dinsdag 30 april 2024

De Terugreis ( film)

Heleen en ik zaten in het parkfilmhuis te kijken naar een vorige film en ineens zagen we de trailer van deze film, dus we besloten om deze film ook te gaan bekijken.Waarom ook niet, hij was volgens mij vol humor met een vleugje tragedie.. Het is wel een Nederlandse film en daar ben ik meestal niet zo dol op maar goed soms moet je weer even buiten de bekende paden treden....

Wat een goede spelers en wat een prachtige film ook de humor die er in zit maar die ook meteen de triestheid laten zien van mensen die verdwijnen in het verleden.. een absolute aanrader  deze film, ook mooi om te zien dat naast dat wat gebeurt heel triest is er ook wat te lachen valt. 

De titel is zo mooi gekozen maar ook hoe je naast het verloop van haar verdwijnen in de mist maar ook van haar man die eerst het niet begrijpt, boos word, dan ineens begrijpt wat er aan de hand is, beseft wat er speelt, zijn angst en dan zijn liefde en begrip voor haar hoe hij er voor haar is. .zo integer en mooi, gespeeld door top acteurs terwijl ik  Leny Brederveld niet eens kende. maar nu heeft ze behoorlijk indruk gemaakt.

 Recensie van de film:

 Regie: Jelle de Jonge | Scenario: Jelle de Jonge en Marijn de Wit | Cast: Leny Brederveld (Maartje), Martin van Waardenberg (Jaap), Janni Goslinga (Jolanda), Trudy de Jong (Corry), Paul Kooij (Peter), Annemarie Prins (Jet), e.a. | Speelduur: 98 minuten | Jaar: 2024

Iedereen die lang in een relatie zit zal het gevoel herkennen dat het concept van ware liefde weliswaar een fijne gedachte is, maar ergernissen en onhebbelijkheden op den duur de boventoon kunnen gaan voeren. Geliefden hebben een omgang met elkaar ontwikkeld, die bij buitenstaanders vraagtekens oproept. Gemopper en gekibbel lijken te domineren, terwijl het misschien wel de ultieme vorm van vertrouwen is dat je deze negatieve emoties aan elkaar durft te laten zien. 

In de tragikomedie De Terugreis treffen we het decennialang getrouwde stel Maartje en Jaap aan in de herfst van hun leven. Hij is een traditionele mopperkont pur sang, die geen zin meer heeft in de oudjes van zijn koor, laat staan het geduld kan opbrengen voor de bizarre grillen van zijn vrouw. Zij is impulsief, vergeetachtig en veel te goed van vertrouwen. Wanneer een gezamenlijke vriend in Spanje op sterven ligt, aarzelt Maartje geen moment en begint voorbereidingen te treffen voor een autotocht naar het zuiden. Jaap piekert er niet over, maar gaat uiteindelijk overstag mede vanwege het besef dat zijn eega licht aan het dementeren is.

Roadmovies zijn er in overvloed en het genre wordt gekenmerkt door niet alleen de fysieke maar ook de emotionele reis die de hoofdpersonen maken. Met zijn derde speelfilm stippelt schrijver en regisseur Jelle de Jonge, die vooral veel afleveringen van komedieseries maakte, een bijzondere reis uit voor het vastgeroeste stel Maartje en Jaap. Zoals wel vaker het geval is gaat het niet om de bestemming maar om de reis ernaartoe. En anders dan de titel doet vermoeden rijdt het echtpaar niet terug naar Nederland, maar terug naar hun verleden.

Een sentimenteel gevoel maakt zich meester van de kijker wanneer Maartje en Jaap terugkijken op vroeger. Op die lange vakanties in Zuid-Europa waarin de wereld nog voor ze lag en hun jeugdigheid grenzeloos leek. We kunnen ons allemaal iets voorstellen bij de vraag hoe het stel in de huidige situatie is beland. Zonder al te veel achtergrond over hun kinderloosheid of mogelijke beroepsleven heeft De Jonge samen met coscenarist Marijn de Wit twee karakters vormgegeven met een hoge mate van herkenbaarheid en menselijkheid.

Het leven kent vele hobbels, dus als vanzelfsprekend verloopt de reis van Maartje en Jaap allesbehalve vlekkeloos. Soms zijn dit praktische issues, zoals een auto die er de brui aan geeft, maar ernstiger is de mentale achteruitgang van Maartje. Vooral Jaap weigert te erkennen dat het steeds slechter met haar gaat. Dit zorgt voor de intiemste momenten. De omslag van Jaap is redelijk voorspelbaar, maar de vertolking van Martin van Waardenberg met zijn norse voorkomen maakt er iets onmiskenbaar menselijks van.

Van Waardenberg heeft doorgaans de lach aan zijn kont hangen, maar hier bewijst hij maar weer eens dat hij ook uitermate geschikt is voor het serieuzere werk. Leny Brederveld vormt hierop een prettige aanvulling al is haar spel en personage een stuk ingetogener. De Terugreis springt er niet extreem uit vergeleken met genregenoten, maar excelleert doordat hij kan bouwen op de fijne vertolkingen van Brederveld en Van Waardenberg. Zij spelen twee zielen die ondanks het gemopper zelfs na een halve eeuw nog voor elkaar gemaakt zijn.

 

zondag 28 april 2024

zo mooi op kleur....

 

Aangezien ik nieuwe kasten heb in zowel de slaapkamer als in de werkkamer.. waar helaas bij de werkkamer iets verkeerd is gekozen voor de deuren die zijn hoogglanzend.. en dat is wel heel veel spiegel in je kamer. maar ook  dat je er je vingervlekken op ziet zitten.. dus daar moet ik nog even over nadenken of ik dat zo laat of dat ik nieuwe deuren ga bestellen.. want dit is het net niet.. maar ja wie weet went het.

Maar aangezien ik behoorlijk druk ben geweest met alles op te ruimen, uit te zoeken, ja er zijn geloof ik 10 grote vuilniszakken met kleding naar het legers  des Heils gegaan, ik denk dat we binnen kort een grote zwarte golf gaan zien in de wereld onder veel mensen.

Daarnaast alle zooi uit de werkkamer opgeruimd, de boel verplaatst etc, en inmiddels komt het systeem er in dat als ik het huis verlaat ik meteen Tom even zijn werk laat doen die maakt dan schoon, daarnaast probeer ik elke dag even een ruimte extra mee te nemen na het eten, zoals de ene dag de werkkamer, dan een keer de slaapkamer, de gang, de natte hoek zodat ik op vrijdag alleen nog even de vloer hoef te dweilen en nog even het aanrecht een extra schoonmaak beurt ga geven, tevens ga ik dan ook de natte hoek nog even een keertje extra doen, tenslotte woon ik alleen dus echt smerig gaat het niet worden.

 Maar wat me al een tijdje een door in het oog was dat mijn kleding niet op kleur hing, dus dat moest gebeuren.

 Dus op een duffe zondagmiddag ben ik aan de slag gegaan om mijn kleding op kleur te hangen en dat viel niet mee, want ja je hebt licht zwart, verschoten zwart, donker zwart, midden zwart, zwart dat naar bruin verkleurd, zwart dan naar groen verkleurd.. maar ook nog door de verschillende tinten kleur verschil, maar het is gelukt mijn kleding kast is nu ook degelijk op orde in op kleur gerangschikt.. wat een heerlijke bezigheid was dit waarbij het bijna therapeutisch werkt. een aanrader..


toch nog even snel heen....

Ondanks mijn drukke schema vond ik het wel even belangrijk om te gaan sporten op zondagmorgen omdat dit me altijd goed doet. ik knap ervan op en word een leuker mens nadat ik gesport heb. dus dat moest eventjes van mij. mede omdat ik toch wel graag wil dat ik fit blijf.. .

Dus besloot ik omdat ik zaterdag niet had gewandeld, maar te gaan sporten bij de cross xxl, wat altijd leuk is en gezellig, zeker met de groep waarmee ik dus altijd sport het is humor en leuk. Al vervloek ik altijd Marco enorm omdat hij ons echt kapot maakt soms met sporten..

Nou het was een goede keus als je om 7.00 wakker bent dan heb je ook geen excuus meer om iets te gaan ondernemen, dus ik moest wel. 

Wel besloten om iets eerder te vertrekken van de les omdat ik een afspraak heb met de mannetjes in Leiden om 13.00

De les begon erg grappig

3 is te veel

Je moest in  2 tallen in de hoge plank gaan staan er was 1 tikker en 1 renner die moest bij een groepje van 2 aansluiten en als hij dat deed dan moest degene aan de andere kant gaan rennen. dus dat was grappig..

Zeker omdat Marco meedeed.. dus die heeft ook behoorlijk moeten rennen.

Daarna deden we een soort van stoelendans. waarbij we op een vilten rondje moesten gaan staan, diegene die niet een viltje had die moest dan in de wallsit..

Daarna gingen we de Maxima wod doen in 3 tallen

( ik ging met Rene en Ruud)

ronde 1. 

5 pushups

10 snach 5 links, 5 rechts

15 squats

( dit alle 3, 1 x)

daarna 2 x rennen op en neer door de zaal

dan ronde 2

het zelfde als boven

maar dan ieder 2x

en dan 4x op en neer rennen

dan zie hierboven maar dan ieder 3x

6x rennen

dan ieder 4x wat we moesten doen de push ups etc

dan als slot 8 x rennen

Wod 2

Daarna weer in 3 tallen 

( Rene stopte ermee om begrijpelijke redenen)

100 deadlifts met bar met elkaar ( Ruud en ik deden er in  totaal 80)

80 rows with bar, wij deden er 60

60 box jumps, dat hebben we gewoon gedaan

40 Slamballs 

20 Barpress ( wij lazen Burpees dus wij hebben dat ook nog even gedaan)

 en om de 5 minuten hadden we 5 situps

daarna ben ik naar huis gegaan maar kreeg nog wel mee wat ze moesten gaan doen

 De HOHO, ohno Wod

EMOM

5 deadlifts

4 cleans

3 squats

2 lungens

1 jump squat

en dat 10 minuten

Wat was ik blij dat ik weg kon gaan

Maar het is wel weer heerlijk om gesport te hebben zeker nu ik weer merk dat ik mijn energie weer terug heb

 

 

Banksy 10

 

.









Rapito (film)

 

Toen ik de trailer van deze film zag dacht ik die wil ik zien, mede omdat het verhaal me boeide. Helaas waren de dagen dat deze film draaide juist de dagen dat ik niet kon. Gelukkig draaide deze film nog een avond en kon ik er toch heen.  Tot aan de pauze is de film al erg onderhoudend, vind het nog geen hoogvlieger maar dat kan nog komen.  De film is prachtig, mooie beelden, en ik blijf het geen hoogvlieger vinden, maar vind het wel heel bijzonder, zeker  nadat ik ontdekt had dat dit een waargebeurd verhaal is...

Maar ook als ik zie hoe men de kinderen al heel jong indoctrineert, hoe ze worden gehersenspoeld. eng, akelig en vooral ook onbegrijpelijk dat men dat deed en wie weet nog doet. maar ook de vernedering die ze ondergaan, bij een fout moest Edgardo eerst de grond kussen en daarna met zijn tong drie kruistekens op de vloer tekenen..  zo erg. bah maar ook als je ziet hoe bang met was voor de Paus en de kerk.. ik vond het in dat op zicht een eyeopener maar ook werd ik er boos en verdrietig van...

Geen hoogvlieger maar wel een aanrader

recensie van de film:

Regie: Marco Bellocchio | Scenario: Marco Bellocchio, Susanna Nicchiarelli, Edoardo Albinati | Cast: Leonardo Maltese (Edgardo Mortara, volwassene), Enea Sala (Edgardo Mortara, kind), Paolo Pierobon (Papa Pio IX), Fausto Russo Alesi (Salomone Mortara), Barbara Ronchi (Marianna Padovani Mortara), Fabrizio Gifuni (Pier Gaetano Feletti), e.a. | Speelduur: 134 minuten | Jaar: 2023

Rapito verhaalt over een schandaal halverwege de negentiende eeuw dat in de vergetelheid raakte. Op last van de pauselijke autoriteiten in Bologna moet de zesjarige Edgardo Mortara weg bij zijn Joodse familie, omdat hij als baby zou zijn gedoopt. Paus Pius IX ontfermt zich over hem terwijl de ouders proberen het kind terug te krijgen en internationaal de druk oploopt. Deze staatsontvoering vindt raakvlakken met een roerig Italië ten tijde van de Risorgimento, waarin de politieke macht van het Vaticaan ten einde liep.

 Dit historische verhaal rondom een beroemde doch vergeten zaak voltrekt zich in een omgeving die aanvoelt als een facsimile van de negentiende eeuw. Het verschrikkelijke dossier van Edgardo kent kale en brandschone ruimtes als plaats van delict. De personages lopen rond in historisch correcte kledij, maar de hoeden lijken zo zonder rafelranden net uit de kledingzaak te komen. In het begin vindt Edgardo een schelp die zo perfect in het zand is gelegd dat het geen toeval kan zijn, een voorbeeld van hoe kunstmatig Rapito overkomt.


De fantasiescènes vallen uit de toon met het politiek doordesemde drama. Simplistisch toont de film hoe Edgardo zich steeds meer aangetrokken voelt tot het christendom door hem Jezus tegen het lijf te laten lopen. De angsten van de paus krijgen via een nachtmerrie net zo'n suffe benadering. Ook de conclusie bevat tegenstrijdigheden, wanneer de jongvolwassen Edgardo compleet anders reageert op twee verschillende sterfgevallen onder zijn dierbaren.

Toch zitten in het labiele script van oudgediende regisseur Marco Bellocchio soms krachtige momenten opgesloten, ondanks de onzorgvuldige opbouw. Vader Salomone's pijn voelt bij een bezoek aan zijn zoon onderhuids, een verdriet dat keihard indaalt wanneer de eigengereide moeder Marianna na heftig protesteren daarna ook Edgardo mag zien. Op zulke momenten neemt de handcamera vakkundig de gezichten vol wanhoop op.

Maar de overdaad in die momenten maakt de film onevenwichtig. Na het neerzetten van Pius IX als antisemitisch monster met aandacht voor zijn door speeksel omgeven gebit, komen de pogingen zijn personage van tragiek te voorzien vreemd over. Scènes gaan snel in crescendo onder begeleiding van snerpende snaren à la Bernard Herrmann (Psycho), iets wat vaker potsierlijk werkt dan krachtig. Het steekt merkwaardig af tegen de stukjes historische duiding die in grote rode letters tussendoor verschijnen. Rapito grossiert dan ook meer in bombast dan in het doeltreffend vertellen van vergeten tragiek.


De echte edagardo Montana

zaterdag 27 april 2024

Glimlachjes voor deze dag (105)

 

Al  maanden ben ik fan van deze geweldige kikker en andere grappige teksten

ik lach me soms slap om de humor die er is.

daarom een keer een ode aan de groene kikker

zo jammer dat hier geen kalender van is..anders 

had ik hem zeker besteld..












woensdag 24 april 2024

Black to Black ( film)

 

 afgelopen dinsdag naar deze film geweest met Paulien, nadat we heerlijk hadden gegeten bij haar, zijn we samen naar de bios gegaan. We zaten riant op de achterste rij in een bijna lege zaal.. De film had geen pauze.. daar hadden we niet op gerekend maar wat een prachtige film over een tragisch leven van een gigantische ster.. En absolute aanrader deze film..

recensie van de film:

Regie: Sam Taylor-Johnson | 122 minuten | biografie, drama | Acteurs: Marisa Abela, Eddie Marsan, Lesley Manville, Juliet Cowan, Bronson Webb, Harley Bird, Ansu Kabia, Matilda Thorpe, Pierre Bergman, Sam Buchanan, Jack O’Connell, Colin Mace, Michael S. Siegel, Tim Treloar

Wat rest er nog van het verhaal van Amy Winehouse dat niet al verteld is? Zeker na de schitterende documentaire ‘Amy’. Het tumultueuze, korte leven van de begaafde zangeres is ongetwijfeld de revue gepasseerd, niet alleen in de jaren na haar dood, maar ook zeker in de roddelbladen en online. Echter, al het drama rondom het drugs- en alcoholmisbruik, de dronken optredens, haar slordige paparazzi-foto’s en het giftige huwelijk dat haar uiteindelijk het leven kostte, waren nooit het verhaal. Ze overschaduwden nooit haar enorme talent; hoewel ze altijd terecht geassocieerd zal worden met haar persoonlijke drama’s, komt haar stem onmiddellijk door als je haar naam zegt. Valerie, Rehab, die nummers zullen nooit uit je hoofd verdwijnen.

‘Back to Black’, geregisseerd door Sam Taylor-Johnson, is de eerste narratieve biopic over Amy Winehouse en is een ontroerende portrettering van een vrouw die door demonen wordt geplaagd en haar angsten weet uit te drukken in kunst. Amy (Marisa Abela) is een tiener in Noord-Londen die in het begin van de jaren 2000 haar kost verdient met optredens in clubs. Haar oma Cynthia (Lesley Manville) is haar alles. Ze omarmt haar als haar stijlicoon en laat zich inspireren door haar jaren 50-esthetiek en -smaak, die ook muzikale invloeden zoals jazz- en blues-artiest Dinah Washington omvat. Na het tekenen bij een manager volgt al snel een platencontract en verschijnt de naam Amy Winehouse op de zijkant van de Londense stadsbussen. Maar toch besluit ze een pauze te nemen, zo vlak voordat ze zich weer in de studio moest storten, om even het leven te laten leiden. Tijdens een avondje in de pub ontmoet ze Blake, een videoproductieassistent gespeeld door een briljante Jack O’Connell, en hij stelt haar voor aan de Shangri-Las. Er is meteen een opvallende chemie tussen hen. Amy kan Blake maar niet uit haar hoofd krijgen, en die nacht markeert het begin van een wervelende en giftige romance, doordrenkt van een obsessieve connectie.

Marisa Abela’s vertolking van Winehouse wordt gekenmerkt door haar subtiele briljantie, een herinnering aan dat de zangeres nog maar een tiener was toen ze haar professionele reis begon. Hoewel Abela’s stem kritiek heeft ontvangen vanwege haar vermeende zwakte in vergelijking met Winehouse’s krachtige vocalen, die door de hele film heen te horen zijn, lijkt ze verre van plankenkoorts te hebben en zet ze een kwetsbare en barmhartige prestatie neer. Bovendien, zou de impact van Amy Winehouse zo groot zijn geweest als haar stem nu zo makkelijk te imiteren zou zijn? Precies. Abela lijkt er duidelijk niet op uit te zijn om een exacte kopie van de ster te worden, maar eerder om de essentie van het privéleven van Amy vast te leggen, dat steeds meer verdween naarmate haar verduivelde gedachtes haar verder definieerden.

Één van de meest verrassende en verfrissende aspecten van ‘Back to Black’ is de rol van Jack O’Connell als Blake Fielder-Civil, de ex-man van Winehouse die lange tijd werd bestempeld als de grote invloed op haar ondergang. Je kunt de aantrekkingskracht van Winehouse op de ster van ‘Skins’ en ‘Unbroken’ begrijpen, zeker als hij zich uiteindelijk bewust wordt van hun ongezonde en afhankelijke relatie. Hoewel O’Connells gedrag als Fielder-Civil niet wordt goedgepraat, geeft ‘Back to Black’ hem meer genade dan de meeste fans deden. Hij wordt neergezet als een jonge en brutale, maar welwillende bloke, wiens regelmatige drugsgebruik hem totaal ongeschikt maakt om een relatie aan te gaan met iemand die zo kwetsbaar is – maar wel een sterke wil heeft – als Winehouse.

Hoewel ‘Back to Black’ niet zo onbesuisd is als andere recente muzikale biopics, zoals ‘Bohemian Rhapsody’, straalt het toch een liefdevolle houding uit ten opzichte van de hoofdpersonage. Ondanks dat het persoonlijke verdriet van Winehouse op het witte doek wordt vertoond als een scherpe herinnering aan de manier waarop de maatschappij en met name de media jonge vrouwen behandelen, blijft het geen makkelijk optreden om naar te kijken.



dinsdag 23 april 2024

Gladys, Ella, Barbera, Adele.... Karin ( Karin Bloemen)

 

Ja het mocht weer... een weekeinde vol Theater... ..

Afgelopen vrijdag ben ik naar de show geweest van Karin Bloemen, ergens heb ik in mijn achterhoofd bedacht dat ik niet meer naar haar shows wil  omdat ik het vaak niet meer zo grappig vind, maar op de één of andere manier als ik lees Ella... Adele dan denk ik gaan en kijken..  want ja nummers die Ella heeft gezongen zijn zo mooi dus ik wil daar van genieten. Al was bij mij wel de vrees dat het een avond van staan, zitten gaat worden omdat mensen dan ineens de behoefte krijgen om te gaan dansen. terwijl ik denk.. doe maar gewoon niet.. 

Toch ben ik blij dat ik gegaan ben, mooie liedjes, al is haar stem niet altijd even prettig om naar te luisteren.. ook de dingen die ze tussendoor verteld die dan zgn grappig zijn maar die het eigenlijk net niet halen.. of het lag aan het publiek in Alphen dat zou ook kunnen

Kortom als ze weer een keer met een liedjes programma komt ga zeker weer


recensie van de show

Karin Bloemen is een gevestigde naam in Nederland theaterland maar een recensie van een van haar shows zou je niet direct verwachten op Jazz Nu. Toch is er een sterke link die voor trouwe lezers niet als een verrassing komt. La Bloemen is getrouwd met Marnix Busstra, gitarist, componist, arrangeur en regisseur. En een sterke vertegenwoordiger in het Nederlandse jazzmilieu.

Wie daarna in de discografie van de diva duikt, ontdekt dat de muzikale samenwerking met haar echtgenoot al te horen is op cd’s uit 1993 en 1994. De oude schoolvrienden Marnix Busstra (gitaar) en Norbert Sollewijn Gelpke (basgitaar) zijn vanaf die producties regelmatig van de partij. Wat blijkt is dat La Bloemen zich stiekem bij veel van haar theatershows en cd’s liet begeleiden door absolute topmuzikanten uit de jazzdunk-wereld. Ook drummer Mark Stoop en toetsenist Eric van de Bovenkamp werkten mee aan eerdere producties, wat betekent dat samenwerken met Old School Band niet nieuw is.

De voorloper van het programma waarmee Karin Bloemen en Old School Band momenteel toeren, kreeg vorm rond de Covid-periode. Net als het huidige programma was dat een ode aan zangeressen die voor Karin Bloemen inspiratiebronnen waren en zijn. De vorige show waren er covers uit het repertoire van Billie (Holiday), Aretha (Franklin), Norah (Jones) en Amy (Winehouse). Deze show kreeg de ondertitel Gladys, Ella, Barbra, Adele… Karin!.

De eerste tonen, als het doek op gaat in de Concertzaal Tilburg, klinken alsof de laatste cd van Old School Band uit de luidsprekers komt; drumshuffle, ritmische gitaarriff, funky bas en het keyboardgeluid van een Crumar Mojo elektrisch orgel. Binnen een paar maten herken je de bekende hit van Al Jarreau; Mornin. Het is een slimme opener, want ook toeschouwers die niet zo thuis zijn in de funkmuziek zullen dit nummer ooit hebben gehoord. Het arrangement blijft nog redelijk dicht bij het origineel. Het swingt meteen, en de mensen van het geluid krijgen de tijd om te zorgen dat elk instrument en de stem perfect uitgemixt kunnen worden. De climax van Mornin zit in de brug bij de woorden ‘touch the face of God’, waar Jarreau hemelse hoogtes in gaat. Hier neemt het arrangement een nieuwe koers naar een nog ingetogener keyboardsolo.

Elders tijdens het programma komen één voor één alle instrumentalisten aan bod met solo’s die zorgen voor een aangename balans tussen vocaal en instrumentaal. Voor de theaterfans van Bloemen  zijn die solo’s waarschijnlijk net iets te lang, voor de jazzfan zijn ze eerder aan de korte kant. Maar toch ligt hier meteen een argument waarom een recensie op JazzNu niet misplaatst is.

Een tweede ‘jazz’-argument is te vinden in de manier waarop Bloemen enkele covers volledig naar haar hand zet en vertolkt op geheel eigen wijze. Back to Black van Amy Winehouse krijgt een onderkoeld arrangement, met de drum die als een dreigende klok de tijd traag vooruitstuurt.  De rauwe tekst is woord voor woord verstaanbaar en Bloemen brengt schijnbaar onbewogen de geladen emotie over op het publiek. De versies van overbekende standards zoals Somewhere over the Rainbow en Nature Boy worden authentiek door de arrangementen met veel ritmische verrassingen, Afrikaanse multi-ritmiek en syncopatie die je soms op het verkeerde been zetten. De zang van Bloemen is steeds loepzuiver en doorleefd.

De arrangementen en instrumentatie zijn ook dusdanig origineel uitgewerkt, met in veel nummers een of meer instrumentale solo’s, dat de uitvoering niet zou misstaan op een jazzpodium. Marnix Busstra is een instrumentalist die lang uitgesponnen melodische zinnen maakt. Never gets old is een originele ballad van Busstra en Bloemen waar de basgitaar en zang de melodielijnen verdelen. Dit nummer wordt gevolgd door eveneens het Busstra/Bloemen-origineel Laughing out loud. Dit uptempo stuk heeft een gevoel dat deels doet denken aan Chick Corea/Flora Purim, maar waarin de bas en drums de drijvende kracht zijn, en de keyboard solo eerder mezzoforte-dynamiek oproept.

Er zit geen pauze in het programma en de stukken worden met  persoonlijke anekdotes aan elkaar gepraat. Dat zou bij sommige jazzuitvoeringen best wel iets meer mogen gebeuren, want het geeft de luisteraar de kans in de spanningsboog mee te gaan, zonder die momenten waarin je, voor je gevoel, op iets zit te wachten. Er is de nodige humor en het mag duidelijk zijn dat de G van Gladys niet verwijst naar Glennis maar naar de zangeres die met The Pips optrad in Las Vegas toen Busstra en Bloemen daar in het huwelijk traden (Gladys Knight). Bij de laatste set komt Ella (Fitzgerald) aan bod en Bloemen vertelt dat als je Ella zegt, je ook scat moet zeggen. En daar weet ze wel iemand voor. Anna Sollewijn Gelpke (inderdaad, dochter van…) is deze zomer cum laude afgestuurd als vocalist bij het Conservatorium van Amsterdam.

Anna kan scatten dat het een lieve lust is en maakt een mooie entree met het nummer waarmee de jonge Ella Fitzgerald haar eerste hit had; A Tisket a Tasket. Na How High the Moon blijft de gast tot het eind van de set op het podium. Eerst komt er een bloedmooie versie van Nature Boy waar Anna Sollewijn Gelpke een octaaf hoger unisono met Karin Bloemen zingt en de avond wordt afgesloten met een medley van de soulhits van Gladys Knight.

Het was een echt muzikaal feestje, waarbij op het podium met lampenkappen en rood pluche de sfeer van de clubs uit Hollywoodfilms werd opgeroepen.

Het blijft een gewaagd concept om in een schouwburgzaal de grenzen van jazz, funk en soul op te zoeken. Toch dromen veel muzikanten hiervan. Het lijkt weggelegd voor internationale acts zoals Joe Bonamassa en Beth Hart of Gregory Porter, maar La Bloemen slaagt erin om talent van eigen bodem op dit podium in het voetlicht te plaatsen. De tour gaat nog door tot in 2024 en ik kan elk aanstormend jazztalent van harte aanraden; ga kijken en genieten. 


maandag 22 april 2024

De Burgemeester ( Lunchen)

 

Het was weer zover, mijn lunch afspraak met Elias, zoals ik bedacht had is dit een bijzonder leuk weekeinde.. maar wel vol.. Vrijdag en zaterdagavond theater, tevens zaterdagochtend lotussen met Ankie, daarna zondagochtend, omdat ik op zaterdagochtend om 6.,00 op moest staan leek het me verstandig een keertje het sporten op zondagochtend over te slaan en lekker lang in bed te liggen.. en dan om 12.30 lunchen met Elias bij de Burgemeester.

Ik dacht even dat het niet door zou gaan, omdat ik niets hoorde, maar ineens kwam dus de app om elkaar af te zien bij de Burgemeester

 Zoals altijd is het elkaar zien en we praten honderd uit met elkaar over van alles wat er in ons leven speelt, de ene keer vertel ik wat meer, de andere keer verteld Elias wat meer en soms is het gelijk op.

We hadden beiden te eten besteld ik een omelet met groente maat L dat zijn ong 3 eieren en als je xl neemt dan zijn het 5 tot 6 eieren en dat zijn heel veel vond ik. met bruin brood. Elias ging voor de pannenkoek met spek

We hebben heerlijk zitten praten tot half 3 om daarna weer ieder ons eigen weg te gaan, met de wetenschap er staat alweer een nieuwe afspraak en met de wetenschap dat het heerlijk is om zon vriend te hebben  waar je zoveel mee kan delen en bepraten.. en waar je ook vreselijk mee kan lachen

Wat kan je dan een gelukkig mens zijn.


Andries Tunru (Marmer) theater

 

Ooit gezien bij de Slimste mens, daarna een voorstelling in Gouda met in mijn achterhoofd het idee hij moet nog meer groeien.. daarna met vriend Marco naar Beperkt houdbaar en daar besloten we om om die voorstelling ook te bezoeken in Leiden, en nu dus de solo voorstelling van Andries. Hij begint behoorlijk in Nederland door te breken, van heel erg onbekend naar iets bekend, maar nu zit hij onder andere in Beat the Champions al zit zijn haar daar heel raar, het lijkt het kapsel uit een boek van Suske en Wiske..  ik zag dit ook bij Ik hou van Holland maar ik ontdek ook dat hij een heel wat in zijn mars heeft.. dus ik was zeer benieuwd naar zijn nieuwe show mede omdat de recensies zeer positief zijn.

