Afgelopen zaterdag weer met buurjongen Jeroen wezen sporten op ons plekje waar we gewoon lekker buiten staan, uit de wind en zonder regen. Het is een prima plek om lekker te sporten en om buiten te zijn,. Het buitensporten vind ik toch stiekem wel heel erg lekker om te doen.
Ik had een training van sportmaatje Marjanne gekregen dus ik geef haar ook de eer om de training, met wat aan passingen naar haar te noemen.
We zijn begonnen met 2 rondjes rennen en daarna met de wod die ik had gekregen, maar om de 5 minuten ging de timer af en gingen we weer rennen, eerst dus 2 rondjes dan 3 en dan 4 dat willen we ook opbouwen om zo toch meer kilometers te kunnen maken.
We hadden er zin en hadden de dikste lol met elkaar, want hij was pittig. We hadden afgesproken zo rond een uur of 10 te beginnen tot ongeveer 11 uur. Dus we begonnen met de 10 naar 0 ronde.. maar aangezien we ook steeds tussen door moesten rennen van mij, bleek dat we om 11 uur pas klaar waren met de eerste wod, dus besloten we maar om wat buik oefeningen te doen om daarna naar huis te gaan.
Beiden weer intens blij dat we toch weer gesport hadden maar ook dat het er op zat.. en meteen elkaar de belofte gedaan dat we volgende week weer gaan sporten omdat het zo lekker is om te doen.
Marjanne S
Warming up
2 rondjes rennen.. daarna weer om de5 minuten rennen, eerst 2, dan 3 dan 4 en
weer terug etc
Grappig, ik besefte me toen ik deze tekst zag op mijn scheurkalender van Darum dat dit zo herkenbaar is.
De eerste schoolreisje die je ging doen, gingen we met de klas in de bus, in het kleine dorp waar ik woonde, waar nooit een bus kwam, gingen we samen op reis naar Slagharen. dit was pas in groep 7, want daarvoor ging je niet op schoolreisje, dat vierde je dan op school, of je ging met elkaar naar het bos om daar een spelletjes te doen.
Maar de eerste schoolreisje we gingen met groep 7 naar het sprookjesbos in Zuidlaren, we kregen van thuis, natuurlijk zakjes met brood mee, flessen drinken, en natuurlijk snoep, heel veel snoep.. enorm veel snoep.. want ja je zou maar thuiskomen en niet misselijk zijn.
Ik voel nog die gezonde spanning van we gaan, de avond van te voren niet slapen, want het was loei spannend, maar ja dan toch stoer doen om vooral niet te laten blijken dat je het eng vond.
Ik weet ook nog dat er moeders mee gingen als begeleiding, ik weet niet of mijn moeder ook mee ging dit tijd, ik dacht het niet, die had al vrij snel loslaten en maar zien waar het schip strand, en dat het schip nooit gestrand is bij dit soort activiteiten is te danken aan het vertrouwen wat we kregen als kinderen maar ook de opvoeding die ons leerde dat we alles konden totdat het tegendeel bewezen was
Toch herinner ik me dat ik best een brok in mijn keel had dat ik ging.. maar ja het hoorde er wel bij, het was ook goed om te gaan...
Hoe de dag verder is verlopen heb ik geen idee van.. maar weet wel, dat staat in mijn geheugen gegrift, het gevecht van wie op de achterbank mocht zitten. maar ook dat toen je terug kwam je inderdaad jezelf verstopte zodat je ouders je niet zagen en dus dachten wij dat ze dan dachten dat ze ons vergeten waren.. dit speelden we nog jaren herinner ik me.. en telkens dachten we weer dat onze ouders dat geloofden.
Die gingen ook heel erg goed mee in dat spel, dat randje van werkelijkheid en fantasie.. daarop balancerend in de laatste jaren van de basisschool en het begin van de middelbaaronderwijs.. dat is zo bijzonder.. en ook zo mooi.
Wat toch zon simpele tekst bij je op kan roepen en je ineens beseft oh ja dat deed ik ook..
Wat weer een heerlijke film, ondanks dat ik hem al eens had gezien, wederom ademloos zitten te kijken.
recensie van de film:
Regie: Edward Zwick | Cast: Tom Cruise (Nathan Algren), Ken Watanabe (Katsumoto), Masato Harada (Omura), Koyuki (Taka) e.a.
In verschillende besprekingen van het Tom Cruise-vehikel The Last Samurai werd de film al vergeleken met Dances with Wolves,
en op papier zijn de overeenkomsten ook makkelijk aan te wijzen: een
Amerikaanse soldaat komt in contact met zijn ‘edele’, traditioneel
levende vijanden en raakt onder de indruk van hun spirituele
levenshouding; hij weet op zijn beurt hun respect te winnen en wordt één
van hen. De vergelijking met Kevin Costners grootschalige, soms
gezwollen indianenepos blijkt na het zien van The Last Samurai
in hoge mate terecht. Ook hier geen tekort aan prachtig geschoten
beelden van het ‘Japanse’ landschap, en veel aandacht voor authentieke
details, gekostumeerde gevechten en Tom Cruise’s verbeten, bebaarde kop.
Helaas zijn daarmee veel van de sterke punten van de film al opgesomd. The Last Samurai
slaagt niet in zijn hoofddoel: de kijker meeslepen in het verhaal van
kapitein Nathan Algren. Debet hieraan zijn de voorspelbaarheid van
vrijwel iedere scène in de film, en het feit dat Cruise zijn personage
niet tot leven weet te wekken.
Nathan
Algren is anno 1876 een door schuldgevoel gekwelde oorlogsheld, die
niet in het reine kan komen met het feit dat hij medeverantwoordelijk is
voor de brute afslachting van duizenden indianen. Hij is zijn
zelfrespect kwijt en inmiddels stevig aan de fles geraakt, wanneer hij
uit monde van de Japanse industrieel Omura het aanbod krijgt om de
troepen van de jonge keizer van Japan om te scholen tot een modern,
zwaar bewapend leger naar Amerikaans model. Dat leger zal dan worden
ingezet tegen de samoerai, de Japanse krijgersklasse die leeft volgens
de onwrikbare traditie van bushido, een code waarin eer,
onvoorwaardelijke trouw en een absolute bereidheid om te sterven
centraal staan. De leider van de samoerai, Katsumoto (een indrukwekkende
Ken Watanabe), heeft trouw gezworen aan de keizer, maar verzet zich
tegen de versnelde modernisering van Japan onder leiding van Omura.
Omura is op zijn beurt vastbesloten de samoerai voor eens en voor altijd
uit te roeien, om de weg vrij te maken voor zijn grootse plannen.
Algren
is in eerste instantie onthutst wanneer hij hoort dat de samoerai het
gebruik van vuurwapens hebben afgezworen, en van plan zijn hun vijand
tegemoet te treden met zwaard, speer en pijl en boog. Maar de eerste
confrontatie tussen het door hem opgeleide leger en de ruiters van
Katsumoto is een triomf voor de onverschrokken en vaardige samoerai.
Katsumoto besluit de Amerikaan gevangen te nemen en mee te nemen naar
zijn dorp, “om mijn vijand te leren kennen”, zoals hij in opvallend goed
Engels uitlegt. Gedurende de lange wintermaanden temidden van de
samoerai leert Algren hun zuivere, perfectionistische levenswijze
waarderen, en vindt hij de zielerust die hij al zo lang kwijt is. Hij
bekwaamt zich in de kunst van het zwaardvechten, filosofeert met
Katsumoto en raakt er gaandeweg van overtuigd dat hij het gevecht aan de
verkeerde kant is begonnen. Wanneer blijkt dat de beslissende veldslag
tussen de samoerai en het keizerlijke leger onvermijdelijk is, kiest de
herboren Algren voor de kant van zielebroeder Katsumoto: hij heeft zijn
eer terug en is één van de samoerai geworden.
The Last Samurai
ambieert onomwonden een epische film te zijn in de beste
Hollywoodtraditie: een vele miljoenen kostend historisch avontuur, vol
van het soort drama en heroïek dat in een hedendaagse setting haast niet
meer geloofwaardig is. Het materiaal is ook uiterst geschikt: geen
historische groep figuren die zo tot de verbeelding spreekt als de
legendarische samoerai, en zeker niet als ze zo krachtig worden
neergezet als hier door Ken Watanabe en Hiroyuki Sanada, die
zwaardmeester Ujio speelt. Maar het verhaal wordt verteld aan de hand
van Algrens persoonlijke transformatie, en die wil maar niet
overtuigen. Tom Cruise is in het begin niet geloofwaardig als de door
zelfhaat verteerde kapitein, en vervolgens ook niet wanneer hij zijn
spirituele wederopstanding beleeft. De beelden en zijn voiceover
vertellen je dat het gebeurt, maar je voelt er niks van. Stereotypische
figuren als de eerloze machtswellusteling Omura en de neerbuigende
Amerikaanse kolonel Bagley (die de samoerai natuurlijk vol onbegrip
omschrijft als een ‘stelletje wilden’), en de niet aflatende
voorspelbaarheid van het verhaal maken dat echte spanning ontbreekt.
Wanneer Algren en de samoerai voor de laatste keer hun zwaarden trekken
om het op te nemen tegen de enorme overmacht van het keizerlijke leger,
vertellen de aanzwellende muziek en de slowmotion beelden van de
veldslag ons dat onze monden open moeten vallen van ontzag. Maar na de
teleurstellende opbouw lukt dat simpelweg niet meer.
Het
zwaardvechten is nog het meest overtuigende aspect van de film:
hoogtepunten zijn dan ook het gevecht tussen de samoerai en een groepje
ninja, en de manier waarop Algren afrekent met enkele ronin die hem een
kopje kleiner willen maken. Verder is de film (net als regisseur Zwick’s
eerdere Legends of the Fall) oogstrelend gefotografeerd. Maar
het is een onopmerkelijke schoonheid die de film er niet interessanter
op maakt, en zo blijft het ultieme samoerai-epos dat Cruise en de zijnen
voor ogen stond buiten bereik.
Al jaren ben ik fan van deze kunstenaar, die steeds met verrassende plaatjes komt, na lang aarzelen heb ik dan toch maar besloten om af en toe wat van deze prachtige miniaturen te plaatsen omdat ik ze zo knap en kunstig vind.
Tevens heb ik een drama opdracht waarbij de leerlingen met kleine poppetjes decortjes moeten maken etc, wat altijd prachtige foto's oplevert met soms echte kunstenaarsblik.
kortom geniet van deze mooie plaatjes en ze zullen vaker langskomen
Nou het was dit keer geen brug te ver maar wei eentje erin. Zoals bekend was ik 3 weken geleden begonnen met het begin van een brug.
Vandaag was het moment de plaatsing van de brug, de ingreep zou 30 minuten duren. Dus vol enthousiasme ging in naar de tandarts om de tijdelijke kronen te laten verwijderen en dan de brug te laten plaatsen. Spannend vond ik het wel, want ja hoe gaat het en vooral hoe gaat het bevallen. Na meer dan 15 jaar met aan 1 kant twee kiezen te missen is dit toch een hele stap.
Zoals te verwachten was, was ik keurig op tijd, zoals altijd werd ik natuurlijk met open armen ontvangen door mijn tandarts. Hij had er duidelijk zin in, ik ook, maar ergens toch ook het idee van.. wat gaat er gebeuren.
Liggende in de stoel werden eerst de noodkronen verwijderd, werd het grondig schoongespoeld, om uiteindelijk de brug te plaatsen, dit was nog even een klus, mede omdat hij iets te hoog was, dus moest en nog het nodige schaaf en aanpassingswerk worden gedaan.
De brug zat er nog maar net in en ik voelde met mij tong en het eerste wat ik zei, wat voelt dat nep.. maar dat schijnt over te gaan. Tevens voelde mijn kaak ineens veel zwaarder aan, dat extra gewicht in de onderkaak is toch wel heel bijzonder, maar ook dat went blijkt na een tijdje.
Kortom nadat de brug was geplaatst, en gelijmd met lijm dat 20 jaar blijft zitten, moesten de lijmresten nog verwijderd worden, dat was even wat gedoe maar uiteindelijk is dat gelukt.... en kon ik naar huis.
Nadat ik in de spiegel had gekeken kan ik alleen maar stellen dat het er prachtig uitziet en niet eens opvalt dat het nep is. alleen voelt het wel zo.
Ook het eten aan die ene kant is erg onwennig.. het is alsof ik opnieuw moet leren kauwen en eten aan de kant met de brug. maar ook dat zal wennen, ik geef me zelf een een weekje om te wennen aan deze brug met al zijn onwennigheden.. en geef mezelf nu kauwinstructie denk een aan ook die ene kant..
Een nadeeltje vind ik wel dat ik nu elke avond moet flossen of raggen.. en daar heb ik zo geen zin in. maar goed dat moet maar even in mijn systeem sluipen en slijten...
Deze film op Netflix vond ik intrigerend al besef ik me achteraf waar die film nu echt over is gegaan geen idee... het was bijzonder.. een film kijken en toch geintrigeerd zijn maar achteraf denken hoe dan.. kortom ik zou zeggen bepaal je eigen menig.
De trailer is in het Duits, de film in het Frans..
recensie van de film:
Serge (Stéphane Rideau) en Maïté (Elodie Bouchez)
Voor het eerst heeft André Téchiné het
aangedurfd om een film te maken waarin eigenlijk niets bijzonders
gebeurt. Voorheen leek hij nog wel eens bang dat de toeschouwer zich zou
vervelen en zorgde voor het nodige spektakel. Les roseaux sauvages, een fijnzinnige vertelling over de groei naar volwassenheid, laat zien dat het ook heel goed zonder kan.
Na L’eau froide van Olivier Assayas is Les roseaux sauvages
de tweede film uit de serie ‘Tous les garçons et les filles de leur
âge’ die in Nederland wordt uitgebracht. De serie is een initiatief van
de Frans-Duitse televisiezender ARTE. Negen filmregisseurs maakten een
film over de periode dat zijzelf tieners waren, met veel aandacht voor
de subcultuur en de muziek van jongeren uit de betreffende periode. Les roseaux sauvages
speelt in 1962 in een dorp in het zuidwesten van Frankrijk. Centraal
staan vier jongeren in hun laatste schooljaar en hun onderlinge
verhoudingen. Die worden bepaald door enerzijds vriendschap en liefde,
anderzijds door de actuele realiteit, de op zijn eind lopende
onafhankelijkheidsoorlog in Algerije. François is min of meer de
hoofdpersoon: via hem komen de anderen met elkaar in contact. Hij is
bevriend met Maïté, de dochter van hun lerares en overtuigd communiste.
Haar ouders zijn gescheiden en daardoor lijkt ze weinig interesse te
hebben voor jongens. Met Serge heeft hij zijn eerste homoseksuele
ervaring. Anders dan François beschouwt Serge het als een incident:
eigenlijk is hij verliefd op Maïté. Henri, van Frans-Algerijnse afkomst,
is nieuw op school en wordt in eerste instantie gemeden om zijn
politieke voorkeur en zijn wat cynische en hooghartige houding, maar met
een aan naïviteit grenzende volharding weet François hem te naderen.
Henri’s politieke ideeën staan lijnrecht tegenover die van de
communistische partij, wat hem in conflict brengt met zowel Serge als
Maïté. Hoe dichtbij de oorlog ook komt wanneer de broer van Serge
sneuvelt, het vinden van de eigen identiteit en het volwassen worden
worden uiteindelijk toch door andere factoren bepaald. De balans die
Téchiné weet te vinden tussen die verschillende krachten is overtuigend
en precies goed. De oorlog is bijna het enige tijdsbepalende element in
de film. Voorspelbare jaren zestig nostalgie blijft gelukkig achterwege.
Vooral in de laatste scènes aan de rivier, waar politieke kwesties geen
rol meer lijken te spelen en de verhoudingen bepaald worden, krijgt de
film een bijna tijdloos karakter.
Terughoudend De films van André
Téchiné kennen vaak die wonderlijke afwisseling van een ingehouden
verteltrant en een explosie van emoties of gebeurtenissen die zowel de
film als de personages moeten intensiveren. Dat pakt niet altijd even
geslaagd uit. De middelen waarmee Téchiné die intensiteit wil bereiken
zijn soms zwaar aangezet, en het tempo waarin de gebeurtenissen zich
voltrekken is nogal overspannen. In Les roseaux sauvages
ontbreekt die intensivering, dat dramatische, die neiging tot
overrompeling. Emoties worden eerder gesuggereerd dan uitdrukkelijk
geëtaleerd. Het resultaat is een rustig tempo, een regelmatige stijl en
een vrij sobere manier van vertellen. Dramatiek wordt vaak zelfs geheel
vermeden. Als de directeur de klas in komt om Serge mee te delen dat
zijn broer Pierre is omgekomen, zien we hem alleen meelopen naar zijn
kantoor. Een mooi voorbeeld van terughoudendheid is ook de scène
waarin Serge en François besluiten naar Toulouse te gaan. Samen op de
brommer rijden ze door de velden, opeens maakt het knetteren van de
brommer plaats voor muziek en zien we François met zijn armen om Serge’s
middel innig tevreden tegen diens rug leunen. Dat zegt meer dan het
hele avontuur in Toulouse en dat krijgen we dan ook niet te zien.
Gesprekken Hij had nog verder
kunnen gaan. Op verschillende momenten in de film vallen er ‘gaten’ die
de toeschouwer heel goed zelf kan invullen. Het schuldgevoel van de
onderwijzeres bijvoorbeeld over de dood van Pierre, die zij niet
geholpen heeft toen hij wilde deserteren. Ze begint in de klas te huilen
na de versregel ‘I’m haunted’, en in het ziekenhuis verschijnt hij aan
haar bed. Er zitten een paar van die scènes in die in hun
veelzeggendheid nog mooier geweest waren als ze niet op een bepaald
moment in een gesprek uitgelegd zouden worden. J’embrasse pas,
een film van Téchiné uit 1991 die eveneens het volwassen worden als
thema heeft, kent die scènes ook maar in het hoge tempo van die film is
er geen tijd voor uitleg. Bovendien wordt het personage vooral van
buitenaf gezien. Zijn handelen moet ons inzicht verschaffen, en niet
zijn gedachten. De vier jongeren in Les roseaux sauvages leren
we daarentegen voornamelijk kennen door de gesprekken die ze met elkaar
voeren. Het grootste deel van de film bestaat daaruit. Deze aanpak is
veel directer, maar ook minder interessant. Wat niet wil zeggen dat de
personages niet interessant zijn. Téchiné weet wel degelijk
belangstelling voor ze op te wekken, hoe ‘gewoon’ ze ook zijn. Zoals de explosieve stijl van J’embrasse pas aansluit bij het jachtige en harde leven in Parijs, zo past het kalme tempo en de gelijkmatige stijl van Les roseaux sauvages bij het leven in een wat gewoon dorpje waar alleen de oorlog voor wat onrust zorgt. En dan nog voornamelijk via de radio. Les roseaux sauvages bewijst dat er geen groots spektakel nodig is om een krachtige film te maken.
Aangezien de scholen geen open huis kunnen houden, we toch graag willen opvallen en zo leerlingen willen trekken is er besloten om de un do boxen van vorig jaar weer een keer te laten doen.
Dit vooral omdat het zo leuk is voor de leerlingen van groep 8, voor ons betekend dat extra veel werk, waarbij we vorig jaar in de lock down zaten en dus heel veel tijd hadden, moet dit dus ineens allemaal in onze eigen tijd na school.
Gelukkig hadden we afgelopen maandag een organisatie dag waarbij we dus de dag in konden vullen zoals wij wilden. Dus besloten mijn zusters in het kwaad, de sectie kunst om die maandag maar met elkaar de voorbereidingen te treffen, om zo de grootste klap werk voor te zijn.
We besloten om wederom het vinger poppetje en ook het theatertje te laten maken waarbij we dus niet zo heel veel hoefden te doen nu, lekker eenvoudig en goed te doen samen.
Dus we waren vroeg op school om deze dozen in elkaar te zetten, Helaas was het materiaal wat we nodig hadden er nog niet, met als gevolg dat we maar het voorbereidende werk hebben gedaan voor kunst, zoals de lapjes scheuren, alles uitzoeken en klaar leggen en zodra alles zover was konden we de dozen en zakken vullen.
Helaas duurde het nogal voordat alles er was, met als gevolg dat we dus toen de dozen er eindelijk waren, dezen als een gek in elkaar hebben staan te vouwen en daarna ze hebben gevuld met wat kon... vreselijk veel werk, en ergens ook frustrerend omdat je weet dat je het nog een keer moet doen,omdat de helft van wat je moet inpakken er nog niet is.
Gelukkig was het erg gezellig met elkaar en konden we erg genieten samen en hadden we veel lol dat is vooral belangrijk bij dit soort dingen.
Ik kan het natuurlijk niet laten, dus besloot ik op zondag toch nog maar even snel het pad te gaan lopen waarbij je met een grote boog door Hilversum loopt, zodat ik alles weer gelopen heb. en dan kan beginnen met de volgende etappes vanaf Amersfoort.. waarbij je volgens mij het meest in de bossen komt te lopen.
Vriendin Ankie zou in eerste instantie mee maar helaas moest ze afzeggen met een geldige reden, dus dan maar weer heerlijk alleen lopen. Alles is tenslotte leuk als je loopt en geniet. Wel moet ik daarvoor de cross xxl laten schieten, wat ik wel jammer vind want dat doe ik ook graag, maar ach ik had afgelopen week al 3x zeer intensief 60 minuten gesport dus vond ik dat ik wel deze een keer mocht skippen.
Met de slaap nog in mijn ogen worstelde ik mij uit mijn bed, wat een gedoe was dat, maar ik was op en daar ging het om, me aangekleed, en toch zat er telkens de vraag waarom doe ik me dit zelf aan, terwijl ik weet dat ik het eigenlijk leuk vind. Het zou kunnen dat er in mijn hoofd meespeelt door Hilversum en weet niet of me dat nu zo aanspreekt, maar wie weet denk ik straks wel wat een prachtige route was het..
De tas ingepakt de warme, misschien zelfs wel te warme kleding aan en ik kon gaan.
Parkeren in Hilversum, op de plek waar ik de vorige keer ook heb gestaan, een prachtig plekje vlak bij het station ben ik begonnen te lopen, in het begin is het altijd even lastig om het begin punt te vinden, maar als je dat eenmaal hebt dan loop je zo verder.
Het ging door het centrum van Hilversum wat meteen bij mij opriep, daar moet ik een keer naar toe te shoppen, wat een leuk centrum.
Denk dat ik onder de indruk was van dit geheel want ik heb me meteen al verlopen.. dus terug naar een bekend punt en ja hoor ik kwam weer waar ik moest zijn, het ligt vaak niet aan de komoot, of aan het boekje maar aan mij of het ontbreken van tekens.. Maar toch ook dit weer overleeft en dus verder, mijn gedachten dat het niks zou zijn was totaal onterecht, heel veel kunst onderweg,. maar ook mooie paden om te lopen, wel veel door de stad zelf, maar het oude kerkhofje met de steen uit Mauthausen, een voormalig vernietigingskamp was indrukwekkend mede omdat je van de geschiedenis weet, maar ook de ingemetselde steen met namen van docenten en leerlingen die van het lyceum zijn doodgeschoten.. Hilversum ademt dit uit.. Het kerkhofje was mooi en sereen, prachtig om te lopen maar ook om te kijken en te zijn.... oud en vervallen zoals vaak zijn dat de mooiste kerkhoven,. De tekst als je weggaat was zeer diep en ja ik heb ook gedaan wat er stond.. in de tekst.. ( zie laatste foto) Het pad gaat zo zijn gang, ook het monument voor alle mensen uit Laren die zijn neergeschoten was indrukwekkend.. en zo was er veel, omdat het zoveel was, had ik besloten om maar niet het Joods kerkhof in Hilversum te bezoeken die ik op de route tegenkwam, leek me wel erg leuk maar ik besefte ook dat er nog veel meer te zien is en ik had gedurende deze route al meerdere kerkhoven bezocht.
Dus uiteindelijk de hei op waar je oude karrensporen kon zien en grafheuvels.. nou die karrensporen heb ik niet gezien, geen idee waar die te vinden waren, maar wel, ja de grafheuvels die prachtig waren omheind met paaltjes met prikkeldraad, wat toch steeds tijdens deze tocht een akelig gevoel oproept.. wat mijzelf niet verbaasd om eerlijk te zijn.
In het laatste stuk zag je de struikelstenen liggen, van vorige bewoners, wat me opvalt, in Berlijn zijn deze stenen allemaal glimmend en dezen zijn dof.. ik weet ook hoe dat komt, je moet er juist overheen lopen om dat ze dan blijven glimmen, het heet niet voor niets struikelstenen.. maar wie weet kan de organisatie deze stenen een keer oppoetsen.. of zo.
Kortom na 15 km in de benen het hebben ben ik met de trein terug gegaan naar het hoofdstation, een ritje van 5 minuten, om daarna lekker met de auto naar huis te rijden.. heerlijk was dit weer.
( iets te laat maar hierover staat een prachtig lied van list over oa Mauthausen)
Eindelijk de langverwachte bezoek van vrienden Peter en Maroeska met de kids, ik zie er altijd naar uit, niet het werk wat een bezoek meebrengt, zoals het schoonmaken van mijn huis, het opruimen, de inkopen doen etc. maar het voorbereiden van het eten en bedenken wat we gaan eten vind ik heerlijk.. dus dat doe ik dan ook met liefde altijd.
Vrijdagavond begonnen met het klaar maken van de tafel, het beste bestek uit de kast gehaald, het speciale gastenservies, mijn geliefde Asberg met ribbel wit, in al zijn eenvoud. Prachtig servies vind ik dat altijd, het is middels bijna compleet maar nog niet niet helemaal helaas.... maar ik hoop dat dat gaat lukken met de tijd
Als voorgerecht mochten de gasten kiezen tussen tomatensoep, met daarbij een stukje gebakken brood met knoflook, of champignon soep, met daarbij gedroogde champignons.
Als hoofdgerecht had ik iets gekozen wat gemakkelijk te maken was maar vooral leuk was, ze kregen een wrap met witlof, rode ui, rode paprika, walnoten en de wrap werd ingesmeerd met kruidenkaas..
Daarbij serveerde ik een Mexicaanse salade met mais, avocado, kidneybonen, tomaat, komkommer en ijsbergsla als basis
Het toetjes was toch wel mijn geliefde, stracciatella ijs met slagroom, aardbeien en de zwaar overschatte Macron.. ik vind er niet veel smaak aan maar het schijnt het koekje te zijn van de eeuw.. nooit geweten ik vind het een zoete kleffe bende, maar goed leuk voor de kleur.
Dus keurig om half 5 had ik alles klaar staan, alleen nog de avocado snijden en nog de dressing maken voor de salade, de soepen opwarmen etc.. dus het was tijd voor het bezoek om te komen.
Zoals altijd waren ze keurig op tijd, de kinderen waren weer reuze enthousiast over dat ze bij mij op bezoek kwamen, zeker omdat ze er altijd naar uitzien wat we gaan eten, daarom probeer ik altijd te verrassen, de eerste keer was het een uitgebreide Mexicaanse schotel uit de oven, daarna dus het pannenkoeken festijn en nu dus wederom Mexicaans maar dan anders, een wrap met Nederlandse groenten
Het was zoals altijd erg gezellig en hebben we lekker gepraat. Het leuke vind ik dat ik nu ook echt even tijd had om met de kinderen apart te praten over van alles en nog wat. Helaas vonden de kids de witlof in het eten niet zon succes, wat op zich niet erg is maar wel jammer omdat het een hoofdingrediënt was van deze maaltijd. Maar zo leer ik er ook weer van en weet ik dat ik dit gerecht niet meer moet maken
Heel vaak neem ik een film op omdat ik denk die lijkt me leuk, heel vaak ook kom ik bedrogen uit, of ik heb hem al gezien of na het eerste half uur merk ik dat ik al afdwaal en dat ik met hele andere dingen bezig ben, de film niet eens meer zie of wil zien.. dus dan is het snel deleten en verder kijken naar een andere film.
Deze film greep me vooral aan door het spel van het Simon, prachtig wat kan dat jochie spelen, en al ook al zou hij in het echte leven autistische trekjes hebben dan nog is dit spel prachtig gedaan. bewonderingswaardig
Zeker ook hoe Bruce in deze film weer schittert, de rollen die ik hem eigenlijk het beste vind staan, kortom het is een film die een aanrader is
recensie van de film:
Willis als vanouds in 'Mercury Rising'
Na een uiterst lauw ontvangen uitstapje als
huurmoordenaar in 'The
Jackal' is Bruce Willis terug op zijn
thuishonk. In 'Mercury Rising' speelt hij de emotioneel getroebleerde
FBI-agent Art Jeffries, een rol die niet zo ver verwijderd lijkt van
die van John McClane uit de 'Die Hard'-cyclus. Het type
ruwe-bolster-blanke-pit past de acteur wederom als een oude jas.
Willis springt in de bres voor de negenjarige Simon, een autistische
jongen die nauwelijks communiceert met de buitenwereld, maar een kei is
in het oplossen van puzzels. In een van die puzzels blijkt de
onkraakbaar geachte Mercury-code verwerkt. Het is een code die gebruikt
wordt door de nationale veiligheidsdienst (NSA) en waarvan de
ontwikkeling vele miljarden kostte.
Bruce
Willis met de autistische jongen Miko Hughes voor wie hij het opneemt
in "Mercury Rising".
Wanneer luitenant-kolonel Nicholas Kudrow (Alec Baldwin) van de NSA
ontdekt dat iemand de code heeft ontcijferd, besluit hij tot rigoureuze
maatregelen om zowel de code als zijn carrière veilig te
stellen. Hij stuurt een moordenaar die er weliswaar in slaagt Simons
ouders naar de andere wereld te helpen, maar Simon zelf niet te pakken
krijgt. Na de moordpartij vindt Jeffries de ernstig geschokte jongen.
Langzaam dringt het tot de FBI-agent door dat er aan de hele zaak een
smerig luchtje zit, maar hij vindt daarvoor bij zijn superieuren geen
gehoor. Er ontspint zich een kat-en-muisspel met het leven van de
kleine Simon als inzet.
Ondanks een script dat van onwaarschijnlijkheden aan elkaar hangt,
heeft regisseur Harold Becker met 'Mercury Rising' een redelijk
onderhoudende actiefilm met thrillertrekjes afgeleverd. Bruce Willis
voelt zich zichtbaar thuis in zijn rol, Baldwin oogt eerder verdwaald.
Miko Hughes maakt als de autistische Simon echter de meeste indruk. Hij
levert een acteerprestatie waar zijn volwassen tegenspelers een puntje
aan kunnen zuigen.
Regie:
Harold
Becker.
Cast:
Bruce
Willis, Miko Hughes, Alec Baldwin, Chi McBride, Kim Dickens.
Omdat we het vrijdag samen zo leuk vonden besloten mijn buurjongen en ik om ook nog dinsdagavond samen te trainen. Ik had natuurlijk de wod weer in elkaar gezet en dacht ik doe even een oude bekende van mij, namelijk de 1000x wod. alle oefeningen 100x om zo aan duizend te komen.
Dus om 19.00 gingen we samen naar de plek waar we sporten, overdekt en heerlijk rustig om te sporten. We hadden beiden niet zo heel veel zin, maar het gekke is als je eenmaal weer bezig bent samen is het leuk. We begonnen met onze warming up natuurlijk. Daarna gingen we aan de slag, we gingen mooi gelijk op en we hadden vreselijk veel lol samen. Ik had bedacht dat we om de 5 minuten een rondje gingen rennen omdat dit ook vrij goed is voor onze conditie. Dit veranderden we gaande weg in eerst 1 rondje, dan 2 dan 3 en dan uiteindelijk weer af bouwen naar 1 en dan weer terug. ook om dit op te bouwen samen. Kortom het was erg leuk weer. Nadat we en uur intensief hadden getraind, gingen we blij en opgewekt naar huis met de belofte dat we dit voorlopig blijven doen samen 1x in de week samen trainen. Met ook in de gedachten om samen het hardlopen op te pakken.
De 1000 wod…
Warming up:
Traplopen en rennen, algemeen bekend.
Daarna de halve Frank.
Bij de volgende opdracht gaat om de 4 minuten een signaal, dan
moet je een rondje rennen en dan verder waar je gebleven bent.
Alles doe
je 100x, je mag zelf weten hoe je het doet, als je maar alles moet 100x,
