maandag 31 maart 2014

The Butler (film)

 
Ik had het al gelezen in de filmladder en wilde deze film heel graag zien. Helaas draaide hij op avonden dat ik niet kon, en het probleem was ook meteen dat hij al vol zat voordat ik maar pap kon zeggen. Aangezien ik hem zo graag wilde zien heb ik hem maar gekocht. Ik wilde deze film gaan bekijken met vrienden maar ik kon me niet beheersen, en nu weet ik waarom ik hem wilde zien en ik me niet kon beheersen. Wat een film van klasse en formaat, een film die je moet hebben gezien omdat het naast een mooi tijdsbeeld ook iets zegt over het leven van een Butler. Een aanrader op allerlei gebieden.
 

Recensie over de Butler:

Regie: Lee Daniels | Cast: Forest Whitaker (Cecil Gaines), Oprah Winfrey (Gloria Gaines), David Oyelowo (Louis Gaines), David Banner (Earl Gaines), Alex Pettyfer (Thomas Westfall), Mariah Carey (Hattie Pearl), e.a. | Speelduur: 132 minuten | Jaar: 2013

Lee Daniels haalde de hoofdcompetitie van Cannes met The Paperboy, maar de vuile, naar exploitatie neigende film kon niet rekenen op waardering van een groot publiek. Anders was dat bij zijn eerdere Precious, het sociale drama uit 2009 dat voor zes Oscars werd genomineerd en er uiteindelijk twee verzilverde. Misschien dat de Amerikaanse regisseur nu dus weer toe was aan een echte publieksfavoriet. Want dat is The Butler, en misschien ook wel iets te veel.

Laten we beginnen met een inventarisatie van de cast. Dan kom je uit op vijf Oscarwinnaars en drie Oscargenomineerden. Dat is nogal wat, helemaal wanneer je de film hebt gezien en weet dat de helft ervan het slechts met een paar zinnetjes moet doen. Grootheden als Vanessa Redgrave en Jane Fonda zijn binnen een paar minuten weer uit zicht verdwenen, maar natuurlijk staan hun namen wel op de poster, naast het silhouet van een butler dat voor een groot deel is ingekleurd door een Amerikaanse vlag.

Ook het waargebeurde verhaal van een donkere jongen die opgroeit tussen de katoenplanten maar het weet te schoppen tot butler in het Witte Huis, waar hij uiteindelijk onder acht verschillende presidenten werkt, zal het goed doen bij een groot publiek. Met name in de Verenigde Staten, waar de welbekende ‘doe-je-best-en-je-kunt-alles-bereiken-wat-je-maar-wil-structuur’ al menig filmmaker een fraaie miljoenenvilla heeft opgeleverd.

Cynische kritiek ligt al snel op de loer bij The Butler, zeker voor de nuchtere Nederlander. En toch is dat niet helemaal terecht. Ook al loopt Daniels ongegeneerd te koop met zijn boodschap en laat hij het sentiment (zeker tegen het einde) van zijn film afdruipen, dit drama met een speelduur van een dikke twee uur overtuigt wel.

Dat een aantal acteurs misschien is uitgezocht om de film meer onder de aandacht te brengen, doet geen afbreuk aan het feit dat ze hier foutloos gecast zijn. Je moet er ook maar opkomen - en het lef hebben - om Robin Williams te kiezen als president Eisenhower, maar het werkt. Of wat te denken van Oprah Winfrey in een grotere rol als de trouwe echtgenote van butler Cecil. De presentatrice is een van de populairste vrouwen van de Verenigde Staten, dus misschien een makkelijke sleutel naar succes, maar vergeet niet dat ze ook heel behoorlijk kan acteren (hoewel ze bijna nooit in een film te zien is).

De hoofdrol is voor de altijd sterke Forest Whitaker, die hier mooi ingetogen spel laat zien als Cecil, een hardwerkende man die zijn gezin draaiende probeert te houden. Dat wordt met name lastig gemaakt door zijn zoon, die als aanhanger van de burgerrechtenbeweging fel tegen zijn vaders onderdanige werk is.

Aan de hand van die twee personages krijgt de kijker een beeld van hoe de Amerikaanse politiek en samenleving veranderen vanaf 1957, het jaar waarin Cecil wordt aangenomen. Het is niet de eerste keer dat die geschiedenis in een film wordt gebruikt, maar dat consequent voor het perspectief van Afro-Amerikanen wordt gekozen is wel verfrissend.

Het is alleen jammer dat Daniels geen regisseur is van het subtiele gebaar. De boodschap dat je je eigen kansen kunt en moet maken wordt moddervet aangezet. Ondanks dat is het dus knap dat The Butler een onderhoudende, bij vlagen intrigerende kijk is geworden op de positie van zwarten in de Verenigde Staten.

zondag 30 maart 2014

een mooie plek

de ene kant, onderaan de andere kant en dit
was om en om
De verhuizing van mijn moeder heeft natuurlijk altijd gevolgen, de bloembak die mijn vader ooit heeft gemaakt, prachtig als je er van houd, prachtig als je ruimte hebt, prachtig als je een plek hebt waar je hem kwijt kan, prachtig als hij bij je meubels past. en op al die vragen was het antwoord een hartstochtelijk "NEE", het is triest als je weet hoeveel tijd hij daarin heeft gestoken, net als in een tafel voor in de kamer bij je bank, een prachtige houten vogel uitgesneden, dat is mooi. De tafel zal later ook voor de nodige ellende zorgen, want wat moeten we er mee, ik wil hem niet, min broer wil hem niet, en mijn neefje en nichtje denk ik ook niet. Kortom die tafel gaat ons nog heel wat kopzorgen bezorgen. De bloembak, vol met nepbloemen, dus heel licht en goed te tillen, was voor ons een gedoe om dat te regelen. Mijn moeder, slim en handig en doortastend als ze is op haar 80ste jaar, besloot al snel, dat wij deze bak niet willen en dus gaat hij naar de Heggerank, een verzorgingstehuis waar mijn vader ook is overleden. Daar hebben ze namelijk een afdeling voor  dementerende ouderen en die proberen ze een zo huiselijk mogelijke sfeer te geven, naast de schilderijen van Anton Piek, die mijn moeder ook wilde geven, was dit een prima ding om daar neer te zetten. Mijn moeder had gevraagd aan de verzorgers of ze de bak konden halen, maar helaas ging dat niet , ze kregen het niet voor elkaar. Kortom de aanhangwagen van een buurman, en buurman geregeld, ( ik heb het over mijn moeder nog steeds, die zo doortastend is) en ja hoor, moeder tilt met de buurman van 60 de bak in de aanhangwagen en brengt hem dan wel even zelf.. Ze draait haar hand daar niet voor om, terwijl het een tenger wijffie is, ze laat zich niet het kaas van het brood eten, en doet wat ze moet doen. De bloembak heeft ze keurig afgeleverd bij het verzorgingstehuis, en meteen toen ze ook nog even snel met de buurman had geregeld of hij even mee kon naar Leen Bakker om de kast die ze had gekocht te halen omdat die toch ook in elkaar moet worden gezet, dus die heeft zo ook nog even met de buurman naar boven gesjouwd, okey er is een lift maar ze doet dat wel even. Had ze alles klaar en geregeld zoals zij het wilde. Bij thuiskomst had het verzorgings tehuis  al gebeld, ze waren zo blij met de bloembak omdat deze zo mooi was en dat de mensen van de afdeling licht dementerend, hier zo van genoten en dat mijn moeder er altijd naar mag kijken. Ik moet dan vreselijk glimlachen en ben zo trots op haar , dat pittig wijfje dat dit toch maar even doet. Zo ook het verhaal van haar met haar klikgebit wat niet wilde lukken, na eindeloos veel heen en weer gedoe bij een tandarts, had ze het voor elkaar dat ze bij een andere tandarts mocht om het goed te krijgen. Mijn moeder is geen zeur, maar dit was heel  erg, het was namelijk zo dat ze ontstoken mond had, dat het niet paste, aan de lopende band vloog het gebit los en ze kon er niet mee eten. Kortom gewoon niet goed gelukt. Natuurlijk is een tandarts niet blij, als ze een goede praktijk hebben in hun beleving, en zon klacht komt van een oude vrouw, dus dat proberen ze te sussen en aan te pakken, en mijn moeder gaat best een stukje mee, totdat de maat vol is, hoe herkenbaar voor mij dat heb ik ook van haar. Nadat ze toestemming had van de verzekering dat ze een andere praktijk mocht hebben die haar een nieuw gebit mag aan meten en alles mag herstellen, moest ze van de oude praktijk waar het zo mis is gegaan alle papieren hebben om zo door te kunnen. Ze is een paar keer heel vriendelijk geweest met bellen, maar het ja is een vage ja, dus het blijft nee, en daar kan ze niet tegen ze doen niet wat ze zeggen. Kortom ze ging toch maar voor het eggie en ging ze langs. Ze stond bij de balie, en de wachtkamer was behoorlijk vol, dus zij vroeg heel aardig waar haar dossier bleef omdat ze overging naar een ander praktijk, de assistente zou het opzoeken, maar bleef zitten, Dus mijn moeder nog een keer heel vriendelijk dit vragen, maar weer hetzelfde antwoord, maar ze kreeg het niet. Mijn moeder bleef keurig staan voor de balie, met een groeiende rij achter haar, en ze week niet van haar plek. uit pure wanhoop heeft de assistente maar haar baas gebeld en die kwam aanlopen om met mijn moeder een gesprek aan te gaan in een kamertje apart, wat natuurlijk de tactiek is om de stoorzender te isoleren en dan maar hopen dat het over gaat. Dus mijn moeder mee een kamertje in, stom van de praktijk deze zat vlak bij de inmiddels toch wel volle wachtkamer. Mijn moeder, begint het gesprek over haar dossier over hoe slecht het is gegaan en dat ze niet tevreden is. De tandarts gaat hier natuurlijk tegen in, mijn moeder vraagt heel lief of hij iets harder kan praten ze is doof, en zij praat ook heel hard, en dat kan ze.. Dus die man praat heel hard en probeert haar op alle mogelijke manier onderuit te halen, maar mijn moeder komt steeds met nieuwe argumenten en klachten en verteld tevens hoe slecht het is geregeld etc, dat ze vind dat ze het dossier moet en dat ze nooit meer terug komt in deze praktijk, omdat ze beloven en niet doen. Dat ze dit niet netjes vind en dat ze zo een oude vrouw proberen af te schepen. Dit is geen reclame en noem maar op De tandarts blijft stug volhouden dat ze ongelijk heeft, maar uiteindelijk krijgt ze dan toch het dossier, want de tandarts denkt ook weg met die lastpak. Hij is blij dat hij haar in een apart kamertje heeft kunnen zetten zodat de andere patienten niets hoorden van het gesprek waarin hij toch wel akelige dingen heeft gezegd, dat ze zeurt etc. Bij het verlaten van het kamertje draait ze zich om bij de deur en zegt heel onschuldig, ach ben ik nou echt vergeten de deur  goed dicht te doen, ik hoop toch niet dat de rest van de wachtkamer alles heeft gehoord.. en dat had ze expres gedaan dat loeder. heerlijk vind ik dit, ik hou hier van.
Zij komt er wel en laat zich niet zomaar in de hoek zetten omdat ze 80 is.
 
 
(de andere kant)

zaterdag 29 maart 2014

okey dat weten we dan ook weer

 
Gisteravond was het wat laat toen er een telefoontje kwam van een vriend van mij in Alphen, hij zat er doorheen en had even behoefte aan een gesprek. Terwijl we aan de telefoon zaten hoorde ik genoeg om hem toch maar te gaan ophalen om even in alle rust te kunnen praten.  Thuis ging dat niet. Ik spring in de auto, rij naar de afgesproken plek, om hem op te halen. Ik sta nog even te wachten en dacht ik doe gewoon maar even mijn lichten uit, dat is wel zo handig. Ik sta daar geduldig te wachten, terwijl ik had aan gegeven dat ik er ben. Kom er ineens een politieauto aanrijden, hij kijkt, gaat naast me staan, en draait het raampje naar beneden. In mijn onschuld ik dus ook, ik kijk hem aan en de agent is slim, hij zegt tegen mij, Meneer u lichten zijn uit.. Ja dat weet ik toch ik heb ze zelf uitgedaan. duh.. dus ik zeg in mijn onschuld, dat klopt dat heb je goed gezien... Het woordje JE is denk ik de klap geweest die de knop om heeft gezet. De vraag kwam meteen waarom ik daar stond. Ik ben nogal adrem maar in een opgeschoten jongen in een politiepak, met een grote auto, die daar staat autoritair te zijn, ken ik soms mijn plek. Dus ik vertel naar eerlijkheid dat ik daar sta te wachten op een vriend van mij die er zo aan komt. Hij kijkt alsof hij water ziet branden en vraagt naar mijn rijbewijs.. FOUT... ik ben de auto in gesprongen en ben mijn tas vergeten met inderdaad mijn paspoort en mijn rijbewijs, naar eerlijkheid zeg ik dit tegen de  JE, hierop zie ik ineens de andere politie agent uitstappen aan de andere kant van de auto en met een lamp om mijn auto lopen, en van alles te checken. Gelukkig had ik wel mijn gordel om, dat scheelt, maar toch de andere man stapt ook uit, en zoals altijd, gaan die mannen eerst hun kruis naar voren gooien als ze voor je raam staan en meneer praat verder. Dit is heel fout, ik zeg nog in mijn onschuld, omdat ik weet dat ik dat heb, ik heb op mijn telefoon een foto staan van mijn rijbewijs en van mijn paspoort, dus die kan je bekijken als je wilt. Dus ik zoek ze op, maar deze agent heeft van alles in zijn hoofd en ja hoor, hij begint erover dat ik  wel heel fout ben, ik mag niet rijden zonder rijbewijs bij mij, en zeker niet zonder geldig id. nou die heb ik bij me alleen in een andere vorm in deze digitale tijdperk, moet dat toch kunnen. Kortom hij blijft er over door gaan, en stelt de vraag 'Wat NU? ' nou lijkt me simpel, maar ik blijf beleeft en zeg heel aardig,: "Je hebt de keus uit vijf dingen, 1) ik rij nu naar huis en ik haal mijn rijbewijs op en laat hem op buro zien, 2) je zegt dat ik niet meer mag rijden en dat ik moet gaan lopen naar huis omdat ik zonder rijbewijs rij, 3) je doet alsof dit niet gebeurt is en je gaat gewoon met je collega weg en klaar is het, aan jou de keus. 4) ik krijg een preek van je, en dan lachen we er samen om en klaar, 5) een combi van bovengenoemde voorstellen, al spreekt mij optie 3 het meest aan, dat zou mijn oplossing zijn."  Soms moet ik op mijn woorden letten, maar ik vond dit mierenneukerig en had hier totaal geen zin in namelijk, inmiddels was ik door de scan gehaald, en men kwam met de slimme opmerking, of ik op mijn adres woonde, daarna kwam de opmerking dat ik inderdaad een geldig rijbewijs heb, dat de auto van mij is, etc. Ik moet zeggen inmiddels was ik wel klaar met deze komedie, en vond dat het maar eens moest opschieten.  Soms ken ik mijn grenzen en dus ook in dit geval. Ik maakte maar de opmerking van nou wat gaan we doen, keuze 1, 2,3, 4 of 5...  De agent, die keek me aan, begon weer erover dat ik heel fout was en dat ik een boete kon krijgen en dat ik een auto reed, ja duh dat doe ik al jaren en ja ik zit in een auto, ik zit er niet om alleen maar mooi te zijn, ik zit er omdat ik dat wil en iemand moet ophalen voor een goed gesprek, hij bleef maar doorgaan over dat ik in een auto reed en dat ik mijn id altijd bij me moet hebben, nogmaals ik blijf beleefd, als het een leerling was geweest had ik allang gezegd: "Nou ophouden en nu gewoon normaal doen, en zeg maar hoe je dit oplost, ik doe niet meer mee" maar nee dat kan niet, Je heeft een pakje aan en heeft een auto met zwaailichten, een slecht huwelijk denk ik, want iemand die zo doorzeurt en zo doorgaat kan niet een goed huwelijk hebben, de vrouwen lopen bij hem weg,  nadat hij langdurig zweeg, en geen steun kreeg van zijn collega die allang inzag dat dit een hopeloze zaak was,   en uiteindelijk kwam dan de oplossing hij  zei: "Nou ik doe nu even niets maar als u straks aangehouden word en controle komt dan krijgt u een boete... " Voor mijn gevoel had hij geen poot om op te staan, omdat ik een geldige id bij me had op mijn telefoon, en ik denk dat hij door mijn adremheid, en mijn lief lachen dom kijken tactiek, een beetje van slag was. Het kan ook zijn dat het kwam door mijn onschuldige blauwe ogen, ik weet het niet maar toch. hij besloot met een diepe zucht dat ik mocht door rijden. In middels was die vriend van mij ook al aangekomen en zat al in de auto. die ook vreemd keek naar dit gedoe maar we konden naar mijn huis rijden. Natuurlijk maak ik wel een omweg omdat ik wist dat er controle was verderop omdat ik langs kwam rijden dus ik ben niet gek, en heb even een rondje gemaakt om naar huis te gaan. Inmiddels ben ik dus weer wat wijzer geworden dat je dus kennelijk niet zomaar ergens mag staan met je lichten  uit in de auto, en dat je zeker niet geen rijbewijs bij je mag hebben, ookal is het digitaal.. stom stom stom.. maar ik vond dit toch wel gewoon zoeken naar spijkers op laag water en ben er nog niet over uit wat ik er echt van vind.. komt vanzelf. ( En ja er staat in de wet dat je altijd een geldige id bij je moet hebben maar ze zeggen niet in wat voor vorm dus volgens mij als je hem digitaal bij je hebt, kunnen ze je niet veel maken lijkt me, maar dat zal ik wel mis hebben en te horen krijgen van iedereen die meer van de wet weet dan ik...)

vrijdag 28 maart 2014

Meneer Jongetje

 
Gezien op de parade met vriendin Marlous en we waren erg enthousiast over de voorstelling. We zeiden tegen elkaar die show willen we zien.. maar zoals het zo het vaak gaat vergeet je het totdat je ineens een app krijgt van vriendin Marlous, wat doe je op 28 maart, euh nou niks nog, Meneer jongetje is in Voorburg, zullen we.. en dat is natuurlijk Ja. Dus die afspraak was snel gemaakt en we hadden er beiden heel veel zin in. Zo zijn ooit ook bij Herman en een bakje geitenkwark beland, wat ook een prachtige voorstelling was en wat voor ons gewoon een avond uit is. Dus we gingen samen weer naar Voorbrug om de voorstelling van meneer jongetje bij te wonen. Eerst hebben we heerlijk zitten te eten bij de Thai in voorburg,. waar alles tot in de puntjes verzorgd was, prachtig opgemaakte borden en een heerlijke chocolade fondu na met fruit en ijs. wat is het leven dan rijk en wat kan je dan genieten van zoiets simpels eigenlijk. Daarna naar de voorstelling, we waren wat vroeg dus we hebben heerlijk bij zitten kletsen over van alles en nog wat en het was zoals het hoort met vrienden, gewoon praten en genieten van het samen zijn. De voorstelling was aardig, maar het gehalte met pies, poep en kontje was dermate hoog dat ik denk dat hij nog veel meer kan groeien in zijn spel. Hij heeft dit niet nodig hij is goed genoeg zonder dit soort puberale grappen.. verder zaten er scherpe stukjes in en mooi obeservaties van het leven maar we hadden hem gezien op de parade en daar was hij stukken beter. We hebben inmiddels de ervaring dat we niet meer naar voorstellingen moeten gaan die we half hebben gezien op de parade, omdat het het dan niet is. Een nieuwe show is prima en mooi dus dat gaan we doen. Na de show nog even zitten napraten in het theater en naar huis, natuurlijk weer veel te praten nog en dus ja we zijn verdwaald, via een kleine omweg zijn we thuis gekomen en het was een gouden avond.
 
 
recensie van de voorstelling:
 

Pepijn Schoneveld legt nadruk op dilemma’s rondom volwassenheid

Cabaretier en acteur Pepijn Schoneveld wist gisteravond voor heel wat opschudding te zorgen bij Podium Heino. In de try-out van zijn solovoorstelling ‘Meneer Jongetje’ gaf hij op een heel bijzondere manier de grote generatiekloof tussen een jong ongeschonden jongetje en de meneer waar hij nu in zijn leven staat aan, en wist dit samen te brengen op een avond.



De voorstelling waarop hij op een komische manier zijn dilemma’s rondom het al dan niet volwassen zijn met zijn publiek deelde zorgde voor heel wat belangstelling. De zaal zat tijdens deze voorstelling dan ook goed vol. En daar maakte de cabaretier dankbaar gebruik van. Zijn publiek ontkwam er niet aan en werd zo nu en dan ook het slachtoffer van deze eindeloze discussie.



Pepijn kan van alles, maar is ook van alles. En daar raken mensen, aldus Pepijn, van in de war. Sommige mensen vinden hem namelijk een jongetje, maar anderen zien hem als een echte man. Hij is een kleuter in een maatpak. Een zakenman met een softijsje. Een gangster met een super-soaker. Pepijn vraagt zich in de voorstelling ‘Meneer Jongetje’ dan ook af of niet iedereen diep van binnen infantiel is. Want steekt niet iedereen het liefst zijn tong uit als hij een discussie niet kan winnen?



Pepijn Schoneveld, oorspronkelijk afkomstig uit Twello, is acteur en cabaretier. In 2009 studeerde hij af aan de Amsterdamse Toneelschool & Kleinkunstacademie. Ondertussen heeft hij in diverse films en series gespeeld, waaronder ‘De Wederopstanding van de Klootzak’, ‘Feuten’ en ‘Het Klokhuis’. In het voorjaar van 2010 speelde hij zijn eerste solovoorstelling ‘Alles Moet Weg’ en in 2012 was Pepijn finalist tijdens het Leids Cabaret Festival. De jury prees zijn interactie met het publiek en Pepijn valt volgens hen ‘helemaal onder de noemer origineel’.


 


donderdag 27 maart 2014

WAK (ken)

 
We gaan wakken.... en dan een verbaasde blik bij mijn 5 kinderen van de Sova, ze begrijpen het niet en dat is ook logisch, omdat het ook een vreemd woord is, ze snappen een wok, ze snappen een Wak maar wat WAK-ken is is onduidelijk voor ze. Natuurlijk vraag is ze wat ze denken wat wak betekend, en dan begin ik met de w en dan de a en dan de k.. en de meest vreemde woorden komen er dan voorbij.
De uitleg is heel simpel dan, het gaat om de w van wegkruipertje, de a van aanpakkertje, en de k van knokker. Ze moeten dan een toneelstukje spelen met mij over dat ze patat willen bestellen bij de patatboer en dan kruip ik voor, ze moeten me dan op een goede manier stoppen en zorgen dat ik niet meer voordring. Hoe eenvoudig dit klinkt zo ingewikkeld is dit voor ze. Een leerling verzuchte na de 10 keer, als ik zit te kijken dan is het zo gemakkelijk en nu ik er voor sta is het vreselijk moeilijk, hoe kan dat.  Het wegkruipen doen veel van deze kinderen die ik dan begeleid. en dat moeten ze juist  afleren ze moeten leren om aan te pakken. dus train ik ze op het volgende: 1 zeg duidelijk wat de ander doet. 2. zeg dat je er last van hebt , 3. dat die ander er mee moet stoppen.
En dit natuurlijk allemaal heel zeker en sterk en niet te zacht. de zinnen uitspreken is voor ze al vreselijk lastig en zeker ook nog duidelijk en stevig staan. De heel twee uur van de sova ben ik met ze bezig geweest om uiteindelijk tocht te ontdekken dat ze het leren en kunnen.. ik ben dan zo trots. Ze doen het en proberen het, ik neem niet snel genoegen dus ze moeten ook wel doorzetten en dat is erg leuk. Ik zie ze groeien. Nog maar 1 keer en dan zitten de 10 weken sova er weer op en waarschijnlijk is dit de laatste keer dat ik het geef wegens interne veranderingen wat ik wel heel jammer vind. Aan de andere kant zo kan de school wel groeien en dat is ook heel wat waard
 
 
 
 
 

woensdag 26 maart 2014

doe maar wat jij wilt......

Aan het einde van de lessen over het leven van Carmen, een project over pesten waarin het kind Carmen centraal staat leg ik altijd een aapje in het midden van de klas. Hierbij zeg ik altijd, doe maar wat jij wilt, ga je gang. Na een wat onwennig geschuifel wijs ik iemand aan die mag beginnen, ik kies ook bewust voor iemand waarvan ik weet dat hij/ zij de toon zal gaan zetten in het negatieve. Gelukkig ken ik mijn leerlingen en weet ik wat ze kunnen gaan doen, zo nu dus ook weer. ( De leerlingen hebben al het begin van dit project een brief gehoord die ging over pesten, daarnaast hebben ze het verhaal gehoord over Jan, een jongen met prachtige oren, die op school aapje werd genoemd. Dit trok hij niet maar hij durfde niets te zeggen, en onderging het totdat hij in de derde klas zat, toen kon hij er niet meer tegen, hij is toen voor de trein gesprongen omdat het hem van binnen verscheurde. De kinderen luisteren ademloos, daarnaast haal ik altijd Tim Ribbering aan, het meisje dat voor de trein sprong door haar pesters opgejut, de jongen uit Wassenaar., ze horen de verhalen, ze schrikken en denken na... ) Ik leg de aap in het midden en ze mogen doen wat ze willen, dan pas zie je wat er gebeurt in een klas, de leerlingen gaan schoppen met de aap, ze trappen hem letterlijk alle hoeken van de klas in , individueel, daarnaast zitten ze elkaar op te jutten, ze staan er op te springen, vegen hun kont er mee af, en ze gaan steeds verder. Slechts een enkeling pakt de aap op en aait hem en legt hem neer op de plek waar hij lag, soms danst een kind even met aapje... Als elke leerling geweest is, pak de aap liefdevol op en zet hem op het podium en zet een bordje voor hem met de naam Jan... even is het stil en dan is het nog stiller.. men kijkt met verschrikte ogen en beginnen langzaam te beseffen wat ze hebben gedaan. Ik laat het even bezinken en dan ga ik beginnen met mijn verhaal, dat ik geschrokken ben, dat ik het erg vind wat ik zie, omdat ik dacht dat ze de link wel zouden hebben gelegd met het verhaal van Jan, maar doordat wat ik heb gezien ik ook besef dat ze allemaal helpen om Tim, dat meisje, Jan, en die jongen voor de trein te laten springen omdat niemand lief was voor het aapje. De kinderen zijn stil, de kinderen die hem wel liefdevol hebben opgepakt en hem hebben geaaid, geef ik een enorm compliment, zeg dat ik het zo goed vind wat ze doen, en dat ik zo blij met hun ben omdat Jan, of een gepest kind zich veilig voelt in deze klas, op hun kan je bouwen, ze breken door de groepsdruk heen. Daarna komen natuurlijk de verschoningen zoals ik dat noem . het is maar een knuffel, dan zeg ik alleen maar dat dat klopt maar dat ik schrik van hun gedrag, ik zeg alleen maar doe maar wat jij wilt, en dat het meteen negatief is, dat het slopen is, dat ze tegen elkaar schreeuwen hoe het moet, dat ze zeggen sloop hem, etc, Tevens dat een leerling zegt:  "Mag ik nog een keer, want ik heb me nog niet genoeg uitgeleefd! " ik schrik er van en benoem het wat ik zie, wat ze doen, en benoem ook dat als ik Jan zou zijn, ik me in deze klas zeker niet veilig zou voelen. Dat het me tegenvalt. Het mooie is dat ze steeds meer uit hun verschoningen worden gepraat door mij en ik zie ze klein worden.. ze schrikken.. en ze weten het niet meer op een gegeven moment. De jongen die van dat hij zich wilde uitleven, kwam naar mij toe na de les en zegt dat het mijn schuld is dat hij zich nu heel rot voelt, ik heb hem aangekeken, en alleen maar gezegd, jammer dat je het bij een ander neerlegt, jij hebt gedaan wat jij deed, het is jouw gedrag geweest wat je hebt laten zien ik heb niks daar aan gedaan, dus geef mij niet de schuld dat jij je rot voelt, je hebt jezelf gezien en misschien moet je daar maar mee leren dealen en wat aan doen, als ik je kan helpen ben je welkom.  Ik weet het het is heel hard wat ik doe, maar aan de andere kant deze kinderen zien films thuis van boven de 18 met geweld met doodschieten met slaan etc. Ik zit te huilen bij Spijt omdat het me steeds weer raakt, de onmacht van Jochem, dat wat ze met hem doen. Terwijl in de klassen dit al niets meer doet, totdat aapje om de hoek komt kijken en ze los gaan, dan pas ziek ik dat ik ze bereik en dat ze naast een grote bek een hart hebben en dat ze toch een geweten hebben en dat ze het begrijpen. Begrijp me niet verkeerd ik ben gek op mijn leerlingen ik hou van ze om hoe en wie ze zijn, alleen vind ik sommige gedrag niet echt goed en leuk van ze en dat benoem ik en spreek ik ze op aan en naar ik hoop werkt het. Al is het maar een heel klein zaadje wat ik er in leg dat ze gaan nadenken en de volgende keer heel erg nadenken voordat ze doen wat in hun opkomt... dat is al winst

dinsdag 25 maart 2014

De wet van Murphey (2014-07)

 
Het bureaucratische principe van Larson
 
Het onmogelijke bewerkstelligen houdt alleen
maar in dat je baas het zal toevoegen
aan je dagelijkse werkzaamheden
 
De stelling van Scheffer
 
Vergissen is menselijk
maar sommige mensen
zijn wel heel menselijk
 
De wet van Phillip over commissies
 
De enige wijzigingen die worden aangenomen
zijn wijzingen die het erger maken.
 
De wet van Ruckert
 
Er is niets zo klein dat het niet buiten proportie
kan worden opgeblazen
 
De wet van Evans en Björn
 
Wat er ook verkeerd gaat
er is altijd wel iemand
die dat altijd al geweten heeft
 
De wet van lacopi
 
Na eten en seks
is de grootste hartstocht
van de mens,
een ander te vertellen
hoe die
zijn werk moet doen
 
De wet van Kibbitzer
 
Het is veel gemakkelijker
om oplossingen voor te stellen
als je niets over het probleem weet
 
De eerste wet van Sodd
 
Als iemand zich aan een taak wijdt
zal hij daarbij gedwarsboomd worden door de
onbewuste tussenkomst van een ander
(levend of niet-levend)
Toch worden sommige taken volbracht
omdat de storende ander zelf een taak verricht en
daarbij, natuurlijk, ook last heeft van storing.
 
De wet van Tristan
 
Aantrekkelijkheid staat lijnrecht
tegenover verkrijgbaarheid.
 
De regel van de waarheid
 
Er zijn drie kanten in een verhaal
jouw kant, mijn kant en de goede kant
 

maandag 24 maart 2014

zo dapper (flard)

 
zo dapper
totaal onverwachts
ineens staat hij daar
die al 3 jaar geleden
zijn koppie had
moeten laten zien
nu staat hij wat gebogen
voorover
maar trots de
weergoden te trotseren
om aan te geven
dat de lente komt
mij verteld hij meer
door te kijken naar
zijn plek
hij staat
daar waar de as
van mijn vader is
neergelegd
waar we
sneeuwklokjes
en vergeetmenietjes
bij hadden gezet
om zo aan ons te vertellen
dat we het goed doen
dat we hem
daar goed hebben
neergelegd.
 
 

zondag 23 maart 2014

toch maar niet weg

Gek eigenlijk dat ik het me nu bedenk, ik dacht steeds dat oude scheerapparaat van mijn vader, wat moet ik er mee. Mijn moeder had het al neergelegd om hem weg te doen naar de kringloop, die hoefde ze niet mee zei ze, ik zei nog heel dapper ben ik met je eens dat gaat weg. Toch toen mijn moeder al weg was uit het oude huis, mijn neef vertrokken was, ben ik toch nog nadat ik op het kerkhof was geweest waar we mijn vader zijn as hebben uitgestrooid, ik het sneeuwklokje had gezien, terug gegaan het huis in en heb als nog het scheerapparaat gehaald. Ik zag hem namelijk weer voor mij zitten met zijn scheerapparaat in zijn hand, en dan zich scheren, hij trok zijn gezicht strak zodat hij nog gladder werd. Ik zie hem nog zitten in zijn hempje (toen in modieus lichtblauw, dat was net in, de witte waren uit) en dan scheren in de vroege ochtend. Hij rookte toen nog en zijn sigaar lag in de asbak voor hem op de tafel. Als hij klaar was, werd het apparaat zorgvuldig opgeruimd en schoongemaakt, en werd op zijn gezicht fresh- up gedaan. de geur die je je leven lang achtervolgt als je niet op past. Het flesje dat je overal herkende met de metalen dep dopje.   de geur zo doordringend dat je hem nooit meer kon vergeten. Ik kon het toch niet over mijn hart verkrijgen om dit apparaat in handen van vreemden te laten vallen dat kon niet en dat mocht niet voor mijn gevoel. Daarna toch nog snel een foto gemaakt van  de kerk van waaruit mijn vader is weggebracht naar het crematorium waar hij daarna in rook is opgegaan. Ach dacht ik nog het was zon dappere man die vader van mij. Bij het zien van de sneeuwklokjes kreeg ik het even te kwaad, stond ik in de stromende regen toch nog wat tranen te laten om zijn heengaan. Het gevoel dat we hem toch achterlaten zonder ma, die nu ergens anders gaat wonen, maar toch het is goed dat weet ik en dat is prima het kan niet anders en beter dan dit, dus we mogen blij zijn dat ze er zoveel zin in heeft. Toch is ergens nu een hoofdstuk afgesloten omdat we weten dat ze nu echt overnieuw gaat beginnen en dus toch ook een beetje haar leven met mijn vader afsluit. Terwijl ik mijn gebruiksaanwijzing lees, bij de oude magnetron die ik mee kreeg van mijn moeder, vallen er zomaar twee briefjes naar beneden met het handschrift van mijn vader, wat er staat en waar het over gaat, geen idee maar wel erg mooi. Het zijn voor mij allemaal tekens dat het goed is en het goed zal gaan.  Mijn moeder is er wel klaar voor en ze gaat geheid weer dingen doen waarvan we zeggen, nee he niet weer maar we zullen er om lachen zoals we de afgelopen dagen ook zoveel hebben gelachen met elkaar om mijn vader zijn streken en om wat hij uithaalde.  Mijn moeder heeft in haar nieuwe flat een pracht van een hoekje gemaakt dat haar doet denken aan mijn vader, met het door hem gemaakte schilderij van een zeearend, daaronder zijn accordion, en zijn zakdoek dat hij altijd omhad. Ik ben nooit zo van de altaren maar het is haar manier om mijn vader bij zich te houden en dat is ook prima vind ik. kortom mijn vader is deze dagen niet uit ons geheugen geweest en dat is goed hij hoort erbij hoe dan ook.

het kerkje
het sneeuwklokje
 
het sneeuwklokje nog een keer
het bankje waar mijn vader graag zat,
daar vlak bij ligt zijn as.

briefjes met vaders
handschrift
het plekje van mijn vader
in het nieuwe huis

zaterdag 22 maart 2014

fruitvale Station (film)



Gisteravond met de vriendengroep van de film weer naar de film gegaan. De film hadden we uitgekozen omdat het verhaal ons zo aansprak. Ik ben zo blij dat ik deze film heb mogen zien, het was een prachtige film over een pracht mens, die helaas te vroeg op 22 jarige leeftijd is neergeschoten. Een film die je aanspreekt of niet, maar het zet je zeker heel erg aan het denken. Vriendin Heleen zei heel mooi, toch heel gek dat hij er uit gepakt word omdat iedereen een grote mond heeft maar hij is degene die ze er uit pikken en waarom dat is. ik heb geen idee, ik denk dat hij onder je huid kruipt omdat hij zo sterk is en dat hij daardoor dat voorelkaar krijgt. Kortom het was een slecht bezochte film, slechts 10 bezoekers maar ik vind eigenlijk dat hij veel meer verdient deze film. zo gaaf en goed





recensie van de film:

Regie: Ryan Coogler | Cast: Michael B. Jordan (Oscar Grant), Melonie Diaz (Sophina), Octavia Spencer (Wanda), Ariana Neal (Tatiana), e.a. | Speelduur: 85 minuten | Jaar: 2013

In de ochtend van nieuwjaarsdag 2009 wordt een aantal mannen in San Francisco van een metro geplukt bij halte Fruitvale Station op verdenking van betrokkenheid bij een vechtpartij. Eén van hen, Oscar Grant, wordt daarbij voor de ogen van de wachtende passagiers geëxecuteerd. De vele filmpjes die van het voorval werden gemaakt, verspreidden zich vervolgens als een lopend vuurtje over het internet. Fruitvale Station is de eerste film die over deze schokkende gebeurtenis is gemaakt.

We volgen Oscar Grant op oudejaarsdag 2008. Hij heeft een tijdje in de gevangenis gezeten, maar is vastbesloten zijn leven te beteren. Hij belooft trouw aan zijn vriendin en vertelt haar van nu af aan nooit meer vreemd te gaan. Samen hebben ze een dochter van vier jaar, en Oscar wil er alles aan doen om een mooie toekomst op te bouwen met zijn gezin. Gemakkelijk is dat niet, want voor een ex-gedetineerde liggen de kansen niet voor het oprapen. Daarbij heeft Oscar zijn slechte punten. Zo is hij bijvoorbeeld door luiheid zijn supermarktbaan kwijt geraakt en valt hij om geld te verdienen weer terug op het verkopen van wiet. Maar hij wil het rechte pad bewandelen en lijkt aan het begin te staan van een nieuw leven.

De film opent met de echte beelden van Oscar en zijn vrienden die door politieagenten op het perron van Fruitvale Station in elkaar worden getrapt. Degenen die bekend zijn met het voorval weten dat seconden hierna Oscar in zijn rug zal worden geschoten. Deze kennis maakt het vervolg van de film - de laatste dag van Oscar - extra wrang. De beloftes die hij maakt en de hoop die hij lijkt te hebben voor de toekomst krijgen hierdoor een emotionele lading. Of hij het had kunnen waarmaken of niet, feit blijft dat zijn leven te kort is geëindigd waardoor hij de kans niet kreeg om het in ieder geval te proberen.

Centraal bij deze film is de rol van Oscar. De casting van acteur Michael B. Jordan is perfect. Jordan heeft zo'n sympathieke uitstraling, dat je als kijker onmiddellijk bereid bent om Oscar het voordeel van de twijfel te geven. Jordan heeft met zijn charisma en zachtmoedige blik het vermogen om van een personage met veel slechte karaktereigenschappen een innemend persoon te maken. In The Wire liet hij als jonge jongen (hij speelde Wallace in het eerste seizoen) al zien een getalenteerd acteur met een bijzondere uitstraling te zijn, met Fruitvale Station bevestigt hij die belofte met zijn ware tour de force als Oscar. Het mooie aan zijn invulling is dat zijn vertolking compleet naturel overkomt, waardoor je het gevoel krijgt naar een documentaire te kijken, iets wat extra wordt benadrukt door het gebruik van een handheld camera.

Regisseur en scenarioschrijver Coogler heeft ervoor gekozen om Oscar in al zijn facetten te laten zien. Hij wordt niet afgeschilderd als een held of een heilige, maar als een gewoon mens die fouten heeft gemaakt en probeert wat van zijn leven te maken. Coogler heeft de briljante keuze gemaakt om alleen de laatste dag van Oscars leven te belichten. Juist de balans tussen dagelijkse routines, het dromen van een beter leven en terugvallen in oude fouten, zijn heel herkenbaar. Omdat je weet dat dit zijn laatste dag zal zijn, voelt het zien van de triviale dingen net zo emotioneel als zijn laatste interacties met zijn familie.

Fruitvale Station is in veel opzichten een uitmuntende film, maar er zijn ook minpuntjes. Zo goed als Jordan is, zo knullig zijn sommige acteurs in de kleine bijrollen. Een flashback doet ook af aan het ritme van het verhaal en had beter weggelaten kunnen worden. Het zijn slechts bijzaken, want verder is het allemaal dik in orde. De laatste minuten waarin Oscar in de boeien wordt geslagen en uiteindelijk wordt neergeschoten, zijn uiterst bruut. Wie echter bekend is met de vele filmpjes die mensen op de metro maakten van wat zich afspeelde op het perron van Fruitvale weet dat Coogler hier niks dramatisch aan heeft toegevoegd, maar dat dit een geheel trouwe weergave is van de gebeurtenissen. Fruitvale Station is geen comfortabele film om te kijken, maar wel eentje die je gezien moet hebben en je lang zal bijblijven.

ze is over.. en wat doet ze het goed


Donderdag avond laat naar mussel om mijn moeder te verhuizen naar haar nieuwe woning in Musselkanaal. Het was even afzien de rit naar mussel, maar gelukkig bij aankomst was moeders al helemaal in de stemming ze wilde weg en had er zin in. Ik vind dat zo dapper van haar dat ze dat doet. Ze vertelde me nog even dat ze even bij de uitstrooiplek geweest was van mijn vader, en dat ze daar afscheid had genomen, en verteld had aan mijn vader dat ze weg ging uit mussel, Ze had ook gezegd dat ze dat goed vond om te doen. Dit sterkte me helemaal dat het goed is dat ze gaat.
Donderdagavond lekker vroeg naar bed gegaan en vrijdag om 8 uur zouden de verhuizers komen, dus dat was vroeg opstaan, ik ben daar niet van maar het is voor een goede zaak dus we moeten wel.
Na een laatste nacht in het huis waar mijn vader nog woonde, in de kamer waar ik heel veel nachten heb doorgebracht tijdens de laatste maanden van mijn vader. Dus het is een dubbele afscheid die ik moet nemen dus het is wel heftig weer.  Het is ook goed om af te sluiten net zoals mijn moeder.  Vrijdag ochtend nog snel de laatste dingen ingepakt, snel nog een wat spullen extra inpakken nog wat eten en daar waren de verhuizers. Die komen binnen, en het zijn vaklui, geven een hand, kijken rond en dan gaan ze aan de slag, zeggen nog dit is zo klaar. De verdeling is duidelijk en dat is prima en goed. Moeder heb ik op tijd met een vriendin naar het nieuwe huis gestuurd zodat ze er kon stofzuigen en dat ze er wat kon stoffen. Mijn neef die ook al was gekomen, heeft samen met mij gekeken hoe snel het ging. Daarna gingen we naar het nieuwe huis toen alles was ingepakt. Ik ben bewust nog even gebleven en ben heel rustig door het huis gaan lopen en heb alles heel bewust bekeken en aangezien en zo afscheid genomen van het huis. Daarna even naar de uitstrooiplek van pa, en zag daar voor het eerst een sneeuwklokje staan, die ik gezaaid had toen we hem uitstrooiden. Ze zijn nu voor het eerst opgekomen, en ik moet zeggen ik had wel tranen in mijn ogen. Heb eigenlijk weer afscheid genomen omdat ik ook weet dat ik nu niet meer zo snel daar naar toe  zal gaan als daarvoor omdat ik natuurlijk niet speciaal naar mussel zal rijden. Daarna meteen door naar  het nieuwe huis om daar aan de slag te gaan, en het was druk heel druk ineens, alles op zijn plek zetten en uitpakken van dozen en noem maar op, genoeg te doen dus. Gelukkig kwam mijn broer ook nog helpen en om 17.00 hadden we alles op zijn plek staan wat heerlijk was omdat we toen dus gewoon lekker konden eten. Tussen door ben ik nog snel even wat boodschappen gaan doen en heb ik voor mijn moeder en voor mientje een paar bossen bloemen gehaald  tulpen en narcissen om zo de lente en de verhuizing te vieren.
Kortom we waren op tijd klaar en dat was heerlijk en daarna konden we heerlijk genieten.
Later meer over het huis en de verhuizing maar nu is het even genoeg denk ik zo
 



 

woensdag 19 maart 2014

Omar (film)

 
Gisteravond met de vriendenfilmclub naar de film Omar geweest, deze film raakte me al bij het begin bij het zien van de trailer. De film is naast vreselijk mooi, ook best wel hard, er zit een martel scene in, er word gemoord, veel geweld. Toch vind ik het verhaal prachtig, en het is mooi gespeeld. De hoofdrolspeler is prachtig om te zien, een speler waar je uren naar kan kijken. De zaal was totaal niet vol, en na de eerste scene met een marteling stapten twee vrouwen de zaal uit. Ik denk dat ze niet tegen al het geweld konden, al vind ik , ookal is het hard je moet niet je kop in het zand steken, het is er en zie het en weet het, in plaats van weg te lopen voor geweld of scenes die pijn doen om te zien. De film is en blijft een aanrader. Ik begreep dat deze film slechts in 4 filmhuizen is gedraaid, en dat vind ik onbegrijpelijk, omdat een film is die zoveel verteld en zo goed is. Het eind is onverwachts, maar mooi, de zin, "Hoe vangt men een aap? " heeft voortaan voor mij een hele andere betekenis.
Kortom een film die iedereen voor mij moet gaan zien. 
 
Recensie van de film:
Regie: Hany Abu-Assad | Cast: Adam Bakri (Omar), Iyad Hoorani (Tarek), Samer Bisharat (Amjad), Leem Lubany (Nadia), e.a. | Speelduur: 96 minuten | Jaar: 2013

Hij mag dan al in 1980 naar Nederland zijn verhuisd, uit zijn films blijkt dat Hany Abu-Assads wortels nog altijd diep in Palestina liggen. Het leverde hem een Oscarnominatie en een Golden Globe op voor Paradise Now, een meeslepend drama over twee jeugdvrienden die worden opgeleid tot zelfmoordterrorist. Zijn nieuwste film Omar vertoont gelijkenissen met dat succes, waardoor het over kan komen als een herhaling van zetten. Maar toch maakt ook dit drama, dat op het filmfestival van Cannes de speciale juryprijs kreeg binnen de Un Certain Regard-selectie, indruk als vertelling over hoe vriendschappen en liefdes in Israël worden verscheurd door de muur.

De titelpersoon klimt met regelmaat over de metershoge omheining om zijn geheime liefde aan de andere kant te kunnen zien. Een mooie visuele metafoor voor de complicaties in die relatie, hoewel hij niet puur voor de film is verzonnen; illegale en riskante klauterpartijen maken deel uit van het dagelijks leven, liet Abu-Assad weten in zijn regiestatement. Hij mengt zo actuele problemen met een liefdesdrama. En met een politieke thriller.

Het plot van de film komt namelijk op gang wanneer Omar met zijn jeugdvrienden een aanslag pleegt op een Israëlische militair. Omar was niet degene die de trekker overhaalde, maar wordt wel gepakt en door de autoriteiten gechanteerd. Als hij nog vrij wil komen, moet hij de man erbij lappen die de misdaad wel op zijn geweten heeft: een van zijn beste vrienden én de broer van zijn geheime vriendin.

Omar stemt in, maar of dat ook betekent dat hij precies gaat doen wat hem werd verteld, is de vraag. De onderlinge spanningen binnen zijn vriendengroep stijgen zodra hij direct na zijn vrijlating vertelt hoe de vork in de steel steekt. Zijn ze bestand tegen de druk die steeds verder wordt opgevoerd? Wat is sterker; vriendschap en liefde, of de muur die ertussen staat?

Abu-Assad laat met Omar opnieuw op overtuigende wijze de menselijke kant van terrorisme zien. Ditmaal draait het niet om de weg richting de geweldsdaad van de vrijheidsstrijders, maar om de nasleep waarin hun levens steeds meer ontregeld raken. Het zijn normale jongens die zich met zaken hebben bemoeid die groter zijn dan ze van tevoren hadden kunnen overzien.

Hoewel de ontknoping van het drama enigszins gekunsteld aanvoelt, geeft het wel goed de uitzichtloze situatie in het land weer. Na Paradise Now laat de filmmaker wederom zien dat er binnen het decennialange conflict tussen Israël en Palestina geen winnaars zijn, en dat denken over grenzen alleen maar ellende lijkt op te leveren. Een deprimerende gedachte, maar het raakt wel.




dinsdag 18 maart 2014

twenty feet from stardom (film)

Vrijdagavond met vriendin Heleen vriendin Els en vriend Jaap naar de film geweest in het parkfilmhuis. Ik ben gek op naar de film gaan en sinds ik op aanraden van vriendin Els een lid ben, kan ik voor slechts 6,50 naar de film. Er draaien dan ook prachtige films in dit theater en altijd een beetje filmhuis achtige films. Ik hou ervan. De films die ik er zie  zijn tot dusver alleen nog maar goede en mooie films en ik geniet enorm ervan. Het meest bijzondere is dat ik slechts 2 keer een film had die ik niet begreep maar dat mocht de pret niet drukken, het is altijd gezellig. Soms ga ik ook wel eens alleen, en zeg altijd leve de i-phone, je voelt je meteen minder alleen en de pauze overleef je zo ook heel gemakkelijk, omdat je er niets mee hoeft, je gaat lekker op je telefoon zitten te klooien en je drinkt je kopje thee en klaar.. heerlijk. Deze film gingen we eigenlijk op verzoek van vriend Jaap, omdat hij zo vreselijk veel houd van muziek, hij speelt zelf in een bandje en dus voor hem was dit een unieke film om te zien, zeker als je de stemmen hoort van deze geweldige vrouwen, hoe hun stemmen zijn gebruikt om anderen te laten doen alsof ze het zingen. een boekje open over een groots schandaal eigenlijk. Er zijn zangeressen bij die zo intens zingen dat het echt van uit hun ziel komt heerlijk.. Deze film weer een absolute aanrader.




recensie van de film:
Regie: Morgan Neville | Cast: Merry Clayton, Darlene Love, Bruce Springsteen, Mick Jagger, David Bowie, e.a. | Speelduur: 91 minuten | Jaar: 2013

“War, children, it’s just a shot away!” De indrukwekkende uithalen in Gimme Shelter van de Rolling Stones zijn misschien wel net zo duidend voor de plaat als de bekende gitaarmelodie. Iconisch voor de muziek uit de jaren zestig, en toch kunnen we er alleen namen als Mick Jagger en Keith Richards aan verbinden, terwijl het toch ook echt die dijk van een vrouwenstem is die het nummer naar een hoger niveau tilt. Nooit stond ze in de spotlights, deze Merry Clayton, net als haar collega’s in het vak. Met de documentaire 20 Feet from Stardom komt daar verandering in. Regisseur Morgan Neville laat achtergrondzangeressen aan het woord, en daar komen fascinerende verhalen uit naar voren.

Alleen al Claytons anekdote over hoe ze de Stones-klassieker inzong is de moeite waard om deze film te zien, over onbekende vrouwen met wereldberoemde stemmen. Te mooi om hier samen te vatten. Zou de zangeres haar verhaal een beetje aan proberen te dikken om meer erkenning te krijgen of de kijker meer te vermaken? Even lijkt het zo, maar wanneer Mick Jagger kort daarna aan het woord komt blijkt er geen woord te zijn gelogen van het wonderlijke relaas. Een muzieknummer dat al decennia zo bekend is, krijgt opeens een nieuwe laag.

En zo gaat dat met meer momenten in 20 Feet from Stardom, een heerlijke documentaire die een legendarisch muziektijdperk vanuit een nog onbelichte hoek laat zien. Tal van beroemde platen komen langs, waarvan sommige ook door dezelfde vrouwen blijken te zijn ingezongen. Neem bijvoorbeeld The Blossoms, een achtergrondgroep die veelvuldig werd ingezet omdat de zangeressen zich zo goed wisten aan te passen aan de sounds van verschillende artiesten.

Achtergrondzangeressen worden diep gewaardeerd binnen de muziekindustrie, blijkt uit interviews met uiteenlopende artiesten, maar hoe groot de successen ook zijn, zelf blijven ze buiten de aandacht. Soms is dat een bewuste keuze, omdat niet iedereen op zoek is naar faam. En soms zijn de verhalen tragischer, omdat er ook genoeg zangeressen zijn die ondanks een onmiskenbaar talent nooit op dat grote podium komen waar ze eigenlijk zouden willen zijn.

Met 20 Feet from Stardom richt Neville de schijnwerpers op een kant van de muziekwereld die al tientallen jaren in de donkere schaduw staat van de grootste namen uit de industrie. Het levert een opwindend en intrigerend beeld op, dat met name voor liefhebbers van muziek uit de jaren zestig, zeventig en tachtig een must is.


maandag 17 maart 2014

De wet van Murphey (2014-06)

 
De eerste regel van de zakenbrief
 
Stel nooit meer dan één vraag in een zakenbrief. De antwoordbrief zal alleen ingaan op de vraag waar
je het minst in geïnteresseerd bent en geen woord besteden aan de andere.
 
De wet van Tracy
 
Leg nooit zomaar een goed idee
op de vergadertafel
dan hoort het bij de vergadering.
 
De verenigbaarheidstest
 
Je huwelijk wordt een succes
als je het erover eens kunt worden dat jullie
1 de tube tandpasta van boven of van onderen leegknijpen
2 de rol toiletpapier zo ophangen dat hij van onderen of van boven afrolt
 
De wet van Couvier
 
Er is niets angstaanjagender
dan onwetendheid in actie
 
De veranderingswet
 
Als er een wind van verandering waait
bouwen sommigen schermen
Anderen bouwen windmolens
 
De wet van observatie
 
Niets ziet er van dichtbij net zo goed uit
als vanuit de verte
 
De tweede ervaringswet
 
Ervaring is wat je krijgt
als je niet krijgt wat je wilt
 
Lampners wet over werkgelegenheid
 
Als je laat van je werk vertrekt, ziet niemand je
Wanneer je vroeg vertrekt
kom je je baas tegen op  de parkeerplaats
 
De definitie van kind veilige sluitingen
 
Iets waar alleen volwassenen
problemen mee hebben
 
De wet van Nowlan
 
De weg van de minste weerstand volgen
is wat rivierven en politici zo krom maakt
 

Showcase

 
vanavond met vrienden Frans, Chris en Rick naar de voorstelling geweest van Codart, een toneelschool in Rotterdam die elk jaar een voorstelling geven. Vorig jaar had vriend Frans bedacht dat het leuk was om heen te gaan, en we zaten er met z'n tweeen en dachten dit is gaaf en leuk, jong talent die op een geweldige leuke wijze liedjes brengen die je kent maar dan in een ander jasje.. prachtig en heerlijk genieten. Aangezien vriend Rick ook in het theaterwereld werkzaam is, besloten we samen om ze zowel Christian als Rick mee te vragen. En we hebben genoten. Natuurlijk was de show in het oude luxor, dus we moesten heel vervelend, weer eten bij onze favoriete pizza tent. Heerlijke pizza, en heerlijke tiramisu, kortom het was weer ouderwets gezellig met elkaar. Daarna naar de show, die frans en ik vorig jaar al hadden gezien door deze groep en dus wisten we wat we konden verwachten, terwijl de mannetjes nog van niets wisten. We zaten keurig op de eerst rij, maar aangezien het podium wat verschoven was naar voren, hadden we bijna geen beenruimte dus we zaten wat knel, wel was het heerlijk voor Chris en Rick, dat ze op de loveseat van Snip en Snap zaten. Dus dat was ideaal. De voorstelling begon en hoe graag ik ook wil, het is zo vol met van alles en nog wat dat ik het niet kan omschrijven, wat er allemaal gebeurde, eigenlijk is er maar 1 tip voor deze voorstellingen ga er heen en onderga het. zo spectaculair en zo vol energie de jonge mensen. Leuke en soms hele onbekende maar toch verrassende liedkeuze, kortom ik vind het een show die je eigenlijk niet mag missen. Wel blijf ik me verbazen over de lijven van de mannen, die zijn gewoon strak en als ze voorover buigen dan nog blijft het strak, terwijl, zoals vriend Frans dat zo mooi zei, als ik voorover hang dan hangt mijn buik tot op mijn knieeen.. dus ja dat is ok weer uniek.
Het was wederom een vreselijk geslaagde avond met een wervelende theater spectacel en volgend jaar ben ik zeker weten weer van de partij.
 
 

zondag 16 maart 2014

totaal van de wereld geslagen (flard)

 
 
totaal van de wereld geslagen
verloren tijd
van een verleden
die in het heden
even niet konden geven
wat ze hadden moeten zijn
aangeraakt verlangen
die in het heden soms
zomaar weer ontstaat
even weer in elkaars armen
om ons te warmen
totaal van de wereld geslagen
beiden weer ons bestaan ingaan
van niet samen kunnen zijn
omdat onze werelden zo
verschillend zijn
 

40 jaar opruimen en inpakken

 
Zoals vriend Frans zo mooi zei, dat we nu in de leeftijdsgroep zitten dat we praten over onze moeders, dus daarom, ondanks dat het geen Moederdag is een blogje over mijn moeder. Zoals jullie weten komt ze regelmatig langs in mijn blogjes en nu dus ook weer eentje. Twee dagen in mijn dorp waar ik opgegroeid ben, is veel en kost vreselijk veel energie altijd. Het is zo achterhaald dit dorp maar toch, het is niet anders ik zal het er mee moeten doen
vrijdagochtend heel vroeg ben ik in de auto gestapt om bij moeders dan maar te komen helpen, met opruimen en inpakken. Ze had besloten dat ze toch nu zo snel mogelijk naar haar nieuwe woning wilde en wel op 21 maart, de dag van de lente. Ik vind dit een mooi gekozen dag en helemaal gaaf dat ze dit gaat doen. Ze is er klaar voor. Bij aankomst bleek dat een vriendin van haar er ook was die haar ook zo bij heeft gestaan bij het overlijden van mijn vader, en die kwam nu even helpen met het afwassen en in pakken van het serviesgoed, dus toen ik aankwam was dat al gedaan. Samen met elkaar naar de woning om even te kijken hoe het eruit ziet en ik moet zeggen ik vind het prachtig. Het is een ideale plek om overnieuw te beginnen en volgens mij zit ze er perfect zo vlak bij een verzorgingstehuis en ze kan overal langs binnendoor, naar de soos en naar de kerk naar de bieb, kortom het is bijzonder wat ze heeft gekozen en ik vind het gaaf om eerlijk te zijn.  Mijn moeder is 80 jaar en dus vreselijk actief, ze heeft al veel dingen gedaan in het huis, zoals schoonmaken en de boel aanpakken, ik moet er vreselijk om lachen en vind het heerlijk. Daarnaast is ze dus ook gewoon doortastend en laat zich niet het kaas van het brood eten. Het huisje dat ze heeft uitgekozen is geweldig leuk en mooi, en heeft bij de entree een leuk tafeltje voor de oudjes, zoals mijn moeder dat zegt, om even te zitten, en natuurlijk is het goed bedoelt maar het is natuurlijk eigenlijk niks ha ha .
Het huisje heeft inderdaad een hal met heel veel deuren waarop ik meteen een flard kreeg. Zei later als tegen mijn broer, als ze nou dement word zeggen we dat achter 1 van de deuren een knikker ligt die ze moet zoeken, maar we leggen hem er niet neer, met als gevolg dat ze wel blijft zoeken. dus houden we haar van de straat. samen met die vriendin en mijn moeder in het huisje de spullen uitgepakt en alvast op hun plek gezet, daarna terug naar het ouderlijk huis, daar weer verder de boven verdieping uitzoeken en weg doen, het was even aanpakken met elkaar, maar we hadden het zo klaar. Ik merk dat mijn moeder moe is dus we zijn lekker op tijd gestopt maar de bovenverdieping was klaar.  Daarna zijn we met elkaar lekker uit eten gegaan en zijn we de vriendin van mijn moeder weg wezen brengen naar haar huis. Lekker nog even op de bank gezeten en gekeken naar 2 voor twaalf en daarna maar in bed. heerlijk. Het grappig is dat ik dus nu veel eerder wakker was dan mijn moeder. Nadat ze even was opgestaan, was ik even boodschappen gaan doen bij de plaatselijke super maar dat is een belevenis op zich, ze zijn geen echte mensen gewend. Daarna ben ik wat gaan rondrijden en de boodschappen voor mijn huis gaan halen en wat rond gereden zodat mijn moeder haar rust kon pakken en even lekker kon uitslapen want dat had ze nodig dat bleek wel. Toen ik na een uurtje terug kwam was ze helemaal blij en zijn we eerst wat spullen weer weg gaan brengen naar de schuur en daarna weer naar huis. Mijn broer kwam ook toen we bezig waren met de kast in de kamer en toen zijn we als een razende begonnen de herinneringen door te spitten en op te ruimen en in te pakken, heerlijk. met z'n drieën waren we binnen 2 uur klaar met de spullen beneden, dat we dingen in hebben gepakt die ze misschien nog nodig heeft is jammer, daar red ze zich maar mee. Kortom wij waren blij en het was goed. Daarna zijn we met elkaar nog wat gaan zitten drinken, donderdagavond ga ik terug om nog de laatste dingen te doen, dan ook nog wat inpakken wat mee moet naar alphen, en dan vrijdag is de grote dag, dan gaat ze over naar haar nieuwe toekomst, ik wil nog wel even met haar langs de plek waar mijn vader is uitgestrooid, om daar ook even afscheid te nemen. Het is goed dat ze gaat al zal ze veel achterlaten in Mussel, een heel stuk geschiedenis, en waarschijnlijk is dit haar laatste verhuizing met haar 80 jaar, maar ze doet het en ze doet het goed.
Onderstaande fotos zijn heel veel deuren, maar dit zijn de deuren die moeders in een hal heeft, kortom het verhaal over dement raken is nog niet zo gek


zaterdag 15 maart 2014

welke deur (flard)

 
 
welke deur
ze is net verhuisd
naar haar nieuwe woning
waar ze zo veel zin in had
de ontwerpers hadden
bedacht een hal met wel
5 deuren die
overal naar toe gingen
en allemaal op
die ene hal uitkwamen
ze moest vreselijk nodig
naar het toilet
ze kwam in de hal en zocht
naar de deur die
naar het toilet zou gaan
ze heeft alle deuren
steeds opnieuw geopend
maar kon het toilet niet vinden
uit pure wanhoop
is ze maar ergens
in een hoekje gaan zitten
waar ze haar urine lopen liet
zo werd ze gevonden
met tranen op haar gezicht
omdat ze dit keer
niet meer helder kon denken
omdat ze haar
toilet niet meer in haar eentje
kon vinden
 

 
 

 
 

 
 

mobiele telefoon


sinds de komst van de mobiele telefoon, kan ik alleen maar zeggen, dat ik er enorm van geniet, ik heb de koelkast nog gehad, en daarna heb ik eigenlijk nooit meer zonder geleefd. Toen ik de telefoon aanschafte met een, de inmiddels allang overgenomen Libertel, prepaid, had ik de telefoon alleen maar bij mij in de auto, voor de lange ritten naar en van Groningen, om zo onderweg altijd de ANWB te kunnen bellen. Inmiddels is mijn iPhone een soort van verlengstuk geworden, ik heb hem altijd bij me. Ben inderdaad wel eens terug gegaan naar huis omdat ik mijn telefoon was vergeten, dat voelde niet goed. Daarnaast kijk ik regelmatig op mijn telefoon of ik nog bereik heb, of belangrijke vrienden me iets te vertellen hebben op Facebook of dat er misschien alweer een spelletje word feut is gedaan waarop ik kan reageren. Inmiddels is wordfeut ook een voor mij een soort van sociale controle omdat ik zo weet of mijn toch wat oudere vrienden de dag goed zijn begonnen en ik niet alle hulpdiensten moet inschakelen omdat ze niet meer zijn of met wat dan ook op de grond liggen. Daarnaast is het zo heerlijk, al staat die van mij altijd zacht, ik laat hem nooit overgaan, dat ik er mee kan bellen etc. heerlijk.  De telefoon die hier boven staat, is een oudje, een gewone telefoon, voor velen zal hij herkenbaar zijn voor velen ook niet. Het leuke van deze telefoon vind ik dat een leerling ooit kwam bij mij en vroeg of hij hem mocht lenen, hij had een grap bedacht, hij had deze in zijn tas gestopt, liet bij een docent zijn mobiel overgaan en pakte deze telefoon uit de tas en deed alsof hij ging bellen. Hij had gehoopt dat hij deze telefoon moest inleveren bij de unitleider en hem zo een week kwijt zou zijn. Het meest leuke vind ik dat de docent de humor ervan in zag, niet zijn echte mobiel heeft afgepakt en vreselijk kon lachen. Met deze telefoon heb ik aan de isk leerlingen verteld dat dit de eerste mobiele telefoon was in Nederland dat hiermee de mensen in Nederland over straat liepen. Ik geniet enorm van de koppen die ik dan zie, de verbazing en zeker het ongeloof wat ik op die gezichten zie heerlijk. Natuurlijk haal ik ze later wel uit de droom. Op de zwarte markt in Beverwijk heb ik laatst twee nep mobiele telefoons gekocht, die ik gebruik in mijn lessen, deze telefoons lijken erg op de nieuwe samsung dus ik heb mijn lol. Af en toe legt een leerling zijn mobiele telefoon op mijn tafel, of ik er op wil passen en dat wil ik wel. Ik stop hem in mijn la, en dan zo tegen het einde van de les, pak ik mijn nep telefoon uit mijn la en zeg dan kan je vangen, hier is je mobiel en ik gooi hem  en natuurlijk altijd mis, altijd tegen het rand van het podium. De gezichten van die leerlingen dan, de paniek, de schrik, totdat ze zien dat het mijn nep telefoon is. heerlijk.. ik geniet dan en gelukkig kunnen zijn er ook de humor van inzien.




vrijdag 14 maart 2014

kind in de knel met altijd on line


Gisteren was een heftig dagje kwam ik al gaande de dag achter, ik had het volgens mij zo goed gepland maar helaas pakte het anders uit, omdat soms mensen zich niet helemaal aan een tijdschema kunnen houden. Ik had het voor mijn gevoel goed gepland, lesgeven, sporten, kind in de knel, eten , altijd on line. Strak schema maar ja je hebt met mensen te maken en dus ja dan loopt het anders. Na het sporten snel naar het seminar over kind in de knel Ik zou er ook een collega treffen maar die is kennelijk ergens in de knel geraakt en kwam niet opdagen, dus dat was even balen. Wel was er een oude bekende die ik heel lang niet had gezien, ik kende hem vanuit de sportschool en dus was het erg gaaf hem weer te zien en met hem bij te praten. Het seminar bestond vooral uit veel gepraat over de advocatuur van de dames, ze voerden vooral een betoog over hoe goed ze waren, pas toen de spreekster die de mediation doet bij gescheiden ouders, werd mijn aandacht getrokken en was ik helemaal er bij. Prachtig zoals deze vrouw het vertelde en hoe het in elkaar steekt, ze praatte vooral vanuit het kind, en vertelde hoe een relatie kan veranderen tussen mensen, eerst zijn ze man en vrouw, daarnaast worden ze vader en moeder, en daar kan het mis gaan , als ze gaan scheiden dan verliezen ze elkaar door het ontvlechten, en dan zijn ze weer man en vrouw, maar ze blijven altijd vader en moeder. ik zeg het altijd zo mooi, je bent ex partners maar geen ex ouders.  Het wij gevoel van de ouders is zo belangrijk omdat aan te geven, wij vinden dit, en niet jouw vader of jouw moeder vind dat. Ineens herken ik dit ook bij mijn ouders, die dan wel niet gescheiden zijn, maar die altijd bij elke beslissing achter elkaar stonden met betrekking tot ons, ze bespraken het samen en gingen samen met de keuze aan de gang, prachtig gewoon. Ik zie het inmiddels ook steeds vaker om mij heen, het is zo belangrijk dat ouders van uit het wij blijven praten en dat ze het kind de kans geven om te weten dat ze bij allebei  hoort. ik vond dit een zeer zinvolle informatie half uurtje, dat daarna nog een mevrouw alles keurig ging vertellen en maar door bleef gaan over hoe goed dit is etc. Hoe goed de spreekster was, ik heb het aangehoord en gedacht ik moet nu echt weg, ik moet nog boodschappen doen, ik moet zo weer naar leiden voor kind on line, dus schiet op, inmiddels waren ze al 20 minuten uitgelopen. Rennen naar de auto, snel naar huis, rennen door de supermarkt en hup koken, even zitten en dan naar de auto naar leiden naar het Kinderrechtenhuis. Ik kende het niet, en was verbaasd dat het zon mooi gebouw was. Bij aankomst een prachtig ontvangst en tevens was het ook erg leuk. Je kreeg bij het betreden van de zaal een flesje water mee, en het feest kon beginnen. De spreekster Justine Padoen, was een geweldige vrouw, wat een kennis, wat een mooie manier van praten en wat een kennis, haar verhaal over kind on line werd ondersteund door een theatergroep, en dat was perfect, omdat ze daardoor precies 25 minuten sprak, en daarna 5 minuten iets anders liet gebeuren, zodat je daardoor toch weer de aandacht kon pakken. Dit blijkt een beproefde methode te zijn van de pomodorie theorie, in ieder geval iets met een tomaat. Het werkt, je kan er zelfs een app van downloaden en dat gebruiken  tijdens het leren en studeren. Het blijkt dat 25 minuten effectief  te luisteren is daarna dwalen ze af.  Ze was erg goed in het benoemen van de dingen, en tevens was ze goed  in het realistisch te benoemen, geweldig gewoon. Wat een kennis, niks niet het is fout etc ook over porno op het internet, ze vertelde er gewoon over. Ook hoe je er mee om kan gaan. Ze vertelde prachtig dat je de kinderen moet vertellen dat het acteurs zijn die een toneelstukje spelen maar dat de werkelijkheid anders is, het is niet zo dat men uren door kan gaan en dat er al emmers sperma klaar staan of spul wat er op lijkt, vertel dat je kind en laat ze het maar bekijken. Het past bij ze. Daarnaast was ze heel duidelijk dat onze kinderen altijd on line zijn, dat ze weinig lege tijd hebben, alleen vaak onder de douche, met als gevolg dat heel veel hoge waterrekeningen zijn in de gezinnen van nu..
kortom het waren twee inspirerende lezingen, waarvan de laatste van begin tot einde boeide, ik zou heel graag vaker naar het kinderrechtenhuis gaan omdat ze zulke mooie dingen laten zien en vertellen