Birds (Dox) Theater/ dans

 

Oud leerling Tuan wilde ik al een vaker een keer zien dansen, ik ben altijd trots op oud leerlingen die het mooiste maar het hardste vak zijn ingegaan, namelijk het theater. het is een eenzaam vak waarin je zit. Je werkt altijd op tijden als anderen vrij zijn, en je vrienden zijn de mensen met wie je op dat moment werkt, je deel veel met elkaar, maar als een productie ten einde loopt dan houd het op en ga je weer je eigen leven in. Tenzij je de keus maakt om alleen overdag wat met theater te doen, of zoals ik na jaren dat leven te hebben gehad, ontdekken dat je vreselijke plankenkoorts hebt, maar het spelen en theater toch in je bloed zit, eerst nog een tijdje als regisseur gaat werken, om op een gegeven moment te ontdekken dat je niet meer vernieuwd bent maar in dezelfde cirkel blijft draaien, als dan een baan op je pad komt als drama docent, dan ben je meer dan gelukkig als je merkt dat daar je passie ligt om jonge mensen het mooiste vak te leren als je het echt wil. Inmiddels weet ik dat verschillende oud leerlingen proberen iets in dit vak te bereiken, Sven Beer is een voorbeeld die ontdekt is tijdens Archeon waar hij dus mee speelde in stukken, is aan de weg gaan timmeren, werkt momenteel veel voor reclames, speelt in films, soms grote rollen soms wat kleiner, doet veel mee in clips van de volkszangers als speler.. prachtig om een oud leerling zo te zien groeien en natuurlijk waar dit eigenlijk om gaat Tuan, een jongen die ik jaren geleden les heb gegeven, die inmiddels behoorlijk in de danswereld aan de weg timmert, ik volg hem al een tijdje op de sociaals ik zou al eerder naar een voorstelling van hem maar toen was ik ziek, maar nu speelde hij weer in Alphen en dus ben ik hem gaan opzoeken om hem te zien dansen in het stuk Birds.. een voorstelling over  een jarenlang verblijf in een jeugdzorginstelling. Denk ook dat er veel mensen zullen zijn uit de sector maar dat maakt niet uit. ik ben er ook om hem nu eindelijk eens te zien dansen. Hij reist over de hele wereld als danser dus hij timmert behoorlijk aan de weg. en wat kan een docent drama meer trots maken op een oud leerling die het zo goed doet.

Van te voren een lange dag op school daarna na leiden voor bovengenoemde voorstelling,,  dus auto in de parkeergarage en eerst het restaurant  holle bolle Gijs bezocht vlak bij de schouwburg een maaltijd voor 15 euro uiensoep vooraf, hoofdgerecht een gebakken camembert met friet en een salade.  Als toetje dame blanche  daarna nog een kop thee en toen naar de schouwburg. 

Wat een prachtige voorstelling, het raakt me, het spel van de acteur, de dans die zo mooi alles laat zien. maar ook dat wat je niet ziet is weer gegeven... Het napraten was voor mij geen aanvulling op de avond, het brak het meer af dan dat het voor mij heeft toegevoegd.. Daarna natuurlijk even met Tuan gepraat, ik had een bundel voor hem meegenomen.. en hem zien, zo intens zo mooi en dierbaar.. wat kruipen soms oud leerlingen in je huid en in je hart.. dat is iets wat ik altijd koester en zal blijven koesteren.

Helaas is deze voorstelling alleen nog morgen te zien daarna is het afgelopen en kan je het niet meer zien...

recensie van de voorstelling:

Indringende voorstelling over jarenlang verblijf in een jeugdzorginstelling

Choreograaf Dalton Jansen maakte een voorstelling over het leven in een jeugdzorginstelling. Het werd een geslaagde combinatie van tekst en beweging die laat zien dat de jeugdzorg dringend aan herziening toe is.

Wat is dat toch met die vogels? Ze kunnen vliegen waar ze willen. Toch strijken ze elke dag neer op diezelfde stomme lantaarnpaal. ActeurJoenoes Polnaija heeft er geen goed woord voor over, in zijn vertolking van een jongeman die verblijft in een instelling voor jeugdzorg. Vanuit het raam in zijn kamer kijkt hij naar de vogels. En omdat er niemand anders naar hem wil luisteren, vertelt hij zijn verhaal maar aan hen.

Die vogels worden gespeeld door Youri Peters en Tuan Ahn. Als de geschiedenis dat nodig heeft, veranderen de dansers net zo makkelijk in ruziënde medebewoners, slecht luisterende groepsleiders of een moeder die wordt mishandeld door een foute vriend.

Choreograaf Dalton Jansen putte uit zijn eigen, best heftige, ervaringen. Als elfjarige belandde hij in een gesloten jeugdinrichting en bleef daar een belangrijk deel van zijn jeugd. Om het wat breder te trekken sprak Jansen – die de laatste jaren stevig aan de weg timmert als prijswinnend dansmaker – ook met jongeren die nu in een instelling zitten.

Al die ervaringen vonden hun weerslag in een stevige tekst: inhoudelijk heel direct, maar ook met de flow en de terloopse dichterlijkheid van spoken word. Bij combinaties van tekst en beweging wil het gesproken woord nogal eens overheersen. Zoals onlangs in Daddy, eveneens van het Utrechtse jeugdtheatergezelschap DOX. 

In Birds blijven acteur en dansers gelijkwaardige partners, dankzij soepel bewegingsmateriaal met een duidelijke hiphopinslag. De vierkante speelvloer die bezaaid is met zwarte veren verandert in de loop van de voorstelling van een sombere gevangenis in iets hoopvollers: een eigen nest.

Na de indringende première volgde een emotioneel nagesprek. Dat het met Dalton Jansen uiteindelijk goed kwam, is bepaald niet aan jeugdzorg te danken, zo viel te concluderen. Met Birds brengt hij de discussie over broodnodige systeemveranderingen overtuigend op gang.