the age of adaline (film)

 

Vanavond met vriend Frans naar de film The Age of Adaline geweest, ik was nog in het bezit van twee kaartjes voor Pathé die ik gekregen heb van vriendin Marijke. Helaas is Marijke niet meer onder ons en vond ik het gepast om toch even op deze manier ook stil te staan bij het heengaan van haar.

 

Eerst heb ik vriend Frans opgehaald bij zijn werk. Gelukkig was ik keurig op tijd bij het werk van Frans, en had bijna en boete aan mijn laars hangen, de plek waar ik altijd parkeer is altijd vrij parkeren, maar ineens, zonder mij daar en bericht over te sturen, is het ineens betaald parkeren. Gelukkig was de dienstdoende parkeerwachter aardig en kon ik alsnog een kaartje kopen om op die geleende plek te kunnen staan.

 

Niet veel later kwam vriend Frans al aan gelopen en konden we met z'n  twee druk pratend in de auto naar onze favoriete bioscoop te gaan bij de Kuip. Het is niet zo zeer de bios maar meer de chinees die daar zit met een geweldig lopend buffet met heerlijk eten.... kortom ik was er al helemaal klaar voor  en had er zin in.. wat kan je als mens nog meer wensen dan een goede film, goed gezelschap en heerlijk eten op een zondagavond in juli.

 

De film was prachtig wat een geniaal verhaal en wat mooi verfilmd, de film is niet ongeloofwaardig dat vind ik het  mooie van het verhaal. en ja hoor ik heb inderdaad zitten te snotteren.. hoe kan het ook anders.

 

Na de film zijn we naar de favoriete Chinees gegaan voor het lopende buffet, wat een zorg hebben deze mensen, toen ze wisten dat ik vegetarier ben werd er extra aandacht aan besteed, werd er speciaal op gerechten gewezen voor mij die ik wel mocht eten etc. geweldig gewoon..

Het was heerlijk eten, wel blij was ik dat ik merkte dat mijn buik, ik dacht dat dat klepje al lang buiten dienst was, aan gaf dat het genoeg was, en dus het minder eten  over het algemeen heeft dus wel zo zijn werking.



 

recensie van de film:
 

Regie: Lee Toland Krieger | Cast: Blake Lively (Adaline Bowman), Michiel Huisman (Ellis Jones), Harrison Ford (William Jones), Ellen Burstyn (Flemming), Kathy Baker (Kathy Jones), Amanda Crew (Kikki Jones) | Speelduur: 112 minuten | Jaar: 2015

Vele mensen dromen ervan om voor altijd jong te blijven, maar wie genoeg films rondom het thema onsterfelijkheid gezien heeft, weet dat het eeuwige leven niet altijd is waarvan men gedroomd had. Wanneer de negenentwintigjarige Adaline met haar auto in het water belandt en in een coma raakt, wordt zij door de plotselinge inslag van een bliksemschicht weer tot leven gewekt. Met als bijwerking dat de blonde schone geen dag meer ouder wordt. Het ongeluk vond plaats in de jaren dertig, maar wij ontmoeten de nog steeds even jonge Adaline pas in de eenentwintigste eeuw. Helaas blijken haar problemen vele decennia later nog steeds grotendeels romantisch van aard.

Als kwieke dame van honderdzeven lentes jong is Adaline gedwongen om eens in de zoveel jaar te verhuizen en een nieuwe identiteit aan te nemen. Dit om de argwaan van de Amerikaanse veiligheidsdiensten tijdens de communismeparanoia te vermijden. Dat zij na al die jaren nog steeds zoveel moeite neemt om zich schuil te houden is direct al een tikkeltje vergezocht, maar zal geaccepteerd moeten worden om in het plot mee te kunnen gaan. Op het moment dat de film opent werkt Adaline in het bibliotheek van San Francisco, een onopvallend baantje dat haar bij uitstek de ruimte geeft om middels oude archiefbeelden terug te duiken in het verleden.

Voor een jonge actrice zal het misschien een uitdaging zijn om een oude vrouw te vertolken, maar het moet gezegd worden dat Lively hier aardig in slaagt. Ondanks haar jeugdige uiterlijk weet ze regelmatig het gevoel te wekken dat er daadwerkelijk een oudere vrouw in beeld verschijnt. Waar regisseur Krieger vaak nog een beetje zoekende lijkt over hoe de onsterfelijkheid van zijn hoofdpersonage interessant kan worden toegepast, weet Lively dagdromend over de goede oude tijden vaak wel de juiste melancholische toon te raken. Dat de flashbacks zo nu en dan aan elkaar worden gepraat door een tamelijk oubollige trailerstem is zelfs nog wel te vergeven.

Helaas gaat dat alles vrij snel verloren wanneer Adaline een nieuwe liefde tegen het lijf loopt. Aan Michiel Huisman, naar wiens rol in Nederland nieuwsgierig werd uitgekeken, is dat niet echt te wijten. De acteur is charismatisch genoeg als de steenrijke geschiedenisliefhebber Ellis en spreekt inmiddels zo vlekkeloos Engels dat iemand die hem niet zou kennen waarschijnlijk niet eens zou vermoeden dat hij naar een Nederlander zit te kijken. Het is daarentegen wel jammer dat de film vanaf dit punt verandert in een wat meer standaard romance waarin de wel erg perfecte vrijgezel alles uit de kast trekt om zijn liefde te veroveren. Met het uitgangspunt wordt vervolgens weinig boeiends meer gedaan. Sterker nog, wanneer je het gegeven van onsterfelijkheid verwisselt met bindingsangst zou het nagenoeg dezelfde film op hebben geleverd.

Uiteindelijk moet je meer dan een uur van romantische dates, gezwijmel en ‘zullen-ze-nou-wel-of-niet’ uit moeten zitten, voordat zich überhaupt een boeiende wending aandient. Harrison Ford maakt nog een verrassend optreden als Ellis’ vader, die ook een verleden met Adaline blijkt te hebben gedeeld. Hoewel Ford een veel warmere en innemendere rol aflevert dan we in de nadagen van zijn carrière van hem gewend zijn, verschijnt hij veel te laat ten tonele om de film nog van een voorspelbaar en zoetsappig einde te kunnen redden. Hoe elegant Kriegers film soms ook mag ogen, het resultaat is vooral slaapverwekkend.