escape room

 Eindelijk een lang gekoesterde droom van mij in vervulling gegaan.. en wat is het gaaf.. Met mijn schooltje hadden we vandaag allemaal workshops, we konden kiezen uit diverse onderdelen, zoals wie is de mol, paintball etc.. en ook Escape room..

Ik wist bijvoorbeeld niet dat alphen een Escaperoom had.. maar dat hebben we dus wel. En hij is klein maar gaaf. Ik heb er genoten.

Het begon wat chaotisch omdat er nog niemand was maar de tijden waren verkeerd door gegeven, dus ja dan kun je weinig anders nog.  We hebben heerlijk in de zon staan te wachten en wat zitten te praten met elkaar. Daarna mochten we naar binnen. Het was natuurlijk spannend omdat je niet weet wat je te wachten staat, maar goed je bent er en je zit en je ondergaat het.

We spraken van te voren al met elkaar af dat we niet als een stel wilden als een gek alles gingen doen maar eerst gaan we kijken en de ruime in ons opnemen.

De eerste ruimte ging al meteen goed.. het licht was uit dus kon je niets meer dan maar proberen. natuurlijk zit je wel even te denken dan.. zullen we.. maar ineens begint het spel en voor je het weet ben je eruit. Ben je vrij ineens en kom je in een nieuwe kamer met weer allerlei opdrachten etc.. 

Het zijn niet eens de moeilijkste opdrachten maar je bent wel bezig met  elkaar, je moet goed communiceren en ook samenwerken. Het is geweldig leuk en genieten

Ik kan zeker de escaperoom in Alphen aan raden, het verhaal is leuk maar ook het spel is leuk om te spelen...

Toen de tweede groep het spel inging mochten we meekijken hoe ze het deden en dat was leuk.. genieten gewoon vooral ook omdat je ziet dat ze vast lopen op andere plekken dan jij deed.

Het is natuurlijk een soort van wedstrijd, en gelukkig hebben wij, de eerste groep het gewonnen.

Kortom een aanrader

A United Kingdom (film)

 

Dinsdag avond met de filmclub naar de film geweest, Deze film zagen we staan en dacht die is leuk... maar dat deze film zo leuk was en zo ontroerend prachtig was dit. Het was genieten van het begin tot aan het eind. Wat zijn er toch prachtige mensen in de wereld die nog steeds laten zien dat je door gewoon te gaan waarvoor je wilt gaan en dat je van daaruit je gevecht aangaat. Met de nodige offers maar het doel is duidelijk.. en dan lukt het je.. zo mooi en zo prachtig maar ook hoe vies politie gespeeld kan worden.. bah

Een film die je echt moet zien, naast dat er iets om te lachen is, heb ik zitten te huilen en met verbazing zitten te kijken.

recensie van de film

Regie: Amma Asante | Cast: David Oyelowo (Seretse Khama), Rosamund Pike (Ruth Williams), Tom Felton (Rufus Lancaster), Jack Davenport (Sir Alistair Canning), Laura Carmichael (Muriel Williams), Terry Pheto (Naledi Khama), Jessica Oyelowo (Lady Lilly Canning), Vusi Kunene (Tshekedi Khama) | Speelduur: 111 minuten | Jaar: 2016

'Based on a true story'. Filmmakers hebben met deze woorden de penibele keuze tussen een feitelijke vertelling of een wat aangedikte filmvariant. Laatstgenoemde lijkt de populaire keuze, maar regisseuze Amma Asante (Belle) kiest toch echt voor de eerste optie. A United Kingdom vertelt dan ook een sterk verhaal over verboden liefde, discriminatie en politieke ruzie, zonder al te veel opsmuk.

We komen terecht in Londen eind jaren veertig, waar Seretse Khama en Ruth Williams elkaar ontmoeten in een stijlvolle jazzbar en een onmiskenbare klik hebben. Het blijkt een onmogelijk koppel, gezien Seretse koning in spe is van Beetsjoeanaland (tegenwoordig Botswana). Trouwen met een blanke typiste uit Engeland zou op zijn zachtst gezegd niet gewaardeerd worden terug in Afrika, waar de apartheid in volle gang is. De verliefde wereldburgers besluiten ondanks het risico hun liefde boven alles te stellen en kondigen al gauw een huwelijk aan waar de hele wereld van versteld staat.

Het verhaal is bijna sprookjesachtig dankzij de verbazingwekkende obstakels die Seretse en Ruth moeten trotseren, waarmee hardvochtige Britse regeringsleden hen van de troon proberen te stoten. Jack Davenport en Tom Felton spelen maar al te goed onuitstaanbare Britten die mooi komen vertellen wat de toekomstig koning allemaal mag in zijn land. Tegelijkertijd moet Ruth zich als deftige Brit sterk houden wanneer zij geconfronteerd wordt met moordende blikken van de arme stamleden. Rosamund Pike weet hier een aardige balans te vinden in zowel de kwetsbare als stoutmoedige Ruth, die groeit in haar rol als moeder van het land. David Oyelowo zet tevens overtuigend de ruiterlijke prins en leider neer die met de kracht van een goede speech het volk achter zich weet te krijgen. De cast weet het goed te verkopen, maar zelfs met de sterke presentatie verzwakt op momenten toch een beetje de aandacht.

A United Kingdom is namelijk een behoorlijke brave verfilming. Dat het script redelijk feitelijk blijft is enigszins verfrissend, het geeft de film soms een documentaireachtig sfeertje in plaats van een maar al te makkelijk melodramatisch liefdesverhaal. Helaas is het allemaal net even te bondig verteld. Het politieke element rondom de Britse regering, Beetsjoeanaland en Zuid-Afrika is iets te oppervlakkig uitgewerkt. De verliefdheid tussen Seretse en Ruth is bovendien vrij vluchtig en vereist wat gewilligheid van de filmkijker om er in mee te gaan. Bovenal is er nauwelijks een ruw randje te vinden in de relatie tussen de hoofdpersonen en is het script wat doorzichtig door de samenvattende aard.

Enerzijds moet de film geprezen worden voor de ingetogen en nuchtere blik op dit sterke verhaal. Asante weet ook prima de acteertalenten van de cast te benutten om het drama goed verteerbaar te maken. Tevens wordt zowel Engeland als Afrika mooi in beeld gebracht, met af en toe scherpe spiegelingen tussen de twee. Zeker wanneer Sir Alistair Canning in zijn koloniale circusoutfit komt paraderen in het stoffige Beetsjoeanaland, en de arme bevolking hem met liefde negeert.

A United Kingdom is ondanks de levensechte worstelingen van de hoofdpersonages een vrij plezierige film met een belangrijke boodschap. Toch zijn de buitengewone hoofdpersonages net iets te smetteloos. Het is uiteindelijk een charmante feelgoodfilm, niet altijd even betoverend, maar wel met een sprookjesachtig vreemd en historisch treffend verhaal.

afscheidsavond ISK

Vanavond was één van de moeilijkste avonden van het jaar.. het afscheid nemen van de leerlingen van de ISK. Ik ga die gasten altijd zo missen, ik heb ze binnen zien komen, sommigen spraken nog geen woord Nederlands, anderen verlegen en vol met verdriet en angst.

Gedurende de twee en sommigen drie jaar dat ik ze les mag geven zie ik ze ineens veranderen, ze worden opener, ze kijken de wereld anders aan, en ze worden helden.

Ik zie ze groeien, ik zie ze worstelen met hun eigen cultuur maar ook de Nederlandse cultuur. Ik zie ze krampachtig proberen vast te houden aan dat wat ze hebben omdat niet los te laten, maar het laat los.. het gaat.. het vloeit in elkaar over. Ze beseffen het en uiteindelijk geven ze zich over...ze laten het los

Het is ook bijzonder dat ik samen met nog een aantal lieve collega's aan het pad mag staan die deze kinderen bewandelen.. ze gaan heel langzaam steeds meer mensen vertrouwen, ze beginnen wat opener te worden en ze lachen ineens. soms met tranen in hun ogen van hoe grappig ze het vinden.. Ik geniet van deze kids.. ze kruipen in mijn hart, ze kruipen in mijn ziel en in mijn bloed... en dan ineens gaan ze de wijde wereld in, ze gaan groot worden. Dat is ook goed, zo hoort het ook, ze moeten los, ze moeten gaan, ze moeten groeien.. maar het wil niet zeggen dat ik me daar altijd even blij mee voel, dat het me niets doet... het blijft altijd een afscheid..

Natuurlijk volg ik ze op Facebook, en soms als ik denk het gaat niet goed, dan schrijf ik aan ze of het goed met ze gaat.. soms komen ze langs met iets waar ze nog mee zitten, dan help ik ze.. heel langzaam komen ze steeds meer los maar het lijntje blijft er altijd. Ik besef natuurlijk, net als heel veel collega's in de isk, het is maar tijdelijk.. je staat een klein stukje aan hun levenspad, en soms ineens komen ze weer in je leven, zijn ze er weer.. dan raken onze levens elkaar weer even, je praat samen, en je laat elkaar weer gaan.

Maar in de basis is er een klein zaadje gelegd die ons en hun leert dat er een vertrouwen is dat ze het kunnen en dat ze altijd, waar ze ook mogen zijn, of hoe oud ze ook zijn, terug mogen komen.. 

dat maakt voor mij het werken in de isk zo bijzonder waardevol.

Naast alle feestelijkheden was er ook een moment van toch minder blij.. De grote kleine vrouw nam afscheid.. Het is een dappere vrouw die altijd zorgt dat de leerlingen in de belangstelling staan, dat ze weten dat ze gewaardeerd worden. Van haar heb ik veel geleerd.

Ze werd vandaag gehuldigd met een warme deken waarom de namen stonden van de leerlingen.. heel mooi.

Haar afscheidsspeech bestond uit veel woorden, en aan het einde zei ze in elke taal de zin ik hou van jullie... de tranen liepen mij bijna over de wangen.. zo mooi en intens..  ( het grappige is dat mijn maatje Laura mij zag staan dat ik bijna huilde.. en zij keek meteen weg, omdat zij ook bijna in tranan was.. soms voelen we elkaar te veel aan.) Ik merk ook altijd dat ik aan het eind van het jaar emotioneler ben, ik ben moe en er is weer zoveel om een plek te geven..  dat ik soms al in tranen schiet als ik een mug heb doodgeslagen.. ... ik denk even ergens een stukje gebrek aan realiteitszin.

en wat ben ik verdrietig dat ze gaat...

Zij gaf kleur aan de school en de isk.. deze kleine grote vrouw

Na alle feestelijkheden kregen we de muziek en stukjes van de isk. Ze hadden geoefend maar wat waren ze zenuwachtig, ze raakten er van in de war.. 

toch hebben ze zich er kranig doorheen geslagen en prachtige stukjes gespeeld ik ben wederom super trots op ze

Artis

 Vandaag gingen we met de leerlingen van het eerste en tweede jaar naar Artis. Dit in kader van de projectweek. De leerlingen hadden opdrachten en daardoor konden wij vrij en gratis door de dierentuin lopen. Ideaal. Ik vond het met recht genieten.

Er zijn zulke leuke foto's te maken dat ik steeds vaker denk, ik heb een hobby te laat ontdekt.. ik had dit veel eerder moeten doen. 

De dag was prachtig, mooi weer, niet te warm maar gewoon lekker aangenaam, de kids waren vrolijk, leuke collega's waren mee kortom het was helemaal gaaf.

Het voordeel van zon dagje uit is wel dat je dan dus je collega's op een andere manier leert kennen en dat is juist zo leuk. Dan weet je weer waarom je daar werkt, en wat een leuke collega's je hebt

 

De heenreis was wat minder, de chauffeur moest nog even de bus ontdekken, zeker hoe te remmen, ik was heel blij dat ik licht had ontbeten.. mijn hemel kwam er beroerd uit. Gelukkig was ik niet de enige die er last van had.. Verder een heerlijke dag gehad met de kids

 

 

gezond verstand

Tegenwoordig is op tv een soort van Klazien out Zalk achtig programma..Het word gepresenteerd door Martine van Os, en die heeft me een charme bij dit programma.

Het gaat erom dat oude huismiddeltjes, zoals een blok zeep in je bed tegen kramp in je benen,  of zoals het je laten prikken door bij op een plek waar je een zwelling hebt, en daardoor verdwijnt de zwelling. Kortom een hoop dingen die men toepast en die men vergeten is, maar waarvan men zegt  het werkt volgens zeggen. Of ik gebruik dit middel al jaren.

Er komen mensen van allerlei leeftijden met van die huismiddeltjes om deze voor te leggen aan een team van deskundigen, die dan met elkaar beslissen of ze dit wel of niet zullen laten testen, om uit te zoeken of dit werkt.

Deze drie huisartsen zijn erg kritisch, ze laten niet alles zomaar door gaan, en soms passen ze iets aan, zoals dat je elke dag met slaolie je mond moet spoelen, tegen bloedend tandvlees, maken zijn van dat men met olijfolie moet gaan spoelen.. en goh het middel werkt niet.

Men heeft ook ten strengste afgeraden om een kindje dat veel huilt te laten slapen met een barnsteen ketting om  haar halsje, omdat de stukjes barnsteen lok kunnen raken en dan dus in het keeltje van het kindje kan komen, dat dan ligt te huilen en dus er in kan stikken.. ik moet zeggen dit is wel een heel goed middel als je van je huilende baby af wil.. maar of het nou zo geweldig goed is. ik betwijfel het.
Een ding is zeker het kindje huilt niet meer in ieder geval...

Het is een programma vol vermaak, omdat mensen aan komen met de meest simpele dingen, zoals laatst een vrouw met gewoon gras dat ze geplukt had, men filmde haar in de tuin terwijl ze gras plukte.. heel knullig, zeker als Martine dan doet alsof ze haar toevallig tegenkomt in de tuin.. knulligheid ten top maar het hoort er zo bij. Het is volgens deze mevrouw zo dat gras helpt tegen smet...  kortom van die grote rode plekken op je huid

 De grassprietjes doe je in je broekzak.. en binnen een dag ben je van je  smetplekken af, kortom een geweldig middel wat niets kost.. De artsen zagen er niets in.. waarop die vrouw zegt.. nou ik blijf het toch lekker doen.. het werkt namelijk bij mij wel..

Heerlijk vind ik dit. Zeker omdat je ook oude huismiddeltjes tegen komt die ik zelf ken.. of mensen die hun product in een voorfilm aanprijzen. zoals cocosolie tegen luis.. het is in dat filmpje vooraf wel 10 keer gezegd... je ging er bijna in geloven.. Het gekke was dat er inderdaad testen zijn geweest waarbij de olie werkt tegen luis.. dus een aanrader als je werkt in een omgeving waar je soms bezoek kan krijgen van deze kriebel de kriebel beestjes.

Ik vind het een heerlijk programma wat ik opneem om van te genieten..  een aanrader.

Amsterdam wat geen amsterdam bleek te zijn

Na een heftige cross waarbij we bijna dood op de grond lagen, ben ik snel naar huis gegaan om
Me fris aan te kleden en op te maken voor het dagje uit met Kitty. Altijd leuk, verloopt altijd weer anders en we staan regelmatig voor verassingen, kortom ook vandaag verliep de dag anders dan we hadden gepland. Het  begon hoopvol, de busreis naar Schiphol verliep prima en was snel. Aankomst op Schiphol voelt tegenwoordig als thuiskomen dus heerlijk en gezellig. Altijd het gevoel dat ik op reis ga.

Dit keer ook maar anders dan gedacht. Eerst een kop thee bij de Starbucks en bij praten. Daarna ontdekken dat bijna alle treinen naar Amsterdam centraal niet gingen, dus nagedacht wat nu, besloten om samen dan maar naar Leiden gegaan, trein terug, bij Sassenheim In de auto naar Leiden. Daarna zijn we Volkskundig museum voor de tentoonstelling Cool Japan. Ik dacht eerst dat is niets  maar het was een versssende tentoonstelling . Het was genieten en ook het kijken naar wat in cool Japan leeft erg leuk,

Na de tentoonstelling nog samen een bak thee en daarna gingen we weer ieder ons weegs. Ik via station leiden terug naar Alphen om uiteindelijk met de stadsbus naar huis te gaan. Eigenlijk geniaal voor een museum op de hoek met een grote omweg naar huis

Kortom een geweldige dag weer

Blauw bakje

Al jaren heb ik in mijn lokaal een winkelmandje staan met daarin blauwe bakjes. Deze bakjes zijn nog een erfenis van een kamp heel, heel lang geleden. Deze blauwe bakjes heb ik destijds meegenomen en ze grondig schoongemaakt, dit omdat ik dacht, ik kan er vast wel een keer wat mee. Dat kon ik dus ook..

Het duurde even maar ik heb soms creatieve ideeën en dus kwam ik op het idee om een blauwe bakjes mand te maken. Deze mand bestaat dus uit ongeveer 25 blauwe bakjes met daarin kaartjes. Op deze kaartjes staan straffen, deze straffen moeten de leerlingen bij een overtreding uitvoeren.

Het zijn geen gekke straffen, het zijn straffen die variëren van schrijf een opstel tot maak een gedicht over hoe leuk school is. Daarnaast zitten er straffen in waarbij ze iets voor de klas moeten doen.

Deze blauwe bakjes hebben in de loop der jaren iets magisch gekregen en leerlingen willen weten wat er in zit. Ze gaan nog net niet expres zorgen voor dat ze hem krijgen. maar ze willen het wel weten.

Deze week had ik met een klas afgesproken dat twee leerlingen uit de klas een blauw bakje mochten pakken, maar dat ze de straffen dan ook moesten uitvoeren. Dit wilden twee waaghalzen wel.

Dus aan het einde van de laatste les, kwamen deze twee knapen stoer aanlopen, zij zouden wel even de blauwe bakjes proef doen. Er zat toch niets in volgens hen.. Helaas, er zit inderdaad 1 bakje in waar niets in zit, in de rest zitten heel wel straffen, soms maar 1 kaartje, soms 2 .. dit om het nog spannender te maken. Bij 1 kaartje moeten ze de straf die ze pakken doen, bij 2 of meer kaartjes mogen ze kiezen welke straf ze gaan doen.

De hele klas hield hun adem in.. en de twee pakten met veel bravoure de bakjes, natuurlijk heb ik ze nog even zitten prikken met de opmerking. je weet het he, open doen is de straf doen.

De leerlingen hadden het lef en ja hoor ze opende de bakjes.. de twee straffen waren, de ene moest een rap schrijven en voor de klas komen presenteren,. de ander moest  een gedicht maken over hoe leuk de school is..

Ze hebben deze straffen natuurlijk uitgevoerd zo sportief zijn ze dan ook wel weer.

Ik kreeg via collega's te horen dat men onder de leerlingen al heel druk aan het vertellen waren dat de blauwe bakjes inderdaad voorzien waren van straffen. dat ze dus toch maar moesten opletten bij mij

Het is een speelse manier om met straffen om te gaan, vaak is de spanning voor een blauw bakje groter dan de straf zelf.. en het werkt, de leerlingen zien de humor er van in.. en lachen er om.. De ouders ook die begrijpen dat helemaal en lachen er ook om.

laatste loodjes

In het onderwijs kennen we twee keer oud jaar en twee keer nieuwjaar.
Het is bijzonder om hier achter te komen voor de mensen die het niet weten.

Zoals een ieder zich zo in december opmaakt voor het nieuwe jaar, terug kijkt op het afgelopen jaar, doen veel docenten dit aan het einde van een schooljaar.

De balans opmaken van hoe een jaar is geweest met alle valkuilen, de top momenten, maar ook daar waar je hebt geworsteld om al dan niet als overwinnaar uit een strijd te komen. Soms smaakt de overwinning niet eens zoet, maar zit er een wrange bittere nasmaak aan.

Als ik zo terug kijk op het afgelopen jaar kan ik wel stellen dat het een bijzonder jaar is geweest. Ik heb heel wat moeten kauwen, slikken en soms uit moeten kotsen, maar ook heerlijk gegeten

De gouden momenten met mijn leerlingen, waar ik altijd van hou en zal blijven houden. Daarnaast natuurlijk de collega's die er altijd zijn en waren en zullen blijven, waar ik graag bij ben.

De heerlijke lunches op dinsdagmiddag met twee vriendinnen om samen even lekker te kletsen over van alles en nog wat.

De lunches met de counselors waar ik van genoten heb op de maandag, gewoon omdat we met zulk mooi werk bezig zijn als collega's. Een van de counselors, gaat over naar een andere functie, namelijk die van leerlingscoördinator, dus ik heb in plaats van 2 collega's ineens 3 collega's erbij als counselor. Nieuwe uitdaging voor het nieuwe jaar. Ik ga haar missen als maatje in de counseling... maar hoe dan ook blijf ik toch wel met haar verbonden.

Maar de laatste loodjes daar ging het om, ik moet nog veel doen,. het jaarverslag van de deelraad schrijven, het jaarverslag van de counseling. Nog snel met de leerlingen van de isk oefenen voor hun optreden van woensdagavond, nog wat achterstallige administratie wegwerken. Tevens moet ik nog mijn hele lokaal uitruimen en schoonmaken. Wat een heel gedoe is altijd, maar gelukkig heb ik het vorig jaar al heel grondig gedaan, dus kan ik nu het wat minder grondig doen. Het hele jaar door heb ik er voor gezorgd dat ik in ieder geval  alles wat aan leerlingenwerk binnen kwam meteen op een goede plek heb neergezet in mijn map op de drive. Zodat ik dat niet meer hoef te doen en alles mooi in mapjes zit per school jaar.. Ook de papieren versies die ik gebruik zijn inmiddels opgeruimd en klaar. Dus dat scheelt een hoop werk.

De laatste loodjes zit hem vooral in dat ik voor mijn gevoel nog wat losse eindjes moet afhechten, waarvan ik soms niet eens weet waar ik beginnen moet, maar ook niet weet hoe ik het op de juiste manier doe. .maar dat komt wel goed, dat kan niet anders komt tijd komt raad

Daarnaast blik ik natuurlijk terug op het schooljaar. ik herinner me de trouwerij van een lieve collega waar ik bij aanwezig mocht zijn, daarnaast de geweldige leuke voorstellingen van Bart, Klappen voor Bart, een aanrader voor elke school als ze iets over pesten willen doen. De voorstelling Afblijven die we bij wensen en grenzen klas 2 hebben gedaan, prachtig deze voorstelling, een waardige afsluiting van wensen en grenzen.  Wensen en Grenzen klas 3, ook in een ander jasje maar ook weer prima in elkaar gezet, ging goed en liep als een trein..  Zo kijk ik ook terug op de leuke uitjes met de leerlingen, zoals met LNE naar Amsterdam, met de klassen 1 en 2 naar van alles en nog wat, maar ook gewoon de lessen, het wachtlopen in de pauze, het in de vroege ochtend wat zitten te praten en te klieren met collega's voordat we het werk starten. Maar ook het opzetten van een speciaal lesprogramma voor een klas die wat minder goed loopt. Kortom er was veel te doen en het was een mooie, boeiend maar ook zwaar jaar dit keer.. Het is tijd om het boek van dit schooljaar te sluiten en  na de vakantie weer met open armen het nieuwe schooljaar in te gaan... en ik weet uit ervaring voor je het weet.. is het dan ook weer zover dat dat jaar ook zo voorbij is.

bonuskinderen

Woedend is hij als hij mijn klas binnenkomt. Hij blaast al zijn boosheid uit zich, hij is niet in staat om te luisteren.

Ik kijk naar hem terwijl hij op zijn stoel zit bij mij aan de tafel.. ik probeer nog met een grapje hem op een andere gedachte te brengen, dat werkt vaak, mijn opmerking over de bonuskaart van de A&H, mist zijn doel en dus ook hem.. hij pakt het niet.. hij wil alleen maar even flink, heel flink schelden..

Ik laat hem maar even, ondertussen ga ik met een andere leerling, waarmee ik de afspraak heb, als hij van mij wint met chinees worstelen dan mag hij zijn pet op in de klas, anders niet.. tot dusver heeft hij nog nooit gewonnen en dat weet ik ook, hij ook, maar het is een soort van spel geworden samen om dit te doen en zo even tijd voor elkaar te hebben. Ik noem dit soms ook wel inzoomen.. ik heb hem vandaag laten winnen.. Hij had dat door en wat zei hij, okey mees, ik doe wel de helft van de les mijn pet op en de andere helft doe ik hem af... het is tenslotte de laatste les. Zo mooi vind ik dat dan.. ondanks dat hij een vreselijk ondeugend jochie is, zit er een goed hart in hem.

Terug aan mijn tafel, de rest heb ik aan hun opdracht gezet die ze moeten doen, het afronden van de filmpjes.. begin ik met de leerling die zo boos is te praten.. wat stoort hem.

Hij vertel dat zijn moeder een nieuwe vriend heeft en die man heeft kinderen. Nu noemt ze de kinderen van haar vriend haar bonuskinderen.. hij vind dit achterlijk dat ze dit zegt, hij is zijn plek kwijt, hij is toch haar zoon.

Ik luister en als hij is uitgepraat stel ik hem de vraag waarom hij nu echt boos is.. is het omdat zijn moeder ineens vreemde kinderen  bonuskinderen noemt en dat hij daardoor zijn speciale plek kwijt is in het gezin omdat hij voor zijn gevoel nu zomaar een kind is.. of is het omdat hij baalt dat zijn moeder een nieuwe vriend heeft..

Hij is stil, kijkt me aan en zegt dan .. ik denk het eerste  dat dat het is. Ik zeg dat ik dit begrijp... ik vraag hem of hij dit met zijn moeder durft te bespreken dat hij dat gevoel heeft.. Hij kijkt me nog een keer aan en zegt dan dat hij dat gaat doen.. ik vertrouw erop dat hij dat doet. hij zou me dat morgen vertellen.

Soms is het zo bijzonder mijn werk als docent, met de ene breek je er door heen met een grapje, met een andere met een soort van gevecht waarvan je eigenlijk al weet dat je wint.. maar soms laat ik een leerling winnen.

Terwijl ik zo terug denk besef ik dat ouders vaak niet door hebben dat ze met hun woorden hun kind ongewild kunnen kwetsten. De term dit zijn mijn kinderen en dat zijn mijn bonuskinderen, kan voor kinderen soms zo vreemd voelen, ze zijn ineens niet meer speciaal. ze zijn ineens eigenlijk maar kinderen en niet meer de speciale kinderen..  De term bonuskinderen is niet altijd goed, ik begrijp de term bonus moeder ook al niet.. omdat ik denk dat je de kinderen daarmee ook kwetst omdat je hun eigen moeder buiten spel zet. jij bent eigenlijk de toegift, jij bent bijzonder, jij bent de bonus.. soms moet je volgens mij als volwassene accepteren dat je nooit de moeder of vader kan worden van een kind van de ander.. hooguit zal je getolereerd worden en in een hoge uitzonderingsgeval gezien worden als hun vader.. maar niet door de term bonus kinderen of bonusvader/moeder maar omdat de kinderen jou gaan zien als vader of moeder... en ze je gewoon noemen bij jouw naam maar het gevoel is dat ze dat anders ervaren.

Laten we stoppen met dit soort termen om sommige kinderen niet nodeloos te kwetsen.

Dat joch van vandaag heeft mijn ogen wel geopend omdat ik eerst ook dacht dat het een mooie term was.. maar ik besef me ineens dat het een hele andere impact kan hebben

De lettergrabbelton (deel 20)

Aangezien ik dit jaar rijkelijk voorzien ben van diverse scheurkalenders, dacht ik hoe kan ik dit nu even leuk en grappig aanpakken.

Conclusie... heel eenvoudig, een keer per week probeer ik in 2016 de lettergrabbelton als blog er neer te zetten met de teksten die op mijn drie kalenders stonden..( had er al drie en kreeg er nog een vierde bij....) 

de kalenders zijn:

Mwah*

Spreuken *

boeddhistische teksten*

en Rumag

* aan de vorm, onderstreept, cursief of vet kan je zien uit welke kalender het komt

DEEL 20

bind je niet aan de eekhoorn of de bloem
op je weg, maar stel je open
voor de volgende

Grateful
A grateful heart is a magnet fo miracles

In die moedanigheid was ik best wel een beetje
slaperig

Tatoo
Failure is a bruise not a tattoo

ouderwetse persoonsvormhumor
U bent Gij-nig

Zal ik jou eens een lesje leren leren?

Stay hungry, stay foolish
(Steve |Jobs)

Believe you can and you are halfway there
(Theodore Roosevelt)

Het vermogen van geëmigreerde senioren wordt
getoetst aan de zogenaamde Beninorm

Lion
It's better to be an lion for a day than a sheep for your life
(Elizabeth Kenny)

Spreken nog zwijgen kan de oorsprong
verklaren

Onze geest wil alle richtingen uitgaan,
maar hij heeft hier te doen

Je  kinderen geven vreugde
je kleinkinderen hoop

ik heb altijd medelijden met mensen 
die het woord piëtiet gebruiken

Leuk zon sportschool, maar er lopen altijd zoveel
bicepsuelen rond

We zouden gelukkiger kunnen zijn,
door minder te denken en meer te voelen

ik heb last van warhoofdholteontsteking

Harbor 
a ship is safe in harbor, but that's nog what ships are for
(William GT Shedd)

Best 
If you want the best the world has to offer, offer the
world your best

Different
Different doesnt mean something wrong

Meest werknemers gaan er op vooruit in 2017
laat me raden...
een fiets?

De intelligente mens praat, de wijze luistert


Liefde houdt het universum bij elkaar

Die zeilboot is wel een mast-have

Rain
No person has the right to rain on your dreams
(Martin Luther King Jr.)

The other site of hope (film)

Vanavond met vriendin Els naar deze film geweest. Hetgeen wat omschreven stond  gaf een heel andere indruk dan hoe de film werkelijk was. Het was wat absurd maar ook weer intrigerend. Het verhaal van een vluchteling heftig zeker om weer stil te staan bij wat onze leerlingen zoal ook hebben meegemaakt in hun leventje.. Heftige dingen.
Een film die wel wat losmaakt maar eigenlijk zo vreemd is dat het verhaal over een vluchteling er wel in zit maar dat het veel overlaat aan het eind, met vragen die je je blijft stellen.

Het is wel een film die ik erg kan waarderen als filmliefhebber en het zien van de absurditeit van sommige scenes in de film. Het is voor sommigen een aanrader voor anderen zeker niet

recensie van de film:

regie: Aki Kaurismäki | Cast: Sherwan Haji (Khaled), Sakari Kuosmanen (Wikström), Ilkka Koivula (Calamnius), Janne Hyytiäinen (Nyrhinen), e.a. | Speelduur: 98 minuten | Jaar: 2017

De beschaafdheid van een land valt af te meten aan de omgang met vreemdelingen. In het geval van het Finse The Other Side of Hope is het juist de overheid die verstek laat gaan in de behandeling van de Syrische vluchteling Khaled. En dan te bedenken dat Khaled met zijn vluchtpoging een betere en vooral veiligere toekomst in het verschiet had.

