Grappig, ik besefte me toen ik deze tekst zag op mijn scheurkalender van Darum dat dit zo herkenbaar is.
De eerste schoolreisje die je ging doen, gingen we met de klas in de bus, in het kleine dorp waar ik woonde, waar nooit een bus kwam, gingen we samen op reis naar Slagharen. dit was pas in groep 7, want daarvoor ging je niet op schoolreisje, dat vierde je dan op school, of je ging met elkaar naar het bos om daar een spelletjes te doen.
Maar de eerste schoolreisje we gingen met groep 7 naar het sprookjesbos in Zuidlaren, we kregen van thuis, natuurlijk zakjes met brood mee, flessen drinken, en natuurlijk snoep, heel veel snoep.. enorm veel snoep.. want ja je zou maar thuiskomen en niet misselijk zijn.
Ik voel nog die gezonde spanning van we gaan, de avond van te voren niet slapen, want het was loei spannend, maar ja dan toch stoer doen om vooral niet te laten blijken dat je het eng vond.
Ik weet ook nog dat er moeders mee gingen als begeleiding, ik weet niet of mijn moeder ook mee ging dit tijd, ik dacht het niet, die had al vrij snel loslaten en maar zien waar het schip strand, en dat het schip nooit gestrand is bij dit soort activiteiten is te danken aan het vertrouwen wat we kregen als kinderen maar ook de opvoeding die ons leerde dat we alles konden totdat het tegendeel bewezen was
Toch herinner ik me dat ik best een brok in mijn keel had dat ik ging.. maar ja het hoorde er wel bij, het was ook goed om te gaan...
Hoe de dag verder is verlopen heb ik geen idee van.. maar weet wel, dat staat in mijn geheugen gegrift, het gevecht van wie op de achterbank mocht zitten. maar ook dat toen je terug kwam je inderdaad jezelf verstopte zodat je ouders je niet zagen en dus dachten wij dat ze dan dachten dat ze ons vergeten waren.. dit speelden we nog jaren herinner ik me.. en telkens dachten we weer dat onze ouders dat geloofden.
Die gingen ook heel erg goed mee in dat spel, dat randje van werkelijkheid en fantasie.. daarop balancerend in de laatste jaren van de basisschool en het begin van de middelbaaronderwijs.. dat is zo bijzonder.. en ook zo mooi.
Wat toch zon simpele tekst bij je op kan roepen en je ineens beseft oh ja dat deed ik ook..
genieten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten