe afspraken gemaakt om met elkaar te ondernemen, dus de plannen staan alweer paraat..
 
Wat is het toch heerlijk om met zulke geweldige mensen een leuke avond te hebben en wat is het toch genieten. 
de chaos in de keuken
klein kadootje
gedekte tafel
eieren voor in de salade
 
taarjtes ongebakken in de oven


tomaten soep


Griekse salade

Hollandse salade


 
voorafje


het toetje






vrijdag 19 juni 2015

Gekkenwerk... en meer

 
 
Mensen die me wat langer kennen, weten ook dat als ik een week niet echt een gebeurtenis beschrijf die die week heeft plaatsgevonden, maar wat algemene blogjes laat verschijnen, dat ik het waarschijnlijk loei druk heb... toch wil ik het dan niet nalaten om de mensen die mij volgen met de blogs niets te laten weten. Ergens is het ook een soort van sociale controle of ik er nog wel ben.. En  Ja ik ben er nog... vraag nu even niet hoe, het was gekkenwerk deze week...
maar laat ik gewoon aan de hand van de foto's vertellen wat mijn week was...

 
Afgelopen donderdag en vrijdag zijn we weer gestart met Wensen en Grenzen in de bovenbouw. Een extra primeur is wel dat nu ook de afdeling TC mee doet. Die gaan nu voor het eerst meedoen met dit project en we moeten natuurlijk nog afwachten of het wel of niet aanslaat. De lessen die ik samen met vriendin Elizabeth heb voorbereid moeten nu blijken te werken of niet te werken. Dat weten we nooit. Dit keer hadden we andere onderwerpen dan de eerste keer in de derde klas DC, omdat we veel dingen moesten aanpassen. De Thema's die we aan hebben geboden zijn: Seksuele rolpatronen deel 2, met o.a aandacht voor soa's ( Juf wat zijn geniale wratten.. was een vraag? Terwijl de juf deze staat op te zoeken, roept een leerling, die het kan volgen op de i-pad, het lijkt wel of ze schoenen staat te kopen.. Waarop de juf zeg.. Zalando... kortom er is veel humor.. Net als dat ze een condoom tevoorschijn haalt.. en op leest XXL.. en dan naar een leerling kijkt.. humor. Ze leren er weer veel en je merkt ook dat het bij de mannen van TC aanslaat.
 
De lessen over  Leefstijl, cyberpesten, verslaving, doen het ook erg goed, de leerlingen worden toch weer even doordrongen van wat er zoal is en te koop is.
De lessen over o.a loverboys en grensoverschrijdend gedrag zorgen ook bij de mannen voor grote hilariteit.. dat vind ik toch wel humor om heerlijk te zijn..
 
Dit keer heb ik het project georganiseerd en opgezet maar draai niet echt mee. Behalve dan de vrijdagmorgen omdat de workshop docente haar vrije dag had en op Oerol zat.  Door de hele drukke week die ik had, kwam ik pas gisteravond heel laat erachter dat het toch wel handig zou zijn om even snel de PowerPoint over verslaving door te nemen. en dat was dus ook zo. Gelukkig weet ik aardig van over en van verslavingen over drugs en alcohol en ook over game verslaving dus het is niet zo vreselijk moeilijk. Maar die voorbereiding moest wel even gebeuren,
Daarnaast was ik elke ochtend vroeg op school om toch de laptops klaar te zetten, om de lokalen klaar te maken etc. Kortom veel te doen, dus. Daarnaast ging ik in de pauze snel even de lunch halen voor de mensen die de workshops verzorgden. Kortom nog veel werk ook achter de schermen.
Maar wat hebben we op school een gouden greep gedaan door dit te starten in de onderbouw, wat een mooi project is dit dat ook zijn doel haalt geweldig.

 
Met de muziek theater klas 2, hadden we bedacht dat we een film zouden maken als afsluiting, een soort van Holland got Talent. zodat een ieder daar zijn eigen ding kan doen waar hij goed in is. De film maken en filmen is niet zo heel veel werk maar daarna alles uitzoeken en op volgorde zetten is vreselijk veel werk. Mijn collega Christiaan en ik zijn daar dinsdagavond de hele avond mee bezig geweest bij mij thuis, daarna een extra afspraak gemaakt om ook donderdagavond de boel af te maken.. het was een giga klus voor een filmpje van 23 minuten en een trailer van 2,30 minuten.
Al is het resultaat wel geweldig vind ik. Natuurlijk is het geen top kwaliteit maar wel een mooie afsluiting voor twee jaar intensief met deze leerlingen aan de slag te zijn geweest.
 
