De natuur roept...

 Tijdens mijn bezoek in Lissabon aan de XL factory die ik ineens ontdekte, had ik al een kunstwerk gekocht.. waar ik helemaal wild van was. zo mooi en ook zo mooi om te zien.

Echter later kwamen we in een galerie waar een kunstenaar zijn werk had hangen, etsen, maar ook een andere kunstenaar schilderijen had hangen, waarover met verf was gesmeerd, die je ook nog mocht aanraken. maar die ik veel te kleurrijk vond.

De etsten daarin tegen spraken me veel meer aan,. ik dacht, terwijl ik daar zo keek en met hem aan de praat raakte wat toch prachtig werk maakt deze man.

Maar zoals heel vaak, je hebt het gezien, je denkt mooi en ik heb al kunst gekocht en je gaat. Toch gaat er dan soms iets anders gebeuren.. 

Ik was met Ankie op onze laatste dag aan het wandelen en daar zien we de kunstenaar aan een tafel zitten, ik herkende hem niet maar hij mij des te meer, hij straalde en lachte.. en tja daar ben ik dan toch wel gevoelig voor. Ankie en ik hadden al besloten dat we op dat terras zouden gaan zitten eten. waar ik dus de beruchte  schamele omelet kreeg en waar Ankie een geweldige lekkere groente soep kreeg. foute keuze maar okey dat kan gebeuren.

Maar op weg naar huis dacht ik. wat zonde dat ik niets van dat werk van hem heb gekocht omdat ik het echt mooi werk vind. dus ik besloot eens op instagram te gaan zoeken en ja hoor ik vond de kunstenaar en heb contact met hem gezocht. en hij was bereid om het kunstwerk wat ik uitzocht naar mij te sturen. dus ik was helemaal blij.

Nadat ik heel lang al zijn werk had bekeken, sprak uiteindelijk dit werk met het meeste aan.. de titel "nature calling" had ik niet gezien maar dat doet er niet toe. 

Dus ik heb met hem afgesproken dat hij mij hem zou sturen via de post en dat ik hem zou betalen.

Dus betaling geregeld, hij stuurde mij een  een linkje en ik kon zo het kunstwerk  volgen.

Afgelopen woensdag ging ineens de bel en ja hoor daar stond de postbode met het bekende kokertje waarin mijn kunstwerk zat. dus ik helemaal blij.. meteen maar bij de kringloop een lijstje gekocht en daarin dit kunstwerk gemaakt en opgehangen.. en ik ben er zo blij mee dat hij nu hang bij mijn muur van kunst en kunst van lieve mensen die ik ken...

en gelukkig heb ik aan deze muur nog genoeg ruimte..

 

Ook weer schoon

 

Al ben ik officieel gestopt met lotuswerk toch ben ik niet de beroerdste dat als men mij vraagt dat ik nog wel eens een klus doe. Meestal ga ik met Ankie mee omdat en het met haar altijd erg gezellig is, maar ook omdat de groepen die ze krijgt, ze ze zo weet te bespelen dat het altijd leuke groepen worden. het is een feestje.

Maar ja, het lotusbloed, maar ook de lotusregels kruipt waar het niet gaan kan sterker nog het dwingt je tot actie.

Afgelopen zaterdag was ik met Ankie op klus, en ik zag dat mijn koffer erg goor was, onoverzichtelijk, het was echt een regelrechte puinhoop.. maar ook mijn tas die ik altijd meeneem, ik heb geen idee wat er in zit, laat staan dat ik weet wat ik wel en wat ik eigenlijk niet nodig heb....dus het was tijd om eens me over mijn koffer te buigen.

Uit de tijd dat ik heel veel lotuswerk deed had ik veel spullen verzamelt, die ik nu eigenlijk niet meer gebruik, zoals norit pillen, voor een derde graad brandwond, of om jezelf met wat zwarte poeder te bestuiven als je uit een rokerig geheel kwam... 

Maar ook kwam ik nog een hele grote fles met ketjap tegen wat ik nooit gebruik, net als juspoeder.Dat zijn dingen die ik nog heb uit de tijd dat ik ook lotusinstructeur was, omdat ik dan toch wel van alles moest hebben, om de cursisten het juiste te kunnen leren. zo ook diverse soorten shock crème, ik had zelfs foundation in mijn koffer.. dus ik ben maar eens grondig gaan opruimen en herschikken.

 

Eerst heb ik de hele meute aan spatels, mesjes, nagelvijlen, scharen, losse tanden, kunstgebitten etc in de vaatwasser gegooid, ook het gekende muizenval. waar ik er tig van heb gebruikt die dus helemaal onder het bloed zitten.. Ik dacht nu grondig aanpakken dan hoeft het de komende jaren niet nog een keer.

 

Dus alles in de vaatwasser. .heerlijk, daarna alle potjes bekken  wat gebruik ik wel en wat gebruik ik niet, nou geloof ik heb veel en heel veel gebruik ik ook niet..

Nadat mijn koffer helemaal leeg was, ik de vastgekoekte bakjes waarin je dingen kan leggen, los had gewrikt uit de grote bakken omdat ze door het kunstbloed uit de omgevallen potten met kunstbloed vastgeplakt zaten,  die natuurlijk ook in de vaatwasser zijn beland.

 

Daarna met de koffer naar de douche , badschuim erin, de sproeier er op en laten weken. Ondertussen ben ik begonnen met het leeghalen van  mijn tas met kleding en andere dingen.. en ja hoor daar was de bodem van die tas ook vol met bloed.. dus de tas was rijp voor de afval.. mede omdat inmiddels ook al de schouderhengels af was gebroken, was het wel handig om eens nu grondig te werk te gaan.

de tientallen sponsjes in het water gelegd, met zeepsop.. etc. en zo alles aangepakt en herschikt. 

De vele losse dingen die ik had maar eens goed bij elkaar gedaan, zo heb ik nu twee rariteitenbakjes en een aantal zipzakjes met sponzen, met alles wat met het bloed heeft te maken, incluis een fles kunstbloed, maar ook een zak met grime. etc.. voor het geval ik het nodig heb.

 

Na ongeveer 2 uur flink hard werken, heb ik en een hele overzichtelijke koffer ook een hele overzichtelijke nieuwe lotustas met alles wat ik nodig heb er in.. 

\

Kortom ik ben weer klaar voor de af en toe aangevraagde lotusklussen

 

Groene hart pad etappe 9 ( Zoeterwoude naar Alphen aan den Rijn 18 km)

 

De benen beginnen wat in protest te gaan, maar hoe dan ook ze moeten het gevecht aan, mentaal gaat het prima, al moet ik zeggen dat gisteren dat laatste stuk naar de bushalte over die lange lange asfalt weg was afschuwelijk, maar ook dat hoort er bij. Je komt je soms behoorlijk tegen dat merk ik wel, maar dat is ook prima en ook lekker.. je kan daardoor zo heerlijk jezelf overwinnen en daardoor zie je ook dat je toch meer kan dan je dacht..

Ik geniet er enorm van het lopen..  het plan is om 4 dagen achter elkaar te lopen, ooit ook gedaan, maar dan heb ik nu al mijn alternatieve 4-daagse gedaan dit jaar. .daar ben ik mee begonnen toen we in de coronatijd zaten, dat kon toen, heb er zelfs 2 medailles van.. dus dat is wel lekker.. kan ik zeggen dat ik echt de 4 daagse heb gelopen, dan laat ik mooi het alternatieve weg.. 

Maar goed nu dus ook, het kan zijn dat vriendin Susan donderdag aanhaakt, ik overwoog om of vrijdag of donderdag een dag te nemen om te rusten voor  ik weer aan het werk moet, maar ook omdat ik merk dat het goed is om af en toe even een pas op de plaats te nemen tenslotte duurt het nog wel even voordat de zomervakantie zijn intree maakt.

Nou het beloofd een frisse dag te worden.. en ik optimist as ik ben heb een korte broek aan.. en juist geen regenkleding mee.. maar ach wel een isolatie deken dus die kan altijd dienst doen als regencape, we gaan het beleven , de eerste 2,5 km is naar het beginpunt en zo ook naar het eindpunt als ik in Alphen ben aangekomen. Een paar stukken zijn verboden toegang broedseizoen.. gevolg is dat ik meer ga lopen dan gepland.. maar ach all in the game. 

De busreis was al een belevenis. In Alphen bijna de verkeerde bus gepakt maar goed hersteld. Je komt langs veel heel veel plekken die ik niet goed ken maar dat is niet ook weer extra bijzonder .

Eindelijk via allerlei omwegen aangekomen in Zoeterwoude dorp, waar vanaf de bushalte het toch nog een 3 tal km is tot het startpunt van het pad. Het voelt toch heel anders als je dat gaat lopen als je nog niet vermoeid bent.. bij het hek aangekomen, bleek het wederom een beton pad, maar goed die nemen we dan wel.. Aan het einde van de weg begon de lucht wat te betrekken, het begon ook akelig koud te worden. dus ik had het probleem, over mezelf uitgeroepen, door alleen maar een t shirt aan te doen een caputrui, een korte broek aan te doen, het werd behoorlijk fris.. moet de volgend keer toch eerst even het weer goed controleren heb ik er nu van geleerd.

Maar goed. nadat ik ontdekte dat het echt niet warmer ging worden maar ook dat de regen, niet weer gegeven in de buienradar omdat het zon gemene miezer regen is die je niet ziet maar des te beter voelt en je tot op je bot zeiknat maakt.... dus tja, daar liep ik dan in mijn te zomerse kleding..

Uiteindelijk bedacht ik me ineens, en dat heb ik bij toeval in mijn tas gegooid, dat ik een isolatiedeken bij mij had, dus die uit de tas gehaald, er een gat in geknipt en daarna deze over mijn hoofd gedaan zodat het een soort trui was, daarover heen weer de capu trui, en de isoleer deken helemaal om mijn lijf gedaan en een stuk van de mouwen.. en daarna de rest onder mijn trui verstopt.. het werkte perfect. het was meteen al aangenamer om zo in de kou te lopen, en de wind  kwam nu niet door mijn capu trui heen.. 

Wel jammer dat ik er pas later achter kwam dat het eigenlijk een slaapzak was maar ja dat is dan jammer, eenmaal gebruikt kan je die dingen toch wegdoen, omdat je het nooit meer mooi in de verpakking krijgt.

Het was echt de oplossing tegen de kou , maar ook tegen de regen om eerlijk te zijn, want door dat isolaagje onder mijn trui werd mijn t shirt niet nat door de regen, okey wel van het zweet. 

Het bleef maar miezeren, Wel kwam ik tot de ontdekking dat ik dus een stuk van de Limes liep  wat ik een aantal jaren geleden ook gelopen heb, maar was totaal onbekend voor mij, was ook een ander jaargetij dus dat klopt wel. het was nu prachtig groen en regen en kou, destijds was het 25 graden. dus heel heftig lekker.

Uiteindelijk aangekomen bij Hazerswoude dorp, en daar heb ik in de regen op een bankje mijn lunch gegeten en thee gedronken, en daarna verder gelopen, totdat ik bij een pad kwam, die ik niet ken, maar daar mocht ik niet in wegens het broedseizoen, ik moest dan 3 km terug lopen naar het punt om de afslag te nemen die alternatief is voor dit stuk..  Na heftig beraad met mezelf besloot ik om gewoon dan maar via een andere weg te gaan naar Alphen en station om daar de bus te pakken. ik was het even zat om steeds meer km te moeten maken in de regen en dan hele saaie stukken te lopen.. maar dit stuk gaan we in de zomer nog een keer herhalen. lopen vanaf het station naar dit punt en dan pak ik hem weer op, het was tenslotte mijn eigen schuld ,te licht gekleed en niets mee tegen de regen.

Bij de bushalte kwam ik een leerling tegen, net als in de bus die een chauffeur is, dat maakte mijn dag helemaal weer goed..  ik kan erg genieten van het zien van leerlingen en oud leerlingen.

Britt-Marie was here ( film)

 

Deze film had ik opgenomen, dacht alleen maar ik ben benieuwd hoe ik deze film ga vinden en eerlijk is eerlijk, wat een humorvolle film. Heb er smakelijk bij zitten te lachen om zoveel grappige dingen. Ik vind deze film een aanrader..

Recensie van de film

Regie: Tuva Novotny | Cast: Pernilla August (Britt-Marie), Peter Haber (Kent), Anders Mosling (Sven), Vera Vitali (Anna), Olle Sari (Fredrik), Malin Levano (Bank), e.a.| Speelduur: 94 minuten | Jaar: 2019

'Eén dag tegelijk, Britt-Marie, één dag tegelijk'. Zo luidt het mantra van de door het leven teleurgestelde Zweedse huisvrouw Britt-Marie. Ze blijft het zichzelf voorhouden om het leven de baas te kunnen blijven. De vrouw heeft op haar drieënzestigste een grote verandering ingezet. Nadat haar man Kent in het ziekenhuis is opgenomen vanwege een hartaanval komt Britt-Marie zijn maîtresse en zichzelf tegen. 

Het Scandinavische feelgooddrama Britt-MarieWas Hier is de verfilming van de razend populaire roman van Fredrik Backman, wiens A Man Called Ove ook al een weg naar het witte doek vond. Backman en regisseuse Tuva Novotny laten ons kennis maken met een vrouw die na al die jaren gedwee sloven in het huishouden eindelijk eens voor zichzelf kiest.

De weg ernaartoe is er één van de geijkte hobbels. Britt-Marie belandt bij het uitzendbureau en om onverklaarbare reden krijgt ze een baantje in de schoot geworpen waar ze geen enkele affiniteit of talent voor heeft. Ook al hekelde ze de voetbalaffectie van haar man, Britt-Marie gaat aan de slag in een klein dorpje als jongerenwerker en voetbalcoach van een jeugdelftal.

De titelrol wordt ingevuld door Pernilla August, onder liefhebbers van de klassieker Europese cinema bekend als één van de favoriete actrices van Ingmar Bergman. De wat meer mainstream bioscoopganger kent haar als de moeder van Anakin Skywalker in Star Wars. Je kunt dus gerust stellen dat August een veelzijdig actrice (en bovendien regisseur) is die moeiteloos in het keurslijf van een wanhopige huisvrouw zou kunnen kruipen.

De werkelijkheid is weerbarstiger, al valt August weinig te verwijten. Ook al is de ontwikkeling die Britt-Marie doormaakt uiterst voorspelbaar, Novotny had er met een goede opbouw en wat kleinere momenten meer gewicht aan kunnen geven. De uitvoering laat veel te wensen over. Wat er nu werkelijk door de vrouw heengaat, wordt op een enkele jankpartij na niet echt duidelijk.

Er zijn zo veel elementen aan te wijzen die de innerlijke strijd en het gemiste gevoel van waardering van de bedrogen vrouw vertroebelen. Het jeugdhonk dreigt opgeheven te worden en de kids hebben na de dood van hun vorige trainer geen enkele vorm van discipline, laat staan voetbaltalent. Britt-Marie heeft niets met de sport en weet er dus ook weinig van. En dan is er nog de agent in het dorp die zijn oog op de vrouw heeft laten vallen.

Daar waar een boek een boel nuances en emoties kan overbrengen, moet August het stellen met een regisseur die haast heeft de boel erdoorheen te jassen. Het gevolg is dat met name de terugblikken naar Britt-Maries jeugd die moeten verklaren waarom de volwassen vrouw zo'n poets- en zorgdrang heeft gekregen uitermate geforceerd aan doen. De intrinsieke drang om nu eindelijk eens haar eigen weg te gaan wordt door het tempo en de schematische vertaling van het bronmateriaal nergens echt plausibel.

Het gevoel dat blijft kleven als de aftiteling na anderhalf uur over het scherm rolt is dat Pernilla August een betere rol verdiend had waarin ze meer karakterfacetten kwijt had gekund. Wat er na schaven en weglaten is overgebleven is een huisvrouw met karikaturale trekken. Een bestseller op papier is een boeketroman op het scherm.

Dear Thought.....(short film)

 

Zoals ik al in de blog van gisteren schreef mocht ik de short film kijken van Sven, maar er nog niets over zeggen.. Afgelopen week is deze prachtige short film uitgekomen... ik had hem al gezien, al eerder gezien en ben zeer onder de indruk.. zo mooi is deze film gemaakt, gespeeld en zo begrijpelijk ook wat er gebeurt.

Het spel van Sven in zijn rol is prachtig en het raakt mij om te zien hoe goed hij is geworden.. het verhaal mooi... het gaat over de gedachten die we  allemaal wel eens hebben, waar we mee zitten, en soms dat de gedachten met ons op de loop gaan. voor mij ook heel herkenbaar.. dat je soms voor je het weet in een soort negatieve spiraal beland waar je mee naar beneden word gezogen.. terwijl je weet dat dat niet goed is.

Ook zie ik een prachtige tip hierin terug die ik ook vaak tegen mijn leerlingen zeg, pak een schriftje en schrijf maar op waarom je zo boos bent. wat er door je hoofd gaat... Zodat je er afstand van kan nemen en er daarna op terug kan kijken wat er allemaal door je heen is gegaan.. waardoor je dan weer grip kan krijgen op de situatie.

Vanuit mijn baan als counselor zit ik vaak met leerlingen die een te vol hoofd hebben en dan vraag ik ze me alles te vertellen wat er in hun hoofd spookt.. daarna ga ik het onderverdelen in  thuis, school, vrije tijd etc, naar gelang wat voor onderwerpen aan de orde komen.

Daarna ga ik met ze alles onderverdelen in de vakjes die ik gemaakt hebt, dat is al ordenen en dat geeft al ruimte. daarna ga ik met de ze kijken waar ze iets aan kunnen veranderen en zo ja hoe en als het niet kan dat het dan ook niet aan hun is om daar mee rond te lopen, dat ze dat ook tegen zichzelf kunnen zeggen dat is niet van mij..  Afstand nemen dus. Het is natuurlijk niet de gemakkelijkste klus maar het is wel goed om het zo te doen.. en het werkt goed bij de kids

 Daar moest ik aan denken toen ik deze film zag... Maar heb natuurlijk vooral gekeken naar hoe Sven speelt en acteert en daar ben ik van onder de indruk.. hij is aan het groeien.. en ik hoop zo voor hem dat hij nog meer bekendheid krijgt.. daarom ook hieronder de short film, hij duurt 5 minuten maar is zeker de moeite waard om naar te kijken. en wie weet haal je er iets uit wat ook voor jou van belang is..

Afspraak met Sven

 

Afgelopen week kreeg ik ineens bericht van Sven om weer een keer af te spreken met elkaar. Deze oud leerling van mij timmert behoorlijk aan de weg als acteur, doet mee in videoclips o.a.. van John de Bever etc maar ook in reclame spotjes. je kan hem zien op Bill Boards etc. kortom hij is behoorlijk actief. Tel daarbij op dat hij binnenkort vader gaat worden, dan kun je wel stellen dat hij het druk heeft met wat hij allemaal aan doen is, dus ik was vereerd dat hij eindelijk weer eens tijd had om met mij af te spreken.

Ik hou van deze onverwachtse dingen die spontaan zomaar zorgen voor een leuk uitje. 

Dus we spraken af om 14.00 bij de Zaak in Alphen aan de Rijn.

 Nou dit was het begin van de blog, had ik alvast geschreven voordat we elkaar zagen.. De Zaak werd dus Koeien en Kaas, omdat de zaak gesloten was... daar kwam Sven mee, dus helemaal prima, ik vind het altijd zo leuk om met oud leerlingen af te spreken, zeker als ze mijn vak zijn ingegaan, om  te horen hoe het gaat en vooral hoop ik te horen dat het goed met ze gaat.. Deze week had ik natuurlijk al Tuan gezien, en nu Sven die ook de theaterwereld is ingegaan, maar dan meer met film etc.

We waren er bijna tegelijk bij  Koeien en Kaas waar we meteen als vanouds in gesprek raakten, het voelde weer als vertrouwd, alsof er geen tijd tussen zat en wat is hij prachtig ontwikkeld tot een mooi mens.

We spraken natuurlijk een stukje over het verleden, over de veranderingen van nu. maar ook over andere zaken, ook voor de toekomst.. Inhoudelijk ga ik natuurlijk niet in op onze gesprekken, maar ze waren zeer dierbaar voor mij, mooie onderwerpen die ons ook kwetsbaar maakten maar dat maakte het  juist weer zo bijzonder dat oud leerlingen zon mooie ontwikkeling doormaken en dat je dus op een heel ander niveau met elkaar praat.

Ik geniet daar enorm van.. zeker omdat ik niet meer U ben maar je en jou. omdat je gelijkwaardig bent.

Het is iets waar ik bijzonder trots op ben dat oud leerlingen me nog graag zien, graag met me afspreken en dat ik in hun hart mag wonen.. denk dat te weinig mensen in het onderwijs beseffen dat ze er toe doen voor kinderen. dat ze soms misschien een passant zijn maar dat  ze meer voor leerlingen kunnen betekenen dan ze soms door hebben.

Tijdens deze afspraak kwam ook nog vriend en sportmaatje Niels langs met zijn vriendin, erg leuk nu heb ik ook zijn liefde een keer gezien.. heel kort gepraat.

Sven en ik hebben een heerlijke middag gehad samen en wat ben ik trots op dat ventje, ik zie hem nog als 12 jarige bij mij binnenkomen en dan ik hem mag volgen op zijn pad tot aan nu.. en wat ben ik trots om te zien hoe sterk en wat een persoonlijkheid hij is geworden.. ook dat hij de dingen die ik soms tegen hem zeg, als goede raad, dat hij dat op pakt en wat mee doet.. en ach wie weet in de toekomst gaat hij mijn baan overnemen op het Groene Hart. ik weet zeker dat ze een goede aan hem hebben,.. tenminste als hij dat wil en gaat solliciteren daar.. ik zal hem zeker aanbevelen.. en wat kreeg ik deze week toch prachtige cadeautjes van oud leerlingen die weer even op mijn pad kwamen en weer even mijn hart extra aanraakten waar ze al heel lang wonen.. en waar ze altijd welkom zijn.

L'Abbé Pierre (film)

Vrijdagavond naar de film geweest, ik had geen idee waar ik heen ging maar aangezien ik vaak gelezen had over de beweging die naast mijn het vorige huis van mijn broer stond was ik nieuwsgierig naar wat deze beweging nu inhield. Dus besloot ik om er heen te gaan . Het was even haasten maar gelukkig was ik op tijd. Het begin van de film vond ik wat traag maar gaandeweg werd de film steeds mooier en indrukwekkend. Zelfs af en toe emotioneel, deze film begint aan het begin aan de tweede wereld oorlog en laat daar ook historische beelden van zien.  Wel vond ik het einde waarin zijn dood werd verfilmd wat te overtrokken.. de hemel ging zgn open en hij werd opgenomen, dat vond ik een behoorlijk afbreuk doen aan de mooiheid van deze film. Deze film is een absolute aanrader . 

Recensie van de film: 

Regie: Frédéric Tellier | Scenario: Olivier Gorce, Frédéric Tellier | Cast: Benjamin Lavernhe (Henri Grouès), Emmanuelle Bercot (Lucie Coutaz), Michel Vuillermoz (Georges Legay), Chloé Stefani (Marlène Porte), Xavier Mathieu (Paul de Normandie), e.a. | Speelduur: 137 minuten | Jaar: 2023

Mede dankzij Oppenheimer heeft het genre van de biopic een enorme boost gekregen. Toch is het een moeilijk genre. Quentin Tarantino heeft ooit gezegd het een oninteressante categorie te vinden. Hij heeft een punt, zeker als de film een heel leven moet omvatten. Dat laatste deed de Franse cineast Frédéric Tellier met zijn biografisch drama rond Henri Grouès, beter bekend als l'Abbé Pierre. Hij perst vierennegentig jaar in honderdzevenendertig minuten. Zoals te verwachten levert dat een ambitieuze, maar toch middelmatige biopic op.
 

In Frankrijk is Henri Grouès voor velen een held. Als Abbé Pierre (1912-2007) ontpopte hij zich tot de beschermengel van de armen, een Sint-Joris die de draak van de armoede bestreed. Over hem werden tientallen boeken geschreven en je zou verwachten dat er meerdere films over zijn leven bestaan. Maar de controverse rond zijn persoon in de latere periode van zijn leven heeft ervoor gezorgd dat er slechts enkele biopics werden gemaakt.

Het rechtse kamp lustte Grouès niet omwille van zijn linkse engagement en het linkse had het moeilijk met zijn onverwachte steun aan een Holocaustontkenner. Frédéric Tellier, die zijn pluimen vooral bij de televisie verdiende, zag een kans nu de priester meer dan tien jaar na zijn dood toch nog tot een halve heilige is uitgeroepen.

Een flinke hindernis voor Tellier was het lange en enorm gevulde leven van de priester die in 2007 op vierennegentigjarige leeftijd overleed. Probeer dat maar eens te comprimeren tot een paar uur. Op zijn negentiende trad Henri Grouès toe tot de orde van de Kapucijnen. Hij was zevenentwintig toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Hij werd opgeroepen voor het leger en hielp Joden verbergen of ontsnappen en begon samen te werken met het verzet. Hij vond ook tijd om een clandestiene krant uit te geven.

Maar zijn oorlogservaringen maakten hem nog niet wereldberoemd. Na de oorlog stapte hij in en uit de politiek om zich toe te leggen op het Emmaüsproject voor armen en daklozen, samen met Lucie Coutaz, een verzetsstrijdster die hem ooit onderdak had gegeven en zijn levenspartner werd. De barkoude winter van 1954 veranderde zijn leven voorgoed. Mensen stierven in de straten. Henri deed een radio-oproep tot het Franse volk om daklozen op te vangen. Daar kwam massaal reactie op waardoor Abbé Pierre een internationale held werd.

De periode tijdens de oorlog alleen al was een film waard, maar Tellier heeft er slechts een sequentie van twintig minuten tijd voor over. Vele jaren later overleefde de priester op miraculeuze wijze een scheepsramp: goed voor één scène in de film. Over zijn steun aan die Holocaustontkenner is Tellier helemaal niet geïnteresseerd. Een biopic houdt kiezen in, maar je voelt dat de cineast daar niet goed in is.

Toegegeven, de film geeft je zonder meer een indruk van het enorm gevulde leven van de man. Maar er is helaas geen focus. Dit had een serie moeten zijn van zes of acht afleveringen. Tellier had er één interessante passage uit moeten plukken en zich daarop concentreren naar het voorbeeld van Denis Amars Hiver 54, L'Abbé Pierre uit 1989 met Lambert Wilson als Grouès. Recent nog had Michael Mann één incident nodig uit het leven van de autoconstructeur Enzo Ferrari om iets boeiends te vertellen over het hele leven van deze persoon.

L'Abbé Pierre blijft nog wel overeind door de uitstekende vertolking van Benjamin Lavernhe en je begrijpt achteraf wel waarom Grouès alles deed om de armoede uit de wereld te helpen. Maar door niet te kiezen verzwakt Tellier zijn ambitieuze project. Je zou dezelfde kritiek kunnen opperen over Oppenheimer, maar Christopher Nolan had wel een heel duidelijke focus. Het bewijst nogmaals dat de biopic een heel moeilijk genre is. Maar ook oninteressant aldus Tarantino? Dat zeker niet.

de echte L'abbé Piere

miniaturen 131

 

..

feest in de kerk

 Goede collega, sparmaatje, grappenmaker en vriend ging trouwen, daar ga ik verder niet over uitweiden dat is te privé, wel wil ik natuurlijk vertellen over het ludieke cadeau die we hebben gemaakt als team om hem te feliciteren met zijn bruiloft.

Wat begon als een leuk idee. groeide uit tot iets wat nog beter was; Ooit was er sprake van dat hij al zijn bloesjes keurig op kleur in de kast had hangen, daarbij kregen we dan ook in kleuren en geuren de foto zien. maar bij nadere inspectie zag ik dat de bloesjes niet op een goede kleur kledinghanger hingen, het was een zooitje aan kledinghangers. niets paste echt bij de kleding in de bloesjes, ze waren wit, ze waren bruin, ze waren van plastic dus toen de uitnodiging kwam voor het feest waar ik met nog een aantal collega's voor uitgenodigd was, besloot ik om maar eens in de actie te komen., Het begon er mee, dat ik mijn kleding in mijn kledingkast op kleur ben gaan hangen... en de opmerking kreeg zelfs de hangertjes zijn zwart... ja natuurlijk dan past het goed bij de kleding..

En toen ging het helemaal los, ik heb via hem de lijst met genodigden gevraagd om wat dingen te regelen zgn met vervoer, met hotels etc.. maar het ging erom om mijn idee te droppen in de hoop dat een hoop mensen er aan mee gaan doen

Nou ik weet niet wat ik heb aangericht maar het ging helemaal los. het idee was namelijk aan de hand van de foto van de kleding op kleur dat iedereen een hanger zou maken in een kleur van een bloesje zodat alles ook op een passende hanger zou hangen..

Het idee was prima, de opdracht duidelijk maar ja dan ken ik mijn teamgenoten niet goed genoeg. die gingen helemaal los.. ze er is gehaakt, er zijn glitters gebruikt er zijn creatieve hangers gemaakt met gekleurde draden, met van alles en nog wat.. heerlijk., wat is dat leuk maar ja toen kwam natuurlijk het volgende  hoe gaan we dit aanbieden. dat heb ik maar in de groep gegooid en we besloten om  het op een oude fiets te maken, voor  mijn collega die  altijd zijn fiets kwijt is na een avondje stappen. is dat een dure aangelegenheid. Gelukkig hadden onze mannen met gouden handen, de conciërges nog wat oude fietsen staan, die zijn opgeknapt en die heeft een collega meegenomen op de fietsdrager van haar auto. Dus dat was geregeld, om iets over half 9 was iedereen aanwezig, hebben we al de hangers aan de fiets gemaakt buiten het restaurant en zijn we naar binnen gegaan.. met fiets en met alle hangers met de enveloppen  met inhoud er aan vast.

We hebben meteen indruk gemaakt op alle gasten en ook meteen een stempel gedrukt op wie we zijn.. ik denk dat mijn collega dit nog lang gaat horen in de familie.. als men zich afvraagt waarom een fiets met kledinghangers..

ach ik hou er van om spraakmakend een entree te maken. niet voor niets ben ik altijd net verkeerd gekleed als ik ergens heen ga. of ik ben te gewoontjes in de ogen van de anderen, of de verkeerde schoenen aan, of erger nog overdressed..  kortom laat ik dan mijn team maar meenemen in mijn zotte plannen en laten we er van genieten en er lol om hebben. met de wetenschap dat deze collega dit zeer kan waarderen.

Nou het bleek zij beiden vonden het geweldig leuk en hebben er enorm van genoten. dikke lol ook met elkaar.. en wat en prachtig stel, wat stralen ze een liefde naar elkaar uit en wat een geluk stralen ze uit.. het was een prachtig feest om bij te mogen zijn.

Rond 23.00 ben ik naar huis vertrokken wegens verplichtingen voor de volgende dag, maar dat was ook heerlijk terug naar je eigen bed na een heerlijke avond van genieten

 

Groene hart pad etappe 10 (Alphen aan den Rijn naar Woerdens Verlaat 21 km)

 

Nou de smaak heb ik weer te pakken, vroeg opstaan is niet zo mijn ding, maar dit keer moest ik toch vroeg op wegens een lekkage die ze kwamen bekijken of het voor hun is of het voor mij is.. Dit is bijzonder omdat het lekt in mijn huis en dat komt via de buitenmuur naar mijn idee.. omdat die poreus is.. dus daar moet wat mee gedaan worden volgens mij, maar ja dat zullen ze wel niet zo snel doen. maar een voordeel is dat ik dus toch op was en dus lekker kon gaan lopen naar Woerdens Verlaat vanuit mijn woonplaats en het voordeel was ook dat ik daardoor dus niet hoef te wachten of er een trein rijd maar gewoon kan gaan, win win zou ik zo zeggen..

Dus zoals al gezegd ik kon vertrekken op mijn eigen tijdstip. Zo rond 10 uur stond ik bij het station van Alphen . Daar moest ik eerst een kleine ander halve km lopen naar het beginpunt. Dat was ook zo gevonden. Bijzonder dat je langs stukken komt waar je anders nooit komt, er zijn me heel veel ogen open gegaan, en ik was  verbaasd.  Waar ik wel weer tegen aan liep was het stuk langs de Rijn naar de molenvliergang. Dat stuk kan ik dromen en begint langzamerhand te vervelen om eerlijk te zijn. Maar goed ik kon ook in plaats van de molenvliergang een alternatief kiezen wat ik maar gedaan heb. Wat een doden weg ik zag de 1 naar de andere dode dier liggen. Maar goed aan het einde kwam ik op de weg uit die naar de molenvliergang gaat en dat was beton.. zoals eigenlijk de hele route alleen maar asfalt. Waarvan je voeten zo gaan branden op het laatst.  Maar goed op een gegeven moment moest ik door een weiland maar ja het broedseizoen, er stond alleen geen bordje bij dus ik kon erin nadat ik overleg had gehad met een paar mannen die daar opstapjes aan het maken zodat ik als wandelaar gemakkelijk over het hek kon klimmen. Maar nu werd hij galant voor mij open gedaan. Dus ik door het weiland lopen weer over beton. Toch was het een prachtig stuk wandelen, mooie dingen gezien en bekeken onderweg. Veel foto’s gemaakt ook en tja ze lijken op heel veel andere foto’s van de wandelpaden maar toch zie je mooie dingen. 

Het pad liep oa langs en door de Nieuwkoopse plassen pracht gebied om te bekijken. Ook heerlijk om te wandelen alleen wel weer heel veel beton.. na de Nieuwkoopse plassen kwam ik uit in de Meije waar ik aan het langste stuk kronkelen en afzien stuk begon. Het was lopen op mentaal. Wel erg leuk dat ik onderweg een kraampje tegenkwam waar je wandelwol kon kopen dus dat ook maar even gedaan. Nooit weg het is ideaal om mee te lopen. 

Op een gegeven moment vroeg ik me af hoe laat mijn bus zou gaan. Dat bleek 15.48 hoe het gekomen is heb geen idee maar in mijn hoofd ging hij om 14.48 dus ik had uitgerekend dat als ik wat tempo zou maken dat ik hem nog wel kon halen.., dus ik stevige pas.. en juist ik kwam om 14.55 aan op het eindpunt.,, balen totdat ik besefte dat de bus dus om 15. 48 ging, ik had me voor niets gehaast ach kan gebeuren. Toch kan ik een ieder die pad aan raden is erg mooi tot dusver wat ik gelopen heb. Ach en het voordeel is wel de voeten hebben even rust en., juist ik heb de blog nu al geschreven 

Wederom dik 2000 cal verbrand , 26.042 stappen dus prima dagje weer . 

 

Silance (film)

 

Wow wat een mooie en bijzondere film, die de gruwelen laat zien van de mensen in China die de christenen willen uitroeien, uit moorden en vooral hoe ze dat deden.. afschuwelijk.  ik heb de film met afschuw gekeken in waar mensen toe in staat zijn.. en dat is volgens mij maar een klein tipje van de werkelijkheid. maar ook hoe ver mensen gaan voor zowel hun geloof als om het geloof uit te roeien

Een absolute aanrader maar het is te hopen dat je een sterke maag hebt.

recensie van de film:

Regie: Martin Scorsese| Cast: Andrew Garfield (Rodrigues), Adam Driver (Garupe), Liam Neeson (Ferreira), Yôsuke Kubozuka (Kichijiro), Issei Ogata (Inoue), Tadanobu Asano (tolk) e.a. | Speelduur: 161 minuten | Jaar: 2016

Geen rollercoaster van drugs, seks en overdadige feestjes met dwergwerpen ditmaal. Noch een bloedige strijd tussen vloekende en tierende agenten en gangsters van Ierse of Italiaanse komaf. In plaats daarvan keert Scorsese terug naar het onderwerp dat sinds The Last Temptation of Christ vooral als kanttekening in zijn speelfilms te bespeuren was: het christendom. Onder de oppervlakte bleef het geloof de katholieke regisseur altijd bezighouden. Zijn plannen voor deze verfilming dateren al van eind jaren tachtig, nadat hij de roman Stilte van Shusako Endo voor het eerst gelezen had. Dankzij het script dat de essentie van de roman knap trouw blijft en de - terecht voor een Oscar genomineerde - sfeervolle cinematografie, is Silence een confronterende kijkervaring geworden. 

 Het is het jaar 1633 van Onze Heer, wanneer priester Rodrigues en zijn compagnon Garupe hun thuisland Portugal verruilen voor Japan voor een gevaarlijke missie. Ze willen hun leermeester Ferreira, die zijn geloof zou hebben verzaakt, opsporen en de Japanse christenen bijstaan in een tijd waarin wrede vervolgingen aan de orde van de dag zijn. Blootgesteld aan deze vijandige omgeving, wordt het eens zo rotsvaste vertrouwen van de padres steeds verder op de proef gesteld. Het ware strijdveld wordt al snel de innerlijke worsteling van Rodrigues, waarin hij de betekenis van geloof en afvalligheid, moed en lafheid opnieuw leert definiëren. Gedurende dit proces wordt hij continue op symbolische wijze geconfronteerd met zowel Jezus, wiens beeltenis met regelmaat op onverwachte plekken aan hem verschijnt, als met een Judas, in de vorm van de Japanse gids Kichijiro die hem te pas en te onpas blijft achtervolgen.

Scorsese werkt graag met dezelfde acteurs, maar in Silencezijn weinig bekende gezichten te bekennen. Alleen Liam Neeson maakt na Gangs of New York voor de tweede maal zijn opwachting. En met verve. Neeson maakt indruk met de subtiele combinatie van schaamte en berusting die van zijn gezicht zijn af te lezen, op het moment dat padre Ferreira zijn oud-leerling onder ogen moet komen. De sterke rol van Andrew Garfield verbleekt er zelfs even bij.

Dialogen zijn spaarzaam in Silence, zeker in vergelijking met Scorseses eerdere films. De krachtige camerabeelden krijgen de ruimte om te spreken, ondersteund door steeds terugkerende voice-overs waarin Rodrigues fluisterend zijn gedachten en gebeden deelt. Het doet in de verte zelfs een beetje denken aan de filosofische overpeinzingen die Terrence Malick graag in zijn werk monteert. De sfeervolle cinematografie toont een veelvoud van prachtige landschappen en modderige dorpjes gehuld in dikke mist, en nachtelijke ontmoetingen onder de rode gloed van brandende fakkels. Het contrast tussen de schilderachtige schoonheid van de beelden en de wreedheid van de gebeurtenissen versterkt het effect van beide. Iedereen die Scorseses klassiekers Goodfellas en the Departed heeft gezien, hoeft niet verteld te worden dat de regisseur niet terugdeinst voor een (over)dosis geweld. In Silence is echter nergens sprake van kwistig- of willekeurigheid. Iedere fysieke pijniging, bedacht door de sluwe inquisiteur Inoue, brengt hier ook een emotionele en mentale slag met zich mee. Zo dienen de ironisch stijlvol gefilmde folteringen niet alleen het verhaal zelf, waarin de inquisiteur langzaam maar zeker scheurtjes in het geloof van vader Rodrigues brengt, maar ook de beleving ervan.

Ondanks de duidelijke christelijke grondslag, heeft Silence de potentie om ook de interesse van niet-gelovigen vast te houden. Binnen de rode lijn van religie behandelt Scorsese universele thema's zoals compassie en vergiffenis, moed en lafheid, en schaamte en opoffering. Via antagonisten als Inoue en een zelfgenoegzame tolk, wordt ook kritiek geuit op de - imperialistische - expansiedrift van het christelijke geloof door de missionarissen. Silence is - niet alleen in die zin - een bijzonder getrouwe verfilming van het boek van Shusaku Endo uit 1966. De schrijver, een Japanse christen, weet op bewonderenswaardige wijze beide zijden van de strijd tot leven te brengen, en de grenzen tussen 'goed' en 'slecht' te vervagen. Deze beschouwende benadering heeft Scorsese op knappe wijze naar het scherm vertaald. Gelovigen en 'heidenen' zullen de film ongetwijfeld anders beleven, maar beiden krijgen genoeg stof tot nadenken. De kleine, maar significante aanpassing die de regisseur aan het slot aanbracht, zal echter meer resoneren bij de eerste groep.

Groene hart pad ( Woerdens verlaat naar Woerden, 11 km, werden er 25)

 

Ja vakantie, zomaar 2 weken, de eerste week naar Lissabon geweest, veel gelopen en gezien en genoten, nu dus veel tijd om te wandelen. Dus de eerste dag is dan een korte wandeling maar wel een hele slimme want in de weekeinden rijden er geen bussen vanaf het Woerdens Verlaat naar Woerden, dus dan zou ik daar niet kunnen komen, morgen gaan we dan maar lopen van Alphen aan den Rijn naar Woerdens Verlaat om dezelfde reden, dan zijn die angels uit het looppad gehaald en kan ik verder rustig gewoon de etappes kiezen die ik wil lopen.. 

 

Dus om half 8 op, ik wilde uitslapen tot half 9 maar ja wakker is wakker dus dan maar aan de wandel., het is tenslotte prachtig weer dit keer.

Dus ik volop in korte broek, met t shirt en op naar het station, om daar de trein naar Woerden te nemen, daarna de bus naar Woerdens Verlaat, deze bus rijd alleen op maandag tot en met vrijdag, dus nu is het zaak om dit pad te lopen en morgen het pad van Alphen naar Woerdens Verlaat, anders blijft hij zo liggen omdat ik  pas weer over 10 weken vakantie heb.. en dat is wel jammer als zon pad blijft liggen. 

Enthousiast als ik ben stond ik dus in t- shirt en korte broek op het perron terwijl er nog mensen heel dik ingepakt stonden, even goede vrienden.

Bij aankomst in Woerden was de bus heel gemakkelijk te vinden  en de chauffeur was erg vriendelijk, hij vroeg waar ik heen moest, dus ik vertelde hem waar ik moest zijn en ook maar meteen de halte.. en hij vroeg maar als je er eerder uit moet kan ook, dus ik meteen te gek. dus ik heb op de komoot gekeken en zag dat ik inderdaad langs de plek kwam waar ik moest zijn, dus dat gezegd en werd keurig uit de bus gelaten.  het grote avontuur kon beginnen, al kon ik niet vermoeden dat het avontuur zo bijzonder zou worden. 11 km voor de boeg.. ik tel er altijd al in mijn hoofd een stuk of 3 bij want ik ken mezelf maar ook de paden.

 

Dus ik begon dapper te lopen, het liep heerlijk weg. prachtige route en mooi langs het water, veel groen, en zoals zovelen zullen zeggen. Groene Hart wat ben je mooi. zeker als je ziet dat er sommige mensen wonen helemaal afgelegen die met een bootje op en neer gaan naar de overkant. die stoken op hout etc. heerlijk om zo primitief te leven voor 1 dag.. maar zij doen het voor altijd. echt van God en iedereen verlaten en afgesloten lijkt het.

 

Ik heb daar met verbazing naar gekeken. Het lopen over de gras kade was een lang stuk maar het verveeld niet. je ziet zoveel en je kan zo lekker nadenken.. Prima gelopen, ver over de helft kwam ik op een punt waarbij ik het pad moest verlaten , om een alternatieve route te nemen, de mensen die er woonden hadden alles afgeschermd zodat je er niet langs kon, dus ik over een hek geklommen, die normaal open kan maar nu dus afgesloten was met een ketting. maar goed klimmen ga je ook niet dood aan.

Ik begreep het niet totdat ik bij het punt kwam waar ik over het water moest en ja hoor daar zat een prachtig echtpaar zwanen op hun nest te broeden, dus ik kon er met geen mogelijkheid langs. ik kon maar 1 ding doen en dat was. diep zuchten en terug lopen naar een punt waar al eerder een alternatieve route aan was gegeven.. dus ik heb eerst dik 5 km terug gelopen, om daarna mezelf voor de kop te slaan. bijna onderweg aan gevallen door een hond die er eerst niet was bij die ik hoop dat ik mijn boter niet ben vergeten huisjes en waar ook zeker Picknick of de A&H eten komt bezorgen.. maar gelukkig greep de bewoner van het huis in en riep de hond terug.. 

Daarna het alternatief pad op.. wat een worsteling het was vol met hoog gras, met geulen, het was echt heftig om daarheen te lopen maar ik genoot enorm, maar het was wel een dikke 3 km door dat weiland maar ook nog eerst het stuk pad terug tel daar ook maar 5 km dus 8 km bij de 11 km op..  dus ik heb al een topscore.

Gelukkig gaf de komoot de route goed weer, die ik ging lopen, ik kwam uit in Kanis, waar ik uit moest lopen, onderweg dacht ik nog even slim te zijn om mijn schoenen even schoon te maken en door een plas te lopen, helaas lag daarin een laag modder dus ik gleed uit, gelukkig niet gevallen maar ik heb op de één of de andere manier zo gegleden dat ik van onder tot boven onder de modder zat.. maar ach dat is de charme van wandelen,

Daarna doorgelopen naar Kamerik om uiteindelijk in Woerden bij het station aan te komen en te ontdekken dat de trein nog geen 6 minuten later vertrekt, dat vind ik altijd een cadeautje.. en voor een ieder kan ik het Groene hart pad aan raden tot dus ver ben ik meer dan tevreden en vooral ook verbaasd over de mooie dingen die je ziet