Als de man hoort dat hij uitgezet gaat worden, duikt hij onder. Het is vervolgens de op het oog normale Fin die zich over het lot van de vluchteling ontfermt. Gewoon omdat hij een mens is en niet een onderdeel van de statistieken. Khaled vindt een baantje in een restaurant waar hij vriendschap sluit met eigenaar Wikström, een voormalig vertegenwoordiger van herenkleding die zijn aan alcohol verslaafde vrouw heeft verlaten.

The Other Side of Hope is een enigszins absurd drama van filmmaker Aki Kaurismäki, samen met zijn broer Mika een van de belangrijkste regisseurs van Finland. Het drijft voornamelijk op de vele tegenstellingen tussen Khaled en de restauranthouder en de speling van het lot. Zo weet Wikström het restaurant over te nemen na de winst in een pokerpartijtje en zoekt Khaled nu juist een betere toekomst voor zichzelf.

Kaurismäki mocht tijdens het filmfestival van Berlijn een Zilveren Beer mee naar huis nemen. Deze onderscheiding heeft hij voornamelijk te danken aan zijn kenmerkende droge humor en doeltreffend statische, observerende regie. Ook al is het leven van Khaled geen pretje, de man beschikt over een ongekend doorzettingsvermogen en optimisme. Hij belandt hierbij in de meest bizarre situaties, waardoor Kaurismäki's komische drama soms wat sketchmatig overkomt.

De afzonderlijke scènes zijn dan wel weer om van te smullen, zoals de pogingen van Wikström om clientèle te trekken. De ene avond ontpopt zich in zijn pand een Japans restaurant met een gigantisch tekort aan verse vis en een dag later gaan ze op de Indiase toer. Maar ook Wikströms falende huwelijk is door het gebrek aan communicatie komisch door tragiek.

Wat The Other Side of Hope vooral probeert uit te dragen is dat de komst van vreemdelingen juist zorgt voor een verrijking van de maatschappij en het persoonlijke leven van de betrokkenen. Kaurismäki legt de nadruk op het goede en steekt de draak met de misverstanden en clichés rondom vluchtelingen. Hij stopt de tragiek van hun bestaan niet weg, maar laat dit evenmin de levensinstelling van Khaled domineren.

Door de goede balans tussen tragiek en komedie komt Kaurismäki weg met zijn absurditeiten en levert zowaar ook nog wat maatschappijkritiek af. De voor de regisseur kenmerkende personages zijn alom aanwezig: Khaled en Wikström staan beiden aan de rand van de samenleving en zijn op zoek naar de zin van het leven. Door zijn specifieke stijl zal niet iedereen de charme ervan kunnen inzien, maar de wereld heeft juist nu behoefte aan eigengereide filmmakers zoals deze uitzonderlijke Fin.

Kunstraadsels

Elke week zie ik er naar uit, ik neem het op en ik kijk er later na. Het programma Kunstraadsels. Het programma begint vaak met een schilderij waarvan de schilder bekend is maar de titel of heel vreemd is, of men begrijpt de titel niet. Er staan altijd personen op en ze gaan dan aan de hand van wat ze zien opzoek naar de persoon of personen die op het schilderij staan. Het is soms een hele ingewikkelde zoektocht, het eerste schilderij, ben even vergeten waar het hangt, bleek  uiteindelijk een neefje te zijn van de schilder. Men gaat eerst af op de kleding op het schilderij, kijkt of er een datum op staat, men kijkt of men iets kan met andere details die iets zouden kunnen betekenen.
Men duikt het archief in, zoekt naar namen, en door dingen weg te schrappen, door aandacht te besteden aan wat echt niet kan, komen ze steeds dichter bij de kern van waarheid, ze ontdekken wie er op het schilderij staat. Soms is een familielid, soms is het een man die in een huis woont. Dat was laatst in Delft, dat men zelfs het huis heeft gevonden waar het schilderij is ontstaan. Ook het laatste wat ik had gezien, was een schilderij uit de Hermitage in Moskou, daarop stonden twee personen, een man en een vrouw met een blote borst. Dus men ging op zoek naar wie dit waren, al struinend door het archief en de geschiedenis kwamen ze erachter dat op het schilderij een echtpaar stond dat jaren in Amsterdam aan de singel hadden gewoond. Dus men ging het pand opzoeken en ook de plek waar het schilderij had gehangen. Het klopte helemaal.. zo gaaf om te zien en te volgen. Ik vind het een soort van moderne detective serie. Prachtig is dit ook.

Kortom ik kan het iedereen aan raden om deze serie te volgen.. ik weet niet hoeveel er nog komen maar het is zeker de moeite waard.

geur

Tijdens de voorstelling van afgelopen vrijdag is me toch iets bij gebleven.. De opmerking dat je niet op een gezicht valt maar op een geur die iemand heeft van nature..

Ik heb me daar eens in verdiept en bedacht me dat dat wel eens kan kloppen. Het omgaan met mensen, wat ik natuurlijk doe in mijn dagelijks werk, heeft dat ik soms mensen ronduit vind stinken. Ik zal ze daar niet om veroordelen, maar het is wel zo dat ik geen behoefte heb aan extra contact. Ik kon dat nooit verklaren maar nu ik zo nadenk over de opmerking van de voorstelling van Claire, zit daar zeker een kern van waarheid in.

Ik herinner me vriendjes die ik geweldig vond op de foto, in de kroeg maar als ik dan met ze stond te praten.. gebeurde er niets.. ja het was leuk voor even maar voor langere tijd. nou nee... ik heb me vaak afgevraagd waar dat aan zou liggen.. maar nu heb ik de oplossing het is hun geur die ze verspreiden.

Ooit heel lang geleden heb ik het boek Parfum gelezen, een prachtig boek, die mij werd geadviseerd op mijn opleiding tot Psychodrama spelleider/ therapeut. Het was gek daardoor ging ik anders ruiken, veel intenser en geuren kwamen veel beter binnen. In het boek stond dan ook dat de parfum maker zo goed dit kon omdat hij geen eigen lichaamsgeur had. Hij vermoorde vrouwen  met een speciale geur om zo zijn parfums die hij maakte extra geuren te geven. 

Toen de film uitkwam ben ik met een mogelijk nieuwe vriendje hier naar toe gegaan.. niet handig, hij had alles waar ik normaal voor val.. maar ja bij de film. werd mijn ruikvermogen weer extra actief.. en alle pogingen het te negeren ten spijt.. ik ben die avond alleen naar huis gegaan. zijn geur kon me niet meer verleiden, welk geurtje hij ook probeerde om op te doen wat lekker rook, zijn eigen lichaamsgeur overheerste nog steeds. Het is natuurlijk ook niet voor niets dan men vaak zegt dat een geurtje als je dit koopt je even moet afwachten hoe het op jouw huid reageert. ik zou zeggen niet op je huid maar hoe het met je eigen lichaamsgeur combineert. dat is veel belangrijker lijkt me.

Het gekke is dat sinds ik 8 jaar geleden gestopt ben met roken, een andere beleving van geur heb. Eerst rook ik andere dingen, kon ik genieten van iemand die rookte, vond de geur heerlijk.. de schrale geur die in je kleding hing na het stappen, de geur van verse tabak dat in de brand ging.. het openen van een vers pakje shag of sigaretten waarbij die geur vrij kwam.

Nu echter ga ik over mijn nek, zeker als het een geur is die al langer in de kleding of in de haren hangt.. ik vind het zelfs goor geworden, wat volgens mij vaker voor komt. Soms heb ik leerlingen die uit een gezin komen waar gerookt word en dan ruik ik dat als ze bij mij komen staan. soms moet ik me beheersen om niet over te geven omdat ik het zo vies vind.. Al besef ik me ook wel dat zon kind er zelf niets aan kan doen.

(Ja het klopt ex rokers zijn het ergst hierin)

Maar goed gelukkig heb ik genoeg vrienden om mij heen die heerlijk ruiken, waar ik van kan genieten om mee op stap te gaan.. maar die klik, die vonk bij een speciale geur match zit er tot nu toe voor mij nog niet tussen.. en dat is maar goed ook, ik vind mijn leven zo in mijn eentje heerlijk en geniet enorm.. dus laten we vooral geen geurmatch krijgen wanneer dan ook,

een etentje met vrienden

Omdat we elkaar eigenlijk nooit met z'n drieën zien omdat Rick en Chris zijn verhuisd van het pittoresk dorpje Leiderdorp naar Rotterdam, hadden we met elkaar afgesproken om elkaar te zien en een avond gewoon lekker bij te praten over wat ons zo allemaal in ons leventje overkomt.

We hadden elkaar dan wel gisteravond gezien maar ach dat mag de pret niet drukken, we zien elkaar en we praten toch wel met elkaar en genieten dan ook bijzonder van het bij elkaar zijn. Ook moesten er een aantal belangrijke knopen doorgehakt worden, namelijk waar gaan we heen op de parade..  op 8 juli. Rick had al een optie genomen op een voorstelling, en de smaak van Rick kennende kan ik me daar naadloos bij aansluiten soms.. Al denk ik dat de andere mannen dit toch wat minder vinden maar dat maakt niet uit. we komen er wel uit met elkaar.

Natuurlijk waren de mannen keurig op tijd en hadden ze een toetje/ koffiegenot meegenomen, dus ik hoefde niet voor een toetje te zorgen. Ze kwamen met een giga bak aanlopen en ik kon alleen maar denken dat past niet in mijn overvolle koelkast..

Gelukkig hoefde dat ook niet, het hoefde niet koel bewaard te worden.

Eerst hebben we natuurlijk zitten te kletsen, hebben we de voorstellingen van de Parade bekeken en een keus gemaakt met elkaar, ik denk dat we leuke en goede voorstellingen hebben uitgezocht.

Daarna was het tijd om  aan tafel te gaan.

Mijn tafelschikking was met rode rozen, en met veel zilver en zwart/wit. 

Het voorgerecht bestond uit een kopje met eigen gemaakte tomatensoep van cherrytomaten, een spies van mozzarella met tomaten en basilicum pasta,  een bakje met tomaten tappende, een  paar stukjes volkoren brood en een gevulde rode pepertje met roomkaas.

Het hoofdgerecht bestond uit een Mexicaanse schotel die ik ooit heb geleerd van vriendin Kitty. Met daarbij gele rijst met daarin gemengde groente, en een salade met zongedroogde tomaten en mozzarella en rucola sla.

Het toetje was gebak, drie soorten en ik mocht als eerste kiezen, dus ik koos meteen voor de het chocolade taartje.. heerlijk was deze, vol met echte chocolade..

Daarna hebebn we heerlijk zitten te praten wat met spinners gespeeld, tevens de massage ring toegepast, kortom het was een heerlijke afwisselende avond met vrienden waar ik nog lang van na ga genieten.