Wat een mooie en boeiende voorstelling was dit, hij was af, de vorige solo show die ik van hem zag was niet af, die was naar mijn gevoel gewoon hap snap in elkaar gezet. 

Toch merk je dat hij wel soms zoekende is naar wat wel en niet kan. terwijl een cabaretier juist moet balanceren op de rand van net wel net niet. en dat doet hij ergens heel vakkundig.

Wel is het jammer dat hij de beginners fout, of het is een fout in de regie pauzes inlast voor applaus of een lach en als dat niet komt dan krijg je te horen, okey dit slaat hier niet aan, etc.. dat kan soms voor ongemakkelijke momenten zorgen op het podium

Toch is Andries het sterkst in zijn improvisaties, hij weet dan de boel op scherp te zetten, maakt prachtige liedjes etc. kortom het kader was mooi om hem te begrijpen wat er gespeeld heeft, het verhaal van het hartje van papier met mama erop,  op de keukenkast over de plek waar zijn stiefvader een nokia naar zijn moeder gooide, getuigd van dat er veel verborgen leed zit die we niet zien bij kinderen.. 

Een voorstelling die een aanrader is, om ook eens bij stil te staan wat je niet ziet....

recensie van de voorstelling:

Door de bekende sprookjes (en voor de liefhebber ook door de teksten van Hans Dorrestijn) hebben de stiefvader en stiefmoeder als opvoeders een behoorlijk negatief imago gekregen. Door de verhalen van Andries Tunru over ‘de vriend van zijn moeder’ in zijn sterke voorstelling Marmer wordt dat beeld zeker niet positief bijgesteld.  

Bij Andries Tunru thuis in Culemborg – vier kinderen, moeder en haar vriend, de stiefvader – werd aan het eind van de dag de rekening opgemaakt van het Pluimenspel. Ieder kind was de dag begonnen met tien pluimen. Voor elke goede daad kreeg je er een pluim bij, voor elke misstap ging er een af. Bij voorbeeldig gedrag kon dat wel oplopen tot vijftien pluimen en kon de gelukkige aangeven wat er de volgende dag werd gegeten.

Andries eindigde meestal boven de streep en dat liet hij de ‘netto negatieve kinderen’ triomfantelijk merken. Tsja, dat systeem klinkt misschien zo gek nog niet, maar de kinderen waren dus wel de hele dag enigszins verkrampt bezig met de stand van zaken. Tunru vertelt geen angstaanjagend verhaal over geweld, maar zijn stiefvader hield het gezin wel in een beknellende wurggreep. Deze narcistische, onberekenbare, borderliner met smetvrees sloeg niet. Tunru: ‘De blauwe plekken zitten van binnen.’

Toen hij na zes jaar wegliep was de opluchting bij de kinderen én de moeder groot. Toch kunnen we die man dankbaar zijn, want de jonge Andries had zich staande gehouden door middel van humor, hij redde zich improviserend uit netelige situaties. Met andere woorden: zonder die naarling geen goede cabaretier Tunru.

Uit bovenstaande zou kunnen worden afgeleid dat Marmer een zwaar therapeutisch programma is. Allerminst. Het vleugje dramatiek blijft weliswaar de hele avond rondzweven, maar het licht en de luchtigheid waarmee Tunru zijn programma lardeert brengen Marmer perfect in balans.

De drie introstukjes zijn om te smullen: eerst een lieflijk huiselijk tafereel, dan heel grappig uitleggen dat zijn Indische uiterlijk geen basis vormt voor zijn cabaretmateriaal: ‘Ik zie er wel Aziatisch uit, maar ik ben niet praktiserend.’ Het openingsdriesluik wordt besloten met het geestig en dodelijk afslachten van het fascistoïde Tweede Kamerlid dat bij weldenkende mensen een ernstige vorm van allergie veroorzaakt: Gideon van Meijeren van Forum voor Democratie.

En zo dartelt Tunru door de avond. Hij vertoont zijn improvisatiekunstje in liedjes na gesprekjes met wat bezoekers (waarbij hij heel slim hennep op Nieuw Vennep laat rijmen) en haalt wat makkelijke grappen uit het tv-programma Een huis vol. Maar waar het werkelijk om draait is de vraag: hoe zal het zijn als hij straks kinderen krijgt? Tunru gaat binnenkort trouwen, heeft een huis gekocht (‘Van jullie geld..’) en dan komt de kindervraag. Maar hoe zal hij zich dan gedragen? Is hij er wel geschikt voor of heeft hij onbewust toch wat van die nare eigenschappen van mijn stiefvader meegekregen? Blijft de herinnering aan Culemborg (oh, wat een mooi lied heeft hij daarover gemaakt) doorwerken?

Zonder overdreven emotioneel en dramatisch te worden smijt Tunru een vraag op tafel die werkelijk van levensbelang kan zijn. Heel indrukwekkend. Wat deze recensent betreft, mag Tunru zeker de komende tien dagen bepalen wat er wordt gegeten.

Het was zondag en dus.....dan maar naar de ochtendbesteding....

Ondanks dat ik gisteren had gewandeld, besloot ik, omdat ik toch wakker was om 8.00 om toch maar naar de cross xxl te gaan.. Het uit bed komen was even een dingetje, maar goed ik dacht als ik nu niet ga, dan kom ik er niet.,

Dus ik eerst maar eens rustig bijkomen na het opstaan, lekker ontbijtje, lekker aangekleed en de douche gepakt om daarna met de auto naar de cross te gaan... 

De weg die ik altijd ga bleek afgezet wegens wegwerkzaamheden, dus dat zag ik te laat, was ook vaag aangegeven. dus ik maar terug en via een andere weg naar de cross... 

Daar aangekomen waren de beide zoons van Marco er ook, dat is oprecht een feestje, ze zitten lekker te tekenen of wat dan ook. zelden zulke leuke kinderen gezien die zich zelf kostelijk vermaken. Wat ben ik dan trots op deze oud leerling en vriend om te zien hoe hij zijn kids met zijn vrouw opvoed.. Prachtig.

Maar goed genoeg gezegd daarna kwam de hel..

De warming up bestond uit:

in twee tallen ( dit deed ik met Rene)

we moesten met een wall ball eerst rennen, terwijl de ander in de squatholt zat.. en dan eerst een meter. de andere haalde de bal op, dan 2 meter,  en zo door tot 4 meter.

Daarna moesten we het doen met walking lunges.. zelfde principe, de volgende was een squat walk..  dat was de warming up maar ik was al kapot, dat is tegenwoordig vaste prik ik ga al kapot bij de warming up, terwijl ik toch best wel conditie heb,gezien de wandel afstanden die ik afleg

Daarna brak de hel los..  met de wod JUMP

500x touwtje springen  

als je 50x had gesprongen dan moest je

5 box jumps doen

10 kb swing americano. dus overhead

15 wall balls

dus in taal deed je dit 10 rondjes

dus 50 box jumps

100 kb swings

150 wall balls

Hierna was ik al gesloopt. ik was kapot..

Maar dit was het nog niet, daarna kwam de volgende hel in twee tallen

150 kb swing

150 schouderpress, links en rechts is 1

150 sit ups

150 lunges links en rechts is 1 

150 wall balls

Dit wel in twee tallen maar bij elke tweede wissel moest je samen 2 keer heen en weer rennen door de zaal.. dus het was een hel

Deze deed ik samen met Ruud, erg gezellig ook maar wat was het afzien..  Vooral de lunges daar ben ik niet zo goed in namelijk, daar ben ik veel te traag voor.. maar goed ik heb er uiteindelijk maar walking lungens van gemaakt dat ging sneller.

Daarna was het bijna tijd en kregen we de buikspieren.

een tabata. dus een aantal secondes werken en daarna even rust

de oefeningen waren  2x leg raisers, 2x crunches,  1x v sit holt, 1x v sit bewegen, en dan de cross leg raiser waarbij je met je rechterhand je linker been moet aanraken terwijl je met je bovenlichaam omhoog komt.

Het was een behoorlijk pittige weg, of het kwam doordat ik gisteren 20 km had gelopen dat weet ik niet maar het was pittig in ieder geval.

Maar in totaal wel dik 1300 cal verbrand.. dus dat is wel iets om trots op te zijn lijkt me


 

zondag 21 april 2024

The accompanist (film)


Om eerlijk te zijn, kan ik deze film niet aanraden, ik heb hem bekeken maar kwam tot de conclusie dat het zonde van mijn tijd was. De recensie omschrijft precies wat ik ook voelde.. het is een film waarbij je wel veel info krijgt maar het is heel vaag allemaal.... het eind maakt het niet duidelijker alleen maar verwarrender.. en ik las net dat hij ook een vervolg maakt.. . ik hoop het niet om eerlijk te zijn... want het is jammer dat iemand iets maakt wat zo vol van alles zit dat je je afvraagt of er wel goed is nagedacht en wel de goede keuzes zijn gemaakt...

Recensie van de film:

Regie: Frederick Keeve | Scenario : Frederick Keeve | Cast: Frederick Keeve (Jason), Ricky Palomino (Brandon), Aaron Cavette (Adam), Jeannette Driver (Karen), Juliet Doherty (Isabella), Christopher Pawl (Max), e.a. | Speelduur: 93 minuten | Jaar: 2019

Om zijn stukgelopen huwelijk te verwerken zit pianist Jason huilend achter zijn piano. Hij kijkt naar een foto van zijn gezin en doet demonstratief zijn trouwring af. Als hij in privétijd balletdanser Brandon begeleidt, is zijn zelfgeschreven stuk zo krachtig dat het een aardbeving veroorzaakt. Brandon, die wil auditeren voor een opleiding in New York, heeft te maken met een agressieve partner. Om zijn frustraties te vergeten koopt hij een sixpack bier en drinkt het ineens leeg. De blikjes vermorzelt hij met één hand met zijn rug tegen een muur in een steeg.

Nee, het speelfilmdebuut van de Amerikaan Frederick Keeve is niet wars van een beetje dramatiek. Dat dit gepaard gaat met grootse, haast clowneske gebaren die zelfs zonder dialoog te doorgronden zijn, moge uit de voorgaande beschrijvingen geen verrassing zijn. Als Keeve zijn personages, waaronder de hoofdpersoon die hij zelf vertolkt, aan het woord laat, regent het clichés. De filmmaker, die tevens tekende voor het scenario en de soundtrack, laat weinig aan de verbeelding over. Zelfs het bovennatuurlijke tintje dat hij aan zijn verhaal heeft toegevoegd getuigt van weinig fantasie.

Brandons hardhandige vriend heeft longkanker en verzucht tegenover Jason, nadat hij heeft gehoord van zijn composities: "heel me met je muziek". Inderdaad, dit is het niveau van een drama over een driehoeksverhouding tussen mannen die elkaar om uiteenlopende redenen nodig hebben en een symbiose vormen. Jason fantaseert over de veel jongere en viriele Brandon. Door zijn getroebleerde relatie trekt Brandon dan maar bij Jason in. Van de pianobegeleiding in privétijd, toch het cruciale plotelement, krijgen we steeds minder mee.

Een film optuigen, vooral als onafhankelijke filmmaker is een behoorlijk klus en Keeve kan onmogelijk gebrek aan ambitie verweten worden. Maar dat hij de financiële middelen bij elkaar heeft weten te schrapen om een paar puike droneshots te maken, die overigens schril afsteken tegen de fletse digitale videobeelden van de rest van zijn film, heeft zijn dramadebuut weinig goed gedaan. Keeves The Accompanistheeft zowel op het visuele als het dramatische vlak een hoog amateuristisch gehalte. Acteurs, onder wie danser Ricky Palomino in de rol van Brandon, spelen houterig en zeggen met misplaatste emotie hun zinnetjes op. Het slechte geluid helpt dan ook niet.

Wat bovenal mist is duiding. Al legt Keeves gaandeweg weg één en ander uit, uit niets wordt duidelijk waar zijn homoseksuele verlangens uit voortkomen. Het is de maker te prijzen dat hij er niet een enorm punt van maakt, maar een compleet gebrek aan emotionele houvast en duiding lijkt toch ook niet de bedoeling. Het is onbegrijpelijk dat The Accompanist enkele prijzen in het alternatieve circuit in de wacht wist te slepen. Voor wie echt geen genoeg kan krijgen van deze als afstudeerfilm van een regisseur op middelbare leeftijd aandoend drama: Keeve werkt aan een vervolg.

zaterdag 20 april 2024

Groene Hartpad etappe 8 ( 15 km)

 

Het mooie weer lokt.. ook de energie is weer op pijl.. maar om nu weer het reizen in mijn bloed te krijgen naar het begin van een wandelpad en weer terug naar huis. De wetenschap dat ik niet zo heel veel tijd heb zaterdag omdat ik ook nog naar de film wil. heeft me doen besluiten om het Pelgrimspad even in de wacht te zetten, de mei vakantie is daar een mooi moment voor om in ieder geval deel 1 te volbrengen.. het zijn tenslotte nog maar 3 etappes en dat is prima te doen..

Dus ik ging op zoek naar een pad dat dicht in de buurt is bij waar ik nu zit en kwam op het Groene hart pad.. een pad rond en door het groene hart.. Nadeel is wel dat op het moment dat ik wil gaan lopen het broedseizoen is geopend en dat ik dus veel andere routes moet nemen, maar goed dat went ook wel.. het is wat het is.

Het zijn ook maar 11 etappes dus dat is prima te doen , en omdat het zo dicht bij huis is kan je veel gemakkelijker even snel de trein. bus pakken om daarna te gaan wandelen.

ik ben begonnen bij Zoetermeer naar Zoeterwoude.. ik dacht dat is mooi,  met de bus er naar toe en dan lekker relaxt gaan lopen en in Zoeterwoude de bus terug pakken.. wat kan mijn dag nu nog stuk maken.

Nou dacht even dat de bus die ik moest hebben niet ging maar gelukkig hadden we slechts een trage chauffeur die zijn tijd nam om op de bus te komen. Maar het maakt niet uit je kan vreselijk genieten van de mensen die lopen op het station. Een meneer compleet in leger kleding die druk bezig is met het oppakken van vuilnis. Een man op de fiets die flesjes uit de prullenbakken haalt, een meisje met te hoge plateau zolen die struikel, kortom gratis vermaak op een prachtige ochtend . 

Het was een beetje jammer dat zoals ik al schreef de buschauffeur traag was waardoor we 5 minuten te laat vertrokken  tel daarbij de vele stops op en de conclusie was juist ik miste mijn aansluiting naar Zoetermeer station  dus ik besloot dat stukje maar te gaan lopen. 

Dat liep lekker weg en voor ik het wist was ik bij het station en kon ik de route beginnen, het was even wennen geen rood wit markering maar geel rood. Was prima te doen  al was veel geel verkleurd door de zon maar dan is komoot geweldig.

Het was een prachtige route door een mooi stuk groen bij Zoetermeer alleen waren er een aantal kabouter fanaten die overal kabouters hadden neergezet ik noem het tegenwoordig Bo(o)s( aardige) art  vind het zo afschuwelijk dat ze dit te pas en te onpas neerzetten . Vind het woordje art eigenlijk te veel eer, vind het goedbedoelde gefröbel, maar gelukkig zullen er ook 1 of 2 mensen dit wel erg leuk vinden, maar aangezien ik vrij veel paden loop is het irritant om overal kabouters te zien. 

De wandeling was prachtig om te lopen veel afwisseling en ook veel mooie plaatjes onderweg, ook dat de lammetjes er zijn  de koeien weer in de wei zijn, de vele vlinders.. een toch om echt van te genieten. Helaas ergens een stukje gemist een marketing was niet duidelijk of ik heb niet goed gekeken. 

Dat lost gelukkig zich snel op omdat ik met de komoot een route vond waardoor ik meteen weer op de goede weg was. Daarna was het heerlijk lopen ook het moerasgebied, waar ik inderdaad tot aan mij enkels in de bagger stond heerlijk. Zoals ik al zei een toch vol afwisseling.

Het laatste stukje ging  langs boerderij Geertje, waar heel veel geitjes zijn   Nog even overwogen om een stukje geitenkaas mee te nemen maar dit maar snel vergeten  omdat ik mezelf ken. 

Het einde van de route kwam wat plotseling. Zomaar ergens in de middel of no where moest ik stoppen en opzoek naar een bushalte. Dit was nog 2.6 km maar ach het weer was goed ik had er zin in dus waarom moet. Tijdens deze wandeling kwam ik nog langs de kerk van Zoeterwoude, waar je naar binnen kon, dus dat heb ik gedaan, meteen even een kaarsje opgestoken voor een collega wiens vader vrijdag is overleden. Het was ook om even er bewust bij stil te staan, daarna nog een stempel gepakt bij deze kerk voor de pelgrims die onderweg zijn.. vond ook dat ik er wel eentje van mocht.

Daarna nog langs een tuin gelopen waar ze allemaal teksten hadden staan etc. was wel even grappig als afleiding.

Uiteindelijk bij de bushalte aangekomen besefte ik me dat ik als ik dit pad verder ga lopen dat ik weer dat hele stuk terug moet maar ach dan ben ik fit en dus wie doet me wat.

De bus ging snel bij Leiden Lammeschans uit de bus en naar Alphen om daar met de auto naar huis te gaan. ik ben te braaf voor deze wereld, ik heb gestopt bij de paal, betaald etc totdat ik ontdekte dat de hele paal er niet meer was.. ik had dus gewoon door kunnen rijden.. maar ach wat maakt dat uit.. ze mogen verdiepen tenslotte betaal ik met mijn treinkaart maar 2.25 in plaats van 8,25...dus je hoort mij niet klagen.

Bij thuiskomst met 20 km in de benen. .lekker onder douche en klaar maken voor de film van de avond.