Roegzand

Aangezien mijn neef van inmiddels 18 jaar speelt in het stuk Roegzand en ik als  trotse theater oom die ook zijn sporen heeft gevonden in het theater, die nog steeds ook werkzaam is in het theatervak, besloot ik om toch maar om afgelopen zondag te vertrekken naar Musselkanaal. Dit om eerst mijn moeder op te halen om samen met haar naar deze voorstelling te gaan. Ik had het vermoeden dat mijn moeder deze voorstelling misschien niet zo heel geweldig zou vinden maar ik vond wel dat ze haar kleinzoon moest zien spelen. Dit is tenslotte het pad dat hij wil volgen. 

Kortom om 14.00 ben ik mijn stalen ros in geklommen om wederom die lange reis te maken naar het hoge noorden van 2 uur. Dit keer moest ik goed nadenken dat ik niet zou vergeten om te tanken voor we naar de voorstelling zouden gaan. De voorstelling begint om 20.00 en is om 22.15 afgelopen. Met mijn moeder had ik al afgesproken dat ik na de voorstelling terug zou gaan naar Alphen omdat ik dan lekker in mijn eigen bed kon slapen en.. wat ook mee speelt, ik dus de volgende dag kon uitslapen. Mijn moeder was zo lief om een vriendin te vragen om haar om 22.15 op te halen zodat ik niet eerst nog naar Musselkanaal moest rijden maar meteen vanuit Nieuw Buinen de snelweg op kon richting Alphen. Dit scheelt al snel een half uur. dus ik was superblij.

De heenweg ging snel en ach je zit je rijd je doet wat mee met de muziek je kijkt wat rond en voila je bent er.. Eerst even lekker met mijn moeder zitten te praten over haar vakantie, daarna samen lekker eten om uiteindelijk naar de voorstelling te gaan. Zoals altijd valt dan juist je TOMSTom uit.. gelukkig is mijn moeder van de oude stempel en die zegt oh geen punt hier links daar rechts en pats je staat er.


De voorstelling was prima, en het was leuk om mijn neef je te zien spelen, maar ook om mijn moeder te zien stralen omdat ze haar kleinzoon ziet spelen op het podium. Kortom het was gaaf en goed.  Mijn moeder vond het geluid wat hard, dat zei ze met haar gehoorapparaat nog in.. dus die kon ze volgens mij zachter zetten maar dat ging niet echt.

Het verhaal is flinterdun maar het spel, de dekors de spelers in hun kostuums, de liedjes, de teksten de effecten zijn bijzonder om te zien. Het was bijna dogtroep achtige deze voorstelling met vele mooie effecten en ook prachtige liedjes.. kortom een groot spektakel.

Natuurlijk fotos gemaakt van mijn neef aan het einde.. super trots dat hij hier zo van geniet.. 

 

Recensie  van het stuk

Een mooier kloteleven bestaat er niet

Stug volk is het, het veenkoloniale. Dwars en nukkig. Windmolens in hun achtertuin? De hens erin! Hakken in ’t zand, wat de gevolgen ook mogen wezen. Desnoods een kale woestenij.

Want dat blijkt de consequentie van het jarenlange verzet van Oost-Groninger actievoerders, als we het NOS-journaalfragment mogen geloven dat uitgezonden wordt in het begin van Roegzand. In hun protest tegen de ‘windboeren’ wordt de inzet van grove middelen niet geschuwd. Windmolens worden neergehaald en ontmanteld.

Het is een journaaluitzending die zich afspeelt in een toekomst een decennium na nu, maar geheel ondenkbeeldig is het niet. In het Groninger dorp Meeden ging het tot voort kort ook hard tegen hard, totdat de Tweede Kamer ingreep.

Maar: geen wind, geen energie. Om toch aan de vraag te kunnen voldoen wordt er extra gas uit de Groninger bodem gehaald wat vervolgens weer leidt tot meer aardbevingen. In Roegzand wordt daar een apocalyptisch beeld aan gekoppeld: de aardbevingen zijn zo heftig dat de Drents-Groningse Veenkoloniën  zijn veranderd in een immens woestijnlandschap. Bijnaam: de Drentse Hel. Alleen de allerstugsten der Veenkolonialen zijn gebleven, de rest heeft gretig gebruik gemaakt van het aanbod om te verkassen naar Flevoland.

Dat hier een bescheiden loopje met de werkelijkheid genomen wordt (het aardbevingsgebied ligt immers veel noordelijker) zij de makers vergeven. Streekfiction is het en het beeld van een clubje koppige survivors in een door God verlaten oord biedt uitgelezen kansen voor een groots intermenselijk drama.

Ga maar na: de blijvers zijn aangewezen op jenever en aardappels, wonen in halfvergane, deels onder zand bedolven krotten en zijn verstoken van alle comfort. Alle ingrediënten voor een vrij spel van overlevingsinstincten, vilein machtsmisbruik en achterbaks gedrag lijken voorhanden.

Maar dan kennen we de veenkoloniaal nog niet. Die schikt zich. Of, zoals blijver ‘De nachtkijker’ het zo kernachtig uitdrukt, ‘een mooier kloteleven bestaat er niet’.

Gekissebis, een beetje vliegen afvangen, wat mopperen: dat is het wel zo’n beetje. Zelfs de vondst van een wonderbaarlijke machine, die energie kan leveren zonder zelf brandstof te gebruiken, verandert niets wezenlijk. Er verschijnen wat kapers op de kust die wel brood zien in dat wonderbaarlijke apparaat, maar die vangen bot. Niet echt een deus ex machina dus, deze machine, eerder een gemankeerde halfgod.

Waar de inhoud van Roegzand wat aan de magere kant blijft, daar is de vorm indrukwekkend. Op het metersbrede achterdoek zijn prachtige geanimeerde filmbeelden te zien die, wanneer nodig, soepel overvloeien in het desolate decor. Ergens in het begin van de voorstelling verschijnen op dat doek, begeleid door een vuige gitaarsong (denk aan Link Wray), levensgrote silhouetten van een viertal desperado’s. Je gedachten gaan ogenblikkelijk uit naar de westerns van Sergio Leone.

Het zijn de muzikanten van De Nozems, een in het noorden van het land razend populaire streektaalband. Met hun bijdrage aan Roegzand maken ze die status volledig waar. Componist en zanger Bert Hadders heeft prachtige nieuwe songs geschreven waarbij hij zich niet heeft laten beperken tot een genre. Vraagt een scène om schurende metal dan brult hij Zaand, moet het ingetogener dan zingt hij de oude hit Poolse bruid.

De muziek wordt zo een van de belangrijkste personages van het verder wat tandeloze Roegzand. Ze geeft commentaar, stuwt de handeling voort of illustreert. En redt daarmee de voorstelling van de ondergang waarvan we in het verhaal getuige zijn.