Deze film op Netflix vond ik intrigerend al besef ik me achteraf waar die film nu echt over is gegaan geen idee... het was bijzonder.. een film kijken en toch geintrigeerd zijn maar achteraf denken hoe dan.. kortom ik zou zeggen bepaal je eigen menig.
De trailer is in het Duits, de film in het Frans..
recensie van de film:
Serge (Stéphane Rideau) en Maïté (Elodie Bouchez)
Voor het eerst heeft André Téchiné het aangedurfd om een film te maken waarin eigenlijk niets bijzonders gebeurt. Voorheen leek hij nog wel eens bang dat de toeschouwer zich zou vervelen en zorgde voor het nodige spektakel. Les roseaux sauvages, een fijnzinnige vertelling over de groei naar volwassenheid, laat zien dat het ook heel goed zonder kan.
Na L’eau froide van Olivier Assayas is Les roseaux sauvages
de tweede film uit de serie ‘Tous les garçons et les filles de leur
âge’ die in Nederland wordt uitgebracht. De serie is een initiatief van
de Frans-Duitse televisiezender ARTE. Negen filmregisseurs maakten een
film over de periode dat zijzelf tieners waren, met veel aandacht voor
de subcultuur en de muziek van jongeren uit de betreffende periode.
Les roseaux sauvages
speelt in 1962 in een dorp in het zuidwesten van Frankrijk. Centraal
staan vier jongeren in hun laatste schooljaar en hun onderlinge
verhoudingen. Die worden bepaald door enerzijds vriendschap en liefde,
anderzijds door de actuele realiteit, de op zijn eind lopende
onafhankelijkheidsoorlog in Algerije.
François is min of meer de
hoofdpersoon: via hem komen de anderen met elkaar in contact. Hij is
bevriend met Maïté, de dochter van hun lerares en overtuigd communiste.
Haar ouders zijn gescheiden en daardoor lijkt ze weinig interesse te
hebben voor jongens. Met Serge heeft hij zijn eerste homoseksuele
ervaring. Anders dan François beschouwt Serge het als een incident:
eigenlijk is hij verliefd op Maïté. Henri, van Frans-Algerijnse afkomst,
is nieuw op school en wordt in eerste instantie gemeden om zijn
politieke voorkeur en zijn wat cynische en hooghartige houding, maar met
een aan naïviteit grenzende volharding weet François hem te naderen.
Henri’s politieke ideeën staan lijnrecht tegenover die van de
communistische partij, wat hem in conflict brengt met zowel Serge als
Maïté.
Hoe dichtbij de oorlog ook komt wanneer de broer van Serge
sneuvelt, het vinden van de eigen identiteit en het volwassen worden
worden uiteindelijk toch door andere factoren bepaald. De balans die
Téchiné weet te vinden tussen die verschillende krachten is overtuigend
en precies goed. De oorlog is bijna het enige tijdsbepalende element in
de film. Voorspelbare jaren zestig nostalgie blijft gelukkig achterwege.
Vooral in de laatste scènes aan de rivier, waar politieke kwesties geen
rol meer lijken te spelen en de verhoudingen bepaald worden, krijgt de
film een bijna tijdloos karakter.
Terughoudend
De films van André
Téchiné kennen vaak die wonderlijke afwisseling van een ingehouden
verteltrant en een explosie van emoties of gebeurtenissen die zowel de
film als de personages moeten intensiveren. Dat pakt niet altijd even
geslaagd uit. De middelen waarmee Téchiné die intensiteit wil bereiken
zijn soms zwaar aangezet, en het tempo waarin de gebeurtenissen zich
voltrekken is nogal overspannen.
In Les roseaux sauvages
ontbreekt die intensivering, dat dramatische, die neiging tot
overrompeling. Emoties worden eerder gesuggereerd dan uitdrukkelijk
geëtaleerd. Het resultaat is een rustig tempo, een regelmatige stijl en
een vrij sobere manier van vertellen. Dramatiek wordt vaak zelfs geheel
vermeden. Als de directeur de klas in komt om Serge mee te delen dat
zijn broer Pierre is omgekomen, zien we hem alleen meelopen naar zijn
kantoor.
Een mooi voorbeeld van terughoudendheid is ook de scène
waarin Serge en François besluiten naar Toulouse te gaan. Samen op de
brommer rijden ze door de velden, opeens maakt het knetteren van de
brommer plaats voor muziek en zien we François met zijn armen om Serge’s
middel innig tevreden tegen diens rug leunen. Dat zegt meer dan het
hele avontuur in Toulouse en dat krijgen we dan ook niet te zien.
Gesprekken
Hij had nog verder
kunnen gaan. Op verschillende momenten in de film vallen er ‘gaten’ die
de toeschouwer heel goed zelf kan invullen. Het schuldgevoel van de
onderwijzeres bijvoorbeeld over de dood van Pierre, die zij niet
geholpen heeft toen hij wilde deserteren. Ze begint in de klas te huilen
na de versregel ‘I’m haunted’, en in het ziekenhuis verschijnt hij aan
haar bed. Er zitten een paar van die scènes in die in hun
veelzeggendheid nog mooier geweest waren als ze niet op een bepaald
moment in een gesprek uitgelegd zouden worden.
J’embrasse pas,
een film van Téchiné uit 1991 die eveneens het volwassen worden als
thema heeft, kent die scènes ook maar in het hoge tempo van die film is
er geen tijd voor uitleg. Bovendien wordt het personage vooral van
buitenaf gezien. Zijn handelen moet ons inzicht verschaffen, en niet
zijn gedachten. De vier jongeren in Les roseaux sauvages leren
we daarentegen voornamelijk kennen door de gesprekken die ze met elkaar
voeren. Het grootste deel van de film bestaat daaruit. Deze aanpak is
veel directer, maar ook minder interessant. Wat niet wil zeggen dat de
personages niet interessant zijn. Téchiné weet wel degelijk
belangstelling voor ze op te wekken, hoe ‘gewoon’ ze ook zijn.
Zoals de explosieve stijl van J’embrasse pas aansluit bij het jachtige en harde leven in Parijs, zo past het kalme tempo en de gelijkmatige stijl van Les roseaux sauvages bij het leven in een wat gewoon dorpje waar alleen de oorlog voor wat onrust zorgt. En dan nog voornamelijk via de radio. Les roseaux sauvages bewijst dat er geen groots spektakel nodig is om een krachtige film te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten