Vanavond was één van de moeilijkste avonden van het jaar.. het afscheid nemen van de leerlingen van de ISK. Ik ga die gasten altijd zo missen, ik heb ze binnen zien komen, sommigen spraken nog geen woord Nederlands, anderen verlegen en vol met verdriet en angst.
Gedurende de twee en sommigen drie jaar dat ik ze les mag geven zie ik ze ineens veranderen, ze worden opener, ze kijken de wereld anders aan, en ze worden helden.
Ik zie ze groeien, ik zie ze worstelen met hun eigen cultuur maar ook de Nederlandse cultuur. Ik zie ze krampachtig proberen vast te houden aan dat wat ze hebben omdat niet los te laten, maar het laat los.. het gaat.. het vloeit in elkaar over. Ze beseffen het en uiteindelijk geven ze zich over...ze laten het los
Het is ook bijzonder dat ik samen met nog een aantal lieve collega's aan het pad mag staan die deze kinderen bewandelen.. ze gaan heel langzaam steeds meer mensen vertrouwen, ze beginnen wat opener te worden en ze lachen ineens. soms met tranen in hun ogen van hoe grappig ze het vinden.. Ik geniet van deze kids.. ze kruipen in mijn hart, ze kruipen in mijn ziel en in mijn bloed... en dan ineens gaan ze de wijde wereld in, ze gaan groot worden. Dat is ook goed, zo hoort het ook, ze moeten los, ze moeten gaan, ze moeten groeien.. maar het wil niet zeggen dat ik me daar altijd even blij mee voel, dat het me niets doet... het blijft altijd een afscheid..
Natuurlijk volg ik ze op Facebook, en soms als ik denk het gaat niet goed, dan schrijf ik aan ze of het goed met ze gaat.. soms komen ze langs met iets waar ze nog mee zitten, dan help ik ze.. heel langzaam komen ze steeds meer los maar het lijntje blijft er altijd. Ik besef natuurlijk, net als heel veel collega's in de isk, het is maar tijdelijk.. je staat een klein stukje aan hun levenspad, en soms ineens komen ze weer in je leven, zijn ze er weer.. dan raken onze levens elkaar weer even, je praat samen, en je laat elkaar weer gaan.
Maar in de basis is er een klein zaadje gelegd die ons en hun leert dat er een vertrouwen is dat ze het kunnen en dat ze altijd, waar ze ook mogen zijn, of hoe oud ze ook zijn, terug mogen komen..
dat maakt voor mij het werken in de isk zo bijzonder waardevol.
Naast alle feestelijkheden was er ook een moment van toch minder blij.. De grote kleine vrouw nam afscheid.. Het is een dappere vrouw die altijd zorgt dat de leerlingen in de belangstelling staan, dat ze weten dat ze gewaardeerd worden. Van haar heb ik veel geleerd.
Ze werd vandaag gehuldigd met een warme deken waarom de namen stonden van de leerlingen.. heel mooi.
Haar afscheidsspeech bestond uit veel woorden, en aan het einde zei ze in elke taal de zin ik hou van jullie... de tranen liepen mij bijna over de wangen.. zo mooi en intens.. ( het grappige is dat mijn maatje Laura mij zag staan dat ik bijna huilde.. en zij keek meteen weg, omdat zij ook bijna in tranan was.. soms voelen we elkaar te veel aan.) Ik merk ook altijd dat ik aan het eind van het jaar emotioneler ben, ik ben moe en er is weer zoveel om een plek te geven.. dat ik soms al in tranen schiet als ik een mug heb doodgeslagen.. ... ik denk even ergens een stukje gebrek aan realiteitszin.
en wat ben ik verdrietig dat ze gaat...
Zij gaf kleur aan de school en de isk.. deze kleine grote vrouw
Na alle feestelijkheden kregen we de muziek en stukjes van de isk. Ze hadden geoefend maar wat waren ze zenuwachtig, ze raakten er van in de war..
toch hebben ze zich er kranig doorheen geslagen en prachtige stukjes gespeeld ik ben wederom super trots op ze
Geen opmerkingen:
Een reactie posten