De zevende bundel was weer een bundel die verzamelde werk had, dit om zo toch ook de flarden van het afgelopen jaar er te laten zijn.
De voorkant is een foto die ik gemaakt heb in Alphen aan den Rijn, hij blijkt van dezelfde kunstenaar te zijn waarvan ook zijn kunstwerk staat op 'Balanceren in het leven'.
Deze bundel, kreeg de titel dans van even, dit omdat ik steeds in deze bundel terug wilde wijzen op dat je in het leven moet dansen, soms in tijden van verdriet maar ook in vreugde.
Het foto flarderen vond ik nog steeds leuk dus ook deze bundel kreeg een aantal foto's een heel gedeelte aan het einde, dit om ook de flarden zonder foto een kans te geven om te bestaan.
Intussen was ik gevraagd om op een symposium mijn flarden te komen voordragen, dit was een symposium over borstkanker. Ik had intensief contact van te voren met de organisatie en op een zaterdag middag ben ik naar Amersfoort gereisd om daar mijn speciaal voor deze gelegenheid geschreven flarden voor te dragen.
De vrouwen waren enthousiast over de flarden, ik ontdekte echter dat dit niet mijn ding is, ik heb geen goede stem om de flarden de intentie te geven die ze nodig hebben omdat ik toch wel snel praat en dus net soms niet de juiste toon zet. Dit was een mooie ervaring, maar inmiddels wist ik wel beter, dit moet ik niet willen en doen. Ik moet de flarden de flarden laten zijn en de mensen ze laten lezen zoals ze ze moeten lezen. Niets meer en niets minder.
Het gevaar is ook dat als je ze als schrijver voordraagt, dat je jouw gevoel en gedachten er in legt, terwijl juist de kracht van mijn flarden moet zijn dat deze flarden voor zich spreken en dat ze jou vertellen wat jij er in wilt lezen of voelen.
Deze bundel heeft erg lang bij de corrector gelegen, die dit keer met wat persoonlijke problemen worstelde, niet de rust kon vinden om echt goed te kijken en ze te bezien.
waarom verdronk ik in je ogen
een lied hoorde ik
ergens in een voorstelling
ik dacht nog
dat is toch raar
wat er gezongen werd
over de liefde
met het verschil van dertig jaar
terwijl ik dat lied
diep in mijn hart hoor zingen
sta jij daar
zomaar ineens in mijn leven
het verschil van bijna dertig jaar
terwijl ik je aankijk
langzaam verdrink in je ogen
van het moment
diep geraakt ben
dat ik bijna de hele week
zing
besef ik dat het toch zo verdomt lastig vind
omdat jij mij
zo in verwarring brengt
nu we niet meer praten
zwijgend staan we naast elkaar
in de stad van de liefde
we kijken naar alles
wat de moeite waard is
om te zien
alleen raken
we niet meer elkaar
met onze ogen aan
de woorden die
vroeger zo gemakkelijk kwamen
stoppen nu bij het
verlaten van mijn mond
praten over wat was
is wat we doen
niet wat is
zwijgend gaan we verder
op de weg
naar de einde
van ons samen zijn
die zo oneindig
ver weg leek
je pakt je jas weer
samen na lange tijd
de storm loeit
diep van binnen in mij
verlangen dat roept
om weer samen te gaan
na tien jaar niet meer
bij elkaar
ineens zomaar samen
in mijn kamer
ik kijk in jouw ogen
zie de lach die ik altijd zag
je praat
verteld over het leven
dat je hebt
dat je ergens mij mist
ik weet het dat het ook voor mij zo is
dan pak je je jas
om te gaan
ik kijk je aan
en weet het is beter
dat het zo blijft als het is
omdat we niet voor niets
uit elkaar
zijn gegaan
omdat hij gaat
stille tranen
van ongeloof
hij staat klaar om nog
één keer om te kijken
ik zie hem na
door mijn met
tranen vermengde zicht
langzaam draait hij zich om
om zijn eigen weg weer te gaan
dat joch
dat zolang in mijn hart woonde
voordat hij en ik besloten
dat het beter was
om elk weer ons
eigen weg te gaan
gevangen in nevels
stilstaande beelden
het verleden dat verstopt zit
ergens waar ik het net niet
aanraken kan
stil staren naar daar waar jij
jezelf verborg
om voor niemand
ooit meer
zichtbaar te zijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten