hoe het begon (deel 5)

 

Bundel 5 is eigenlijk een bundel die wat buiten de rest valt, voor het eerst een plaatje over de hele voorkant, zoals ook het geval was bij Buitelingen in het luchtledige.

De foto had ik zelf gemaakt, voor mensen die regelmatig vanuit het noorden naar het westen rijden of anders om. zullen het beeld herkennen het staat bij Harderwijk. Ik ben speciaal gestopt aan de zijkant van de weg toen ik op weg was naar mijn ouderlijk huis, en vond dat beeld altijd al erg intrigerend en wilde dus heel graag er een foto van om te gebruiken bij en bundel. Tevens wilde ik heel graag  deze foto omdat ik een prachtige titel en ook flard had geschreven bij dit kunstwerk.

Later bleek ik een voorliefde te hebben voor de kunstenaar van dit soort kunstwerken, hij komt later nog een keer terug op een bundel.

Inmiddels was ik gestopt met een ontwerper voor mijn bundels, vond het een leuk uitstapje maar miste zelf het creatief proces van ontwerpen, tevens wil ik een behoorlijke vinger in de pap hebben als ik iets uitgeef. Vandaar ook de bundels in eigen beheer. Tevens is er een andere corrector gezocht, mede omdat die gene die mijn werk corrigeerde het veel te druk kreeg met andere zaken en dit echt op de achtergrond kwam. Ik vond dat lastig, mede omdat ik altijd heel trouw ben aan mensen die mij helpen, en ik ze graag in ere houd. Er moest echter een keus gemaakt worden en de keus was om een andere corrector te gaan zoeken.

De bundel " Balanceren in het leven"  zag het licht, en ik was blij, al denk ik nu vaak ik had de kaft anders moeten doen, het in mijn stijl houden, zodat de bundels allemaal hetzelfde zijn, maar het is ook goed om het proces te zien in de bundels en de ontwerpen.

Tijdens deze bundel werd ik gevraagd of ik mijn medewerking wilde verlenen aan de dag voor nabestaanden van kankerpatienten. De vraag was of ik daar workshops wilde geven, ik had dit nog nooit gedaan, maar ik vind altijd je moet het proberen en het doen.

De workshops " Flarden schrijven"  begonnen heel rustig, maar het gekke was dat altijd de emoties los kwamen, men kreeg lucht voor hun verdriet  maar ook voor hun gedachten. Ik vond het mooi dat te zien, ook om dat te ervaren dat door eenvoudig de opdracht te geven om bij een titel op te schrijven wat men voelde, wat ze binnen kregen, het hoeft niet mooi, het gaat om dat je schrijft wat er in je opkomt.  Het waren altijd ontroerende workshops, die me raakten omdat ze zoveel los maakten bij de nabestaanden, maar ook de prachtige verhalen die ik te horen kreeg. De verhalen die ik soms in een flard gebruikte. Het verhaal van die ene mevrouw die haar man had verloren, maar inmiddels een nieuwe vriend had, op een dag wilde ze toch echt alles van haar overleden man uit het huis halen voor hem, ze begon maar in de badkamer stond de tandenborstel nog, ze kon het niet over haar hart verkrijgen om deze weg te gooien, haar vriend zei de prachtige woorden, die meer betekenen als je er over nadenkt, ach laat toch staan het hoort hier, en het neemt ook niet zoveel ruimte in. Zo mooi en zo goed, hij accepteert het dat ze een andere man heeft gehad, die ze nog mist, hij mag er zijn en blijven. Prachtig,. 

Daarnaast het verhaal van een mevrouw werkzaam in Amsterdam in het ziekenhuis, die vertelde dat ze er nooit aan went om naar huis te gaan, haar man is er niet.. 

het verhaal van die ene man die verteld dat hij het zo vreselijk vind als ze vragen hoe het gaat, hij is bang dat hij gaat huilen, maar als niemand het heeft gevraagd is hij ook heel boos... omdat niemand het heeft gevraagd.

Het verhaal van een oude surinaamse mevrouw, die steeds haar tranen in heeft gehouden voor haar kinderen. Op weg naar de bijeenkomt had haar zoon haar gebracht en gezegd : " mam ga je huilen"  Ze had gezegd dat ze dat niet zou doen, terwijl ze zat te schrijven in mijn workshop, begon ze te huilen. Ze had een kaartje getrokken voor haar eerste flard, met als tekst : Vandaag hoef ik niet sterk te zijn"  Dikke tranen maar zo mooi dit ook.

Zoveel ervaringen van mensen die rouwen om het verlies van een dierbare, die bij elkaar komen om te praten, om er te zijn. Dit heb ik jaren gedaan, mede omdat ik het zo goed vond om te doen. Jaren lang stuurde ik flarden op naar de redactie van de groep van de nabestaande die een nieuwsbrief uitgaven waarin altijd flarden van mij stonden. Helaas is op een gegeven moment de groep van nabestaanden opgeheven en op gegaan in een andere stichting met als gevolg dat ze geen jaarlijkse bijeenkomsten meer hadden.

 wachten totdat ze hem komen halen

groot wit bed
rochelende ademhaling
ogen half dicht
lichte tranen die vallen
koude handen
koude voeten
zuchten
onverstaanbaar praten
hem aanraken
zeggen dat het mag
dat hij mag gaan slapen
dat het goed is als hij slaapt
rustig strelen
rustig kijken
beseffen dat we samen wachten
totdat hij komt
om mijn vader te halen
die daar de sterren
aanraken zal

zwaai maar heel hard en lang

als je mij gaat missen

omdat ik mijn ogen

mag gaan sluiten

voor altijd

om in een andere wereld

verder te mogen dromen

ga dan niet huilen

laat me gaan omdat het mag

ga niet mijn plek bezoeken

waar mijn as is verwaaid

maar zwaai alleen

maar heel hard en lang

naar de hemel

waarvan ik vast en zeker

elke dag

even naar je kijk

zo klein ineens

hoog geklommen

trappen hoog gekomen

om helemaal boven in de toren

te kijken naar dat wat

zo groot leek

ineens zo klein is

dat ik het niet eens besef

dat ik van deze hoogte

voor iedereen

ook heel nietig

ben

zwijgen

de stilte
van het zwijgen
nadat ik gezegd had
wat me dwars zat
zei je dat je het beter vond
om te zwijgen
waarop ik zei
dan zwijgen we maar
zonder iets te zeggen
hebben we elkaar
verzwegen
zijn we uit elkaar gegaan

 en jij komt nooit meer thuis

ik open mijn ogen
kijk de slaapkamer rond
raak even de plek van jou aan
voel dat je er niet ligt
ik sta op
hoop op de geur
van warm brood
van gebakken ei
van kaas
van verse koffie
loop de keuken in
zie je in gedachten staan
ik omarm
de leegte die er ontstaat
ik besef opnieuw
dat jij nooit meer
thuis komen zal