Ik had de smaak weer te pakken, dus moest er weer een bundel komen. Dit keer zou officieel een thema bundel komen maar ik had zoveel flarden nog die er waren dat ik heb besloten om opnieuw een algemene bundel te maken.
De flarden lagen er toch al, dus dat was goed om te doen.
Tijdens het proces van deze bundel werd ik benaderd door een boekhandel, niet nader bij naam te noemen, of ik mijn bundels bij hen in de winkel wilde leggen. Dit leek me geweldig, totdat ik kreeg te horen dat ik 50 euro per bundel moest betalen omdat ik de plekken waar de bundels kwamen te staan betalen moest. Kortom dat heb ik niet gedaan, vind het achterlijk om huur te moeten betalen voor iets waar ik bijna niets aan verdien.
Dit is ook iets wat velen niet weten, ik verdien heel weinig op mijn bundel, dit met name omdat ik wil dat mensen mijn bundels gemakkelijk kunnen kopen, tevens wil ik dat ze toegankelijk zijn en niet te duur worden. Het geld wat ik met de bundel verdien spaar ik voor de volgende bundel om die in eigen beheer uit te kunnen geven.
Tijdens het verschijnen van deze bundel, begon ik steeds meer bijzondere bundels te maken met flarden naar aanleiding van vakanties, soms waren er 4 bundels van, van 1 bundel zijn er 5 verschenen , maar altijd maar een beperkt aantal die dan naar de mensen gingen met wie ik op vakantie ben geweest naar een land of stad. Zo geef ik hun een kadootje als dank je wel, maar ook daardoor ontstaan, voor in de toekomst, je weet het nooit, collector items, die men later, wie weet, als ik mijn ogen heb gesloten, net als bij Van Goh allemaal wil hebben en men er grof geld voor gaat vragen. dat zou kunnen natuurlijk.
duizenden koppen
starende ogen
die naar mij kijken
waar ik me ook bevind
de priemende ogen
van de onbekende
die mij observeren
die denken
wat ik niet kan zien
duizenden koppen
die mij raken
zonder dat ik mij
verweren kan
dan komt de vraag
waarom kiest men
juist mij
om te bekijken
terwijl er zoveel
anderen zijn
late avond
dwalen door de avond
even maar kijken
naar de maan
die zijn licht volop laat schijnen
even aanraken
dat gevoel van
de vrede in mij
die zo eenvoudig
door de duif
is neer gezet
heel eenvoudig dwalen
door de avond
met het gevoel
dat ik niets meer mis
restanten van onze liefde
de afwas van onze liefde
moet nog worden gedaan
dan alles opruimen
schoon wegzetten
en zeggen
dat was het dan
nog even kijk ik
naar de restanten
van ons samen zijn
ik huil van binnen
omdat het tussen ons
niet verder dan dit
kan gaan
tranen van het verlies
de tranen die stromen
over mijn lichaam
dat niet lijkt te beseffen
dat het niet meer gaat
verloren ga ik ten onder
aan mijn verdriet
omdat ik besef
ik kan niet zonder jou
verder in het heden
gevangen in het verleden
stroomt het water over mij heen
om mij los te weken
van de pijn van het verlies
van jou
verlaten door de regen
donkere wolken
pakken de draad weer op
om opnieuw wederom
te proberen mij te raken
ik kijk ze aan
zie dat de wolken
langzaam gaan huilen
van het verdriet
dat ze niet langer
kunnen verbergen
de donkere wolken
verliezen hun gevecht
door de regen
voel ik me minder verlaten
omdat ik zie dat
de zon weer
zoals altijd
naar mij lacht