bonuskinderen

Woedend is hij als hij mijn klas binnenkomt. Hij blaast al zijn boosheid uit zich, hij is niet in staat om te luisteren.

Ik kijk naar hem terwijl hij op zijn stoel zit bij mij aan de tafel.. ik probeer nog met een grapje hem op een andere gedachte te brengen, dat werkt vaak, mijn opmerking over de bonuskaart van de A&H, mist zijn doel en dus ook hem.. hij pakt het niet.. hij wil alleen maar even flink, heel flink schelden..

Ik laat hem maar even, ondertussen ga ik met een andere leerling, waarmee ik de afspraak heb, als hij van mij wint met chinees worstelen dan mag hij zijn pet op in de klas, anders niet.. tot dusver heeft hij nog nooit gewonnen en dat weet ik ook, hij ook, maar het is een soort van spel geworden samen om dit te doen en zo even tijd voor elkaar te hebben. Ik noem dit soms ook wel inzoomen.. ik heb hem vandaag laten winnen.. Hij had dat door en wat zei hij, okey mees, ik doe wel de helft van de les mijn pet op en de andere helft doe ik hem af... het is tenslotte de laatste les. Zo mooi vind ik dat dan.. ondanks dat hij een vreselijk ondeugend jochie is, zit er een goed hart in hem.

Terug aan mijn tafel, de rest heb ik aan hun opdracht gezet die ze moeten doen, het afronden van de filmpjes.. begin ik met de leerling die zo boos is te praten.. wat stoort hem.

Hij vertel dat zijn moeder een nieuwe vriend heeft en die man heeft kinderen. Nu noemt ze de kinderen van haar vriend haar bonuskinderen.. hij vind dit achterlijk dat ze dit zegt, hij is zijn plek kwijt, hij is toch haar zoon.

Ik luister en als hij is uitgepraat stel ik hem de vraag waarom hij nu echt boos is.. is het omdat zijn moeder ineens vreemde kinderen  bonuskinderen noemt en dat hij daardoor zijn speciale plek kwijt is in het gezin omdat hij voor zijn gevoel nu zomaar een kind is.. of is het omdat hij baalt dat zijn moeder een nieuwe vriend heeft..

Hij is stil, kijkt me aan en zegt dan .. ik denk het eerste  dat dat het is. Ik zeg dat ik dit begrijp... ik vraag hem of hij dit met zijn moeder durft te bespreken dat hij dat gevoel heeft.. Hij kijkt me nog een keer aan en zegt dan dat hij dat gaat doen.. ik vertrouw erop dat hij dat doet. hij zou me dat morgen vertellen.

Soms is het zo bijzonder mijn werk als docent, met de ene breek je er door heen met een grapje, met een andere met een soort van gevecht waarvan je eigenlijk al weet dat je wint.. maar soms laat ik een leerling winnen.

Terwijl ik zo terug denk besef ik dat ouders vaak niet door hebben dat ze met hun woorden hun kind ongewild kunnen kwetsten. De term dit zijn mijn kinderen en dat zijn mijn bonuskinderen, kan voor kinderen soms zo vreemd voelen, ze zijn ineens niet meer speciaal. ze zijn ineens eigenlijk maar kinderen en niet meer de speciale kinderen..  De term bonuskinderen is niet altijd goed, ik begrijp de term bonus moeder ook al niet.. omdat ik denk dat je de kinderen daarmee ook kwetst omdat je hun eigen moeder buiten spel zet. jij bent eigenlijk de toegift, jij bent bijzonder, jij bent de bonus.. soms moet je volgens mij als volwassene accepteren dat je nooit de moeder of vader kan worden van een kind van de ander.. hooguit zal je getolereerd worden en in een hoge uitzonderingsgeval gezien worden als hun vader.. maar niet door de term bonus kinderen of bonusvader/moeder maar omdat de kinderen jou gaan zien als vader of moeder... en ze je gewoon noemen bij jouw naam maar het gevoel is dat ze dat anders ervaren.

Laten we stoppen met dit soort termen om sommige kinderen niet nodeloos te kwetsen.

Dat joch van vandaag heeft mijn ogen wel geopend omdat ik eerst ook dacht dat het een mooie term was.. maar ik besef me ineens dat het een hele andere impact kan hebben