 
 
Daarnaast is de verbouwing van de C1000 nog steeds in volle gang, deze mensen maken uren van heel vroeg in de ochtend.. 6.30 tot soms diep in de nacht om de C1000 te veranderen in een Jumbo, ik begrijp ook wel dat het af moet, maar waarom met zoveel lawaai, met geschreeuw, met de wegen blokkeren.. kortom de nachten worden daardoor erg kort.

 
Vandaag volop na en voor het sporten aan de boodschappen gegaan. De inkopen natuurlijk voor de week, daarnaast komen morgenavond de mannen om lekker met elkaar te eten, bij te praten en ..... een leuk spel te spelen.. welke weet ik nog niet..  Tevens de nodige chips en drankjes gehaald voor de leerlingen van de muziek theater klassen om het zo met ze af te sluiten.
 
 
 
Donderdagmiddag had ik een cursus, op mijn verzoek is dat geregeld over cyberpesten,. De cursus gaf veel info over sociale media, over dingen die er spelen, wat er aan het licht kan komen, ook over de gevolgen van cyberpesten, maar een oplossing, een echte oplossing tegen cyberpesten is er helaas niet.. dat is een ongrijpbaar iets, maar er zijn wel wat mogelijkheden maar die zijn zo lastig voor elkaar te krijgen.. het is dus iets waar nog veel aandacht aan besteed moet worden.
Ik denk dat het goed is om leerlingen hiervan te doordringen en ook met filmpjes etc ze te laten beseffen dat sommige dingen niet kunnen.
 
Misschien voor een aantal van jullie wel bekend het filmpje op you tube van Amanda Todd
die een clip heeft gemaakt waarin ze niet praat, maar met tekstbriefjes haar verhaal verteld.
Na dit filmpje van haar heeft ze zelfmoord gepleegd. .... hij is de moeite waard om te bekijken... Dit filmpje vertonen we ook bij de workshop van Exposer yours een geweldige jongerenorganisatie in Leiden..  over cyberpesten
 
 
 
( Gepubliceerd op 6 nov. 2012
De 15-jarige Amanda Todd plaatste vorige maand een video online waarin ze uitlegde hoe ze op school en op internet werd gepest tot ze zelfmoord nog aanzag als enige oplossing om te vluchten van haar pesters. Amanda was 12 jaar oud toen ze een fout maakt: ze liet haar borsten zien tijdens een chatgesprek. Die fout achtervolgde haar tot haar zelfmoord 3 jaar later)

donderdag 18 juni 2015

broodje aap (6)



Regels zijn regels

Tijdens een tentamen op de universiteit van Cambridge vond enige jaren geleden de volgende conversatie plaats nadat een student aan de examinator vroeg om gebak en een glas bier:
Examinator: ‘WAT zeg je?’
Student: ‘Meneer, ik verzoek u om mij gebak en een glas bier te geven.’
Examinator: ‘Het spijt me. Nee.’
Student: ‘Meneer, ik verzoek u met klem om mij gebak en een glas bier te geven.’
Hierop haalt de student een exemplaar van de vierhonderd jaar oude Laws of Cambridge tevoorschijn. Hoewel de tekst geheel in het Latijn is, zijn de reglementen nog steeds van kracht. De student wijst de examinator op de passage waar staat: ‘Gedurende tentamens is het de heren toegestaan te verzoeken om gebak en een glas bier.’
De student accepteert cola en hamburgers als moderne variant op deze versnaperingen en hij voltooit luid slurpend zijn tentamen.
Drie weken later ontvangt de student van de universiteit een boete van vijf pond wegens het niet dragen van een zwaard tijdens de tentamens.

woensdag 17 juni 2015

volle harten(flard)

volle harten
het slotje is opgehangen
als getuigenis
van onze liefde samen
het sleuteltje
is verdwenen
in de kolkende
water van de rivier
nu staan we samen
wat vreemd naar elkaar
te kijken
ineens blijken
we een stel te zijn
voor altijd verbonden
door een stukje
ijzer aan een hek.
 

dinsdag 16 juni 2015

Angela

Mensen die mij kennen weten dat ik soms een bizarre muzieksmaak heb, zo nu ook, ik blijf het zeggen, heb het al eerder gezegd ik ben fan van Angela, baal ervan dat ze zo weinig te zien is maar wat een heerlijk mens is zij toch met prachtige liedjes met inhoud. Nog steeds huil ik bij haar uitvoering van  "De helft van mij van mij" prachtig. daarom hieronder een paar nummers die mij ook zo intens raken.
 
 
 
 
 
 
Telkens als ik jou zie